Ένα λαμπρό κείμενο του φίλου μου Γ.Λ. που γράφει ως Μαικήνας στο "Εν χορδαίς και οργάνοις" του www.capital.gr. Γράφτηκε μία Κυριακή πριν από το Πάσχα, αλλά τίποτα δεν άλλαξε από τότε στα καθ' ημάς. Κι ας αναστήθηκε ο Χριστός.
"Θυμάμαι σε μια απο τις πρώτες καταλήψεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, αυτήν της Ιατρικής Θεσσαλονίκης, ένας φίλος μου που συμμετείχε ενεργά στην κατάληψη, μου πρότεινε να πάμε στο νεκροτομείο να βάλουμε φορμόλη στα πτώματα. Αντιπαρερχόμενος την φρίκη μου, τον ρώτησα γιατί έπρεπε να το κάνει αυτό. "Μα θα χαλάσουν αλλιώς" μου απάντησε. Ήταν ένα πρώϊμο μάθημα ευθύνης. Τότε ακόμα το φ.κ (χρησιμοποιώ την επιβεβλημένη αργκό) θεωρούσε τα υλικά του Πανεπιστημίου δημόσιο αγαθό και τους φοιτητές σαν stakeholders (σε ελεύθερη μετάφραση, συμμέτοχοι στο αγαθό, οιωνεί αποδέκτες). Τότε όμως ήταν 1975.
Τα χρόνια πέρασαν, οι καταλήψεις έγιναν κτήμα όλων, η καταδολίευση των δημοκρατικών διαδικασιών αναβιβάστηκε σε τέχνη και φτάσαμε αισίως στο 2012. Εν τω μεταξύ κάηκε το Πολυτεχνείο, καταστάφηκαν πολύτιμα πράγματα, επιστημονικές έρευνες επιστημόνων πολλών μηνών και χρόνων χάθηκαν, ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και πρυτάνεις χτίσανε προφίλ και φιγουράρουνε σήμερα στις συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Πολλοί απο εμάς ωριμάσαμε πολιτικά θεωρώντας ότι ο πολιτισμός και η έρευνα είναι υπερκείμενα αγαθά τα οποία οφείλει το "κίνημα" να σέβεται και να προστατεύει. Βέβαια υπήρχαν και απόψεις που στηλίτευαν την σχετική αυτονομία των δύο αυτών αγαθών και χαρακτήριζαν την θέση αυτή το λιγώτερο απολιτική.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω ένας σολίστας βιολιού πως μπορεί να αποδείξει την πολιτική ορθότητα της εκτέλεσής του; Υποθέτω μην παίζοντας κάποια έργα που κάποιος άλλος κρίνει αντιδραστικά ή επιλέγοντας το κοινό για αυτόν. Αντιλαμβάνεστε πόσο εύκολα μπαίνουμε στην πιο απεχθή έκφραση της θεωρίας της στρατευμένης τέχνης.
Ο λόγος όμως του σημερινού σημειώματος δεν αφορά ζητήματα ιδολογικής αξιολόγησης. Μακάρι να περιοριζόταν η συζήτηση εκεί. Το σημερινό σημείωμα αφορά το δικαίωμα και τη σημασία του να λειτουργείς σαν καλλιτέχνης ακόμα κι όταν το αίμα ρέει στους δρόμους.
Εχθές Παρασκεύή 6 Απριλίου είχε προγραμματιστεί μία συναυλία Baroque μουσικής από ένα σύνολο της Αθηναϊκής Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων ΑΣΟΝ στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών στα Προπύλαια.
Εδώ και μερικές μέρες ο χώρος του Πανεπιστημίου είναι υπό κατάληψη απο τις δυνάμεις εκείνες που διαφωνούν με τον πρόσφατο νόμο για την Ανώτατη Παιδεία. Όπως είναι φυσικό το φ.κ και τα όργανά του δεν μπορούσε να επιτρέψει την εκτέλεση της συναυλίας. Απο το φόβο της διείσδυσης εχθρικών προς αυτό δυνάμεων; Ειλικρινά παραλλαγή δυνάμεων καταστολής σαν τσελίστες ή βιολιστές πρώτη φορά το ακούω. Τέλος πάντων η απόφαση ελήφθη οπότε και αναζητήθηκε άλλη αίθουσα. Το Ινστιτούτο Γκαίτε εδωσε τη λύση. Τυχαίο ; θα ρωτήσουν οι καχύποπτοι.
Τα προβλήματα όμως δεν τελείωσαν εκεί. Μέρος του συνόλου ήταν και ένα τσέμπαλο. Συγκεκριμένα το τσέμπαλο που βρισκόταν στη αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου. Είχε αγοραστεί προ 5 ετών απο την Πρυτανεία και 2 φορές έπεσε θύμα της επαναστατικής ορμής στη διάρκεια καταλήψεων.
Ζητήθηκε απο τις συνεπείς δυνάμεις να επιτραπεί να μεταφερθεί το τσέμπαλο στο χώρο της νέας συναυλίας. Υποθέτω ότι δεν ενημερώθηκαν, ότι θα ήταν το Ινστιτούτο Γκαίτε διότι θα ενδυνάμωναν τα εθνικοπατριωτικά αισθήματα της επιτροπής περιφρούρησης. Πάντως και χωρίς αυτή την πρόσθετη πληροφορία η απόφαση ήταν αρνητική. Το τσέμπαλο δεν θα έφευγε απο το χώρο του Πανεπιστημίου.
Να θεωρούσαν τάχα εαυτούς υπεύθυνους για την περιουσία που αγοράστηκε με λεφτά του Έλληνα πολίτη - φορολογούμενου; Τότε προς τι η βάρβαρη συμπεριφορά προς το όργανο;
Έβλεπαν εχθρικά την συμμετοχή των μουσικών -φοιτητών σε μια εκδήλωση της ΑΣΟΝ; Μήπως έδινε το μήνυμα ότι ο πολιτισμός δεν σταματά ακόμα και όταν το κίνημα βρίσκεται σε επαναστατικό αναβρασμό. Άγνωστες οι βουλές του φ.κ και των εκπροσώπων του.
Ευτυχώς όμως για τα παιδιά της ΑΣΟΝ το κίνημα παρουσιάζει συχνά πυκνά φαινόμενα κόπωσης. Ενώ ως γνωστόν "ο ταξικός εχθρός (εδώ ο μουσικός) αγρυπνά". Πράγματι το τσέμπαλο φυγαδεύτηκε κατά τις 7 το πρωί με την βοήθεια μερικών αποφασισμένων φιλόμουσων φοιτητών και μεταφέρθηκε στο χώρο της συναυλίας.
Η συναυλία έγινε με μεγάλη επιτυχία αν και η αλλαγή της αίθουσας μπέρδεψε μερικούς.
Εκκρεμεί η επιστροφή του cembalo πίσω.
Νομίζω ότι η Μεγάλη Παρασκευή ή το Μ Σάββατο είναι μία καλή μέρα. Το φ.κ συμμετέχει εκ παραδόσεως στα Πάθη του Χριστού και στα συνακόλουθα γλέντια αφού εκεί βρίσκεται η ψυχή του λαού. Και προφανώς δεν ακούει baroque μουσική. Να μπεί επι τέλους ένα τέλος στις πολιτιστικές επιδράσεις των σχισματικών και ιμπεριαλιστών δυτικών."
No comments:
Post a Comment