Μια ζωή

Τραγούδι του Kiki Lesendric σε στίχους Νίκου Μωραίτη. Το ερμηνευει, μ' έναν ολοζώντανο, φρέσκο, και πολύ "καθαρό" τρόπο η Ραλλία Χρηστίδου - σε πείσμα όλων εκείνων που κουράστηκα να τους ακούω να λένε ότι το ελληνικό τραγούδι έχει πεθάνει. Η δισκογραφία, ναί. Το τραγούδι, όχι. Και θ' αντέξει. Καλό Σαββατοκύριακο.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΣΟΚ "ΕΚΤΕΛΕΣΕ" ΤΟΝ ΚΑΡΛ ΟΡΦ (Και όχι μόνον αυτόν...)

Την περασμένη Δευτέρα, με αφορμή την παρουσίαση, το ίδιο βράδυ στο Ηρώδειο, της σκηνικής καντάτας "Κάρμινα Μπουράνα" του Κάρλ Όρφ, είπα ότι το έργο έγινε ευρύτερα γνωστό στη χώρα μας στα μέσα της δεκαετίας του '80 "όταν η πομπώδης εισαγωγή O Fortuna (την οποία καί έπαιξα στη συνέχεια) άνοιγε τις συγκεντρώσεις του ανδρεικού ΠΑΣΟΚ".

Λίγο μετά, έλαβα αυτό το e-mail από τακτικό ακροατή της εκπομπής, λάτρη της μουσικής, και μουσικός ο ίδιος. Με την άδειά του το αναδημοσιεύω εδώ:

Εκτιμω τις πρωινές σας εκπομπες στο Τρίτο και σας ακούω κάθε πρωι στο αυτοκίνητο μου καθοδόν προς εργασία. Χάρηκα σήμερα το πρωι (26/9/2011) για την υπενθύμιση προς το κοινό-όταν παίξατε την εισαγωγή από Κάρμινα Μπουράνα-ότι το άκουσμα αυτό χρησιμοποιήθηκε λαικίστικα στις συγκεντρώσεις του ψευδο-σοσιαλιστικου ΠΑΣΟΚ λογω της ρυθμικής του ταυτότητας, όταν έβγαινε στη σκηνή ο πατριάρχης του λαικισμού εμίρης-Ανδρέας Παπανδρέου περίφημος φίλος και του κακόγουστου δικτάτορα Καντάφι. Η αποθέωση του κιτς και να σκεφτείτε ότι ο ίδιος ο Αντρέας δεν είχε καμμία σχέση με την κλασσική μουσική και τον μουσικό πολιτισμό, μάλιστα οι βιογράφοι του λένε ότι βασικά έβλεπε μόνο ταινίες γουέστερν και σπάνια είχε θεαθεί σε χώρους ποιοτικής τέχνης. Πήγαινε μόνο για να ρίχνει ζεμπεκιές σε λαικά στέκια, προκειμένου να κολακεύει το προφίλ του κακόγουστου ελληνάρα που υπήρξε ο κύριος ψηφοφόρος του, δεν γνωρίζω αν του άρεσε τελικά το ζειμπέκικο. Το "πράσινο ζειμπέκικο", που συχνά χόρευε και ο άλλος μεγάλος λαικιστής ο γνωστός πρασινοφρουρός Άκης  ο Ελληνάρας, αποπνέει την προκλητική βαρβατίλα του κομματόσκυλου-αυτού που λέει θα σε σκίσω μάννα μου!
Καμμία σχέση πχ με το ζειμπέκικο του Γιάννη Τσαρούχη που απέπνεε λαμπρό βλέμμα, ελληνικό πνεύμα και πάθος έκφρασης παρότι χόρευε σαν διαλυμένη μαριονέτα με την χαρακτηριστική του αστάθεια. Βλέπουμε σήμερα σε τι παρακμή αξιών μας οδήγησε σήμερα όλη αυτή η κακογουστιά και ο ατέρμων λαικισμός. Επιπλέον η σημερινή εξουσία, η κυβέρνηση που έφερε το ΔΝΤ, εκπηγάζει από τις βαθειές ρίζες αυτής της κακογουστιάς και εκπροσωπεί κατά την γνώμη μου την χειρότερη απολυταρχία που γνώρισε ο τόπος μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς, μπροστά της και η απριλιανή χούντα μοιάζει αστείο παιχνιδάκι.
Λυπάμαι πολύ που όταν ακούω αυτό το αριστούργημα του Καρλ Ορφ, λόγω των αναμνήσεων της ανδρεικής κακογουστιάς, αναγκάζομαι να αλλάζω σταθμό. Σας παρακαλώ κε Μιχαηλίδη μην βάζετε την εισαγωγή των Καρμινά Μπουράνα στο Τρίτο Πρόγραμμα, βάλτε άλλα κομμάτια από τα αριστουργηματικά Κάρμινα. Τι έπαθε ο σπουδαίος Καρλ Ορφ, αλλοίμονο!

με εκτίμηση
ΘΑΝΑΣΗΣ ΔΡΙΤΣΑΣ
ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΣ, ΩΝΑΣΕΙΟ ΚΚ
ΣΥΝΘΕΤΗΣ

Ο Venet στις Βερσαλλίες

 

Μετά τον Jeff Koons, τον Xavier Veilhan, τον Takashi Murakami, σειρά του Bernar Venet να αποδεχτεί την πρόσκληση που απευθύνει το Ανάκτορο των Βερσαλλιών, κάθε χρόνο, σε έναν σύγχρονο καλλιτέχνη. Η έκθεση αυτή δεν αποτελεί, είναι αυτονόητο, μια μονογραφία του Bernar Venet, απλούστατα διότι το Ανάκτορο των Βερσαλλιών δεν είναι ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης και δεν έχει ως αποστολή να διοργανώνει τέτοιου είδους εκθέσεις, τις οποίες παρουσιάζουν εξάλλου άλλοι φορείς, με τρόπο εύστοχο και πρόσφορο. Στις Βερσαλλίες, απεναντίας, δεν παύουμε να αναρωτιόμαστε ποια μπορεί να είναι η πιθανή σχέση ανάμεσα στα έργα τού σήμερα και σε αυτήν την "κληρονομιά της ανθρωπότητας" που συγκροτούν το Ανάκτορο, ο διάκοσμός του, οι κήποι του και το τοπίο που το περιβάλλει, τοπίο άλλωστε εξ ολοκλήρου διαμορφωμένο γύρω από αυτό. Από την άποψη αυτή, η έκθεση "Ο Venet στις Βερσαλλίες" καινοτομεί σε σχέση με εκείνες που προηγήθηκαν. Πράγματι, η έκθεση επιλέγει να καταλάβει το χώρο του κτήματος με τρόπο ευρύ και τολμηρό, εφόσον ανοίγει με ένα έργο που υποδέχεται τον επισκέπτη από την Πλατεία των Όπλων κιόλας, περιβάλλοντας το έφιππο άγαλμα του βασιλέως, και εκτείνεται νωχελικά, με τρόπο κλασικότερο, στα παρτέρια του ανακτόρου του Λουδοβίκου 14^ου. 

Γιατί τον Bernar Venet; Όχι μόνο διότι η εναλλαγή μεταξύ Γάλλων και ξένων καλλιτεχνών επεφύλασσε φέτος τον προγραμματισμό των Βερσαλλιών σε έναν καλλιτέχνη "Γάλλο ή που να εργάζεται στη Γαλλία", αλλά κυρίως διότι κατόπιν ωρίμου σκέψεως εκτίμησα ότι το έργο του παρουσιάζει χαρακτηριστικά που το καθιστούν ενδιαφέρον να παρουσιαστεί στις Βερσαλλίες. Το έργο του, πράγματι, θέτει δύο ζητήματα που αφορούν τις Βερσαλλίες κατά πρώτο λόγο, το ζήτημα του μνημειώδους χαρακτήρα και εκείνο της σχέσης ενός σύγχρονου έργου με ένα προϋπάρχον πλαίσιο, είτε το πλαίσιο αυτό είναι αστικό, φυσικό είτε ιστορικό.

Αυτή η ιδιότητα, αυτή η διάθεση που διατρέχουν το έργο του στο σύνολό του, οδήγησαν τον Bernar Venet να εκθέσει σε τόσους δημόσιους χώρους, στη Γαλλία και το εξωτερικό, από τη Νίκαια όπου έζησε και εργάστηκε, και με την οποία τον συνδέει η γενέτειρά του, το Σατώ-Αρνού-Σαιντ-Ωμπάν, στις Άλπεις της Άνω Προβηγκίας, ως την Κολωνία, το Πεκίνο, το Oκλαντ, το Μετς, μια πόλη που αγαπώ ιδιαίτερα, το Μαϊάμι, τη Νέα Υόρκη, ακόμα και τη Σεούλ.

Να προσθέσω ότι αυτό που μου αρέσει στο έργο του Venet είναι η αυστηρότητά του που τόσο ωραία συνδιαλέγεται με την άλλη όψη των Βερσαλλιών, εκείνη την τόσο λιτή του Μανσάρ, η οποία φέρει τη σφραγίδα της τέχνης της σύνθεσης και της στερεοτομίας, την μπαρόκ όψη των Βερσαλλιών.

Το έργο του Venet, που επιδίδεται στην αυστηρότητα, στο μαύρο, στην πίσσα, στη σταθεροποιημένη σκουριά του ατσαλιού Κορτέν, που υποβάλλεται στην ακρίβεια του μαθηματικού υπολογισμού, αλλά ξέρει και να αφήνεται στην ευτυχία που χαρίζει στον καλλιτέχνη το τυχαίο, το απρόοπτο, το μοιραίο και το απροσδόκητο, συναντά έτσι τη διττή προσωπικότητα του Ανακτόρου των Βερσαλλιών του οποίου τα σύνολα είναι καθορισμένα, με τρόπο αμετάκλητο, από τους κανόνες του πνεύματος αλλά όπου, σε κάθε γωνιά, τα ιζήματα του χρόνου και της ιστορίας αποδεικνύουν ως ποιο σημείο, σε ένα ανθρώπινο έργο, θα ήταν μάταιο να επιχειρήσει κανείς να προβλέψει τα πάντα και να ρυθμίσει τα πάντα. Όσον αφορά το έργο του Bernar Venet, η επιλογή της αυστηρότητας θα μπορούσε να ορίζει ένα έργο πεζό και στεγνό. Δεν συμβαίνει διόλου κάτι τέτοιο, διότι σε αυτόν τον καλλιτέχνη, τις ιδιότητες του πνεύματος υπερβαίνει διαρκώς η πλέον μύχια προσωπικότητά του, εκείνη που τρέφεται με τον Άνθρωπο, με το άτομο που ουδέποτε έχει απαρνηθεί τις αρετές της γενέτειράς του της Μεσογείου.

Ευθεία γραμμή ή καμπύλη; Ιδού κάτι αμφιλεγόμενο που αφορά τις Βερσαλλίες και καθορίζει την αμφισημία τους, η οποία μοιράζεται ανάμεσα στον μαχόμενο κλασικισμό και τον πειρασμό του μπαρόκ. Ιδού μια διαμάχη που διαπερνά το έργο του Bernar Venet απ' άκρη σ' άκρη.

Ο Bernar Venet βρίσκεται στο στοιχείο του στις Βερσαλλίες. Νιώθει καλά στις Βερσαλλίες. Οι Βερσαλλίες τού πάνε. Τον ευχαριστώ που δέχτηκε, με γενναιοδωρία και πάθος, την πρόκληση αυτής της πρόσκλησης που του υπόσχεται μεγάλες χαρές μα και μεγάλα βάσανα, τον εκθέτει στο στοργικό κι έκπληκτο βλέμμα ενός ευρέος κοινού, αλλά και στην απαιτητική ματιά της κριτικής, και καμιά φορά μάλιστα, το ξέρουμε, στην εχθρότητα προκαταλήψεων απαρηγόρητων που ο κόσμος αλλάζει και η ανθρωπότητα προχωρά, κι όμως, για να παραφράσουμε τον Γαλιλαίο, "γυρίζει"

Jean-Jacques Aillagon

πρώην υπουργός

Πρόεδρος του Δημοσίου Ιδρύματος του Ανακτόρου,

του Μουσείου και του Εθνικού Κτήματος των Βερσαλλιών

Διάρκεια έκθεσης: 1η Ιουνίου έως 1η Νοεμβρίου 2011

Η "Προφητεία" του Χάρυ Κλυν

Το απόσπασμα αυτό, που δημοσιεύτηκε στο "Βημα" στις 6 Μαίου 2011, είναι από την παράσταση "Αλλαγή και Πάσης Ελλάδος", το 1983 (χρονιά της θρυλικής "Αλλαγής"!) στη μπουάτ "Διαγώνιος", στη Πλάκα:

