Χριστέ μου! Πέρασαν κιόλας, σήμερα, 17 Σεπτεμβρίου, 30 χρόνια από τη μέρα εκείνη, τη μαύρη κείνη μέρα, που έφυγε από τη ζωή ετούτη (γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχει άλλη) ο Μάνος Λοίζος.
Δεν είχαν προλάβει καλά-καλά να μπουν τα τραγούδια του στη ψυχή μας. Ήταν ακόμα στη παρέα. Με τη κιθάρα εκείνος. Εμείς με τα φάλτσα μας. Τα χαμόγελα τα τόσο όμορφα. Τις λύπες, που κι αυτές μας ομόρφαιναν.
Χρειάστηκε να πεθάνει σ' ένα παγωμένο, καθ' όλα, νοσοκομείο της Μόσχας, για να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε πόσα σπουδαία τραγούδια είχε γράψει. "Κι αυτό ο Μάνος;". "Κι αυτό του Μάνου;", λέγαμε.
Κι ακόμα μέχρι σήμερα, πίκρα ανείπωτη μας κατακλύζει όταν σκεφτόμαστε ότι εαν ζούσε ακόμα, πόσο πιο πλούσια και όμορφη θαταν η ζωή μας. Ηταν μόνο 45 ετών όταν έφυγε. Θαταν μόλις 75 εάν έμενε. Πόσα αριστουργήματα χάσαμε! Αλλά, επειδή είναι πολύ εγωιστικό αυτό: πόσες αμέτρητες στιγμές ανείπωτης γλύκας δεν έχασαν οι δικοί του άνθρωποι.
Το τραγούδι που επιλέγω να ακουσουμε σήμερα είναι το "κι αν τα μάτια σου". Οι στίχοι είναι του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τα δάκρυα, δικά μου.
Δεν είχαν προλάβει καλά-καλά να μπουν τα τραγούδια του στη ψυχή μας. Ήταν ακόμα στη παρέα. Με τη κιθάρα εκείνος. Εμείς με τα φάλτσα μας. Τα χαμόγελα τα τόσο όμορφα. Τις λύπες, που κι αυτές μας ομόρφαιναν.
Χρειάστηκε να πεθάνει σ' ένα παγωμένο, καθ' όλα, νοσοκομείο της Μόσχας, για να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε πόσα σπουδαία τραγούδια είχε γράψει. "Κι αυτό ο Μάνος;". "Κι αυτό του Μάνου;", λέγαμε.
Κι ακόμα μέχρι σήμερα, πίκρα ανείπωτη μας κατακλύζει όταν σκεφτόμαστε ότι εαν ζούσε ακόμα, πόσο πιο πλούσια και όμορφη θαταν η ζωή μας. Ηταν μόνο 45 ετών όταν έφυγε. Θαταν μόλις 75 εάν έμενε. Πόσα αριστουργήματα χάσαμε! Αλλά, επειδή είναι πολύ εγωιστικό αυτό: πόσες αμέτρητες στιγμές ανείπωτης γλύκας δεν έχασαν οι δικοί του άνθρωποι.
Το τραγούδι που επιλέγω να ακουσουμε σήμερα είναι το "κι αν τα μάτια σου". Οι στίχοι είναι του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τα δάκρυα, δικά μου.
No comments:
Post a Comment