Αν είχαμε και μείς τέτοια ομόνοια και ενότητα...

Ανταπόκριση απ'το Λονδίνο.
Χρήστος Blue (*)

Οταν σήκωσε το κύπελλο στον ουρανό ο Αμπιντάλ, ήταν σαν να συνέχιζε τον πόλεμο που κάνει για να συνεχίσει να είναι υγιής. Σίγουρα δεν ήταν τυχαίο που η Μπαρτσελόνα σε μία μοναδική επίδειξη αλτρουισμού τον έχρισε αρχηγό μετά τον αγώνα  ώστε να είναι εκείνος τελευταίος στη σειρά των μεταλλίων με το περιβραχιόνιο του αρχηγού, αλλά και πρώτος που σήκωσε το κύπελλο. Το μήνυμα σαφές. Ειμαστε όλοι ένα. Και ιστορικές στιγμές που μένουν αποτυπωμένες για πάντα.
Και αυτό ήταν το μήνυμα του αγώνα για μένα. Μια ομάδα με αρτίστες της μπάλας που όμως βάζουν την ατομική τους τέχνη στην υπηρεσία του συνόλου. Τυχαίο που κανεις άλλος δεν ντριπλάρει παρά μόνο ο Μέσι? Τυχαίο που βρίσκονται όλοι με κλειστά τα μάτια? Τυχαίο που σιγά σιγά μπαίνουν τα νέα παιδιά στην ομάδα με τη στήριξη όλων. Κι εκείνο το τρίγωνο Τσάβι Ινιέστα και Μέσι, τι άλλο να κάνει. Η Mάντσεστερ χτες φαινόταν μικρή ομάδα. Κι όμως δεν είναι. Κι αυτό είναι το μέγεθος της επιτυχίας της Μπαρτσελόνα.
Στα παραλειπόμενα τώρα.
Τα πούλμαν φτάσαν οργανωμένα. και έφυγαν με την ίδια τάξη που ήρθαν... Το ίδιο και οι χιλιάδες των οπαδών που ήρθαν με το τραίνο. Ήσυχα ΄πήγαν, ήσυχα έφυγαν..
Στο γήπεδο απαγορευόταν το κάπνισμα. Και δεν κάπνιζε κανείς.
Δεν έβριζε κανείς. καθόμαστε όλοι δίπλα δίπλα, κανένα θέμα. Κανένα επεισόδιο, καμμία συμπλοκή, κανένα καπνογόνο.
Γιορτή όλο το γήπεδο, μια μεγάλη γιορτή.
Και η σύγκριση με τα καθ ημάς να φέρνει μελαγχολία .

Αντε και του χρόνου νάμαστε καλά να πάμε στο Μόναχο και να δούμε μια αντίστοιχη παράσταση...

(*) Εκτακτος συνεργάτης του filoftero

«Η Ομόνοια, κάποτε, ήταν το «κέντρο του κόσμου»»

ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΜΑΣ ένα ένα κλείνουνε. Στη γειτονιά μου, ένας φούρνος, ένα βιντεοκλάμπ, ένα ντελικατέσεν (που η αλήθεια είναι ότι, ε, τις βάραγε λίγο τις τιμές ο αθεόφοβος!), προχθές στο κέντρο της Αθήνας, εκεί που πήγα να αφήσω το αυτοκίνητό μου, μια ταμπέλα χειρόγραφη στην κλειστή γκαραζόπορτα, «λόγω κρίσης, φεύγουμε», σε μια στοά της Πανεπιστημίου ο κύριος Λιάκος από τον οποίο, από σχολιαρόπαιδο, αγοράζαμε τα ξυπνητήρια μας. Δικά μας μαγαζιά, κι ας μην είμαστε εμείς οι ιδιοκτήτες. Είναι άσχημο το συναίσθημα. Δεν περιγράφεται, παρά μόνο με ένα δάκρυ εσωτερικό, όταν αντικρίσεις άδειο χώρο. Περπατώ στην Ομόνοια, σε στέκια και καταστήματα ιστορικά - επίσης δικά μας. Και μπαίνω μέσα σ' ένα από αυτά, με την ελπίδα ότι θα με διαβεβαιώσουν πως «εμείς δεν θα κλείσουμε»...

Οπτικά Μεταξάς. Ιστορία μεγάλη. Σαν του Μπακάκου το φαρμακείο. Σαν της ίδιας της πλατείας. Με υποδέχεται ο γιος του ιδρυτή του καταστήματος οπτικών, ο κ. Στάθης Μεταξάς. Προβληματισμένος. Σκεπτικός. Αλλά ψύχραιμος. Δεν μου αρέσει αυτός ο συνδυασμός...

Ο τζίρος «έχει μειωθεί σημαντικά». Δεν μου λέει πόσο. Μένει στο «σημαντικά». Σαν να θέλει να ξορκίσει το κακό, αποφεύγοντας να πει τους αριθμούς, που ασφαλώς και ξέρει. Τη σέβομαι απολύτως αυτήν την ψυχολογική ντρίμπλα. «Υπάρχει υποχώρηση αρκετά μεγάλη, σε υψηλό διψήφιο αριθμό, πανελλαδικά, το γυαλί ηλίου. Είναι ένα έξοδο που, επί του παρόντος, ο κόσμος θεωρεί μη αναγκαίο, και το αναβάλλει μέχρις ότου αναπνεύσει από τα άλλα έξοδα».

Η επιχείρηση (κεντρικό κατάστημα στην Ομόνοια, υποκατάστημα στη Νέα Ερυθραία) απασχολεί 48 άτομα. Τον ρωτώ εάν περνά από τη σκέψη του, τώρα, εάν θα μπορέσει να τους κρατήσει όλους.
«Υπάρχει ένας πυρήνας ανθρώπων που ήταν πιστοί και έχουν δείξει ότι αγαπάνε την επιχείρηση. Οταν δω ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, θα μιλήσω με αυτούς τους ανθρώπους για να δω εάν αυτοί μπορούν να με βοηθήσουν εάν αποφασίσω ότι πρέπει να μειωθεί το ανθρώπινο δυναμικό. Διότι το πρώτιστο είναι να επιβιώσει η επιχείρηση, η οποία είναι σαν ένα παιδί που μεγαλώνεις και δεν θέλεις να το δεις να χάνεται».

Είναι αλήθεια πως κάθε επιχειρηματίας και έμπορος, μικρός ή μεγάλος, που έχει αναγκαστεί στην κρίση αυτήν να κλείσει την επιχείρηση, το μαγαζί του, βιώνει τώρα ένα βαθύ και παρατεταμένο πένθος -σαν να 'χει χάσει παιδί. Το ίδιο, όμως, ισχύει και για δεκάδες χιλιάδες (μήπως είναι και εκατοντάδες χιλιάδες) υπαλλήλους, πολλοί από τους οποίους επίσης «μεγάλωσαν» επιχειρήσεις σαν να 'ταν δικά τους παιδιά.

Ρωτάω τον κ. Μεταξά εάν υπάρχει ορατός ο κίνδυνος να μην επιβιώσει η επιχείρησή του και το κατηγορηματικό «υπάρχει, ναι» με σοκάρει, γιατί βλέπω στο πρόσωπό του τη σκληρή ειλικρίνεια της απάντησης. Στον κλάδο των οπτικών, όπως και σε πολλούς άλλους που βασίζονται σε εισαγωγή προϊόντος και όχι σε κατασκευή του εδώ ο ανταγωνισμός είναι σκληρός. Από αυτόν, δε, τον ανταγωνισμό καθορίζεται και το κέρδος της κάθε επιχείρησης.

«Δεν έχουμε λοιπόν εμείς δημιουργήσει τέτοια χρηματικά αποθεματικά που θα μας επέτρεπαν ίσως σήμερα να είμαστε λίγο πιο αισιόδοξοι για την αντοχή μας ώσπου να βγούμε από την κρίση η οποία, για πολλούς κλάδους, δεν ξεκίνησε με το μνημόνιο, αλλά αρκετά νωρίτερα. Οι μόνες επιχειρήσεις που ακόμα νιώθουν σχετικά ασφαλείς είναι εκείνες που έχουν μεγάλα ξένα κεφάλαια από πίσω τους. Εμείς είμαστε μια ελληνική επιχείρηση, και μάλιστα μικρομεσαία».

Η Ομόνοια, κάποτε, ήταν «το κέντρο του κόσμου», και για τους εμπόρους-επιχειρηματίες, και για τους επισκέπτες-πελάτες. «Κατέβαινες» εκεί για να σμίξεις με το πλήθος, να αγοράσεις, να πουλήσεις, να φας και να πιεις κάτι στο πόδι, να νιώσεις τέλος πάντων ότι η ζωή σε σπρώχνει να τη ζήσεις - ποιος δεν θυμάται, αλήθεια, τα μιλιούνια των πεζών που περίμεναν στα φανάρια να πρασινίσει ο «Γρηγόρης» ή να τους κάνει νεύμα να περάσουν ο τροχονόμος;

Η πλατεία, λοιπόν, που κάποτε «ήταν γεμάτη», σήμερα αγρίεψε και από ζωή μοιάζει να άδειασε. «Είχαμε μεγάλο πρόβλημα με τους αλλοδαπούς, που τώρα τελευταία μοιάζει κάπως να έχει αντιμετωπιστεί, αλλά το κακό είναι με τους συναδέλφους σας δημοσιογράφους, που πολλές φορές, χωρίς σοβαρό λόγο, τρομοκρατούν τον κόσμο και τον κάνουν να μένει μακρυά από το κέντρο. Ανακοινώνουν μια πορεία διαμαρτυρίας, φέρ' ειπείν, και η πρώτη τους φράση, αντί να είναι ο λόγος για τον οποίο διαμαρτύρονται οι άνθρωποι, είναι: αποφύγετε σήμερα το κέντρο. Αυτό μας έχει κάνει μεγάλο κακό».

Ο πατέρας του Στάθη Μεταξά, Σίμος Μεταξάς, γεννήθηκε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας και ήρθε εδώ έξι ετών. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Καισαριανή. Ηταν η γιαγιά και ο παππούς του Στάθη (γονείς του πατέρα του), ο μεγαλύτερος γιος τους, ο Κοσμάς, η Ολγα, η αδελφή τους, ο πατέρας του, Σίμος, και εδώ γεννήθηκε ο μικρότερος αδελφός τους, ο Ιορδάνης.

Στην Καισάρεια ο παππούς ήταν στρατιωτικός ράφτης και η οικογένειά του, η ευρύτερη, είχε εργοστάσιο που έφτιαχνε χαλιά, με υποκαταστήματα σε πολλά μέρη. Ως παιδί, ερχόμενος εδώ ο πατέρας του, δούλεψε στον δρόμο, μικροπωλητής, λούστρος, φιστίκια κ.λπ. «Και εγώ δούλεψα στις διακοπές μου, Χριστούγεννα, Πάσχα, και δεν το έβρισκα κακό» λέει ο Στάθης, 64 ετών σήμερα. «Η ουσία είναι να διαπαιδαγωγείσαι σωστά. Ο πατέρας μου ήταν της φιλομάθειας άνθρωπος. Μας αγόραζε και μας διάβαζε βιβλία. Του άρεσε το καλό θέατρο και δεν παρέλειπε να μας πηγαίνει και μας».

Κάνοντας δουλειές του δρόμου, ο πατέρας του σιγά σιγά απέκτησε έναν πάγκο στην Αιόλου, εν συνεχεία έφτιαξε ένα μικρό μαγαζάκι στην Αγίου Μάρκου, στη στοά Δημητριάδη, μετά πήγε στην Πολυκλείτου, που είναι μια πάροδος της Ευριπίδου μεταξύ Αθηνάς και Αιόλου, όπου ήταν τότε όλο το χονδρεμπόριο της Ελλάδος τη 10ετία του '50 και μέχρι τα μέσα του '60. Εκεί ήταν οι αγορές του χάρτου, της ένδυσης, των ψιλικών, τα πάντα.

