ΓΙΑΤΙ ΜΕ "ΑΓΓΙΞΕ" Η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Το βιντεάκι αυτό, με την ηθοποιό Κατερίνα Μουτσάτσου να εξηγεί τι σημείνει για την ίδια ότι είναι Ελληνίδα, κάνει θραύση στο YouTube, και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς το έχετε δει κιόλας. Ήδη, τη στιγμή που γράφω αυτό το σημείωμα, "ανοιχτεί" περισσότερες από 800.000 φορές. Εγώ, το είδα μαζί με έναν φίλο μου στην εταιρεία όπου εργάζεται. Ηταν εκεί η μητέρα του, και αρκετοί υπάλληλοι. Κανένας δεν έμεινε ασυγκίνητος. Τα μάτια ολονών υγράνθηκαν.




Δεν είμαι από εκείνους που έχουν διαφημίσει ποτέ το ένδοξο παρελθόν μας. Και μόνο ο όρος "ένδοξο παρελθόν" (ίσως επειδή μου ακούγεται σαν αστείο όποτε κάνω αμέσως την αναγωγή με παρών), δεν κρύβω ότι με απωθεί κιόλας. Ο τρόπος με τον οποίο εμείς οι Έλληνες αναφερόμαστε σε αυτό το "ένδοξο παρελθόν", αυτομάτως προσδίδει σε μας μιαν ανωτερότητα έναντι των άλλων.

Και αυτό, εκτός του ότι αποδυναμώνει την αδιαμφισβήτητη, όσο και θαυμαστή αλλά και μεγαλειώδη περίοδο κατα την οποία ετούτος ο τόπος πράγματι έδωσε σε όλο τον κόσμο θυσαυρούς, κυρίως πνευματικούς, που χωρίς αυτούς πιθανώς να είμασταν "άλλο πράγμα σήμερα", οπωδήποτε πιο φτωχό και λειψό, αφήνει στους άλλους μιαν αίσθηση εθνικιστικής αλαζονείας που δικαίως τους ενοχλεί.


Όμως, στο βίντεο αυτό της Μουτσάτσου, παρόλο που επαναλαμβάνονται φράσεις-κλισέ, αλλά πιθανώς και ανακρίβειες, εγώ δεν ένοιωσα, ετούτη τη φορά, την αλαζονεία στην οποία αναφέρθηκα πριν. Μπορεί οι κορώνες της να είναι πιο ψηλές απ΄ότι αντέχει το δικό μου αυτί, αλλά δεν με ενόχλησαν. Γιατί
κάπου, σ' αυτό το βιντεάκι, είδα και αισθάνθηκα κάτι που θεωρώ ότι είναι αληθές. Ενα παράπονο δικαιολογημένο που, έστω και με τον τρόπο που το είδα στο βιντεάκι της Κατερίνας, θαρρώ πως βρίσκεται μεσα στη ψυχή και τη καρδιά ολονών μας.


Αισθάνθηκα ότι, όσα στραβά και αν παραδεχόμαστε (όσοι σκεφτόμαστε με αυτό που λέμε κοινή λογική) ότι έχουμε, η καταιγίδα αυτής της κρίσης, κάποια στιγμή - ίσως από τότε που κάτι άθλια γερμανικά έντυπα άρχισαν να διαπομπεύουν, όχι μόνο τις ατιμίες μας, αλλά τον τρόπο ζωής που, κατ' αυτούς, οδήγησαν στις ατιμίες - παρέσυρε ακόμα και τα θεμέλια επάνω στα οποία ο καθένας από εμας, από χρόνων αμνημονεύτων, στέκεται.


Η σκηνή στο βίντεο, με την κορώνα της Κατερίνας για "την ιερή μου οικογένεια", όσο - επαναλαμβάνω - και να ενισχύεται από μιά φόρα υπερβολής, είναι σκηνή που αγγίζει κάθε έναν από εμας ως τα έγκατα της ψυχής του. Ένοιωσα συγκίνηση ανείπωτη.


Η παγκόσμια αποδοκιμασία που εισπράξαμε όλον αυτόν τον καιρό, δεν αφορούσε μόνο τον τρόπο που όλοι μαζί, και ο καθένας ξεωριστά, διαχειριστήκαμε τα οικονομικά μας. Δεν κατευθύνθηκε μόνο στις πολλές, και υπάρχουσες κακές μας συνήθειες, που ξεκινούν από την μνημειώδη μας μπαγαποντιά, και φτάνουν μέχρι και την απεχθή ιδιότητά μας να κάνουμε μισές δουλειές, και να είμαστε και ικανοποιημένοι με αυτές κιόλας. Κατευθύνθηκε, ένα μέρος της παγκόσμιας αποδοκιμασίας εναντίον μας, σε αυτό που πολύ ωραία, ξεσπώντας θαυμάσια, η Κατερίνα Μουτσάτσου αποτυπώνει στη σκηνή με την ειδυλλιακή παραλία, φωνάζοντας "ναί, έχω το δικαίωμα να κολυμπώ ελεύθερη σε όποια θέλω παραλία από τα τόσες χιλιάδες νησιά που έχουμε".


Εδω, για μένα, κρύβεται η απάντηση στην απρέπεια εκείνων των επικριτών, που κατηύθυναν τη χολή τους ακριβώς σ' αυτήν την "ελευθερία". Την ελευθερία που οι ίδιοι δεν απολαμβάνουν, και θεωρούν πως πρέπει να την στερήσουν από εμάς, και από όποιον άλλον. "Γιατί να μήν έχω Σαντορίνη και Χαλκιδική εγω ο Γερμανός, που τόσο εργάζομαι στη ζωή μου, και τόσο έχω ανεβάσει, όχι το βιοτικό μου επίπεδο, αλλά τους οικονομικούς μου δείκτες;", θα μπορούσε να ήταν η κραυγή-παράπονο, πολλών εξ αυτών.

Όποτε βλέπουν ένα κότερο, ιστιοπλοικό ή καίκι,στο Αιγαίο η στο Ιόνιο, θεωρούν ότι κάποιος Κροίσος το κουμαντάρει, και ότι αυτός ο Κροίσος έχει κάνει την περιουσία του κλεβοντας εκείνους που δουλεόυν σαν τα σκυλιά, και πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους.


Κάποιοι κροίσοι, ναί, ρήμαξαν τον τόπο μας. Και είναι δικοί μας κροίσοι, εγχώριοι σατανάδες, και αυτό πονάει πιο πολύ. Αλλά, την ελευθερία να απολαμβάνουμε αυτό που ο Θεός, ή η Φύση, χάρισαν πλουσιοπάροχα στον τόπο μας, δεν την έχουν μόνο αυτοί που διαπλέουν τις θάλασσές μας με θαλαμηγούς, αλλά ακόμα και ο τελευταίος πολίτης, που μπορεί να πηδήξει πάνω σ' ένα καράβι στον Πειραιά, στο Λαύριο, στην Ραφήνα, οπουδήποτε, με ένα σακκίδιο στον ώμο και πέντε δεκάρες στη τσέπη, και σε λίγες ώρες να είναι στον Παράδεισο.

Στην άκρη του κύματος, να τρώει λίγο ψαράκι με την παρέα του, να πίνει όσο αντέχει η ψυχή του, και όλο αυτό να το κάνει τραγούδι, και χορό, καί έρωτα, και αποθέωση.


Αυτή τη σκηνή, της απλής, "ανώνυμης" παρέας, στην άκρη του κύματος, κάποιοι δυσκοίλιοι την βλέπουν ως προκλητική πολυτέλεια.


Ναί, είναι! Διότι αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται πάντοτε να έχεις χρήματα για να απολαμβάνεις τον πλούτο που, ευτυχώς, έχει ακόμα αυτός ο τόπος. Πλούτος, που έρχεται από πολύ μακρυά, και δεν μπορεί να τον αρπάξει κανένας "ξένος επενδυτής", ή να τον καταστρέψει δικό μας λαμόγιο.