ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΙΑΝΟΥ

Την Δευτέρα, 17 Σεπτεμβρίου 2012 (τη σημειώνω την ημερομηνία γιατί μπορεί να αποδειχθεί - που ξέρεις; - ιστορική!), έκανα το πρώτο μου μάθημα πιάνου!

Ήταν ένα παιδικό όνειρο, που φούντωσε όταν είδα πρώτη φορά (γιατί, έκτοτε, ακολούθησαν άλλες 53!) την ταινία "Η Μελωδία της Ευτυχίας", στα αγγλικά The Sound of Music, και "τρελλάθηκα" με το "Do, a dear, a female dear. Re, a drop of golden sun. Me, a name I call myself. Fa, a long-long way to run"

Δεν πραγματώθηκε όμως. Για δύο, βασικά, λόγους.

Ο πρώτος ήταν διότι οι δάσκαλοί μου στο αγγλικό σχολείο όπου φοιτούσα στην Ροδεσία (τώρα Ζιμπάμπουε) έκριναν ότι για τον σωματότυπό μου θα ήμουν χρησιμότερος στην ομάδα ράγκμπι, παρά σε εκείνην της μουσικής.

Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι δεν είχα πιάνο!

Είχε, όμως η νονά μου, που έπαιζε και πολύ ωραία, και μου άρεσε να την ακούω. Ήταν ένα ωραιότατο πιάνο, J. Becker, με μεγάλη ουρά. Έπιανε όλο το σαλόνι της.

Όταν την καθήλωσε ένα ύπουλο εγκεφαλικό επεισόδιο, μου έστειλε μια μέρα στο σπίτι μου το J. Becker, σαν αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία, και μου είπε "εγω, αγόρι μου, δεν μπορώ να παίξω πιά, παράλυσε το χέρι μου, και θέλω να το έχεις εσύ, και κάποια μέρα, εκεί ψηλά που θάμαι, να σε ακούω να μου παίζεις Σούμπερτ".

(Ο Σούμπερτ ήταν ο αγαπημένος της. Τον έλεγε "αριστοκράτη της μουσικής". Κι όποτε γινόταν κοντσέρτο με έργο του, συνήθως στον "Παρνασσό", ήταν πάντα στη πρώτη σειρά).

Το τεράστιο πιάνο με ουρά, στο δικό μου σαλόνι, έπιασε σχεδόν όλο τον χώρο. Η γυναίκα μου, που επίσης είχε κρυφό καυμό της να μάθει κάποια μέρα πιάνο, δεν ήταν ευχαριστημένη με αυτήν την κατάληψη. Όμως, πριν από περίπου έναν χρόνο, άρχισε εκείνη τα μαθήματα που ήθελα να κάνω εγω, αλλά γρήγορα τα άφησε γιατί της φάνηκε πολύ ανηφορικός ο δρόμος που ανοιγόταν μπροστά της. Και όντως είναι...

Εν πάση περιπτώσει, το J.Becker (πού όπως είδα στο ίντερνετ δεν είναι και τόσο σπουδαίο όσο θέλω να το εμφανίσω), το κουρδίζαμε ανελλιπώς, και το είχαμε και για αποκούμπι για κάθε ακαταστασία μου!

Μέχρι που, μια μέρα, έτσι που βρέθηκα, λίγο τυχαία, λίγο ξαφνικά, στο Παντοπωλείο του Κώστα, στην Όθωνος, στην Κηφισιά, νάσου να πίνω ρακί με άγνωστούς μου, που έτυχε όμως να είναι γνωστοί ενός γνωστού μου, μουσικού, ..., μουσικοί και αυτοί οπότε, θητεύσας και εγώ σε μουσικά ραδιόφωνα, με σημαντικότερο για μένα σταθμό το Τρίτο Πρόγραμμα, σμίξαμε ωραία. Μια κοπελλιά της παρέας, παίζει και κάνει μαθήματα πιάνου. Αυτή είναι και η πρώτη μου δασκάλα!

Αγόρασα το Τετράδιο Μουσικής 50/10. Ούτε που ξέρω τι σημαίνει αυτό.

Αγόρασα τη "Μέθοδο Πιάνου", opus 101, του Ferdinand Beyer.

Αγόρασα και τον 1ο τόμο, της "Θεωρίας της Μουσικής", Το Τονικό Μουσικό Σύστημα, του Αμάραντου Αμαραντίδη.

Κι έτσι, μέσα στη κρίση, χωρίς σοβαρό εισόδημα, ξόδεψα ήδη 40 ευρώ. Αλλά δεν τα πέταξα, σίγουρα.

Και, έχοντας πλέον πολύ νωπή την εμπειρία του πρώτου μαθήματος, και έχοντας ξεκινήσει κιόλας της ασκήσεις με "αργή, διπλή κίνηση, ο καρπός πάνω-κάτω", "κίνηση moderato" και συγχορδίες, τολμώ να προβλέψω ότι είναι ίσως η μόνη σημαντική επένδυση που έκανα στη ζωή μου!

Η δασκάλα μου (άχ! και πόσο μου αρέσει να το λέω και να το ακούω αυτό...), μου λέει ότι όλοι σχεδόν οι γονείς απέσυραν τα παιδιά τους από τα μαθήματα πιάνου που έκαναν ως τώρα. Προτίμησαν να αφήσουν τη μουσική, και να κρατήσουν αγγλικά, γαλλικά, και άλλα ιδιαίτερα.

Υποθέτω ότι αρκετά παιδιά, επειδή πολλά πράγματα στην Ελλάδα γίνονται εξαναγκαστικά ή για το θεαθήναι, δεν στεναχωρέθηκαν πολύ. Είμαι σίγουρος όμως, ταυτόχρονα, ότι υπάρχουν και κάποια παιδιά, που αγάπησαν πραγματικά τη μουσική και δεν ήθελαν να την αφήσουν, και που σήμερα είναι δυστυχισμένα που υποχρεώνονται να συνεχίσουν με ξένες γλώσσες...

Με φοβίζει πολύ η Ελλάδα όπου κλείνουν τα "περιττά" (ένα μαγαζάκι, ας πουμε, που πουλούσε μόνο ρολόγια τοίχου, κούκους, ξυπνητήρια, κλπ), και πολλαπλασιάζονται τα "απαραίτητα" (καφετέριες, σουβλατζίδικα, εσχάτως γιαουρτάδικα, και προποτζίδικα)

Όπως και νάχει, εγω ξεκίνησα μαθήματα πιάνου για να δώσω έμφαση στην "νέα αρχή". Για να μην αποδεχτώ, ή συμβιβαστώ με  "το τέλος". Η αγάπη μου για τη μουσική, και η λαχτάρα μου, έστω και τώρα που μπήκα στη 5η δεκαετία της ζωής μου, να μάθω να παίζω πιάνο, τον βασιλιά, για μένα, όλων των οργάνων, είναι απείρως ισχυρότερη της στεναχώριάς μου για το αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει το συμβατικό μου επάγγελμα. Μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό. Όχι, όμως, χωρίς τη μουσική.

Άς έρθουν οι έκτακτες εισφορές, δεν με νοιάζει. Ας ζητούν οι τράπεζες τα οφειλόμενα, με απειλές. Ας παίζουν playlist τα ραδιόφωνα της φτήνειας, τάχω σβήσει από τη μνήμη κάθε ραδιοφώνου μου. Τα κόμματα, ας μοιράζουν ακόμα οφίτσια σημαντικά σε ασήμαντους ανθρώπους. Κι ας έχουν πάθει παράκρουση στο νησί, οι αφόρητα επιρρεπείς.... 

Ελπίζω, προσεύχομαι, το πιάνο να με κρατήσει εδω, και όρθιο!

Περισσότερα, ας μη πω. Για τα μελλούμενα, ας μη προστρέξω. Κάθε άσκηση που κάνω είναι μία κατάθεση ψυχής, που είναι και θα μείνει αλώβητη από κάθε κρίση. Και ονειρεύομαι, κάποια μέρα, να παίξω κάτι για την φίλη μου, την θάλασσα...