Η ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

Την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου συνήλθε στ Φανάρι, υπό την προεδρία της Α.Θ. Παναγιότητος, Πατριάρχου Βαρθολομαίου, η Αγία και Ιερά Σύνοδος, η οποία και απεδέχθη την εισήγηση της Κανονικής Επιτροπής, και ανέγραψε στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας τον Ιερομόναχο Πορφύριο, τον Καυσοκαλυβίτη, καθώς επίσης και τον Ιερομόναχο Μελέτιο "τον εν Υψενή Ρόδου".

Η Αγιοκατάταξη του Γέροντα Πορφυρίου, συγκίνησε πολλούς πιστούς που έχουν διαβάσει για αυτόν, αλλά κυρίως το βιβλίο του ιδίου, "Βίος και Λόγοι". Η είδηση άγγιξε ιδιαιτέρως εκείνους, που δεν ειναι λίγοι, οι οποίοι τον γνώρισαν προσωπικά, καθώς και όσους άκουσαν από αυτούς, από πρώτο χέρι που λέμε, πόσο σπουδαίος πνευματικός άνθρωπος ήταν.

Ο γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης, της επαρχίας Καρυστίας στην Εύβοιας, και κοιμήθηκε τον Νοέμβριο του 1991 εκεί που ήθελε, δηλαδή στο παλιό κελί του, στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους.

Στα 1940, παραμονές του Β'Παγκοσμίου Πολέμου, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε καθήκοντα εφημέριου και πνευματικού στην Πολυκλινική Αθηνών, στην Ομόνοια. Όπως έλεγε ο ίδιος, έζησε εκεί 30 χρόνια σαν μια μέρα, ασκώντας ακαταπόνητα το πνευματικό έργο του και ανακουφίζοντας τον πόνο και την ασθένεια των ανθρώπων.

Στο κεφάλαιο του βιβλίου του, Περί Ασθένειας και Παρακλήσεως, ξεκινάει γράφοντας:

"Ευχαριστω τον Θεό που μου έδωσε πολλές αρρώστιες. Πολλές φορές του λέω 'Χριστέ μου, η αγάπη Σου δεν έχει όρια!'. Το πώς ζώ είναι ένα θαύμα. Μέσα στις άλλες μου αρρώστιες έχω και καρκίνο στην υπόφυση. Δημιουργήθηκε εκεί όγκος που μεγαλώνει και πιέζει το οπτικό νεύρο. Γι αυτό τώρα πια δεν βλέπω. Πονάω φοβερά. Προσεύχομαι, όμως, σηκώνοντας τον Σταυρό του Χριστού με υπομονή. Είδατε τη γλώσσα μου πως είναι; Έχει μεγαλώσει, δεν είναι όπως ήταν. Είναι και αυτό από τον καρκίνο που έχω στο κεφάλι. Κι΄όσο πάω, θα γίνομαι χειρότερα. Θα μεγαλώσει κι άλλο, θα δυσκολεύομαι να μιλήσω. Πονάω πολύ, υποφέρω, αλλά είναι πολύ ωραία η αρρώστια μου. Την αισθάνομαι ως αγάπη του Χριστού. Κατανύγομαι και ευχαριστώ τον Θεό. Είναι για τις αμαρτίες μου. Είμαι αμαρτωλός και προσπαθεί ο Θεός να με εξαγνίσει".

Και στο τέλος του κεφαλαίου, λέει:

"Δεν προσεύχομαι να με κάνει καλά ο Θεός. Προσεύχομαι να με κάνει καλό".

* Ο όσιος Γέροντας υπέφερε από τις παρακάτω ασθένειες: έμφραγμα μυοκαρδίου (προσθιοδιαφραγματικό με πλάγια ισχαιμία), χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, έλκος δωδεκαδακτύλου (με επανειλημμένες γαστρορραγίες), χειρορουργηθέντα καταρράκτη (με αποβολή του φακού και τύφλωση), έρπητα ζωστήρα στο πρόσωπο, σταφυλοκοκκική δερματίτιδα στο χέρι, βουβωνοκήλη (με συνεχή περίσφυγξη), χρόνια βρογχίτιδα, αδένωμα της υποφύσεως στο κρανίο. Βλ. Γεωργ. Παπαζάχου (+2001), Σύναξη 41, Ιανουάριος-Μάρτιος, 1992, σ.93.

 

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ: Ενα Μηνυμα για την Ανθρωπότητα

Από την ομάδα της tragedyandhopeproductions, που παράγει καταπληκτικά remixes σε videos, θα παρακολουθήσουμε σήμερα ένα από αυτά, με τίτλο A Message to Humanity, (Ένα Μήνυμα Στην Ανθρωπότητα).

Πρόκειται για ένα μοντάζ αποσπασμάτων της ομιλίας του μεγάλου Τσάρλι Τσάπλιν στην αξέχαστη ταινία του "Ο Δικτάτορας", αλλά και σκηνών από διάφορες άλλες ταινίες και παγκόσμια γεγονότα. Η μουσική υπόκρουση που ακούγεται, είναι του Χανς Τσίμερ, που ειναι ένας από τους καλύτερους του είδους.

Πολλά από αυτά που λέει ο Τσάρλι Τσάπλιν, σε πολλούς μπορεί να ακουστούν "παλιομοδίτικα", αφού μιλάνε για παναθρωπινες αξίες, για το δικαίωμα όλων στην εργασία, και την προσπάθεια που πρέπει να εξασφαλίζει το μέλλον των νέων και την ασφάλεια των ηλικιωμένων.

Εγω πιστεύω, πως κάθε γραμμή αυτής της ομιλίας είναι τώρα επίκαιρη από ποτέ, και η "φιλοσοφία" της δεν ανήκει σε καμμιά από τις υπάρχουσες ιδεολογίες.

Ιδού, λοιπόν, το βίντεο, και αμέσως μετα ακολουθεί το κείμενο των αποσπασμάτων από την ταινία του Σαρλώ, και η μετάφρασή του:

 

Και ιδού το αγγλικό κέιμενο και η μετάφραση:

ΒΡΑΔΥΝΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΓΙΑ ΦΟΒΟΥΣ, ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ & ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΚΟΤΕΙΝΗ

Καλησπέρα από την Κύπρο, όπου ο χειμώνας της αργεί, αλλά ο κόσμος είναι κουμπωμένος όπως δεν τον έχω ξαναδεί. Γεύτηκε τον τυφώνα του "κουρέματος" τον περασμένο Απρίλιο - Άνοιξη, σου λέει!... - και τώρα περιμένει να δει, να καταλάβει, να νοιώσει, άν "αυτό ήταν;", ή αν "δεν είδαμε τίποτα ακόμα". Νομίζω, φοβάμαι, πως ειν' το δεύτερο. Αλλά οι Κύπριοι έχουν υπομονή. Έχουν ψυχραιμία. Έχουν δύναμη και αντοχή. Και έχουν, πάνω απ' όλα, κάτι που δεν έχουμε εμείς στην Ελλάδα: ενότητα. Και θα τα καταφέρουν. Είμαι σίγουρος.

Εδώ είμαστε, λοιπόν, ευχαριστω που ειστε μαζί, όσοι είστε, και ξεκινάμε την "εκπομπή" με ένα καταπληκτικό κομμάτι του Ράντι Νιούμαν, που μάλιστα γεννήθηκε σαν σήμερα, 28 Νοεμβρίου 1948. Είναι το I Think It's Going To Rain Today (Νομίζω πως θα βρέξει σήμερα), και ακούγοντάς το πάλι, κατάλαβα πόσο δίκιο είχε κάποτε ο Πολ Μακάρτνεϊ που έλεγε γι' αυτόν ότι "είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της εποχής μας".

Καλή ακρόαση.
 

Υπέροχο κομμάτι!

Αλλά, καθώς το άκουγα, και ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο twitter, είδα την είδηση ότι στον ΔΟΛ εξαπολύθηκε και νέο κύμα απολύσεων και ότι ετούτη την ώρα "πέφτουν και τα τηλεφωνήματα σε πολλούς δημοσιογράφους" που από αύριο δεν θα έχουν δουλειά.

Και, επειδή αυτό το "σοκ" το έζησα όταν η ψευτοεπαναστάτρια Μάνια Τεγοπούλου έκλεισε την "Ελευθεροτυπία" αφήνοντας χιλιάδες εργαζόμενους με απλήρωτους μισθούς πολλών μηνών, και χωρίς να καταβάλει καμία αποζημίωση, θέλω να πω δυο λόγια:

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος κλάδος εργαζομένων, από τότε που ξέσπασε η κρίση στην Ελλάδα, που να έχει πληγεί τόσο έντονα, όσο αυτός των δημοσιογραφων.

Και ταυτόχρονα, δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος κλάδος εργαζομένων που να μην έχει λοιδωρηθεί και καθυβριστεί από επώνυμους και ανώνυμους, όσο ο δημοσιογραφικός.

Μας έβαλαν όλους στο ίδιο τσουβάλι. Και πάνω του έρραψαν τη ταμπέλα "αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι". Πολλές φορές ένοιωσα πως αν ζούσαμε σε εποχή με ναζιστική επικράτηση και νοοτροπία, θα μας έρριχναν όλους στα κρεματόρια.

