ΜΙΑ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ ΑΓΑΠΗΣΑ

Τραγούδι σεφαράδικο, που του βάλαμε ελληνικούς στίχους και το πολιτογραφήσαμε δικό μας. Γι' αυτό και η μουσική είν' ωραία. Ή μάλλον, όχι απλώς ωραία. Είναι όμορφη. Με την πιο βαθιά και έντονη έννοια της ομορφιάς. Σου επιτρέπει να την κάνεις ό,τι θέλεις - και εδω αναφέρομαι μόνο στην "θετική πρωτοβουλία". Αυτήν που μοιάζει με υιοθεσία ενός παιδιού, που το αγκαλιάζεις περισσότερο κι απ' ότι αν ήταν δικό σου. Το αγαπάς. Το λατρεύεις. Και κάποια στιγμή, πιστεύεις, και νοιώθεις, ότι εσύ το γέννησες.

Σήμερα στην εκπομπή, έβαλα αυτό το κομμάτι. Η Γιασμίν Λεβί, γεννημένη το 1975 στην Ιερουσαλήμ, Ισραηλινή συνθέτρια και τραγουδίστρια, με σεφαράδικες ρίζες από την αλησμόνητη εκείνη μήτρα της Αγίας Διασποράς, το ερμηνευσε με τρόπο εκπληκτικό - άλλωστε, το μαρτυρεί, νομίζω, και το βιντεάκι που αναρτώ.

Η συγκεκεριμένη ερημεία, μαζί με το μουσικό σύνολο My Sweey Canary, Γλυκό μου Καναρίνι, είναι από ζωντανη μαγνητοσκόπηση μιας συνυλίας στο Stage της Θεσσαλονίκης, σε μία βραδυά αφιερωμένη στην μεγάλη Ρόζα Εσκενάζυ.

Καλη ακρόαση.

 

ΠΟΙΟΙ ΠΑΝΕ ΣΤΑ ΣΚΥΛΑΔΙΚΑ ΑΚΟΜΑ;

»»ΣΚΥΛΑΔΙΚΑ. Και, όμως, μερικά από αυτά ανθίστανται στη κρίση. Και εάν μάλιστα πάει κάποιος σε μερικά από τα πιο hot (πανάθεμά τους!) μαγαζιά, όπως είναι εκείνα στο οποίοι τραγουδούν (τρόπος του λέγειν) Η Πάολα, ο Κιάμος, ο Παντελίδης και ο Καράς (αν και αυτός είναι γνησιος λαικός τραγουδιστής), θα αναρωτηθεί μήπως «κατέβηκε» σε άλλη χώρα, διότι η Ελλάδα που βρέθηκε σο χείλος της χρεωκοπίας και της εξόδου της από το Ευρώ, δεν μπορεί να είναι αυτή όπου χιλιάδες πελάτες λικνίζονται στα τραπέζια και στις πίστες, πετώντας βουνά από λουλούδια, και καταπίνοντας ουίσκι και βότκα σαν το νερό; Η δημοσιογράφος Αστερόπη Λαζαρίδου, πήγε σ’ αυτά τα μαγαζιά για λογαριασμό του «BHmagazino», περιοδικού που κυκλοφορεί με το «Βημα» της Κυριακής, αποφασισμένη να βρεί απαντήσεις στο αγωνιώδες ερώτημα: Μα ποιοι πάνε, τέλος πάντων, στα μπουζούκια σε καιρό κρίσης; Ιδού τι διαπίστωσε:

«Είναι πιτσιρικάδες που το παίζουν πλούσιοι με το πορτοφόλι ενός μπαμπά, που για τους Χ λόγους δεν άγγιξε η κρίση. Είναι αρκετοί Κύπριοι, ακόμη περισσότεροι Άραβες, Ισραηλινοί και Λιβανέζοι, ενώ πολύ δυναμικά πλασσάρονται και τα περίφημα «λεφτα της επαρχίας» (οι «χώρκατοι», όπως λέμε στη Κύπρο)». Στα πρώτα τραπέζια, δεν βλέπεις τα άλλοτε σελέμπριτιζ της πρώτης γραμμής. Είναι είτε στη φυλακή λόγω χρεών, είτε στο σπίτι τους για να μην δίνουν δικαιώματα. Ξημερώματα πιά, η καυμένη η Αστερόπη κατέληξε σπίτι της, όπου «επιβεβαιώνεις, λέει, ότι ζουμε στο 2013 και όχι στο 1993, και πέφτεις για ύπνο!»

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ-ΚΟΠΡΙΤΕΣ Μ' ΑΡΕΣΟΥΝ ΕΜΕΝΑ

Απόσπασμα, τωρα,  από το κείμενο "Τα ποιήματα στο δρόμο", του Νίκου Χουλιαρά, όπως δημοσιευτηκε στο περιοδικό  Η Λέξη, (*) αρ. 147, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 1998.

Μ' αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ' τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια -όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.

Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ' αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ' αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.

Μ' αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ' απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ' αρέσουνε και τ' άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ' το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.

Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΕ ΠΡΩΤΟΣ!

Να μία από εκείνες τις ιστορίες που σου δίνουν μπόϊ. Σε ανεβάζουν. Σε φορτίζουν με κουράγιο και ελπίδα. Δυστυχώς, τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης τις αγνοούν τις ιστορίες αυτές και τις προσπερνούν. Εμείς εδώ, όχι.

 

 

Λοιπόν, η ιστορία αυτής της φωτογραφίας έχει ως εξής. Στις 2 του περασμένου Δεκεμβρίου, ο Βάσκος αθλητής Ιβάν Φερναντέζ Ανάγια συμμετείχε σε έναν αγώνα ανώμαλου δρόμου στην Μπουρλάντα, στο Ναβάρρε.

 

Βρισκόταν στη δεύτερη θέση, σε αρκετά μεγάλη απόσταση από τον προπορευόμενο Αμπέλ Μουτάι, ο οποίος είχε κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στο αγώνισμα των 3000 μέτρων στήπλ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το περασμένο καλοκαίρι.

 

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΛΕΙΣΤΟ

Ενας από τους τελευταίους σημαντικούς κριτικούς της ελληνικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας, ο Δημητρης Ραυτόπουλος, μίλησε στο Βημα της περασμένης Κυριακής για την πρόσφατη συλλογή δοκιμίων του με θέμα τον Εμφύλιο και τις συνέπειές του, για την Αριστερά, τη βία, την κριτική και τον δυτικό πολιτισμό.

Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, που αξίζει να την αναζητήσει κανείς στο ϊντερνετ στο link http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=493698. Σε κάποιο σημείο της, ο Γιάννης Μπασκόζος ρωτά τον Δημητρη Ραυτόπουλο:

Η Αριστερά σήμερα έχει απελευθερωθεί από το ιδεολογικό εργαλείο της;

Και εκείνος απάντησε:

«Μπορεί να έχει αποστασιοποιηθεί από την κλασική μαρξιστική προοπτική και στρατηγική, αλλά δεν έχει απελευθερωθεί κατά τα υπόλοιπα, δηλαδή πνευματικά. Υπάρχουν θέματα που η Αριστερά αρνείται να συζητήσει. Και κατασκευάζει εχθρούς σε όσους λένε κάτι άλλο. Ακόμη και σήμερα η αριστερή κριτική είναι δεσμευμένη στον αυτοματισμό που δημιούργησε η αριστερή ιδεολογία. Δεν ψάχνει, δεν συζητεί. Η Αριστερά παραμένει ένα σύστημα κλειστό. Η παράταξη που θέλει να αλλάξει τα πάντα δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό της. Να προσαρμοστεί στον καιρό της. Ακόμη και οι ταγματασφαλίτες κάποτε απολογούνται. Και τίθεται το ερώτημα: ποιος τους βοήθησε να γίνουν ταγματασφαλίτες; Μήπως η μονοπώληση της Αντίστασης από τους εαμικούς έστειλε κάποιους φτωχούς στα Τάγματα Ασφαλείας;».

ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΒΟΛΤΕΣ...

Όχι, δεν θα πάς στη δουλειά σου σήμερα, διότι εγώ δεν θάρθω να σε πάρω. Ούτε με το τρένο, ούτε με το λεωφορείο.

Ούτε σήμερα θα πάς δουλειά, γιατί θα κατέβω εγω στο κέντρο και θα το κλείσω. Κάτσε σπίτι εσύ.

Ούτε σπίτι, όμως, θα μπορέσεις να κάτσεις. Θα σου κόψω το ρεύμα, κάνε καμμιά βόλτα. να πράσει η ώρα σου, μη πουντιάσεις μέσα, έξω ειναι καλύτερα.

Έχω κάνει τις βόλτες της ζωής μου σ' αυτόν τον τόπο. Πάντοτε, για ν΄αποφύγω κάτι που μου επιβάλουν κάποιοι, και που εκμεταλλεύονται κάποιοι άλλοι. ¨οταν θέλω να κάτσω σπίτι, μου λένε βγες. Όταν θέλω να βγω, είν' όλα αποκλεισμένα. Τι στο διάολο...

Αυτες τις μέρες, γελάνε και τ' αυτιά των ταξιτζήδων που δεν περπατάει το μετρό, και βάλανε φρενο και τα λεωφορεία. Δόξα σοι ο Θεός, σταυροκοπιόταν και ο βενζινοπώλης μου, περιχαρής που λόγω τις απεργίας στις δημόσιες συγκοινωνίες, πολλύς κόσμος αναγκάστηκε και πάλι να θυμηθεί το ΙΧ του. Ο θάνατός σου, η ζωή μου, κι ας γράφει το πανό "αλληλλεγγύη". Ποιά αλληλλεγγυη; Και γιατί;

Όλοι αυτοί που σήμερα τρίβουν τα χέρια τους, χθές όταν απεργούσαν εκείνοι τραβούσαν τα μαλλιά τους και καλούσαν τους υπόλοιπους σε αλληλλεγγύη - τρελλά πράματα. Κι εγω, να κάνω συνεχώς βόλτες. Θα περάσει η ώρα, λέω. Θα περάσει το κακό.

Γυρεύω φαρμακείο. Κάπου θα βρω ανοικτό, πόνεσε το κεφάλι μου από τα συνθήματα. Που αν έλεγαν "εμείς", θα τα επαναλάμβανα με τη ψυχή μου. Αν άνοιγαν τον δρόμο για να πάει στη δουλειά του εκείνος που τον περιμένουν σπίτι τέσσερα στόματα, δεν θάβαζα μουσικούλες στην εκπομπή μου, ούτε ιστοριούλες θα αράδιαζα - το μικρόφωνό μου θάταν δικό τους. Ολόδικό τους!

Όχι, δεν το θέλουν, ουτε αυτό. Ανοικτό τουλάχιστον δεν το θέλουν. Πόσες φορές δεν τα κλείσαμε; Γιατί ρε παιδιά; Απεργία. ωράια, για ποιόν λόγο; .... Α, μάλιστα! Και γιατί να μην το επικοινωνίσουμε καλά στον κόσμο, να καταλάβει, και αν κρίνει ότι έχουμε δίκιο, ναρθει μαζί μας; Τωρα, έτσι, σιγα μην ιδρώσει. Ισα-ίσα που θα χαρεί περισσότερο ακούγοντας νον-στοπ μουσική παρά εμένα!

Και συνεχίζω τις βόλτες μου, που λές, μέχρι να καταλάβω τι στην ευχή συμβαίνει εδω. Γιατί το ένα συλλαλητήριο να γίνεται στην Ομόνοια, το άλλο στην Κλαυθμώνος και το τρίτο στο Σύνταγμα, όταν σε όλα τα μπλοκ ακούγονται τα ίδια συνθήματα; Γιατί να απεργεί κάποιος που δεν εργάστηκε ποτέ, και να μην απεργούν εκείνοι που σκοτώνονται στη δουλειά;

Γιατί να είναι τόσο ευκολοεξήγητος ο λόγος που μας κυβερνούν τόσοι σκάρτοι;

FUR ELISE. ΓΙΑ ΤΗ ΛΙΖΑ...

Δεν μπορει, λέω. Κάπου εκεί έξω θα υπάρχει "μια Λίζα", να της αφιερώσω κι εγω, μία από τις ωραιότερες, κατ' εμέ, διασκευές (άν και προτιμώ τον όρο "αναπροσαρμογές") της περίφημης Bagatelle σε Λα ελάσσονα του Μπετόβεν, γνωστότερης ως Fur Elise, για πιάνο και ορχήστρα, ενω το πρωτότυπο έργο είναι μόνο για πιάνο.

"Γιατί Λίζα;", θα πείς.
"Δεν ξέρω. Ή μάλλον ξέρω, αλλά δεν σου λέω"
"Τότε, γιατί το ανακοινώνεις ως επιθυμία σου;"
"Διότι όταν με πνίγουν οι επιθυμίες, τις αφήνω ελεύθερες να ξεχειλίσουν. Ακόμα κι αν είναι μόνο στο φαντασιακό μου...".
"Κι είσαι σίγουρος ότι ο Μπετόβεν τογραψε για μια συγκεκεριμένη Ελίζε που αγαπούσε;"
"Όχι. Θέλω να πιστευω ότι το έγραψε για τη Λίζα που έχω υπ' όψιν εγω! Πάντως, μέχρι στιγμής, τέσσερεις θεωρίες επικρατούν."

Απόλαυσε όμως πρώτα το κομμάτι. Την αναπροσαρμογή έκανε ο Γκεόργκι Τσέρκιν, που το ερμηνευει κιόλας στο πιάνο.





Διάβασε τωρα, παράκάτω, τα 4 σενάρια:

ΣΕ ΓΝΩΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ

Του Περικλή Κυπραίου*


Η επιστροφή μας στις γενέτειρες

Είναι ένα πνευματικό γεγονός γεμάτο μυστήριο.

Όταν κάποιος μας ρωτάει: «Από πού είσαι ;»

Απαντάμε συνήθως λέγοντας «Γεννήθηκα… εκεί».

Αυτό το «Γεννήθηκα» περιέχει

Όλο το βάρος και την ελάφρυνση της ύπαρξής μας !

Φεύγοντας απ’ αυτούς τους τόπους – νέοι συνήθως –

Κάθε φορά που συναντιόμασταν με παλιούς φίλους

Αυτό που χρησίμευε σαν αθωωτικό άλλοθι

Για το «αδίκημα» της φυγής, ήταν η λέξη «Σκορπίσαμε»!

«Γεννηθήκαμε» - «Σκορπίσαμε»!

Τέτοιες εξισώσεις μόνον η ζωή τις επινοεί

Χωρίς να μας αποκαλύπτει μάλιστα την λύση.

Η επιστροφή λοιπόν είναι μια περιπέτεια.

Τα ερωτήματα σαν σμήνη αναστατωμένων πουλιών

Φτεροκοπούν ασταμάτητα.

«Άλλαξα εγώ ή ο τόπος;

Ή αλλάξαμε κι οι δύο;»

Και η μνήμη γιατί βάζει αντικανονικές τρικλοποδιές

Στον «τελικό» της ισορροπίας ;

Και ο χρόνος γιατί κάνει «τα στραβά μάτια»

 Σαν «πουλημένος» διαιτητής;

Μέσα σ’ αυτό το στροβιλισμό ξέχασες κάτι.

Επιστρέφοντας σ’ αυτούς τους τόπους

Είναι σαν να παίζεις «εκτός έδρας»

Το παρελθόν οικείο και ευανάγνωστο

Δεν παύει να είναι ακίνητο !

Γι’ αυτό και το παιχνίδι είναι σικέ.

Κάποια μεταγραφή από το μέλλον

Όσο κι αν κοστίζει, επιβάλλεται!

