Ο ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, ΥΠΟ ΑΝAΣΥΝΤΑΞΗ...

Τον τελευταίο καιρό που φούντωσε πάλι η συζήτηση για το έλλειμμα της Ελλάδος την επίμαχη περίοδο 2009-2010, όταν και οδηγηθήκαμε στους Μηχανισμούς Στήριξης και στα Μνημόνια, δεν σταμάτησε να χτυπάει το τηλέφωνο στο πολιτικό γραφείο του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.  «Πρόεδρε, πρέπει επιτέλους να λύσεις τη σιωπή σου», τον προτρέπουν ενθουσιωδώς πρώην και νυν βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, μέλη του κόμματος, πολιτικοί φίλοι και συνεργάτες, οι περισσότεροι από τους οποίους προφανώς επιθυμούν και την ενεργοποίησή του πάλι.

Το «ενθουσιωδώς» απορρέει από το γεγονός ότι με την άσκηση ποινικής δίωξης, πρόσφατα, κατά του Προέδρου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, Ανδρέα Γεωργίου, «για παραποίηση δημοσιονομικών στοιχείων», θεωρούν ότι δικαιώνεται ο πρώην πρωθυπουργός, που εξαρχής φώναζε ότι «πάνε την Ελλάδα στο ΔΝΤ με γυάλινα πόδια και ψεύτικα στοιχεία».

Όμως, δεν είναι έτοιμος, και δεν θέλει να μιλήσει τώρα. «Εάν μπω σε αντιπαράθεση, ξαναμπαίνω στην πολιτική, και αυτό δεν το επιθυμώ», απαντά στερεότυπα σε όσους τον πιέζουν να βγει από την σιωπή του. «Κάποια μέρα, θα μιλήσω ιστορικά», κλείνει τη κουβέντα.

 

Υπάρχει, όμως θα πει κάποιος, μία κραυγαλέα αντίφαση εδώ. Διότι ο Κώστας Καραμανλής, 57 ετών σήμερα, όντας βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας για την Α’ Περιφέρεια Θεσσαλονίκης, είναι στην πολιτική, στην οποία λέει ότι δεν ξαναμπαίνει.

Έστω και … διακοσμητικά! Παρουσιάζεται στη Βουλή, μόνο στις μεγάλες συζητήσεις και ψηφοφορίες. Συμμετέχει τυπικά, περισσότερο για να μην προκαλέσει κανένα πρόβλημα στο κόμμα του. Δεν παίρνει τον λόγο ποτέ, μόνο ψηφίζει και φεύγει. «Δηλαδή, είσαι βουλευτής-μαϊντανός;», τον πειράζει μερικές φορές στενός του φίλος. «Ναι», του απαντά εκείνος. «Και δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτό».

Η εφημερίδα μας έχει μάθει ότι στις επόμενες εκλογές, όποτε και εάν γίνουν αυτές, ο Καραμανλής σκέφτεται σοβαρά να μην ξαναβάλει υποψηφιότητα. Το σίγουρο είναι ότι, όπως συνηθίζει να λέει σε όσους τον ρωτούν, δεν τον ενδιαφέρει πια «η έννοια της πολιτικής εξουσίας», που πολύ απλά μεταφράζεται σε «ούτε πρωθυπουργός, ούτε αρχηγός κόμματος». Σίγουρο είναι, επίσης, ότι απεχθάνεται τον ρόλο του μαϊντανού…

Τι κάνει, λοιπόν, όλην αυτήν την περίοδο, από τον Οκτώβριο του 2009 που έχασε τις εκλογές με τη μεγαλύτερη διαφορά που έχει χάσει ποτέ εκλογές η ΝΔ, που η αρχηγία του κόμματος πέρασε σε άλλα χέρια, μέχρι και σήμερα που η παράταξη είναι και πάλι στην εξουσία, και η Ελλάδα παλεύει για την οικονομική της επιβίωση;

Από νωρίς το πρωί, κάθε μέρα, βρίσκεται στο πολιτικό του γραφείο, στην οδό Παναγή Κυριακού, πίσω από την αμερικάνικη πρεσβεία, και κολλητά με την κατοικία του Αμερικανού πρέσβη. Διευθυντής του γραφείου του, όπου  απασχολεί 2 κυρίες στη Γραμματεία και 2 στο τηλεφωνικό κέντρο, είναι ο Γιάννης Αγγέλου.

