Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΠΟΛΕΤΙ

Ένας διάττων τερματοφύλακας του Ολυμπιακού Πειραιώς, στη δεκαετία του '70, που εντυπωσίαζε τον κόσμο με την μνημειώδη ακινησία του, μέχρι που έφαγε τα πρώτα γκολ. Τότε, τον είπαν "μαλάκα" και τον έδιωξαν...

ΚΑΤΑ την δεκαετία του 70, οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες στην Ελλάδα είχαν την ιδέα να φέρουν λατινοαμερικανούς παίκτες στις ομάδες τους. Επειδή όμως τότε δεν επιτρέπονταν οι ξένοι ποδοσφαιριστές στο ελληνικό πρωτάθλημα, τα εγχώρια σαίνια έφερναν από την μακρυνή ήπειρο κάτι "ινδιάνους" ποδοσφαιριστές, που τάχα μου είχαν ελληνικές ρίζες, τους ενέγραφαν σε κάποιον Δήμο και με διαδικασία fast-track (από τότε πρωτοπόροι...) τους έδιναν και ιθαγένεια.

ΕΤΣΙ, ο Χουάν Ραμόν Ρότσα του Παναθηναϊκού βαφτιζόταν "Μπουμπλής", και μάλιστα από το Αιγάλεω, ο Γκραμάχο, της ίδιας ομάδας, πολιτογραφείτο "Γραμματίδης" (ή κάτι τέτοιο), ενώ ο βέρος Αργεντινός Πολέτι του Ολυμπιακού πολύ εύκολα έγινε "Πολέτης". Τον έφεραν ως μέγα τερματοφύλακα, που μάλιστα, έλεγαν, πιάνει πουλιά στον αέρα.

ΕΝΑΣ από τους οπαδούς της πειραϊκής ομάδας, ο συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος, ήταν από τους πολλούς που έτρεξαν τότε με ενθουσιασμό για να δουν τον "ιπτάμενο Πολέτη" που, όπως αποδείχτηκε, κάθε άλλο παρά ιπτάμενος ήταν. Την εβδομάδα αυτή, τον απόλαυσα σε μία από τις εξαιρετικές φιλολογικές, και όχι μόνο, βραδιές που διοργανώνει στο βιβλιοπωλείο Ιανός, υπό τον τίτλο "Συνάντηση Κορυφής", ο επίσης συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς. Και το πρώτο πράγμα που ο οικοδεσπότης ρώτησε τον καλεσμένο του ήταν "πως βλέπεις, Διονύση, την σημερινή κυβέρνηση;"

ΑΚΟΥΩ από πολλούς, συμπλήρωσε, ότι "μπορεί να γίνεται ο χαμός με τις διαπραγματεύσεις, ότι ο κόσμος ταχει πια χαμένα, αλλά ο Τσίπρας είναι ψύχραιμος". Έκανε μια μικρή παύση εδώ, και μετά συνέχισε, πηγαίνοντάς μας πίσω στη δεκαετία του '70, με τις εισαγωγές ... ινδιάνων ποδοσφαιριστών!

" Πάμε και μεις, λοιπόν, στον πρώτο αγώνα (σ.σ.: φανατικός Ολυμπιακός ο Χαριτόπουλος), να δούμε τον σούπερ τερματοφύλακα στο πρώτο του ματς στο Καραϊσκάκη. Κατεβαίνει η αντίπαλη ομάδα, τραβάνε ένα σουτ, ο Πολέτι ακίνητος, περνάει η μπάλα έξω, και εμείς οι ξύπνιοι, στην κερκίδα, |"είδες αντίληψη;", λέγαμε εντυπωσιασμένοι. "Είδες ψυχραιμία; Αυτός είναι τερματοφύλακας". Ξαναγίνεται μια δεύτερη κατεβασιά των αντιπάλων, δεύτερο σουτ, ο Πολέτι ακίνητος πάλι. Άγαλμα. "Αυτός είναι τερματοφύλακας ρε! Δεν πέφτει έτσι, στον βρόντο. Ψύχραιμος!", λέγαμε. Τρίτη κατεβασιά, ξύνει το δοκάρι η μπάλα. Αρχίζει η μουρμούρα. "Πρόσεχε λίγο, ρε παιδί μου!". Τέταρτη κατεβασιά των αντιπάλων, πάει η μπάλα μέσα, γκολ, όρθιος ο Πολέτι! "Ναααα, μαλάκα, άχρηστε!...", εμείς στην εξέδρα. Αυτό ήταν. Δεν ξανάπαιξε! Πρώτο και τελευταίο του ματς ήταν αυτό. Λοιπόν: κάπως έτσι μου φαίνεται η κυβέρνηση. Ο Πολέτι. Ακίνητος. Άγαλμα. Ψύχραιμος!".

Εκ των υστέρων, γελάς. Όταν όμως χάνει η ομάδα σου, τρώγοντας

το ένα γκολ μετά το άλλο, καθόλου δεν το διασκεδάζεις...