Friday, November 8, 2013

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ";

Στο τραγουδι Too Much Love Will Kill You, o μέγας Freddie Mercury λέει:

I'm just the pieces of the man I used to be
Too many bitter tears are raining down on me
I'm far away from home
And I've been facing this alone
For too much long
Oh, I feel no-one ever told the truth to me
About growing up and what a struggle it would be

Τόνισα τα τελευταία λόγια, "... κανείς δεν μου είπε ποτέ την αλήθεια, για το πως είναι να μεγαλώνεις, και τι μάχη πρέπει να δώσεις", γιατί εδω και καμμιά 20αριά χρόνια, από τότε συγκεκριμένα που ήρθε στον κόσμο ο γιος μας Μιχάλης, που σήμερα έχει τη γιορτή του, όχι μόνο δεν φεύγει στιγμή από το μυαλό μου, αλλά είναι φορές που νοιώθω να με βαραίνει αφόρητα. Το πόσο δύσκολο είναι, δηλαδή, να μεγαλώνεις.

Προσπάθησα πολλές φορές, ακόμα και με βοήθεια ειδικών, να τη ψάξω αυτήν την "συνθήκη", και στην δική μου δε περίπτωση αυτήν την προτροπή που πρωτάκουσα από τα 5 μου χρόνια όταν πήγα να φοιτήσω εσώκλειστος σ' ένα φημισμένο, αλλά πολύ αυστηρό εγγλέζικο public school της Ροδεσίας, στην Αφρική. "You have to grow up", η ... πάγια εντολή, δασκάλων στην αρχή, αλλά και γονέων, και συγγενών στη συνέχεια.

"Why do I have to grow up?" ρωτούσα, αλλά όποιες απαντήσεις κι άν μου έδιναν - "you have to become a man", "you have to be responsible", "you have to discipline yourself", "you have to control your feelings" - δεν τις καταλάβαινα.

Απορούσα: "Γιατί πρέπει να επιταχύνεται η ενηλικίωση; Γιατί δεν αφήνεται κάθε άνθρωπος να είναι αυτός που είναι, και να εξελίσσεται σε αυτό που οι εμπειρίες, το περιβάλλον, οι γνώσεις και τα αισθήματά του θα τον οδηγήσουν; Γιατί πρέπει να έχει συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως η παιδική ηλικία; Ποιός αποφάσισε ότι στα 18 σου είσαι άνδρας (ή γυναίκα), και όχι αργότερα ή νωρίτερα; Στα 21 μου μου έδωσαν δωρο "το κλειδί της ζωής", διότι "είσαι άνδρας πια", μου έλεγαν. Ήμουν; Αν δεν κάνω έρωτα ως τα 17 ή 18 μου, έχω πρόβλημα; Και για όσο θα το έχω; Πότε πρέπει να αποφασίσω τι θα γίνω στη ζωή; Κι αν δεν είμαι έτοιμος ώσπου να τελειώσω το σχολείο, τι να σπουδάσω τότε; O φόβος, πόσο έχει να κάνει με την ενηληκίωση; Το κλάμα, μέχρι πότε επιτρέπεται; Από ποιούς, και πως καταξιώνεται κάποιος που μεγάλωσε πιά; Τι σημαίνει αυτό; Ό,τι όλες οι αποφάσεις που παίρνει πλέον είναι αποτέλεσμα ωριμότητας, άρα και σωστές; Κι αν δεν είναι, τί πάει να πεί τότε; Ό,τι δεν μεγάλωσε ακόμα;"

Άπειρα είναι τα ερωτήματά μου. Κι ακόμα ... πιο άπειρες οι απαντήσεις που εισπράττω, είτε από άλλους (ειδικούς και μή), είτε από τον εαυτό μου, κυρίως.

Βλέποντας τον γιο μας να μεγαλώνει, και διαπιστώνοντας πόσο δύσκολο του είναι και αυτού, μπορεί να στενοχωριέμαι κάθε φορά που νοιώθω ότι ζορίζεται, ότι θυμώνει, λυπάται, απογοητεύεται, αλλά βαθιά μεσα μου αισθάνομαι πως μέρα με τη μέρα κερδίζει τους ... ορισμούς, και μεγαλώνει σωστά! Δηλαδή, στον ρυθμό της δικής του ζωής - όχι σε κείνον της ζωής ενός άλλου, ή πολλών άλλων.

Ανακαλύπτω, ακόμα, ότι το να μεγαλώνεις δεν έχει να κάνει με το "να είσαι υπεύθυνος", όπως επίσης λένε οι ... ορισμοί. Έχω δει υπευθυνότητα σε παιδί 10 χρονών, που δεν έχω δει σε πολλούς 40ρηδες και 50ρηδες. Και, δεν μιλάω εδω για "σοβαρότητα", διότι και σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει μία τραγική παρανόηση των εννοιών. Η "σοβαρότητα" δεν ειναι συνυφασμένη με την "υπευθυνότητα", ούτε εξυπακούγεται ότι εάν κάποιος είναι το "πρώτο", είναι και το "δεύτερο", και αντιστρόφως.

