Ο Μαραθώνιος της Ελπίδας

Ακόμα κι 'άν δεν τρεχεις Μαραθώνιο σήμερα, συμμετέχεις σ' αυτόν με τη ψυχή σου.


Ανοιγεις, ας πούμε, το κομπιούτερ σου. Κάποια στιγμή, ίσως και αμέσως, θα μπείς στο Google, άν δεν τόχεις κιόλας ως πρώτη σελίδα που θα μπαίνεις. Το λογότυπό του σήμερα, είναι ελληνικό. 2500 χρόνια από την μάχη του Μαραθώνα. Η δική μας σελίδα!

8.00 π.μ.: Θα την παρακολουθήσουμε σελίδα-σελίδα ή, όπως λέει και ο τίτλος του ιστολογίου μας, θα την κάνουμε "φύλλο-φτερό" (Νικόλα, από τη Γερμανία, και όχι "Φυλλόφτερο", όπως την παραποίησε η ... κυπριακή σου εμμονή!).


Ειναι, ο σημερινός Μαραθώνιος, από τις ωραιότερες εικόνες που έχουμε δεί, εδω στον "βαρύ" τόπο μας, τον τελευταίο καιρό. Χιλιάδες άνθρωποι (περίπου 12.000 συμμετέχοντες από πολλά μερη του κόσμου, ακόμα περισσότεροι ατα μήκος της διαδρομής να συμπαρίστανται, να χειροκροτούν, να χαίρονται) στον δρόμο.


8.15: Ο καιρός, υπέροχος. Δεν θα μπορουσε ναταν καλύτερος. Ο Αττικός ουρανός, έχει φορέσει σήμερα τα καλύτερά του. Το γαλάζιο που, έστω καθ'υπερβολήν, λέμε ότι δεν υπάρχει πουθενά. Ο Ηλιος, ο Ηλιάτορας, το καλύτερο φάρμακο του κόσμου. Σου ανοίγει τη ψυχή, σου ζωγραφίζει ένα πανέμορφο χαμόγελο στο πρόσωπο, ανοίγει την αγκαλιά σου, σε κάνει να πιστέψεις ότι μπορείς να ξεπεράσεις τα πάντα, νά κερδίσεις κάθε αγωνα της ζωής σου.

10.05: Μία ώρα τρέχουμε! Πω-πω-πω-πω-πω, αυτοί οι απίθανοι Αφρικανοί, κυρίως Κενυάτες, πήραν κιόλας κεφάλι καί τρέχουν με δαιμονιώδη ρυθμό. Σαν γαζέλες! Τους θυμάμαι από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στη Ροδεσία (τωρα Ζιμπάμπουε), όταν τους έβλεπα, για πλάκα, ξυπόλυτοι, χωρίς καμμία πρετοιμασία, ζέσταμα και τέτοιες αηδίες. Πως έτρεχαν παντού. Για ψύλλου-πήδημα. Και ξυπόλοιτοι. Πραγματικοί αγγελιοφόροι. Με φτερά στα πόδια τους.

10.20: Να κι ο Πρωθυπουργός! Σήμερα, τον χειροκροτώ και τον χαιρομαι. Ακούω μερικούς να χλευάζουν και να βγάζουν κακίες. Αυτή η πλευρα μας με απωθεί και με κάνει σμπαράλια ψυχολογικά. Ενας κακεντρεχής γνωστός μου, στην εφημερίδα, από τους πολλούς που ανηκουν στην σχολή της "αριστερής κακομοιριάς" (γιατί υπάρχει ακόμα, ευτυχώς, και η σχολή της "αριστερής ελπίδας και αξιοπρέπειας", κι άς έχουμε χάσει πολλή κόσμο, όπως τον αλησμόντηο Μιχάλη Παπαγιαννάκη), μου έλεγε χθες ότι "ο Παπανδρεου θα θυμηθεί στον Μαραθώνιο τα αμερικάνικα DNA του". Βλακείες. Ας μην παρασυρθούμε, όμως, από αυτές. Σημερα τρεχουμε με χαμόγελο.

10.30: Από την μετάδοση του Σκάι, λείπει το καλό ρεπορτάζ με ανθρώπινες ιστορίες εκείνων που συμμετέχουν. Διάβασα στις εφημερίδες χθες, ότι τρέχει ένας Βέλγος, που πριν από 5 χρόνια έκανε μεταμόσχευση καρδιάς, μία κοπέλλα από τις ΗΠΑ που γεννηθηκε με άσθμα και ένας Νορβηγός που πρίν 1 χρόνο έχασε το παιδί του από λευχαιμία και τρέχει για να μαζέψει χρήματα πρός ενίσχυση ενός Ιδρύματος στη χωρα του για τετοιες ασθένειες.

Εχοντας παρακολουθήσει την μετάδοση μεγάλων Μαραθωνίων Αγώνων στην Αγγλία και στην Αμερική, πρόσεξα πόση σημασία έδιναν οι δημοσιγραφοι σε αυτές τις ανθρωπινες ιστορίες, κάνοντας φοβερό ρεπορτάζ εκ τών προτέρων, και ακολουθώντας αυτούς τους δρομείς, βημα-βήμα, τηλεοπτικά, στην προσπάθειά τους. Αυτες οι ιστορίες αγγίζουν όλους τους ανθρωπους. Και βοηθούν να σκεφτούμε λιγάκι, και ίσως και να αλλάξουμε.

11.00: Τερμάτισε ο Πρωθυπουργός. Μπράβο του! Και, σαν να μήν έφτανε αυτό, μόλις τερμάτισε πήγε καί έκανε διατάσεις. Γεγονός, που έκανε τη σύζυγό μου να μού ρίξει το γνωστό, πλάγιό της βλέμμα, και, τάχα μου αθώα, να μέ ρωτήσει, "τον βλέπεις;". Για να ακολουθήσει, μετά, ο εξής, γνώριμος διάλογος:

-- Και βεβαίως τον βλέπω.
-- Εέ;
(Αυτό το ερωτηματικό σκοτώνει. Ειναι, όπως το λέω, το "ερωτηματικό πρίν από την θύελλα". Για να την αποφύγεις, κάνεις πως δεν άκουσες και σιωπάς. Αλλά εκείνη, απτόητη)
-- Άκουσες;
-- Άκουσα.
-- Εέ;
(Νάτο πάλι! Άλλη ντρίπλα τώρα)
-- Μπράβο του. Εγω τον χαίρομαι τον Πρωθυπουργό.
-- Που σε περνά και καμμιά δεκαπενταριά χρόνια, έτσι;
-- Έτσι.
-- Έέ;
(Νάτο πάλι. Ωρα για ρελάνς και για κλείσιμο...)
-- Εσύ, είδες την κοπέλλα που ειναι 8 μηνών έγγυος;
-- Οχι, αλλά τι σημασία έχει.Εγω δεν ειμαι έγγυος.
(Δεν κερδίζεις με τίποτα, Χρηστάκη. Κλείσ'το το θέμα. Εστω και με ψέμμα).
-- Ωραια, σου υπόσχομια ότι του χρόνου θα τρέξω καί εγω, και μάλιστα όλη τη διαδρομή.

Αυτό ήταν!

Κάτσε όμως, γιατί τερματίζει τώρα ο πρώτος.

11.30: Ειναι ο Κενυάτης Ρέϊμοντ Μπέτ, και μάλιστα με χρόνο-ρεκόρ, 2 ωρες, 12 λετπα και 40 δευτερόλεπτα. Ειναι η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών σ' αυτήν, την κλασσική διαδρομή.

Περιμένω πως-και-πως τον τερματσιμό και του φίλου μου Κώστα Χαράκη από την Κύπρο, που μου υποσχέθηκε ότι του χρόνου θα τρέξουμε μαζί, τον Σεπτέμβριο στο Βερολίνο, και τον Οκτώβριο εδώ - πρώτα ο Θεός.