Όμως: Ακόμα και για εκείνους, τους λίγους κατα τη γνώμη μου, που εξώκειλαν, που δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, που υποτάχθηκαν σε άλλα συμφέροντα, που "πουλήθηκαν" αν θέλετε, που καταπάτησαν κάθε έννοια δεοντολογίας, δεν αποδέχομαι με τίποτα αυτήν την ανθρωποφαγική "λύση" του "κραμάστε τους όλους", που τόσο έχει μολύνει τα τελευταία χρόνια τη δημόσια ζωή του τόπου μας.

Απόψε, κάποιοι συνάδελφοί μας στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, θα μάθουν ότι από αύριο δεν έχουν δουλειά. Και αμέσως, θα τους πλημμυρίσει το ερώτημα "και τι θα κάνω τώρα;". Ερώτημα, που βασανίζει πάνω από 1 εκατομμύρια συμπολίτες μας που επίσης έχουν χάσει τις δουλειές τους.

Χριστούγεννα έρχονται. Τι γιορτές θα κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;

Ακούμε την Καναδή συνθέτρια-τραγουδίστρια Λορίν Μακένιτ, στο χριστουγεννιάτικο Good King Wenceslas.



Συνεχίζω την εκπομπή, με ένα εμβληματικό κομμάτι τριών σπουδαίων κιθαριστων. Του Πάκο Ντε Λουτσία. Του Άλ Ντι Μέολα. Και το Τζόν Μακλάφλιν. Είναι το Mediterranean Sundance, Ο Μεσογειακός Χορός του Ήλιου, και είναι από ζωντανή συναυλία τους.
 

Η θάλασσα της Λεμεσού, τις νύχτες είναι συναρπαστική. Δεν την βλέπεις, αλλά την ακούς. Ακόμα κι όταν έχει απόλυτη άπνοια! Την ακούς διότι όλο και κάποιο φως αντικατοπτρίζεται μέσα της, και αυτό το φως έχει μια κίνηση, έστω και ανεπαίσθητη, που σου δημιουργεί μέσα σου έναν ήχο. Είναι αυτό που τόσο ωραία ο Πορτοκάλογλου λέει "θάλασσά μου σκοτεινή", και με αυτό σας καληνυχτίζω.


 

ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΡΙΖΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Από το βιβλίο "Προσευχή και Αγιότητα" (εκδ. Εν Πλώ), του Μητροπολίτη Anthony Bloom, (1914-2003), μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της Ορθοδοξίας του 20ου αιώνα στον ευρωπαϊκό χώρο, αναδημοσιεύω ένα απόσπασμα, σαν Σκέψη της Ημέρας, από το κεφάλαιο "Σιωπή και Βάθος":

"Πρέπει να μάθουμε να κατεβαίνουμε στο βάθος του εαυτού μας, όταν είναι παρών ο διπλανός μας - οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός. Όχι ο ευσεβής, ο εύκολος, αυτός για τον οποίο άνετα θα λέγαμε "είναι μια εικόνα του Θεού!", αλλά ο δύσκολος, ο απαράδεκτος διπλανός, αυτός που αποτελεί μια προσβολή όλων όσων πιστεύουμε για τον Θεό και την ενδάρκωσή Του. Άν μάθουμε να κατεβαίνουμε στο βάθος του εαυτού μας όταν είναι παρών ο διπλανός, τότε θα συναντήσουμε στον τόπο που κανένα μέσο επικοινωνίας δεν θα μας επέτρεπε να φτάσουμε, διότι αποφεύγουμε να επικοινωνήσουμε στο επίπεδο των λέξεων, των χειρονομιών, των εξωτερικών σχέσεων - αλλά δεν έχουμε φτάσει ακόμα μέχρι εκεί, είμαστε πολύ μικροί, πολύ αδύναμοι, πολύ εύθρυπτοι.

Άν αναλάβουμε τον διπλανό μας με αυτό τον τρόπο, αν τον αποδεχτούμε εν σιωπή, κάνουμε μία αρχική πράξη ουσιώδους σημασίας: είναι μια πράξη δικαιοσύνης - όχι μια πράξη κοινωνικής δικαιοσύνης, η οποία είναι επιμεριστική και ισονομική, αλλά μιά επικίνδυνη πράξη δικαιοσύνης, που κατά πρώτο λόγο συνίσταται στην αποδοχή του διπλανού μας, όπως ακριβώς είναι, και στην αναγνώριση του δικαιώματός του να είναι όπως είναι, έστω κι αν ο τρόπος του σημαίνει τον θάνατο ή την καταστροφή μας. Είναι μια πράξη ριζικής δικαιοσύνης, σαν κι αυτήν που βλέπουμε στον Θεό, ο Οποίος αποδέχτηκε τον πεπτωκότα άνθρωπο αντί να τον απορρίψει και να τον καταστρέψει. Αποδέχτηκε τον άνθρωπο στο κατρακύλισμά του, μολονότι γνώριζε πως το κατρακύλισμά του θα σήμαινε την σταύρωση του Υιού του Θεού. Αυτή είναι η πράξη της χριστιανικής δικαιοσύνης - από αυτό το σημείο ξεκινά η δικαιοσύνη των χριστιανών και όχι από την ισόνομη ή την επιλεκτική διανομή του πνευματικού και υλικού πλούτου. Είναι η στιγμή που αφήνουμε τον άλλον άνθρωπο να είναι ο εαυτός του, οποιεσδήποτε κι αν είναι οι συνέπειες. Μόνο με αυτό το τίμημα μπορούμε να κοιτάξουμε και να δούμε στα χαρακτηριστικά του άλλου προσώπου μια ζωντανή και ένδοξη προβολή του προσώπου του Κυρίου."

ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ

 

Του

Λευτέρη Κουσούλη*

Πέμπτη πρωί. Ημέρα φωτεινή μετά τη χθεσινή νεροποντή. Βρίσκω πάντα την Αθήνα όμορφη μέσα στην καθημερινότητά της. Στις μικρές λεπτομέρειες κάθε ανθρώπινης συνάντησης, κρύβεται το ανυπέρβλητο μεγαλείο της πηγαίας αναζήτησης.

Στο ταξί που με κατεβάζει στο κέντρο, το ραδιόφωνο περιγράφει δημοσιογραφικά την πολιτική πραγματικότητα. Ο Τάκης Καμπύλης μάταια αναζητεί στον 9.84 απαντήσεις για τα κλειστά πανεπιστήμια. Και η ζωή στην καθημερινή ορμητική εκδοχή της, προσπερνάει πολιτικές διακηρύξεις και δημοσιογραφικές αποδόσεις.

Στο τιμόνι, ο ευγενής οδηγός διατυπώνει με το δικό του τρόπο μια άποψη για τα πράγματα. Η απόσταση από τα συμβαίνοντα εμφανής. Η κριτική στάση πηγάζει αυθόρμητα και συνοδεύει έναν λόγο ευγενή και ανθρώπινο. Είχε κάτι το ασυμβίβαστο ο οδηγός του ταξί, που τυχαία συνάντησα στο δρόμο αυτή την Πέμπτη. Τον άκουγα με προσοχή, χωρίς απάντηση. Στον απλό και μεστό λόγο του, όπως η καθημερινή ζωή των απλών και «βουβών» ανθρώπων, κανένα συμπλήρωμα δεν μπορεί να σταθεί.

Σύντομα, φτάνουμε στον προορισμό μας. Τον ευχαρίστησα και με ευχαρίστησε με τη σειρά του. Και λίγο πριν κατέβω, μου λέει: «Σταθείτε!» και μου δίνει ένα μολύβι. Προλαβαίνοντας την έκπληξή μου και πριν πω μια λέξη, συνέχισε: «Δίνω σε όλους τους επιβάτες μου ένα μολύβι. Έτσι, χωρίς λόγο».

Κατεβαίνοντας, νομίζω ότι διάβαζα κάτι από τη σκέψη του. Ίσως το μολύβι το δίνει σε άλλους για να γράψουν και σε άλλους για να διαγράψουν. Μπορεί ακόμη να είναι πρόσκληση συμμετοχής. Ίσως και κάλεσμα ευθύνης. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η μικρή, απλή, δωρεάν πράξη, τόσο ελάχιστη και τόσο μέγιστη, λέει πιο πολλά από όσα μια στιγμιαία σκέψη μπορεί να μεταφέρει.

(*) Ο Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας. Τα άρθρα του βρίσκονται στο www.lefteriskousoulis.gr, και δημοσιεύονται επίσης στο aixmi.gr, στο athensvoice.gr και στο filoftero.

BITS & PIECES: Μεσημβρινή εκπομπή

ΕΝΑΣ φίλος μου έπαιξε το γκολφ του το περασμένο Σάββατο στη Γλυφάδα, στην Αθήνα, και στο τραπέζι για τις καθιερωμένες μπύρες βρέθηκε να κάθεται μαζί με αυστηρό Γερμανό. «Η Ελλάδα», του είπε εκείνος κάποια στιγμή όταν η συζήτηση φούντωσε, «είναι η ντροπή της Ευρώπης». Και τότε, ο φίλος μου τον μέτρησε από τον κορυφή ως τα νύχια και, μένοντας εκεί, δηλαδή κάτω, είπε: «ΟΚ. Μίλησε ο λαός που φοράει πέδιλο με κάλτσα». Birdie!...

