ΞΥΠΝΗΣΑ Μ'ΑΥΤΑ ΣΗΜΕΡΑ...

Καλημέρα!

Αναμένοντας εναγωνίως τον μουσικό Μαραθώνιο έργων του Μότσαρτ την ερχόμενη Κυριακή στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, όπου ένα από τα έργα είναι και αυτό, το Κοντσέρτο για Φλάουτο και Άρπα σε Ντό Μείζονα, για μένα ένα από τα ομορφότερα έργα του μεγάλου αυστριακού συνθέτη, φαίνεται πως ξύπνησα και μ' αυτό σήμερα, και τό μοιράζομαι μαζί σας.

Και, για φαντάσου αλήθεια φιλαράκο, να υπήρχε λέει ένα κανάλι στη τηλεόραση, που η πρώτη του "καλημέρα" να ήταν μια τέτοια μουσική, συνοδευόμενη ίσως από όλα τα καλά, αλλά και κακά ακόμα, χωρίς όμως λόγια της υπερβολής, τοιυ θυμού και της σύγχισης, και να το έβλεπαν, λέει, αυτό το κανάλι, εκατομμύρια άνθρωποι πριν ξεκινήσουν τη μέρα τους.

Είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή, ο ψυχικός τους κόσμος θα ημέρευε, θα μαλάκωνε, και θα αντιμετώπιζε με άλλη διάθεση της ζωής τα στρωμένα.

Θά είχε ενδιαφέρον ένα τέτοιο πείραμα.

Δύο όμοια δείγματα ανθρώπων, από αυτά που οι δημοσκόποι ονομάζουν "χαρακτηριστικά".

Οι μέν, θα ξυπνούσαν κάθε πρωί, επί 1 χρόνο με μία "κλασσική καλημέρα", και με αναγραφή από κάτω, χωρίς σχόλια, και χωρίς στόχο την ακροαματικότητα, των 5-6 σημαντικότερων ειδήσεων της ημέρας, εσωτερικές και εξωτερικές.

Και οι δε να ξυπνούσαν με τα γνωστά μας στην Ελλάδα "πρωινάδικα". Τον Παπαδάκη, τους Καμπουράκη-Οικονομέα, Λυριτζή-Οικονόμου, Αυτιά, Αναγνωστάκη-Χασαπόπουλο, και λοιπά.

Μία ιατρική εξέταση και ψυχολογική αξιολόγηση όλων όσων θα συμμετέχουν στο πείραμα - πρίν, κατά την διάρκεια αυτού, και μετά το πέρας του - επίσης θα είχε ενδιαφέρον.

Και στο τέλος, μαζί με όλες τις παραμέτρους που θα συνεκτιμηθούν, καλό θα ήταν να βλέπαμε τι εισέπραξε η κάθε ομάδα από την "πρωινή εκπομπή"; Τι συγκράτησαν από τα "σημαντικά της ημέρας" οι μέν και οι δε, και εάν αυτά που συγκράτησαν ήταν πράγμαι σημαντικά ή εάν, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, έγιναν φτερό στον άνεμο και πέταξαν.

Στο δικό μου crawl, ακούγοντας τον Μότσαρτ:

ΔΙΑΒΑΣΑ για τους δύο σεισμούς, τον έναν στην Ιαπωνία, τον άλλο, χθές, πάλι στο Νεπάλ. Θύμωσα με τον τίτλο ενός κυπριακύ newsletter, ονόματι offsite, που χαρακτήριζε τους σεισμούς αυτούς με τον τίτλο "Οργή Θεού"....

ΜΕΛΕΤΗΣΑ έναν non-paper από το Μαξίμου για τα σημεία που προτίθεται να θίξει σήμερα ο Πρωθυπουργός στο απογευματινό Κυβερνητικό Συμβούλιο. Πρόκειται για "εισηγήσεις του κ. Τσίπρα", λέει το άτυπο έγγραφο, αλλά "εισηγήσεις" δεν είναι, αφου θα επαναλάβει ότι τα εργασιακά και το συνταξιοδοτικό είναι στις "κόκκινες γραμμές" της κυβέρνησης, και επίσης ότι είναι αποφασιμένος "να προστατέψουμε τη λαϊκή οικογένεια που πέντε χρόνια τώρα λεηλατήθηκε από την ατελέσφορη λιτότητα του μνημονίου".

