ΚΑΛΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΝΖΥΜΟ Q10

Μια απλή ουσία, που υπάρχει στον οργανισμό αλλά κυκλοφορεί επίσης σε μορφή συμπληρώματος, μπορεί να μειώσει τους θανάτους από καρδιακό επεισόδιο, σύμφωνα με νέα έρευνα που πραγματοποιήθηκε στη Δανία.

Επιστήμονες του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείο Κοπεγχάγης διαπίστωσαν ότι οι ασθενείς που μαζί με τη φαρμακευτική αγωγή τους παίρνουν συνένζυμο Q10, διατρέχουν μικρότερο κίνδυνο να χάσουν τη ζωή τους.

Το Q10 υπάρχει στον ανθρώπινο οργανισμό και παίζει σημαντικό ρόλο στη μετατροπή των σακχάρων σε ενέργεια για τα κύτταρα. Μάλιστα, ο καρδιακός μυς διαθέτει μεγάλη ποσότητα Q10, η οποία όμως σύμφωνα με παλαιότερες μελέτες μειώνεται στους ασθενείς που έχουν υποστεί καρδιακή προσβολή.

Η μελέτη είχε διάρκεια δύο ετών και πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή 420 ασθενών που είχαν πάθει καρδιακό επεισόδιο. Σύμφωνα με τα αποτελέσματά της, όσοι από αυτούς έπαιρναν 10mg συνένζυμου Q10 τη μέρα, στο τέλος της μελέτης παρουσίαζαν πολύ καλύτερη εικόνα της καρδιακής τους υγείας.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Svend Mortensen, από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Κοπεγχάγης, «οι ασθενείς που λάμβαναν Q10 νοσηλεύθηκαν πολύ λιγότερες φορές σε σχέση με τους υπόλοιπους, καθώς η καρδιακή τους λειτουργία παρουσίασε αισθητή βελτίωση».

Για τον λόγο αυτόν, ο καθηγητής Mortensen τονίζει ότι η επιστημονική κοινότητα θα πρέπει να μελετήσει σοβαρά τη δράση του Q10 και τα οφέλη που έχει στην καρδιά, ώστε να αποτελέσει συμπληρωματική θεραπεία στους ασθενείς με χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια.

Τα αποτελέσματα της έρευνας παρουσιάστηκαν στο Heart Failure 2013, το ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Καρδιολογικής Εταιρείας, που πραγματοποιήθηκε στη Λισαβόνα.

Πηγή: naftemporiki.gr

ΦΥΛΛΟ-ΦΤΕΡΟ: ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ

Ισλαμαμπάντ: Φιάλη αερίου σε σχολικό λεωφορείο στο Πακιστάν εξερράγη ενώ το όχημα βρισκόταν καθ' οδόν, προκαλώντας φριχτό θάνατο σε 17 παιδιά που βρίσκονταν μέσα.

Άλλα δέκα παιδιά τραυματίστηκαν, όπως αναφέρει το Reuters επικαλούμενο τοπικά ΜΜΕ.

Το τραγικό περιστατικό συνέβη στην πόλη Γκουριάτ, περίπου 170 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Ισλαμαμπάντ.

Αρκετά οχήματα στο Πακιστάν χρησιμοποιούν φιάλες αερίου για την τροφοδοσία τους, εξαιτίας του χαμηλού κόστους.

Χριστέ μου!

Πηγή: news.in.gr



Απεργίες: Βασική προυπόθεση για την επίτευξη δίκαιου αποτελέσματος, είναιη παρουσίαση του αιτήματος με πραγματικά στοιχεία. Με δεδομένα που δεν αμφισβητούνται, και άρα δεν μπορει να παραπλανήσουν κάποιον, ιδίως την κοινή γνωμη. Όταν λές, για παράδειγμα, ότι απεργώ επειδή το κράτος θέλει να ξεπουλήσει μια κερδοφόρα επιχείρησή του, και η επιχείρηση αυτή, με πραγματικά, αδιάσειστα στοιχεία, δεν ειναι κερδοφόρα, τοτε ο σκοπός σου "καλύπτεται" από ένα ψέμμα, άρα είναι πονηρός. Ή πάλι, όταν κατεβαίνεις σε απεργία ισχυριζόμενος και καταγγέλλοντας ότι σε ένα νοσοκομείο (που για τους χι λόγους δεν σου αρέσει), χάλασε ένα μηχάνημα με αποτέλεσμα πολλοί ασθενείς να μήν μπορούν, φερ ειπείν, να ακτινοβοληθούν, ή να μήν μπορουν νεφροπαθείς να κάνουν την προγραμματισμένη τους αιμοκάθαρση, ενω ξέρεις (ή, όφειλες να ξέρεις) ότι, πχ, μπορει όντως να χάλασε ένα μηχάνημα, αλλά οι γιατροί στο νοσοκομείο αυτό προαγγραμμάτισαν διαφορετικά τις θεραπείες των ασθενων και δουλεψαν μεχρι και 20 ωρες παραπάνω για να τις κάνουν ...
... έ τότε όλα αυτά, που στην Ελλάδα τουλάχιστον τα έχουμε ζήσει πολλά χρόνια τώρα, δεν ειναι παρά η αρχή ενός "άλλου γκεμπελισμού". Δηλαδή, να λές συνεχώς ψέμματα επί χρόνια, με το ίδιο όμως θλιβερό αποτέλεσμα: στο τέλος να πείθειες κάποιους ότι μπορεί και να έχεις δίκιο! 

