Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑΣ

Κυκλοφορούν πολλά κείμενα στο Ίντερνετ, πολλές φορές από άγνωστους σε σένα συγγραφείς και ποιητές. Αρκετά από αυτά, όπως η περίφημη Τελευταία Επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, δεν είναι αληθινά. Είναι κατασκευασμένα. Οι ευκολόπιστοι παρασύρονται. Οι καχύποπτοι το ψάχνουν λίγο παραπάνω. Μα είναι τόσο πολλά τα "μαιμουδίσια" κείμενα, που όλοι, λίγο ως πολύ, την πατάμε. Ευχομαι να μην έχει συμβεί το ίδιο με αυτό το ποιημα του Βραζιλιάνου ποιητή, μυθιστοριογράφου, μουσικολόγου, ιστορικού και κριτικού τέχνης, και φωτογραφου, Mário Raul de Morais Andrade (Οκτώβριος 9, 1893 – Φεβρουάριος 25, 1945) που όντως κάνει θραύση στο Διαδίκτυο και που, όσο μπορούσα το έψαξα και νομίζω πως είναι αυθεντικό. Τα λόγια του, αντικατοπτρίζουν αυτό που πολλοί από εμάς αισθανόμαστε σήμερα, που δεν είμαστε πια παιδιά, και που ήδη κατάπιαμε αχόρταγα τις πρώτες καραμέλλες που είχαμε στη σακούλλα...

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου σκοπός να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...» !