ΤΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ

Του Περικλή Κυπραίου




Οι άνθρωποι ανέκαθεν είχαν

μια ασυνήθιστα πρόχειρη άποψη για τη ζωή τους.

Ρωτώντας ο ένας τον άλλον «πώς πάει»;

απαντούσαν με μηχανική ευχέρεια: «τα συνηθισμένα»

πάντα είχα έντονη την απορία, ποια είναι αυτά

και σε τι ακριβώς είχαν συνηθίσει;

Η σκέψη ότι και εγώ είχα συνηθίσει να μην αρκούμαι σε ό,τι φαίνεται

δεν αποθάρρυνε τα ερωτηματικά.

Τι σήμαινε άραγε το «έξις δευτέρα φύσις;»

Και με την πρώτη τί γινόταν;

Με τι όρους είχαν συμφωνήσει

για να παραβλεφθεί η φυσική προτεραιότητα;

Μπερδεμένος ξεκινούσα, μπερδεμένος κατέληγα.

Τα ερωτήματα όμως δεν ήταν -ευτυχώς-ποτέ συνηθισμένα!

Τις «παλιές καλές μέρες» τότε που η σκέψη

λίγο απείχε από τον διωγμό

«τα συνηθισμένα» ήταν μια ακριβής δοσολογία δηλητηρίου

που οι παρενέργειές του εξουδετερώνονταν ύπουλα

από μια παρδαλή, αλλόκοτη απόχρωση που εμείς οι ίδιοι

σαν γελοίοι μόδιστροι ντύναμε την ζωή μας.

Και δυστυχώς είχαμε ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ να μας αρέσει!

Τώρα που «τα πράγματα άλλαξαν»- αχ αυτός ο πλούτος της γλώσσας μας

ακόμα κι αυτός μας φταίει, τι τις ήθελε αυτές τις απρόσωπες εκφράσεις;-

Τώρα λοιπόν δύσκολα γίνεται λόγος για «συνηθισμένα»

τώρα ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ στην γύμνια μας!

Ακριβώς όπως οι πρωτόπλαστοι!

Με την γεύση του παλιού δηλητηρίου ακόμα

στην γλώσσα και στην μνήμη μας

μετακινούμε «άρον-άρον» και χωρίς κανόνες τα πιόνια

στην σκακιέρα της ευθύνης!

Το «φύλλο συκής»της άγνοιας δεν μας προφυλάσσει από την έκθεση

ούτε καν -κυρίως μάλλον-μπροστά στον εαυτό μας .

Στο περιστατικό που ο Ιησούς καταράστηκε την συκιά

η αλληγορία και το προφητικό στοιχείο

ήταν εξόχως σημαντικότερα από το «παράδοξο» της πράξης.

Η αγάπη Του ακόμα και για τα λάθη των ανθρώπων ήταν «ασυνήθιστη»!

Μάλλον όμως ξεχείλιζε η ιερή οργή Του,

όταν οι άνθρωποι τα θεωρούσαν «συνηθισμένα».