ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ

Ένα e-mail από τον φίλο μου τον Θοδωρή, με τον οποίο με συνδέουν απείρως περισσότερα πράγματα από εκείνους με τους οποίους βλεπόμαστε συχνά και συμφωνούμε συνήθως, με έβαλε ξανά, και αναπάντεχα σήμερα, στο πνεύμα της εκπομπής μου στο Τρίτο, Μάνος Σεμπάστιαν Φλόιντ, που τέτοια ώρα, κάθε Κυριακή απόγευμα, προετοίμαζα για την πρώτη μέρα της εβδομάδας.

Και πώς να τους εξηγήσω, άραγε, Δευτέρα που όλοι θέλουν την εβδομάδα τους να μπαίνει χαρούμενα και ανάλαφρα, ότι εγω θα ξεκινούσα με την άρια La Mamma Morta, από την όπερα Andre  Chenier  του  Umberto  Giordano; Μια άρια, που αποτυπώνει όσο λίγες άλλες, τον πόνο αλλά και την "γλυκειά παρηγορία", όπως λένε μερικοί, λίγοι, φωτισμένοι Γέροντες, της θλίψης.

Πως να εξηγήσω στους "μουτζαχεντίν του Τρίτου", που πάντα ήθελαν όλα να γίνονται και να ακούγονται με τον δικό τους, αλάνθαστο τρόπο, ότι η επιθυμία ενός φίλου, που έχασε τη Μάνα του πριν λίγες μέρες, 16 Αυγούστου, να ακούσει αυτό το κομμάτι, είναι για μένα "νόμος" υπεράνω των "κλασσικών στεροτύπων" μιας άλλης εποχής;

Επέλεξα εδώ, λοιπόν, να ακούσουμε το κομμάτι αυτό, βλέποντας ταυτόχρονα ένα βιντεάκι από την κινηματογραφική ταινία "Streets of Philadelphia", στο οποίο ο ετοιμοθάνατος πια, από AIDS, Τομ Χανκς, εξηγεί στον δικηγόρο του, που "παίζει" ο Ντένζιελ Ουάσιγκτον, και που είναι άσχετος με την όπερα, τι είναι αυτή η άρια, ποιανού είναι, ποιά σοπράνο την ερμηνεύει, και τι σημαίνει για αυτόν;

Θοδωρή. Να την θυμάσαι πάντα με τη πιο γλυκειά μουσική, και να συνεχίσεις να την αγαπάς σαν νάναι ακόμα εδώ.

ΥΓ.: Η παραδοχή του Ουάσιγκτον, ότι "I am not quite acquainted with opera", αγγίζει για μένα μια πολύ ευαίσθητη χορδή. Ήταν άπειρες οι φορές που, φοβισμένα, αλλά και με ένα δέος ανυπέρβλητο, έλεγα και εγω το ίδιο - και ακόμα το λέω. Αυτή η παραδοχή, που δεν μπόρεσαν ποτέ να την καταλάβουν οι "περφεξιονιστές" του Τρίτου, ήταν το ωραιότερο πράγμα που μπορούσε να μου συμβεί γιατί, έτσι μου συνέβη και όταν ήμουν 4 χρονών παιδί και ήθελαν στο σχολείο όπου φοιτούσα οικότροφος, να μου μάθουν κολύμπι, και απλώς με έσπρωξαν μέσα στη πισίνα και μου φώναξαν "and now, swim!!". Επιπλέον, όμως, η χαρά μου πολλαπλαστιάστηκε στη συνέχεια, όταν ανακάλυψα ότι σιγά-σιγά, κάνοντας (με λάθη, ασφαλώς) τη δική μου "εξερεύνηση", βρέθηκαν πάμπολλοι άνθρωποι που ήταν στην ίδια μοίρα. Σαν τον Ντένζιελ Ουάσιγκτον. Σαν και μένα. Που ήθελαν να ανακαλύψουν. Και που γοητεύονταν όταν κάποιος τους έδινε την ευκαιρία και την αφορμή να τό κάνουν. Οι στιγμές που δεν θα φύγουν ποτέ από την καρδιά μου, είναι εκείνες όταν με έπαιρναν τηλέφωνο και με ρωτούσαν "ποιό ήταν το κομμάτι αυτό;", και "πού μπορούμε να το βρούμε;". Ομοίως, όταν πήγαινα στη "Λέσχη του Δίσκου" και στη "Μουσική Προσφορά", στον φίλο μου τον Τάσο, και μου έλεγαν, "ποιό ήταν αυτό το κομμάτι που τους έβαλες χθές με τα τύμπανα και αφηνίασαν όλοι;". Βλέπεις, λοιπόν, Θοδωρή, πόσο καλό μου έκανες που με ξανάβαλες στο λούκι να κάνω "εκπομπή"; Έστω μόνο για σένα;