 

 

 

(*) Ο Περικλής ειναι Δάσκαλος. Το προτιμώ από "εκπαιδευτικός" - έχει κακοποιηθεί συνδικαλιστικά ο όρος. Διδάσκει σ' ένα σχολείο έξω από την Πάτρα. Τον "γνωρισα" ως συνθετη και στιχουργό, από ένα δισκάκι, "Μεταμορφώσεις", με 4 μόλις τραγουδάκια. Το ένα, Ερημίτες, τοχω στο "ρεπερτόριο ζωής", όπως λέω μια "λίστα" με τα αγαπημένα μου - αυτα που, εάν ναυαγησω ποτέ, θα έχω οπσωδηποτε μαζί μου. Ερημίτης! Ο Περικλής είναι και ποιητής.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΑΣ

Πως αλλάζει η εξουσία, ή έστω η προσδοκία της εξουσίας τον άνθρωπο! Ο κ. Τσίπρας, ο οποίος πρό μερικών μηνών ήταν έτοιμος, με τις πολιτικές που πρέσβευε, να βγάλει την Ελλάδα από την ΟΝΕ και να την δεί να επιστρεφει στη δραχμούλα, διαβεβαιώνει τώρα τους Αμερικανούς, τους οποίους επισκέπτεται με την άυρα μελλοντικού πρωθυουργού, ότι «θα κρατήσουμε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη». Ο ίδιος άνθρωπος, που και πάλι λίγους μήνες πρίν δεσμευόταν ότι την επόμενη μέρα που θα γίνει κυβέρνηση θα καταργήσει τα Μνημόνια, ξανα από την Αμέρικα καθησυχάζει τους εκεί ακροατές του ότι «δεν θα σκίσουμε τις δανειακές συμβάσεις». Τώρα, για όλο αυτό το πράγμα, η πλούσια αλλά και συνεχώς ανανεούμενη ελληνική γλώσσα έχει μία λέξη που τα λέει όλα: κωλοτούμπα. Που μοιάζει πλέον να είναι το πιο αγαπημένο άθλημα των περισσότερων πολιτικών μας – αρκεί να θυμηθούμε τον κ. Σαμαρά προ ενός έτους, ή τον κ. Παπανδρέου πριν πάθει ως Πρωθυπουργός ναυτία και αναγκαστεί να πάρει ντραμαμίνες. Και καταντήσαμε έτσι, ως λαός, να χαρόμαστε που οι ηγέτες μας αποδεικνύονται ασυνεπείς ως προς τις δεσμέυσεις τους πριν γίνουν εξουσία, διότι εάν παρέμεναν συνεπείς – Θεός φυλάξοι! – τότε θα βούλιαζε ο τόπος, και μαζί του κι εμείς. Τρελλό δεν είναι;

AΚΟΜΑ ΕΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ...

ΓΙΑΪΡ ΛΑΠΙΝΤ, 50, διάσημος πρώην τηλεπαρουσιαστής στο Ισραήλ, τώρα ηγέτης του κόμματος Yesh Atid (που μεταφράζεται (Υπάρχει Μέλλον), το οποίο κέρδισε αναπάντεχα 19 έδρες στις πρόσφατες εκλογές, με αποτέλεσμα να είναι τώρα το δεύτερο σε δύναμη κόμμα στη Κνεσέτ (την ισραηλινή) Βουλή, και ο κ. Λαπίντ να είναι ρυθμιστικός παράγων για τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης. Νικητής αναδείχθηκε βεβαίως ο Μπενγιαμίν Νετανγιάχου, αλλά χρειάζεται σύμμαχο για να κυβερνήσει, και το κόμμα του κ. Λαπίντ, που ιδρύθηκε πριν από μόλις 9 μήνες, μοιάζει να είναι η «ισχυρότερη» επιλογή. Ξεκίνησε την δημοσιογραφική του σταδιοδρομία ως συντάκτης του λεγόμενου «αμυντικού ρεπορτάζ» (βλέπε: ένοπλες δυνάμεις), και έφτασε να παρουσιάζει δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση. Οι προβολείς της δημοσιότητας που φωτίζουν τα πρόσωπα πολλών δημοσιογράφων, τους έχουν ανοίξει την πόρτα της πολιτικής ευκολότερα απ’ ότι για άλλους, μη προβεβλημένους πολίτες. Και στην Κύπρο, και στην Ελλάδα, τα παραδείγματα είναι πολλά. Μερικοί, έχουν τιμήσει τον νέο τους ρόλο. Οι περισσότεροι αποδεικνύονται περίλαμπρες φούσκες.

ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ...

Από την άλλη, σαν να μην φτάνουν τα συμβατικά λόγια. Προσκρούουν σε τοίχος, και δεν περνούν στην άλλη πλευρά. Θέλω τόσο πολύ να σε πάρω από το χέρι και να πάμε απέναντι, αλλά σ’ έχουν αγριέψει οι φόβοι σου και δεν μ’ αφήνεις ούτε κάν να σε πλησιάσω. Έχεις την έμμονη ιδέα ότι θα σε ληστέψουν, και θα σου πάρουν ό,τι δεν σου ανήκει. Ότι θα σου κόψουν κι άλλες από τις αχρείαστες ανέσεις σου, και πανικοβάλλεσαι μήπως σου αρέσει πιο πολύ τα λίγο. Ψελλίζεις τη λέξη «επιβίωση», χωρίς ούτε μια φορά να έχεις νοιωσει τη γεύση της πραγματικής πείνας. Η ελευθερία σου σε πνίγει. Των άλλων, δεν την γνωρίζεις κάν. Ο χώρος σου μετριέται πλέον σε τετραγωνικά εκατοστά. Σου φωνάζω «τρέχα», και δεν ξέρεις πώς να βάλεις τα πόδια σου για να το κάνεις. "Αρκεί μισό βήμα", σου ψιθυρίζω. "Αντε γαμήσου", φωνάζεις. Προσπαθώ να σε συνεπάρω μ’ ένα φιλάκι, τραβιέσαι. Σε προκαλώ να μου δώσεις ένα όμορφο παραμύθι να σου διαβάσω πριν σε πάρει ο ύπνος, μου πετάς προκήρυξη. Σ’ αγκαλιάζω, τραβιέσαι. Σου λέω «έλα», φεύγεις. Σε πείθω να μου δώσεις την διεύθυνσή σου, κλείνεις τους δρόμους να μην σε βρω. Προσεύχομαι, εξορκίζεις. Σε κοιτάω, αποστρεφεις το βλέμμα. Μου λές «μη δίνεις άλλο», σε ρωτώ "γιατί;", μου απαντάς «για να μην έχω υποχρέωση». Νυχτώνω, εκλιπαρώντας σε να ξυπνησουμε μαζί, να πάμε να συναντήσουμε στον παλιό δρόμο, την αρχή. Με εξαπατάς, παραποιώντας την φορά του χρόνου, και με στήνεις στο αδιέξοδο δρομάκι. Θα περιμένω, είπα, παρόλ' αυτα. Σε βλέπω, απομακρυνόμενο, να φωνάζεις «έρχομαι». Εγκαταλείπω. Απορώντας πως υπήρξαμε ποτέ, και πως θα υπάρξουμε και πάλι στον ίδιο τόπο. Προσποιείσαι τον έκπληκτο....

ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ

Δύο τραγούδια σε ένα πακέτο, μου έδωσαν την αφορμή. Ίσως και την πρόφαση…

Είναι γραμμένα από δύο σπουδαίους μουσικούς, το ένα από τον Τόμ Ουέιτς, το άλλο από τον Πόλ Μακάρτνει, τραγουδισμένα από δύο εξαιρετικούς καλλιτέχνες, από δύο εντελώς διαφορετικούς μουσικούς χώρους, την μετσοσοπράνο Ανν Σοφι Φον Όττερ, του κλασσικού ρεπερτορίου, και τον Έλβις Κοστέλο, από τις εμβληματικές μορφές της ροκ.