«Aν οι μισοί Έλληνες ξέρανε πώς ζουν οι άλλοι μισοί, θα ήταν κι αυτοί απατεώνες. Tι να πεις για τους Έλληνες. Κάθονται δυο ολόκληρες ώρες, για να πιουν στιγμιαίο καφέ! Στην Ελλάδα την άγνοια τη λέμε ψυχραιμία. O νεοέλληνας είναι το άτομο εκείνο που έχει δυο τηλεοράσεις στο σπίτι του, δυο αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιό του, και δυο κατοστάρικα στην τσέπη του. Τα δυο μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Έλληνας, είναι πώς θα χάσει δέκα κιλά και πού θα βρει πάρκινγκ. Με αυτοκόλλητο στο κούτελο θα κυκλοφορούμε όλοι, για να φαίνεται ποιος έκανε φορολογική δήλωση και ποιος όχι. Εδώ και δύο χρόνια (εννοεί το 1981 που το ΠΑΣΟΚ έγινε Κυβέρνηση) έχει αρχίσει το μεγάλο κακό, που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων. Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει. Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της  οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης».

ΜΕΛΙΤΖΑΝΕΣ ΓΙΑΧΝΙ ΜΕ ΠΑΤΑΤΕΣ

Σαν τις τηλεοπτικές φίρμες που επιστρεφουν μαυρισμένες και μες τη τρελλή χαρά από τις καλοκαιρινές τους διακοπές για την νέα σεζόν, έτσι και ο ημέτερος σεφ, ο Βασίλης Φραντζολάς, επανέκαμψε από το δικό του μαγικό θέρετρο, και κάνει σήμερα το μεγαιρικό του ποδαρικό με μια κλασσική, ελληνική συνταγή.

                                           *************

Στη Βὀρεια Εύβοια που περάσαμε όλες μας τις διακοπές φέτος χορτάσαμε από τις μελιτζάνες μας μαγειρεμένες με μελιτζάνες, συνοδεία μελιτζάνας. Ετσι, λέω να ξεκινήσουμε ... την φετεινή μαγειρική σεζόν με συνταγές... μελιτζάνας, τώρα μάλιστα που τις βρίσκουμε ακόμα σε πολύ καλή κατάσταση απο υπαίθριες καλλιέργειες!  Ενα απλό παλιό φαγητό, το γιαχνί, πάντα αρέσει γιατί ξυπνάει μνήμες στους παλιότερους και ... ίσως χρειαστεί και να το τρώμε πιό συχνά έτσι που μας τα πάνε τα πρἀγματα ...
Καλό φθινόπωρο λοιπόν και καλά μας κέφια για μαγειρέματα στο σπίτι, για να φεύγει το άγχος και να κόψουμε και τα  πολλά τα έξω!
Εξω μιζέρια και καϋμοί, χαράτσια και περιορισμοί.

6-7 τσακώνικες μελιτζάνες,σε κομμάτια των 5 εκ.
200 γραμμ  ελαιόλαδο.
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο.
3 κ.σ. πελτές.
4 μέτριες πατάτες.
3 σκελίδες σκόρδου ξεφλουδισμένες, ολόκληρες.
1 κ.γλ. ζάχαρη.
⅓  φλ. ψιλοκομμένος δυόσμος η βασιλικός.
1 κουταλάκι μπούκοβο.
Αλάτι, φρέσκο πιπέρι.


Σε μία μεγάλη κατσαρόλα ρίχνουμε τα ⅔ από την ποσότητα ελαιόλαδου και σοτάρουμε καλά τα κομμάτια μελιτζάνας γυρίζοντας τα 2-3 φορές χωρίς να βάζουμε πρόσθετο ελαιόλαδο επειδή το απορροφά συνέχεια όσο και να βάλουμε.

Βγάζουμε τις μελιτζάνες από την κατσαρόλα και τις τοποθετούμε προσωρινά σε ένα σκεύος.
Ρίχνουμε το υπόλοιπο ελαιόλαδο στην μεγάλη κατσαρόλα και σοτάρουμε καλά το ψιλοκομμένο κρεμμύδι σε μέτρια φωτιά μέχρι να μαλακώσει χωρίς όμως να αλλάξει χρώμα.

Αραιώνουμε τον πελτέ σε 2 φλυτζάνια νερό και τον προσθέτουμε στο σοταρισμένο κρεμμύδι μαζί με την ζάχαρη και το μπούκοβο.

Προσθέτουμε τις μελιτζάνες και τις κομμένες πατάτες (σε κομμάτια των 5 εκ περίπου). Σκεπάζουμε και βράζουμε για 40 -45 λεπτά περίπου ελέγχοντας αν θέλει να του προσθέσουμε και άλλο ζεστό νερό.

Προς το τέλος προσθέτουμε τον δυόσμο (η βασιλικό αν δεν έχουμε), αλάτι και αρκετό φρέσκο πιπέρι. Σερβίρουμε όταν το φαγητὀ θα έχει κρυώσει, ελαφρά χλιαρό.

Νέος, επιτυχημένος και παλιοχαρακτήρας

Ποιος είναι ο αντικαγκελάριος Φίλιπ Ρέσλερ, γνωστός για τις ανθελληνικές του δηλώσεις, που εξαιτίας τους συνετρίβη στις τοπικές εκλογές του Βερολίνου

ΓΙΑ ΓΕΡΜΑΝΟΣ, δεν σου φατσάρει. Είναι νέος, ωραίος, με ασιατικά χαρακτηριστικά, και με χαρακτήρα που, αν μεταφράσουμε στα ελληνικά τις πλείστες περιγραφές που ακούς από συμπατριώτες του, συνοψίζονται στην άσχημη λέξη «κωλόπαιδου». Αυτό «βαραίνει» πιο πολύ τα πράγματα, όταν μιλάμε για τον πρόεδρο των Φιλελευθέρων Δημοκρατών της Γερμανίας, υπουργό Οικονομίας και αντικαγκελάριο Φίλιπ Ρέσλερ.