5705 ευρώ, μικτά, είναι ο μηνιαίος μισθός κάθε μέλος της Βουλής της Ελλάδος. Υπάρχουν, όμως, διαφορετικές διαβαθμίσεις, από εκεί και ύστερα, στα έξοδα κίνησης (σ.σ.: οι της επαρχίας παίρνουν επιπλέον βοήθημα), στα έξοδα οργάνωσης γραφείου, και άλλα. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το επίδομα για την οργάνωση γραφείου κυμαίνεται μεταξύ 738,88 και 935,88, πάντοτε μικτά, τον μήνα. Η ταχυδρομική ατέλεια που δικαιούνται οι βουλευτές για να στέλνουν υλικό (κυρίως σε πολίτες της εκλογικής τους περιφέρειας – λές και δεν ζούμε πια στην εποχή του Ίντερνετ, αλλά σε εκείνην του περιστερίου!), είναι στα 909,31 ευρώ, ενώ τα έξοδα κίνησης από 291 μέχρι 648 ευρώ, ανάλογα με την περιφέρεια που εκπροσωπεί ο καθένας. Έτσι, λοιπόν, οι συνολικές αποδοχές ενός βουλευτή μπορεί να κυμανθούν μεταξύ 7644, 79 και 8198, 79 ευρώ τον μήνα, χώρια τα χρήματα που παίρνουν για την συμμετοχή τους σε διάφορες επιτροπές της Βουλής. Επίσης, δεν συμπεριλαμβάνονται και άλλες δαπάνες που καταβάλλονται απευθείας από το λογιστήριο της Βουλής, όπως είναι τα βουλευτικά αυτοκίνητα, και τα εισιτήρια που κόβουν για να ταξιδεύουν.

Είναι η πρώτη φορά που η Βουλή των Ελλήνων δίνει στη δημοσιότητα στοιχεία για τις αμοιβές εκείνων που εκλέγει ο ελληνικός λαός. Έπρεπε να φτάσουμε στα έγκατα της οικονομικής κρίσης για να το κάνουμε και αυτό;

 

80 εκατομμύρια ευρώ ζημιές καταγράφουν, λίγο πριν την εκπνοή του 2013, οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην Ελλάδα. Σύμφωνα με το advertising.gr, ο δανεισμός τους αγγίζει πλέον τα 540 εκατ. ευρώ, και οι συνολικές τους υποχρεώσεις ξεπερνούν τα 803 εκατ. Οι υποχρεώσεις ξεπερνούν το 1 δις για όλες τις επιχειρήσεις μίντια, και ο κύκλος εργασιών είναι στα 270 εκατ. ευρώ.

Όλο το άρθρο, με τίτλο «Στο DNA των μίντια ο δανεισμός», στο http://www.advertising.gr/Article/6844/Sto-DNA-ton-media-o-daneismos/. Δεν θέλω να το κάνω, αλλά θα καταφύγω στο αριστουργηματικό θεατρικό έργο του Άρθουρ Μίλλερ «Ο θάνατος του εμποράκου», για να αρχίζω να συνηθίζω στην ιδέα ότι μπορεί, πολύ σύντομα, να μιλάμε και για τον θάνατο της εφημερίδας.

 

 

 

 

… μία ιστορία διδακτική και … αριθμητική!*

(*και ολίγον σόκινγκ!...)

 

Μετα από ναυάγιο κρουαζιερόπλοιου, σε έρημο νησί βρέθηκαν οι εξής ναυαγοί:

·         2 Ιταλοί & 1 Ιταλίδα,

·         2 Γερμανοί & 1 Γερμανίδα,

·         2 Άγγλοι & 1 Αγγλίδα,

·         2 Αλβανοί & 1 Αλβανίδα,

·         2 Σουηδοί & 1 Σουηδέζα,

·         2 Ρώσοι & 1 Ρωσίδα,

·         2 Έλληνες & 1 Ελληνίδα,

·         2 Αμερικανοί & 1 Αμερικανίδα.

 

Έναν χρόνο μετά … ακόμα στο νησί: 

ü  Ο ένας Ιταλός, καθάρισε τον άλλον για την Ιταλίδα.

ü  Οι δύο Γερμανοί, έφτιαξαν ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα, το οποίο ακολουθούν αυστηρώς για να εναλλάσσονται με την Γερμανίδα.

ü  Οι δύο Άγγλοι, περιμένουν κάποιον να τους συστήσει στην Αγγλίδα και έως τότε βολεύονται μεταξύ τους.

ü  Οι δύο Αλβανοί, έριξαν μια ματιά στον ωκεανό, έφτιαξαν μια σχεδία, παράτησαν την Αλβανίδα και εξαφανίσθηκαν.

ü  Οι δύο Σουηδοί, μελετούν το ενδεχόμενο αυτοκτονίας, αφού η Σουηδέζα γκρινιάζει ασταμάτητα για τις αναλογίες του κορμιού της και για την αληθινή φύση του φεμινισμού.

ü  Η Ρωσίδα, αμέσως μετά το ναυάγιο παντρεύτηκε τον ένα Ρώσο. Μετά από λίγο τον παράτησε. Μετά παντρεύτηκε τον επόμενο, τον οποίο επίσης σούταρε.

ü  Οι δύο Έλληνες κοιμούνται:

v  Δευτέρα με την Αγγλίδα,

v  Τρίτη  με την Σουηδέζα,

v  Τετάρτη με την Αλβανίδα,

v  Πέμπτη με την Αμερικάνα,

v  Παρασκευή με την Ρωσίδα.

v  Σαββατοκύριακο πηγαίνουν για ψάρεμα, ενώ η Ελληνίδα ασχολείται με την καθαριότητα...

Στο μεταξύ οι Αμερικανοί, ακόμα σκέφτονται τα αίτια του ναυαγίου.

 

...Κι ένα τραγούδι, με τον Weezer. Island in the Sun. Καλό απόγευμα...

 

ΑΦΗΣΤΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΞΑΠΟΣΤΑΣΕΙ ΣΤΟΝ ΩΜΟ ΣΑΣ...

Πριν από λίγο καιρό δημοσιεύτηκε στην Αμερική αυτή η φωτογραφία. Στο μετρό της Νέας Υόρκης, ένας μαύρος άνδρας, πολύ κουρασμένος, έγειρε στον ώμο ενός συνεπιβάτη του, λευκού, που αργότερα μάθαμε ότι λέγεται Ισαάκ και είναι Ορθόδοξος Εβραίος. Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί (μαύρος, λευκός, Εβραίος, κ,ά) χρησιμοποιήθηκαν από τα ΜΜΕ που ασχολήθηκαν με το θέμα, και ήθελαν να αναδείξουν, μέσα από την διαφορετικότητα των ανθρώπων, που πολλές φορές οδηγεί σε σύγκρουση και αντιπαλότητα, την τρυφερή, ουμανιστική τους πλευρά. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι στη Νέα Υόρκη, πολλοί Εβραίοι δεν είναι καθόλου ανοικτοί πρός "άλλες μειονότητες", ιδίως εκείνες των μαύρων, με τους οποίους ελάχιστα συνευρίσκονται, τόσο σε φιλικό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.

Όπως και να έχει, με βάση την πολύ μεγάλη δημοτικότητα που πήρε η φωτογραφία "του κουρασμένου μαύρου να κοιμάται επάνω στον ώμο του ευγενικού ορθοδόξου Εβραίου, Ισαάκ", ο ιστότοπος www.elitedaily.com, που ασχολείται με ανθρώπινα, κοινωνικά και πολλά lifestyle θέματα (αλλά όχι με τη φτήνια με την οποία ασχολούνται με τα ίδια μερικά δικά μας sites...), έκανε το πείραμα που θα δείτε στο βιντεο που ακολουθεί.

Έβαλε, συγκεκριμένα, δικούς του ανθρώπους να υποδυθούν τους κουρασμένους στο μετρό, και να γείρουν στον ώμο του διπλανού ή της διπλανής τους για να ξαποστάσουν. Το αποτέλεσμα είναι πράγματι εντυπωσιακό, και πολύ-πολύ ενθαρρυντικό.
 

ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΤΟΣΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΜΟΝΟ ΟΙΚΤΟ!...

H Ρωσίδα σοπράνο Άννα Νετρέμπκο, και η Λετονή μέτσοσοπράνο Ελίνα Γκαράντσα, στη περίφημη Βαρκαρόλα από τα Παραμύθια του Χόφμαν, του Ζακ Όφφενμπαχ. Κλασσική μας επιλογή, σε τούτη τη μεταμεσονύχτια εκπομπή, που έξω βρέχει όμορφα, και μέσα μου στροβιλίζομαι άγρια...
 

Απλώνω μπροστά μου τις ειδήσεις των τελευταίων εβδομάδων, και θέλω να εξαφανιστώ από προσώπου Ελλάδος.

Ξεκινώ από την άθλια παράσταση στη Βουλή με την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης που κατέθεσε ο απειροελάχιστος Τσίπρας, και ανέλαβαν να υποστηρίξουν ο κατώτερος του αξιώματός του Σαμαράς, και ο αχαλίνωτος στυλοβάτης του Βενιζέλος.