Το βήμα προς την Ομόνοια έχει ωραία, μυθιστορηματική πλοκή. «Το κτίριο όπου στεγαζόμαστε τώρα ήταν το διώροφο όπου ήταν παλιά το καφενείο "Βυζάντιο". Οταν ήταν μικροπωλητής ο πατέρας μου και έμπαινε μέσα να πουλήσει κάνα φιστίκι ή να γυαλίσει κάνα παπούτσι, οι σερβιτόροι, όπως συμβαίνει και τώρα, τον πετάγανε έξω. Ετσι, όταν, έμπορος πια στην Πολυκλείτου, του πρότειναν να αγοράσει το κτίριο, το οποίο στο μεταξύ είχε ανακαινιστεί και ήταν μέσα το φαρμακείο του Δεμέναγα, θυμήθηκε τον καιρό που τον πετάγανε έξω και, όπως το 'χε βάλει σκοπό και πείσμα, το αγόρασε!»

Ηταν 1965 και το πήρε για τα οπτικά, με τα οποία είχε αρχίσει να ασχολείται από το 1955. «Τότε τα οπτικά δεν ήταν όπως σήμερα. Κάναμε εισαγωγή, όπως και με τα άλλα προϊόντα μας, γυαλιών από την Ιταλία και τα πουλάγαμε χονδρικώς σε όλη την Ελλάδα. Ο πατέρας μου πήγε σε σχολή, παρακολούθησε μαθήματα, πέρασε εξετάσεις και έγινε οπτικός. Ολα αυτά, παράλληλα με τις άλλες του δουλειές».

Ηταν εποχή, τότε, που ο κόσμος δούλευε πραγματικά. Δεν υπήρχαν ούτε 8ωρα, ούτε 30 μέρες διακοπές το χρόνο, ούτε «απαγορεύεται να εργάζονται τα παιδιά». Η χώρα είχε βγει από πόλεμο. Οι πρόσφυγες είχαν εκδιωχθεί από τα μέρη και τα σπίτια τους. Ολοι έπρεπε να δουλέψουν. Τα περισσότερα παιδιά κάνανε δουλειές του δρόμου και σπούδαζαν στα σχολαρχεία. Οι καθηγητές τούς δείχνανε συμπάθεια και επιείκεια. Γιατί ήξεραν ότι θα προκόψουν.

Απόγευμα, φεύγω από την Ομόνοια με τη ματια μου θολή. Γυαλιά δεν χρειάζομαι. Χαρτομάντηλο μόνο, να σκουπίσω τα δάκρυα που από μέσα πιέζουν. Ειδα έγνοια, αγωνία και αγωνα στα πρόσωπα εκείνων που κρατάνε τα μαγαζιά τους μη πέσουν. Ο ένας γυρευει στηριγμα στον άλλον. Μια αληλλεγγυη (οι πολιτικοί τη λένε συναίνεση, αλλά δεν την εννοουν) που, στους καθημερινούς ανθρώπους έχει άλλη αξία. Όσοι δεν μπήκαν ποτέ στο παιχνίδι της «μεγάλης κονόμας», σήμερα πληρώνουν την νύφη ακριβότερα από εκείνους φάγανε τον αγλέουρα. Ας ξανακατεβουμε στην Ομόνοια. Και για να διαδηλώσουμε. Και για να ψωνίσουμε.

(*) Δημοσιευτηκε στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" στη σελίδα "Ανθρωπων Εργα και Ημέρες", 22.05.2011/

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ (*)

ΤΥΡΟΠΙΤΑ και ΧΩΡΙΑΤΙΚΗ και ΕΥΚΟΛΗ !

Αυτή η συνταγή για τυρόπιτα είναι ειδικά αφιερωμένη σε πρωτάρηδες της κουζίνας.  Χωρίς καθόλου λάδι , ελαφριά και γρήγορη, κόβεται εύκολα σε μικρά κομμάτια και γίνεται και ... σνάκ.. τι άλλο θέλετε ??  δεν έχει βέβαια την δυνατή γεύση της κλασικής τυρόπτας με φύλλο αλλά έχει το δικό της γευστικό ... low profile !  Την έχω δοκιμάσει και με λίγο ψιλοκομμένο άνιθο και της πάει πάρα πολύ. Της πάει πολύ το μπόλικο φρεσκοτριμμένο πιπέρι και με αρκετούτσικο σουσάμι από πάνω.

1 πακέτο φύλλο κρούστας
350 γρ, φρέσκο  ανθότυρο
600 γραμμ φέτα
300 γραμμ γάλα 3,5%
200 γραμμ γιαούρτι
6 αυγά
6 κ.γλ. κοφτά μπέϊκιν
1 κ.σ.  κορνφλάουερ
5 κ.σ. σουσάμι
αλάτι , πιπέρι

Πρώτα πρέπει να στεγνώσουμε τα φύλλα. Ανοίξτε το  πακέτο φύλλο κρούστας και αφού πάρετε ένα-ένα τα φύλλα τσαλακώστε τα βάζοντας τα σε ένα ταψί δίπλα-δίπλα. Ανοίξτε τον φούρνο στους 160 βαθμούς και αφού ζεσταθεί βάλτε μέσα το ταψί με τα τσαλακωμένα φύλλα. Σε 10-15 λεπτά πιάστε και γυρίστε τα φύλλα από την ανάποδη έτσι ώστε να στεγνώσουν καλά, χωρίς όμως να αρπάξουν. Μόλις κρυώσουν τρίψτε τα σε μικρότερα κομμάτια.
Σε λεκάνη μίξερ η σε μια απλή λεκάνη βάλτε το γάλα, το γιαούρτι, τα τυριά τριμμένα με τα χέρια , τα αυγά ,το μπέϊκιν, το κορνφλάουερ και αρκετό φρέσκο πιπέρι. Χτυπήστε σε αργή ταχύτητα με το μίξερ όλα τα υλικά να ανακατευτούν καλά και μετά ρίξτε μέσα και τα τριμμένα φύλλα κρούστας ώστε να ενσωματωθούν και αυτά καλά. Τώρα δοκιμάστε και προσθέστε αλάτι για να φτιάξετε όσο θέλετε την γεύση του μίγματος - εξαρτάται από το πόσο αλμυρή είναι η φέτα.
Λαδώστε καλά ένα μέτριο ταψί και μετά ρίξτε σιμιγδάλι να πάει παντού στον πάτο και τα τοιχώματα. Αδειάστε μέσα το μείγμα και ψήστε στους 180-190 βαθμούς για 1 ώρα περίπου. Για να πάρει ωραίο χρώμα απο πάνω μπορείτε μετά από μισή ώρα να ανοίξετε τον φούρνο και να περάσετε με αυγό (το οποίο έχετε χτυπήσει) και ένα πινέλο όλη την επιφάνεια της προσέχοντας να μην την πατήσετε και ξεφουσκώσει. Μπορείτε επίσης ταυτόχρονα να ρίξετε και αρκετό σουσάμι να κολλήσει από πάνω.

(*) Βασίλης Φραντζολάς.

Τα ίδια Ντοράκι μου...

Είδα και άκουσα λίγο από την ομιλία της κας. Ντόρας Μπακογιάννη στην πρώτη ημέρα του ιδρυτικού συνεδρίου του νέου της κόμματος "Δημοκρατική Συμμαχία".

Μίλησε συνθηματικά, με εκείνον τον πομπώδη τονισμό που συνήθισαν τόσα χρόνια να μιλάνε οι πολιτικοί. Ο λόγος της ηταν "μπαλκονάτος". Μιας άλλης εποχής.

Κάποιοι λένε ότι όταν απευθυνεσαι σε μεγάλο πλήθος έτσι πρέπει να μιλάς, "με στόμφο και ενθουσιασμό". Δεν μπορείς, λένε, να απευθύνεσαι σε τόσο κόσμο μιλώντας σαν νά είσαι σε επιστημονική ημερίδα. Ανέκαθεν στη πολιτική, υπήρχε "ο λόγος του όχλου".

Ως έναν βαθμό το αντιλαμβάνομαι. Αλλά νομίζω πως οι καιροί έχουν αλλάξει, και αυτός ο "προφορικός στόμφος" έχει ξεπεραστεί. Εάν είχε κάποοιο ενδιαφέρον παλιά, ήταν επειδή υπήρχαν όντως αρκετοί πολιτικοί που, πράγματι, είχαν το ταλέντο να κερδίζουν και να ενθουσιάζουν τα πλήθη με αυτού του είδους την επικοινωνία.

Η κα. Μπακογιάννη δεν ειναι από αυτούς τους πολιτικούς. Αντίθετα, ή "φωνακλάδικη εκδοχή" της ειναι ενοχλητική, και ίσως να αδικεί και τα όσα λέει.

Δευτερη παρατηρηση: Το ακροατήριό της. Εδω, τα πράγματα ειναι, για μένα απελπιστικά. Και μόνο που ειδα ανθρωπους να κρατάνε κόρνες, και να αντιδρούν στις κορώνες της κας Μπακογιάννη με τρόπο απόλυτα γηπεδικό, ήταν αρκετό για να συμπεράνω ότι "έχουμε και πάλι μία από τα ίδια".

Δεν ήλπιζα, βεβαια, σε κάτι διαφορετικό, αλλά λέω τώρα...

Με το ταξί καλπάζοντας ...

"Ο ποιητής, θεατρικός κριτικός και μεταφραστής Γιάννης Βαρβέρης, ο οποίος αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας τον τελευταίο καιρό, πέθανε από ανακοπή καρδιάς το βράδυ της Τετάρτης, σε ηλικία 56 ετών."


Αυτη ηταν η είδηση, στις εφημερίδες. Ολόκληρη δεν τη διάβασα, αφου δεν έβλεπα τα γράμματα στη συνέχεια. Θόλωσ' η ματιά μου απ' το δάκρυ. Ηταν πολύ σημαντικός ποιητής. Απ' τα ανεκτίμητα μαργαριτάρια που είχε (και έχει ακόμα) η Ελλάδα, αλλά δεν το γνωρίζει.


Την υπόλοιπη ειδηση, μου την είπε φίλος που τον ήξερε, και συγκλονίστηκα πιο πολύ. "Ο Γιάννης Βαρβέρης πέθανε από ανακοπή, μεσα σε ταξί"! Και θυμήθηκα ευθυς το ποιημα που ακολουθεί, και που απαγγέλλει ο ίδιος, σαν να είχε, όχι απλώς προβλέψει το τέλος του, αλλά και καθορίσει κιόλας!

Ιδού και το ποιημα, γραπτώς:

Με το ταξί καλπάζοντας

Ρομαντικό ταξί μέσα στη νύχτα
σαν άμαξα δαιμονισμένη.
Μαστίγωσε τους μαύρους σου άμαξα
ρίξε στην Πανεπιστημίου τ’ άλογα σου
με μια ελαφρά μου κλίση χαιρετώντας
τις φευγαλέες δενδροστοιχίες των περιπτέρων
καθώς μεθάω μέσα στη νύχτα τόσων φώτων
που με καλούν από τον πύργο των πιδάκων.
Βίτσισε λέω και στρίψε την Ομόνοια
ο Κόμης μες στα τόσα μύχια δώματα
εδώ τα εξαίσια σώματά του βασανίζει
μια βουή που κάθεται στα κόκαλά μου ομίχλη .
χύσου λοιπόν στην ασφαλή μας άσφαλτο
κει που κοπάζουν τα ουρλιαχτά, στην κατηφόρα.
Μάρνη κι εγώ βουλιάζω πιο βαθιά στο κάθισμά μου
με τον καπνό μου σαν Ζορό να με τυλίγει
να με προδίνει μόλις φτάνει μπρος στο τζάμι
κι ο αγέρας τον αρπάζει από την μπέρτα.
Θα μείνεις τέλος μόνο εσύ κι’ εγώ αμαξά
εγώ που έχω από πριν σοφά μετρήσει
τις πιθανές γωνίες των καθρεπτών σου
για να μη δεις ποτέ το πρόσωπό μου
και μες στην άπνοια της πλατείας που χλιμιντρίζει
να μη με δεις τώρα σαν κατεβαίνω
που θα φυσήξω λίγο την κορφάδα των μαλλιών σου
για να μου πουν
χωρίς να νιώσεις
Καληνύχτα.


Γιάννης Βαρβέρης

Το Πρόσωπο του Αμετανόητου Ελληνάρα (*)

Παναγιώτης Ψωμιάδης, περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδοινίας.

