Tuesday, February 5, 2013

ΓΙΟΚΟ ΟΝΟ: Η ΑΙΩΝΙΑ ΧΗΡΑ


 
Η Γιόκο Όνο, μία από τις πιο διάσημες και αμφιλεγόμενες γυναίκες στον κόσμο τα τελευταία 40 και πλέον χρόνια, κλείνει τα 80 της αυτόν τον μήνα, με μία αναδρομική έκθεση στην Schirn Kunsthalle, στη Φρανκφούρτη, από 15 Φεβρουαρίου μέχρι 15 Μαίου.  Η πρωτοπόρος avante-garde καλλιτέχνης και ακτιβίστρια, εκθέτει μερικά από τα έργα που την έκαναν πολύ γνωστή, και άλλο τόσο μισητή. Ως σύντροφος του Τζόν Λένον των Μπιτλς από το 1966, και κυρίως ως χήρα του από τον Δεκέμβριο του 1980, πάντοτε προσπαθούσε να δείξει στον κόσμο την δική της άποψη για την τέχνη, αλλά ένα μεγάλο μέρος του κοινού δεν ήθελε καν να προσπαθήσει να καταλάβει. Έτσι, ως σύζυγος του Λένον ήταν στο επίκεντρο της επικαιρότητος, αλλά ως καλλιτέχνης σπρώχτηκε (και ίσως να την βόλεψε κιόλας) στο περιθώριο.

Γύρισε σε ταινία ολίγων λεπτών μια μύγα να κινείται επάνω σ’΄ένα γυμνό γυναικείο σωμα. Σε μία γκαλερί άπλωσε φρεσκοβαμμένους καμβάδες στο πάτωμα, και κάλεσε τους επισκεπτες να περπατήσουν επάνω τους. Διαφήμισε μια Έκθεσή της στο Μουσείο Συγχρονης Τεχνης της Νέας Υόρκης (το ΜΟΜΑ), χωρίς καν να υπάρχει τέτοια Έκθεση. Έβαλε μια ορχηστρα να παιζει δική της μινιμαλιστική μουσική, την στιγμή που η ίδια τους τύλιγε με επίδεσμους μέχρι που δεν μπορουσαν να αναπνευσουν και σταμάτησαν να παίζουν. Αυτός ήταν, σε μικρή δόση, ο κόσμος της Γιόκο Όνο, στον οποίο όμως η ίδια δεν ζουσε. Απλώς τον απεικόνιζε, ή τον ειρωνευόταν. Ηταν η πρώτη γυναικα στη Ιαπωνία που σπουδασε φιλοσοφία. Η δίψα της για πλήρη ελευθερία, σε μία κοινωνία αυστηρή και υπερσυντηρητική, δεν της χάρισε εύκολα νεανική χρόνια. Εφυγε από το σπίτι της, «έκαψε» δύο συζύγους, για να δραπετεύσει στην Αμερική και να βγάλει φτερά. Γνωριζε τον Λέννον και πέταξε. Σπουδασε συνθεση, ζωγραφική και γλυπτική. «Ολη μου η ζωή», λέει, «είναι ένα πείραμα». Και αυτήν εκθέτει τώρα στη Φρανκφουρτη!
 

No comments:

Post a Comment

Έκλαιγα όλη νύχτα!...

  ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Από έναν δάσκαλο, που πριν από αρκετούς μήνες μου έστειλε ένα μέϊλ.   Δεν θέλω να πω το όνομά του, γιατί ζούμε μέρες αδ...