Ένας άνθρωπος. μικροέμπορας, επαγγελματίας, πωλητής, τεχνικός, κλπ, βγάζει από τη δουλειά του, αφαιρουμένων των εξόδων, άς πουμε 100 ευρω τον μήνα. Από αυτά, πληρώνει στο κράτος, άμεσα, μόνο για ΦΠΑ, άς πουμε κατα μέσο όρο 20%, ποσό 200 ευρω.
Δηλαδή: Χρειάζονται 10 τέτοιοι σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι, για να συνεισφέρουν με την εργασία τους, τα 2000 ευρω τον μήνα που μπορεί να παίρνει τώρα ένας δημόσιος υπάλληλος που το σύγχρονο ελληνικό κράτος του επέτρεψε να βγεί σε πρόωρη σύνταξη, από τα 50-55 του χρόνια.
Διαβάστε και το άρθρο που δημοσιεύει σήμερα στην "Καθημερινή", ο φίλος μου Πάσχος Μανδραβέλης, γύρω από το ίδιο θέμα, αλλά σε ... άλλη διάσταση!
Tου Πασχου Μανδραβελη
Σε αμερικανικές ταινίες συχνά-πυκνά βλέπουμε το ίδιο τροπάρι. Αστυνομικοί των οποίων η ηλικία έχει περάσει, τσακώνονται με τον προϊστάμενό τους, ο οποίος θέλει να τους πάρει από τον δρόμο και να τους αναθέσει δουλειά γραφείου. Αμερικανικές μυθοπλασίες θα πει κάποιος· σιγά μην προτιμούν κάποιοι τους κινδύνους της περιπολίας, από μια εύκολη δουλειά γραφείου.
Πιθανότατα να πρόκειται για τη φαντασία των σεναριογράφων. Ομως η πραγματικότητα είναι ότι πουθενά σχεδόν στον κόσμο οι αστυνομικοί δεν συνταξιοδοτούνται στα πενήντα τους, έτσι ώστε να έχουν χρόνο για να κάνουν άλλες δουλειές, ή και απάτες όπως αποκαλύφθηκε προσφάτως με τον 54χρονο συνταξιούχο αστυνομικό που δήλωνε πατέρας δεκαεννέα (!) παιδιών για να εισπράττει επιδόματα πολυτέκνων.
Αν επισκεφθεί κάποιος ένα αστυνομικό τμήμα θα διαπιστώσει κάτι παράδοξο. Δεν υπάρχουν μεσήλικες αστυνομικοί. Παιδιά που μπορούν να προσφέρουν πολλά στο έργο της αστυνόμευσης χαραμίζονται βροντώντας σφραγίδες σε άχρηστα κατά κανόνα χαρτιά. Αντί να εξορθολογιστεί η λειτουργία των σωμάτων ασφαλείας, το σύστημα παράγει διαρκώς νέους συνταξιούχους.
Αλλά πώς να εξορθολογιστεί ένα σύστημα όταν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη (με δημοκρατικές περγαμηνές, τρομάρα μας!) αποκρύπτει ως εθνικό μυστικό τον αριθμό των αστυνομικών που είναι αποσπασμένοι στην προστασία ιδιωτών; Τον περασμένο μήνα ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Συμεών Κεδίκογλου κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή ζητώντας να μάθουμε όλοι πόσους πληρώνουμε για την ασφάλεια προσώπων. Ο κ. Χρήστος Παπουτσής αφού ξόδεψε δύο σελίδες εξηγώντας τη διαδικασία παροχής αυτού του προνομίου κατέληξε στο εξής εξωφρενικό: «Σε ό,τι αφορά τα αιτούμενα στοιχεία για τον αριθμό των διατιθέμενων αστυνομικών... σας ενημερώνουμε ότι αυτά μεταβάλλονται συνεχώς... Οπως είναι ευνόητο τα στοιχεία αυτά δεν είναι ανακοινώσιμα για λόγους ασφαλείας, αφού είναι δυνατόν να λάβουν γνώση αυτών τρίτα πρόσωπα». Υπογραφή: «Ο υπουργός, Χρήστος Παπουτσής».