Στέκομαι για λίγο στην αθλιότητα των Πανεπιστημίων μας, που δεν ξέρω ποιά από ποιούς αρχίζει και σε ποιούς τελειώνει. Η ουσία είναι ότι παραμένουν κλειστά και ανενεργά 2 από τα μεγαλύτερα ΑΕΙ της χώρας, το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πολυτεχνείο, και όμηροι εκείνοι οι φοιτητές που θέλουν να σπουδάσουν και όχι να κάνουν χαβαλέ.

Σε αυτούς, μόνο, εναποθέτω τις λιγοστές ελπίδες μου. Ό,τι, όπως έκαναν και εκείνοι μερικών σχολών του Πολυτεχνείου, που υπερέβησαν τα κομματικά και ψήφισαν στις συνελεύσεις τους να επιστρέψπουν στα μαθήματα, έτσι θα ξεσηκωθούν εναντίον κάθε προσώπου, ή ομάδας, ή παράταξης που στα μάτια τους εκπροσωπεί πιά το κατεστημένο, το ξεπερασμένο, το εγκεφαλικά νεκρό.

Στην επόμενη είδηση, ..., Τατσόπουλος! Ο λόγος του (τον οποίο δεν επιθυμώ να χαρακτηρίσω, διότι δεν με ενδιαφέρει), ενοχλεί τους αρτηριοσκληρωτικούς του κόμματός του, φαίνεται. Και θέλουν να τον πετάξουν, αλλά δεν το κάνουν. Διότι ακόμα πανηγυρίζουν για το ... κέρδος της Τσάκρη, που διεγράφη από το ΠΑΣΟΚ επειδή ψήφισε "ναι" στην πρόταση μπομφής του ΣΥΡΙΖΑ. Μικροπολιτική αίστευτης βλακείας, που δεν ενδιαφέρει κανέναν λογικό πολίτη.

Αλλά υπάρχουν τέτοιοι, αναρωτιέμαι μερικές φορές; Ποιοί είναι, και πόσοι; Διότι και σε αυτούς έχω ποντάρει πολλές ελπίδες μου, αλλά εάν μάθω πως είναι πέντε-πέντε-δέκα, ας αποσύρω καλύτερα το στοίχημα, και ας αποσυρθώ κι εγω από το νεοελληνικό σκηνικό.

Από την συναυλία που δόθηκε στο Royal Albert Hall του Λονδίνου για τα 10 χρόνια του μιούζικαλ Les Miserables, ακούμε την εξαιρετική Ruthie Henshall στο I Dreamed A Dream.
 

Οι δυνάμεις μου λιγοστεύουν. Η υπομονή μου εξαντλείται. Μέχρι τώρα, κρατιόμουν από τα μικρά, πιστεύοντας ότι η κρίση, ναί, μπορεί να είναι και μία ευκαιρία.

Όμως, κι αυτό έγινε σύνθημα πολυφορεμένο, ώσπου και ξέφτισε. Διότι έβγαινε από στόματα ανθρώπων που ανέκαθεν θεωρούσαν ότι τα λόγια είναι αρκετά για να κινούν τα νήματα αυτής της κακομοίρας χώρας, και να την οδηγούν εκεί όπου πιστεύουν ότι είναι ο παράδεισός της.

Βλέπω την ευκαιρία να χάνεται.

Εκείνοι που κάποτε είχαν σύνθημα και πίστη τους "να τα αλλάξουμε όλα", τώρα δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Υπόσχονται, μάλιστα, πως άν έρθουν αυτοί στα πράγματα, θα ... αποκαταστήσουν και πάλι τα παλιά, και ότι όλα, επομένως, θα είναι ωραία, "όπως πριν". Το χειρότερο, είναι ότι υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, που τους πιστεύουν.

Τι κρίμα, τόσος κόσμος, να σου προκαλεί μόνο οίκτο!

Τι κρίμα, τόσοι δυστυχισμένοι, να μην έχουν καταλάβει ότι στο χέρι τους είναι να ξεκολλήσουν από το τέλμα...

The Queen. I want to break free!

 

Η πιο μεστη κουβέντα που άκουσα τον τελευταίο καιρό, ήταν από τον πατέρα ενός εκ των δύο νεαρών (δεν θυμάμαι ποιού, συγχωρέστε με), που δολοφονήθηκαν κάτω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής τον περασμένο μήνα.

"Πρέπει τους νέους μας να τους ησυχάσουμε. να τους ηρεμήσουμε".

Bob Marley. Redemption Song.
 

Καληνύχτα...

ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ: "ΘΑ ΜΙΛΑΩ 5 ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΤΕ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ"!

       

Τις τελευταίες μέρες στη Κύπρο ήρθαν στο φως σημαντικά στοιχεία για τα έργα και τις μέρες μιας τράπεζας που πια δεν λειτουργεί, και που αυτό φέρεται να οφείλεται εν πολλοίς στον τρόπο που διοικείτο από «τον έναν και μόνο» στην Αθήνα – έτσι λένε στη Κύπρο τον κ. Ανδρέα Βγενόπουλο.

Μάθαμε, συγκεκριμένα,  πως τα μπόνους που δόθηκαν, κυρίως μεταξύ 2006-2009, στα στελέχη και τους μετόχους της Μαρφίν Λαϊκής (τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα),  ανέρχονται στα 52 εκατομμύρια ευρώ.

Και όπως παρατηρεί ο Ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ, από τα λίγα στελέχη του κόμματος που δεν βαδίζουν με παρωπίδες, ούτε μιλάνε παπαγαλιστά, μερικά άτομα πήραν όσα δεν μπορούν να πάρουν χιλιάδες οικογένειες με σκληρή δουλειά δεκαετιών. Αυτό, συνεχίζει, έγινε από ανθρώπους που γνώριζαν ή όφειλαν να γνωρίζουν καλυτέρα απ' όλους την κατάσταση της τράπεζας, αν όχι και της κυπριακής οικονομίας.

«Πιστεύω ότι μεγάλο μέρος του κακού που μας βρήκε είναι γιατί ένας άνθρωπος από την Ελλάδα, κατάφερε να εξαγοράσει μερικές δεκάδες Κυπρίους με ελαστική συνείδηση . Και οι εξαγορασθέντες υιοθετούσαν κάθε απόφαση», λέει ο κ. Χατζηγεωργίου, προσθέτοντας ότι απέστειλε τα στοιχεία αυτά, με τα προκλητικά όντως μπόνους, στην Ευρωπαϊκή Κομισιόν, ώστε να εξετάσει κατά πόσο θα πρέπει, στην αποκατάσταση της μεγάλης αδικίας κατά των καταθετών, «να συμβάλουν και όσοι πλούτισαν παίρνοντας υπέρογκα ποσά από μία τράπεζα η οποία εν τέλει πτώχευσε συμπαρασύροντας, μαζί και με άλλους συντρέχοντες λόγους, την κυπριακή οικονομία».

Η Επιτροπή Θεσμών της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κύπρου, που διερευνά όσα έγιναν στις, και με τις τράπεζες, οδηγώντας το τραπεζικό σύστημα σε πλήρη κατάρρευση, έχει καλέσει τον κ. Βγενόπουλο και μερικούς στενούς συνεργάτες του, να μεταβούν στη Κύπρο και να καταθέσουν. Ο ισχυρός άνδρας του ομίλου της Μαρφίν δήλωσε χθες στο ειδησεογραφικό portal, sigmalive.com, ότι θέτει τρεις όρους προκειμένου να αποδεχτεί την … πρόσκληση.

Πρώτον, να είναι ανοικτή η ακρόαση. Εννοεί, ακόμα και να μεταδοθεί δημόσια, και να παραστεί σε αυτήν όποιος θέλει.

Δεύτερον, να αγορεύσει ο ίδιος επί 5 ώρες προτού του υποβάλουν ερωτήσεις μέλη της Επιτροπής. Και,

Τρίτον, να οριστούν τεχνοκράτες οικονομολόγοι οι οποίοι θα βοηθήσουν τα μέλη της Επιτροπής στο να του κάνουν τις ερωτήσεις τους.

Ταυτόχρονα, είναι γνωστό ότι ομάδα δικηγόρων έχει κάνει εις βάθος έρευνες για τα έργα και τις ημέρες του κ. Βγενόπουλου στην άλλοτε κραταιά Λαϊκή Τράπεζα της Κύπρου, της οποίας η MIG (Marfin Investment Group) έγινε ο μεγαλύτερος μέτοχος. Οι έρευνες, που αφορούν τα επισφαλή δάνεια τα οποία φέρεται να δόθηκαν σε φίλους και οικείους χωρίς τις απαιτούμενες εγγυήσεις, κατέληξαν στην έκδοση διατάγματος για παγοποίηση των περιουσιακών στοιχείων του κ. Βγενόπουλου σε όλο τον κόσμο.

Νομικοί κύκλοι στη Κύπρο σημειώνουν ότι όλα αυτά, και κυρίως οί έρευνες των ανακριτικών αρχών, θα φτάσουν στα χέρια του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, ο οποίος και θα αποφασίσει για την άσκηση ποινικών διώξεων, για τις οποίες όμως θα απαιτηθεί η έκδοση όσων κατηγορηθούν, από την Ελλάδα στη Κύπρο.

Το ενδεχόμενο αυτό, γνωρίζουμε ότι απασχολεί τον πολιτικό κόσμο της Κύπρου σε υψηλό επίπεδο καθότι, σε τέτοια περίπτωση, οι αντιδράσεις από την Ελλάδα, επίσης σε υψηλό επίπεδο, θα είναι πολύ μεγάλες.

