Ο ΚΑΛΟΣ ΛΟΓΟΣ...

Ένα κείμενο της Ρέας Βιτάλη στο protagon.gr για την Μάγια Τσόκλη. Είναι στη διεύθυνση http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=17956, και τιτλοφορείται "Περάστε παρακαλώ".

Στο τοπίο που ζουμε και λειτουργούμε εμείς οι δημοσιογραφοι, ξεκίνησα να το διαβάζω περιμένοντας ότι θα εμπεριείχε φαρμάκι. Αυτό αρέσει στον κόσμο. Αυτό διεγείρει τις πρωτόγονες αισθήσεις των άγριων ανθρώπων.


Ευτυχώς, δεν συνάντησα πουθενά στο κείμενο ούτε μια σταγόνα κακίας. Το "ευτυχώς" αφορά το κείμενο, και όχι την "φιλοξενούμενή" του. Και το υπογραμμίζω ώς γεγονός, με θλίψη!

Διότι, στα δικά μας λιμέρια, "ο καλός στρατιώτης Σβέϊκ" είναι τελειωμένη ιστορία. Δεν συγκινεί τα οργισμένα πλήθη. Δεν ικανοποιεί την επιδερμική τους άποψη. Δεν συμπλέει με την απύθυμενη αγραμματοσύνη τους.

Κατήντησα να χαίρομαι ένα κείμενο που να εκθειάζει έναν άνθρωπο - πόσο μάλλον κάποιον που έρχεται από τον χώρο των μίντια, και που έκανε και απονενοημένο διάβημα και στον χώρο της πολιτικής.

Δεν μπήκα καν στον κόπο να διαβάσω τυχόν σχόλια, που συνήθως συνοδεύουν κάθε κείμενο άποψης. Διότι είμαι σίγουρος ότι θα γευόμουν τη χολή των μίζερων. Εκείνων που, εάν δάγκωναν ποτέ τη γλώσσα τους, θα πέθαιναν ακαριαία από δηλητηρίαση.

Την Μάγια Τσόκλη δεν την γνωρίζω τόσο ώστε να κινδυνεύω, από τους μίζερους, να χαρακτηριστω φίλος της. Βρεθήκαμε πριν από 3 χρόνια σε ένα τουρνουά γκολφ της Aegean, εγώ ώς αυτοονομαζόμενος γκολφέρ, εκείνη ως απλή καλεσμένη σε ένα άθλημα που πολλοί θεωρούν συνώνυμο του "αν είχα κάτι καλύτερο να κάνω, θα πέθαινα".

Ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες για τις καλές και κακές συνήθειές μας, και τίποτ' άλλο.

Όποιος επιχειρήσει, λοιπόν, να βρεί έστω και σταλαγματιά ιδιοτέλειας στο κείμενό μου αυτό, να πάει να κοιταχτεί επειγόντως, διότι τον ενατάσσω ανεπιφύλακτα στους επικίνδυνους αυτής της εύθραυστης κοινωνίας.  

Καταφεύγω στην υπερβολή της γραφής και της δημοσίευσης ενός άρθρου που επαινεί το γεγονός ότι η πέννα μπορεί να στάξει μέλι, και όχι μόνο χολή, διότι ακράδαντα πιστεύω ότι ο δύσμοιρος πολιτισμός μας δεν έχει γονατίσει μόνο από επενδύσεις στη μετριότητα (ήγουν: αρπαχτές!), αλλά και από ... στενάχωρη και μίζερη καρδιά.

Κι όμως, ο "καλός λόγος" μπορει να είναι το καλύτερο αντίδοτο σε πολλά από τα κακά που συμβαίνουν. Τον ξέχάσαμε, όμως, εμείς οι δημοσιογράφοι - εμού συμπεριλαμβανομένου. Τον σπρώξαμε στην άκρη γιατί νοιώσαμε, συναισθανθήκαμε, νομίσαμε, ότι το κασέ μας θα αποκτούσε μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη εάν λέγαμε ή γράφαμε ότι κάποιος είναι μαλάκας, παρά άξιος και ικανός.

Και ήταν όντως έτσι. Περισσότερα συγχαρητήρια πήρα στη σταδιοδρομία μου στην "Ελευθεροτυπία" για άρθρα μου στα οποία "έθαβα" κάποιον, παρά για γραφόμενα στα οποία τον εκθείαζα. Κάποτε, μάλιστα, όταν τόλμησα να γράψω έναν καλό λόγο για την Γιάννα Δασκαλάκη-Αγγελοπόυλου, ένας γνωστός και μη εξαιρετέος αθλητικός συντάκτης, μέγας και τρανός στον "χώρο", δεν διαφώνησε απλώς μαζί μου, που θα ήταν απολύτως θεμιτό, αλλά μου επιτέθηκε φραστικά στον διάδρομο της εφημερίδας, στον 2ο όροφο, φωνάζοντας ότι τα έγραφα αυτά επειδή ήμουν υπάλληλός της! Πλακωθήκαμε, και έκτοτε δεν ανταλλάξαμε ούτε καλημέρα.

Η θύμηση τέτοιων μικρόψυχων και φαρμακωμένων απόψεων, αναμοχλεύει μέσα μου στεναχώρια. Η οργή παρήλθε, και δεν την γνωρίζω πιά. Τωρα, όμως, που έστω και με κόστος εργασιακό, απεγκλωβίστηκα από τη δουλεία της υπαγωγής σε καθεστως "προοδευτικού φασισμού", νομίζω πως μπορώ να σκέφτομαι και να εκφράζομαι πραγματικά ελεύθερα.