Τον περασμένο Απρίλιο καταδικάστηκε από το Πενταμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης για παράβαση καθήκοντος, καθως μείωσε πρόστιμα παραβάτη για το αδίκημα της νόθευσης καυσίμων. Εχει τεθεί σε αργία.

Την περασμένη Κυριακή φιλοξενήθηκε στην εφημερίδα "Καθημερινή", όπου έδωσε συνέντευξη στην Μαργαρίτα Πουρνάρα. Η συνάντηση εγινε στη Θεσσαλονίκη. Ο ίδιος πηγε με την μαύρη Μερσεντές του να παραλαβει τη δημοσιογραφο από το ξενοδοχείο της. Εκείνη, μόλις μπηκε στο αυτοκίνητο, ..., "επιχείρησα να βάλω τη ζωήν ασφαλείας, αλλά με κοιταξε σχεδόν θιγμένος, δίνοντάς μου διαβεβαιώσεις για το πόσο καλός οδηγός είναι".

Στη συνέχεια τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα, όπως λέει η δημοσιογραφος, έφτασαν στο εστιατόριο όπου θα γευμάτιζαν σε χρόνο dt.

"Εγω ακολουθω πάντα τον αρχηγό", ηταν ή ... έξυπνη ατάκα του Ψωμιάδη. Εξηγωντας ότι για αυτόν αρχηγός ειναι ο κατασκευαστής του αυτοκινήτου. Δηλαδή: "Αν λεει στις τεχνικές προδιαγραφές ότι μπορω να το πάω με 200 χλμ/ωρα, εγω θα υπακουσω".

Στην ερωτηση της δημοσιογραφου "μα καλά, δεν σας κυνηγάει η τροχαία", ο αποκαλούμενος και "Πανίκας", εν αδεία τελών Περιφερειάρχης απάντησε "με έχουν σταματησει στην Εθνική Οδό, αλλά έπεσα σε τροχονόμο που με συμπαθούσε".

Ιδού, λοιπόν, ένας ακόμα από τους πολλούς "τζάμπα μάγκες" που εμείς οι πολίτες έχουμε αναδείξει στη πρώτη γραμμή της πολιτικής. Ενας γραφικός νταής, ο οποίος πουλάει λαικισμό με τη σέσουλα και καταφέρνει με αυτό να παραμένει αγαπητός και δημοφιλής.

Σε ποιά άλλη χωρα ένας ανωτατος αξιωματούχος θα ομολογούσε ότι αγνοεί τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (που είναι Νόμος), και δεν θα πήγαινε σπίτι του;

Ποιός πολιτικός θα τολμούσε σε άλλη χωρα να "απαγορεύσει" με το  βλέμμα του (δηλαδή με τη ... μαγκιά του) σε συνεπιβάτη του να βάλει την ζωνη ασφαλείας - δηλαδή να είναι νομοταγής.

Που αλλού θα ακουσεις από πολιτικό πρόσωπο να παραδεχεται ότι τον σταματήσε η τροχαία επειδή έτρεχε, αλλά τον άφησαν να φύγει επειδή τον συμπαθούσαν;

Κάτι τέτοιους τυπους βαρέθηκε ο κόσμος. Ελπίζω. Και θα τους συνταξιοδοτήσει οριστικά!

Ευτυχώς, ο Χριστόφορος ηταν ανύπαντρος (*)

Αν ο Χριστόφορος Κολόμβος είχε γυναίκα, θα είχε ακούσει τα παρακάτω :

- Και γιατί πρέπει να πας εσύ;
- Τι; Δεν μπορούν να στείλουν κάποιον άλλον; Τι είσαι εσύ; Ο μοναδικός; Χωρίς εσένα δεν γίνεται; Δεν βλέπεις ότι σε εκμεταλλεύονται;
- Εσύ δεν γνωρίζεις καλά ούτε την οικογένειά μου και πας να ανακαλύψεις το Νέο Κόσμο; Τι κρύβεις;
- Ποια στρογγυλή Γη, μωρέ;
- Τι; Θα πάνε μόνο άντρες; Σώπα!
- Γιατί δεν μπορώ να έρθω κι εγώ; Αφού εσύ είσαι το αφεντικό. Εμένα ποτέ δεν με πας ταξίδια.
- Αν βγεις από την πόρτα εγώ την ίδια στιγμή επιστρέφω στη μανά μου.
- Τι λες; Και η βασίλισσα θα πουλήσει τα κοσμήματά της για να ταξιδέψεις εσύ; Τι νομίζεις ότι είμαι, βλαμμένη; Τι τρέχει με σένα και αυτήν τη γριά;
- Δεν μπορείς να πας! Τελεία και παύλα!
- Μην ντύνεσαι και στολίζεσαι, διότι εσύ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ!!!

(*) Του συνεργάτη μας Φάνη Κ.

ΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΙ, ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΕΝΕΣ ΜΟΥ

Παράξενο πράμα συμβαινει με τους Κωστηδες και τις Ελένες μου. Οπως λέει κι ο Νταλάρας σ' ένα τραγούδι του Μαχαιρίτσα, "αυτοί που φύγαν, να με καλούν σε πάρτι, και αυτοί που ζούν, να μου λείπουν πιο πολύ".


Τους μνημονευω, και τους αγαπώ όλους, άτακτα, κι ανάκατα!


Θυμάμαι τον Κωστή. Τον Δάσκαλο, τον Κολώτα. Δεν μπορω να τον ξεχάσω. Μικρής διάρκειας ηταν η γνωριμία μας. Αλλά μου χάρισε την απλή, μα και τοσο βαθιά σοφία του, απλόχερα. Οι μικρές, τηλεφωνικές ανταποκρίσεις του στην εκπομπή μου "Ο Καθρέφτης", στον Σκάι, υπό τον τίτλο "Ο Δάσκαλος της Κύπρου", έχουν μείνει στη μνήμη πολλών ακροατών, και ακόμα μου τις αναφέρουν. Η ιστορία του για την γριούλα (κοτζάκαρη) από την Πάφο, που του είπε μια φορά "έτο γιε μου, περιμένω νάρτει ο γέρος μου την λυχναφή ώρα", εννοώντας την ώρα μεταξύ δειλινού και εσπερινού, που ανάβανε τους λύχνους στον δρόμο, ακόμα συζητείται σε  πολλά μπλογκς. Διάβαζε τη στήλη μου στην "Ελευθεροτυπία" (που, παραδόξως πώς, εξέπνευσε σχεδόν την ίδια στιγμή που εξέπνευσε κι ο Κωστής!), και μου έκανε σχόλια και παρατηρήσεις. Κυρίως για "την κατάχρηση των λέξεων". Ηθελε να είμαι "πιο λιτός". Κι έλεγε: "Να διαβάζεις, και να ξαναδιαβάζεις τα κείμενά σου πρίν τα παραδώσεις. Μην αφήσεις τίποτα για τους διορθωτές. Μην επιτρέψεις ποτέ σε κάποιον να πεί ότι το κομμάτι σου είναι μεγάλο. Σε τρία πράγματα να κάνεις οικονομία στη ζωή: στο φαηγτό που δεν επιθυμάς, στη γυναικα που δεν εμπιστευεσαι, και στις λέξεις που ξέρεις ότι περισσευουν". Α, ρε Δάσκαλε. Νάσουν εδω τώρα...

Ο νονός μου, Κώστας Χ., από τους πρώτους Ελληνες που μετανάστευσαν, αρχές δεκαετίας του 50, στην Αφρική. Συγκεκεριμένα, στη Ροδεσία, την σημερινή Ζιμπάμπουε. Ηταν, επίσης, ο πρώτος λευκός που πάτησε το πόδι του στο Mount Darwin, την κωμόπολη (μάλλον χωριό, αλλά το ... μεγαλοποιώ), στη βορειοανατολική Ροδεσία, όπου έζησα τα πρωτα χρόνια της ζωής μου. Τον έλεγαν Chimimba στα μαύρικα - που πάει να πεί "χοντρός". Πολύ χοντρός. Ό,τι έβλεπα πάνω του, κρεμότανε! Αλλά είχε ψυχή χρυσάφι. Δεν θυμάμαι άνθρωπο που να μήν τον αγαπούσε - εκτός ίσως από την ίδια του την γυναικα. Την Λούλα, την αδερφή του πατερα μου. Της τον σέρβιραν "έτοιμο για παντρειά". Δεν τον ηθελε, τέτοιον ογκόλιθο. Ηταν παιδούλα εκείνη, μεσήλικας και τεράστιος ο Τσιμίμπα. Με αγαπούσε πολύ εμένα. Με επιδείκνυε παντού. "Αυτός", έλεγε, "ειναι ο γιος που θά ηθελα να έχω". Δεν τον χώνεψε ποτέ η μάνα μου. Ισως για τούτο. Ο Κώστας, αισθανόμενος ότι η γυναικα του απλώς τον ανεχόταν, αγάπη ζητούσε και τη βρηκε σε μια μαυρούλα που, απ' ό,τι ξέρω από επιστολές, την ερωτεύτηκε κανονικά.  Καρπός εκείνου του έρωτα, ένα κορίτσι που το έλεγαν "Κάνα", και ηταν πανέμορφο. Την αναζητώ, και νομίζω πως ειμαι στα ίχνη της. Κάπως, συγγενεύουμε. Και νοιωθω πως δικαιούται να μάθει για τον πατερα της. Ιστορία για μυθιστόρημα.

Ο Κώστας ο ξάδερφος. Γιος της Θέκλας, αδερφής του πατερα μου. Μάς βάφτισαν και οι ίδιοι άνθρωποι - ο Κώστας και η Λούλλα. Τον θυμάμαι περισσότερο ως παιδί, παρά ως μεγάλο. Ειναι 5-6 χρόνια νεώτερός μου, σπουδαίος επιστημονας σημερα, ζει και εργάζεται στην Αμερική. Χαθήκαμε, γενικώς. Ξαναβρεθήκαμε μεσα σε μια αναμπουμπούλα θανάτων, σε ταραγμένα απόνερα. Μου μένει, όμως, μια χαρά μεγάλη που, εκεί που ειναι, αναζητά τον Παπάζογλου, τον Ρασούλη και την Δημουλά. Τελικά, όντως, κάτι πάντα μένει όρθιο.

Ο Κώστας ο Ζάμπογλου. Πατερας του Νίκου και της Δεσποινας. Ο πρωτος, και ίσως ο μόνος, άνθρωπος που ένοισα και εγω ως τέτοιον, μετα τον χαμό του δικού μου πατερα. Θυμάμαι έναν άνθρωπο "'άκοπο". Δηλαδή, αυτό που έβλεπες, αυτό ήταν. Ωραιος, και ακατέργαστος - δηλαδή, ντόμπρος και καθαρός. Μίλαγε λίγο, έλεγε πολλά. Τον γνωρισα στα πιο δύσκολά μου χρόνια - μόλις έχασα τον πατέρα μου. Ηταν ο πρωτος άνθρωπος που με ειδε ώς "ταραγμένο έφηβο" και όχι ώς "βρε το καυμένο το παιδί". Με συμβούλευε. Με καθησύχαζε. Μου έδινε κουράγιο και στόχο. Μιλούσαμε ώρες ατέλειωτες στο "εργαστηρι" του, στη Βραγαδίνου, της Τζαμούδας, στη Λεμεσό, όποτε πηγαινα εκεί για διακοπές. Έφτιαχνε κουφετες για γάμους και για κηδείες. "Το ίδιο είναι", έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου. Οταν πέθανε, πέθανε και ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Ο Κωνσταντίνος, ο εγγονός του, γιος του φίλου μου του Νίκου. Τον ξέρω λίγο, αλλά τον γνωρίζω πολύ. Ειναι το "Ελληνο-γερμανάκι" της οικογένειας και, όπως λέει και το τραγούδι, "το καλύτερο παιδί". Τελειωονοντας το γυμνάσιο στη Γερμανία, ηρθε εδω, στην Ελλάδα, για δύο χρόνια "ελεύθερης διαβίωσης" προτου πάρει τον νέο δρόμο των σπουδών του. Φοίτησε - έτσι για να μπεί στο "ελληνικό πνευμα" - στη δημοσιογραφική σχολή του "Αντέννα", από την οποία, ευτυχως, δεν πήρε όσα θα τόν έκαναν, ίσως, να σκεφτεί να ακολουθησει αυτόν τον κλάδο. Ο Κωνσταντίνος γυρισε στη Γερμανία, και θα γίνει, όπως κι ο πατερας του, σπουδαίος γιατρός. Το μόνο του "ελάττωμα", όμοιο και με εκείνο όλης της φαμίλιας, ειναι ότι ειναι ΑΕΚτζης. Χρόνια πολλά Κωνσταντίνε μου.