Η Κύπρος, όμως, όπως μας έλεγε προ ημερών διαπρεπής νομικός εκεί, έχει στα χέρια της το ισχυρό χαρτί ότι «αφοιύ σας εκδώσαμε τον πρωην υπουργός Εσωτερικών Ντίνο Μιχαηλίδη για την υπόθεση με τις μίζες του Τσοχατζόπουλου, θα πρέπει να εκδώσετε και εσείς όσους τυχόν κριθεί ότι είναι ύποπτοι τέλεσης οικονομικών εγκλημάτων και στη Κύπρο».

"ΒΡΕ ΑΧΑΪΡΕΥΤΟ ΚΡΑΤΟΣ...". ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑ-ΠΡΟΣΦΥΓΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Ενδιαφέρον άρθρο του Κύπριου επιχειρηματία, πρόσφυγα από την Αμμόχωστο, κ. Δημήτρη Άκη Λόρδου, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πολίτης", και που λάβαμε από τον ίδιο μέ e-mail. Ο κ. Λόρδος λέει αλήθειες που δεν μας αρέσει να ακούμε, και έχει δικαίωμα να τις λέει διότι δεν είναι από τους πολλούς στη Κύπρο που μιλάνε για "πρόσφυγες" ενώ οι ίδιοι δεν υπήρξαν ποτέ τέτοιοι. Σίγουρα, πολλοί θα διαφωνήσουν με την άποψή του ότι εάν έμεναν οι Άγγλοι στη Κύπρο, πιθανώς σήμερα τα πράγματα να ήταν καλύτερα στο νησί. Εν πάσει περιπτώσει, το άθρο αναφέρεται κυρίως στο θέμα της πώλησης περιουσιών από Ελληνοκύπριους ιδιοκτήτες στα κατεχόμενα, ιδίως τα τελευταία χρόνια που (α) η επ΄λυση του Κυπριακού μοιάζει να απομακρύνεται όλο και περισσότερο, και (β) η οικονομική κρίση και το πρωτοφανές κούρεμα των καταθέσεων έχει φέρει πολλούς Κυπρίους σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση.

Βασικά λένε ότι αν έχεις περιουσία στα κατεχόμενα έχεις μειωμένες εθνικές αντιστάσεις και ότι πρέπει δήθεν να την διαχειρίζεται κηδεμόνας...

Άκουα απόψε στις ειδήσεις περί τής πρότασης νόμου τού κ. Σοφοκλή Φυττή (σ.σ.: βουλευτή Κερύνειας, του συγκυβερνώτος ΔΗΚΟ, και Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για την Αποκατάσταση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), για να κηδεμονεύει τις περιουσίες των ταλαίπωρων προσφύγων το Κράτος.

Με όσο σέβας απέμεινε από τον λαό για αυτό το αχαΐρευτο και απρόκοπο Κράτος, οι πρόσφυγες σκέφτονται με θλίψη ότι  οι Τούρκοι εκατάφεραν να αγοράσουν 12 τετρ χλμ τής κατεχόμενης γης μας με ΜΟΝΟ  £ 80 εκατομμύρια Στερλίνες.

ΡΕΚΟΡ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ "ΑΓΡΙΑ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ"

Ασυνήθιστο, αλλά καλοδεχούμενο να βλέπεις ή να διαβάζεις "Έκτακτη Είδηση" για κάποιο έργο τέχνης, και όχι για κάποια καταστροφή ή και νέο μέτρο...

Προ ολίγου διάβασα στην ιστοσελίδα του BBC την είδηση ότι στον Οίκο Christie's στη Νέα Υόρκη πουλήθηκε, έναντι του ποσού των 106 εκατομμυρίων ευρώ, ο εικόνιζόμενος πίνακας "Τρεις Μελέτες για τον Λούσιαν Φρόϊντ" του Φράνσις Μπέϊκον. Είναι έργο του 1969 και πρόκειται για τρίπτυχο που αποτυπώνει τον φίλο του Μπέικον, ζωγράφο κι αυτόν, σε τρεις διαφορετικές στάσεις. Θεωρείται από τα αριστουργήματα του Μπέϊκον, και το οσό που διατέθηκε για την αγορά του είναι το υψηλότερο που έχει δοθεί ποτέ για πίνακα ζωγραφικής.

Ο πίνακας πουλήθηκε σε 6 μόλις λεπτά, "έπειτα από άγριο πλειστηριασμό", όπως ανακοινώθηκε από τον Οίκο Christie's. O πλειοδοτών έκανε την προσφορά του τηλεφωνικά, για λογαριασμό αγοραστή που δεν έχει αποκαλυφθει ακόμα (και ίσως να μήν γίνει ποτέ) το όνομά του.

ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΞΕΝΟΙ...

ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΖΕΣ – ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΖΟΥΣ. Τους απασχολούμε στα σπίτια μας, στις δουλειές μας, στα σκάφη αναψυχής μας. Δεν ειν’ απλώς, δηλαδή, «άνθρωποι της διπλανής πόρτας» - είναι δικοί μας άνθρωποι. Μεγαλώνουν τα παιδιά μας, φροντίζουν τους αρρώστους μας, καθαρίζουν τα σπίτια μας, βγάζουν βόλτα τα σκυλιά μας, ακόμα και στα κοιμητήρια τούς παίρνουμε μαζί για να καθαρίζουν τους τάφους των πεθαμένων μας.
 
ΤΙΣ μέρες αυτές, δεν υπάρχει Φιλιπινέζος ή Φιλιπινέζα στη δούλεψή μας (ναι, τόσο πολύ έχει … προχωρήσει η κοινωνία μας), που να μη βιώνει μια προσωπική τραγωδία εξαιτίας του φοβερού τυφώνα Χαγιάν που έχει σαρώσει τη χώρα τους, αφήνοντας τουλάχιστον 10.000 νεκρούς και περισσότερους από 650.000 εκτοπισμένους από τις πόλεις, τα χωριά και τα σπίτια τους. Δεν υπάρχει οικιακή βοηθός στην Ελλάδα και στη Κύπρο που κάποιοι άνθρωποι δική της να μην έχουν χαθεί ή εκτοπιστεί. Κοιμούνται και ξυπνούν όλες αυτές τις μέρες, με αγωνία και θλίψη. Κι’ όμως, πολύ λίγη σημασία τους δίνουμε διότι, ως γνωστόν, έχουμε τα δικά μας προβλήματα. Τα οποία, ως γνωστόν πάλι, είναι πάντα σημαντικότερα από τα προβλήματα των άλλων!

ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ υπάρχουν, είμαι σίγουρος. Μιλώ για εκείνους που δείχνουν ειλικρινές ενδιαφέρον και συμπαρίστανται στους ανθρώπους αυτούς. Ξέρω οικογένειες που, τουλάχιστον αυτές τις μέρες, έχουν απαλλάξει το προσωπικό τους από τις περισσότερες εργασίες τους, και τους έχουν δώσει χρόνο και λίγο χρήμα ώστε να μπορούν να επικοινωνούν με τους δικούς τους στις Φιλιππίνες, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό, να μεταβαίνουν στη πρεσβεία τους, ή έστω να συναθροίζονται εδώ με άλλους συμπατριώτες τους ώστε να παρηγορούνται και να μοιράζονται την αγωνία και τη στεναχώρια τους.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, όμως, και εκείνοι οι εργοδότες, που σχεδόν δεν έχουν πάρει είδηση τι συνέβη στις Φιλιππίνες, και δεν έχουν αισθανθεί επομένως την ανάγκη να συμπαρασταθούν ηθικά, κυρίως, αλλά και υλικά, αν χρειαστεί, στο προσωπικό τους. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες Φιλιππινέζοι απασχολούνται στη χώρα μας. Αλλά ξέρω ότι εάν όλοι τους, συντονισμένα, αποφάσιζαν μια μέρα να κάνουν απεργία, έτσι για την ηρεμία της ψυχής τους, δίχως οικονομικό αίτημα (που μεταξύ μας, το δικαιούνται, αφού αμείβονται πενιχρά), τα μισά νοικοκυριά θα πάθαιναν νευρικό κλονισμό. Ποιός θα σκουπίσει; Ποιός θα σιδερώσει; Ποιός θα πάει με το τρίτο αυτοκίνητο να ψωνίσει στο σουπερμάρκετ; Ποιός θα είναι σπίτι όταν έρθουν τα παιδιά; Ποιός θα πάει τον παππού στη τουαλέτα; Ποιός θα κάνει μπάνιο τη γιαγιά;

Η ΕΙΔΗΣΗ της καταστροφής από τον Τυφώνα Χαγιάν, είναι ίσως από τις τραγικότερες της χρονιάς αυτής. Απείρως τραγικότερη και από την οικονομική κρίση στη Κύπρο και στην Ελλάδα μαζί. Εμείς, χάσαμε κάποιες καταθέσεις, ή ακόμα και τις δουλειές μας. Αυτοί, έχασαν δικούς τους ανθρώπους, και τα σπίτια τους. Τουλάχιστον, όσοι στη Κύπρο έχουν βιώσει και τέτοιες απώλειες, αλλά και εμείς εδώ που οι παππούδες και προπαππούδες μας βίωσαν τον εκτοπισμό, την πείνα και άλλα δεινά, ας κάνουμε κάποτε-κάποτε μια μικρή παύση, και ας προσπαθήσουμε να βάλουμε και να δούμε μερικά πράγματα στη σωστή τους διάσταση ξανά. Δηλαδή, όταν λέμε στον εαυτό μας καμιά φορά «πω-πω καταστραφήκαμε», να σκεφτόμαστε δυό δορές πριν το εκστομίσουμε…