Πριν από περίπου 10 μέρες, ο ευρωβουλευτής του κόμματος στο οποίο είναι πρόεδρος ο κ. Ρέσλερ, ο συμπατριώτης μας κ. Γιώργος Χατζημαρκάκης, μιλώντας στο Mega, εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση εναντίον του λέγοντας ότι «μπήκε πρόεδρος κατά σύμπτωση», και ότι «η Μέρκελ είναι τσατισμένη μαζί του και του είπε βούλωσ' το, μη μιλάς» με αφορμή τις δηλώσεις που έκανε ο γερμανός υπουργός Οικονομίας περί ελληνικής χρεοκοπίας -δηλώσεις στις οποίες, παρ' όλο που του είπαν διάφοροι αξιωματούχοι στη Γερμανία και στην Ε.Ε. να τις μαζέψει, αυτός επιμένει, και μάλιστα με ύφος περισπούδαστο ότι «δεν έγινε και τίποτα εάν χρεοκοπήσει ή και τεθεί εκτός ευρωζώνης μια χώρα που δεν μπορεί να μαζέψει τα οικονομικά της και να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της».
Στις 12 Σεπτεμβρίου φέτος, βασιζόμενος, λέει, σε «ευαίσθητες και εμπιστευτικές πληροφορίες», έγραψε άρθρο στην έγκυρη εφημερίδα «Die Welt», στην οποία εξηγούσε «τα πιθανά οφέλη από μια χρεοκοπία της Ελλάδος».
Εξι μέρες μετά, το κόμμα του συνετρίβη σε τοπικές εκλογές στο Βερολίνο, και πολλοί απέδωσαν τη συντριβή αυτήν στον λαϊκίστικο λόγο «αυτού του παλιόπαιδου», όπως τον λεν οι άσπονδοι φίλοι.
Ο Φίλιπ Ρέσλερ είναι το παιδί-θαύμα της γερμανικής πολιτικής και «προϊόν» της ανεκτικότητας που διέπει τη γερμανική κοινωνία. Από ανώνυμο βρέφος σε ένα ορφανοτροφείο της Σαϊγκόν το 1973 βρέθηκε στη θέση του αντικαγκελάριου της γερμανικής κυβέρνησης το 2011. Στην Ελλάδα τον μάθαμε πριν από λίγους μήνες, όταν έκανε δηλώσεις για το ελληνικό χρέος, που δεν άρεσαν καθόλου στην Αθήνα. Τότε, αρκετοί από εμάς, με μεγάλη έκπληξη είναι αλήθεια, διαπιστώσαμε τις κολοσσιαίες κοινωνικές αλλαγές που έχουν συμβεί στη γερμανική κοινωνία τα μεταπολεμικά χρόνια, βλέποντας στις οθόνες των τηλεοράσεών μας έναν ευπαρουσίαστο νεαρό άνδρα με ασιατικά χαρακτηριστικά να μιλάει με το κύρος του Νο 2 της γερμανικής εκτελεστικής εξουσίας.
Ο Φίλιπ Ρέσλερ γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 1973 σε ένα ορφανοτροφείο κοντά στη Σαϊγκόν (νυν Χο Τσι Μινχ), αν και η ημερομηνία γεννήσεώς του αμφισβητείται. Την εποχή εκείνη το Βιετνάμ βρισκόταν στη δίνη ενός εμφυλίου πολέμου, μεταξύ του φιλοδυτικού Νότιου Βιετνάμ και του κομμουνιστικού Βόρειου Βιετνάμ, στην κορύφωση του ψυχρού πολέμου. Σε ηλικία τεσσάρων μηνών υιοθετήθηκε από ένα ζευγάρι Γερμανών και μετακόμισε στο Αμβούργο. Στα τέσσερά του είδε τους γονείς τους να χωρίζουν και μεγάλωσε με τον πατέρα του, πιλότο ελικοπτέρων του γερμανικού στρατού. Οπως είπε ο ίδιος σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «Σπίγκελ», μια μέρα ο πατέρας του τον έβαλε μπροστά σε έναν καθρέφτη και του είπε: «Κοίτα τον εαυτό σου και μετά κοίτα εμένα -είμαστε διαφορετικοί. Μη δίνεις σημασία και να μην ακούς τι λέει ο κόσμος: Είμαι ο πατέρας σου».
Ο νεαρός Φίλιπ μεγάλωσε στο Αμβούργο σε μια γειτονιά μεταναστών, όπου κυριαρχούσαν οι Ισπανοί και οι Ιταλοί. Αυτό του εμφύσησε αυτοπεποίθηση και σε συνδυασμό με τη μεταπολεμική ανεκτικότητα της χώρας τον βοήθησε να ενταχθεί ομαλά στη γερμανική κοινωνία. Το 1992 ήταν μια σημαδιακή χρονιά γι' αυτόν. Εγινε δεκτός στο υγειονομικό σώμα του γερμανικού στρατού και εντάχθηκε στο Κόμμα των Ελευθέρων Δημοκρατών, που εκφράζει τη φιλελεύθερη ιδεολογία σε όλες της τις εκφάνσεις.
Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Ανόβερου και το 1999 άρχισε την πρακτική του στην οφθαλμολογία σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Το 2002 έλαβε διδακτορικό στην καρδιολογία με τη διατριβή του που αφορούσε τις καρδιακές αρρυθμίες ύστερα από μια καρδιοχειρουργική επέμβαση. Τον επόμενο χρόνο αποστρατεύτηκε και εγκατέλειψε την ιατρική του εκπαίδευση για να ασχοληθεί με την τοπική πολιτική στο κρατίδιο της Κάτω Σαξονίας. Στην αρχή της νέας χιλιετίας ο Ρέσλερ βαπτίστηκε χριστιανός σε ηλικία 27 ετών και εντάχθηκε στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας. Το 2002 ανέβηκε στα σκαλιά της εκκλησίας με τη συνάδελφό του Βίμπκε, με την οποία απέκτησε δύο δίδυμες κόρες.
Στην πολιτική, όπως προαναφέραμε, εισήλθε το 1992 και δραστηριοποιήθηκε στη νεολαία του Κόμματος των Ελευθέρων Δημοκρατών στο Ανόβερο. Το 2000 έγινε πρόεδρος των Ελευθέρων Δημοκρατών στο κρατίδιο της Κάτω Σαξονίας και πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του στην τοπική Βουλή. Στις 5 Μαΐου 2005, ο Φίλιπ Ρέσλερ πέρασε στην κεντρική πολιτική σκηνή της Γερμανίας, καθώς εκλέχθηκε μέλος του προεδρείου των Ελευθέρων Δημοκρατών στο 56ο συνέδριο του κόμματος με το συντριπτικό 95% των ψήφων.
Στις 28 Οκτωβρίου 2009 ορκίστηκε υπουργός Υγείας στη δεύτερη κυβέρνηση της Αγκελας Μέρκελ, προϊόν της συμμαχίας Χριστιανοδημοκρατών και Ελευθέρων Δημοκρατών. Αμέσως ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα για την αναμόρφωση της υγείας, του ασφαλιστικού συστήματος και της φαρμακευτικής αγοράς. Στις 12 Μαΐου 2011 αντικατέστησε τον Ράινερ Μπρίντερλε ως υπουργός Οικονομίας και Τεχνολογίας και την επόμενη ημέρα τον Γκουίντο Βεστερβέλε στην προεδρία του Κόμματος των Ελευθέρων Δημοκρατών. Είχε εκλεγεί στο συνέδριο του κόμματος ένα μήνα νωρίτερα με συντριπτικό ποσοστό. Στις 16 Μαΐου ανέλαβε αντικαγκελάριος της Γερμανίας.
Ο Φίλιπ Ρέσλερ θεωρείται γενικά ευρωσκεπτικιστής. Αντιτίθεται στο ευρωομόλογο και συχνά προβάλλει ενστάσεις για την ευρωβοήθεια και συστάσεις για μια πτώχευση της Ελλάδας, προκαλώντας την αντίδραση της Αγκελας Μέρκελ και ιδιαίτερα του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που ανήκουν στους Χριστιανοδημοκράτες. Ο ευρωσκεπτικισμός του Ρέσλερ σε συνδυασμό με τον λαϊκίστικο πολιτικό λόγο, που του χρεώνουν οι πολιτικοί παρατηρητές, προκάλεσε τη συντριβή του κόμματός του στις εκλογές της 18ης Σεπτεμβρίου στο Βερολίνο, στις οποίες οι Ελεύθεροι Δημοκράτες κινήθηκαν σε ποσοστό λίγο πάνω από το 2%.
Ο Ρέσλερ δεν γνωρίζει λέξη βιετναμικά, ούτε σκοπεύει να μάθει. Θεωρεί τον εαυτό του βέρο Γερμανό, πιστό καθολικό και πολύ υπερήφανο για την πατρίδα που τον υιοθέτησε. Ποτέ δεν έψαξε για πιθανούς συγγενείς του στη χώρα, ενώ η μια και μοναδική του επίσκεψη εκεί χρονολογείται από το 2006. Στο Βιετνάμ όμως θεωρείτα σύμβολο του σεξ με εκατοντάδες φαν-κλαμπ. Ο τύπος αναφέρεται συχνά στον πρώτο Βιετναμέζο που έφθασε τόσο ψηλά, ενώ στις εκδρομές των Ασιατών στο Βερολίνο περιλαμβάνονται τα μέρη όπου ζει και δρα ο Φίλιπ Ρέσλερ.

