ΣΤΑ ΜΙΣΑ (ΚΑΙ ΒΓΑΛΕ!) ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ...

Εδώ, τώρα, που η ζωή γυρίζει, τα συναισθήματα δεν ειν’ εύκολα. Έφυγαν πολύ γρήγορα οι πρώτες στροφές – πόσες να’μειναν, τάχα; Ευτυχώς, δεν ξέρουμε. Αλλά και μόνο να το σκέφτεσαι, είναι τρομακτικό.

Δρόμος υπάρχει ακόμα. Το τέλος όμως είναι πιο ορατό πλέον. Το βλέπεις, και το σκέφτεσαι. Παλιά, σου φαινόταν ατέλειωτος. Δυσανασχετούσες κιόλας. Και βιαζόσουν να «κάψεις» χιλιόμετρα, να μεγαλώσεις πιο γρήγορα.

Η γλύκα, βλέπεις, είναι στη διαδρομή προς την ωρίμανση. Σ’ αυτήν, η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου είναι υπέρμετρης. Τρέχεις με ταχύτητα ιλιγγιώδη. Κι’ άμα πέσεις, τραυματίζεσαι μόνο στο σώμα. Το κόκαλο αν σπάσει, δένει εύκολα. Η πληγή που ανοίγει, πιο γρήγορα επουλώνεται.

Άμα πέσεις όμως στα μισά του δρόμου σου, και βάλε, ο σοβαρότερος τραυματισμός είναι της ψυχής. Αυτός, πιο δύσκολα θεραπεύεται. Και πονάει αφάνταστα πιο πολύ.

Νομίζεις πως όλος ο κόσμος σε είδε να πέφτεις. Ακούς σχόλια του τύπου «βρε τον καημένο…», και βλέπεις βλέμματα που λένε το ίδιο ακριβώς.

Πέφτοντας στα 20 και 30 σου, σηκώνεσαι πιο εύκολα. Κι αν όλα ως τότε σου πήγαν λάθος, δεν είναι δύσκολο να ξαναρχίσεις απ’ το μηδέν. Πόσοι και πόσοι, άλλωστε, δεν πήραν καλύτερο δρόμο και δεν πρόκοψαν στη ζωή τους έπειτα από πέσιμο σε μικρή ηλικία και ξεκίνημα απ’ το τίποτα;

Γιατί, όμως, τα γράφω όλ’ αυτά τώρα;

Σκέψεις ενός ανήσυχου, καθώς προχωρώντας, όσο και όπως προχωρεί, βλέπει γύρω του το παιχνίδι των λέξεων να αποκτά άλλους όρους. Αναθεωρεί, και εμπλουτίζει ορισμούς. Όπως:

Φασισμός είναι…

Να σου περιορίζεται η να σου κόβεται η δυνατότητα έκφρασης. Άπειρες είναι οι φορές που νοιώθεις και βλέπεις γύρω σου ανθρώπους μπουκωμένους, πνιγμένους, που θέλουν κάτι να πουν, μιαν ανάσα να πάρουν, και δεν μπορούν.

Οι λεγόμενες συλλογικές αποφάσεις να μην είναι καθόλου συλλογικές, και οι προκύπτουσες «πλειοψηφίες» να έχουν διαμορφωθεί μόνο από την ψήφο των παρισταμένων.

Να πεις «εγώ πιστεύω ότι», ή «εγώ διαφωνώ», και να μην προπηλακιστείς, να μη σου φορέσουν ταμπέλα.

Φασισμός είναι να μπορείς εσύ να μην πειθαρχήσεις σε έναν νόμο, αλλά να εμποδίζεις εμένα που θέλω να πειθαρχήσω. Το πρώτο, είναι απόλυτο δικαίωμά σου. Το δεύτερο είναι άσκηση βίας.

Να θεωρείς «επαναστάτη» η «πολιτικό ακτιβιστή», εκείνον που για να επιβάλει τις απόψεις του σκοτώνει κόσμο. Είναι, επίσης, φασισμός, αυτόν τον τύπο, όταν συλληφθει, καταδικαστεί και φυλακιστεί, να αρνείσαι να τον πεις «τρομοκράτη», αλλά μόνο «πολιτικό κρατούμενο», και κάποια στιγμή να τον αποφυλακίσεις κιόλας!

Ο θυμός όμως, δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος, έλεγαν οι στωϊκοί φιλόσοφοι, κι εγω ξεχειλίζω ακόμα από δαύτον – το βλέπετε και στα γραπτά μου!

Όπως λέει ο Μαξ Έξελμαν σ’ ένα καταπληκτικό βιβλιαράκι με «61 Μαθήματα Καθημερινής Ζωής από τους Στωϊκούς» (σε εξαιρετική απόδοση από την Σώτη Τριανταφύλλου – Εκδόσεις Πατάκη), όταν κάποιος μας φέρεται άσχημα, πρέπει να σκεφτόμαστε δύο πράγματα: πρώτον, ότι κι εμείς έχουμε ελαττώματα, και δεύτερον, ότι ο καθένας είναι, εν μέρει τουλάχιστον, προιόν των συνθηκών της ζωής του.

Ο λαός, που δεν είναι πάντα σοφός – αλλά μερικές φορές είναι – λέει: «Δώσε τόπο στην οργή». Το καλύτερο φάρμακο. Ιδίως όταν είσαι … σε τα μισά του δρόμου!