Το ένα τραγούδι λέγεται Broken Bicycles – σπασμένα ποδήλατα. Και το άλλο, Junk - σκουπίδια. Τα δύο τραγούδια ενώνονται. Και ενωμένα, δημιουργούν μια δική τους, καινούργια ιστορία, που μπορεί και να’ναι η δική μας Ιστορία. Kαι πάει κάπως έτσι:

Σπασμένα ποδήλατα, παλιές χαλασμένες αλυσίδες, σκουριασμένα τιμόνια, πεταμένα στη βροχή. Αυτοκίνητα, χερούλια, ποδήλατα για δύο, δύο σλιπινγκ μπαγκς, άπειρες συναισθηματικές παλιατζούρες, …, ναι! Αλλά πως μπορεί να τα πετάς όλ’ αυτά; Κάποιος δεν πρέπει να σκεφτεί να φτιάξει ένα ορφανοτροφείο για όλα εκείνα τα πράγματα που κανένας πια δεν θέλει;

Εδώ, κανονικά, ακούγεται το τραγούδι…

 

http://www.metacafe.com/watch/4503737/anne_sofie_von_otter_and_elvis_costello_broken_bicycles_junk/

Και κάπου εκεί λοιπόν, σε ένα ορφανοτροφείο παλιών αντικειμένων που κανείς δεν ξέρει πια τι να τα κάνει, ας υποθέσουμε ότι δυο άνθρωποι, ένας άνδρας και μία γυναίκα, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, βρίσκονται τυχαία. Βλέπουν ο καθένας τις στοίβες με την παλιατζούρα, αλλά είναι βουνό το σκουπιδαριό και δεν διακρίνει ο ένας τον άλλον. Μέσα στα junk, ξεχωρίζουν από ένα ποδήλατο παλιό, σκουριασμένο και παραπεταμένο. Κάνουν στιγμιαία, την ίδια ακριβώς σκέψη: «Εγώ, παιδί, δεν έμαθα ποτέ μου ποδήλατο». Κάνουν επίσης την ίδια ακριβώς κίνηση: Τραβάνε τα δύο ποδήλατα από τη σωρό της «αρχαίας σκουριάς», και μένουν εκεί άγαλμα, θαυμάζοντάς τα. Ένας μικρός φόβος ψιθυρίζει στον καθένα την ίδια απειλή: «Κι’ αν μας δουν;». Όμως, κανένας δεν είν’ εκεί για να τους δει, …, παρά μόνο ο αρχέγονος φόβος που επιμένει ψιθυρίζοντας: «Kι αν πέσουμε;». Προδίδοντας έτσι ότι κανένας από τους δύο δεν είναι πια μόνος, ούτε όμως ότι ξέρει ό ένας την παρουσία του άλλου. Αστραπιαία και εύκολα, λοιπόν, καβαλάνε τα σαράβαλα και παρασύρονται ξαφνικά στην πιο όμορφη βόλτα της ζωής τους, μια περιμετρική ποδηλατάδα, γύρω-γύρω από το «ορφανοτροφείο» όπου φυλάγονται αφύλαχτα τα αντικείμενα που πέταξαν οι άνθρωποι επειδή δεν ξέρουν τι να κάνουν με τις ωραίες αναμνήσεις τους. Η βόλτα αυτή, όμως, είναι απολύτως συμμετρική. Προχωράνε και οι δύο με την ίδια ακριβώς ταχύτητα. Αμέριμνοι κι’ ευτυχείς. Μη γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει έτσι, καμία απολύτως πιθανότητα να συναντηθούν ποτέ. Παρά μόνο αν ένας από τους δύο πέσει…

Αυτό, ας το αφήσουμε στη τύχη!

ΜΕ ΓΚΑΖΑΚΙΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ

Πειραγμένα ανθρωπάκια, με γκαζάκια στον εγκέφαλο, έκαναν σήμερα "τυφλό κτύπημα", ευτυχώς περιορισμένης ισχύος, στο The Mall Αthens. Από την έκρηξη του αυτοσχέδιου μηχανισμού, γύρω στις 10 το πρωί, τραυματίστηκαν δύο άνδρες της Υπηρεσίας Ασφαλείας του Mall, αλλά ευτυχώς είναι εκτός κινδύνου. Ό,τι και να είχαν μεσα στο μυαλό τους οι δράστες (εκτός από τα γκαζάκια τους!), σίγουρα πρόκειται για μία ενέργεια αποσταθεροποιητική, σε μία φάση όπου η χώρα προσπαθεί, με χίλιες δυο δυσκολίες, με χίλια δυό λάθη, αλλά προσπαθεί, να σταθεί στα δυο της πόδια και να επιβιώσει. Δεν αναμένω με κανένα ενδιαφέρον τις προκηρύξεις τους. Θεωρώ ότι από την Μεταπολίτευση και μετά που άρχισε αυτή η φάμπρικα των τρομοκρατικών κτυπημάτων και των συνακόλουθων βαρύγδουπων προκηρύξεων των δραστων, έχουμε πολλοί από εμάς (σίγουρα εμείς οι δημοσιογράφοι) ξοδέψει άπειρη φαιά ουσία προσπαθώντας να εξηγήσουμε και να ερμηνεύσουμε τις ενέργειές τους. Χαμένος κόπος. Χαμένος χρόνος.

Πρόκειται, ξεκάθαρα, για στυγνό φασισμό, επενδεδυμένο με τον μανδύα της υποτιθέμενης "επαναστατικής" Αριστερας, που απλώς δίνει "δουλειά" και "νόημα ζωής", σε διάφορους τυχάρπαστους. Που, ακριβώς επειδή είναι "διάφοροι" και "τυχάρπαστοι", είναι και πολύ επικίνδυνοι. 

ΝΑ ΠΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΘΑΥΜΑΖΩ ΕΓΩ

Ανθρώπους σαν τον Ασίφ Μοχιουντίν, 29, από το Μπαγκλαντές, ο οποίος την περασμένη Δευτέρα δέχτηκε άγρια και άνανδρη επίθεση από φανατικούς ισλαμιστές στη Ντάκα. Τον μαχαίρωσαν τρεις φορές στο στήθος και τώρα νοσηλεύεται σε νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση - ευτυχώς, όμως, οι γιατροί λένε πως θα γίνει καλά. Τονίζουν όμως ταυτόχρονα, πως δεν έχουν καμμία αμφιβολία ότι εκείνοι που του επιτέθηκαν, είχαν αποκλειστικό στόχο να τον σκοτώσουν.

Ο Ασίφ είναι από εκείνους τους γενναίους μπλογκερς οι οποίοι χρησιμοποιούν το "βημα" αυτό για να αναδείξουν μιαν αδικία, και για να "ζητήσουν" από τον υπόλοιπο κόσμο, αυτήν την αδικία να μην την αποσιωπήσουν. Η οικογένειά του ανησυχεί για την ασφάλειά του, αφου δεν έχει καμμία απολύτως αστυνομική προστασία.

"Ο Ασιφ Μοχιουντίν επιμένει να εκφράζει ελεύθερα και θαρραλέα την φωνή του κατα του ισλαμικού εξτρεμισμού", δήλωσε σημερα η αρχισυντάκτρια της Ντόϊτσε Βέλλε, Ούττε Σέφερ. "Είναι από εκείνους τους γενναίους ανθρώπους στον κόσμο, που αποκαλύπτουν την αδικία όπου ατή υπάρχει, και αγωνίζονται με κίνδυνο της ζωής τους εναντίον του μίσους και της καταπίεσης".

Το blog του Ασίφ είναι από τα πιο δημοφιλή στο Μπαγκλαντές. Μια χώρα όπου το 90% του πληθυσμού της είναι Μουσουλμάνοι.

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ...

«Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που ξέρουμε είναι εκείνοι που έχουν γνωρίσει την ήττα στη ζωή τους, που έχουν υποφέρει, που έχουν αισθανθεί την απώλεια, και που έχουν βρεί την έξοδο απ’ αυτά τα βάθη. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ευγνωμοσύνη, έχουν ευαισθησία, και καταλαβαίνουν ποια είναι η ζωή εκείνη που σε γεμίζει ευσπλαχνία, τρυφερότητα, βαθειά αγάπη και σε κάνει να νοιάζεσαι. Οι ωραίοι άνθρωποι δεν προκύπτουν, απλώς»

 - Ελίζαμπεθ Κούπμλερ-Ρος, Αμερικανοελβετίδα ψυχοθεραπευτρια, που ήταν πρωτοπόρος στην επιστήμη που μελετά την φαινομενολογία των επιπτώσεων της εμπειρίας του θανάτου στους ανθρώπους.

Το βιβλίο της On Death and Dying. "Για τον θάνατο, και το να Πεθαίνεις", πρωτοκυκλοφόρησε το 1969 και ακόμα θεωρείται βιβλίο αναφοράς. Στην Ελλάδα κυκλοφορεί ένα πιο σύγχρονο βιβλίο της, το Μαθήματα Ζωής», στο οποίο, όπως λέει η ίδια, ήθελε να μιλήσει όχι για την πορεία του ανθρωπου προς τον θάνατο, αλλά για την ζωή και τις διαδρομές της.

ΕΔΩΣΕ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΗΝ "ΕΝΑΣΤΡΗ ΝΥΧΤΑ"

Ο καλός φίλος Τ.Π. βρήκε στο Διαδίκτυο αυτήν την ιστορία, και μου την έστειλε. Ελεγξα ότι είναι πράγματι έτσι, και την αναδημοσιεύω με χαρά.

Πάνω από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι από τον Φεβρουάριο έχουν δει τον διαδραστικό πίνακα της «Έναστρης Νύχτας» του Βαν Γκογκ, ενώ ο διεθνής Τύπος έχει πει τα καλύτερα για τον δημιουργό του και το βίντεο αναπαράγεται στα μεγαλύτερα sites του κόσμου.

Ακόμα και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, όπου εκτίθεται ο πίνακας, προώθησε το διαδραστικό βίντεο στο facebook. Κι όλα αυτά ξεκίνησαν από τα Γιάννενα. Δημιουργός του, αυτός που κατάφερε να δώσει κίνηση στην «Έναστρη Νύχτα», είναι ο 38χρονος Πέτρος Βρέλλης. Ηλεκτρολόγος μηχανολόγος στο επάγγελμα (δουλεύει στην Περιφέρεια Ηπείρου), αλλά και απόφοιτος του Τμήματος Πλαστικών Τέχνης και Επιστημών Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Η δουλειά του τράβηξε την προσοχή και του Μουσείου Βαν Γκογκ στο Αμστερνταμ, και συγκεκριμένα κάποιων επιμελητών που έχουν αναλάβει να στήσουν μια προσωρινή έκθεση για τον μεγάλο ζωγράφο, δεδομένου ότι το μουσείο ετοιμάζεται να κλείσει λόγω ανακαίνισης. Στην προσωρινή αυτή έκθεση, ο Πέτρος Βρέλλης κλήθηκε να δώσει το παρών τον Σεπτέμβριο προκειμένου να φιλοξενηθεί και το διαδραστικό του βίντεο. Δύο μήνες νωρίτερα, θα βρεθεί στη Βραζιλία σε ένα μεγάλο φεστιβάλ βίντεο αρτ, στο οποίο προσκλήθηκε να πάει με καλυμμένα μάλιστα τα έξοδα.

  

Ανταποκριτής νεκρών...

Στη σειρά παρατάχθηκαν τα αζήτητα προσδοκώντας πελατεία  αναπόφευκτη. Έριξαν τρεις μολότοφ για να τρομάξουν τους ευάλωτους, και άπλωσαν έπειτα την άδεια τους ψυχή στα πεζοδρόμια – ό,τι μαζέψει.

Πέρασε ένας, δεν πήρε. Πέρασε δεύτερος, έκανε μορφασμό και έφυγε. Ο τρίτος κοντοστάθηκε, και ανταπέδωσε βλέμμα απλανές κι’ αόριστο.. Ακολούθησε σκληρό παζάρι, που κατέληξε στη δολοφονία εκείνου που επέμενε πιο πολύ στις ακλόνητες πεποιθήσεις του.

Εγώ, κλήθηκα κατόπιν να περιγράψω το συμβάν στους πεθαμένους.

Ο Σκάρος

Σήμερα που βαραίνει λίγο η μέρα μου, η "καλημέρα" έρχεται από τον Γιώργο Μάγκα στο κλαρίνο, ο οποίος παίζει ένα κομμάτι που λέγεται "Σκάρος". Θα τον ακούσετε τον Σκάρο, όχι μόνο ως οργανο, αλλά ως πουλί - σαν να μπλέκονται σε ένα η μυσική με το κελάηδημα. Ό,τι άλλο αν πεις, πλεονασμό θάναι.

(*) Στα comments, μπορειτε να διαβάσετε ένα εύστοχο σχόλιο αναγνωστη μας, που δίνει, ορθως, διαφορετική εξήγηση από μένα στον τίτλο "Σκάρος".

Καλή ακρόαση.
 

ΤΟ ΑΘΕΡΙΝΑΚΙ...

ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ. Δεν υπάρχει! Και εάν υπάρχει, φοράει «ερυθρόλευκα» και είναι Ολυμπιακός Πειραιώς! Ή φοράει μαύρα και κάνει τον διαιτητή. Προχθές στη Λεβαδειά, το παιχνίδι ήταν στο 0-0. Ο 4^ος διαιτητής είχε υποδείξει καθυστέρηση 5 λεπτών. Ο ρέφερι, όμως, κ. Μιχάλης Βοσκάκης, μάλλον βοσκούσε πρόβατα, ξέχασε λοιπόν να κοιτάξει το ρολόι του μόνο όταν ο Αλγε(ρ)ινός Ραφίκ Τζιμπούρ, ο αποκαλούμενος και «τρομοκράτης» (φωτό) πέτυχε τέρμα στο 9ο λεπτό των καθυστερήσεων. Το μεγάλο ψάρι, πάντα θα τρώει τα μικρά. Υπογραφή: Η αθερίνα, που ακούει στο όνομα ΑΕΚ!

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΤΟ 2012

                      ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

1. Κίρο Γκλιγκόροφ, σλαβομακεδόνας πολιτικός. (3/5/1917).

8.Αλέξις Βάισενμπεργκ, διακεκριμένος γαλλοβούλγαρος πιανίστας (26/7/1929)

10. Θωμάς Βουλινός, έλληνας επιχειρηματίας και ποδοσφαιρικός παράγοντας, μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ (1989-1996)  (1941) 

11.Μαίρη Φαρμάκη, ελληνίδα ηθοποιός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης («Η Γειτονιά μας») Γεν. 1949 

13. Λευτέρης Αντωνιάδης (Λεφτέρ Κιτσικαντονιάντις στα τούρκικα), θρύλος του τουρκικού ποδοσφαίρου και σύμβολο της Φενέρμπαχτσέ. Ολοκλήρωσε την καριέρα του στην ΑΕΚ το 1964 (Αγωνίστηκε σε 5 παιγνίδια και πέτυχε 2 γκολ) και ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα στο Αιγάλεω το 1965( 22/12/1925 )

13. Μίλιαν Μίλιανιτς, Σέρβος ποδοσφαιριστής, προπονητής (Ρεάλ Μαδρίτης 1974-77, εθνική Γιουγκοσλαβίας 1973-74, 1979-82) και ποδοσφαιρικός παράγοντας. (4/5/1930) .

13. Ραούφ Ντενκτάς, τουρκοκύπριος ηγέτης (27/1/1924)

16. Τζίμι Κάστορ, αμερικανός μουσικός της φανκ («Troglodite») και της ντίσκο/φανκ («Bertha Butt Boogie») (23/6/1940)

17. Τζόνι Ότις, ελληνοαμερικανός  τραγουδιστής και τραγουδοποιός της R&B. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωάννης Βελιώτης. (Γεν. 28/12/1921)

20. Γιάννης Κεφαλογιάννης, έλληνας γιατρός και πολιτικός (βουλευτής της ΕΡΕ και της ΝΔ, υπουργός σε κυβερνήσεις της ΝΔ), πατέρας της νυν υπουργού Τουρισμού  Όλγας Κεφαλογιάννη. Η πολιτική του καριέρα σκιάσθηκε το 2008, όταν καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 12 μηνών  για απόπειρα υπόθαλψης εγκληματία και προτροπή σε ψευδορκία αστυνομικών υπαλλήλων (για να καταθέσουν ψευδώς έτσι ώστε να επιτευχθεί η αθώωση κατοίκου του Μυλοποτάμου που είχε συλληφθεί με ποσότητες ινδικής κάναβης)  και παραιτήθηκε από την θέση του συμβούλου του προέδρου της ΝΔ Κώστα Καραμανλή. Στην κατ’ έφεση δίκη η ποινή του μειώθηκε σε φυλάκιση 5 μηνών με τριετή αναστολή (6/12/1933)

20. Έτα Τζέιμς, Αμερικανίδα τραγουδίστρια,  το στυλ της οποίας κάλυπτε μια μεγάλη ποικιλία μουσικών ειδών, από το γκόσπελ, το μπλουζ και το rhythm and blues, έως το ροκ εν ρολ, την σόουλ και την την τζαζ (25/1/1938)

Add cap

24. Θεόδωρος Αγγελόπουλος,έλληνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου από τους πρωτεργάτες του λεγόμενου «Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου» (ΝΕΠ). (Ο Θίασος) (27/4/1935)

25: Πάαβο Μπέργκλουντ,Φινλανδός διευθυντής ορχήστρας με διεθνή καριέρα , ειδικός στην μουσική του Σιμπέλιους(14/4/1929)

25. Κόστα Τσόνεφ, Βούλγαρος πρωταγωνιστής του θεάτρου και του κινηματογράφου, ελληνικής καταγωγής (10/6/1929)

26. Ντίμιτρα Άρλις, Ελληνοαμερικιανίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου («Το Κεντρί», «Ελένη») (23/10/1932)

29. Όσκαρ Λουίτζι Σκάλφαρο, Ιταλός πολιτικός, πρόεδρος της Ιταλίας (1992-1999) (9/9/1918)

ΠΡΟΣΟΧΗ, ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ!

Οι Travelling Willburys, ήταν ένα Αγγλο-αμερικάνικο υπερσυγκρότημα  το οποίο είχε ζωή μόλις 2 χρόνων, από το 1988 έως το 1990, και αποτελείτο από 5 θρύλους της ροκ μουσικής: τον Μπομπ Ντυλαν, τον Τζορτζ Χάρισον, τον Τζεφ Λυνν, τον Ρόϊ Όρμπισον που ακούσαμε μόλις τώρα, και τον Τομ Πεττί.

Το γκρουπ έβγαλε δύο δίσκους, το 1988 και το 1990, παρόλο που ο Ρόι Ορμπισον πέθανε πριν ηχογραφηθει ο δευτερος.

Άς τους απολαύσουμε στο Handle With Care. Σε δική μας μετάφραση, Προσοχή, Εύθραυστον!

 

 

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΗΓΕΤΗΣ!.....

Η YU YOUZHEN, είναι από την πόλη Wuhan σε κάποια απομακρυσμένη επαρχία της αχανούς Κίνας. Για να φτάσει γράμμα εκεί από το Πεκίνο, θέλει εβδομάδες. Από την Ελλάδα, ποιος ξέρει; Ίσως και μήνες. Οι ιστορίες, όμως, καλών ανθρώπων, ταξιδεύουν γρήγορα και βρίσκουν τον τρόπο να φτάσουν παντού. Βοηθά και το Ίντερνετ, δεν λέω. Αλλά, η Yu είναι ένας από αυτούς τους καλούς ανθρώπους, και αν δεν ερχόταν η ιστορία της μέσω Διαδικτύου, όλο και κάποιο περιστέρι θα μας την έφερνε – μην έχετε καμία αμφιβολία. Πιθανώς να την ξέρετε κιόλας την ιστορία της, να την εχετε ακούσει η διαβάσει. Αλλά την καταθέτω κι εγώ εδώ, έχοντας την ματαιοδοξία (ή και την ελπίδα) ότι μπορεί να μείνει. Στον κυβερνοχώρο, βλέπετε, όλα έρχονται εύκολα με ένα «κλικ». Αλλά εξίσου εύκολα, με το ίδιο «κλικ» σβήνονται. Εδώ, λοιπόν, υπάρχει ελπίδα, λέω, να ξεπέσει η τρυπώσει κάποιος στο μπλογκ και να την διαβάσει…

ΠΟΙΑ "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ";

 

Με ρωτανε φίλοι τι έχω να πω για την επανέκδοση της Ελευθεροτυπίας σε λίγες μέρες – της εφημερίδας που για πολλούς από εμάς, ήταν «ολάκερη ζωή».

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να κρύψω τα πικρά μου αισθήματα. Η δήθεν δημοκρατική ιδιοκτησία της πέταξε περίπου 800 εργαζόμενους στον δρόμο, απλήρωτους επί μήνες, χωρίς αποζημίσωη και με περισσή αλαζονεία. Εάν αυτό συνέβαινε σε οποιαδήποτε εταιρεία, η πραγματική "Ελευθεροτυπία", η καλή παλιά, θα ξεσηκωνόταν και θα ξεσήκωνε.

Πολλοί δημοσιογραφοι που έμειναν στον δρόμο, προσέφυγαν στη δικαιοσύνη και κέρδισαν απόφαση με την οποία οι τότε εργοδότες πρέπει να φανούν συνεπείς προς τις τυπικές υποχρεώσεις τους – για τις ουσιαστικές, δηλαδή ανθρώπινη μεταχείρηση, είναι πολυτέλεια και να το ζητάει κάποιος. Οι εργαζόμενοι που προσέφυγαν, έχουν δεσμέυσει τα περιουσιακά στοιχεία της τότε επιχείρησης, μαζί και με τον τίτλο της εφημερίδας. Όχι για να μην ξανακυκλοφορήσει, αλλά πολύ απλά για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι προτού επανακυκλοφορήσει. Δεν μπορείς, κυριε να ανοιγεις ένα μαγαζί, και μάλιστα δίνοντας και την εντύπωση ότι είναι το ίδιο με το παλιό, εάν πρώτα δεν φερθείς ως κύριος προς εκείνους που πέταξες στον δρόμο.

Μια τέτοια εφημερίδα, λοιπόν, όσο καλή και εάν είναι, όταν ξεκινά με τόσο βεβαρυμένο «ποινικό μητρώο», όπως λέμε, δεν μπορεί, εμένα τουλάχιστον, αλλά και πολλούς άλλους ανθρωπους, να μας κερδίσει ως αναγνωστες. Δηλαδή, πως θα βγει αύριο να υπερασπιστει, (που θα το κάνει, θα δείτε), εργαζόμενους που θα απολυθούν από άλλες εταιρείες, ή από δημόσιες υπηρεσίες, όταν οι ίδιοι έχουν κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα, και μάλιστα με πολύ σκάρτο τρόπο;

ΕΛΛΑΔΑ: ΜΙΑ ΚΟΥΜΠΩΜΕΝΗ, ΠΡΟΝΕΩΤΕΡΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Tου
Στέλιου Ράμφου*

