Για όσα συμβαίνουν (ή δεν συμβαίνουν) στην πολύπαθη 'ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"...

ΚΕΙΜΕΝΟ της συναδέλφου μου

ΑΝΤΑΣ ΨΑΡΡΑ, με τίτλο

"ΟΛΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΑ"

Ήδη συμπληρώνεται ένας σεβαστός αριθμός  συναδέλφων και άλλων εργαζόμενων στην εφημερίδα που είτε εκδιώχθηκαν είτε αναγκάστηκαν να  αποχωρήσουν απλήρωτοι και κάποιοι ακόμα και λοιδορούμενοι από διάφορους καλοθελητές. Όλοι θυμούνται ακόμα την απόλυση με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς των πρώην διευθυντών. Σήμερα μια ιδιόμορφη παρέα συντακτών και συνταξιούχων υψηλόμισθων δημοσιογράφων με χαρακτηριστικά εθνικής τρόικας ελέγχει και προσδιορίζει την εφημερίδα…πάντα βέβαια με τις εντολές της βασικής μετόχου της εταιρείας. Με αδιαμφισβήτητο το όπλο της μόνης επιχειρηματικά ανεξάρτητης και πολυφωνικής, όπλο που σφετερίστηκε η σημερινή ηγεσία σαν ιδιοκτησία της, η Ε πορεύεται τους τελευταίους μήνες κυρίως με τη δύναμη της αδράνειας. Την ανεξαρτησία και την ποιότητα της εφημερίδας όμως την εξασφάλισαν μέσα στα 36 χρόνια όλοι όσοι την συγκρότησαν, όσοι δούλεψαν σε αυτήν και όσοι την εμπιστεύτηκαν. Αυτό το έργο όμως μοιάζει να «κατεβαίνει» από τις αίθουσες και κυρίως από τα περίπτερα.

 Η Ελευθεροτυπία σήμερα έχει πολλά κοινά με την κατάσταση που ζούμε στη χώρα μας. Περνάει μια σκληρή οικονομική κρίση που εν μέρει οφείλεται στην πολύ κακή διαχείριση ακόμα και στη αλόγιστη σπατάλη (κάτι σαν το  Ελληνικό κράτος), διοικείται και προσδιορίζεται από διευθυντές-διαχειριστές που δεν έρχονται πλέον ούτε στις γενικές συνελεύσεις χωρίς να παρέχουν την παραμικρή διαβεβαίωση στους εργαζόμενους για το άμεσο μέλλον ενώ αποφασίζουν για την πορεία της Ε μέσα στην δική τους οικονομική ασφάλεια τουλάχιστον των συντάξεων που ήδη λαμβάνουν (κάτι σαν τους υπουργούς και πολλούς βουλευτές ). Η σημερινή διεύθυνση της Ε είναι πολύ κατώτερη των περιστάσεων και κάπως ετερόκλητα συγκροτημένη πράγμα που φάνηκε όταν κυριολεκτικά πετάχτηκε έξω ένας από τους πλέον φανατικά δικούς της επιτελάρχες (κάτι σαν την κυβέρνηση συνεργασίας). Στους διαδρόμους χύνονται τόνοι λάσπης από παπαγαλάκια σε βάρος συναδέλφων με επιχειρήματα τύπου προδότες, κηφήνες, αργόμισθοι κλπ (κάπως σαν την συνεχιζόμενη επίθεση στους δημόσιους υπαλλήλους για παράδειγμα). Φτωχαίνει η ύλη της Ε καθημερινά είτε με τις αποχωρήσεις είτε λίγο παλιότερα με το κόψιμο των πλέον πετυχημένων στηλών (κάτι σαν την ύφεση και τη μηδενική ανάπτυξη), εναντιώνεται η διοίκηση στις δικαιολογημένες αντιδράσεις των απλήρωτων εργαζομένων με το επιχείρημα ότι βλάπτουν την εφημερίδα (όπως κάποιοι ισχυρίζονται ότι όσοι κινητοποιούνται βλάπτουν τη χώρα) και τέλος εκλιπαρεί για δάνεια υποσχόμενη ότι θα απολύσει -αν τα πάρει- τους μισούς εργαζόμενους (κάτι σαν το μνημόνιο).

Προς το παρόν βέβαια οι εργαζόμενοι με τους δικούς τους μισθούς δανείζουν υποχρεωτικά την εφημερίδα που χτυπιέται ενάντια στο μνημόνιο τόσο πολύ ώστε ακόμα και οι πολιτικοί της αριστεράς αρνούνται να κατανοήσουν ότι όση αντιμνημονιακή πολιτική και εθνικοπατριωτικά εμβατήρια κι αν προβάλλονται από ένα έντυπο δεν μπορεί να αποτελούν αντίβαρο στην πολύμηνη απλήρωτη εργασία όσων εργάζονται σε αυτό το έντυπο. Οι δυναμικές επισκέψεις στη χαλυβουργεία δεν μπορεί να γίνονται συνεντεύξεις σε σταθμούς και εφημερίδες απλήρωτων εργαζόμενων. Ενώ  είναι «κακοί» ή και ανάλγητοι οι επιχειρηματίες που περιορίζουν μισθούς και προσωπικό για να μη βάλουν το χέρι στην τσέπη ή στα κέρδη τους σε ένα εργοστάσιο όταν πρόκειται για το ίδιο ακριβώς πράγμα που γίνεται σε ένα (φιλόξενο) ΜΜΕ τότε  γίνονται αυτομάτως «κακές» οι τράπεζες και η τρόικα.

Οι εργαζόμενοι έχουν όμως πλέον φτάσει και υπερβεί ακόμα τα όρια της αντοχής τους  για να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν το Gourmet ή τα πολιτικά μανιφέστα όσων διοικούν την Ε ή ακόμα χειρότερα ενώ «δανείζουν» τους μισθούς τους στην Ε ταυτόχρονα να λογοκρίνονται τα κείμενα και οι απόψεις τους. Εχουν φτάσει στα όριά τους με τα συνειδητά ή ασυνείδητα ψέματα περί δανείων στην «φτωχή πλην όμως τιμία» εφημερίδα και το μόνο που μπορούν πια να κάνουν είναι να πάρουν τα πάντα στα χέρια τους ή να αποδεχτούν τη μοίρα που τους επιφυλάσσει η καθημερινή απλήρωτη φθορά μέχρι το οριστικό κλείσιμο. Η επιδίωξη της διοίκησης είναι να φεύγουν λίγοι λίγοι από μόνοι τους μέχρι να γίνει πράξη το σκληρό μνημόνιο και να εκδίδεται η Ε με 100 ανθρώπους. Εξάλλου αυτή είναι και η παγίδα που έχει πείσει πολλούς απελπισμένους και καλοπροαίρετους εργαζόμενους ότι δηλαδή αν είναι υπάκουοι, επιμελείς και δοτικοί θα κερδίσουν μια θέση στον αυριανό… παράδεισο. Πραγματικά ούτε η τρόικα ούτε ακόμα και η κυρία Μέρκελ δεν θα μπορούσε να ονειρευτεί μεγαλύτερη επιτυχία στην εφαρμογή του μνημονίου.

Αντα Ψαρρά