Ο Κώστας μου ειπε να τον περιμένω στο γκρουπ των πρώτων, "ο μόνος λευκός ανάμεσα στους Κενυάτες", αλλά μάλλον σε άλλον Μαραθώνιο έλαβε μέρος.

Στη δευτερη και στην τριτη θεση τερμάτισαν άλλοι δύο Κενυάτες. Ο Τζόναθαν Κιπκορίρ, και ο Έντουιν Κιμουτάι.

Στις γυναικες, με χρόνο 2:31:5, πρώτη τερμάτισε η (Παναγία μου ένα παδί!) Ράσα Ντραζνατουκαίτε από την Λιθουανία.

(Κάνω ένα διάλειμμα να ετοιμάσω το κυριακάτικο φαγητό - κοτόπουλο με λαχανικά στον φούρνο, ψημένο με μπίρα, λαζάνια, και σαλάτα με μαρουλι, φρεσκο κρεμμυδάκι και άνιθο).

Η δήλωση του Πρωθυπουργού κ. Γιωργου Παπανδρέου λίγο μετα τον τερματισμό του:

"Πριν από 2.500 χρόνια είχαμε τη σύγκρουση Ανατολής και Δύσης. Σήμερα, γιορτάζει όλη η ανθρωπότητα μέσα από το πνεύμα της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, των Ολυμπιακών Αγώνων. Γιορτάζουμε τις κοινές μας αξίες, της ειρήνης, της συνεργασίας, της αγάπης, του αθλητισμού.

Και για μένα, είναι μεγάλη χαρά που είχα την ευκαιρία να τρέξω έστω αυτά τα λίγα χιλιόμετρα, αυτή την ιστορική ημέρα, που προβάλει την Ελλάδα, την Ελλάδα που έχει και αυτή το δικό της μαραθώνιο, αλλά που σίγουρα όλοι μαζί θα τερματίσουμε και ελπίζω το γρηγορότερο.

Να ευχαριστήσω όλους όσοι βοήθησαν στην οργάνωση αυτής της πάρα πολύ ωραίας γιορτής. Συγχαρητήρια σε όλους τους αθλητές που συμμετέχουν. "

"Ο Μαραθώνιθος της καρδιάς μας"

"Εκ μέρους όλων των γονιών και των παιδιών της Φλόγας, θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους δρομείς – μαραθωνοδρόμους που έτρεξαν στον 28^ο  Μαραθώνιο της Αθήνας με τη φανέλλα της Φλόγας. Η ομάδα έτρεξε με αγάπη και ενθουσιασμό με στόχο να ευαισθητοποιήσει το ευρύτερο κοινό για τον καρκίνο της παιδικής ηλικίας. Η ομάδα θα συνεχίσει να τρέχει για τη Φλόγα και σε άλλες διοργανώσεις που θα λάβει μέρος στο μέλλον στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, αλλά κυρίως θα εξακολουθήσει να βρίσκεται δίπλα μας για να στηρίζει με κάθε τρόπο το έργο μας.

Ετρεξαν 45 δρομείς και τερμάτισαν όλοι !!!  

Επίσης, θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους εκπροσώπους των ΜΜΕ που με τόση ευαισθησία κάλυψαν το γεγονός και έφεραν τη Φλόγα και το έργο της σε κάθε σπίτι.  Η συμπαράσταση αυτή μας δίνει τη δυνατότητα να υλοποιούμε τα προγράμματά μας και να συνεχίζουμε τον αγώνα μας δίπλα στο παιδί που νοσεί και την οικογένειά του."

Το Δ.Σ. του συλλόγου "Η Φλόγα"

"Μπράβο Κώστα"

Το φωνάζω με τη ψυχή μου στον Κώστα Παναγόπουλο, της Alco όπως ειναι πιο γνωστός, που είναι ο Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του Κλασσικού Μαραθωνίου. Ο ανθρωπος που πήρε στους ώμους του αυτό το project, από ανιδιοτέλεια και μόνο, αφου ειναι από μικρό παιδί λάτρης του κλασσικού αθλητισμού (και με ξέρετε ότι δεν εκθειάζω ποτε ανθρωπους εαν δεν πιστευω πραγματικα ότι το αξίζουν), και θυσίασε αγόγγυστα τον προσωπικό και επαγγελματικό του χρόνο για τον αγωνα αυτόν.

Ηλίθιο κράτος!...

Στο φύλλο της 26.10.2010 της εφημερίδας το «Βήμα», δημοσιεύτηκε η ακόλουθη επιστολή του κ. Στέργιου Λ. Μούργκου, PhD καθηγητή ε.σ. στο JCC City University of New York, που δείχνει όλον τον παραλογισμό του σύγχρονου, υποτίθεται, ελληνικού κράτους. Την παραθέτω αυτούσια, με την ελπίδα κάποιος (σίγουρα όχι «υπεύθυνος») να απαντήσει στην καταληκτική ερώτηση που θέτει ο κ. καθηγητής:

«Ο πόνος και η αγωνία για την τύχη των νέων επιστημόνων στη χώρα μας δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κανέναν. Η αγωνία όμως αυτή μεταβάλλεται σε απέραντη οδύνη αλλά και ασυγκράτητη οργή για κάποιον που τυχαίνει να είναι ακαδημαϊκός δάσκαλος, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με περιστατικά σαν το παρακάτω, του οποίου υπήρξα αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας. Σε λαμπρό νεαρό επιστήμονα (32-33 ετών), με M.Sc. από το London School of Economics, MBA από το New Hampshire University, και PhD από το Yale, ο ΔΟΑΤΑΠ (που είναι ο αρμόδιος, εδώ στην Ελλάδα, Οργανισμός για την αναγνώριση των τίτλων της αλλοδαπής), αρνήθηκε να προχωρήσει σε αναγνώριση ισοτιμίας των πτυχίων του ακόμη και με εκείνον των ΤΕΙ, μη επιτρέποντάς του έτσι να εγγραφεί ούτε καν στο Μητρώο Διδασκόντων (στα Αγγλικά) σε ιδιωτικά Κολλέγια (ενώ κάποιος απόφοιτος επαρχιακού ΤΕΙ, που συντήρησε με την παρουσία του τις καφετέριες της περιοχής, το δικαιούται αυτόματα!). Και τούτο γιατί ο νέος αυτός είναι απόφοιτος, με άριστα, του Αμερικανικού Κολλεγίου (Deree). Και φυσικά, όπως δήλωσε, δεν του μένει άλλη επιλογή, όπως και σε πάρα πολλούς άλλους, παρά η φυγή από τη χώρα. Ως ακαδημαϊκός δάσκαλος αισθάνομαι αβάσταχτη θλίψη και ανείπωτη ντροπή για την τυχη που επιφυλάσσει η χώρα μας στα νέα παιδιά. Ως πότε η Ελλάδα θα πνίγει τα παιδιά της; Ως πότε θα διώχνει τους καλύτερους και ικανότερους που τόσο έχει ανάγκη; Πότε, επιτέλους, θα σταματήσει αυτός ο έσχατος παραλογισμός; Μπορεί κάποιος “υπεύθυνος” να δώσει απάντηση;».

Όχι, κύριε καθηγητά μου, δεν μπορεί. Γιατί σε αυτά τα αξιώματα, όπου ψηφίζονται και εφαρμόζονται τέτοιοι νόμοι και τέτοιες διατάξεις, υπεύθυνος άνθρωπος δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο «κολλημένα» μυαλά και διεφθαρμένες υπάρξεις. Υπάρχουν αρρωστημένα «κεκτημένα συμφέροντα», και μία ανεκδιήγητη εμμονή στην υποτιθέμενη «διαφορετικότητα του Ελληνα». Αυτήν την «διαφορετικότητα» που μας έχει πάει τόσο πολύ πίσω.

O Καρχιμάκης και το σκουλήκι...

