Tuesday, December 6, 2011

Ιστορίες διαχειριστικής τρέλλας (Ή, "ό,τι κάτσει"!...)


Ήρθε σήμερα στη πολυκατοικία συνεργείο για απόφραξη ενός αγωγού αποχέτευσης, και άντληση λυμάτων από ένα φρεάτιο. Όταν λέμε "συνεργείο", εννοούμε ένα μόνο άτομο, αλλά τέλος πάντων, άς μην σταθούμε εκεί...


Ρώτησα στο τέλος πόσο οφείλω, και ο νεαρός με ρώτησε με τη σειρά του "με ή χωρίς απόδειξη;". Απάντησα "με", και μου είπε, τότε, το ποσόν: 150 ευρω, σύν 13% ΦΠΑ, σύνολο 169,50 ευρω.

Μου φάνηκαν πολλά. Την ίδια ακριβώς δουλειά, με την ίδια ακριβώς εταιρεία, είχαμε κάνει τον περασμένο Ιανουάριο, 2011, και θυμάμαι ότι δεν είχαμε δώσει τόσα. Ανέβηκα, όμως, στο σπίτι να βεβαιωθώ.

Πράγματι, η χρέωση την προηγούμενη φορά ήταν 100 ευρω, σύν 13% ΦΠΑ, σύνολο 113 ευρω. Έγινα έξαλλος, και τηλεφώνησα στην εταιρεία. Μα είναι δυνατόν, τους είπα, για την ίδια ακριβώς δουλειά, σε λιγότερο από έναν χρόνο, να χρεώνετε ποσό αυξημένο κατα 50%;

Αμέσως, η γνωστή, ελληνική, δικαιολογία της "πρώτης σκέψης", όπως την λέω.

-- Μήπως ήταν μεγαλύτερο το πρόβλημα σήμερα και χρειάστηκε να δαπανήσουμε περισσότερο νερό;
-- Μπορεί να ήταν, αλλά   ... ξέρετε, ο υπάλληλός σας γέμισε το ντεπόζιτο του μικρού βιτίου του με νερό από λάστιχο στον δικό μας κήπο.
-- Τι να σας πω; Μιλήστε με τον τεχνικό.
-- Ποιός είν' ο τεχνικός;
-- Ο νεαρός κάτω.
-- Και τι να πω με τον νεαρό; Μιλήστε εσείς με τον υπέυθυνο της εταιρείας, και καλέστε με ξανά στο τηλέφωνο.

Μέχρι να γίνει αυτό, ξανακατέβηκα στον υπόγειο χώρο του γκαράζ, και "αναμετρήθηκα" με τον νεαρό που έκανε την δουλειά. "Ξέρετε", μου λέει, "ο προηγούμενος που ηρθε τον Ιανουάριο, μάλλον ξέχασε να σας χρεώσει την άντληση των λυμάτων!".

Στο σημείο αυτό, σταμάτησα τη συζήτηση. Η "λογική" τηλεφωνήτριας και υπαλλήλου απόφραξης με ξεπερνούσε. Δεν είχα τι άλλο να πω, παρά μόνο να μουρμουρίσω "να, ακόμα ένας λόγος για τα σημερινά χάλια του τόπου μας", και να περιμένω.

Μετα από λίγο, κτύπησε ξανά το τηλέφωνο του νεαρού, ψέλλισε 2-3 φορές τη λέξη "εντάξει", και όταν το έκλεισε, την επανέλαβε και σε μένα. "Εντάξει, θα μας δώσετε όσα δώσατε τον Ιανουάριο. Εκατό ευρω, συν δεκατρία τοις εκατό ΦΠΑ".

Και κάπως έτσι, τέλειωσε ακόμα ένα επεισόδιο του γνωστού στην Ελλάδα παιχνιδιού του "ό,τι κάτσει".

Εγω, ομολογώ, δεν είμαι άνθρωπος που γενικά "την ψάχνει" - μάλιστα με μαλώνουν, πολλές φορές, για αυτό οι δικοί μου. Στο εστιατόριο δεν τσεκάρω ποτέ τον λογαριασμό. Ούτε στο σουπερμαρκετ, μολονότι πολλές φορές το ζητούμενο ποσό μου έχει φανεί υπερβολικό, ποτέ δεν έλεγξα την απόδειξη. Επειδή, όμως, στην πολυκατοικία, ως διαχειριστής (φοβερή εμπειρία, αλήθεια - λέω να γράψω καί ένα μικρό διήγημα...), λογοδοτώ σε άλλους ανθρώπους, αναγκάζομαι "να την ψάχνω" πιο πολύ.

Δυστυχώς, αυτή η φοβερή ασυνέπεια (για να μή πω "τυχοδιωκτισμός") μεγάλης μερίδας της αγοράς, κυρίως εκείνης της παροχής υπηρεσιών, είναι φυτεμένη βαθιά μεσα στην ψυχοσύνθεση του σύγχρονου Έλληνα. Κύριο χαρακτηριστικό της, είναι η προσφυγή στην γνωστή "ρήση της μιζέριας, της κουτοπονηριάς και της αρπαχτής", που λέει, εν ολίγοις: "Μεροκαματιάρης είμαι, το εισόδημά μου συμπληρώνω, γιατί να τα δώσω στο κράτος;".

Αχ! Πότε θα αρχίσει να τελειώνει αυτή η ανωμαλία; Και μέχρι τότε, ξέρει κανείς ρε παιδιά, να μου συστήσει μία εταιρεία απόφραξης που να μήν είναι βουτηγμένη στα σκάτα;

1 comment:

  1. Αν σε 11 μήνες έχουμε αύξηση 50% και σε 11 λεπτά με δύο τηλεφωνα μείωση κατά το 1/3 σίγουρα το "μονομελές" συνεργείο έχει κέρδος και με 50 ευρώ.
    Προφανώς φοβήθηκαν καταγγελία κι ενδελεχή έλεγχο από αρμόδιες υπηρεσίες, δεν κάνεις εύκολα έκπτωση 33,333%.
    Εταιρεία απόφραξης και να μην είναι βουτηγμένη στα σκατά δε γίνεται αυτές είναι κυριολεκτικά στο μεταφορικά θα κολλήσουν;

    ReplyDelete

Ο Νορβηγός ζογκλέρ*

  Στο τρένο, Παρασκευή κατά τις 11.30 το πρωί, από Κηφισιά-Μοναστηράκι. Ως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρ...