Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε πριν από περίπου 2 εβδομάδες, σε ένα περίπτερο της Λεμεσού, στη Κύπρο. Το ξέρω πως ειναι από εκείνες τις εικόνες που δεν χρειάζονται λόγια. Τις φτωχαίνουν τα λόγια, αλλά θα το διακινδυνεύσω, μόνο για να πω όσα πλημμυρίζουν τη ψυχή μου όποτε συναντώ στο δρόμο τέτοιες ομορφιές, τέτοιο απέραντο μεγαλείο.
Για τους Λεμεσιανούς, η εικόνα "δεν λέει" πολλά πράγματα. Είναι σαν να προσπαθεί κάποιος να περιγράψει το νερό που τρέχει με γλυκιά ορμή σ' ένα ρυάκι. Το να ανοίξεις τη καρδιά σου σ' εκείνον που δυσκολεύεται, ειναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Τόκαναν το 1974, όταν συνέβη το, νομίζω πρωτοφανές διεθνώς, μία ολόκληρη πόλη, η Λεμεσός, να καλοδεχτεί μια άλλη πόλη, εξίσου μεγάλη, την Αμμόχωστο.
Δεν την καλοδέχτηκε μόνο, όμως. Την "ενσωμάτωσε". Την έκανε να νοιωσει ότι και εκεί σπίτι της ηταν.
Αν αύριο-μεθαυριο ανοίξει και πάλι το Βαρώσι, πολλύς κόσμος που θα επιλέξει να μην επιστρέψει για μόνιμη εγκατάσταση, δεν είναι επειδή στη Λεμεσό έβγαλε λεφτά και κάνει τώρα καλή ζωή, αλλά ότι στη Λεμεσό "πολιτογραφήθηκε" και η ψυχή του.
Ο περιπτεράς, λοιπόν, που έβαλε μπροστά-μπροστά αυτό το δισκάκι με την χαρτονένια "ταμπέλα", τόκανε επειδή πήρε εντολή από το μέσα του. Αλλά και την απόλυτη διαβεβαίωση ότι, ακόμα και σε μία κοινωνία όπου το κοινό έγκλημα δεν έχει κατασταλεί, αντίθετα ζεί και βασιλεύει, ακόμα και ο "υπόκοσμος" που βάζει "μπόμπες" και κλέβει μαγαζιά και σπίτια, όχι μόνο δεν θα τολμήσει σ' αυτό το δισκάκι να βάλει χέρι, αλλά πιθανώς να ρίξει και κάτι από τον κλεμμένο του οβολό!
Δε σας κρύβω ότι, το παραπάνω άρθρο σας, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση...διαβάζοντάς το λοιπόν, αμέσως μου έφερε στο νου, το παρακάτω τραγούδι, που πολύ αγαπώ!
ReplyDeleteΥ.Γ Αν και μιλάει για μια χειμωνιάτικη ημέρα, όποτε το ακούω, νιώθω πάντα καλοκαίρi!
http://youtu.be/ntHOqosgBYQ