Ο Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ κ. Μιχάλης Καρχιμάκης ρωτήθηκε σήμερα στην πρωινή εκπομπή «Κοινωνία Ωρα Mega» εάν νομίζει ότι το κόμμα του θα έχει κέρδη ή απώλειες από τις επερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, έτσι όπως τις κομματικοποίησε ο Πρόεδρός του, κ. Παπανδρέου. Οι τρείς πρώτες προτάσεις της απάντησής του άρχισαν με τη φράση «Η Νέα Δημοκρατία…», και σ’ αυτό το ίδιο μοτίβο συνέχισε, ακόμα κι όταν ο ένας από τους παρουσιαστές, ο κ. Οικονομέας, προσπάθησε να του πει «για το δικό σας κόμμα σας ρώτησα, κύριε Καρχιμάκη». Το λάθος, όμως, δεν είναι ότι του υπενθύμισε τι τον είχε ρωτήσει, αλλά ότι συστηματικά, όπως και στις περισσότερες ενημερωτικές εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση, προσκαλούνται άνθρωποι που, σαν τον κ. Καρχιμάκη, ό,τι και αν τους ρωτήσεις, απάντηση όμοια με εκείνην στο ανέκδοτο με το σκουλήκι θα σου δώσουν.

-- «Τι ξέρεις παιδί μου για τα φυτά;»,ρωτάει η δασκάλα τον Μπόμπο.

-- «Φυτρώνουν στο χώμα, κάτω από το οποίο ζουν τα σκουλήκια», απαντα εκείνος, συνεχίζοντας και σε όλες τις άλλες ερωτήσεις της να ειναι "κολλημένος" με το σκουλήκι.

Δύο, μόνο, μέτρα χρειάζονται...

Λόγια χιλιοειπωμένα. Αλήθεια κατασταλαγμένη. Η μόνη, πραγματική, ελπίδα να αρχίσει να διορθώνεται κάτι στον δημόσιο βίο της χώρας. Τα λέγαμε απόψε με την παρέα. Και όλοι συμφωνούσαμε ότι εάν έπρεπε να ξεχωρίσουμε-υποδείξουμε μόνο 2 πράγματα που, κατα τη γνωμη μας, θα επιφέρουν, εφ' όσον εφαρμοστούν, μιά σημαντική αλλαγή στον τόπο μας, αυτά είναι:

1. Να αλλάξει ο Νόμος περί Ευθυνης Υπουργών.
2. Να αρθεί η μονιμότητα των Δημοσίων Υπαλλήλων.

Νικητής ο Θ.Ρουσόπουλος

Στο πρώτο μας "γκάλοπ", με ερώτηση "ποιός από τους ακόλουθους πολιτικούς, εάν συμμετείχαν αυτήν την εβδομάδα, σε παιχνίδι ριάλιτι, θα ψηφίζατε να φύγει από αυτό", πρώτος βγηκε με ποσοστό 42% ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος επί ημερών Νέας Δημοκράτίας, Θ.Ρουσόπουλος, δεύτερος ο επίσης πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος, αλλά επί προηγούμενης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, Χρ. Πρωτόπαππας, με ποσοστό 35%, τρίτος ο Προκόπης Παυλόπουλος με ποσοστό 14% και last but not least ο Γ. Καρατζαφέρη με ποσοστό 7%.

Στο κάτω μέρος της διπλανής στήλης, το καινούργιό μας γκάλοπ.

Οταν άσχετοι επιλέγουν ασχέτους...

Μπαίνουμε στην τελική ευθεία των περιφερειακών-δημοτικών εκλογών. Παρακολουθώ (με δημοσιογραφική διαστροφή) τα λεγόμενα και γραφόμενα από πολλούς υποψηφίους - κυρίως εκείνους που διεκδικούν τις λεγόμενες "μεγάλες περιφέρειες" καθώς και τους "δήμους-φιλέτα".

Η απογοήτευσή μου ειναι μεγάλη από το χαμηλό επίπεδο των περισσότερων. Και σκέφτομαι πως, εάν για να πάρουν τη δουλειά πού τόσο επιθυμούν, υποχρεούνταν, όπως υποχρεώνονται όλοι οι άνθρωποι που θέλουν να προσληφθούν κάπου, να υποβάλουν λεπτομερερές βιογραφικό σημείωμα και, εφ' όσον πληρούν τις πρώτες, στοιχειώδεις προυποθέσεις, να περνάνε έπειτα και από την δοκιμασία της "συνέντευξης εργασίας" (αγγλιστί: job interview) από ανεξάρτητη και με ικανά μέλη επιτροπή, η πλειοψηφία των τωρινών υποψηφίων θα απορρίπτονταν πανηγυρικά.

Τί έχεις σπουδάσει, κύριε;

Πόσες και ποιές γλώσσες γνωρίζεις;

Πόσο συναφέες με το αντικείμενο της δουλειάς που θέλεις είναι οι σπουδές σου;

Τι γνωρίζεις από διοίκηση;

Ποιές είναι οι οικονομικές σου γνωσεις;

Τί εργασίες έχεις κάνει και δημοσιεύσει;

Πού έχεις εργαστεί μέχρι τώρα, και σε ποιά αξιώματα;

Ποιοί μπορουν να δώσουν συστατικές επιστολές για σάς;

Τι γνωρίζετε από διαχείρηση ανθρωπινου δυναμικού;

Τι γνωρίζετε για διαχείρηση κρίσεων;

Ποιές οι γνωσεις σας στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές;

Ποιά μοντέλα αυτοδοικήσης στο εξωτερικό γνωρίζετε, και ποιά έχετε ως πρότυπο;

Γνωρίζετε τα προσόντα των υπαλληλων με τους οποίους θα υποχρεωθείτε να συνεργαστείτε στο κανούργιό σας πόστο;

Σας αρκούν αυτοί, ή θα χρειαστείτε και άλλους συνεργάτες, με μεγαλύτερη εξειδίκευση;

Πόσους τέτοιους θα χρειαστείτε;


Στις εκλογές, όμως, υποτίθεται πώς τον ρόλο της ανεξάρτητης επιτροπής που θα εξετάσει τους υποψηφίους, παίζει ο κάθε ψηφοφόρος. Αυτός, υποτίθεται πως πρέπει να εξετάσει και να ζυγίσει όλα τα δεδομένα, για κάθε υποψήφιο που καλείται να επιλέξει. Για να το κάνει αυτό, όμως, πρέπει και αυτός, ο ψηφοφόρος, να πληροί ωρισμένες βασικές προυποθέσεις. Να έχει, κατ' αρχάς, την δυνατότητα να κρίνει. Να γνωρίζει, φερ ειπείν, το βιογραφικό σημεώμα κάθε υποψηφίου. Να μπορεί να εκτιμήσει εάν τα προσόνταν του αρκούν για τη δουλειά που θέλει να πάρει. Να έχει ανοικτό μυαλό, κα να μήν κυριαρχείται από κομματικά συμφέροντα, φανατισμούς και συνασθηματικά κριτήρια. Να έχει ήθος και Παιδεία.

Την επόμενη Κυριακή, 7 Νοεμβρίου, θα πάμε πάλι στις κάλπες. Ως "άσχετοι" εμείς, σε μεγάλο βαθμό, να ψηφίσουμε "άσχετους", σε ακόμα μεγλύτερο.

Υ.Γ.: Τα σκεφτόμουν, που λέτε, όλα αυτά, όταν σε μια συζήτηση με φίλους συναδέλφους, στην εφημερίδα, προσπαθούσαμε να αναλύσουμε το "φαινόμενο Δημαρά". Σε πολιτικό επίπεδο, είχε ενδιαφέρον η ανάλυση. Σε προσωπικό, κανένα απολύτως. Γιατί όλοι φάνηκε να συμφωνούν ότι "καλός, χρυσός, και φίλος ο Γιαννάκης, αλλά όχι και για περιφερειάρχης ρε παιδιά, δεν τόχει ο άνθρωπος". Αυτή ηταν και η διαπίστωση ποιυ με γεμισε ανησυχία και μελεγχολία...

ΑΡΙΘΜΟΙ

4^ο παιδί, ένα υγιέστατο κοριτσάκι, απέκτησε ο Υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης, κ. Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, από τον 4^ο, κατά σειρά, γάμο του.

78^η είναι, στην παγκόσμια κατάταξη με τους υψηλότερους δείκτες διαφθοράς είναι η Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε η Διεθνής Οργάνωση για τη Διαφάνεια. Οι χώρες με τις οποίες κάνουμε παρέα κοντά στον «πάτο» της κατάταξης, είναι: Μαυροβούνιο, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ελ Σαβαδορ, Παναμάς, Τρινιντάντ και Τομπέϊγκο, Βαουάτου, Κίνα, Κολομβία, Λεσότο, Περού, Σερβία, Ταιλάνδη και Μαλάουι. Εννοείται ότι ανάμεσα στις χώρες της Ε.Ε. κατέχουμε την τελευταία θέση.

500.000 «κτυπήματα» στο YouTube καταγράφηκαν από την περασμένη Κυριακή, 24 Οκτωβρίου, που πέθανε η Καίτη Χωματά, μέχρι την Τρίτη 26 Οκτωβρίου που έγινε η κηδεία της, για τραγούδια της που όλοι αγαπήσαμε, και που ο σκληρός χρόνος που πέρασε από την δεκαετία του 70 και του 80 δεν κατάφερε, ευτυχώς να σβήσει. Είναι λογικό δε να συμπεράνει κάποιος ότι ο μεγάλος αριθμός των «επισκέψεων» είναι από πολύ νέους ανθρώπους, οι περισσότεροι από τους οποίους μπορεί και να μην άκουσαν ποτέ άλλοτε τραγούδια της. Την Δευτέρα, στην εκπομπή του στη Nova Sport, ο Γιώργος Χελάκης ξεκίνησε με «Το Χριστινάκι» της. Και, όπως έμαθα, το τηλεφωνικό κέντρο, το οποίο κατά κανόνα «απασχολούν» οι ποδοσφαιροκολλημένοι «πήρε φωτιά», όπως λέμε, από νέα παιδιά που ρωτούσαν «που μπορούμε να βρούμε τραγούδια αυτής της κοπέλας που τραγουδάει τόσο γλυκά;»

33.000 τόνους φασολιού καταναλώνουν οι Ελληνες τον χρόνο.

7.000 τόνοι φασολιού συνολικά παράγονται στην Ελλάδα. Τα φασόλια Πεσπών αναδειχθηκαν το καλύτερο παραδοσιακό προιόν μεταξύ ειδών από 122 χώρες, έγραψε σημερα το "Βήμα".

3.000 τόνοι μεγαλόσπερμου πλακέ φασολιού και φασολιού γίγαντα-ελέφαντα παράγονται στις Πρέσπες.

Νοέμβριος: Μήνας Θεάτρου για νέους στο Εθνικό Θέατρο

Μοναδικές παραστάσεις στην τιμή των 10€ για νέους έως 23 ετών!

Το Εθνικό Θέατρο πιστεύοντας ότι "ο πολιτισμός είναι το αντίδοτο στην κρίση",  προωθεί καινούργιους τρόπους για να υποστηρίξει κυρίως τους νέους, αυτούς που πλήττονται ιδιαιτέρως από την κρίσιμη οικονομική κατάσταση.

Ο Νοέμβριος καθιερώνεται ως ο Μήνας Θεάτρου για νέους και ΟΛΟΙ οι νέοι έως 23 ετών έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις της πρώτης κρατικής σκηνής, οποιαδήποτε ημέρα. με εισιτήριο 10 μόλις ευρώ, όσο περίπου κοστίζει ένα εισιτήριο κινηματογράφου.

Οι παραστάσεις του Νοεμβρίου

Κεντρική Σκηνή

Φρεναπάτη

του Πιερ Κορνέιγ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου.

20/10/2010 - 30/1/2011

Εμίλια Γκαλότι

του Γκότχολντ Εφρεμ Λέσινγκ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά

19/11/2010 - 6/3/2011

Νέα Σκηνή – Νίκος Κούρκουλος

Ο Χρυσός Δράκος

του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου

22/10/2010 - 5/12/2010

Παιδική Σκηνή – Σκηνή «Κατίνα Παξινού»

Παραμύθι χωρίς όνομα

της Πηνελόπης Δέλτα, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά

12/10/2010 – 15/5/2010

Πληροφορίες για τύπο: Τμήμα Προβολής και Επικοινωνίας

τηλ. 210.5288164-5

Διακαναλική πατάτα!...

Τώρα: Ποιό ήταν, άν έχετε τον Θεό σας, τό νόημα της χθεσινής, διακαναλικής συνέντευξης του Πρωθυπουργού;

Εάν ήταν για να μας πεί (πού το προσπάθησε, αλλά δεν ηταν σε ... φόρμα), ότι πρέπει να λάβει σκλρότερα μέτρα για την ανάκαμψη της οικονομίας, και ότι μια ενδεχόμενη βαριά αποδοκιμασία της πολιτικής του, στις επερχόμενες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, θα του προσθέσει μεγάλη πίεση, άρα ίσως χρειαστεί να ζητήσει "ψήφο εμπιστοσύνης" από τον λαό, δηλαδή εκλογές, θα μπορούσε να το κάνει μέ μία καλογραμμένη και περιεκτική δήλωσή του, και δεν χρειαζόταν όλο αυτό το γκλαμουράτο, προπαγανδιστικό σόου, με την συμμετοχή 7 αμήχανων τηλεοπτικών δημοσιογραφων και συντονιστή έναν απολαυστικό, στο τρόπο που καθόταν και παρακολουθούσε, κυβερνητικό εκπρόσωπο κ. Πεταλωτή.

Εάν, πάλι, η συνέντευξη έγινε για να ξανατονώσει το προφίλ του ο Πρωθυπουργός, να πεί "είμαι εδώ", και να εμφυσήσει λίγη αισιοδοξία στον καταρρακωμένο, ψυχολογικά, ελληνικό, εκ τυ αποτελέσματος κρίνοντας, απέτυχε οικτρά. Ακόμα κι όταν επιχείρησε ο καυμένος, να αναπτύξει το "όραμά του" για την λεγόμενη "Πράσινη Ανάπτυξη", το έκανε με πολύ κακό τρόπο - χωρίς ενθουσιασμό, χωρίς πειθώ.

Αυτό, τέλος, που είδαμε χθες, και που ο μέσος πολίτης χαρακτήρισε αβίαστα ώς εξαιρετικά boring, δηλαδή βαρετό, ήταν μία απίστευτη επικοινωνιακή πατάτα. Διακαναλική, σίγουρα. Συνέντευξη, με τίποτα.

Η συνέντευξη έχει ερωτήσεις και απαντήσεις που ακολουθούν, συνήθως, μια ροή. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πρόσωπο-με-πρόσωπο συνέντευξη. Εκείνην, στην οποία ο δημοσιογραφος έχει πράγματι την ικανότητα να θέσει καίρια και ενδιαφέροντα ερωτήματα, να επιμείνει ώστε να λάβει απαντήσεις, και να μπορέσει να κάνει και το απαραίτητο follow-up. Οτιδήποτε άλλο, ακόμα και με δύο δημοσιογράφους, είναι σκέτος θόρυβος.

Αγαπημένο μου Walkman

Η εταιρεία Sony ανακοίνωσε χθες ότι σταματά την παραγωγή του θρυλικού Walkman, βάζοντας έτσι μια «μελαγχολική πινελιά» σε μία από τις πιο αγαπημένες συσκευές όλων των εποχών.