 

IN MEMORIAM: Αντιγόνη Βαλάκου, 1930-2013

Μία από τις πιο σπουδαίες Ελληνίδες ηθοποιούς, η Αντιγόνη Βαλάκου, πέθανε σήμερα σε ηλικία 83 ετών, στον "Ευαγγελισμό", όπου νοσηλευόταν επί μία εβδομάδα. Η κηδεία της θα γίνει αύριο στο νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου, στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Ήταν ταγμένη στο θέατρο, το οποίο υπηρέτησε χωρίς φανφάρες, με αφοσίωση και ταπεινότητα, επί 6 και πλέον δεκαετίες. Έχει μεγάλη παράδοση στο θέατρο ο τόπος μας. Και όταν σκέφτεσαι αυτούς που λέμε ΄"γνήσιους θεατράνθρωπους", πολλά είναι τα ονόματα που σουρχονται στο νου. Η κυρία Βαλάκου (και είμαι από αυτούς που επιμένουν ότι ο θάνατος δεν μπορεί να σβήσει αυτήν την ... ζώσα προσφώνηση) είναι από τα πρώτα.

Η ερμηνεία της ώς Άννα Φρανκ το 1957 άφησε εποχή. Μακάρι να σωζόταν κάπου το έργο για να τη βλέπαμε. Προσωπικά, δεν θα την ξεχάσω ποτέ στον ρόλο της Ρόουζ, το 2000, στο ομώνυμο έργο του Μάρτιν Σέρμαν. Χτυίέμαι που δεν μπόρεσα να τη δώ στο κύκνειο άσμα της στο θέατρο, που ήταν το 2011 στη θρυλική Μαντάμ Φλο, στο θέατρο Αγγέλων Βήμα.

Σ' αυτό το ουράνιο θέατρο βρίσκεται από σήμερα...

Στο βιντεο τωρα, μπορουμε να απολαυσουμε την Αντιγονη Βαλάκου σε ένα απόσπασμα της θεατρικής παράστασης Μάνα Κουράγιο του Μπέρτολτ Μπρεχτ το 2007 στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου.

 

Η ΜΙΚΡΗ ΟΛΛΑΝΔΕΖΑ ΠΟΥ ΑΠΟΓΕΙΩΣΕ ΤΟΝ ΤΣΙΤΣΑΝΗ!

Αυτό το βίντεο που θα απολαύσουμε τώρα, είναι από τα ωραιότερα δώρα που έχουν φτάσει σε μένα από τον κόσμο του Ίντερνετ. Το έλαβα σε e-mail του φίλου μου του Φάνη, και΄είναι ένα θέμα που ανέδειξε ο Κώστας Μπαλαχούτης στην εξαιρετική ιστοσελίδα www.ogdoo.gr, την ιστοσελίδα του "Όγδοο" που πραγματικά προσεγγίζει και ακούει "το τραγούδι αλλιώς".

Στο βίντεο πρωταγωνιστεί η μόλις 25 ετών Ολλανδή βιολονίστρια Emmy Storms, η οποία άρχισε μαθήματα βιολιού στα 5 της, και 3 χρόνια μετά φοιτούσε ήδη στη φημισμένη Βασιλική Μουσική Σχολή της Χάγης.

Στο βίντεο, την παρακολουθούμε να ολοκληρώνει μία συναυλία της στο Ρότερνταμ τον Φεβρουάριο του 2012 με το Tsigane (η Τσιγγάνα) του Μωρίς Ραβέλ, και αμέσως μετά, ενώ ο κόσμος την καλεί να επιστρέψει στη σκηνή για το καθιερωμένο μπιζάρισμα, η Storm να τους (μας) εκπλήττει και καθηλώνει όλους με την επιλογή της: Ένα απίθανο σολάρισμα από Τα Ωραία του Τσιτσάνη! Οπως σημειώνει και ο συντάκτης του ogdoo, το ξέσπασμα του κόσμου μετα από αυτήν την έκπληξη, δεν περιγράφεται με λόγια, αλλά σίγουρα λέει πάρα πολλά για την βιολονίστρια και την υπέροχη και αναπάντεχη επιλογή της.

Καλή ακόραση. Ή, μάλλον, καλή απόλαυση.

 

ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΔΙΠΛΑ...

Ένα εξαιρετικό κείμενο του πολιτικού επιστήμονα ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ που αναρτήθηκε χθές στο www.lefteriskousoulis.gr και δημοσιεύτηκε στην Athens Voice.

Έκλεψε περαστικά το βλέμμα μου. Το βήμα της γρήγορο. Ένας αμέριμνος προβληματισμός την οδηγούσε. Σαν να ήταν αλλού. Σαν σε άλλο δρόμο. Το αέρινο ντύσιμό της συναντούσε την τροπή του καιρού. Χωρίς επιφύλαξη, θα την έλεγες όμορφη. Καθώς απομακρυνόταν, η εντύπωση διπλασιάστηκε παράδοξα, σαν η απουσία της να υπογράμμιζε αυτό που έκρυβε. Ήταν τελικά πολύ όμορφη.

Μεσημέρι στην Πανεπιστημίου. Βουκουρεστίου γωνία. Το σημείο γίνεται τόπος προνομιακής παρατήρησης. Η συνύπαρξη στην πόλη έχει κάτι το άγνωστο και το μυστηριακό. Στην αυθόρμητη σκηνοθεσία του δρόμου, κρυφοί ανομολόγητοι ρόλοι διεκδικούν, άλλοι μάταια και άλλοι επιτυχώς, θέση στην καθημερινή παράσταση.

Τα αμίλητα πρόσωπα βιαστικά ή αμέριμνα - καμιά σημασία - μονολογούν, αναζητώντας συνομιλητή στον επιφανειακά απρόσωπο χώρο. Η πόλη υπάρχει μέσα από το γνωστό και το άγνωστο. Από το επαναλαμβανόμενο και το τετριμμένο της καθημερινής διαδρομής. Αλλά και από το απρόοπτο της συνάντησης με το άγνωστο βλέμμα. Το άλλο πρόσωπο. Που καμιά μαζικότητα, δεν μπορεί να κρύψει τη διαφορετικότητά του.

Στη μεγάλη πόλη, τα κτίρια, που διεκδικούν τον ουρανό, μοιάζουν σαν κατακτητές του χώρου. Δεν έχουν όμως τίποτα από γίγαντες σε έρημο τόπο. Τον χώρο θα τον καταλαμβάνει πάντα η αύρα των ανθρώπων και το φως που προκύπτει από το διαξιφισμό των βλεμμάτων.

Λίγο παραπάνω, στη Βουλή των Ελλήνων, εξελίσσεται η συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας. Λίγο παρακάτω, πρόσωπα χαράζουν τη ζωή τους σε μικρές ή μεγάλες διαδρομές, προσπερνώντας στην πράξη διακηρύξεις και εξουσιαστικά σχέδια.

Μένοντας εκεί για ώρα, άκουσα και το δικό μου μονόλογο.

Τελικά - ομολογώ - δε μου έκλεψε μόνο το βλέμμα αλλά και τη σκέψη.

ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Σαν σήμερα, 10 Νοεμβρίου του 1891, πέθανε σε ηλικία μόλις 37 ετών ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές στον κόσμο, ο Arthur Rimbaud. Ενα παιδί, ουσιαστικά, που είδε τον κόσμο με τη ψυχή ενός σοφού ενήλικα, και τον ξεγύμνωσε όσο δεν φανταζόταν τότε κανείς ότι μπορει να ξεγυμνωθεί ο ποιητικός λόγος, μέχρι τα 19 του χρόνια, ..., και τέλος! Ό,τι έγραψε, ως τότε. Από εκεί και ύστερα, περισυλλογή.

Από το "Μια Εποχή στην Κόλαση", σε μετάφραση Χριστόφορου Λιοντάκη από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδη, ένα από τα 100 βιβλία που θα ήθελα, αν γινόταν, να έπαιρνα και εγω μαζί μου όταν φύγω από αυτόν τον κόσμο, παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το κεφάλαιο "Η Αστραπή":

          Η ανθρώπινη εργασία! Η έκρηξη που φωτίζει κάπου κάπου την άβυσσό μου.
          "Τίποτα δεν είναι μάταιο. Εμπρός, ζήτω η επιστήμη!" κηρύσσει ο σύγχρονος Εκκλησιαστής, δηλαδή όλος ο κόσμος. Κι' όμως, οι ελεεινοί και οι κηφήνες κλείνουν με τα πτώματά τους το δρόμο των άλλων... Αχ! γρήγορα, κάντε πιο γρήγορα, εκεί κάτω, πέρα από τη νύχτα, οι μέλλουσες ανταμοιβές, οι αιώνιες ... θ' αφήσουμε να μας ξεφύγουν; ...
          -- Τι να κάνω; Την εργασία την έχω δοκιμάσει και η επιστήμη είναι πολύ αργή... Ας καλπάζει η προσευχή, ας αστράφτει κι ας βροντά ... είναι ολοκάθαρο. Πολύ αλό, και κάνει τόση ζέστη. Θα τα καταφέρουν και χωρίς εμένα. Ξέρω το χρέος μου, και θα είμαι περήφανος, όπως τόσοι άλλοι, παραμελώντας το."