Το αγόρασε το 2010, μετά την «πτώση» της κυβέρνησής του. Πρόσφατα, πούλησε το γραφείο που είχε στην οδό Πλουτάρχου στο Κολωνάκι, που ήταν έδρα των επιχειρήσεων του πατέρα του Αλέκου, και στο οποίο από το 2004 και μετά, είχε σταματήσει να πηγαίνει.

Όσο ήταν στο Μάξιμου, πήγαινε κάποια μεσημέρια και ξεκουραζόταν σε ένα μικρό διαμέρισμα που έχει στον Λυκαβηττό, όπου τα ΜΜΕ του έβγαλαν και τη «ρετσινιά» ότι έπαιζε Playstation και έβλεπε καουμπόικες ταινίες, κάτι που ακόμα του φέρνει γέλιο, διότι το πρώτο δεν ξέρει, λέει, τι είναι, και από ταινίες προτιμά άλλου είδους.

Ξοδεύει πολλή ώρα για την καθημερινή του ενημέρωση. Η τηλεόραση, απέναντί του, όπως κάθεται στο γραφείο, είναι μονίμως ανοικτή. Παρακολουθεί ανελλιπώς τις μεσημβρινές ειδήσεις στις 2, ενώ τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές απλώς τις χαζεύει, και μόνο εάν δει κάτι που μπορεί να τον ενδιαφέρει, δυναμώνει τη φωνή. Οι έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις τον κουράζουν.

Σταθερή και προτιμητέα πηγή ενημέρωσης για τον ίδιο είναι το Ίντερνετ. Έχει επιλεγμένα μερικά sites που τον ενδιαφέρουν, αλλά δέχεται και αρκετά μεγάλη «τροφοδοσία» από φίλους και συνεργάτες, που βρίσκουν στο δικό τους σερφάρισμα κάτι ενδιαφέρον και του το προωθούν.

Εφημερίδες διαβάζει νωρίς το πρωί με τον καφέ του και καθ’οδόν προς το γραφείο του από την Ραφήνα, όπου μένει. Οι ιστότοποι των έγκυρων ξένων εφημερίδων είναι επίσης πηγή από την οποία, όπως συνηθίζει να λέει, αντλεί «πραγματικά σοβαρή ενημέρωση».

Ξοδεύει, ακόμα, πολλή ώρα διαβάζοντας βιβλία. Τον εντυπωσιάζει ο τεράστιος όγκος των τίτλων που έχουν βγει τα τελευταία 2 χρόνια για την ελληνική κρίση. Μερικοί εκδοτικοί οίκου του στέλνουν κάποια βιβλία. Άλλα του τα προτείνουν συνεργάτες του (όπως ο Βαγγέλης Αντώναρος) που του τα χαρίζουν ή τα αγοράζει ο ίδιος. Παραγγέλνει και μέσω ίντερνετ τα ξένα βιβλία που τον ενδιαφέρουν.

Πρόσφατα, διάβασε το αυτοβιογραφικό βιβλίο του πρωην Πρωθυπουργού της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, “A Journey”. Μιλώντας μια μέρα με φίλο του για την ζοφερή κατάσταση στη χώρα μας επισήμανε, κάνοντας και αυτοκριτική, «την αδυναμία μας να συντάξουμε μια πολιτεία με θεσμούς». Και τότε αναφέρθηκε στον Μπλέρ, που γράφει στο βιβλίο του ότι την πρώτη μέρα που μπήκε στην Ντάουνινγκ Στριτ ως πρωθυπουργός, «μας έσωσε – λέει – ο γενικός γραμματέας του υπουργικού Συμβουλίου, ο οποίος ήταν δημόσιος υπάλληλος, και ο οποίος μας ενημέρωσε πλήρως για τα τρέχοντα ζητήματα κάθε υπουργείου».

