ΕΝΑ ΜΠΑΡ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Δεν είναι μπαράκι. Είναι μπαρ. Κανονικό, με όλη τη σημασία της λέξης. Το μπαράκι είναι "έλα να τα πούμε". Το μπάρ, "έλα να πιούμε".

Κάπου διάβασα ότι εαν ζούσες σημερα ο Χέμινγκουεϊ κι ερχόταν στην Αθήνα, στο Osterman θα πήγαινε. Είναι δίπλα στην Πλατεία της Αγίας Ειρήνης (Αιόλου), μεταξύ Περικλέους (αρ.10) και Ερμού, και στεγάζεται εκεί όπου υπήρχε παλιά το υφασματοπωλείο του Συμεωνίδη.

Η αναδιαμόρφωση του χώρου έγινε με υψηλή αισθητική, και με "λίγα πράγματα". Κυριαρχούν τα ράφια πίσω από το μπάρ, μεγάλα, και με απόσταση το ένα από το άλλο, αντί για υφάσματα, ποτά, και αυτά όχι στριμωγμένα.

Η "μπάρα" πλατιά και σιδερένια, καθόλου ψυχρή. Είναι ό,τι πρέπει για να απολαύσει κάποιος και ένα πιάτο φαγητού, αν και εγω, στο συγκεκριμένο μαγαζί, προτιμώ τον χώρο εκείνο μόνο για αληθινούς πότες.

Ευτυχώς, το μενού δεν έχει T-Bone και άλλους γαστρονομικούς ... νεολογισμούς. Λίγα και καλά, με έμφαση στα κρύα πιάτα.

Άρτια λίστα κρασιών, και καταπληκτικά κοκτέϊλς, λένε οι φίλοι μου που αρέσκονται στο είδος - εγώ όχι και τόσο.

Η μουσική πολύ καλά, γέρνει περισσότερο προς τζαζ, και στην σωστή ένταση ήχου. Την ακούς, αλλά ακους και εκείνον η εκείνην με τους οποίους συνομιλείς.

Το όνομά του, το πήρε από την ταινία "The Osterman Weekend" του Σαμ Πεκινπά.

Αξίζει, πραγματικά, τον κόπο να το επισκεφθείτε, αλλά μην το πείτε σε πολλούς. Κάντε αυστηρή επιλογή ανθρώπων, μη το πάρουν είδηση οι επώνυμοι και γίνει χάβρα!

ΥΓ.: Εγω το λέω σε σάς, γιατί σας εντάσσω όλους στους "λίγους και καλούς".