Εδώ και περίπου 30 χρόνια, το Γουόκμαν της Sony, που ήταν το «ορίτζιναλ» και δεν συγκρινόταν με κανένα από τα εκατοντάδες άλλα που βγηκαν, πούλησε διεθνώς περισσότερα από 300 εκατομμύρια τέτοια φορητά κασετόφωνα με τα ακουστικά τους, τα πρώτα που μας έμαθαν ν ακούμε μουσική περπατώντας, τρέχοντας, ταξιδεύοντας, με όση ένταση ήχου θέλαμε χωρίς να ενοχλούμε κανέναν.

Όπως γράφει ο Greg Sandoval στο cnet.com, συγκρινόμενο με τις σημερινές «συσκευές» με τις οποίες ακούμε μουσική, το Γουόκμαν είναι ένα πλαστικό, ογκώδες, κάπως άτσαλο «πράγμα», που οι δύο μπαταρίες του, τύπου ΑΑ, ήθελαν άλλαγμα πολύ συχνά, που δεν είχε λειτουργία shuffle για ν «ανακατώνει» τα τραγούδια και να τα ακούς με διαφορετική σειρά από εκείνη που τα έγραψες, που δεν είχε καθόλου αποθηκευτικό χώρο για να «στοιβάζεις» όσα τραγούδια ήθελες – θυμάμαι, στα φοιτητικά μου χρόνια, οι πιο ματσωμένοι φίλοι έπαιρναν κασέτες καλής μάρκας (Sony, TDK, Denon, και άλλες), 90άρες, ενώ τα πιο φτωχαδάκια έβρισκαν κασέτες, από κάτι μαγαζιά στην 3ης Σεπτεμβρίου, που είχαν μάρκα «μ’ έκαψες», και διάρκεια 45 λεπτών και … βγάλε!

Το’χω, ακόμα, το τελευταίο, δικό μου Γούκμαν της Sony και, παρά την  … συζυγική προτροπή, αρνούμαι να το εκποιήσω στο e-Bay ή να το πετάξω κιόλας. Οι αγαπημένες μου κασέτες, ξεκουράζονται τώρα σε χάρτινα κιβώτια (καμιά 20ριά, νομίζω), στην αποθήκη του σπιτιού μου. Αν έχουν ψυχή – που είμαι βέβαιος ότι έχουν – θα απορούν γιατί, τουλάχιστον, δεν τους κάνω, πότε-πότε, κανά μνημόσυνο;

Να ανοίξω ένα κιβώτιο, να χαζέψω στη θήκη τη λίστα με τα τραγούδια που έγραφα, να θυμηθώ τον χειμαρρώδη γραφικό χαρακτήρα των νεανικών μου χρόνων, να γελάσω με τις επιλογές μου, να κλάψω, να συγκινηθώ, να ακούσω ξανά, τιμής ένεκεν, δειγματοληπτικά, μια, οποιαδήποτε μια, από τις μουσικές μου ιστορίες…  ν΄αναψω ένα κεράκι περί «αιωνίας μνήμης», και να επιστρεψω έπειτα στο i-Pod μου!

Εγώ καρφώνω, εσύ καρφώνεις

Ο κ. Γ.Π. είναι ένας από τους περίπου 18.000 Έλληνες που έχουν καταγγείλει (άλλοι το λένε και «καρφώσει») στις ελεγκτικές υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών κάποιον δικό τους άνθρωπο για φοροδιαφυγή ή και άλλες παρανομίες.

Η δική του καταγγελία  αφορούσε, συγκεκριμένα, τον μικρότερό του αδερφό, ο οποίος φέρεται να πήρε μεγαλύτερο μερίδιο από την κληρονομιά του πατέρα, κάτι που εξόργισε τον μεγαλύτερο.

Αυτός, λοιπόν, όχι μόνο έστειλε ραπόρτο στις ελεγκτικές αρχές αποκαλύπτοντας την ύπαρξη «σοβαρών πολεοδομικών παραβάσεων» σε μεζονέτα που κληρονόμησε ο μικρός του αδερφός, αλλά συνόδευσε το ραπόρτο του με φωτογραφίες της «αυθαίρετης κατασκευής» (χώρος μπαλκονιού που έγινε κλειστή τζαμαρία) αλλά και φωτοτυπίες των αρχικών αρχιτεκτονικών σχεδίων που λέει ότι παραποιήθηκαν για να δοθεί η άδεια.

Όπως έγραψαν την εβδομάδα που πέρασε οι εφημερίδες,  ήδη το 20% των καταγγελιών έχουν αποδειχθεί αληθείς και το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος (ΣΔΟΕ)  είναι υποχρεωμένο να εξετάζει κάθε μία από αυτές, δίνοντας προτεραιότητα σε εκείνες που γίνονται επωνύμως.

                                       

                           «Το άλλο χωράφι…»

Εδώ, λοιπόν, δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με έναν τυχαίο πολίτη που διαπιστώνει μια κραυγαλέα παρανομία και την καταγγέλλει διότι θεωρεί ως θέμα αρχής να ισχύουν για όλους οι νόμοι. Είναι «κάτι άλλο», που ξεπερνάει αυτήν την «τετράγωνη», αν θέλετε, λογική.

Κάτι που πάει πολλά χρόνια πίσω και πού έχει «έντονα ελληνικά χαρακτηριστικά», οι ρίζες των οποίων βρίσκονται, κυρίως, σ’ αυτό πού συχνά με καμάρι και περηφάνεια αποκαλούμε «οικογενειακή ζωή», ή πιο αόριστα ακόμα «το σόι».

Το προσωποποιεί πολύ ωραία μάλιστα, αυτό το «ελληνικό χαρακτηριστικό» ο  Γιώργος Σεφέρης στο ποίημά του «Τελευταίος Σταθμός», όπου σε κάποιοι σημείο λέει:

          «Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν
σαν έρθει ο θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι».

Αυτό το «άλλο χωράφι», στο οποίο «προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια» παρά στο δικό του, μπορεί να είναι του συγγενή, του «κολλητού» φίλου, του «αγαπημένου» γείτονα, του κάποτε «έμπιστου και λατρεμένου» συνεταίρου, ακόμα και του προσωπικού, οικογενειακού γιατρού…

«Μέσα στο σόι, οι πιθανότητες να βρει κανείς αντιθέσεις και μίση είναι ίσως ακόμα μεγαλύτερες από το να τις βρει μέσα σε μια πολυκατοικία. Και αυτό γιατί υπάρχουν κληρονομικά, υπάρχουν προτιμήσεις ανιόντων που ενοχλούν. Ο μπαμπάς, άς πουμε, ή ο παππούς, που ευνοεί, ή θεωρείται πως ευνοεί ένα μέλος της οικογένειας, και τα υπόλοιπα αντιδρoύν, ενίοτε βίαια και αγαρμπα», μας λέει ο νευρολόγος-ψυχίατρος κ.Μανώλης Μυλωνάκης, ο οποίος πέρυσι βρέθηκε και αυτός στο στόχαστρο της εφορίας, όχι όμως από συγγενικό ή συντροφικό «κάρφωμα», αλλά «από δική μου αμέλεια να έχω ενημερωμένα τα βιβλία μου, βασισμένος στο ότι 40 χρόνια στο επάγγελμα, μόνο δύο φορές με έλεγξαν, και την πάτησα». Πλήρωσε το πρόστιμό του, που ήταν πολύ μικρότερο και πιο ανώδυνο από τον διασυρμό που γεύτηκε όταν δημοσιοποιήθηκε το όνομά του και περιφέρθηκε αυτό στα κανάλια με την στάμπα του «φοροφυγά ιατρού του Κολωνακίου».

                     Ανώμαλη μετεξέλιξη…

Η ελληνική κοινωνία, κατά τον ψυχίατρο, έχει δύο χαρακτηριστικά που την διακρίνουν από τις άλλες κοινωνίες της Ευρώπης.