ΦΕΓΓΑΡΙ ΑΓΡΙΕΜΕΝΟ

Αυτό που βλέπεις. Μόλις τό'βγαλα φωτογραφία με το κινητό μου. 12.40 νύχτα, ημερολογίου που κιόλας δείχνει 23 Μαίου.
Άκουσα το θρόισμα των φύλλων από τη θεόρατη λεύκα μας, και βγήκα στη βεράντα. Αυτός ο ήχος με συναρπάζει τόσο, που νομίζω πως πρέπει να ήταν παρών στη γέννα μου.



Πιο πίσω, το πεύκο. Και πάνω από αυτό, το αγριεμένο φεγγάρι, που σκορπάει θαρρείς σαν μικρές αστραπές τις ακτίνες λάμψης του μες τον μαύρο ουρανό.

Οχι, δεν ξέρω να ερμηνεύω τα στοιχεία της Φύσης, ούτε και την συμπεριφορά τους. Απλώς με εμπνέουν για να φαντάζομαι διάφορες ιστορίες και θεωρίες, και σιγά-σιγά να τις πλάθω σε πραγματικότητα. Που και πάλι, δεν είναι ανάγκη να έχει συγκεκριμένο στίγμα, ούτε συμβάν, ούτε αφορμή.

Μάλλον είναι "το γενικό κλίμα", όπως το λέμε. Και που εγω, απόψε, μές απ' αυτό το κακό, αγριεμένο φεγγάρι, το αισθάνομαι σαν κάτι που έχει πολύ άγχος, αβεβαιότητα, βία, θυμό και πάσης φύσεως φτώχεια.

Ειμαι περίεργος, σε λίγο που θα ξημερώσει και το φεγγάρι θάχει αποσυρθεί, τι "γενικό κλίμα" θ' αντικρύσω;

Ας ακούσουμε κι ένα τραγούδι συναφές. Creedence Clearwater Revival και Bad Moon Rising. Καληνύχτα...

 

ΩΠΑ ΝΙ ΝΑ ΝΑΪ....

Ακροατής της εκπομπής και αναγνωστης του blog, μας έστειλε αυτό το καταπληκτικό βίντεο από το 1966. Η Νάνα Μούσχουρη και ο Χάρι Μπελαφόντε είναι καλεσμένοι στην εκπομπή του Ντάνι Κέϊ στην Αμερική. Και τραγουδουν μαζί ένα τραγούδι που λανθασμένα δίδεται η εντύπωση ότι είναι του Χατζιδάκι (εποχή που όλος ο κόσμος μιλούσε για αυτόν), αλλά είναι βεβαίως του Στέλιου Καζαντζίδη - κάτα άλλους, παραδοσιακό τούρκικο.

Οπως και νάχει, το βίντεο είναι υπέροχο. Ευχαριστω τον φίλο μας. Και εύχομαι σε όλους και όλες Καλή Κυριακή.

 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

19 Μαίου σήμερα. «Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων στον Μικρασιατικό Πόντο», όπως ψηφίστηκε ομόφωνα στις 24 Φερουαρίου του 1994 από την Βουλή των Ελλήνων. Μιλάμε για σφαγές και εκτοπισμούς του ελληνικού πληθυσμού στον Πόντο από το κίνημα των Νεότουρκων. Ιστορικοί εκτιμούν ότι οι Έλληνες που σκοτώθηκαν είναι μεταξύ 213.000 και 368.000. Οι Τούρκοι δεν παραδέχτηκαν ποτέ ότι ήταν θύματα μεθοδευμένης γενοκτονίας. Μιλάνε για «αριθμό νεκρών, ως φυσική απώλεια πολέμου, του λιμού ή άλλων κοινωνικών αναταράξεων», όπως … επιβεβαιώνει και η φωτογραφία!

Η 19^η Μαίου επελέγη διότι ηταν η ημέρα που, το 1919,  ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα του Πόντου, για να αναλάβει το έργο του επιθεωρητή των οθωμανικών στρατευμάτων της Ανατολής. Θεωρείται, η 19.5.1919 η «επίσημη ημερομηνία γεννήσεως του τουρκικού εθνικισμού».
 

ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΕΙΛΟ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ, εικαστικός καλλιτέχνης, γέννημα-θρέμμα Θεσσαλονίκης, παρουσιάζει στο Al Hanager Arts Center, στο Opera House Yard του Καίρου, από την επόμενη Δευτέρα 27 Μαίου, την νέα του δουλειά με τίτλο «Διασχίζοντας τον Νείλο». Πρόκειται για μια ενότητα έργων με θέμα το μεγάλο ποτάμι που ενώνει το βορρά με το νότο της αιγυπτιακής επικράτειας. Ο ζωγράφος αφηγείται εικαστικά, το ταξίδι ενός Έλληνα περιηγητή του 19ου αιώνα.


Ξεκινώντας από την Αλεξάνδρεια των παιδικών χρόνων του Κ. Π. Καβάφη, ο περιηγητής διασχίζει το Νείλο, πραγματοποιώντας ενδιάμεσες στάσεις σε σταθμούς: Πορτ Σαΐντ, Νταμιέτα, Κάιρο, Γκίζα, Σάκκαρα, Λούξορ, Κοιλάδα των Βασιλέων, Καρνάκ, Έντφου, Άμπου Σίμπελ, Ασουάν. Τα 24 έργα, όλα μελάνια σε χαρτί, καταγράφουν στιγμιότυπα του φανταστικού αυτού ταξιδιού στην ενδοχώρα, εντυπώσεις και αναμνήσεις, δημιουργώντας μια υποκειμενική γεωγραφία μνήμης, που χάνεται στο χρόνο και στην ιστορία του αιγυπτιακού πολιτισμού. Διάσημα αξιοθέατα όπως οι Πυραμίδες, η Σφίγγα την εποχή της ανασκαφής της, το παλάτι της Χασεψούτ, οι Κολοσσοί του Μέμνωνα, ο ναός του Άμπου Σίμπελ πριν τη μεταφορά του στη σημερινή του θέση, ο ναός του Έντφου, το παλαιότερο τζαμί στο Κάιρο Εμπν Τουλούν, ο ελληνορθόδοξος ναός του Αγίου Γεωργίου στο Κάιρο προτού καεί το 1900, το νέο για την εποχή κτίριο της εταιρείας της Διώρυγας του Σουέζ εναλλάσονται αρμονικά με απλές καθημερινές εικόνες: μερικοί ψαράδες στην όχθη του Νείλου, μια κόπτικη εκκλησία, ένα σοκκάκι στο παλιό παζάρι του Αλ Χαλίλι, το πανί μιας φελούκας που διασχίζει τα νερά του ποταμού, μια μικρή όαση στη μέση του πουθενά. Ο ζωγράφος, συνεπαρμένος από το πρώτο του ταξίδι στην Αίγυπτο, πριν από αρκετά χρόνια, επιστρέφει με αυτή την (έκτη κατά σειρά) ατομική έκθεση, προτείνοντας ως αντίδωρο, τις αναμνήσεις του, αποτυπωμένες με ένα απόλυτα προσωπικό εικαστικό τρόπο, και φορτισμένες με αγάπη και θαυμασμό.

ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ

Του Λευτέρη Κουσούλη*

Ανεστάλη την περασμένη Τετάρτη και τυπικά η απεργία που είχε προκηρύξει το ΔΣ της ΟΛΜΕ. Οι εξετάσεις γίνονται κανονικά. Η απόφαση των καθηγητών είναι σωστή. Και δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, όπως επιχειρούν ορισμένοι - κυβερνητικοί κυρίως - να μιλάμε για ήττα. Η δημόσια συζήτηση που γίνεται με όρους νίκης ή ήττας μιας συνδικαλιστικής παράταξης, δεν έχει θέση στο πλαίσιο των κανόνων της δημοκρατικής συνύπαρξης. Μια τέτοια προσέγγιση είναι αντιδιαλεκτική και αντιδημοκρατική.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ...

Ενυπάρχει στη ζωή μου σαν μικρόβιο, μαζί με εκατομμύρια άλλα. Με κατατρώει, αλλα με προστατεύει κιόλας. Αυτή η βολική δικαιολογία, ωστόσο, δεν μου αρέσει καθόλου. Διότι με απαλάσσει από την ανάγκη μου να αναμετρηθώ ,μ' αυτό στα ίσα, να ψάξω το "πως" και γιατί", ν' απογυμνωθώ μπροστά στην αλήθεια, και να προχωρήσω παραπέρα χωρίς τη συνήθη αυτο-απόφαση της αθώωσής μου "λόγω αμφιβολιών".
Υπάρχουν, άλλωστε, τόσα πολλά λάθη ακόμα που περιμένουν τα τα ... διαπράξω - πράγμα ασύμφορο συναισθηματικά, εάν πρώτα δεν ξοφλήσω τα προηγούμενα...

ΚΑΠΟΙΟ ΛΑΘΟΣ...

 Συναντιόμαστε σχεδόν κάθε μέρα στο ασανσέρ. Κακομούτσουνοι και οι δύο. Η "καλημέρα", αν βγει, βγαίνει λειψή. Το βλέμμα, πάντα χαμηλωμένο. Είμαι βέβαιος πως όταν χωρίζουμε, η αστραπιαία σκέψη του ενός για τον άλλον, ασυνείδητα, αυτόματα, αφήνει μια σταγόνα από φαρμάκι.

Σήμερα, όμως, συνέβη κάποιο λάθος. (Προφανώς λάθος, γιατί αλλιώς πως εξηγείται;).

Μου χαμογέλασε λίγο, πολύ λίγο. Αλλά ήταν σαφώς χαμόγελο. Και την "καλημέρα" της την άκουσα καθαρά και ξάστερα. Ανταπέδωσα αμέσως και τα δύο, σχεδόν αποσβολωμένος από το πόσο όμορφη και, προπαντός, πόσο γλυκειά ήταν.

Όταν βγήκε, πρώτη εκείνη πάντα, και βάδισε βιαστικά μπροστά, εγώ έμεινα εκεί, μπροστα στην ανοικτή πόρτα του ασανσέρ, με το στόμα οθάνοιχτο. Ταράχτηκα!

Λές νά ταν έτσι, όμορφη και γλυκειά, πάντα;
Λες να' μουν κι εγώ;

ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ*

Πριν λίγες ημέρες, έγινε γνωστό ότι ένας μαθητής, κάτοικος Ελλάδας, από το Λιτόχωρο, κέρδισε τον διαγωνισμό Doodle 4 Google (η Google ζητούσε να σχεδιάσουν μαθητές ένα Doodle, μία παραλλαγή του λογοτύπου της) με το σχέδιο “Η Ελλάδα μου, ήλιος και θάλασσα”. Είναι ένα όμορφο, και απλό λογότυπο. Υπήρξαν και άλλες καλές συμμετοχές, κάποιες ίσως καλύτερες, αρκετές εξίσου καλές.