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ";

Στο τραγουδι Too Much Love Will Kill You, o μέγας Freddie Mercury λέει:

I'm just the pieces of the man I used to be
Too many bitter tears are raining down on me
I'm far away from home
And I've been facing this alone
For too much long
Oh, I feel no-one ever told the truth to me
About growing up and what a struggle it would be

Τόνισα τα τελευταία λόγια, "... κανείς δεν μου είπε ποτέ την αλήθεια, για το πως είναι να μεγαλώνεις, και τι μάχη πρέπει να δώσεις", γιατί εδω και καμμιά 20αριά χρόνια, από τότε συγκεκριμένα που ήρθε στον κόσμο ο γιος μας Μιχάλης, που σήμερα έχει τη γιορτή του, όχι μόνο δεν φεύγει στιγμή από το μυαλό μου, αλλά είναι φορές που νοιώθω να με βαραίνει αφόρητα. Το πόσο δύσκολο είναι, δηλαδή, να μεγαλώνεις.

Προσπάθησα πολλές φορές, ακόμα και με βοήθεια ειδικών, να τη ψάξω αυτήν την "συνθήκη", και στην δική μου δε περίπτωση αυτήν την προτροπή που πρωτάκουσα από τα 5 μου χρόνια όταν πήγα να φοιτήσω εσώκλειστος σ' ένα φημισμένο, αλλά πολύ αυστηρό εγγλέζικο public school της Ροδεσίας, στην Αφρική. "You have to grow up", η ... πάγια εντολή, δασκάλων στην αρχή, αλλά και γονέων, και συγγενών στη συνέχεια.

"Why do I have to grow up?" ρωτούσα, αλλά όποιες απαντήσεις κι άν μου έδιναν - "you have to become a man", "you have to be responsible", "you have to discipline yourself", "you have to control your feelings" - δεν τις καταλάβαινα.

Απορούσα: "Γιατί πρέπει να επιταχύνεται η ενηλικίωση; Γιατί δεν αφήνεται κάθε άνθρωπος να είναι αυτός που είναι, και να εξελίσσεται σε αυτό που οι εμπειρίες, το περιβάλλον, οι γνώσεις και τα αισθήματά του θα τον οδηγήσουν; Γιατί πρέπει να έχει συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως η παιδική ηλικία; Ποιός αποφάσισε ότι στα 18 σου είσαι άνδρας (ή γυναίκα), και όχι αργότερα ή νωρίτερα; Στα 21 μου μου έδωσαν δωρο "το κλειδί της ζωής", διότι "είσαι άνδρας πια", μου έλεγαν. Ήμουν; Αν δεν κάνω έρωτα ως τα 17 ή 18 μου, έχω πρόβλημα; Και για όσο θα το έχω; Πότε πρέπει να αποφασίσω τι θα γίνω στη ζωή; Κι αν δεν είμαι έτοιμος ώσπου να τελειώσω το σχολείο, τι να σπουδάσω τότε; O φόβος, πόσο έχει να κάνει με την ενηληκίωση; Το κλάμα, μέχρι πότε επιτρέπεται; Από ποιούς, και πως καταξιώνεται κάποιος που μεγάλωσε πιά; Τι σημαίνει αυτό; Ό,τι όλες οι αποφάσεις που παίρνει πλέον είναι αποτέλεσμα ωριμότητας, άρα και σωστές; Κι αν δεν είναι, τί πάει να πεί τότε; Ό,τι δεν μεγάλωσε ακόμα;"

Άπειρα είναι τα ερωτήματά μου. Κι ακόμα ... πιο άπειρες οι απαντήσεις που εισπράττω, είτε από άλλους (ειδικούς και μή), είτε από τον εαυτό μου, κυρίως.

Βλέποντας τον γιο μας να μεγαλώνει, και διαπιστώνοντας πόσο δύσκολο του είναι και αυτού, μπορεί να στενοχωριέμαι κάθε φορά που νοιώθω ότι ζορίζεται, ότι θυμώνει, λυπάται, απογοητεύεται, αλλά βαθιά μεσα μου αισθάνομαι πως μέρα με τη μέρα κερδίζει τους ... ορισμούς, και μεγαλώνει σωστά! Δηλαδή, στον ρυθμό της δικής του ζωής - όχι σε κείνον της ζωής ενός άλλου, ή πολλών άλλων.

Ανακαλύπτω, ακόμα, ότι το να μεγαλώνεις δεν έχει να κάνει με το "να είσαι υπεύθυνος", όπως επίσης λένε οι ... ορισμοί. Έχω δει υπευθυνότητα σε παιδί 10 χρονών, που δεν έχω δει σε πολλούς 40ρηδες και 50ρηδες. Και, δεν μιλάω εδω για "σοβαρότητα", διότι και σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει μία τραγική παρανόηση των εννοιών. Η "σοβαρότητα" δεν ειναι συνυφασμένη με την "υπευθυνότητα", ούτε εξυπακούγεται ότι εάν κάποιος είναι το "πρώτο", είναι και το "δεύτερο", και αντιστρόφως.

Μεγαλώνοντας, νομίζω, πάει να πει να είσαι εκτεθειμένος ελεύθερα σε όλα, και να τα αντιμετωπίζεις με τον τρόπο που εσύ κρίνεις καλύτερο εκείνην την στιγμή που κάτι σου συμβαίνει. Κάποιος μούλεγε παλιά, στα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια να μην πηγαίνω σε συγκεντρώσεις "γιατί γίνονται επεισόδια και μπορεί να κτυπήσεις". Η προτροπή του κατέληξε αυτομάτως στον συνειρμό ότι εάν έκανα αυτό που μου έλεγε θα ήμουν ένας ώριμος νέος. Κι ότι, επομένως, μεγάλωσα!

Εγώ, όμως, ανακάλυψα, όχι μόνο με αυτό το παράδειγμα, αλλά και με πλείστα άλλα, ότι οι "ενηλικιώσεις" μου, συνέβαιναν τις πιο πολλές φορές επί τόπου και, από εκεί και ύστερα, φανερώνονταν και επιβεβαιώνονταν με τις αποφάσεις που έπαιρνα ακριβώς εξαιτίας εκείνων των "επιτόπιων εμπειριών" μου.

Έτσι, λοιπόν, άν καπως μεγάλωσα, το πέτυχα μάλλον με τις μικρές ή μεγάλες παρεκτροπές μου - ποτέ με τους προκαταβολικούς φόβους που μου έβαζαν στο μυαλό εκείνοι που με αγαπούσαν, σίγουρα, και ήθελαν, λέει, το καλό μου. Ναί, είναι "αγωνας", είναι "μάχη" το να μεγαλώνεις. Θα φας ξύλο στο γηπεδο ή στη συγκέντρωση, θα φας χιλόπιττα, όχι μία, από τις γκόμενες που θέλεις, θα φας απόρριψη στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στη δουλειά, στο στρατό, θα ενθουσιαστείς, θα κλάψεις, θα πανηγυρίσεις, θα πέσεις, θα σηκωθείς - αυτή ειναι η μάχη, και μακάρι να την έχεις σ' όλη σου τη ζωή.

Το τραγούδι που αφιερώνω στον Μιχαλιό μου σήμερα για τη γιορτή του, είναι το November Rain των Guns & Roses. Αυτός μου τό έμαθε, πριν από χρόνια που λέγαμε, ή νομίζαμε, πως ειναι ακόμα ανώριμος, και "πότε θα μεγαλώσει αυτό το παιδί;". Αυτό το παιδί μεγάλωσε, και ευτυχώς είναι ακόμα παιδί.

 

ΚΡΟΚΟΣ: ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΑΣ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ...

 

2000 ευρώ το κιλό, και πλέον,  έφτασε να πωλείται ο κρόκος Κοζάνης, ή η ελληνική ζαφορά (γνωστή στ’ αγγλικά ως saffron), και που θεωρείται ως η καλύτερη σαφράν στον κόσμο. Χρησιμοποιείται ως μπαχαρικό σε διάφορα φαγητά, πολλοί λένε ότι έχει και θεραπευτικές ιδιότητες, και εξάγεται σε περισσότερες από 20 χώρες. Οι καλλιεργητές το φυτεύουν κάθε καλοκαίρι, και το φθινόπωρο αφαιρούν με το χέρι το πολύτιμο στίγμα από το άνθος του φυτού που βλέπετε στη φωτογραφία. Έπειτα, το αποξηραίνουν πολύ προσεκτικά για να γίνουν τα βαθυκόκκινα λεπτά νήματα που ξέρουμε. Τόσο η φετεινή, όσο και η σοδειά του 2014 έχουν ήδη πωληθεί.

