"... Και στον θάνατό μου, τρέχοντας θα πάω!"

ΧΑΪΛΕ ΓΚΙΜΠΡΕΣΕΛΑΣΙΕ,42, Αιθίοπας δρομέας αγώνων μεγάλων αποστάσεων, κατά την εκτίμησή μου, ο μεγαλύτερος αθλητής όλων των εποχών σε αυτά τα αγωνίσματα των 5χλμ, των 10χλμ και του Μαραθώνιου. Την Κυριακή 10 Μαίου, έτρεξε στο Μάντσεστερ την τελευταία κούρσα της ζωής του. Τερμάτισε 16^ος, και ανακοίνωση αμέσως μετά, εμφανώς συγκινημένος, ότι εκεί τελείωσε η 25ετής επαγγελματική του σταδιοδρομία, στην οποία μεταξύ άλλων κέρδισε δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, 8 πρωτιές σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, και κατέρριψε 27 φορές το παγκόσμιο ρεκόρ που, τις περισσότερες φορές κατείχε ο ίδιος.

ΗΜΟΥΝ τυχερός που τον είδα αγωνιζόμενος, και μάλιστα σε δύο Ολυμπιάδες. Το 1996 στην Ατλάντα, και το 2000 στο Σίδνευ. Τη δεύτερη φορά, του πήρα μια συνέντευξη για την «Ελευθεροτυπία», της οποίας ήμουν απεσταλμένος, καλύπτοντας περισσότερο την «πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική» πτυχή των Αγώνων, παρά το αγωνιστικό τους μέρος. Τον ρώτησα, κατ’ αρχάς, «γιατί τρέχεις;». «Όλοι τρέχουμε στην Αιθιοπία», απάντησε. «Από παιδιά. Εγώ, κάλυπτα απόσταση περίπου 10 χιλιομέτρων κάθε μέρα από το σπίτι στο σχολείο και πίσω». «Και τι σκέφτεσαι, όταν τρέχεις», η δεύτερή μου ερώτηση. «Τίποτα! Απολαμβάνω, μόνο, μιαν αξεπέραστη αίσθηση ελευθερίας», απάντησε. «Και πότε θα σταματήσεις;», τόλμησα την τελευταία ερώτηση. «Όταν θα αρχίσει να με πιάνει λίγο η αναπνοή μου», αποκρίθηκε, και συμπλήρωσε το καλύτερο: «Αυτό, αφορά το επαγγελματικό τρέξιμο. Κατά τα άλλα, εγώ, και στον θάνατό μου τρέχοντας θα πάω!».

«ΑΠΟΣΥΡΟΜΑΙ από τους επαγγελματικούς αγώνες. Δεν σταματώ όμως το τρέξιμο. Αυτό είναι όλη μου η ζωή», είπε στο BBC όταν ανακοίνωσε μετά τους Αγώνες στο Μάντσεστερ το τέλος της σταδιοδρομίας του.

Η εικόνα που κρατώ μέσα μου για τον Χάϊλε Γκιμπρεσελασιέ, είναι … μικροσκοπική, παρά το μεγαλοπρεπές, όπως πάντα ηχούσε στα αυτιά μου, όνομά του! Υψους 1,65 μ., και βάρους μόλις 56 κιλών, που μάλιστα δεν μετεβλήθη ούτε κατά γραμμάριο σ’ όλα τα 25 χρόνια της καριέρας του, μου ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι αυτός ο «μικρός γίγαντας» δεν έμεινε κορυφή που να μην την κατακτήσει.

Η χώρα του έχει μία μακρά και πλούσια παράδοση σους αγώνες δρόμους μεγάλων αποστάσεων, με εμβληματική τη φυσιογνωμία του δρομέα-θρύλου, Αμπέμπε Μπικίλα, 1932-1973, ο οποίος έμεινε στην Ιστορία για τη νίκη του στον Μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων της Ρώμης, το 1960, τρέχοντας μάλιστα ξυπόλυτος, και το χρυσό μετάλλιο στο ίδιο αγώνισμα, στους Ολυμπιακούς του 1964 στο Τόκιο, αυτή τη φορά με παπούτσια!

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ο Αμπέμπε Μπικίλα πέθανε πολύ νέος. Τον Οκτώβριο του 1973 από εγκεφαλική αιμορραγία, αποτέλεσμα επιπλοκών λόγω σοβαρού τραυματισμού του, 4 χρόνια πρίν, σε τροχαίο δυστύχημα στην Αντις Αμπέμπα. Κατά την διάρκεια λαϊκού ξεσηκωμού το 1969, χρειάστηκε να κάνει απότομη στροφή με το αυτοκίνητό του για να αποφύγει ομάδα φοιτητών διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να καταλήγει σε χαντάκι, εγκλωβισμένος. Τραυματίστηκε σοβαρά, και έμεινε παραπληγικός. Αυτός, που έτρεχε σα γαζέλα από βουνό σε βουνό, καθηλώθηκε πλέον σε αναπηρική καρέκλα. Κι, όμως, είχε πει τότε, το εξής:

«Άνθρωποι επιτυχημένοι συναντώνται κάποτε και με την τραγωδία. Ήταν θέλημα Θεού που κέρδισα χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς, και ήταν θέλημα Θεού που μου συνέβη του δυστύχημα. Αποδέχτηκα και τους θριάμβους, και την τραγωδία. Και προσπαθώ να ζήσω τη ζωή μου χαρούμενα».