ΣΚΕΦΤΗΚΑ, "μήπως τελικά θα ήταν προτιμότερο αυτή η κυβέρνησή μας να καθορίσει ποια πράγματα είναι εκτός των κόκκινων γραμμών της, ώστε μήπως τα αλλάξουμε τουλάχιστον αυτά;", αλλά ευτυχώς...

ΜΠΗΚΑ στο ντούς και αυτά τα θραύσματα σκέψεων ξεπλύθηκαν από τον οργανισμό μου, μ' ένα υπέρποχο αφροντούς με φύλλα μέντας που έφερα από την Αγγλία τον περασμένο Δεκέμβριο.

Ανοιξα, τέλος, το Ημερολόγιό μου, και είδα ότι απόψε, δυστυχώς, θα χάσω τη ρεβάνς Ρεάλ-Γιουβέντους για το Τσάμπιονς Λίγκ, αλλά ευτυχώς για κάτι καλό. Στο Σπίτι τηςε Κύπρου, στην οδό Ξενοφώντος στο Σύνταγμα, θα γίνει η παρουσίαση του μυθιστορήματος της Ευριδίκης Περικλέους-Παπαδοπούλου "Ως αληθώς. Η Ζωή της Χαρίτας Μάντολες".

Η Χαρίτα Μάντολες είναι μια σπουδαία γυναίκα, και θα χαρώ πολύ που θα την γνωρίσω από κοντά απόψε.

Το 1974, όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο , και μπήκαν στο χωριό της, την Ελιά, στη Κερύνεια, αυτή και άλλοι συγχωριανοί της συνελήφθησαν από Τουρκους στρατιώτες και οδηγήθηκαν σ' έναν ελαιώνα έξω από το χωριό για εκτέλεση.

Εκεί, πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ. Η Χαρίτα Μάντολες κρατούσε το παιδί της σφιχτά στην αγκαλιά της, έπεσε στο έδαφος κλάσματα του δευτερολέπτου πριν ακουστεί το "μπάμ" (πως το έκανε αυτό, δεν ξέρω - θέλω πολύ να την ρωτήσω απόψε), και προσποιήθηκε τη νεκρή.

Έτσι, γλίτωσε και αυτή και το ένα της παιδί.

Το άλλο, το είχε δέσει ο άντρας της στη πλάτη του, είσης για να το προστατέψει. Εκείνος όμως κτυπήθηκε από τις σφαίρες. Μόλις σταμάτησαν οι πυροβολισμοί, έτρεξε κοντά του και τον βρήκε αιμόφυρτο στο έδαφος. Ευτυχώς, όμως, είχε γλυτώσει και το άλλο τους παιδί.

Οι Τούρκοι στρατιώτες την άφησαν να πάρει τα παιδιά της, αλλά όχι να μείνει στο πλάι του άνδρα της. Επί τόπου έφτασαν και άνδρες των Ηνωμένων Εθνών, που πήραν τους ζωντανούς και τους τραυματίες, και τους φυγάδεψαν στις ελεύθερες περιοχές.

Άφησαν πίσω τους 12 άτομα που πυροβολήθηκαν έν ψυχρώ, αλλά κανείς δεν ήξερε εαν ζούσαν ή είχαν πεθάνει. Ανάμεσά τους ήταν ο σύζυγός της, ο πατέρας της και δύο γαμπροί.

Έκτοτε, μόνη και αβοήθητη, η Χαρίτα Μάντολες αφιέρωσε όλη τη ζωή της, 41 χρόνια τώρα, έναν αγώνα για να βρει τους δικούς της ανθρώπους, και να εξηγήσει στον έξω κόσμο τι έκαναν οι Τούρκοι στο χωριό και στον τόπο της.

ΝΑ! Εγώ ΑΥΤΑ θεωρώ σημαντικά, και ίσως και να τα είχα "πρώτο θέμα", εάν ποτέ είχα την ευθύνη ενός δελτίου ειδήσεων. Ίσως όμως, για ΑΥΤΟΝ ακριβώς τον λόγο, να μήν έχω ποτέ μια τέτοια ευθύνη...