Πρώτον, ότι έχει μεγάλα ποσοστά ιδιοκτησίας σε ακίνητα – πρώτη κατοικία, καταστήματα, εξοχική κατοικία, χωράφια, κλπ.

Δεύτερον, ότι τα παιδιά αργούν να φύγουν από την οικογένεια που τους γέννησε, με αποτέλεσμα «οι σχέσεις μέσα στο σπίτι να παρατείνονται, να μακροημερεύουν οι σχέσεις παιδικού και εφηβικού τύπου, και οι αυτόνομες προσωπικές διαδρομές καθυστερούν».

Αυτό, κατά την άποψη του κ. Μυλωνάκη, έχει ως αποτέλεσμα το παιδί-παιδί, ή το παιδί-έφηβος, να μετεξελιχθεί σε παιδί με συμφεροντολογικές απαιτήσεις πια, και «αυτή η ανώμαλη μετεξέλιξη να γεννάει μεγάλα πάθη και μεγάλες συγκρούσεις».

Ο συνθέτης Γιώργος Ανδρέου γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια «μικρή κοινωνία», εκείνη των Σερρών, όπου όλες αυτές οι στρεβλώσεις παίρνουν πια μια πιο δραματική μορφή.

Συμφωνεί και αυτός ότι στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλο ποσοστό ιδιοκτησίας αλλά αυτό θεωρεί ότι συνδέεται άρρηκτα με την πατερναλιστικής μορφής οικογενειοκρατία.

         

«Σ’ αυτόν τον τόπο, δεν ξεχωρίζουμε και δεν επιλέγουμε τον καλύτερο. Δεν κρίνουμε κάποιον αξιοκρατικά. Μετράει μόνο αν είναι αδερφός μας, ξάδερφος, ανιψιός, βαφτιστικός ή ό,τι, τέλος πάντων, χωράει μέσα σ’ αυτό το τεράστιο καζάνι που ονομάζουμε «οικογένεια».

                          «Η φατρία γενεών»

          Όχι οποιαδήποτε οικογένεια, όμως. Ελληνική οικογένεια – έχει σημασία αυτό. Γιατί;

«Γιατί μέσα σ’ αυτήν, και μέσω αυτής, υπάρχει ξεκάθαρη και ενεργός η εικόνα του clan – δηλαδή του γένους, που μέσα του δημιουργεί μια σχέση συμφερόντων, όπου γίνεται και η μεγαλύτερη ζημιά, διότι αντικαθίσταται ο κοινωνικός ιστός, η επικοινωνία, η αξιοκρατία, ή όσμωση των ιδεών και των αντιθέσεων, με ό,τι σάπιο και σαχλό φέρνει μαζί του αυτό το φαινόμενο της οικογενειοκρατίας», μας λέει ο κ.Ανδρέου

         

Ας αναρωτηθούμε πράγματι, μιας και μιλάμε για τις ολέθριες (τύπου «σε καρφώνω στην εφορία) σχέσεις που απορρέουν από αυτό το άρρωστο φαινόμενο που ο συνθέτης μόλις ονόμασε «φαινόμενο του clan»: Σε ποιο μέρος του Πλανήτη, εκτός από την Βόρειο Κορέα, κυβερνιέται μια χώρα η 4^η γενιά πολιτικών;

          Γιατί, λοιπόν, μας παραξενεύει που 18.000 άνθρωποι τους τελευταίους μήνες «κάρφωσαν» στην εφορία συγγενείς τους, γείτονές τους, πρώην φίλους και συνεταίρους τους, ακόμα και τους προσωπικούς τους γιατρούς;

          Μήπως δεν έχουμε δει παρόμοια, ή και χειρότερα «καρφώματα» στο πεδίο της πολιτικής;

          «Είναι προφανές», μας λέει ο συνθέτης, «ότι οι σχέσεις συμφερόντων μέσα σ’ αυτό το clan (σ.σ.: που μπορεί να ερμηνευτεί καλύτερα ως “φατρία γενεών”), είναι σχέσεις αγάπης-μίσους».

                   «Των εν αδικω ευρισκομένων…»

         

          Ρωτάμε τον ψυχίατρο κ. Μυλωνάκη, σε τι διαφέρει ο αδερφός που καρφώνει στην εφορία τον αδερφό του, από έναν άλλον πολίτη που θα «καρφώσει» στις αστυνομικές αρχές, ας πούμε, κάποιον που πέρασε με κόκκινο, χτύπησε με το αυτοκίνητό του έναν μοτοσικλετιστή, έκοψε ένα δέντρο στην αυλή του, ή καπνίζει σε χώρο που απαγορεύεται;

         

«Υπάρχουν χώρες», μας απαντά, «που ως επί το πλείστον λειτουργούν ως κρατικές οντότητες, ως μηχανισμοί που εμπνέουν εμπιστοσύνη, όπου το φαινόμενο αυτό έχει σχέση με καταγγελία των εν αδίκω ευρισκομένων, και όχι με “κάρφωμα” κάποιου που επειδή δεν επωφελείται ο ίδιος, θεωρεί ότι αδικείται».

          Η διαφορά ανάμεσα στον Νορβηγό που θα καταγγείλει στις αρχές κάποιον συμπολίτη του που πετάει, ας πούμε, τα σκουπίδια στον δρόμο και όχι στους κάδους, και στον Έλληνα που καρφώνει τον μπατζανάκη του στην εφορία επειδή ο μπάρμπας δεν του άφησε και κείνου κληρονομιά χωράφι στη Κορώνη, είναι μάλλον αυτονόητη: Ο Νορβηγός ξεκινάει την αντίδρασή του επειδή υπερασπίζεται την γενική δικαιική νομοθεσία.

«Δηλαδή, για αυτόν, είναι θέμα αρχής, εάν ο γείτονάς του ρίχνει τα σκουπίδια έξω από τον κάδο, ή καπνίζει εκεί όπου απαγορεύεται. Για τον Ελληνα, η αντίδρασή του είναι θέμα προσωπικού του συμφέροντος, όχι ευαισθησίας περί δικαίου», υπογραμμίζει ο συνθετης Γιωργος Ανδρεου.

         

«Ο Ελληνας δεν εκδικείται τον συγγενή η τον γείτονά του επειδή παραβιάστηκε κάποιος νόμος, αλλά χρησιμοποιεί ως όπλο, και ασφαλώς ως δικαιολογία, τη παραβατικότητά του για να εξυπηρετήσει άλλους στόχους, που στην ουσία είναι συγκρουσιακές λογικές μέσα σ’ αυτό που λέμε clan», καταλήγει.

                    Το αιώνιο, ανώριμο παιδί

          Ο κ. Γιαννης Γρίβας, που είναι Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εφοριακών, θεωρεί ότι είναι υπερβολικός ο θόρυβος που προκαλείται για αυτές τις καταγγελίες συγγενών, φίλων, γειτόνων, κλπ στον ΣΔΟΕ. Τέτοια «μικροκαρφώματα», τονίζει, είχαμε ανέκαθεν. Και δεν θεωρεί ότι μπορούν να αποτελούν «φαινόμενο προς κοινωνική ανάλυση».

         

Αντίθετα, πιστεύει ότι «η δράση είναι αυτή που φέρνει την όποια αντίδραση». Δηλαδή;

          «Όλη αυτή η διαδικασία με τις αποδείξεις, είναι φυσιολογικό να έχει δημιουργήσει φαινόμενα “καρφώματος”. Πράγματι έχουν διπλασιαστεί οι καταγγελίες για εμπόρους, επιχειρηματίες, ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς, γιατρούς κλπ που δεν δίνουν αποδείξεις. Υπάρχουν, λοιπόν, άνθρωποι που ντρέπονται να ζητήσουν από κάποιον απόδειξη, αφού μπορεί να είναι και γνωστός τους και δεν θέλουν να χαλάσουν σχέσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αισθάνονται αδικημένοι, και γι’ αυτό πάνε και κάνουν καταγγελία, μήπως και συμμορφωθεί την επόμενη φορά εκείνος που προκαλεί την αδικία».

