ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ

Είναι περασμένα μεσάνυχτα Τετάρτης. Ήδη 2.21 ξημερώματα Πέμπτης, του Σεπτεμβρίου του 2012 η 13η μέρα. Νοιώθω ... drained ... είναι η λέξη που μου έρχεται αμέσως στο παιδεμένο μου μυαλό ... αποστραγγισμένος, στα ελληνικά, νομίζω.

Χάνομαι λίγο στη μουσική μου, που με τη σειρά της παίρνει τις σκέψεις μου και τις τακτοποιεί με έναν τρόπο που κάπως  αρχίζει να φορτίζει ξανά αυτό το άδειο που τώρα, 2.28 κιόλας, (7 λεπτά με πήρε να βρω αυτα τα λίγα λόγια..) παραδόξως πως, με πνίγει.

Τούτο το τραγούδι είναι πολλά πράγματα για πολλούς από εμάς, που το ακούσαμε πρώτοι, και το κάναμε δικό μας. Είναι μια άγνωστη γκόμενα, που ο Κοέν τη λέει Σουζάν, εμείς διάφορα άλλα. Είναι μια εποχή γλυκιάς μελαγχολίας, όπου καμμιά φορά μάλιστα, από τη πολλή χαρά προσπιούμασταν τους λυπημένους για να είμαστε μέσα στο πνεύμα. Είναι ο τραγουδοποιός, που γράφει μουσική, και ποίηση. Που ειναι κοντά σε μας, στη κοινωνία, και μας εκπροσωπεί, γιατί από μας παίρνει ερεθίσματα και αφορμές. Ό,τι τραγουδά, μας αφορά.

Μαζί με τον Κοέν, μιά από τις ωραιότερες φωνές που υπήρξαν ποτέ: Η Τζούντι Κόλλινς.

Και το αφιερώνω, όλο αυτό, σε όσους ακόμα με "ακολουθούν", παρόλο που δεν είμαι πουθενά!