* Στην Ελλάδα, οι «βάρβαροι» (που όταν δεν υπήρχαν, τους ανακαλύπταμε), ήταν πάντοτε για μας «μία κάποια λύσις». Ιδίως σε περιόδους κρίσης που, στη μακραίωνη ιστορία μας, δεν έλειψαν ποτέ. Ο εχθρός τώρα, είναι ο Γερμανός, και κυρίως η ηγεσία του. Στην αρχή, η καγκελάριος Μέρκελ ήταν αυτή που πληρούσε τις... προϋποθέσεις μας. Τελευταία, όμως, βρέθηκε ο Ρέσλερ, και η Αγκελα (που σαφώς μαλάκωσε κάπως, και υπερασπίζεται τη σωτηρία μας!), ξαφνικά έγινε συμπαθής. Ο νεαρός υπουργός Οικονομίας και αντικαγκελάριος τόλμησε να πει κάτι που ίσως να λέγαμε και εμείς, εάν δεν επρόκειτο για την ίδια μας τη χώρα: Οτι, δηλαδή, η ευρωζώνη μπορεί να ζήσει και χωρίς την Ελλάδα. Το θέμα, όμως, είναι το αντίστροφο. Η Ελλάδα, μπορεί να ζήσει εκτός ευρωζώνης; Και, εάν απαντήσουμε ειλικρινά στο ερώτημα αυτό, ίσως δούμε τότε ότι δεν μας φταίει κανένας Ρέσλερ...

ΥΓ: Δημοσιεύτηκε την Κυριακή 25.09.2011 στη στήλη "Ανθρωπων Εργα & Ημέρες" της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας".

Το "κουρεμα" στον Δημόσιο Τομέα

Η μεγάλη ξεφτίλα της κυβέρνησης (;) του ΠΑΣΟΚ, είναι ότι κατάφερε να ξεσηκώσει εναντίον της όλη τη κοινωνία χωρίς, στην ουσία, νά κάνει και τίποτα!

Και κάτι ακόμα: Εάν είναι να γίνει "κούρεμα" του δημοσίου τομέα (στενού και ευρύτερου), όχι με "ποιοτικά κριτήρια", αλλά μόνο με κριτήριο το "όποιοι δεν ειναι δικοί μας φεύγουν", με αποτέλεσμα να μείνουν πάλι τα τούβλα και να πάνε σπίτι τους οι ικανοί κα άξιοι, τότε καλύτερα να μήν γίνει καθόλου. Διότι εάν μείνουν μόνο τα "τούβλα", που ειναι και πάρα πολλά, τότε και οι λίγες υπηρεσίες που δουλευουν τώρα, θα μαραθούν σε χρόνο ρεκόρ.

Ομως, και ιδού άλλο ερώτημα: Ποιός θα κάνει (όταν έρθει αυτή η ευλογημένη ώρα της εκκαθάρισης) την αντικειμενική αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, ώστε να αποφασιστεί ποιοί θα μείνουν και ποιοί θα φύγουν; Και επειδή φοβάμαι ότι η απάντηση είναι "κανείς", ή μόνη λύση είναι να φέρουμε "εκτιμητές" απ' έξω. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, ίσως και βάρβαρο, αλλά άλλη λύση δεν υπάρχει.

Ομάδα σκορποχώρι...

3άρα ξεγυριστή και χορταστική "έφαγε" σήμερα η ΑΕΚ από τον ΠΑΟΚ στη Τούμπα, παίζοντας σύστημα-σκορποχώρι, με άμυνα χωνί. Στις θέσεις των επισήμων, ο υπερτιμημένος Αβραμίδης φόρεσε ύφος λυπημένο, σκεφτόμενος προφανώς το μεγάλο ντιλ που ετοιμάζει με τους Ιταλορώσους ιδιοκτήτες της εταιρείας-παιδική χαρά που ακούει στο όνομα Λε Πετίτ Σατώ που, άν δεν είναι προίμιο της παλαιάς τηλεοπτικής σειράς "Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι" (απόλυτα ταιριαστό με την ΑΕΚ), είναι οπωσδήποτε ιδανική ονομασία για εταιρεία που θέλει εύκολα και "παιδικά" να ξεπλύνει μαύρο χρήμα.

Τη γλώσσα μού έδωκαν ...

Η 26η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών από το 2001, με πρωτοβουλία του Συμβουλίου της Ευρώπης και την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την ενθάρυνση της γλωσσικής πολυμορφίας στην Γηραιά Ηπειρο.

Στατιστικά Στοιχεία:

ñ   Στην Ευρώπη, σήμερα, ομιλούνται 200 γλώσσες και διάλεκτοι.

ñ   Η πιο διαδεδομένη γλώσσα μεταξύ των Ευρωπαίων είναι τα Aγγλικά, καθώς το 34% των ευρωπαίων πολιτών τα χρησιμοποιεί ως δεύτερη γλώσσα. Ακολουθούν τα Γερμανικά (12%) και τα Γαλλικά (11%).

ñ   Οι πιο γλωσσομαθείς στην Ευρώπη είναι οι Λουξεμβούργιοι, καθώς το 99% μπορεί να συνεννοηθεί σε τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα. Ακολουθούν Λετονοί και Μαλτέζοι με 93%. Αντιθέτως, μόλις το 29% των Ούγγρων μιλά μια ξένη γλώσσα, ενώ ακολουθούν οι Άγγλοι (30%), οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί και οι Ιταλοί (36%).

ñ   Ένας στους δύο Έλληνες (49%) είναι ικανός να συνεννοηθεί σε τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα, ποσοστό το οποίο συμπίπτει με τον κοινοτικό μέσο όρο.

ñ   Το 44% των Ελλήνων έχει ως δεύτερη γλώσσα, μετά τη μητρική, τα Αγγλικά, το 8% τα Γαλλικά και τα Γερμανικά και το 3% συνεννοείται καλύτερα στα Ιταλικά.

ñ   Οι πιο γλωσσομαθείς είναι οι μαθητές, καθώς οκτώ στους δέκα είναι σε θέση να συνεννοηθούν σε τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα.

ñ   Η Ε.Ε επενδύει πάνω από 30 εκατ. ευρώ το χρόνο σε προγράμματα που προωθούν την εκμάθηση των γλωσσών, όπως το Socrates και το Leonardo da Vinci, προγράμματα που αναφέρονται κυρίως σε νέους και ουσιαστικά αφορούν την ανταλλαγή μαθητών ή φοιτητών σε διαφορετικά σχολεία ή πανεπιστήμια της Ευρώπης.

Δεν θα περάσει ο φασισμός

Πρίν από περίπου μία εβδομάδα, ο Κωνσταντίνος, γιός αδερφικού μου φίλου από τη Γερμανία, πήγε μαζί μέ άλλα 5 φιλαράκια του, με τα οποία σπουδάζει ιατρική, σε ένα μπάρ στη Πλατεία Ψυρρή στο Μοναστηράκι. Στη παρέα ήταν ακόμα ένα Ελληνόπουλο, ένας Γάλλος και ένας Ιρακινός που, όπως ο Κωνσταντίνος, επίσης γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και ζουν στη Γερμανία, καθώς επίσης και δύο "βέροι Γερμανοί". Τα παιδιά αυτά ΕΠΕΛΕΞΑΝ να έρθουν στην Ελλάδα για τις καλοκαιρνές τους διακοπές, και μάλιστα έχουν εκφράσει πολλές φορές σε συγγενείς, φίλους και συμφοιτητές τους εκεί την μεγάλη ενόχλησή τους από τον άδικο και αισχρό, όπως λένε, τρόπο που ωρισμένα γερμανικά μέσα ενημέρωσης (όπως π.χ. το περιοδικό Focus), αλλά και αρκετοί Γερμναί πολιτικοί (χαρακτηριστική περίπτωση εδώ, είναι ο ανεκδιήγητος αντικαγκελάριος Ρέσλερ, κ.ά), αντιμετωπίζουν την Ελλάδα.


Που να ήξεραν τα καυμένα τα παιδιά ότι ερχόμενοι εδώ, θα γεύονταν οι ίδιοι, από ωρισμένους ανεγκέφαλους Ελληναράδες την ίδια, άν όχι και χειρότερη, άδικη και αισχρή συμπεριφορά που αποδοκιμάζουν οι 6 φοιτητές από δικούς τους ανεγκ΄φαλους στη Γερμανία.


Στο μπαράκι, λοιπόν, στη Πλατεία Ψυρρή, που σερβίρει και ναργιλέ (το λέω αυτό για να κααλάβει και ο κόσμος ποιό είναι), οι 6 φοιτητές από τη Γερμανία δέχτηκαν ξαφνικά αισχρή φραστική επίθεση από 3-4 θαμώνες οι οποίοι, κατα την εκτίμηση των παιδιών από το εξωτερικό, ήταν μεταξύ 20-25 ετών, και "μάλλον φοιτητές". Τους έβριζαν φωνάζοντας "γαμώ τη Γερμανία σας κωλόπαιδα, γαμώ την Μέρκελ αρχίδια, σηκωθείτε φύγετε από δω".


Τα 6 παιδιά από τη Γερμανία (που δεν ειχαν δώσει την παραμικρή αφορμή - απλώς ενόχλησαν τους ... ευαίσθητους Ελληνες επειδή μιλούσαν γερμανικά!), δεν έδωσαν σημασία, και απλώς συνέχισαν να συζητούν πιο χαμηλόφωνα από πρίν, ώστε να μήν ενοχληθούν περισσότερο οι ... προοδευτικοί νεολαίοι των δίπλα τραπεζιών.


Ομως, οι βρισιές και οι απειλές συνεχίστηκαν, και μάλιστα από πιο πολλούς παλλικαράδες που μπήκαν στο παχνίδι του τραμπουκισμού. Εν τω μεταξύ, ούτε ένας από τους υπόλοιπους θαμώνες (ούτε ένας!), αλλά ούτε και κάποιοι από τους υπεύθυνους του μαγαζιού δεν είχαν τα κότσια (για να μή πω κάτι πιο ... βαρύ, που μάλιστα, τέτοιοι Ελληνες, τό έχουν και προς υπερηφάνεια!) να επέμβουν και να προστατέψουν τα 6 παιδιά από τη Γερμανία.


"Ειχαμε φοβηθεί πάρα πολύ", μου λέει ο Κωνσταντίνος, "και πιο πολύ αό τα βλέμματά τους, που έμοιαζα με άγρια ζώα έτοιμα να μας κατασπαράξουν. Πληρώσαμε τον λογαριασμό και φύγαμε. Δεν ήθελα να τους πω, βρε παιδιά, Ελληνες είμαστε οι δυό, γιατί πραγματικά ντρεπόμουν εκείνη τη στιγμή να πω ότι είμαι Ελληνας."


