«Τώρα που πλαγιάζεις λυπημένη βγαίνει ένα παράπονο στις στράτες, πνίγει τους ανύποπτους διαβάτες και τους κάνει αναίτια να πονούν». Δεν μας έκανε συχνά το χατήρι ο Μητροπάνος να λέει τη «Λυπημένη» του Μίκη στις συναυλίες και στα κέντρα. «Γιατί, βρε Μήτσο;», παραπονιόμουνα. Ο κόσμος ήθελε τις μεγάλες του επιτυχίες, τη «Ρόζα» και τα «Λαδάδικα» ή το άλλο, το μακρόσυρτο «Αλίμονο», με το οποίο ολοκλήρωνε πάντα τελετουργικά τις εμφανίσεις του.Τι να πρωτοδιαλέξεις, άλλωστε, από τά άπειρα τραγούδια του, που τέσσερις δεκαετίες τώρα σημάδευαν τις χρονιές μας, κάθε καινούργιος δίσκος του και μια αφορμή για χοροπηδητά και ακροάσεις προσεχτικές, σαν να ήταν το βινύλιο και το cd μάθημα προς εξέταση.
Από τα πολλά, και καλά, κείμενα που διάβασα για τον Δημητρη Μητροπάνο, που ετούτη την ώρα κηδεύεται στο Α'Νεκροταφείο, αυτό, της Βένας Γεωργακοπούλου, στο www.protagon.gr, είναι το καλύτερο.
Παρέθεσα μόνο την εισαγωγή του άρθρου. Τον υπόλοιπο, στη διέύθυνση http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=14416
No comments:
Post a Comment