"Η Νεώτερη Ελλάδα παραδέρνει ανάμεσα στην Σκύλλα και την Χάρυβδι των διαλυτικών πολώσεων. Αντί να προσλάβει και να αφομοιώσει δημιουργικά τον πολιτικό και επιστημονικό πολιτισμό της Δύσεως μαζί με την βαθύτερη λογική που διέπει τα τεχνολογικά της επιτεύγματα, τα δέχτηκε τυχάρπαστα. Εκσυγχρόνισε απλώς τους πατροπαράδοτούς της και αφέθηλκε μεταξύ επιθυμίας να τα διαθέτη, μιμούμενη τον κόσμο της προελεύσεώς τους, και μιας βαθειάς ανάγκης να διαφυλάξη την λογική των ηθών και των αντανακλαστικών μιας κουμπωμένης νεωτερικής κοινωνίας. Έμεινε τυπικός επαρχιώτης που αρνείται το καθολικό για να κρατηση και να εφαρμόση το επί μέρους. Εδώ οφείλεται και η παράδοση της θρησκευτικής ευαισθησίας στο μαγικό με την συνακόλουθή της δυσανεξία της πίστεως. Στο κλίμα τούτο ο Ρωμιός αναγνωρίζει και συντηρεί αρνητικά την εθνική του ταυτότητα σαν αγεφύρωτη διαφορά με την Δύσι. Δεν ήταν δύσκολο επομένως να δεξιωθεί προβληματικά τα κεκτημένα της νεωτερικότητας - την εικόνα του ανθρώπου ως αξίας καθ' εαυτήν μαζί με τα προϊόντα της διανοίας και της ευαισθησίας του - και να τα χρησιμοποιήση με τρόπο ο οποίος δυσχέραινε, αν δεν ακύρωνε, το εγχείρημα ενός ευκταίου συμπολιτισμού."

* Απόσπασμα από το βιβλίο του "Ο "Αλλος" Του Καθρέφτη" - Ψυχογραφία της Αγωνίας Μας, Εκδόσεις Αρμός.

"ME TH ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ"

Μετά την τελετή του Αγιασμού των Υδάτων σήμερα, στον Πειραιά, ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έκανε μια λιτή δήλωση που εμπεριείχε και το νόημα της ημέρας, αλλά και την πίστη του ότι θάρθουν καλύτερες μέρες στον τόπο. "Με τη δύναμη του Θεού", είπε, "θα τα καταφέρουμε".

Εμένα δεν μ' ενόχλησε αυτή η δήλωση. Μου αρέσει, αντίθετα, που ένας Πρωθυπουργός λέει αυτό που αισθάνεται, χωρίς να το έχει φιλτράρει από επικοινωνιολόγους, χωρίς να θίγει κανέναν, και χωρίς "μεγαλοστομίες".

Διάβασα, κάτω από την είδηση στο www.tanea.gr, σχόλιο ενός αναγνώστη, που λέει:

"Όταν οι πολιτικοί, οι γιατροί και γενικά όσοι κάνουν κουμάντο (με την στενότερη ή ευρύτερη ένοια) της ζωής μας, επικαλούνται το θεό, ανησυχώ πολύ."

"ΕΠΙΚΥΡΩΣΗ"

Η "καλημέρα" μου σήμερα, Κυριακή των Φώτων. Ένα βιντεάκι που μου "έστειλε" ο "Δημήτρης απ' τον Βόλο", ακροατής της εκπομπής μου στο Δεύτερο, και τον ευχαριστώ από καρδιάς. Καθόλου δεν υπερβάλω, μάλιστα, αν πω ότι όλα αυτα τα χρόνια που λέω , αριστερά και δεξιά, σε ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά, ιστότοπους και ιστολόγια, τις "Μικρές Ιστορίες" μου, νοιώθω πως έχω πάρει απ' όσους με ακούν ή με διαβάζουν απείρως περισσότερα απ' όσα τους έχω δώσει.

Λοιπόν, αυτό το βιντεάκι, σε πολλούς ίσως φανεί μελό, ίως το πουν "αμερικανιά", μπορεί να τους τσαντίσει κιόλας και να το κλείσουν. Στην αρχή, κάπως έτσι αισθανόμουν κι εγω. Σίγουρα, έχει τέτοια στοιχεία. Αλλά στο τέλος, σου μένει κάτι πολύ γλυκό. Εγώ, αυτό κράτησα. Και αυτό, χάρη στον Δημήτρη από τον Βόλο, θέλω να μοιραστώ τώρα μαζί σας με την ευχή, όπως λέει κι ό ίδιος, "να σηκωνόμαστε μια φορά περισσότερη από αυτές που πέφτουμε".

 

ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΗ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ

Του
Περικλή Κυπραίου*

Η ευθύνη είναι παράξενη λέξη.

Προφέρεται <<ευθέως>> με προχειρότητα ενώ  προέρχεται 

από...τεθλασμένη σκέψη!

Μία ανισόρροπη γεωμετρία προθέσεων και αποτελέσματος,

με μόνο σίγουρο δεδομένο την διχοτόμο.

Κατ'αυτό τον τρόπο η λέξη <<ευθύνη>> μπορεί

άνετα να διαβαστεί και ως <<ευ>>  <<φθίνει>>!

Και <<ευθύς ως>> το <<ευ>> φθίνει,κανείς

δεν αναλαμβάνει  την δική του <<ευθύνη>>,

αλλά την καταλογίζει <<ανεύθυνα>> σε κάποιον άλλον.

Παιχνίδια του μυαλού με τις λεξεις θα μου πεις.

Που παίζονται διαρκώς στον παιδότοπο

της παράνοιάς μας όμως!

Και για να μην ξεχνιόμαστε,

όταν το <<ευ>> φθίνει γεννιέται πάντα ΦΟΒΟΣ!

Έτσι εξηγείται γιατί ο καθένας μας είναι ευθυνόφοβος.

Τελικά η λέξη <<ευθύνη>> πέρα απ΄την ατυμολογία της,

πρέπει οπωσδήποτε να γράφεται...ανορθόγραφα!

* Ο Περικλής είναι Εκπαιδευτικός (με κεφαλαίο "Ε"), συνθέτης, στιχουργός, και ποιητής. 

"ΧΑΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΣΗΚΩΤΗ ΣΑΣ ΜΟΝΑΞΙΑ"*

Σ΄ένα γράμμα του, από την Ρώμη στις 23 Δεκεμβρίου  1903, προς έναν άγνωστό του νέο, τον Franz Xaver Kappus, που ήθελε και αυτός να γίνει ποιητής και έγραφε "διάφορα", ο Rainer Maria Rilke, (1875-1926), ο Βοημο-Αυστριακός λυρικός ποιητής και πεζογράφος, του έγραψε συμβουλεύοντάς τον. Και έχει πολύ ενδιαφέρον ότι δεν τον συμβούλευε μόνο επί της γραφής του, αλλά και για άλλα πράγματα, ίσως και πολύ πιο ουσιαστικά. Όπως, να χαίρεται κάποιος ακόμα και την βαριά κι ασήκωτη μοναξιά του:

"Αγαπητέ μου Κύριε Kappus,

Δεν θάθελα να μείνετε χωρίς έναν χαιρετισμό από μέρους μου, τώρα πού'ρχονται τα Χριστούγεννα και που, ανάμεσα στη γιορτερή ατμόσφαιρα, η μοναξιά σας θα σας φαίνεται πιο βαριά παρά άλλοτε. Άν όμως, κείνες τις ώρες, νιώσετε πως η μοναξιά σας είναι μεγάλη, χαρείτε τότε: γιατί (αναρωτηθείτε μόνος σας) τι νόημα θά' χε μια μοναξιά που δε θάταν αληθινά μεγάλη; Μονάχα μια μοναξιά υπάρχει, κι είναι μεγάλη και βαραίνει πολύ στους ώμους μας. Για όλους, σχεδόν, έρχονται ώρες, που θα τις αντάλλαζαν πρόθυμα με οποιονδήποτε "συγχρωτισμό" - και τον πιο κοινότοπο ακόμα, και τον πιο φτηνό - ή με μιαν επιφανειακή ασήμαντη ομοφωνία με τον "πρώτο τυχόντα", τον πιο ανάξιο ...

ΣΟΦΗ ΣΤΟΥΣ ΣΟΦΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΑΣΗ*

Κάποτε επισκέφτηκε τον κ. Κ. ένας καθηγητής της φιλοσοφίας κι άρχισε να του μιλάει για τη σοφία του. Μετα από λίγη ώρα ο κ. Κ. είπε στον καθηγητή:

"Κάθεσαι ενοχλητικά, μιλάς ενοχλητικά, σκέφτεσαι ενοχλητικά."

Σαν τ' άκουσε αυτό ο καθηγητής, θύμωσε και του είπε:

"Δε μ' ενδιαφέρει τι σκέφτεσαι για το άτομό μου, μ' ενδιαφέρει να μάθω τη γνώμη σου γι αυτά που λέω."

"Αυτά που λές δεν έχουν περιεχόμενο", αποκρίθηκε ο κ. Κ.. "Σε βλέπω να βαδίζεις αδέξια, και το βάδισμά σου δεν έχει προορισμό. Μιλάς σκοτεινά και η ομιλία σου δεν φωτίζει τίποτα. Βλέποντας τη στάση σου, παύει να μ' ενδιαφέρει ο στοχασμός σου".

*Από τις "Ιστορίες του κ. Κόϋνερ - η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής", του Μπέρτολτ Μπρέχτ. Η μεταφραση είναι του Πέτρου Μάρκαρη. Και το βιβλιαράκι που'χω εγω, είναι από τις εκδόσεις Θεμέλιο, ε' έκδοση.

'ΝΤΑΞΕΙ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ. ΤΟ ΕΜΠΕΔΩΣΑΜΕ...

Νά πάμε, όμως, και λίγο παρακάτω τώρα, χωρίς νά έχουμε το μόνιμο κόμπλεξ ότι "θα χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα" και ότι "θα γίνουμε σαν τους άλλους";

Έβλεπα απόψε, για πολλοστή φορά μάλιστα, αυτό το βιντεάκι από την συγκλονιστική συναυλία που έδωσε στο Royal Albert Hall του Λονδίνου η Adele. Μια σπουδαία Αγγλίδα συνθέτις και τραγουδίστρια, που ακούγοντάς την δεν μπορείς να πιστέψεις ότι μια τόσο "μεγάλη" και "σωστή" φωνή βγαίνει από το στόμα μιας κοπέλλας μόλις 25 ετών.

Έβλεπα, λοιπόν, το βίντεο, που την δείχνει να ερμηνευει 2 τραγπούδια, στο φινάλε της συναυλίας. Η ατμόσφαιρα στο Royal Albert Hall ήταν καταπληκτική. Ο κόσμος όρθιος, συγκινημένος, τραγουδούσε μαζί της, την χειροκροτούσε συνέχεια, και χόρευε κιόλας. Ένα παραγματικό πανηγύρι κεφιού.

Και σκέφτηκα, τότε, τις δικές μας ιδιαιτερότητες. Τους ελάχιστους, ή και ανύπαρκτους σχεδόν χώρους (εάν εξαιρέσει κάποιος το Μέγαρο Μουσικής, το Ηρώδειο, τον Λυκαβηττο, το Θέατρο Βράχων, και άλλα λίγα), όπου μπορεί να πάει κανείς και να απολαύσει μια σπουδαία συναυλία, σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον, χωρίς "πρώτα τραπέζια πίστα", χωρίς τσιγάρα, ποτά και άγρια ξενύχτια.

ΦΥΛΛΟ-ΦΤΕΡΩΝΤΑΣ

Δεν είναι εύκολα τα πράγματα σήμερα – σου το’πα απ’ την αρχή της εκπομπής. Μπορεί και να μην την αντέξεις ως το τέλος. Γιατί οι ιστορίες της σήμερα συνελήφθησαν απομεσήμερο, επιβεβαιώθηκαν το δειλινό, οι πόνοι άρχισαν τη λυχναφή ωρα, ο τοκετός κράτησε όλη νύχτα, Αγρυπνια. Και, μόλις πρίν από λίγο μου είπαν «βγαίνεις»….

ΜΙΑ 18ΧΡΟΝΗ ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΑ, έβγαλε, λένε, στο σφυρί την παρθενιά της για να μαζέψει χρήματα ώστε να βοηθήσει την κατάκοιτη μητέρα της. Δεν θα την κρίνω την κοπέλα. Δεν μπορώ, και δεν έχω το δικαίωμα. Θα πω, όμως, ότι το πιο σκοτεινό κομμάτι της είδησης, είναι ότι με αυτόν τον τρόπο είναι βεβαιο πως θα βρει τα χρήματα. Ενώ, εάν έβγαινε να δουλέψει, μέρα-νύχτα, το πιθανότερο είναι ότι και πάλι «εκεί» θα οδηγείτο. Τέτοια κοινωνία φτιάξαμε…

 

 

Κάπως άρχισε να στρωνει το πράγμα σιγά-σιγά, τωρα που φύγαν οι πολλοί. Κι έχει πολλή σκαρταρούρα αδερφέ μου ο τόπος, …, εγω είμαι της «διόρθωσης» άνθρωπος, give people a chance, αλλά μερικοί σαν να μην θέλουν ούτε αυτό. Κόλλησαν στη playlist του παρελθόντος και θέλουν να ξαναγυρίσουν εκεί: σουξέ, πούρο, τζιπ, παρκαδόρος, λαμογιά, όλο το πακετάκι.

Τελειώσανε αυτά, φωνάζει ο ενθουσιώδης μέσα μου. Πηγαίντε και σε κανα ταβερνάκι. Όχι! Αντιδρω αμέσως. Φαντάζεσαι να πλακώσουν όλοι αυτοί, τάχα μετανοιωμένοι στον Μάλαμα; Ase re….

 

 

Σαν σήμερα, 4 Ιανουαρίου 1998: Ένας επιβάτης χάνει τη ζωή του από κρίση άσθματος κατά τη διάρκεια της πτήσης 417 της Ολυμπιακής Αεροπορίας για Νέα Υόρκη, επειδή ο τότε εθνικός μας αεροματαφορέας δεν διέθετε θέσεις μη καπνιζόντων. Η οικογένειά του κερδίζει δικαστικά 1,4 εκατομμύρια δολάρια. Δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε. Δεν καπνίζουμε στα αεροπλάνα, αλλά καπνίζουμε οπουδήποτε αλλού, κι' ας απαγορεύεται. Αυτή η λέξη, στα στενά σύνορα αυτού του τόπου, δεν υπάρχει. Μόλις βγουμε έξω, αρνάκια. Διότι έξω, δεν έχουν κράτος-χαβαλέ.

 

Αριθμητική...

 

2 εβδομάδες από τη ζωή τους, διαβάζω στο Elita.com.cy, χάνουν οι τηλεθεατές από τη ζωή τους γυρεύοντας το χαμένο τους τηλεχειριστήριο. Να δείτε πόσες χάνουν όταν το βρουν.

45.350 συνταξιούχοι στην Ελλάδα δεν είχαν προσέλθει για να απογραφούν (δηλαδή, απλά, να δηλώσουν ότι είναι εν ζωή) χθες, τελευταία μέρα της προθεσμίας που τους δόθηκε. Κατόπιν αυτού, δεν θα λάβουν σύνταξη από εδώ και πέρα. Εκτός εάν βρουν τρόπο να αποδείξουν ότι ήταν πεθαμένοι τόσα χρόνια, αλλά αναστήθηκαν.

2 ελέφαντες, Μπέϊμπι και Νεπάλ τα ονόματά τους, πρόκειται αυτές τις μέρες να θανατωθούν στη πόλη της Λιον στη Γαλλία επειδή πάσχουν από φυματίωση. Προς υπεράσπισή τους έχει σπεύσει η άλλοτε «θεά» του γαλλικού κινηματογράφου Μπριζίτ Μπαρντό, η οποία απείλησε μάλιστα την κυβέρνηση Ολάντ ότι εάν δεν δώσει χάρη στα δύο ζώα, θα πάει και εκείνη με τον Ντεπαρντιέ να ζήσει μόνιμα στη Ρωσία. «Να πάς και να πάρετε και τους ελέφαντες μαζί σας» σχολίασε η σατιρική εφημερίδα «Le Canard enchaîné».