Το δυσκολότερο απ΄όλα, ήταν που προσπάθησε ο Κωνσταντίνος να πείσει τους φίλους του ότι, αυτό που μόλις έζησαν, ήταν μόνο μία έκρηξη θυμού, από κάποιους που πιθανώς να μήν έχουν την Παιδεία να καταλάβουν τί συμβαίνει στη χώρα μας, αλλά και σε άλλες χώρες, ότι εν πάση περιπτώσει, δεν ειναι όλοι οι Ελληνες έτσι, και επίσης ότι η πλειοψηφία των σκεπτόμενων ανθρωπων αυτού του τόπου, μπροστα σε τέτοια φαινόμενα υψώνει πάντα τη φωνή του και φωνάζει "δεν θα περάσει ο φασισμός". Γιατί αυτό που έγινε στη Πλατεία του Ψυρρή, την περασμένη Κυριακή, φασισμός ήταν.


Τα παιδιά συνέχισαν εδω τις διακοπές τους, αλλά η ζημιά έχει γίνει. Θά γυρίσουν στη Γερμανία με πολύ ανάμικτα αισθήματα, και με μία σκληρή εμπειρία που θα περάσει καιρός να φύγει από μέσα τους. Θα προχωρήσουν, όμως, με τη ζωή τους. (οι δικοί μας φοιτητές θα μείνουν στάσιμοι δυστυχώς). Θα επιστρεψουν κανονικά στα μαθήματά τους. (Οι δικοί μας θα κάνουν καταλήψεις και θα εμποδίζουν άλλους να δίνουν τα μαθήματά τους). Και θα ζήσουν σαν πολιτισμένοι άνθρωποι σε μία κοινωνία που μπορεί να μήν σου δίνει την ... πολυτέλεια να καπνίζεις ναργιλέ σε μιάν ανατολίτικη πλατεία της Αθήνας, αλλά σου χαρίζει καλή δουλειά, αξιοκρατία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.


Την επόμενη μέρα, τα 6 παιδιά έφυγαν για λίγες μέρες στη Χαλκιδική. Καθ' οδόν, άκουγαν "Το Ακορντεόν" του Μάνου Λοίζου...

Η λεζάντα που γύρευα...

"Της δικαιοσύνης ζυγέ νοητέ"


Αν ανάγουμε πολλές από τις κακοδαιμονίες του τόπου μας στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, αυτός θα είναι η έλλειψη μηχανισμών απόδοσης δικαιοσύνης. Αν υπήρχαν αυτοί
οι θεσμικοί μηχανισμοί πολλά προβλήματα που καταλήγουν σε απεργίες, καταλήψεις και διάφορα ακραία μέσα διαμαρτυρίας
θα λύνονταν δικαστικά. Το κυριότερο βέβαια η σωστή δικαιοσύνη αποτρέπει σε μεγάλο βαθμό την ανομία.
Η δικαιοσύνη όμως στον τόπο μας είναι "νοητή".

Ο Στέλιος από Νέα Υόρκη.

Βλέποντας την φωτογραφία με τον ζυγό που ζητεί λεζάντα, θυμήθηκα τα λόγια του μακαριστού αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Χριστοδούλου σε ένα κύρηγμά του: (το μεταφέρω με δικά μου λόγια) "ο πλούτος (ειδικά με τον τρόπο που λανσάρεται σήμερα) και η αρετή είναι τα 2 βαρη μίας ζυγαριάς. Όσο ανεβαίνει το ένα, πέφτει το άλλο"
Σας εύχομαι καλό φθινόπωρο!

Φιλικά,
Κατερίνα Τολάκη-Βέργου

Ευχαριστω πολύ όσους συνδράμουν. Ήδη, ανέβηκε, δίπλα, η καινούργια φωτογραφία που ζητά τη λεζάντα της.

Χρ.

Ποιός είπε ότι οι Κύπριοι δεν είναι Έλληνες;

Η φωτογραφία, από τον φίλο μου Δημήτρη, είναι πρόσφατη, και δείχνει κλιματιζόμενη βεράντα στο χωριό Ακάκι, της Κύπρου, σε περίοδο μάλιστα που, λόγω του τραγικού δυστυχήματος στο Μαρί, ζητήθηκε από τον κόσμο να κάνει οικονομία στην κανάλωση ρεύματος!

Η τέχνη μπορεί να ανατρέψει την πολιτική. Πώς ένας σπουδαίος μαέστρος και ένας πολιτισμένος λαός απέτρεψαν την ιταλική κυβέρνηση να μειώσει τις δαπάνες για τον πολιτισμό κατά 30%

ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ Μάρτιο, 12 του μηνός, η Οπερα της Ρώμης έζησε μια συγκλονιστική βραδιά. Μια βραδιά που, στον βαθμό που η τέχνη το μπορεί, άλλαξε, έστω και με μια μικρή ανατροπή, την ιστορία της χώρας. Ηταν το έργο. Το «Ναμπούκο» του Βέρντι. Ηταν η μαγική στιγμή, που επί σκηνής ήταν όλος ο χορός των σκλαβωμένων Εβραίων. Ηταν ο μαέστρος, ο Ρικάρντο Μούτι. Και ήταν, προπαντός, ο κόσμος.