Όπως μας είπε ο δημοσιογράφος της «Καθημερινής», Πάσχος Μανδραβέλης, που κατάγεται από την Κοζάνη, πριν από την οικονομική κρίση η παραγωγή του κρόκου, που λέγεται και «το χρυσάφι της ελληνικής γης», είχε σχεδόν ολότελα εγκαταλειφθεί…

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΤΟ

Το «Τριαντάφυλλα από τον Νότο» είναι ένα δημοφιλές βαλς του Γιόχαν Στράους υιού, που ακούγεται συχνά στις Πρωτοχρονιάτικες συναυλίες της Φιλαρμονικής της Βιέννης. Βασίζεται σε δύο θέματα από την οπερέτα του  συνθέτη «Το δαντελένιο μαντήλι της Βασίλισσας» και πρωτοπαρουσιάστηκε στις 7 Νοεμβρίου 1880 στην «Μουζικφεράιν» της Βιέννης. Το ακούμε από την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης την οποία διευθύνει ο μεγάλος αυστριακός μαέστρος Κλέμενς (Χάϊνριχ) Κράους. Η ηχογραφήση είναι του 1940, και ξέρω ότι θα ενθουσιάσει τους λάτρεις της κλασσικής μουσικής.

ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Ένας από τους ωραιότερους, για μένα, πίνακες όλων των εποχών, αυτό τους Φλαμανδού αναγεννησιακού ζωγράφου Pieter Bruegel του πρεσβύτερου. Πρόθεση του καλλιτέχνη ήταν μέσω του έργου αυτού που ζωγράφισε το 1560, ηταν να αποτυπώσει με αυτό μια εγκυκλοπαίδεια παιδικών παιχνιδιών. Πράγματι, βρίσκουμε στον πίνακά του περίπου 80 παιχνίδια. Σχεδόν 200 παιδιά διακρίνονται να είναι πλήρως απορροφημένα στο παιχνίδι τους, με τον ίδιο τρόπο που οι ενήλικες ασχολούνται, και αυτοί στον πίνακα, με τις καθημερινές τους δουλειές. Ο «συνωστισμός» του πίνακα κάπως απαλύνεται στο αριστερό αν μέρος του με το φυσικό τοπίο, αλλά πάλι βλέπετε ότι και εδώ μικρά παιδιά κολυμπούν στα νερά του ποταμού, κάτι που επίσης είναι παιχνίδι.

Ας «κλείσουμε» αυτήν την μικρή αναφορά μας σ’ έναν σπουδαίο πίνακα, με το τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη που φέρει τον ίδιο τίτλο: Παιδικά Παιχνίδια. Οι στίχοι είναι της Λίνας Νικολακοπούλου, και η ερμηνεία από τον Γιώργο Μαρίνο.

 

Εύχομαι ΚΑΛΗ μέρα σε όλους και όλες, και ευχαριστώ πολύ που είστε εδώ, μαζί. Το filoftero ούτε κλείνει, ούτε και μπορούν να το κλείσουν…

"ΖΗΤΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ"

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ ΣΥΓΓΕΛΑΚΗΣ, Έλληνας δημοσιογράφος, ανταποκριτής της «Εφημερίδας των Συντακτών», και του τηλεοπτικού σταθμού Alpha στη Ρώμη. Με αφορμή την 3^η, μέσα σ’ έναν χρόνο, αυτοκτονία ενός 20χρονου Ιταλού που δεν άντεξε τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τους χλευασμούς μιας κοινωνίας που, πρώτα απ’ όλα, δεν αντέχει ούτε τον ίδιο της τον εαυτό, έγραψε ένα άρθρο στην αθηναϊκή εφημερίδα του, που κυριολεκτικά ταρακούνησε τα νερά. Σε μια χώρα που δεν έχουν βγει ποτέ δημόσια ένας πολιτικός, ένας ποδοσφαιριστής, ένας γιατρός, ένας ιερέας, μία δασκάλα, μία δικαστής, ένας αστυνόμος, ένας δημοσιογράφος, που να βγουν και να παραδεχτούν ανοικτά ότι είναι ομοφυλόφιλοι, όχι για να ξεχωρίσουν, ούτε για να ενθαρρύνουν άλλους να γίνουν και αυτοί, αλλά μόνο για να πουν στη κοινωνία «είμαστε και εμείς ισότιμα μέλη σας, αποδεχτείτε μας όπως είμαστε», ο εξαιρετικός ανταποκριτής στην Ρώμη είναι ο πρώτος που κάνει ακριβώς αυτό.

 ΚΑΙ το κάνει με θάρρος, με πολλή σεμνότητα, και με την ελπίδα η πράξη του να προσφέρει, όπως λέει,  ένα θετικό παράδειγμα σε έναν νέο που ζει στην επαρχία και θα μπορούσε να βρεθεί στην ίδια τραγική θέση του νεαρού Ιταλού Σιμόνε, που πήδηξε από την ταράτσα ενδεκαόροφης πολυκατοικίας στη Ρώμη, τερματίζοντας τη ζωή του. «Χρειάζεται περισσότερο θάρρος, για να μπορέσει και η χώρα μας να αποκλείσει τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τους βάρβαρους χλευασμούς των ανεγκέφαλων. Ενας δημοσιογράφος, ανταποκριτής από τη Ρώμη, κάνει την αρχή, αψηφώντας τυχόν κριτικές και εκπλήξεις. Δεν είμαι ήρωας. Ζητώ να αλλάξουμε, επιτέλους, την ψυχή και τη σκέψη μας», έγραψε στο συγκλονιστικό άρθρο του το οποίο, αυτούσιο, μπορείτε να διαβάσετε στο ιστολόγιό μας www.filoftero.blogspot.com

Ακολουθεί αυτούσιο το άρθρο του:

ΚΟΥΡΕΜΑ ΣΤΙΣ ΧΟΝΤΡΟΓΑΤΕΣ

12 φορές, μάξιμουμ, τον μισθό του πιο χαμηλά αμειβόμενου εργαζόμενου μιας επιχείρησης, εισηγμένης στο χρηματιστήριο, θα μπορεί να παίρνουν τα υψηλόβαθμα στελέχη της. Και αυτό θα συμβεί στην Ελβετία εφ’ όσον ψηφίσουν υπέρ του σε ακόμα ένα δημοψήφισμα που θα διεξαχθεί τον επόμενο μήνα οι πολίτες. Το δημοψήφισμα φέρει τον άτυπο τίτλο «12:1», και σκοπό έχει να καταργήσει (ή να διατηρήσει) τους μισθούς των υψηλά αμειβόμενων στελεχών, που είναι γνωστοί και ως fat cats, δηλαδή χοντρόγατες!

Να! Μια τέτοια αναλογία μισθού να είχαμε και εμείς στην Ελλάδα,  όχι μόνο χοντρόγατες δεν θάχαμε, αλλά ούτε και κουρέματα… Η διαφορά, δυστυχώς, είναι ότι στην Ελλάδα νομοθετούν ως επί το πλείστον ανεύθυνοι πολιτικοί, ενώ στην Ελβετία υπεύθυνοι πολίτες! Εμείς, ούτε για δημοψηφίσματα δεν είμαστε άξιοι.

"Η ΕΛΛΑΔΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΙΣ ΚΥΠΡΙΑΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΜΠΟΔΙΣΑΝ..."

Ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο "μεγάλος αντιφατικός" της Κύπρου, μιλάει για το τέλος του χωρίς φόβο, αλλά προειδοποιεί "θα είμαι εδώ". Η συνέντευξη δημοσιεύεται στη σημερινή "Εφημερίδα των Συντακτών". Τον συναντήσαμε στο σπίτι του στη Λευκωσία την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου.

 

Το σπίτι του, κυβερνητικό, σ΄ ένα δρομάκι πίσω από το Προεδρικό της Λευκωσίας, πλάϊ σ’ ένα μικρό γιοφύρι, στον ποταμό Πεδιαίο, που τώρα είναι ξερός αλλά τον χειμώνα γίνεται χείμαρρος, «κι είναι φορές που ακούω το κελάρυσμά του και νομίζω πως είμαι σε πέλαγο».

          Είναι η γνώριμη, μπάσα, άλλοτε δυναμική, άλλοτε ποιητική φωνή, με τα χαρακτηριστικά στρογγυλεμένα «ρο», το τραβηγμένο «ωμέγα», και τα πλούσια «δύο σίγμα», που μόνο έτσι μπορεί να προφέρονται σωστά ό «έρωτας», ο «αγώνας», και η «θάλασσα».

Η φωνή του Βάσου Λυσσαρίδη. Του επίτιμου Προέδρου της ΕΔΕΚ. Το προηγούμενο βράδυ, στο Προγραμματικό-Καταστατικό Συνέδριο του κόμματος στη Λευκωσία, καθήλωσε πάλι ακροατήριο εκατοντάδων «συναγωνιστών», και τους έφερε κόμπο στο λαιμό και δάκρυα στα μάτια, καταλήγοντας:

          «Μικρός, μακρόν έζησα βίον. Γι’ αυτό και μακρυγόρησα. Θα τελευτήσω δηλώνοντας παρών, γιατί απουσίες από τον αγώνα δεν δικαιολογούνται. Θαμαι μαζί σας και μετά το τέλος».

          Είναι 93 ετών. Μόλις 1 χρόνο μικρότερος από τον μακροβιότερο σήμερα πολιτικό ηγέτη της Κύπρου, Γλαύκο Κληρίδη, ο οποίος μόνο ό ίδιος, δυστυχώς, γνωρίζει πια τις σκέψεις του…