ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ*

Πριν λίγες ημέρες, έγινε γνωστό ότι ένας μαθητής, κάτοικος Ελλάδας, από το Λιτόχωρο, κέρδισε τον διαγωνισμό Doodle 4 Google (η Google ζητούσε να σχεδιάσουν μαθητές ένα Doodle, μία παραλλαγή του λογοτύπου της) με το σχέδιο “Η Ελλάδα μου, ήλιος και θάλασσα”. Είναι ένα όμορφο, και απλό λογότυπο. Υπήρξαν και άλλες καλές συμμετοχές, κάποιες ίσως καλύτερες, αρκετές εξίσου καλές.

Το παιδί κέρδισε, και εμφανίστηκε στο mega2 να δηλώσει τι σήμαινε γι’ αυτόν, η Ελλάδα, και γιατί την σχεδίασε έτσι για την Google. Το παιδί είναι έντεκα χρονών. Ναι; Ναι. Λίγες ημέρες πριν, εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο κάτω όμως, ένας μετανάστης, κάτοικος Ελλάδας, βγήκε από τον μετρό της Αττικής. Κάποιοι, με μαύρες μπλούζες, τον πλησιάζουν. Είναι μόνος του, είναι πολλοί. Τον ρωτούν από που είναι, αν έχει χαρτιά παραμονής. Είναι από το Αφγανιστάν. Δεν έχει, χωρίστηκε από την οικογένειά του, που κατέληξε στην Ελβετία. Αυτός έμεινε εδώ – ίσως ως ενέχυρο. Τον έβρισαν, τον χτύπησαν, έσπασαν ένα μπουκάλι μπύρας και τον χαράκωσαν στο πρόσωπο. Στο πρόσωπο. Τον βρήκε ένας περαστικός, λιπόθυμο. Τον πήγε στο νοσοκομείο, του έκαναν περίπου τριάντα ράμματα, και τον έδιωξαν. Δεν φώναξαν την αστυνομία, δεν έγινε καμία κρατική ενέργεια. Πονούσε όμως, τον πονούσαν τα ράμματα στο πρόσωπο του, και πήγε στους Γιατρούς του Κόσμου κλαίγοντας, την επόμενη μέρα. Οι Γιατροί του Κόσμου σοκαρίστηκαν, και έκαναν γνωστή την υπόθεση.

Το μόνο που πράγμα που ζήτησε, κλαίγοντας ανάμεσα από τα φουσκωμένα ράμματα, ήταν η μητέρα του. Εμφανίστηκε και αυτός, σε ένα video που τράβηξαν μόνοι τους οι Γιατροί του Κόσμου, να παρακαλά να είναι ο τελευταίος που του κάνουν τέτοια βασανιστήρια. Το παιδί είναι δεκατεσσάρων χρονών.

Ότι παραθέτω μέχρι τώρα, είναι γεγονότα. Τα χωρίζουν λίγες ώρες, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα, και μία άβυσσος. Το πρώτο παιδί πάει σχολείο. Πιθανόν έχει προβλήματα, μα έχει στον νου του να δείξει μία Ελλάδα φωτεινή, με τον ήλιο, και την θάλασσα, και μία σημαία, και ένα καράβι, και χαίρομαι, αλήθεια, ειλικρινά χαίρομαι, χαίρομαι που αυτό το παιδί είναι τόσο αθώο, και αυτό είναι Ελλάδα γι’ αυτόν. Με γεμίζει ειρήνη η αισιοδοξία του.

Το δεύτερο παιδί είναι μόνο του. Ήρθε στην Ελλάδα αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο, μα χωρίστηκε από την οικογένειά του. Πέντε δέκα μαυροφορεμένοι δειλοί, τον σημάδεψαν με πόνο και φόβο. Ένα σύστημα τον περιέθαλψε, όσο πιο λίγο ήταν δυνατόν. Κάποιοι εθελοντές, τελικά, μετά από όλη την ταλαιπωρία, τον προστάτεψαν. Με γεμίζει ντροπή και πόνο η περιπέτειά του. Η μόνη θάλασσα που είδε, μάλλον, ήταν βράδυ, και δεν ήταν φωτεινή. Το μόνο καράβι ήταν γεμάτο από ομοεθνείς του, ταλαιπωρημένους και τρομοκρατημένους. Οι μόνες σημαίες ήταν καβατζωμένες από μαυροφορεμένους ηδονισμένους βασανιστές. 

Το πρόσωπό του, το σημαδεμένο πρόσωπο ενός δεκατετράχρονου παιδιού, θα του θυμίζει για πάντα την Ελλάδα. Όσοι τον κοιτούν, θα βλέπουν μία Ελλάδα που μισεί, μια Ελλάδα που φοβάται, μια Ελλάδα που αδιαφορεί.

Τι θα ζωγράφιζε αυτό το παιδί; Αν του ζητούσαν από την Google να ζωγραφίζει το επόμενο Doodle της, για την Ελλάδα, τι θα ζωγράφιζε; Βάλε με το μυαλό σου, εγώ φοβάμαι να σκεφτώ. Όπως και φοβάμαι να σκεφτώ ποια εικόνα είναι πιο αληθινή, ποια μας αντιπροσωπεύει καλύτερα.

Υ.Γ.: Και η ζωή, συνεχίζεται.

(*) Το άρθρο, ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει, βρήκα στο arkoudos.com. Συγχαίρω όποιον το έγραψε - δεν αναφέρεται όνομα - και θα κάνω ό,τι μπορω να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Αρχης γενομένης από το filoftero.