Μεγαλώνοντας, νομίζω, πάει να πει να είσαι εκτεθειμένος ελεύθερα σε όλα, και να τα αντιμετωπίζεις με τον τρόπο που εσύ κρίνεις καλύτερο εκείνην την στιγμή που κάτι σου συμβαίνει. Κάποιος μούλεγε παλιά, στα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια να μην πηγαίνω σε συγκεντρώσεις "γιατί γίνονται επεισόδια και μπορεί να κτυπήσεις". Η προτροπή του κατέληξε αυτομάτως στον συνειρμό ότι εάν έκανα αυτό που μου έλεγε θα ήμουν ένας ώριμος νέος. Κι ότι, επομένως, μεγάλωσα!

Εγώ, όμως, ανακάλυψα, όχι μόνο με αυτό το παράδειγμα, αλλά και με πλείστα άλλα, ότι οι "ενηλικιώσεις" μου, συνέβαιναν τις πιο πολλές φορές επί τόπου και, από εκεί και ύστερα, φανερώνονταν και επιβεβαιώνονταν με τις αποφάσεις που έπαιρνα ακριβώς εξαιτίας εκείνων των "επιτόπιων εμπειριών" μου.

Έτσι, λοιπόν, άν καπως μεγάλωσα, το πέτυχα μάλλον με τις μικρές ή μεγάλες παρεκτροπές μου - ποτέ με τους προκαταβολικούς φόβους που μου έβαζαν στο μυαλό εκείνοι που με αγαπούσαν, σίγουρα, και ήθελαν, λέει, το καλό μου. Ναί, είναι "αγωνας", είναι "μάχη" το να μεγαλώνεις. Θα φας ξύλο στο γηπεδο ή στη συγκέντρωση, θα φας χιλόπιττα, όχι μία, από τις γκόμενες που θέλεις, θα φας απόρριψη στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στη δουλειά, στο στρατό, θα ενθουσιαστείς, θα κλάψεις, θα πανηγυρίσεις, θα πέσεις, θα σηκωθείς - αυτή ειναι η μάχη, και μακάρι να την έχεις σ' όλη σου τη ζωή.

Το τραγούδι που αφιερώνω στον Μιχαλιό μου σήμερα για τη γιορτή του, είναι το November Rain των Guns & Roses. Αυτός μου τό έμαθε, πριν από χρόνια που λέγαμε, ή νομίζαμε, πως ειναι ακόμα ανώριμος, και "πότε θα μεγαλώσει αυτό το παιδί;". Αυτό το παιδί μεγάλωσε, και ευτυχώς είναι ακόμα παιδί.

 

6 comments:

  1. Καλησπέρα και απο εμάς Χρήστο μας,

    Σου ευχόμαστε Χρόνια Καλά, Πολλά και δημιουργικά για το Μιχάλη σας. Να είναι πάντα γερός και καλότυχος σε όλους τους τομείς της ζωής του.

    Χρόνια Πολλά σε όλους όσους εορτάζουν σήμερα, με ΥΓΕΙΑ και ΥΠΟΜΟΝΗ.

    Με φιλικούς χαιρετισμούς.
    Παναγιώτης-Τάνια

    ReplyDelete
  2. Καλημερα, να σου ζησει ο γιος σου και να τον δεις οπως επιθυμεις.
    Ξερεις ,για το μεγαλωμα ,προσωπικα αισθανθηκα μεγαλη απο μικρη ηλικια
    ζωντας καταστασεις δυσκολες ,αταιριαστες για τη ψυχολογια ενος παιδιου.
    Ευτυχως για μενα ανακαλυψα μεγαλωνοντας τα παιδια μου οτι με συγκινουν τα ιδια πραγματα με αυτα αρα ,εκεινο το κοριτσακι που μεγαλωσε προωρα εχει κρατησει λιγη αθωοτητα απο τοτε.Αυτο που με σωζει ειναι οτι δεν ντρεπομαι να εμφανιζω αυτη την παιδικοτητα οποτε ξεπηδαει απο μεσα μου.

    ReplyDelete
  3. Να περιμένεις από το παιδί σου να έχει τη στάση, θέση και δράση σαν αυτή π.χ. της Αγλαϊας Κυρίτση. Nα μπορεί να επιλέγει το μεγάλο οχι...και εάν ξανά διάλεγε, πάλι το μεγάλο όχι να πει. Τόσο απλά.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε, και γιατί το λέτε. Θα μπορούσα να συμφωνήσω για το "μεγάλο όχι", αλλά έχω υπ' όψιν πολύ πιο σπουδαίες περιπτώσεις ανθρώπων που το έχουν πεί, χωρίς δημοσιότητα και ακροατήριο. Πέραν αυτού, όμως, το συγκεκριμένο κομμάτι άλλο θέλει να πεί, που ίσως δεν καταλάβατε. Ηταν ένα πολύ προσωπικό κομμάτι, που ε΄χει να κάνει με την αγωνία του να μεγαλώνεις, όχι για το τί θα γίνει με την ερτ!

      Χρηστος

      Χρηστος

      Delete
  4. Καλησπέρα κύριε Χρήστο,
    να χαίρεστε τον γιό σας .Τα κείμενα σας είναι η καλύτερη συντροφιά της μέρας μου.
    Ευχαριστώ πολύ,

    ReplyDelete
  5. By the way the city of New York is my birthplace, so next time will you take me with you?

    ReplyDelete

Ο Νορβηγός ζογκλέρ*

  Στο τρένο, Παρασκευή κατά τις 11.30 το πρωί, από Κηφισιά-Μοναστηράκι. Ως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρ...