Οταν δεν ξέρω τι να σου πω, λέω πολλά. Φλυαρώ. Κατακρίνω. Υποδεικνύω. Και φωνάζω κιόλας. Σαν να θέλω να σε σώσω έγκαιρα, από κάτι που έπαθα και εγω άπειρες φορές, στα χρόνια που το ανέκφραστο βλέμμα μου ήταν τοσο χαμένο όσο και το δικό σου τώρα. Να σε προστατεύσω. Να μήν αφήσω καμμιά δυσκολία να σε αγγίξει. Να τις αναλάβω όλες εγω. Δεν γίνεται, αγόρι μου. Δεν πρέπει να γίνεται. Μπορώ να είμαι εκεί, κοντά σου. Αλλά δεν μπορώ να είμαι εσύ! You're still young. I am not. "Look at me, I am old, but I am happy". Take your time, και προχώρα...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Κι εμείς, πουλιά που διώξαν μας…(*)
Persona Grata , ο Ανδρέας Καζαμίας , εκπαιδευτικός, συντονιστής στην πανεπιστημιακή κλινική της συνεργασίας του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου...

-
Με τσίγκλησε η «επανεμφάνισή» τους μαζί – μια καλοκαιρινή περιοδεία ανά την επικράτεια, που ξεκίνησε ηδη από τον Λυκαβηττό, και φέρει τον τι...
-
Αυτή η ανάρτηση στο Facebook , υπό τον τίτλο «Επίκαιρες Σκέψεις Γέροντος»», είναι από τα πιο συγκλονιστικά «πράγματα» που έχω διαβάσει το...
No comments:
Post a Comment