Ο Βαρκαδούλης μου! Ο σίφουνας. Ο ανεμοστρόβιλος. Υπαρχουν φάσεις στη ζωή μου που κρύβομαι μη με παρασύρει. Πάντα, όμως, ευγνομονω τις συμπτώσεις (ένα συνέδριο στη Κρήτη για τά μίντια) που ένωσαν τους δρόμους μας. Πονεμένος ΑΕΚτζής και αυτός. Η μοίρα μου ειναι να συνδέομαι με ... απεγνωσμένους;

Η Ελενα. Ξέρω πολλές, αλλά όλες είναι "γνωστες". Αυτή, είναι φίλη. Τα παιδιά μας γεννηθηκαν στην ίδια κλινική, με μια μέρα διαφορά. Αυτή η σύμπλευση έμοιαζε προδειαγεγραμένη από τον καιρό των σπουδών στο Canterbury, όπου γίναμε φίλοι. Ισως να φταιει και το ελληνικό τραγούδι. Μια νυχτα μπουάτ, όπου σμίξαν οι φωνές όλων μας. Και οι γραμμές μας επίσης, όπως λέει και ο Πορτοκάλογλου. Ο Γιωργος της, ειναι σαν αδερφός μου. Ο Νικόλας κι ο Στεφανος, παιδιά μου. Χιλιόχρονη. Αλλά, σε παρακαλώ, κόψε το κάπνισμα!

Η Ελένη, του Χρηστου. Πόσα καλοκαιρια! Τα παιδιά μας. Εμείς. Η αρχη της καριέρας μας. Η αίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει λάθος. Τα σάντουιτς στη παραλία της Μυκόνου. Οι ατέλειωτες αναλύσεις μας. Πολύ ποτό, επίσης. Ο Αλέξανδρος, ο Μιχάλης, η Εβίνα, η Χριστίνα, ..., εμείς μέιναμε στον έναν. Ελένη, πολύ σ'αγαπάμε.

Ο Κωνσταντίνος της Λευκωσίας. Τίποτ' άλλο επί του παρόντος. Μόνο αυτό. Στη μέση ηλικία, οι φιλίες δεν έρχονται εύκολα. Εάν έρθουν, όμως, είναι δυνατές. Χρόνια πολλά. Νασαι καλά. Μη φοβάσαι τίποτα. Θα τα καταφέρεις.

Ο άλλος Κώστας, που μου τον σύστησε. Χρονια πολλά από καρδιάς.

Η μητερα του παιδικού μου φίλου, του Πάμπου, που δυστυχως δεν ζεί πιά. Ηταν, νομίζω, η πρώτη Ελένη που γνωρισα στη ζωή μου. Δεν την ξεχνω ποτέ. Στο πρόωσπό της είδα πρώτη φορά, αυτό που λέμε "πόνο της μάνας".

Ελένη - η "νέα εξαδέρφη" από τον Καναδά. Ισως το πιο χαμογελαστό και καλωσυνάτο προσωπο όλης της οικογένειας. Οσοι της ευχονται σημερα, ξέρω ότι θα της λένε "αντε και μ' έναν καλό γαμπρό". Τους εκλιπαρώ: "αφηστε την Ελένη ήσυχη - μόνο εκείνη ξέρει πώς και πότε".

Η μικρότερη Ελένη της οικογένειας - από Κύπρο μεριά. Ειμαι κάτι σαν θείος της. Για την γιορτή της σημερα, θα της χάριζα το "δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά" του Σαββόπουλου. Ουτε εκείνη, ούτε εγω καταλαβάινουμε...

Η Λένα του σχολείου! Ενας δεσμός που ποτέ δεν κατάλαβα πώς δημιουργηθηκε και πως διακόπηκε. Θυμάμαι μόνο το πιο χαμογελαστό και καθαρό πρόσωπο που γνωρισα ποτέ μου. Και μια ψυχή που ξεχείλιζε από καλωσύνη. Εγω της είπα "να τελειωνουμε". "Μη στενοχωριέσαι", απάντησε, και έφυγε με δάκρυα.

Αν ξέχασα κάποιους, ζητώ συγγνωμη. Ειναι αργα. Αυριο θα τους θυμηθω και θα τους αποζημιώσω. Χρόνια πολλά σε όλους.

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ

ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Την Τρίτη 24 Μαΐου 2011, θα πραγματοποιηθούν, στο Σπίτι της Κύπρου, Ηρακλείτου 10 Κολωνάκι, τα εγκαίνια της έκθεσης με τίτλο ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, του Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, αυτό το εμβληματικό τρίπτυχο της χαμένης Άνοιξης της δεκαετίας του ’60 γίνεται εδώ μια εικαστική αναφορά στην ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας, αλλά και στην Ιστορία γενικότερα. Μια αναφορά στην αντίσταση, στην κατοχή, τον εμφύλιο, στα χρόνια των αμφισβητήσεων και των ανατροπών, αλλά και των χαμένων ελπίδων. Αλλά και μια αναφορά στις πραγματικές ή φανταστικές συλλογικότητες που χαρακτήρισαν και σημάδεψαν εκείνα τα χρόνια και παραμένει ιδίως σήμερα το μεγάλο πρόταγμα και ζητούμενο. Το πνεύμα της σειράς αυτών των έργων είναι ένα πνεύμα επιστροφής στο μέλλον που για πολλούς σήμερα δεν είναι καθόλου τυχαίο, μαζί με τη βαθύτερη ανάγκη αναστοχασμού και αναψηλάφησης της ιστορικής μνήμης. Έργα γεννημένα τον τελευταίο χρόνο αναφέρονται και εμπνέονται από πρόσωπα, καταστάσεις και στιγμές του ιστορικού παρελθόντος και ζωντανού παρόντος σαν ένα προσκλητήριο απόντων και ένα κάλεσμα παρόντων. Πρόσωπα και μορφές αναδύονται από το σκοτάδι στο φως μέσα από τον ιστορικό χρόνο, αλλά τον διαπερνούν και σημαδεύουν το μέλλον, διαποτισμένα από τη βάσανο των μεγάλων ηθικών διλημμάτων. Εικόνες της μνήμης και μνήμες από εικόνες άλλων καιρών αλλά και πολύ κοντινών, δικών μας καιρών, εκεί όπου δοκιμάζονται δραματικά οι ανθρώπινες αντοχές, τα όρια και οι αξίες. Με τη μορφή της νεκρής φύσης, συναντιώνται εδώ το ψωμί, η παιδεία, και η διεκδίκηση της ελευθερίας, με τους αφανείς και τους φανερούς ήρωες και αγωνιστές του καιρού τους και παντός καιρού. Σήμερα που μετράμε τις απώλειές μας, η τέχνη θα αναζητήσει τις αλήθειες της με το βλέμμα στην ιστορία και τα διδάγματά της. Το προσκλητήριο των απόντων είναι μαζί και ένα προσκλητήριο των παρόντων και ενεργών πολιτών και δημιουργών.

Γ. Ψυχοπαίδης

Της θαλασσοφίλητης Αμμοχώστου

Την Τετάρτη 25 Μαΐου 2011, στις 8.00 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί στο Σπίτι της Κύπρου, Ηρακλείτου 10 στο Κολωνάκι, η παρουσίαση της ποιητικής ανθολογίας Αμμοχωστιανών ποιητών με τίτλο:  Της θαλασσοφίλητης Αμμοχώστου Ποιητές σε ανθολόγηση της Κλαίρης Αγγελίδου, της Μαρίας Μιχαηλίδου και του Γιώργου Κιτρομηλίδη.

Χαιρετισμό θα απευθύνει ο εκδότης κ. Δημήτρης Μπαλαούρας. 

Το βιβλίο θα παρουσιάσει η πρώην Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού κ. Κλαίρη Αγγελίδου.  Αποσπάσματα από την ανθολογία θα διαβάσουν η Ειρήνη Μανουρά και ο Χαρίλαος Τρουβάς.  Στο πιάνο συνοδεύει ο Πέτρος Στυλιανού.

Η ποιητική ανθολογία  είναι μία  έκδοση που αποτυπώνει μικρό μόνο μέρος της μεγάλης πνευματικής δημιουργίας των Αμμοχωστιανών ποιητών. Ένας ανεκτίμητος πνευματικός θησαυρός για τους μελετητές των ποιητικών αριστουργημάτων των Αμμοχωστιανών δημιουργών. Ανθολόγησαν οι: Κλαίρη Αγγελίδου, Μαρία Μιχαηλίδου και Γιώργος Κιτρομηλίδης. Ανθολογούνται σαράντα ένας ποιητές οι οποίοι γεννήθηκαν στην Αμμόχωστο ή στην επαρχία Αμμοχώστου, είτε έδρασαν λογοτεχνικά στην πόλη αυτή. Πρόκειται για την ανθολόγηση 27 ποιητών και 14 ποιητριών. Οι ποιητές της Αμμοχώστου συγκαταλέγονται στους πιο σημαντικούς της Κύπρου. Πολλοί απ΄ αυτούς όπως ο Βασίλης Μιχαηλίδης, ο Κώστας Μόντης, ο Παντελής Μηχανικός, ο Θεοδόσης Νικολάου, ο Κυριάκος Πλησής, ο Πολύβιος Νικολάου, ο Γιώργος Μολέσκης, ο Άντης Κανάκης, ο Ζήνων Ζαννέτος, ο Δημήτρης Ποταμίτης, η Νίκη Μαραγκού, η Ντίνα Κατσούρη, η Νίκη Κατσιαούνη, η Κλαίρη Αγγελίδου και άλλοι έχουν ξεπεράσει τα όρια του κυπριακού χώρου. Σύγχρονοι προβληματισμοί, κοινωνικά και εθνικά θέματα, ιδιαίτερα μετά την τουρκική εισβολή.

Θα πάμε. Γιατί, όσο και να το προσπαθούν ορισμένοι, ειναι αδύνατον, ευτυχώς, να ξεχάσουμε.

ΙΤΑΛΙΚΗ “TORTA DI ANTHOTYRO E SIMIGDALI”

Με χαρά καλωσορίζω σήμερα στο filoftero τον καλό μου φίλο Βασίλη Φραντζολά (που μαγειρεύει και γράφει για την μαγειρική πολύ πρίν βγουν στη φόρα πολλοί από τους καινούργιους σταρ-σεφ), ο οποίος κάθε εβδομάδα, θα μας δίνει εδώ μια δική του συνταγή. Ειναι συνταγες δοκιμασμενες "εκατοντάδες φορές", τόσο από τον ίδιο, όσο και από "Επιτροπή Καλών Φίλων", που αποτελεί την ... αυστηρή του παρέα. Ο Βασίλης, ειδικά όταν έχω απαιτητικά τραπεζώματα στο σπίτι, ειναι ο πολύτιμός μου γκουρού. Τον παίρνω τηλέφωνο 150 φορές την ημέρα (και τη νύχτα), και "πές μου Βασίλη τούτο, πές μου Βασίλη εκείνο". Μου δίνει απίστευτες συμβουλές για το που να βρίσκω τα υλικά που θέλω, και πολλές φορές είναι και ο "διαμορφωτής" του μενού μου. Έχει γραψει το καλύτερο, κατα τη γνώμη μου, βιβλίο που κυκλοφορεί στην Ελλάδα, με συνταγές για πιάτα με ψάρια και θαλασσινά. Τιτλοφορείται "Γευσεις της Θάλασσας", και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Για αυτό το βιβλίο έχει αποσπάσει 2 πολύ σημαντικά διεθνή βραβεία: Το Prix Litteraire Gastronomique από την L'Academie Intrnationale De La Gastronomie, τον Μάιο του 2006, και το Honourable Mention for the Best Fish and Seafood Cookbook in the World, από το Gourmand World Cookbook Awards, τον Φεβρουάριο του 2005.

Το βιβλίο έχει, ένθετο-δώρο, μία καταπληκτική αφίσα με όλα τα ψάρια και θαλασσινά.