Το παιδί κέρδισε, και εμφανίστηκε στο mega2 να δηλώσει τι σήμαινε γι’ αυτόν, η Ελλάδα, και γιατί την σχεδίασε έτσι για την Google. Το παιδί είναι έντεκα χρονών. Ναι; Ναι. Λίγες ημέρες πριν, εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο κάτω όμως, ένας μετανάστης, κάτοικος Ελλάδας, βγήκε από τον μετρό της Αττικής. Κάποιοι, με μαύρες μπλούζες, τον πλησιάζουν. Είναι μόνος του, είναι πολλοί. Τον ρωτούν από που είναι, αν έχει χαρτιά παραμονής. Είναι από το Αφγανιστάν. Δεν έχει, χωρίστηκε από την οικογένειά του, που κατέληξε στην Ελβετία. Αυτός έμεινε εδώ – ίσως ως ενέχυρο. Τον έβρισαν, τον χτύπησαν, έσπασαν ένα μπουκάλι μπύρας και τον χαράκωσαν στο πρόσωπο. Στο πρόσωπο. Τον βρήκε ένας περαστικός, λιπόθυμο. Τον πήγε στο νοσοκομείο, του έκαναν περίπου τριάντα ράμματα, και τον έδιωξαν. Δεν φώναξαν την αστυνομία, δεν έγινε καμία κρατική ενέργεια. Πονούσε όμως, τον πονούσαν τα ράμματα στο πρόσωπο του, και πήγε στους Γιατρούς του Κόσμου κλαίγοντας, την επόμενη μέρα. Οι Γιατροί του Κόσμου σοκαρίστηκαν, και έκαναν γνωστή την υπόθεση.

Το μόνο που πράγμα που ζήτησε, κλαίγοντας ανάμεσα από τα φουσκωμένα ράμματα, ήταν η μητέρα του. Εμφανίστηκε και αυτός, σε ένα video που τράβηξαν μόνοι τους οι Γιατροί του Κόσμου, να παρακαλά να είναι ο τελευταίος που του κάνουν τέτοια βασανιστήρια. Το παιδί είναι δεκατεσσάρων χρονών.

Ότι παραθέτω μέχρι τώρα, είναι γεγονότα. Τα χωρίζουν λίγες ώρες, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα, και μία άβυσσος. Το πρώτο παιδί πάει σχολείο. Πιθανόν έχει προβλήματα, μα έχει στον νου του να δείξει μία Ελλάδα φωτεινή, με τον ήλιο, και την θάλασσα, και μία σημαία, και ένα καράβι, και χαίρομαι, αλήθεια, ειλικρινά χαίρομαι, χαίρομαι που αυτό το παιδί είναι τόσο αθώο, και αυτό είναι Ελλάδα γι’ αυτόν. Με γεμίζει ειρήνη η αισιοδοξία του.

Το δεύτερο παιδί είναι μόνο του. Ήρθε στην Ελλάδα αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο, μα χωρίστηκε από την οικογένειά του. Πέντε δέκα μαυροφορεμένοι δειλοί, τον σημάδεψαν με πόνο και φόβο. Ένα σύστημα τον περιέθαλψε, όσο πιο λίγο ήταν δυνατόν. Κάποιοι εθελοντές, τελικά, μετά από όλη την ταλαιπωρία, τον προστάτεψαν. Με γεμίζει ντροπή και πόνο η περιπέτειά του. Η μόνη θάλασσα που είδε, μάλλον, ήταν βράδυ, και δεν ήταν φωτεινή. Το μόνο καράβι ήταν γεμάτο από ομοεθνείς του, ταλαιπωρημένους και τρομοκρατημένους. Οι μόνες σημαίες ήταν καβατζωμένες από μαυροφορεμένους ηδονισμένους βασανιστές. 

Το πρόσωπό του, το σημαδεμένο πρόσωπο ενός δεκατετράχρονου παιδιού, θα του θυμίζει για πάντα την Ελλάδα. Όσοι τον κοιτούν, θα βλέπουν μία Ελλάδα που μισεί, μια Ελλάδα που φοβάται, μια Ελλάδα που αδιαφορεί.

Τι θα ζωγράφιζε αυτό το παιδί; Αν του ζητούσαν από την Google να ζωγραφίζει το επόμενο Doodle της, για την Ελλάδα, τι θα ζωγράφιζε; Βάλε με το μυαλό σου, εγώ φοβάμαι να σκεφτώ. Όπως και φοβάμαι να σκεφτώ ποια εικόνα είναι πιο αληθινή, ποια μας αντιπροσωπεύει καλύτερα.

Υ.Γ.: Και η ζωή, συνεχίζεται.

(*) Το άρθρο, ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει, βρήκα στο arkoudos.com. Συγχαίρω όποιον το έγραψε - δεν αναφέρεται όνομα - και θα κάνω ό,τι μπορω να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Αρχης γενομένης από το filoftero.

ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ

Το μωρό αυτό είναι 8 μηνών. Γεννήθηκε κωφό. Μέ ένα μηχάνημα, ενεργοποιείται μέσα του η φωνή της μητέρας του, και την ακούει για πρώτη φορά, αφού λίγο πριν έχει ακούσει και φωνές αλλονών. Προσέξτε την αντίδρασή του.

Χρόνια πολλά και καλά σε όλες τις Μαμάδες του κόσμου.

HEY TEACHER, LEAVE THEM KIDS ALONE!

Από τον φίλο ακροατή και αναγνώστη κ. Παναγιώτη Τριάντη, έλαβα και δημοσιεύω την εξής επιστολή του σχετικά με την απεργία των εκπαιδευτικών:

Αγαπητέ Χρήστο,  σου γράφω με αφορμή την αντίδραση των καθηγητών στην αύξηση του ωραρίου τους. Θα ήθελα να εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους είμαι κάθετα εναντίον τους.

1. Δεν έγινε καμμία κινητοποίηση τόσους μήνες που κυκλοφορούσε η φήμη-πληροφορία της αύξησης του ωραρίου και διάλεξαν τα παιδιά σαν μέτρο πίεσης.
2. Όταν ανακοινώθηκε ότι θα πρέπει να συμπληρώνουν το ωράριο τους στα δημοτικά όχι μόνο οι περισσότεροι αρνήθηκαν αλλά το θεώρησαν και υποβάθμιση.
3. Οι καθηγητές της Γ΄ΛΥΚΕΊΟΥ εδώ και χρόνια έχουν παρατήσει τους μαθητές γιατί θεωρούν δεδομένο ότι τα μαθαίνουν όλα στο φροντιστήριο.
4. Σε πολλές περιπτώσεις δικαιολογούν το ωράριο τους με τη υποτιθέμενες δανειστικές βιβλιοθήκες και προγράμματα που δεν έχουν καν τη συμμετοχη παιδιών.
5. Ποιος σοβαρός εργαζόμενος θα υποστήριζε κάποιον που επαναστατεί γιατί το ωράριο του γίνεται από 21 23 ώρες;
6. Δεν είδα καμμία κινητοποίηση γιατί δεν άρχισε φέτος η ενισχυτική διδασκαλία.
7. Πώς να τους υποστηρίξω όταν φέτος τέλειωσε η σχολική χρονιά πριν το Πασχα(θα μου πεις το υπουργείο το αποφάσισε)γιατί δεν πιστεύω να τολμήσει κανένας να πει ότι δουλεύει  κάνοντας επιτήρηση στις εξετάσεις.

Λυπάμαι που για άλλη μια φορά αποδεικνύουν ότι τα παιδιά είναι το τελευταίο τους μέλημα προκειμένου να πετύχουν αυτά που διεκδικούν.

Υ.Γ. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις φυσικά και υπάρχουν καθηγητές που διαβάζουν και προετοιμάζουν στο σπίτι τα μαθήματα αλλά  σίγουρα αυτοί δεν είναι οι συνδικαλιστές.

ΧΤΥΠΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΕΣΜΕΝΟ...

Φιλειρηνικός (;) οίστρος έχει καταβάλει εσχάτως την τουρκική διοίκηση, ανεβάζοντας ξαφνικά, σε όλα τα φόρα, τους τόνους για τον διακαή της, λέει, πόθο να λύσει «εδώ και τώρα» το Κυπριακό. Τόσο ειλικρινής είναι αυτή η επιθυμία της, που έσπευσε αυτές τις μέρες να εμπλουτίσει τον κατοχικό της στρατό στη βόρεια Κύπρο, με όπλα και πυρομαχικά αξίας 156.000 ευρώ. Όλη αυτή η τάχατες «επίθεση ειρήνης» προς την Κυπριακής Δημοκρατία, (που στην ουσία δεν είναι τίποτ’ άλλο από μία ακόμα επίδειξη ισχύος, δεν είναι άσχετη με την δεινή οικονομική κρίση στην οποία έχουμε περιέλθει, και που ο «γείτονας», όπως έκανε ανέκαθεν,  θέλει προς όφελός του να εκμεταλλευτεί. Από αρχαιοτάτων χρόνων, ακόμα και στους πιο σκληρούς αγώνες πάλης και πυγμαχίας, οι αγωνιζόμενοι σέβονταν τον άγραφο νόμο που έλεγε ότι τον πεσμένο αντίπαλο δεν τον χτυπάς με τίποτα. Ο νόμος αυτός δεν «υπάρχει» για την Τουρκία. Όπως δεν «υπάρχει» και για τα άγρια ζώα στη ζούγκλα…

Ο ΒΟΛΕΜΕΝΟΣ........

Ο ΒΟΛΕΜΕΝΟΣ. Ετυμολογικά, λέει ο Μπαμπινιώτης, βγαίνει από το ρήμα βολεύω, και φτάνει στον εύβολο, ο οποίος είναι ο «καλότυχος, τυχερός (στη ρίψη του ζαριού)». Ευ+βόλος. , Ενυπάρχει, δηλαδή, το στοιχείο της τύχης. Πχ, έχεις σύγγαμπρο στην πολεοδομία, που σε ενημερώνει εγκαίρως για κάτι καινούργια χωράφια που θα «κοπούν», βρίσκεις κολλητό στη τράπεζα που σου εγκρίνει επισφαλές δάνειο, αγοράζεις το φιλέτο 10, το πουλάς 1000, και είσαι πια «βολεμένος»

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ, τώρα, γίνεται πιο συγκεκριμένος: «Αυτός που έχει εξυπηρετηθεί με πλάγια μέσα». Και ήδη καλύπτει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Κατ’ επέκταση, και πάντα κατά τον Μπαμπινιώτη, βολεμένος είναι και «αυτός που έχει επαναπαυθεί σε μία κατάσταση, που ζει άνετα και με ασφάλεια». Αυτός, μπορεί να συγγενεύει με τον πρώτο, να είναι προέκτασή του, η να είναι απλώς «τακτοποιημένος και ευτυχής» χωρις να έχει αναγκαστικά επωφεληθεί από πλάγιους τρόπους.

ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΚΑ, τώρα, (και εδώ ο Μπαμπινιώτης δεν μπορεί να βοηθήσει – λεξικολόγος είναι ο άνθρωπος!), ο βολεμένος είναι από τις πιο απεχθείς φάτσες που μπορείς να συναντήσεις. Εκείνο που τον ξεχωρίζει από τους άλλους, είναι ότι είναι απελπιστικά συνηθισμένος! «Άχρωμο και άοσμο» θα τον έλεγαν εάν ήταν χημική ουσία. Το συνηθισμένο παρουσιαστικό του το απέκτησε από την φυσική του τάση να θέλει, και να καταφέρνει, να περνάει απαρατήρητος. Κάπως έτσι, καταντάει και ο σκύλος να μοιάζει με το αφεντικό του…

ΠΩΣ μου’ρθε αυτό τώρα, με τους βολεμένους; Δεν ξέρω, και ειλικρινά δεν έχω κάποιον υπ’ όψιν μου συγκεκριμένα. Όμως …να: τυχαίνει τον τελευταίο καιρό να προσέχω δίπλα και γύρω μου όλο και πιο πολλές «συνηθισμένες φατσούλες», που τώρα όμως, ξεχωρίζουν σαν την μύγα μες το γάλα. Και τους είναι πιο δύσκολο να συνεχίζουν να κάνουν τις μουλωχτές πάπιες... 

ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ; ΜΙΑ ΑΝΗΘΙΚΗ ΠΡΑΞΗ!

Του
Λευτέρη Κουσούλη*

Η επιλογή των καθηγητών της Μέσης Εκπαίδευσης να προχωρήσουν σε απεργία μέσα στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, δεν είναι απλώς ένας πολιτικός και συνδικαλιστικός παραλογισμός. Είναι μια ανήθικη πράξη.

Αν δούμε την πολιτική και συνδικαλιστική δράση σαν ανάπτυξη ισχύος, η επιλογή του αντιπάλου – δηλαδή των μαθητών – εκ μέρους των καθηγητών, αποτελεί ένα παράδειγμα στάσης, που βρίσκεται στον αντίποδα κάθε κοινωνικού και ηθικού κανόνα της δημοκρατικής συνύπαρξης.

Σε μια θεμελιώδη αξιολόγηση θέσεων και ρόλων, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, βρίσκονται, στα δικά μου μάτια, στην πρώτη γραμμή. Για αυτό και όλοι μας, υπό το πρίσμα αυτό, πρέπει να είμαστε δίπλα στους δασκάλους και τους καθηγητές.

Τις τελευταίες δεκαετίες, ο τρόπος που λειτούργησε το μόρφωμα εξουσίας φεουδαρχικού τύπου, αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «πολιτικό σύστημα», οδήγησε και αποδέχτηκε την ανατροπή των ιεραρχήσεων. Το πρώτο έγινε δεύτερο. Και το σημαντικό έγινε ασήμαντο. Όποιος διέθετε ισχύ, πετύχαινε την αρπαγή πόρων από την κοινωνία. Έτσι, μια εργαζόμενη σε ΔΕΚΟ, αμειβόταν και αμείβεται πολύ καλύτερα από τη δασκάλα και την καθηγήτρια των παιδιών της. Ο συμβιβασμός αυτός, συμβιβασμός κατάπτωσης για μια κοινωνία, παρέσυρε τους δασκάλους και τους καθηγητές, τη θέση τους και το ρόλο τους. Και μαζί το δημόσιο σχολείο.

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές πρέπει να ξαναβρούν τη θέση που τους αξίζει. Και πρέπει στις ιεραρχήσεις μας να κατέχουν την πρώτη θέση. Με αντίστοιχη συμβολική και υλική ανταμοιβή. Την ώρα που η μάχη πρέπει να δοθεί με όλα τα μέσα για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου, η επιλογή των καθηγητών να απεργήσουν μέσα στις εξετάσεις, αποτελεί ένα αρνητικό παράδειγμα.  Έχουν και οι ίδιοι, προφανώς, αφομοιωθεί από τον τρόπο που τους αντιμετώπισε μέχρι τώρα το λεγόμενο «σύστημα» και έχουν προσχωρήσει σε μια ανήθικη αντίληψη για την πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Έχουν οι καθηγητές όλο το χρόνο μπροστά τους να δώσουν τις μάχες, ώστε και το δημόσιο σχολείο να γίνει χώρος πραγματικής γνώσης και τη δική τους θέση, όπως δικαιούνται, να βελτιώσουν.

Γι’ αυτό, όχι απεργία στις εξετάσεις.

Υ.Γ. Έχω εργαστεί αρκετά χρόνια ως ωρομίσθιος καθηγητής. Έχω μια μικρή γνώση και εμπειρία για τη σχέση καθηγητή και μαθητή, για την ιερότητα αυτής της σχέσης. Για αυτό, ακόμη μια φορά: όχι απεργία στις εξετάσεις.

* Ο Λευτερης Κουσουλης ειναι πολιτικός επιστήμονας. Το άρθρο του αυτό δημοσιεύεται και στην ιστοσελίδα του www.lefteriskoousoulis.gr.

 

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Εντάξει παιδιά, δίκιο έχετε!

Παραμέλησα λίγο (δηλαδή πολύ) το site. Μέρες του Πάσχα, μ' απορρόφησαν πλήρως το πανέμορφο Πήλιο (Θεέ μου, τι πανηγύρι της βλάστησης ήταν αυτό!...), η καλή παρέα μου, οι λειτουργίες στο μοναστήρι των Ταξιαρχών, στον Άη Γιώργη, (στη φωτό, η περιφορά του Επιταφίου στο προαύλιο της Μονής), οι βόλτες, οι φαντασιώσεις μου, η απόσταση που σε φέρνει πιο κοντά στον άλλον, τόσο που κόβεται η ανάσα σου, οι γεύσεις μου, οι μυρωδιές.

Η διαγραφή "της υπάρχουσας κατάστασης".

Απομόνωση από την ΕΡΤ. Δεδουλευμένα. Οφειλόμενα. Λεξιλόγιο οικονομικής επιβίωσης, που σπάνια είναι συνυφασμένο με την πραγματική συμπόρευση με τη ζωή, μέσα από τις χαρές, τις λύπες, τις επιτυχίες και τις θλίψεις της.

Ευχαριστω τον Θεό, που μέ οδήγησε σε δρόμους όπου η επιβίωση και, ακόμα περισσότερο η ευτυχία μου, δεν εξαρτάται ούτε από το αν έχω δουλειά, ή ποιά δουλειά έχω, ούτε από τα πόσα χρήματα βγάζω. Δεν έχω ανάγκη να διαβεβαιώσω κανέναν ότι δεν ομιλώ από θέσεως ισχύος ή εξασφαλισμένης σιγουριάς. Η μόνη δύναμη που έχω, είναι αυτή που τροφοδοτεί τη σκέψη και τη ψυχή μου. Δεν μπορεί να την πειράξει κανείς, μόνο εάν εγώ το επιτρέψω. Δεν υπόκειται σε κανεναν κανονισμό. Δεν υπάγεται σε κανένα "όργανο". Και μ' αυτήν, προσπαθώ, αγωνίζομαι κάθε μέρα, να εξασφαλίσω κομματάκι-κομματάκι την ελευθερία μου.

Οπλίζομαι, λοιπόν.
Και μαζέυω "τα μικρά, πολύτιμα" που μου επιτρέπει η διάθεσή μου να βλέπω. Αυτή η "διάθεση" είναι το μεγάλο μου πρόβλημα. Ο εχθρός μου. Εξαρτάται, ακόμα, από προσώπατα και πράγματα της τρέχουσας κατάστασης.

Μια γραμμή ειδησεογραφίας, μου φέρνει ακόμα θυμό.
Μιά στίξη ανακοινωσης συνδικαλιστικού φορέα, μου κάθεται στο στόμα, γευση όξυνη, και πανικοβάλλομαι να μη τη καταπιώ και δηλητηριάσει τη ψυχή μου.

Σ' αυτόν τον "τομέα", της ... πρώτης, πικρής γεύσης, έχω ακόμα πολλή δουλειά να κάνω.

Μια φίλη, με βοηθά πολύ τελευταία. Τη ξέρω λίγο, την αισθάνομαι πολύ.

Μου στέλνει τραγούδια. Φρέσκα, σαν τον καρπό που κόβειθς από το δέντρο πριν φτάσουν σ' αυτό οι μηχανές και οι άπληστοι. Λέω στο web radio που μαρινάρω ακόμα μες το μυαλό μου, να την "διορίσω" υπεύθυνη για την προσέλκυση των ακροατών που η ηλικιακή μου απόσταση από αυτούς, άρχισε να φαίνεαι και να βαραίνει.

Θα την λέω "Μαντάμ Ε.", για να τη φορτώσω με τίτλο δυσανάλογο πρός τη φρεσκάδα της.

Αυτή, σας παρουσιάζει σήμερα του Oh Land, στο τραγούδι Rainbow.

Ουράνιο τόξο...

Καλή ακρόαση!

 

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΞΑΝΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥΣ....

Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε πριν από περίπου 2 εβδομάδες, σε ένα περίπτερο της Λεμεσού, στη Κύπρο. Το ξέρω πως ειναι από εκείνες τις εικόνες που δεν χρειάζονται λόγια. Τις φτωχαίνουν τα λόγια, αλλά θα το διακινδυνεύσω, μόνο για να πω όσα πλημμυρίζουν τη ψυχή μου όποτε συναντώ στο δρόμο τέτοιες ομορφιές, τέτοιο απέραντο μεγαλείο.

Για τους Λεμεσιανούς, η εικόνα "δεν λέει" πολλά πράγματα. Είναι σαν να προσπαθεί κάποιος να περιγράψει το νερό που τρέχει με γλυκιά ορμή σ' ένα ρυάκι. Το να ανοίξεις τη καρδιά σου σ' εκείνον που δυσκολεύεται, ειναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Τόκαναν το 1974, όταν συνέβη το, νομίζω πρωτοφανές διεθνώς, μία ολόκληρη πόλη, η Λεμεσός, να καλοδεχτεί μια άλλη πόλη, εξίσου μεγάλη, την Αμμόχωστο.

Δεν την καλοδέχτηκε μόνο, όμως. Την "ενσωμάτωσε". Την έκανε να νοιωσει ότι και εκεί σπίτι της ηταν.

Αν αύριο-μεθαυριο ανοίξει και πάλι το Βαρώσι, πολλύς κόσμος που θα επιλέξει να μην επιστρέψει για μόνιμη εγκατάσταση, δεν είναι επειδή στη Λεμεσό έβγαλε λεφτά και κάνει τώρα καλή ζωή, αλλά ότι στη Λεμεσό "πολιτογραφήθηκε" και η ψυχή του.

Ο περιπτεράς, λοιπόν, που έβαλε μπροστά-μπροστά αυτό το δισκάκι με την χαρτονένια "ταμπέλα", τόκανε επειδή πήρε εντολή από το μέσα του. Αλλά και την απόλυτη διαβεβαίωση ότι, ακόμα και σε μία κοινωνία όπου το κοινό έγκλημα δεν έχει κατασταλεί, αντίθετα ζεί και βασιλεύει, ακόμα και ο "υπόκοσμος" που βάζει "μπόμπες" και κλέβει μαγαζιά και σπίτια, όχι μόνο δεν θα τολμήσει σ' αυτό το δισκάκι να βάλει χέρι, αλλά πιθανώς να ρίξει και κάτι από τον κλεμμένο του οβολό!

ΚΥΡΙΟΣ ΗΡΘΕ. ΣΕΡ ΦΕΥΓΕΙ

ΣΕΡ ΑΛΕΞ ΦΕΡΓΚΙΟΥΣΟΝ, 72, Σκωτσέζος προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κάθισε στον πάγκο της το 1986 και τις περγαμηνές του, εάν δεν τις ξέρετε κιόλας, οπωσδήποτε θα τις πληροφορηθείτε στις αθλητικές ειδησεις εφημερίδων, ραδιοφωνων, τηλεορασεων και sites. Εκείνο που κρατώ εγώ, εδώ στο φιλοφτερο, είναι ότι δεν πρέπει να υπάρχει προηγούμενο η ανακοίνωση ενός προπονητή ότι πήρε την απόφαση, μετά τα κύπελλα και τα πρωταθλήματα, να γευτεί από το καλοκαίρι που έρχεται τους καρπούς της σύνταξης, να έχει γίνει πρώτη είδηση παγκόσμια, και μάλιστα με τόση συναισθηματική, και όχι μόνο, φόρτιση. Αναφέρω ενδεικτικά, ότι μόλις έγινε γνωστό ότι ο σερ Αλεξ δεν θα είναι την επόμενη αγωνιστική περίοδο στον πάγκο της Γιουνάιτεντ, η μετοχή της ομάδας στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης έπεσε μέχρι και κατά 4,5%.

ΣΕ ΑΓΟΡΕΣ όπου οι αξίες των μετοχών συμβαδίζουν με τις αξίες των «προιόντων» που παράγονται ή προσφέρονται από τις εισηγμένες εταιρείες, η χθεσινή «αντίδραση» στην είδηση της απόσυρσης του σερ Άλεξ δεν προκαλεί έκπληξη. Άλλωστε, όταν η Γιουνάϊτεντ μπήκε στο χρηματιστηριακό παιχνίδι, δεν πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλες (όπως έγινε με τις περισσότερες δικές μας εταιρείες, την αλήστου εκείνη εποχή της Μεγάλης Χρηματιστηριακής Φούσκας), αλλά με μία λιτή πρόταση στο ενημερωτικό της φυλλάδιο και site, τα είπε όλα: «Η δουλειά μας έγκειται στην ικανότητα της εταιρείας μας να προσελκύει και να διατηρεί ποδοσφαιριστές μεγάλης αξίας». Και, σ’ αυτό το σημείο, ο ρόλος του μάνατζερ της ομάδας, του σε Άλεξ, ήταν καίριος και αδιαμφισβήτητος. Η διοίκηση, τόπε άλλωστε πολύ καθαρά χθες: «Οποιοσδήποτε διάδοχος του τωρινού μας μάνατζερ, μπορεί να μην αποδειχτεί όσο επιτυχημένος είναι αυτός».

Ο ΦΕΡΓΚΙΟΥΣΟΝ έγινε «πρώτη είδηση» παγκοσμίως, όχι επειδή το ποδόσφαιρο είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο, ούτε επειδή η Γιουνάιτεντ έχει στον πλανήτη περισσότερους φίλους και οπαδούς από οποιαδήποτε άλλη ποδοσφαιρική ομάδα. Εγινε, διότι προσωποποιεί πολλά πράγματα που στην εποχή μας λείπουν, γι’ αυτό είναι και περιζήτητα. Τα απαριθμώ σκόρπια: Είχε ταλέντο και γνώση του αντικειμένου. Ήθελε, και είχε γύρω και δίπλα του τους καλύτερους συνεργάτες, τους οποίους εμπιστευόταν απολύτως, τους άκουγε, και τους σεβόταν. Ήταν εργατικός όσο δεν περιγράφεται. Πρώτος έφτανε στο γήπεδο, τελευταίος έφευγε. Δεν πήρε ποτέ άδεια ασθενείας. Οι διακοπές του ήταν, όπως λένε οι Άγγλοι, working holidays. Ήταν αυστηρός, και δίκαιος. Έπειθε το Διοικητικό Συμβούλιο της ομάδας, ότι στον δικό του τομέα δεν ήθελε παρεμβάσεις, δεδομένου ότι ήξερε πως ήταν ο ίδιος υπόλογος για κάθε πράξη και ενέργειά του. Μολονότι τον πήραν τα χρόνια, δεν έμεινε ποτέ στάσιμος στις ποδοσφαιρικές του γνώσεις και τακτικές. Διάβαζε, μελετούσε, έψαχνε, δοκίμαζε. Ήταν πολύ μπροστά από τους περισσότερους, πιο νέους συναδέλφους του. Παθιαζόταν με το παιχνίδι. Το ζούσε. Είχε τους ποδοσφαιριστές του «μια γροθιά». Πειθαρχία αδιαπραγμάτευτη, αλλά κλίμα οικογενειακό, ομαδικό. Τέλος, but not least, ο άνθρωπος είχε όραμα. Έβλεπε μπροστά. Και όσο δύσκολο και αν ήταν το παιχνίδι της «επόμενης Κυριακής», ο σερ Άλεξ πάντα τρωγόταν με το «πως θα είναι η Γιουνάιτεντ σε δέκα χρόνια».

ΑΥΤΕΣ οι αρετές, αυτή η μαγιά, έπλασε μία από τις πιο επιτυχημένες και συναρπαστικές ιστορίες στο σύγχρονο μάνατζμεντ. Ιστορία που μακάρι να αποτελούσε case study, όχι μόνο για Ανώνυμη Ποδοσφαιρική Εταιρεία, αλλά ακόμα και για να διευθύνεις ένα σχολείο  πανεπιστήμιο, να διοικείς ένα νοσοκομείο, να υπηρετείς ένα τάγμα στρατού, να αναπτύσσεις μια εμπορική εταιρεία, να κυβερνάς μια χώρα!...

ΥΓ.: Στα ελλαδικά blogs και tweets, περισσεύουν κιόλας τα κακεντρεχή και επικριτικά σχόλια, του τύπου «σιγά τον προπονητή». Εμ, βεβαια. Εκ του αποτελέσματος, εμείς είμαστε by far υπέρτεροι… Ποια Μάντσεστερ, τώρα, και ποιος Φέργιουσον;