Τόσο καλά! Εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες δεν πρέπει να ξέρουμε καν πόσους αστυνομικούς πληρώνουμε για να υπηρετούν ανθρώπους που κατά κανόνα μπορούν να πληρώσουν από τη δική τους τσέπη τις υπηρεσίες ασφάλειας. Τόση αναίδεια και τόσος σοσιαλισμός από έναν άνθρωπο που το 2009 σχίστηκε να μην παγώσουν οι συντάξεις άνω των 2.000 ευρώ. Αλλά, σ’ αυτόν τον τόπο, ποιος έχασε την ντροπή του για να την βρει ο κ. Παπουτσής;
Δηλαδή: Χρειάζονται 10 τέτοιοι σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι, για να συνεισφέρουν με την εργασία τους, τα 2000 ευρω τον μήνα που μπορεί να παίρνει τώρα ένας δημόσιος υπάλληλος που το σύγχρονο ελληνικό κράτος του επέτρεψε να βγεί σε πρόωρη σύνταξη, από τα 50-55 του χρόνια.
Διαβάστε και το άρθρο που δημοσιεύει σήμερα στην "Καθημερινή", ο φίλος μου Πάσχος Μανδραβέλης, γύρω από το ίδιο θέμα, αλλά σε ... άλλη διάσταση!
Σε αμερικανικές ταινίες συχνά-πυκνά βλέπουμε το ίδιο τροπάρι. Αστυνομικοί των οποίων η ηλικία έχει περάσει, τσακώνονται με τον προϊστάμενό τους, ο οποίος θέλει να τους πάρει από τον δρόμο και να τους αναθέσει δουλειά γραφείου. Αμερικανικές μυθοπλασίες θα πει κάποιος· σιγά μην προτιμούν κάποιοι τους κινδύνους της περιπολίας, από μια εύκολη δουλειά γραφείου.
Πιθανότατα να πρόκειται για τη φαντασία των σεναριογράφων. Ομως η πραγματικότητα είναι ότι πουθενά σχεδόν στον κόσμο οι αστυνομικοί δεν συνταξιοδοτούνται στα πενήντα τους, έτσι ώστε να έχουν χρόνο για να κάνουν άλλες δουλειές, ή και απάτες όπως αποκαλύφθηκε προσφάτως με τον 54χρονο συνταξιούχο αστυνομικό που δήλωνε πατέρας δεκαεννέα (!) παιδιών για να εισπράττει επιδόματα πολυτέκνων.
Αν επισκεφθεί κάποιος ένα αστυνομικό τμήμα θα διαπιστώσει κάτι παράδοξο. Δεν υπάρχουν μεσήλικες αστυνομικοί. Παιδιά που μπορούν να προσφέρουν πολλά στο έργο της αστυνόμευσης χαραμίζονται βροντώντας σφραγίδες σε άχρηστα κατά κανόνα χαρτιά. Αντί να εξορθολογιστεί η λειτουργία των σωμάτων ασφαλείας, το σύστημα παράγει διαρκώς νέους συνταξιούχους.
Αλλά πώς να εξορθολογιστεί ένα σύστημα όταν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη (με δημοκρατικές περγαμηνές, τρομάρα μας!) αποκρύπτει ως εθνικό μυστικό τον αριθμό των αστυνομικών που είναι αποσπασμένοι στην προστασία ιδιωτών; Τον περασμένο μήνα ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Συμεών Κεδίκογλου κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή ζητώντας να μάθουμε όλοι πόσους πληρώνουμε για την ασφάλεια προσώπων. Ο κ. Χρήστος Παπουτσής αφού ξόδεψε δύο σελίδες εξηγώντας τη διαδικασία παροχής αυτού του προνομίου κατέληξε στο εξής εξωφρενικό: «Σε ό,τι αφορά τα αιτούμενα στοιχεία για τον αριθμό των διατιθέμενων αστυνομικών... σας ενημερώνουμε ότι αυτά μεταβάλλονται συνεχώς... Οπως είναι ευνόητο τα στοιχεία αυτά δεν είναι ανακοινώσιμα για λόγους ασφαλείας, αφού είναι δυνατόν να λάβουν γνώση αυτών τρίτα πρόσωπα». Υπογραφή: «Ο υπουργός, Χρήστος Παπουτσής».
Τόσο καλά! Εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες δεν πρέπει να ξέρουμε καν πόσους αστυνομικούς πληρώνουμε για να υπηρετούν ανθρώπους που κατά κανόνα μπορούν να πληρώσουν από τη δική τους τσέπη τις υπηρεσίες ασφάλειας. Τόση αναίδεια και τόσος σοσιαλισμός από έναν άνθρωπο που το 2009 σχίστηκε να μην παγώσουν οι συντάξεις άνω των 2.000 ευρώ. Αλλά, σ’ αυτόν τον τόπο, ποιος έχασε την ντροπή του για να την βρει ο κ. Παπουτσής;
No comments:
Post a Comment