Αρκετά, όμως, επί του παρόντος. Πεινάσαμε. Και δίνουμε τον λόγο (και την κουζίνα), στον Βασίλη, που σήμερα κάνει ποδαρικό με γλυκό.

Μην κυττάτε τον μπερδεμένο ΕλληνοΙταλικό τίτλο, η συνταγή είναι Ιταλική 100% με original τίτλο "Torta di ricotta e semolino".  Θυμίζει τις Ζακυνθινές φριτούρες αλλά χωρίς όλη αυτή τη λαδίλα της φριτούρας...  Πάρτε ένα καλό κρητικό η άλλο ανθότυρο, φρέσκο. Είναι πολύ καλύτερο απο την Ιταλική ricotta που έχει η original συνταγή.  Αυτό είναι ένα light γλυκό που τρώγεται όλες τις ώρες, γρήγορο να φτιαχτεί και νόστιμο.


600 γρ.  γάλα
300 γρ.   ανθότυρο
150 γρ.  ζάχαρη
120 γρ.  σμιγδάλι
2  αυγά
1 κυλινδράκι βανίλιας
φλούδες λεμονιού

Σε μία μέτρια κατσαρόλα βράζετε το γάλα με τη ζάχαρη ανακατεύοντας που και που. Προσθέστε 3 κομμάτια φλούδας απο ένα φρέσκο μυρωδάτο λεμόνι (όχι κερωμένο) και τη βανίλια. Αν βάλετε μάλιστα αντί για την κρυσταλλική τα σποράκια από ένα φασόλι φυσικής βανίλιας, ακόμα (πολύ) καλύτερα.
Προσθέτετε το σιμιγδάλι και ανακατεύετε με μιά ξύλινη κουτάλα γρήγορα για 3-4 λεπτά ώσπου να αρχίσει το μείγμα να πήζει. Τραβήξατε την κατσαρόλα από την φωτιά.
Προσθέστε τώρα και το ανθότυρο ελαφρά τριμμένο σε κομμάτια και αφού ανακατευτεί καλά προσθέστε και τα δύο αυγά τα οποία καλύτερα να τα έχετε από πριν χτυπήσει σε ένα μπολάκι.
Ανάψτε τον φούρνο στους 170 - 180 βαθμούς. Πάρτε ένα ταψί διαμέτρου 22εκ και αλείψτε το με φρέσκο βούτυρο και περάστε το παντού με σιμιγδάλι. Αδειάστε μέσα το μείγμα και ισιώστε το από πάνω.   Ψήστε για 45-50 λεπτά.
Όταν κρυώσει το γλυκό βγάλτε το σε μία πιατέλα. Φτιάξτε ένα μείγμα από ξύσμα φλούδας λεμονιού με ζάχαρη και σκεπάστε το με τα δάκτυλα σας να πάει παντού το μείγμα Αν θέλετε, για καλύτερη εμφάνιση ρίξτε και λίγη άχνη. Αν δεν θέλετε πολύ λεμονάτη γεύση παραλείψτε το ξύσμα με την ζάχαρη και βάλτε ίσως μόνο λίγη άχνη στο τέλος.

Καλωσόρισες πουλί μου, μοναξιά ελληνική μου!

Σημαντική, νομίζω, ηταν η πρωτοβουλία για κοινή ραδιοφωνική εκπομπή ενημερωτικών και ψυχαγωγικών σταθμών που έγινε χθες, 18 Μαίου, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, και σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Η  ΕΡΑ προσέφερε το studio της και ο Flash  το κεντρικό σύνθημα της εκπομπής, εναντίον της βίας. Συμμετείχαν επίσης το Ράδιο 9, Στο Κόκκινο, Real FM, Βήμα FM, ΑΝΤ1, το ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος, το Δημοτικό Ραδιόφωνο του Πειραιά. 

Αντιδράσεις έχει προκαλέσει η δήλωση του Διονύση Σαββόπουλου, ο οποίος συμμετείχε στην κοινή εκπομπή με θέμα τη βία που έγινε πριν από λίγο, από ραδιοφωνικούς σταθμούς της Αθήνας, με αφορμή τα επεισόδια των τελευταίων ημερών.

Οπως διάβασα στο in.gr, o γνωστός τραγουδοποιός πρότεινε να κηρυχθεί η Αθήνα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ζητησε τον «καθαρισμό» των κτιρίων της Αθήνας από τοξικομανείς και μετανάστες και τη μεταφορά τους σε αραιοκατοικημένα νησιάμε χαμηλό πληθυσμό, υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ, όπου θα μπορούν να καλλιεργούν τη γη.

Ο Δ. Σαββόπουλος πρότεινε ακομα τη μεταφορά των τοξικομανών σε μέρη που δεν θα έχουν πρόσβαση οι έμποροι ναρκωτικών.

Επίσης, τόνισε ότι η Αθήνα υποφέρει από την τρομοκρατία και τη βία.

Στο τέλος της συζήτησης ο ίδιος απάντησε σε σχετική ερώτηση παραφράζοντας στίχους του, ότι «ήρθε η ώρα να αποφασίσεις αν θα πεθάνεις ή θα ζήσεις».

Μία πτυχή τω προτάσεών του με βρίσκει σύμφωνο. Ισως θα την διατύπωνα λίγο διαφορετικά. Στην εκτός Αθήνας Ελλάδα, υπάρχουν πρισσότερες ευκαιρίες και ανάγκες απασχόλησης. Τις προάλλες έβλεπα στην ΕΡΤ ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για τις φυτείες των φυστικιών Αιγίνης, και ένας παραγωγός, από τους πιο παλιούς, έλεγε ότι οι Ελληνες δέν δουλεύουν πιά στα χωράφια, και από τους ξένους με δυσκολία βρίσκεις κάποιους Πακιστανούς ή Σριλανκέζους, ή από το Μπαγκλαντές, που θα ήθελαν να απασχοληθούν.

Δεν ξέρω τι μεροκάματα τους δίνουμε, και είμαι αποφασιστικά εναντίον οποιουδήποτε που θα εκμεταλλευτεί ένα εργάτη, δίνοντάς του ψύχουλα για να κάνει μια πολύ σκληρή δουλειά. Ταυτόχρονα, όμως, θυμώνω που βλέπω καθημερινά στην Αθηνα, σε κάθε φανάρι της πόλης, μετανάστες πολύ νέους σε ηλικία (18-30 ετών), να καθαρίζουν τζάμια η να πουλάνε λουλούδια και ό,τι άλλο. Αρκετές φορές ρώτησα μερικούς από αυτούς γιατί δεν πάνε να δουλέψουν στην επαρχία, στα νησιά, όπου υπάρχουν ακόμα ανάγκες, και ίσως τα λεφτά είναι καλύτερα, και όλοι μου απάντησαν "οχι, εδώ έχει λεφτα". Οι περισσότεροι από αυτούς ειναι παράνομοι, άν όχι όλοι. Κάποιοι τους εκμεταλλεύονται. Αυτοί οι κάποιοι είναι εγκλημαικά στοιχεία. Ο κύκλος μεγαλώνει, και το πρόβλημα γίνεται όλο και πιο δυσεπίλυτο.

Ενα σοβαρό πρόγραμμα, λοιπόν, που θα έδινε σε μερικούς από τους μετανάστες ένα καλό κίνητρο να πάνε και να εργαστούν στην επαρχία, για ένα μεταβατικό στάδιο, έπειτα από το οποίο θα κριθεί εάν θα τους δοθεί μόνιμότερη άδεια παραμονής, ίσως να ήταν μία πιο ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο πρόβλημα.

Πάντως, από το να καθόμαστε "επαναστατικά", και να φωνάζουμε΄"όλοι έξω", ή "κάτω τα χέρια από τους μετανάστες", επιτέλους άς ακούσουμε και κάποιες προτάσεις.

Εμείς και οι Ιάπωνες

Επιστολή φίλου ακροατή στην ΕΡΤ.

Αγαπητέ μου φίλε
Αρχικά τα καθυστερημένα συγχαρητήριά μου για την επανέναρξη των εκπομπών σου στο
Τρίτο και την νέα σου προσφορά στο Δεύτερο. Σε απολαμβάνουμε ...δεόντως!
Επίτρεψέ μου να σου στείλω κάποιες σκέψεις μου για να ελεγχθεί η ορθότητά τους
από τον δημόσιο διάλογο.
Πληθυσμός Ιαπωνίας 127,5 εκατομ.
Υπολογισμός ύψους ζημιών στην Ιαπωνία από το τσουνάμι και το επακόλουθο πυρηνικό
ατύχημα: 180 δις δολάρια.
Επί 0,70158 = 126.285 δις Ευρώ
Αναλογία ζημιάς ανά κάτοικο Ιαπωνίας: 126.285.000.000/127.500.000= 990,5 Ευρώ
ανά κάτοικο
Πληθυσμός Ελλάδας  11 εκατομ.
Εθνική ζημία από την κακή διαχείριση εκ μέρους των κυβερνώντων και των φερέφωνών
τους, μερικών δημοσιογράφων συμπεριλαμβανομένων, τα τελευταία 30 χρόνια, έτσι
όπως είναι διαμορφωμένο σήμερα: 400 δις ευρώ
Αναλογία ζημιάς ανά κάτοικο Ελλάδας: 400.000.000.000/11.000.000=36.364 Ευρώ.
Συμπέρασμα: 36.364/990,5= 36,7 φορές μεγαλύτερη ζημία ανά κάτοικο.
Πιο παραστατικά: Οι κύριοι αυτοί επέφεραν ζημία στην πατρίδα μας μεγαλύτερη από
36,7 ιαπωνικές καταστροφές.
Να προχωρήσω;
Ο πλούτος θα παραχθεί από ανθρώπους που θα εργαστούν σε κάποιο χώρο, που
διαθέτει μια (αυθαίρετα) κατ' αναλογία ίση διασπορά πλουτοπαραγωγικών πόρων.
1) Η Ιαπωνική καταστροφή έπεσε πάνω σε ένα λαό που ήταν σε κατάσταση σχετικά
καλή και οικονομικά και κοινωνικά. Η δική μας στο τέλος ενός κατήφορου που μας
βρήκε εξουθενωμένους και οικονομικά αλλά και κοινωνικά, εξουθένωση που μεγαλώνει
στο χειρότερο την πιο πάνω αναλογία.
2) Η έκταση της Ιαπωνίας είναι 377.915 τ.χλμ.
Η της Ελλάδας είναι 131,957 τ.χλμ.
Λόγος 2,863 που επιδεινώνει περισσότερο την πιο πάνω αναλογία .
3) Αν θέλουμε να απελπιστούμε τελείως, συνυπολογίζουμε την ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ για την
παραγωγή εθνικού εισοδήματος ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ. Εδώ μετρήσεις δεν υπάρχουν,
ευτυχώς.
4) Όλα τα πιο πάνω με την αυθαίρετη προϋπόθεση πως οι δύο λαοί μπορούν να
επιδείξουν την ίδια ικανότητα να πειθαρχούν για την επίτευξη του κοινού καλού
και πως η κοινωνική συμπεριφορά τους είναι το ίδιο υπεύθυνη. Εδώ ένας δείκτης θα
ήταν το πόσα κεφάλαια φυγάδευσαν οι Ιάπωνες στο εξωτερικό μετά την καταστροφή
και πόσα οι δικοί μας "πατριώτες" την τελευταία διετία.
Κάνω κάπου λάθος;
Να είσαι καλά
Μιχάλης Τζιώτης

Ο πενηντάρης, ο πενηντάαρης!

Ποτέ δεν θα φανταζόμουν ότι μετά τα 50 μου, θα αποκτούσα τόσο σημαντικό φυσικό πλούτο:

ασήμι στα μαλλιά,
χρυσό στα δόντια,
πέτρα στα νεφρά,
ζάχαρη στο αίμα,
μολύβι στα πόδια,
βαρέα μέταλλα στον εγκέφαλο
και τιτάνιο στις αρθρώσεις.!!
και όλα αυτά χωρίς να αναφέρω καν την ύπαρξη μιας πραγματικά. ανεξάντλητης πηγής
φυσικού αερίου  !!

PERSONA NON GRATA

Ο εικονιζόμενος γενικός γραμματέας του κυβερνωντος του ΑΚΕΛ στη Κύπρο, ο οποίος μιλώντας στον κυπριακό σταθμό 107,6 είπε πως (σε μία μελλοντική λύση του Κυπριακού) "θα προτιμούσα ως Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας έναν αριστερό Τουρκοκύπριο, παρά έναν δεξιό Ελληνοκύπριο".

Η δήλωση του γ.γ. του ΑΚΕΛ, του αποφέρει τον τιτλο Persona Non Grata, πρώτον γιατί είδαμε και τα χαίρια των "αριστερών Τουρκοκυπρίων" συντρόφων του επί των θλιβερών ημερών του Ταλάτ, και δευτερον διότι θα περίμενε κάποιος από έναν σύγχρονο, υποτίθεται, πολιτικό, απαλλαγμένο από τις αισχρές παρωπίδες του παρελθόντος, να έθετε ως ένα και μοναδικό κριτήριο ψήφισης ενός Προέδρου σε μια νέα "Κυπριακή Δημοκρατία", μόνο την αξιοσύνη του, και καμμία άλλη ταμπέλλα του. Δυστυχως, με τέτοιους πολιτικούς, ίσως ειναι καλύτερο το Κυπριακό να μήν λυθεί ποτέ!

«Ηρθα να δουλέψω, όχι να κάνω πελάτες»

ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ εκείνο το τραγούδι του Νταλάρα που λέει «ποιος είδε βάρκα στον Χελμό, στο Μέτσοβο βαπόρι». Ηξερα ότι ήμασταν ανέκαθεν φευγάτοι εμείς οι Ελληνες. Και σε περιόδους σαν και τούτη, πολλοί θέλουν «να τη κάνουν». Αρκετοί είναι ήδη αλλού. Ο καρδιοχειρουργός Ανδρέας Μπαϊρακτάρης άφησε ένα από τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα νοσοκομεία της Ευρώπης, και ήρθε εδώ. «Καράβι στη στεριά». Λέω να μπαρκάρω στο βουνό να τον γνωρίσουμε καλύτερα...

Εφυγε 19 χρόνων παιδί από το χωριό του, τη Νεμέα, για την Γερμανία το 1973, μόνο με τα ρούχα που φορούσε. Και επέστρεψε τον περασμένο Οκτώβριο με ιατρική μπλούζα και με όνομα που στον χώρο της καρδιοχειρουργικής, και ιδίως των μεταμοσχεύσεων, βαραίνει πάρα πολύ διεθνώς.
Ευτυχώς, το «βαρύ αυτό όνομα» δεν το συνοδεύει και το ανάλογο ύφος, τόσο γνώριμο στον εν γένει «κόσμο των καθηγητών», όπου το «ξέρεις ποιος ειμ' εγώ;» πάει σύννεφο. Εδώ και 6 μήνες, ο Ανδρέας Μπαϊρακτάρης είναι διευθυντής της Α' Καρδιοχειρουργικής Κλινικής και του Τμήματος Μεταμοσχεύσεων στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, παίρνοντας τη θέση του Πέτρου Αλιβιζάτου, που είναι ο άνθρωπος που «έστησε» στην Ελλάδα τις μεταμοσχεύσεις.
Η απόφαση να φύγει στη Γερμανία «πάρθηκε σ' ένα λεπτό». Είχε μπάρμπα εκεί, που είπε στην αδελφή του (δηλαδή τη μάνα του γιατρού), «στείλε μου το παιδί να το έχω κοντά στις σπουδές του». Φτάνοντας εκεί, δεν ήξερε γρυ γερμανικά. Παρακολούθησε όμως εντατικά μαθήματα για ένα χρόνο και τα κατάφερε μια χαρά. «Οταν είσαι νέος, δεν φοβάσαι τίποτα. Τα λίγα γερμανικά που μάθαινα, τα μιλούσα με τέτοια αυτοπεποίθηση, λες κι ήμουν ο Γκέτε!»
Τέλειωσε ιατρικές σπουδές το 1982, και για 7 χρόνια έκανε γενική χειρουργική. Δεν υπήρχε τότε ειδικότητα «καρδιοχειρουργού». Ηταν υπο-ειδικότητα. Το 1990 πήγε στο μεγαλύτερο κέντρο καρδιοχειρουργικής της Γερμανίας, το Bad Oeynhausen, 70 χιλιόμετρα έξω από το Ανόβερο. Στο δικό του τμήμα, έκαναν 1.800 μεταμοσχεύσεις, και είχαν άλλους τόσους ασθενείς σε μηχανική υποστήριξη καρδιάς. Στις 25 Οκτωβρίου 2010, έπειτα από θητεία 20 χρόνων, και φτάνοντας το αξίωμα του αναπληρωτή διευθυντή, μάζεψε γυναίκα, παιδιά και υπάρχοντα, και ήρθε στην «Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου».
Οι πρώτες εντυπώσεις και εμπειρίες των παιδιών και της γερμανίδας γυναίκας του είναι άριστες. «Ξέρουμε σε ποια Ελλάδα έχουμε έρθει, και θέλουμε, όσο μπορούμε, να βοηθήσουμε τον τόπο μας», λέει. Από το 2006 άρχισε να κεντρίζει το ενδιαφέρον του το Ωνάσειο. Τον έτρωγε να γυρίσει στην πατρίδα, και να δουλέψει σε ένα νοσοκομείο που το θεωρούσε πρωτοπόρο. Τα τυπικά προσόντα τα είχε, και με το παραπάνω. Είναι ίσως ο μόνος έλληνας γιατρός που έχει κάνει τόσες πολλές μεταμοσχεύσεις καρδιάς.
Αλλά στην απόφασή του να επιστρέψει, από το «τυπικόν» βάρυνε πιο πολύ το συναισθηματικό, που μάλλον είναι και το ουσιώδες. «Μου έλειψε η Ελλάδα, ακόμα πιο πολύ στην κρίση της, ήθελα να γυρίσω και, με το λίγο που μπορώ να βοηθήσω, να ξαναδώ το φως της πατρίδας μου, τα πρόσωπα που τόσο μου έλειψαν, και όποτε γείρω να κοιμηθώ, να με θάψουν στη Νεμέα, κοντά στον παππούλη μου». Ποιος είπε ότι οι καρδιοχειρουργοί δεν έχουν καρδιά;
Στους 6 μήνες που είναι στο Ωνάσειο, ο Ανδρέας Μπαϊρακτάρης έχει κάνει, πριν από μερικές εβδομάδες μάλιστα, μόλις δύο μεταμοσχεύσεις, «και οι ασθενείς πάνε πολύ καλά». Στη Γερμανία είχε χρονιά που έκαναν 148 μεταμοσχεύσεις στο νοσοκομείο του. Τον τελευταίο χρόνο, έκαναν σχεδόν 70. «Δηλαδή -λέει- κάθε τρίτη μέρα κάναμε μεταμόσχευση. Εδώ, στην Ελλάδα, κάνουμε μία μεταμόσχευση κάθε τρίτο μήνα».
Μας μιλάει για τα γιγαντιαία βήματα που έχουν γίνει στις μεταμοσχεύσεις καρδιάς - έχει Ελληνα πρώην καρδιοπαθή, από τη Νεμέα μάλιστα, που ζει εδώ και 20 χρόνια με «ξένη» καρδιά, και «είναι περίφημα». Και τη θεία του την Κατίνα, αν υπήρχαν τότε η γνώση και τα «όπλα», θα την έσωζε...
Τον στενοχωρεί όμως πολύ «η φτώχεια της Ελλάδος» και στη δωρεά οργάνων. Είμαστε, και εδώ, οι ουραγοί της Ευρώπης. Αδυνατεί να δώσει λογική εξήγηση, και μας διηγείται ένα φοβερό περιστατικό.
«Είχα μια γυναίκα ασθενή, 35 χρόνων. Ηταν σε μηχανική υποστήριξη εν αναμονή δότη, αλλά δεν βρισκόταν κανείς, και όπως συμβαίνει συχνά υπέστη επιπλοκές, έπεσε σε κώμα, και έφτασε σε εγκεφαλικό θάνατο. Ρώτησα τότε τους γονείς της, που κάθε μέρα προσεύχονταν να βρεθεί δότης για το παιδί τους, εάν συμφωνούσαν να δώσουν όργανά της, όπως το συκώτι και τα νεφρά της, σε άλλους ασθενείς, και εκείνοι, πολύ κατηγορηματικά απάντησαν "όχι". Δεν μπορώ να το εξηγήσω».
Το όραμά του είναι να κάνει, λέει, τουλάχιστον 30 μεταμοσχεύσεις ετησίως. Το υπό συζήτηση νομοσχέδιο, που θα καθιστά δότες όλους τους πολίτες, εκτός εκείνων που εγγράφως θα δηλώσουν ότι δεν το επιθυμούν, θεωρεί πως «δυστυχώς δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα». Οπως δεν εφαρμόζεται εδώ κανένας νόμος. Ταυτόχρονα, επισημαίνει ότι υπάρχουν και πολλοί γιατροί που δεν θεωρούν τον εγκεφαλικό θάνατο ως κριτήριο για τη δωρεά οργάνου, και δεν βοηθούν τους συγγενείς να πάρουν την απόφαση να αφήσουν τον άνθρωπό τους να φύγει, χαρίζοντας ζωή σε άλλους.
Καθώς μας μιλάει για την περίπτωση του 19χρονου που είναι τώρα στην ανάρρωση με «καινούρια» καρδιά, ο κ. Μπαϊρακτάρης μας δείχνει και το μηχάνημα που, λόγω προχωρημένης καρδιακής ανεπάρκειας του ασθενούς, τον κρατούσε στη ζωή περίπου δύο χρόνια ώσπου να βρεθεί δότης.
Το μηχάνημα αυτό, κατασκευασμένο στην Αμερική, μάρκας Heart Ware, χρησιμοποιείται σε πολλά νοσοκομεία παγκοσμίως. «Στη Γερμανία το αγοράζαμε 70.000 ευρώ, ενώ στο Ωνάσειο κοστίζει, το ίδιο ακριβώς μηχάνημα, 206.000 ευρώ. Δεν νομίζετε ότι κάποιος παίρνει μίζα απ' αυτό;», μας ρωτάει. «Οταν ρώτησα τον αντιπρόσωπο γιατί τόση διαφορά, έδειξε να ενοχλείται, και απάντησε ότι το κάνει επειδή τα νοσοκομεία τού χρωστούν πολλά», συνεχίζει. Αλλά όλοι ξέρουμε ότι οι υπερτιμολογήσεις γίνονταν ανέκαθεν. Οπως όλοι ξέρουμε, προσθέτει ο κ. Μπαϊρακτάρης, ότι σε αυτές τις υπερτιμολογήσεις «συμπράττουν» πολλοί.
Τον ρωτάμε «δεν φοβάστε να τα λέτε αυτά;» Η απάντησή του καθαρή, σαν το βλέμμα του: «Εγώ ήρθα εδώ για να κάνω μια δουλειά. Δεν θα μπω ούτε σε διαδικασία φακελάκια, αμοιβές, ή σε τριπλάσιες τιμές. Οταν ανέλαβα τη διοίκηση, ήξερα πώς να το χειριστώ αυτό το πράγμα. Τα προβλήματα δημιουργήθηκαν απ' αυτούς που διαχειρίζονταν τα νοσοκομείο. Μια τόσο γενναιόδωρη δωρεά την κάνανε μαγαζάκια τους».

Υ.Γ.: Το κομμάτι δημοσιεύτηκε την Κυριακή 15 Μαίου στη σελίδα "Ανθρωπων Εργα & Ημερες", στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Η διαπόμπευση

Το post για τον Ντομινίκ Στρος Κάν γραφτηκε πρίν δω τις σκηνες στην τηλεόραση με την σύλληψή του, την προσαγωγή του στο αστυνομικό τμήμα, φορώντας χειροπέδες, την μεταφορά του σε κρατητήριο, και την παρουσία του ενώπιον δικαστηρίου. Τέτοιες σκηνές διαπόμπευσης, δεν τις δέχτηκα ποτέ, και δεν θα τις δεχτω τωρα - το ρήμα "δεχτω", δεν το χρησιμοποιώ με την "εξουσιαστική" έννοια, που άλλωστε δεν έχω, αλλά μόνο με εκείνην της "προσωπικής μου φιλοσοφίας και στασης ζωής". Ειτε πρόκειται για έναν "ανώνυμο" κατηγορουμενο, είτε για ΄"ονομα μεγάλο", η εικόνα που δειχνει πέντ-έξη μπάτσους, να συνοδεύουν στο δικαστηριο έναν άνθρωπο με χειροπέδες, ταλαιπωρημένο, αξυριστο, με ρουχα πρόχειρα, και τις τηλεοπτικές κάμερες να τον "πυροβολούν" σαν νά έχει βγει κιόλας απόφαση εκτέλεσής του, είναι πέρα ως πέρα απαράδεκτη. Ειναι βαρβαρότητα

Από τη μία, δηλαδή, είναι να εκθειάζει κάποιος το "αμερικανικό δικαιικό σύστημα", που δέν κάνει διάκριση "μεταξύ ενός πρεζονιού από το Χάρλεμ και του διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείο". Αλλά αυτή η "μη διάκριση" πρέπει να γίνεται με τρόπο που δεν θα διαπομπέυει ούτε τον έναν, ούτε τον άλλον. Αλλωστε, ειναι και οι δύο κατηγορούμενοι. Που σημαίνει ότι είναι αθώοι, μέχρι να αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας η ενοχή τους.

Πόσα "πρεζόνια" που καταδικάστηκαν από δικαστηριο, δεν είδαν τη ζωή τους να καταστρεφεται επειδή ή πρό της δίκης εικόνα τους στη τηλεόραση ή στις εφημερίδες, δεν άφησε την κοινωνία να τους αποδεχτεί όταν εξέτισαν την ποινή τους;

Και ο Στρός Κάν, όσο ισχυρός και άν ήταν, φοβούμαι πως την ίδια μοίρα θα έχει. Οι εικόνες τον "τέλειωσαν" κιόλας.

Η βία των υποτιθέμενων "καλών"...

Ενας 44χρονος άνδρας δινει μάχη να κρατηθει στη ζωή, επειτα από την δολοφονική επίθεση που εξαπέλυσαν αναρχικοί το περασμένο Σαββατο μεσημέρι στα Εξάρχεια, διπλα στο αστυνομικό τμημα της περιοχής, αλλα στον ίδιο δρόμο όπου γινόταν η καθιερωμένη, εβδοιμαδιαία λαική αγορά, με την παρουσία πολλών ανθρωπων, κυρίως ηλικιωμένων και νοικοκυρών με τα παιδιά τους. Οι αναρχικοί ανατίναξαν μία μοτοσικλέτα της αστυνομίας, προφανώς σε αντίποινα για τον άγριο ξυλοδαρμό διαδηλωτών της περασμένη εβδομάδας, στο κέντρο της Αθήνας, από άνδρες των ΜΑΤ. Ο 44χρονος άνδρας που χαροπαλεύει εργαζόταν στη λαική. Μία πωλήτρια λουλουδιών έπαθε σοβαρά εγκαύματα και νοσηλεύεται σε μονάδα εντατικής θερπαείας. Το ίδιο και ένας 48χρονος από τη Βουλγαρία, που επίσης δούλευε στη λαική, να βγάλει το μεροκάματό του. Η είδηση, σε εφημερίδες που θεωρούν εαυτές "επαναστατικές", σχεδόν επνίγη. Ισως γιατί θεωρούν ότι υπάρχει  "καλή" και "κακή" βία. Γι' αυτό και η κυκλοφορία τους, ευτυχώς, πάει κατα διαβόλου...

Η λεωφόρος των σπασμένων ονείρων...

Σαββατο. Φιλος καλός, πηγε με άλλους 20-25 παλιούς συμμαθητές του στα Εξάρχεια για ούζα. Η περιοχή, άμεσα συνυφασμένη με μνημες των σχολικών και εφηβικών τους χρόνων. Ηπιαν ούζα, και κουβέντιασαν, με κέφι περιορισμένο. Οταν επιτέθηκαν οι αναρχικοί στη λαική αγορά των Εξαρχείων (οι ίδιοι, προτιμούν να λένε "επιτεθήκαμε στο αστυνομικό τμήμα, αλλά η δική τους αλήθεια είναι πάντα ... αλλιώτική από την κοινή), ένα από τους παλιούς συμμαθητες πήγε σπιτι του, έγραψε το ακόλουθο κείμενο, και το έστειλε στον καλό μου φίλο. Με την άδειά τους, το αναδημοσιεύω.


Φίλτατοι φίλοι,

Πίνουμε και τρώμε σε μια γωνιά των Εξαρχείων. Είμαστε λίγοι αλλά είμαστε όλοι. Μας ενώνει η αρχή αλλά τώρα πια μας ενώνει και το τέλος. Πίνουμε και τρώμε, και εγώ ανακατεύω στο μυαλό μου ρόλους και χρόνους. Τελικά ποιοι είμαστε; Οι πιτσιρικάδες της ελπίδας του τότε ή οι μασκαράδες της
καταστροφής του σήμερα; Τρυφεροί εραστές της ζωής και του θανάτου ή οι απατημένοι, η προδομένοι της καθημερινότητας μας; Οι υπερασπιστές της ποιότητας του αναγκαίου ή οι φαφλατάδες της ποσότητας του περιττού; Φρέσκοι
επαναστάτες, ανατροπείς της ιστορίας μας ή βετεράνοι της υποκρισίας, ληστές του χώρου και του χρόνου. Σύγχηση και μπέρδεμα. Αλλά να ο κύριος "Ν" μας αποχαιρετά. Το καθήκον τον υποχρεώνει. Το σοσιαλιστικό κομμάτι του καπιταλισμού, εκτιμώντας τις επιδόσεις του στις βόμβες του ανάθεσε τώρα και
τις νότες. Κύριε "Ν" εύχομαι οι νότες να έχουν την ίδια επιτυχία με τις βόμβες. Το χρειάζονται και οι νότες και ο Νίκος. Και σύγχηση και μπέρδεμα αλλά και λύση. Κατέφυγα στη θηλυκή πλευρά του εαυτού μου. Αναζήτησα τον εραστή της μιας βραδιάς. Να μιλήσω για τα παράνομα, τα πρόστυχα, τα
απαγορευμένα. Να ανατρέψω την αταξία των "κακών λέξεων" που επιβεβαιώνουν τρομαγμένους ανδρισμούς. Δε γίνεται. Θα πετάξω τελικά την βόμβα. Θα την πετάξω στους δασκάλους μας. Σ αυτούς που μας έμαθαν την αλήθεια με χίλια ψέμματα, το δίκαιο με χίλιες αδικίες, τον έρωτα με χίλιες χιλιάδες ανέραστες θεωρίες. Και μετά θα σας πάρω όλους να κατηφορίσουμε στο δρομάκι που ξέρετε για να ξαναγράψουμε από την αρχή το παραμύθι μας.

Χαλασμένοι του '69
Πελάτες και έμποροι της αστικής δημοκρατίας και του όποιου σοσιαλισμού
Προδότες της πολυγαμίας

Ο σύντροφος Ντομινίκ

Αχ! Σε χρόνια δοξασμένα μας γύρισε η περιπέτεια του Ντομινικ Στρος Κάν, τότε που και τα δικά μας πολυτελή ξενοδοχεία εδώ (ιδίως οι σουίτες και καμπάνες του "Αστερα" Βουλιαγμένης), βογγούσαν και αναστέναζαν από τα σοσιαλιστικά γλέντια, τόσο πολύ μάλιστα, που ένας φίλος ορκίζεται ότι κάποιο βράδυ που και εκείνος βρέθηκε εκεί ως "ανάξιος εραστης" (αλλά είχε το δικαίωμα γιατί αυτός, δικά του λεφτά ξόδευε), άκουσε μεσα στην τελική φάση πρός τον οργασμό του το τραγούδι "τρείς του Σεπτέμβρη να περνάς", και "εμαράνθη ευθύς".

Ακουγα το πρωί σημερα στο novasports fm τους 2 Αντώνηδες (Πανούτσο & Καρπετόπουλο), να εκφράζουν την άποψη ότι, σε αντίθεση με τους συντηρητικούς και νεοφιλελεύθερους, "αποδεικνύεται ότι οι σοσιαλιστές είναι ακόμα ντούροι", γεγονός για το οποίο, ειμαι βέβαιος, ότι θα υπερηφανεύονται κιόλας, αφού δεν έχουν και τίποτ' άλλο για να αισθάνονται έτσι.

Η σεξουαλική πτυχή της υπόθεσης είναι ένα θέμα πρός συζήτηση. Αν και, στην περίπτωση του διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είναι σωστό να περιμένει κάποιος την ετυμηγορία της Δικαιοσύνης.

Η πολιτική πτυχή της, ειναι αυτή που έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Διότι οι "παρεκτροπές" αυτής της μορφής, έστω και εάν ειναι "μικρές αποδράσεις ανθρωπων μοναχικών", έχουν τη σημασία τους όταν αυτοί οι "μοναχικοί άνθρωποι" κατέχουν αξιώματα που σχετίζονται άμεσα, όχι μόνο με τις τσέπες των απλών πολιτών, αλλά και με την ηθική τους.

Αφηνω στη μπάντα τις κατηγορίες για βιασμό της καθαρίστριας. Εάν αυτές αποδειχθούν σε δικαστηριο πέραν πάσης αμφιβολίας (beyond reasonable doubt, όπως το λένε πιο ωραία οι Αγγλοσάξωνες), προστίθεται καί άλλο στοιχείο στη συζήτηση, και ποιά μιλάμε και για τις ποινικές ευθυνες των πολιτικών.

Μένουμε, όμως, στη σοβαρή, πολιτική διάσταση της είδησης ότι ένας παγκοσμίως γνωστός, και με μεγάλη ισχύ και επιρροή πολιτικός, "νταραβερίζεται" με μία καθαρίστρια σε σουίτα πολυτελούς ξενοδοχείου, όπου πληρωνει 3000 δολλάρια τη βραδυά. Ακόμα και εάν ειναι από την τσέπη του - που μάλλον ήταν, οι δικοί μας εδώ έστελναν τον λογαριασμό αλλού, ή δεν τον πλήρωναν και καθόλου - η πράξη υπερβαινει τα όρια της "λογικής ανοχής", και γίνεται σκάνδαλο.

Ο μεσιέ Ντομινίκ φόρεσε τον ίδιο "μανδύα πολιτικής" που ηταν της μόδας και εδώ την "χρυσή εποχή του ζεμπέκικου", και του "Τσοβόλα δώσ'τα όλα". Λένε πως ηταν "καλός φίλος της Ελλάδας" ο "μακαρίτης" ως διευθυντής του ΔΝΤ. Ηταν και αυτός της λογικής, "δωστε στους Ελληνες". Και, όπως αποδείχτηκε, γουστάριζε και αυτός το ... ζειμπέκικο.

Πόσο πιο άτυχη μποιρεί να ειναι, επιτέλους, αυτή η χώρα. Εκεί που όλοι "μας τη λένε", είχαμε και εμείς έναν φίλο ("τρυπαδερφό", θα τον έλεγε ο κολλητός μου, ο Δημήτρης), που μας στήριζε, και τώρα τον χασαμε επειδή, ...χμ,...στη καλύτερη περίπτωση του σηκώθηκε!

ΥΓ: Ερώτημα ενδιαφέρον. Δειτε το στο "γκάλλοπ"

Εκ της Οργανώσεως "Καθαρά WC"

                                         ΠΡΟΣΟΧΗ

Κάποιου συνάδελφου η απόληξις του όρθου έχει "πάρει σασί", και αυτή η έλλειψις ευθυχεσίας έχει ως αποτέλεσμα να ρυπαίνεται το πλαίο της λεκάνης αφόδευσης. Παρακαλείται, λοιπόν, όπως επισκεφθεί πάραυτα έναν "φαναρτζή" διότι ο κώλος του χρήζει ευθυγραμμίσεως.

Ανακοινωση που είναι αναρτημένη στις τουαλέτες του 3ου ορόφου της ΕΡΤ, στην Αγία Παρασκευή, που πράγματι ειναι σε κατάσταση χαβούζας, όχι εξαιτίας των καθαριστριών (οι κοπέλλες κάνουν μια χαρά, και ηρωικά τη δουλειά τους), αλλά "χαρακτηριστικών δειγμάτων" του υπόλοιπου προσωπικού. Πραγματικά ποτέ μου δεν κατάλαβα πως μερικοί άνθρωποι, μακρυά από το σπίτι τους, γίνονται χειρότεροι από τα ζώα. Εκτός εαν είναι τέτοιοι και στα σπίτια τους...

Απολύσεις...

Καλημερα σας. Ολοι θυμόμαστε αυτήν την φωτογραφία.

Ο φιλος μου ο Φανης έχει και το follow-up  "Τωρα που θα γίνουν, λογω κρισης, περικοπές εργασιας, θα πάει σπίτι του ο Μαλάκας".

Ειμαστε όλοι "Χριστιανοι";

'Αρθρο του ακροατή των εκπομπών μας, Μανος Σεμπάστιαν Φλόϊντ, στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, κ.Κώστα Σκηνιώτη:

Κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες ορισμένων συγκλονιστικών περιστατικών, τα οποία χαράζουν σε όλους μας, και ειδικά σε όσους έχουν την αντίστοιχη ευαισθησία, βαθιές χαραγματιές στη καρδιά και στο μυαλό.

Είτε πρόκειται για τη φτώχεια και τον υποσιτισμό στην Αφρική που σκοτώνει παιδιά, είτε πρόκειται για έναν ανεμοστρόβιλο στην Αμερική που αφήνει πίσω νεκρούς, είτε πρόκειται για τα τρία εγγόνια του Καντάφι που σκοτώνονται από ένα πύραυλο που στοχεύει τον παππού τους, είτε πρόκειται για μια κοπέλα που πεθαίνει σε ένα νοσοκομείο από έλλειψη γιατρών της Εντατικής Μονάδας πηγαίνοντας να γεννήσει το τρίτο παιδί της, είτε πρόκειται για ένα πολίτη – πυροσβέστη που συναντιέται σε ένα σούπερ μάρκετ με έναν αδίστακτο ληστή.

Τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου προς τη Κυριακή του Πάσχα, ένα εφτάχρονο αγόρι συναντήθηκε με τον θάνατο. Ο συμβολισμός της στιγμής σε λίγα λεπτά ήταν η Ανάσταση της ζωής, όμως το παιδί αυτό συναντήθηκε με το τέλος της ζωής αυτής.

Η αντιφατική αυτή εικόνα, σε συνδυασμό με την ηλικία και τη γνώση όλων μας ότι πρόκειται για ένα παιδί, αθώο του αίματος όλων μας, που δεν πρόλαβε να κάνει ούτε τις αμαρτίες της ζωής είναι συνδυασμός συγκλονιστικός και καταιγιστικός.

Μια ανόητη φωτοβολίδα, που εκτοξεύτηκε από ένα ανόητο χέρι, ήταν η αιτία του τέλους. Άδοξο τέλος ενός ακόμη παιδιού μαζί με εκατομμύρια άλλα παιδιά που έχουν και αυτά άδοξο τέλος από άλλες αιτίες.

Στην ιστορία αυτή υπάρχουν όμως και άλλα πρόσωπα που προσωπικά θέλω να σημειώσω ότι με συγκλόνισαν με τη στάση ζωής τους. Η αθέατη μάνα, που βιώνει σίγουρα ένα βαθύ πόνο μια καθολική, δραματική και τεράστια απώλεια. Η μάνα της αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας, που σημείωνε ότι δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο σε αυτή τη ζωή, από το να θάβει η μάνα το παιδί της.

Αλλά και ο πατέρας, ο συγκλονιστικός πατέρας που πιστός στις αρχές της πίστης του, δήλωσε εξαρχής ότι δεν θέλει να ζητήσει τη δίωξη του νεαρού που εκτόξευσε τη φωτοβολίδα. Ο ιερέας πατέρας που δήλωσε ότι και αυτός που εκτόξευσε τη φωτοβολίδα είναι ακόμα παιδί, και πως ο ίδιος αυτός ο ιερέας τον γνωρίζει από τότε που ήταν ακόμα πιο μικρό παιδί στην ηλικία του παιδιού του. Ο πατέρας που δήλωσε ότι επιθυμεί και θα δωρίσει τα όργανα του παιδιού του για τη σωτηρία κάποιων άλλων παιδιών. Ένας πραγματικός παπάς, που  από τη μια είναι πιστός στις αρχές της πίστης του και κοιτάει το Θεό του ακόμα και σε αυτή τη τραγική στιγμή διατηρώντας στη καρδιά του την αγάπη, και από την άλλη μεριά αναζητά τη σωτηρία για τους άλλους και στην επίγεια ζωή μέσα από τη δωρεά των οργάνων του παιδιού του.

Είναι μια κορυφαία στιγμή στη ζωή των ανθρώπων, όπου η τραγωδία συναντιέται με το μεγαλείο, όπου είτε πιστεύεις είτε δεν πιστεύεις, σκύβεις ευλαβικά το κεφάλι μπροστά στην αγνή και πραγματική πίστη που ένας άνθρωπος δείχνει ότι έχει στις αρχές του.

Είναι η στιγμή στη ζωή που δηλώνεις ότι είμαστε όλοι ...<<Χριστιανοί>>, αν αυτό σηματοδοτεί τη στάση ζωής που δείχνει ο απλός παπάς – ιερέας αυτής της τραγικής ιστορίας.

Στου Οθωνα τα χρόνια...

Θα πουμε δυο κουβέντες τώρα για την δημοσιο-οικονομική κρίση του 1843 στη χωρα μας. Το κακό, έγινε σε διάστημα 10 μόλις χρόνων. Κατά την περίοδο 1833-1843, δημιουργηκε ένα δημοσιονομικό έλλειμμα σε επίπεδο τακτικών μεγεθών 14.214.000 δραχμών. Το 1843, η Ελλάδα κήρυξε στάση πληρωμών. Δηλαδή, χρεοκόπησε.

Θα αναφερθούμε τώρα στο εξωτερικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας την περίοδο 1844-1861 (17 χρόνια). Μιλάμε για μιά περίοδο όπου δεν επισημαίνεται εξαιρετική ενεργοποίση του χρέους αυτού, και οι συνθήκες εξέλιξής του δεν έχουν ποτέ διευκρινιστεί αρκετά. Όμως, το εξωτερικό χρέος διογκώνεται και επηρεάζει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική του νεογέννητου, τότε, ελληνικού κράτους.

Η μελέτη για την οποία θα κάνουμε σήμερα μια σύντομη αναφορά, έγινε από τον Παναγιώτη Πετράκη, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης.

Η περίοδος, κατ’ αρχάς, που έχει επιλεγει εδώ, ορίζεται από δύο γεγονότα. Από τον επόμενο χρόνο της κήρυξης της δεύτερης πτώχευσης της Ελλάδας το 1843, και από τον προηγούμενο χρόνο της έξωσης του Όθωνα (τον Οκτώβριο του 1862). Πρόκειται, λέει ο συγγραφέας, για μια περίοδο όπου δεν επισημαίνεται ούτε σύναψη νέων εξωτερικών δανείων (εκτός μιας εξαίρεσης μικρής ποσότητας), αλλά ούτε και σημαντική προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό. Παρ’ όλα αυτά, το δημόσιο εξωτερικό χρέος, στην περίοδο αυτή, αυξήθηκε σημαντικά.

Στην περίοδο 1833-1843, σημειώνεται η εισροή στο δημόσιο ταμείο του προιόντος δύο δανείων.

1.    Του δανείου Rothschild, (που υπεγραφη 12 Ιανουαρίου 1932 στο Παρίσι), και με το οποίο ελάβαμε 60 εκατομμύρια φράγκα, ή 67.080.000 δραχμές, με την εγγύηση τριών δυνάμεων, της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Ρωσίας, που καθεμία εγγυόταν το 1/3 του ποσού. Το επιτόκιό μας ηταν 5%, το χρεολύσιο 1%, και δίναμε και στην Rothschild προμήθεια, κάθε χρόνο, περίπου 50.000 δρχ. Και,

2.Του λεγόμενου «βαυαρικού δανείου», που ηταν υψους 4.658.000 δραχμών, και μας το έδωσε ο βασιλιάς του βαυαρικού κράτους, πατέρας του Όθωνα.

Την ίδια αυτή περίοδο, το ελληνικό κράτος, εκτός από την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανείου, πλήρωνε και αποζημιώσεις προς την Υψηλή Πύλη. Η συνολική εκροή από το δημόσιο ταμείο για τους τρείς παραπάνω λόγους, ανήλθε στο ύψος των 52.608.000 δραχμών. Από αυτό το ποσό, οι περίπου 14.769.000 δραχμές ηταν το ύψος της αποζημίωσης προς την Υψηλή Πύλη.

Κατά την μελέτη Πετράκη, διαπιστώνεται ότι το 1833, το 1839 και το 1840,  γίνεται από την Γαλλία καταβολή τριών ποσών για την ικανοποιηση του δανείου Rothschild – κάθε φορά από 1.028.000 δρχ. Το 1843, οι τρείς Εγγυήτριες Δυνάμεις, κατέβαλλαν συνολικά άλλα 2.743.000 δρχ. Αυτές οι καταβολές σημαίνουν ότι το ελληνικό δημόσιο ταμείο βρισκόταν σε αντίστοιχα χρόνια σε αδυναμία να εκπληρώσει τις συνολικές υποχρεώσεις του προς τον τραπεζικό οίκο Rothschild.

Δεν βρίσκεται μεσα στα πλαίσια του αντικειμένου του άρθρου του κ. Πετράκη η εκτίμηση της σημασία της πολιτικής επίδρασης του δημόσιου χρεόυς στην περίοδο που εξεταζεται. Όμως, θεωρεί ότι είναι αυταπόδεικτη, όπως λέει, η δυνατότητα την οποία είχαν οι κάτοχοι των τίτλων του ελληνικού χρέους «να επηρεάσουν τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στην Ελλαδα την περίοδο που εξετάζουμε».

Το βιβλιαράκι «Δημόσιος Δανεισμός και Εξέλιξη Βασικών Τραπεζικών Μεγεθών (1844-1869), του Παναγιώτη Πετράκη, κυκλοφόρησε το 1994, και ακόμα διατίθεται από τα βιβλιοπωλεία του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης.

Λένε πως η Ιστορία διδάσκει. Εμείς, μάλλον, δεν θέλουμε να διδαχτουμε από αυτήν. Για αυτό, και πολλές φορές επαναλαμβάνεται.

Νέα στρατόπεδα συγκεντρώσεως "οικονομικών θυμάτων"

Είναι αλήθεια πως είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσει κάποιος όλες αυτές τις απίθανες πιριουέτες που γίνονται τον τελευταίο καιρό σε όλο τον κόσμο, με την συμμετοχή κυβερνησεων, τραπεζιτών, οίκων αξιολόγησης, και λογής-λογής επενδυτών, γύρω από σενάρια χρεωκοπίας μιας χώρας. Ξέρουμε, ότι τα παιχνίδια αυτά βρίσκουν γόνιμο έδαφος σε χώρες ευάλωτες, όπως είναι η δική μας. Ξέρουμε, επίσης, ότι έγιναν ευάλωτες οι χώρες αυτές με πολύ μεγάλη ευθύνη των πολιτικών τους, μα και των πολιτών τους - πρώτον, που τος ψήφιζαν ξανά, και ξανά, και ξανά, και δευτερον που συμμετείχαν και αυτοί στην νομή της εξουσίας. Όμως, αυτό που φαίνεται να γίνεται τώρα (και που, επαναλαμβάνω, οι πιο πολλοί από εμάς δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε την διάστασή του) ξεπερνάει κάθε όριο ηθικής. Στα δικά μου τα μάτια, ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου εναντίον μιας χώρας, σκοτώνοντας τους πολίτες της, όχι με σφαίρες, βόμβες και άλλα πυρομαχικά, αλλά με την ψυχική τους εξόντωση. Αυτό, για μένα, είναι πολύ χειρότερο από το να έρριχνες πυρηνική βόμβα. Είναι δημιουργία καινούργιων στρατοπέδων συγκεντρώσεως….

Στην οποία, δημιουργία, κάποιοι έχουν και εξειδίκευση!