"θά'μουνα έξη ετών, όταν μέσα στον ηλεκτρικό Αθηνών-Πειραιώς έβλεπα δύο κόσμους, χωρίς κανένας να μου μιλάει γι' αυτούς: γυναίκες με καπέλα παριζιάνικα, με λουλούδια ή φτερά, με φορέματα και κοσμήματα ευρωπαϊκά, και δίπλα Καστελοριζιές - γυναίκες απ' το Καστελόριζο - με μεταξωτές ριγωτές κάλτσες, με τα χρυσοκέντητα βελούδινα πανωφόρια τους, με τον κεφαλόδεσμό τους σαν της Παναγιάς. Ανατολίτισσες και Παριζιάνες πηγαίνανε στην εκκλησία. Τη μία μέρα με πήγαινε ο πατέρας μου στο θέατρο να δω το δίδαγμα του Αριστοφάνη και του Ευριπίδη, διασκευασμένο απ' το Παρίσι - δηλαδή το ευρωπαϊκό θέατρο - , την Κοτοπούλη σε έργο του Μπέρνσταϊν ή τα "Παναθήναια", και την άλλη μέρα πήγαινα στην εκκλησία κι έβλεπα μιαν άλλην διασκευή του αρχαίου κόσμου που επέβαλαν οι αυστηροί πατέρες για να σωθεί ό,τι ήταν δυνατόν. Τι φοβερό να γεννηθείς σ' ένα χωριό που είναι σταυροδρόμι. Πικρό προνόμιο. Πολύ αργότερα κατάλαβα πως πολλοί διχασμοί ήταν παγκόσμιοι, άσχετα αν αλλού ήταν πολύ αισθητοί κι αλλού λιγότερο. Το αληθινό έργο του καλλιτέχνη είναι να ξεχωρίζει, ν' απορροφά, ν' αμύνεται, να υψώνει την ελευθερία που την τσακίζουν κάθε τόσο οι αφόρητοι ανταγωνισμοί".
Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ, από το βιβλίο του "Ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση", που περιέχει 5 κείμενά του, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ.
No comments:
Post a Comment