Στην Ελλάδα «δεν έχουμε θεσμική μνήμη», συνηθίζει να λέει ο Καραμανλής, και αυτό κατά τη γνώμη του είναι το μείζον πολιτικό πρόβλημα του τόπου.

Αρκετοί τον έχουν ρωτήσει εάν γράφει και εκείνος κάτι αυτήν την περίοδο. Απαντά αρνητικά. «Ουτε μι σημείωση;», επιμένουν. «Προς το παρόν οι σημειώσεις μου είναι εδώ», απαντά, και ακουμπά το δάχτυλο στο κεφάλι.

Ο Βαγγέλης Αντωναρος και ο Γιαννης Αγγέλου, είναι οι άνθρωποι που τον βλέπουν και μιλάνε μαζί του κάθε μέρα. Καθημερινώς συζητά τηλεφωνικά και με τον Προκόπη Παυλόπουλο, που τον επισκέπτεται στο γραφειο λιγότερο από τους άλλους. Μαζί, αποτελούν την λεγόμενη «τρόϊκα των Καραμανλικών».

Ανάμεσα στους τακτικούς του επισκέπτες και συνομιλητές είναι και ο τελευταίος Υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Παπαθανασίου. Ήταν από εκείνους που, στην αρχή τουλάχιστον (διότι τώρα έχει αλλάξει γνώμη), προέτρεπαν τον Καραμανλή να βγει δημόσια «και να μιλήσει για το πώς διογκώθηκε το έλλειμμα, πως μας έσπρωξε ο Παπανδρέου στην αγκαλιά του ΔΝΤ και πως, εάν καταλήγαμε σε Μνημόνιο, τουλάχιστον να πηγαίναμε με άλλους πακέτο, και όχι μόνοι».  Θεωρούσε άδικο που επί μήνες η κυβέρνηση Καραμανλή «βαλλόταν από παντού» ως μόνη υπεύθυνη της κρίσης, και μάλιστα δεν έκρυβε, και δεν κρύβει ούτε τώρα, από τον πρώην Πρωθυπουργό την ενόχλησή του «και για την σιωπή του κόμματος».

«Ο Καραμανλής τι λέει για αυτήν την σιωπή του κόμματος;», ρώτησα πολλές φορές τον Παπαθανασίου.

«Τίποτα», απαντούσε πάντα κοφτά. «Το κόμμα δεν θα το έβλαπτε ποτέ ο Καραμανλής».

Έχει, σίγουρα, τις δικές του σκέψεις και ανησυχίες, αλλά είναι γνωστό πως, σε αντίθεση με τον εξωστρεφή, ευχάριστο και πολύ προσιτό σε όλους χαρακτήρα του, κατά βάθος είναι άνθρωπος κλειστός και μυστικοπαθής, και πολλά πράγματα που τριγυρνάνε στο μυαλό του δεν τα λέει σε κανέναν.

Οι πρώτοι μήνες μετά την συντριπτική ήττα της ΝΔ στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, ήταν εφιαλτικοί για αυτόν. Εκείνο το βράδυ ήταν χλωμός και αποσβολωμένος αφού, εκτός από τη βαρεία ήττα, είχε μάθει σχεδόν ταυτόχρονα ότι είχε πέσει σε κώμα η μητέρα του, που κατέληξε 4 μήνες μετά.

Κλείστηκε στον εαυτό του, στο σπίτι του στη Ραφήνα, και δεν ήθελε να βλέπει κανέναν. Επέλεξε τον δρόμο της απόλυτης σιωπής. Διότι όπως έλεγε, «όταν είσαι εσύ ο άμεσα εμπλεκόμενος, δεν μπορεί να είσαι και ο καλύτερος συνήγορος του εαυτού σου».