          Κατά τον συνθέτη Γιώργο Ανδρέου, μια κοινωνία που, ζώντας τόσο ασφυκτικά, «μέσα στην τρομερή σάχλα της οικογένειας, του παπαδαριού και του άχ πατρίδα μου γλυκιά», δεν ενηλικιώνεται ποτέ, και παραμένει αιώνιο παιδί. Ένα παιδί που αντιμετωπίζει τον νόμο περιστασιακά, διεκδικεί μονίμως την εξαίρεσή του από αυτόν με ανόητα επιχειρήματα του τύπου «έχουμε οικογένειες να θρέψουμε», «χάνουμε δουλειές με το νέο μέτρο», «κάτω τα χέρια από το άσυλο», κλπ, και συνεχώς γυρεύει δικαιολογίες για τα στραβοπατήματά του. Ταυτόχρονα, όταν δεν του γίνονται τα «χατίρια», καρφώνει κιόλας!

Υ.Γ.: Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε από τον υογράφοντα  στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" στο φύλλο 24.10.2010

Σιγά μη κλάψω!

Διαβάζω ένα από τα πρώτα θέματα που προβάλει σήμερα το ενημερωτικό-ψυχαγωγικό site Newsit.gr:

“Η νυχτερινή ζωή αργοπεθαίνει – Λουκέτα σε πολλά κέντρα της παραλιακής.»

Συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να στενοχωρηθώ.Κατ’ αρχάς, δεν θεωρώ ότι η «νυχτερινή ζωή» μιας πόλης θα πρέπει να καθορίζεται μόνο από τα λεγόμενα «κέντρα της παραλιακής, που έχουν μία εντελώς διαφορετική αντίληψη της έννοιας της διασκέδασης απ ότι έχει ένας οποιοσδήποτε νορμάλ άνθρωπος.

Ανοίγουν, λέει, μόνο Παρασκευή και Σάββατα.

Πάρα πολύ ωραία. Μπουζουξίδικα και κλάμπ είναι τα περισσότερα, αν όχι όλα. Και που δούλευαν Δευτέρες, Τρίτες, κλπ, ανωμαλία ήταν.

30% κάτω, λέει, η φιάλη σε σχέση με πέρυσι.

Που εξακολουθεί να είναι περίπου 150% πάνω από το κόστος. Το μεγαλύτερο μέρος του κέρδους αυτών των μαγαζιών είναι από το ποτό. Και κάνουν ό,τι μπορούν για να ρέει άφθονο. Οπως, πχ, να πιέζουν τις κυβερνησεις να εξαιρεθούν αό τον αντικαπνιστικό νόμο.

Σε απόγνωση, λέει, οι εργαζόμενοι, αλλά και οι επιχειρηματίες.

Εάν εξαιρέσουμε, έστω, τους πρώτους, αν και δεν θεωρώ ότι είναι τόσοι πολλοί που θα δημιουργηθεί κοινωνικό πρόβλημα (επαναλαμβάνω, όμως, ότι κανείς δεν μπορεί να χαίρεται όταν ένας απλός εργαζόμενος μένει χωρίς δουλειά), για τους επιχειρηματίες αυτών των μαγαζιών δεν μπορώ να στενοχωρηθώ. Έχουν θησαυρίσει τόσα χρόνια από την ξέφρενη διασκέδασή μας. Και έχουν θησαυρίσει κλέβοντας. Πολύ εύκολα και μπροστά στα μάτια όλων μας. Ένας φίλος από τη Κύπρο, που πήγε 10 ξένους, καλεσμένους του, σε ένα τέτοιο παραλιακό κλάμπ, όταν ζήτησε λογαριασμό, ήρθε ένα γκαρσόνι και του τον σφύριξε στ’ αυτί. Τον λογατριασμό. Και, όταν επέμεινε, ο φίλος, να του δώσουν κανονική απόδειξη, μόνο που δεν τον έβρισαν.

Λουλούδια, λέει, τέλος, το ρεπορτάζ, ούτε για δείγμα.

Δόξα τω Θεώ!

Υ.Γ.: Η φωτογραφία, πραγματική, από τραπέζι νυχτερινύ κέντρου, μιλάει από μόνη της. "Η Ελλάδα σε 3 πράξεις". Κινητό. Λουλούδια (μάλλον από στεφάνια νεκροταφείων). Και κρασί αβέβαιης προέλευσης. Εβίβα!

QUIZ

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πως μπορεις να πετάξεις ένα αυγό στον τοίχο χωρίς να το σπάσεις;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το πετάς μαζί με τη κότα!

"Η μειλίχια κτηνωδία"

Απόσπσμα αό άρθρο του Δημήτρη Α.Σεβαστάκη, ζωγράφου και καθηγητή Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, στο φύλλο 20.10.2010 της "Ελευθεροτυπίας". Το άρθρο, που μπορεί να το διαβάσει κάποιος ολόκληρο στο http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=20/10/2010&s=en-staseis, καταγίνεται με φαινόμενα που σαν να τα ανακαλύψαμε όλοι ξαφνικά, αλλά η ρίζα τους, ξέρουμε, μπήκε πολλά χρόνια πρίν.

Αυτή η αποσύνθεση του ιστού, η έκπληκτη εξάλειψη της αλληλεγγύης, η χαιρεκακία ή η ένταση στις διαπροσωπικές σχέσεις, η διάχυση μιας ασύλληπτης πολύπλευρης βίας (που απλώς την εξιλεώνει το κοινό έγκλημα) είναι σκοτεινές πολιτιστικές παράμετροι που διευρύνονται.

Εχουν αλλάξει όλα λοιπόν; Σίγουρα έχουν κερδηθεί η σκοτεινιά και η μελαγχολία. Είμαστε η γενιά των ανάξιων που παραλάβαμε την Ελλάδα των πατεράδων μας, την οικοδομική Ελλάδα που δούλευε κι έστελνε τον Παναθηναϊκό στο Γουέμπλεϊ, που αγόραζε μαζικά τα μολυβί, ελληνικής συναρμολόγησης, σεντάν και παραδίδουμε μια χαμένη Ελλάδα, αζήτητη, με απούλητα διαμερίσματα, κλέφτρα και με πέντε γκολ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Ωραία και στρογγυλή μυθολογική κατασκευή πλασμένη όχι για να διορθωθούν η δανειακή λύσσα και η καταναλωτική βλακεία, όχι για να αλλάξουν τα πατροπαράδοτα ελαττώματα του «πολιτικού μέσου» και του «κατ'εξαίρεση διορισμού», όχι για να μειωθεί η πολιτική δύναμη του μιζαδόρου και του παράσιτου, αλλά για να υποσταλεί το ελάχιστο απόθεμα ορθολογισμού και λογικής: η αξιοπρέπεια. Η πιο λογική και αποδοτική συλλογική αρετή, η αξιοπρέπεια, η απόφαση να επιμείνεις, η απόφαση δηλαδή να αγαπήσεις, να αντέξεις, να νοήσεις τον εαυτό σου ως μια υποσύνολη -ακέραια όμως- ποιότητα, αποτελεί τον κεντρικότερο εχθρό της μιντιακής φιλολογίας που μεγαλουργεί.

Μνημείο νεοελληνικής παράκρουσης

	ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ ΒΙΟΤΕΧΝΩΝ ΕΜΠΟΡΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ Αριστοτέλους 46, 104 33 ΑΘΗΝΑ, Τηλ.: 38.16.600, fax:210. 38.20.735, www.gsevee.gr

   

                             Αθήνα, Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Θέμα: Αναθεώρηση φόρου για τα καπνικά.

Το Υπουργείο Οικονομικών χωρίς υποκρισίες και υπεκφυγές πρέπει να αναθεωρήσει τη σχετική νομοθεσία για το φόρο στα καπνικά, συνέπεια του οποίου ήταν η μείωση από 8% σε 2% του ποσοστού κέρδους των περιπτερούχων.

Με δεδομένο ότι το 60% του τζίρου των λιανοπωλητών καπνικών   προέρχεται από αυτά τα προϊόντα, είναι προφανές ότι οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια σε σταδιακή συρρίκνωση και εξαφάνιση.

Οι Νόμοι πριν ψηφισθούν πρέπει πρώτα να αξιολογούνται για τις συνέπειες που μπορεί να έχουν στις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, σύμφωνα και με βασική αρχή της Ε.Ε., την οποία είχε αποδεχτεί η ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών προεκλογικά.

Σημειωτέων ότι η αύξηση του φόρου αυτού δεν επέτυχε και τους προσδοκώμενους οικονομικούς στόχους.

Απαιτείται εδώ και τώρα να δοθεί λύση προκειμένου να μην οδηγηθούν σε εξαφάνιση 30.000 επαγγελματίες του κλάδου αυτού.

           Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                                          Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ                                                                           ΝΙΚΟΣ ΣΚΟΡΙΝΗΣ   

ΥΓ μπλογκερ: Το σχόλιο, παραδίπλα, στο Persona Non Grata.

Επίσης, μία ωραία απάντηση διδεται και μέσω αποσπάσματος άρθρου του Ζωγράφου, και επίκουρου καθηγητή Αρχιτεκτόνων στο ΕΜΠ, κ. Δημήτρη Ε. Σεβαστάκη, που δημοσιεύτηκε στην "Ελευθεροτυπία" πρό ημερών υπό τον τίτλο "Η μειλίχια κτηνωδία".

Η ξενιτιά είναι εδώ!

Ο Καθηγητής Κώστας Ε.Μπέης απαντα, σε άρθρο του στην "Ελευθεροτυπία" (φύλλο 20.10.2010), στην αγνιώδη ερώτηση που όλοι ψελλίζουμε: "Τί χρειάζεται, επιτέλους, ο τόπος μας για να βγεί πραγματικά, και όχι μόνο με οικονομικά μέτρα, από την βαθειά κρίση που περνά και τις πικρές μέρες που βιώνουμε;"

" Η απάντηση, με την πρώτη ματιά, θα ήταν πως ο τόπος έχει ανάγκη από μια επανάσταση. Ομως, ακόμη κι αν θα βρίσκονταν οι αριστεροί, δεξιοί ή άχρωμοι δυναμικοί αδιάφθοροι, που θα το τολμούσαν, οι παρενέργειες ενός πραξικοπήματος θα έφερναν τη χώρα σε τέτοια ασφυχτική απομόνωση, ώστε, δίχως περιστροφές, να λέμε «πάλι καλά!» που μας λείπει η πολυτέλεια των αψίκορων σωτήρων.

Περιστασιακά, κάποιοι κάνουμε διακριτικές αναφορές στην ευαισθησία των λίγων αξιοσέβαστων, που διστάζουν να προσφέρουν το ηθικό κύρος του υψηλού αξιώματος που κατέχουν ή κάποτε τίμησαν με την προσωπική ακτινοβολία τους. Θα μπορούσε ενδεχομένως (και ηθικώς θα ήταν πλήρως δικαιωμένη) μια πρωτοβουλία αδιάβλητων προσωπικοτήτων, που εξακολουθούν να είναι σεβαστοί στη συνείδηση του έθνους, με στόχο τη ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος και του πολιτεύματος. Ομως αποφεύγουν να πάρουν την πρωτοβουλία, που το έθνος αναμένει από το δικό τους αυτοσεβασμό και από τις υπηρεσίες που αψεγάδιαστα στο παρελθόν είχαν προσφέρει.

Ετσι, συνεχίζουμε να σερνόμαστε, άπραγοι θεατές των παιδιών μας που, παρά τα πολλά και ουσιαστικά επιστημονικά εφόδιά τους, παίρνουν τα μάτια τους και αναζητούν καλύτερη τύχη στην ξενιτιά... Αυτό κατάφεραν οι αεριτζήδες της μίζας! Μάζεψαν, θησαύρισαν, επένδυσαν σε ακίνητα και υπεράκτιες εταιρείες, πρόσφεραν στα παιδιά τους καλές σπουδές. Μα τώρα, τα χάνουν αυτά τα παιδιά, καθώς (πάνω από μισό εκατομμύριο, το τελευταίο έτος) πήραν τα μάτια τους και έφυγαν στην ξενιτιά ή δεν αποτόλμησαν να γυρίσουν πίσω, στο τέλμα που τελικά τους προσφέρουν οι λαδωμένοι γονείς τους."

Σημείωση: Υπάρχει ένα μόνο σημείο στο οποίο "διαφωνώ" με τον κ. Καθηγητή. Δεν ειναι δυστυχισμένα τα παιδιά μας που "πήραν τα μάτια τους και έφυγαν στη ξενιτιά". Δυστυχισμένοι είμαστε εμείς, οι γονείς τους, που μείναμε πίσω εδω, στην πραγματική ξενιτιά.

Photo by Kaler Blind

Αλλα άρθρα του Καθηγητή Κώστα Ε.Μπέη στο http://www.kostasbeys.gr/

Η ΜΑΦΙΑ ΤΗΣ "ΒΟΡΕΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ"

Το ρεπορτάζ αυτό μεταδόθηκε πρόσφατα από το κανάλι France2 της γαλλικής τηλεόρασης. Μεταξύ άλλων πολλών, θα δείτε ότι για μία ακόμη φορά στη Κύπρο, ο βρετανικός παράγων είναι εκεί, αδιάλλακτος, αδιάφορος για τον τόπο και τους ανθρωπους του, παρά μόνο για να τους διαιρεί, να βάζει παντού το βρώμικο χεράκι του, και να κάνει τελικά, και πάντα, αυτό που θέλει, αυτό που τον συμφέρει.

ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: Εικόνα σου ειμαι, κοινωνία...

Από την στήλη «Πάνω-Κάτω» του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στην LiFO, ξεχωρίζουμε το «σχόλιο» που επέλεξε να κάνει στην είδηση ότι ο κ. Ηλίας Ψινάκης, που κατεβαίνει ως υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος στο ψηφοδέλτιο του νυν Δημάρχου, κ. Νικήτα Κακλαμάνη, βρίσκεται, μακράν των υπολοίπων στον ίδιο συνδυασμό, πρώτος στις δημοσκοπήσεις. Το «σχόλιο», που δεν θα μπορούσε να ήταν πιο εύστοχο, παραθέτει αυτούσιο το ποίημα «Αμαρτωλό» της Γαλάτειας Καζαντζάκη.

Αυτό το σχόλιο-ποίημα, είναι και η σημερινή «Σκέψη της Ημέρας»

Στη Σμύρνη, Μέλπω. Ηρώ, στη Σαλονίκη.
Στο Βόλο, Κατινίτσα, έναν καιρό.
Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα.
Ο τόπος μου, ποιός ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;
Αν ξέρω, ανάθεμά με.
Σπίτι, πατρίδα έχω τα μπορντέλα.
Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου,
θολές, σβησμένες ζωγραφιές.
Κι είν' αδειανό σεντούκι η θύμησή μου.
Το σήμερα χειρότερο απ' το χτες.
Και τ' αύριο απ' το σήμερα θε να 'ναι.
Φιλιά από στόματ' άγνωστα, βρισιές
κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε.
Γλέντια, καυγάδες ως να φέξει.
Αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού
κι ενέσεις εξακόσια έξι.
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι.
Όλη η ζωή μου του χαμού.
Μ' από την κόλασή μου, σού φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.
Μ' από την κόλασή μου, σού φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.