ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Εντάξει παιδιά, δίκιο έχετε!

Παραμέλησα λίγο (δηλαδή πολύ) το site. Μέρες του Πάσχα, μ' απορρόφησαν πλήρως το πανέμορφο Πήλιο (Θεέ μου, τι πανηγύρι της βλάστησης ήταν αυτό!...), η καλή παρέα μου, οι λειτουργίες στο μοναστήρι των Ταξιαρχών, στον Άη Γιώργη, (στη φωτό, η περιφορά του Επιταφίου στο προαύλιο της Μονής), οι βόλτες, οι φαντασιώσεις μου, η απόσταση που σε φέρνει πιο κοντά στον άλλον, τόσο που κόβεται η ανάσα σου, οι γεύσεις μου, οι μυρωδιές.

Η διαγραφή "της υπάρχουσας κατάστασης".

Απομόνωση από την ΕΡΤ. Δεδουλευμένα. Οφειλόμενα. Λεξιλόγιο οικονομικής επιβίωσης, που σπάνια είναι συνυφασμένο με την πραγματική συμπόρευση με τη ζωή, μέσα από τις χαρές, τις λύπες, τις επιτυχίες και τις θλίψεις της.

Ευχαριστω τον Θεό, που μέ οδήγησε σε δρόμους όπου η επιβίωση και, ακόμα περισσότερο η ευτυχία μου, δεν εξαρτάται ούτε από το αν έχω δουλειά, ή ποιά δουλειά έχω, ούτε από τα πόσα χρήματα βγάζω. Δεν έχω ανάγκη να διαβεβαιώσω κανέναν ότι δεν ομιλώ από θέσεως ισχύος ή εξασφαλισμένης σιγουριάς. Η μόνη δύναμη που έχω, είναι αυτή που τροφοδοτεί τη σκέψη και τη ψυχή μου. Δεν μπορεί να την πειράξει κανείς, μόνο εάν εγώ το επιτρέψω. Δεν υπόκειται σε κανεναν κανονισμό. Δεν υπάγεται σε κανένα "όργανο". Και μ' αυτήν, προσπαθώ, αγωνίζομαι κάθε μέρα, να εξασφαλίσω κομματάκι-κομματάκι την ελευθερία μου.

Οπλίζομαι, λοιπόν.
Και μαζέυω "τα μικρά, πολύτιμα" που μου επιτρέπει η διάθεσή μου να βλέπω. Αυτή η "διάθεση" είναι το μεγάλο μου πρόβλημα. Ο εχθρός μου. Εξαρτάται, ακόμα, από προσώπατα και πράγματα της τρέχουσας κατάστασης.

Μια γραμμή ειδησεογραφίας, μου φέρνει ακόμα θυμό.
Μιά στίξη ανακοινωσης συνδικαλιστικού φορέα, μου κάθεται στο στόμα, γευση όξυνη, και πανικοβάλλομαι να μη τη καταπιώ και δηλητηριάσει τη ψυχή μου.

Σ' αυτόν τον "τομέα", της ... πρώτης, πικρής γεύσης, έχω ακόμα πολλή δουλειά να κάνω.

Μια φίλη, με βοηθά πολύ τελευταία. Τη ξέρω λίγο, την αισθάνομαι πολύ.

Μου στέλνει τραγούδια. Φρέσκα, σαν τον καρπό που κόβειθς από το δέντρο πριν φτάσουν σ' αυτό οι μηχανές και οι άπληστοι. Λέω στο web radio που μαρινάρω ακόμα μες το μυαλό μου, να την "διορίσω" υπεύθυνη για την προσέλκυση των ακροατών που η ηλικιακή μου απόσταση από αυτούς, άρχισε να φαίνεαι και να βαραίνει.

Θα την λέω "Μαντάμ Ε.", για να τη φορτώσω με τίτλο δυσανάλογο πρός τη φρεσκάδα της.

Αυτή, σας παρουσιάζει σήμερα του Oh Land, στο τραγούδι Rainbow.

Ουράνιο τόξο...

Καλή ακρόαση!