Τον πείραξε πολύ ή έκταση της εκλογικής ήττας από το ΠΑΣΟΚ με 11%. Περίμενε την ήττα, αλλά πίστευε ότι η διαφορά θα ήταν στις 5-6 μονάδες, και ότι μια τέτοια, μικρότερη διαφορά, θα έβαζε πίεση στον Παπανδρέου να πάρει αμέσως μέτρα.

Δεν μετάνιωσε στιγμή ο Καραμανλής που προκήρυξε εκείνες τις εκλογές, μολονότι μερικοί συνεργάτες του έλεγαν «ας εφαρμόσουμε από τώρα το αυστηρό πρόγραμμα μας, και ας αφήσουμε τον Παπανδρέου να μας ρίξει». Ο πρωθυπουργός δεν ήθελε καν να ακούσει τέτοιο σενάριο. Ήταν πεπεισμένος, όπως τους έλεγε, ότι με 151 βουλευτές, μερικοί εκ των οποίων ήταν «ήδη φευγάτοι», με το βαρύ πολιτικό κλίμα των ημερών, με τα συνδικάτα στα κάγκελα και με τον Παπανδρέου να υπόσχεται τα πάντα, η κατάσταση μπορεί να ξέφευγε επικίνδυνα.

Εκείνο, όμως, που φαίνεται πως μετάνιωσε ο Καραμανλής, είναι που δεν πήγε σε βουλευτικές εκλογές νωρίτερα, και συγκεκριμένα ταυτόχρονα με τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009. Πιστεύει, όπως τουλάχιστον μας μεταφέρουν οι δικοί του άνθρωποι, ότι η λήψη σκληρών μέτρων θα περνούσε τότε πιο εύκολα, και ότι ακόμα και εάν ο Παπανδρέου τον έριχνε με την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας τον Φεβρουάριο του 2010, η κατάσταση στην οικονομία θα ήταν πιο ελέγξιμη.

Η τωρινή κατάσταση τον προβληματίζει ιδιαίτερα. Συνεργάτης του μας είπε ότι αναγνωρίζει σημαντικό έργο στην κυβέρνηση, αλλά η μεγάλη του ανησυχία, είναι η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης από τη μία, και η συνεχής ενδυνάμωση της Χρυσής Αυγής.

Στην «καθημερινότητά» του όπως λέμε, φαίνεται ήρεμος και σε καλή σχέση με τον εαυτό του. Δεν φοβήθηκε ποτέ να κυκλοφορήσει έξω, και όπου έχει βρεθεί με κόσμο, κανένας δεν τον έχει αποδοκιμάσει η προπηλακίσει. Ένας καλός του φίλος μας είπε:

«Ο Καραμανλής δίνει μια αύρα κανονικού ανθρώπου. Ανακατεύεται με τον κόσμο. Μιλάει με τους απλούς ανθρώπους. Πάει σινεμά. Τρώει σε ταβέρνες. Κάνει πράγματα απλά, που άλλοι πολιτικοί αποφεύγουν. Πάνω απ’ όλα, όμως, ο κόσμος ξέρει πως, παρά τα όποια λάθη μπορεί να έχει κάνει, σαν πολιτικός είναι πεντακάθαρος και ντόμπρος.».

Όποτε τον ρωτάει κάποιος «τι κάνεις τώρα, Πρόεδρε;», απαντά «ανακαλύπτω το θαύμα του να είσαι γονιός»! Κάθε απόγευμα, θα καθίσει μαζί με τα δίδυμα, τον Αλέκο και την Αλίκη, 10 ετών πια, να διαβάσουν μαζί τα μαθήματά τους. Αυτήν την ιεροτελεστία, όπως λέει, δεν την χαλάει για τίποτα και για κανέναν.

(*) To άρθρο μου αυτό δημοσιεύτηκε το περασμένο Σαββατο 9 Φεβρουαρίου 2013