Είμαστε στην 3η πράξη της όπερας του Βέρντι. Το έργο διηγείται, με την απαράμιλλη μουσική και το λιμπρέτο του, τον αγώνα των σκλαβωμένων Εβραίων στη Βαβυλωνία του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα (Ναμπούκο). Το περίφημο Va Pensiero, που ετοιμάζεται να πλημμυρίσει το κατάμεστο θέατρο, και που είναι επίσης γνωστό ως το χορωδιακό των Εβραίων Σκλάβων, είναι για τους Ιταλούς ένας ύμνος-σύμβολο της αναζήτησης της ελευθερίας του λαού, ο οποίος στα 1840 -όταν και γράφτηκε η όπερα- ήταν υπό την κυριαρχία της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων, και πάλευε μέχρι τη δημιουργία της ενωμένης Ιταλίας, κάτι που επετεύχθη τελικά το 1861.
Λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, ο δήμαρχος της Ρώμης, Τζιάνι Αλεμάνο, πήρε τον λόγο και, μολονότι είναι μέλος του κυβερνώντος κόμματος και πρώην υπουργός του Μπερλουσκόνι, επέκρινε έντονα την κυβέρνηση για δραματικές, όπως τις χαρακτήρισε, περικοπές κρατικών δαπανών για τον πολιτισμό κατά 30%. Από τα πρώτα «θύματα» αυτής της πολιτικής ήταν οι 14 λυρικές σκηνές της χώρας, ανάμεσά τους και η περίφημη Σκάλα του Μιλάνου.
«Η όπερα είναι μια μορφή τέχνης που αντιπροσωπεύει απόλυτα την Ιταλία σε όλο τον κόσμο που δοκιμάζεται αυτή την περίοδο από τις αποφάσεις των γραφειοκρατών» σημείωνε σε ανοιχτή επιστολή του προς τον υπουργό Πολιτισμού, Σάντρο Μπόντι, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της όπερας της Ρώμης Τζιανλουίτζι Τζελμέτι. Οπως και στη χώρα μας, οι πλείστοι πολιτικοί λατρεύουν να λένε πόσο αγαπούν τον πολιτισμό, αλλά στην πράξη σπανιότατα το αποδεικνύουν. Το πολιτικό κόστος από το να σταματήσεις να χρηματοδοτείς, π.χ. την Ορχήστρα των Χρωμάτων, δυστυχώς είναι πολύ μικρότερο από το να κλείσεις μια άχρηστη δημόσια υπηρεσία και να στείλεις σπίτι τους τους υπαλλήλους που απλώς πληρώνονται.
Επιστρέφοντας στην Οπερα της Ρώμης, βρίσκουμε τους θεατές να έχουν επηρεαστεί έντονα από τα λόγια του δημάρχου. Για τον κάθε Ιταλό, η όπερα είναι μέρος της ζωής και της παράδοσής του. Ο μαέστρος Ρικάρντο Μούτι, 69 ετών, που έναν μήνα πριν είχε πέσει από το πόντιουμ της Συμφωνικής Ορχήστρας του Σικάγου (όπου είναι καλλιτεχνικός διευθυντής) και είχε σπάσει το σαγόνι του, οι γιατροί διέγνωσαν ότι η πτώση προήλθε από καρδιακή αρρυθμία και του τοποθετήθηκε βηματοδότης, αγνόησε τις συμβουλές τους και δέχτηκε να διευθύνει αυτό το έργο, με αφορμή τους επίσημους εορτασμούς για τα 150 χρόνια από την απόσχιση από τους Αψβούργους και την ίδρυση του σύγχρονου κράτους της Ιταλίας.
«Ο κόσμος χειροκρότησε θερμά τον δήμαρχο. Αρχίσαμε την όπερα, και το έργο κύλησε ωραία. Μέχρι που φτάσαμε στο Va Pensiero, και ένιωσα αμέσως ένταση στην ατμόσφαιρα. Υπάρχει κάτι που θέλεις να περιγράψεις, αλλά δεν μπορείς. Το αισθάνεσαι μόνο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, υπήρχε άκρα σιωπή στο ακροατήριο. Οταν κατάλαβε, όμως, ο κόσμος ότι θα άρχιζε το χορωδιακό των Εβραίων Σκλάβων, η σιωπή σαν να γέμισε από πάθος» είπε, μιλώντας στην «Τάιμς του Λονδίνου», λίγες μέρες μετά.
Ηταν περίπου 1.300 θεατές εκεί. Και όλοι τραγουδούσαν μαζί με τη χορωδία. Εκείνο που συγκλόνισε τον Ρικάρντο Μούτι, ήταν ότι 80% των θεατών ήξεραν απέξω τα λόγια. «Αυτό, λέει πολλά για το τι σημαίνει όπερα για τους Ιταλούς». Οταν άρχισε να ακούγεται το Va Pensiero, ο μαέστρος αισθάνθηκε, λέει, «τη σπαλχνική αντίδραση του κόσμου» στον θρήνο των εβραίων σκλάβων, που λέει Oh mia patria si bella e perduta! («Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη»). «Είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος θα σκεφτόταν ότι: κάθε τι που έκανε τη χώρα μας σπουδαία στο παρελθόν, τώρα έχει χαθεί».
Το χορωδιακό τέλειωσε, αλλά τότε ακριβώς άρχισε ή άλλη, η πιο συγκλονιστική «παράσταση» απ' όλες. Ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος, και έβλεπες ότι οι περισσότεροι έκλαιγαν. «Μπιζ, μπιζ», άρχισαν να φωνάζουν, και αμέσως μετά «Viva Italia!» και «Viva Verdi!». Ταυτόχρονα, από τα θεωρεία ψηλά άρχισε να πέφτει βροχή από μικρά χαρτάκια, επάνω στα οποία αναγράφονταν πατριωτικά συνθήματα, και σε κάποια άλλα το αίτημα «Μούτι, γερουσιαστής για πάντα».
Ο μαέστρος ήταν σαφώς σε αμηχανία. Η κραυγή «μπιζ, μπιζ» τρυπούσε τα αφτιά του και δεν ήξερε τι να κάνει. Παρόλο που το 1986, σε άλλη παράσταση του «Ναμπούκο» στη Σκάλα του Μιλάνου, είχε δεχτεί να επαναλάβει το Va Pensiero μόλις αυτό τελείωσε, υποκύπτοντας και τότε στην επιθυμία των θεατών, ετούτη τη φορά κάτι τον κρατούσε.
«Η όπερα δεν πρέπει να διακόπτεται ποτέ. Δεν ήθελα λοιπόν να επαναλάβουμε το χορωδιακό, έτσι χάριν επανάληψης μόνο. Εάν το έκανα, θα έπρεπε να είχα ειδικό λόγο, και να τον εξηγούσα επαρκώς».
Αυτό, ακριβώς, έκανε! Γύρισε προς τον κόσμο, και είπε: «Το "Ναμπούκο", στις 9 Μαρτίου του 1842, ήταν η όπερα που ώθησε τους Ιταλούς να ξεκινήσουν την επανάσταση εναντίων των Αυστριακών, για να κερδίσουν την ελευθερία και ανεξαρτησία τους. Ελπίζω ότι τώρα, γιορτάζοντας τα 150 χρόνια εκείνου του ξεσηκωμού, το "Ναμπούκο" να μην αποδειχθεί το επικήδειο εμβατήριο του πολιτισμού μας».
Και κάλεσε, τότε, τους θεατές να τραγουδήσουν όλοι μαζί, με τους χορωδούς, το Va Pensiero. «Είδα τους θεατές, ομάδες-ομάδες, να σηκώνονται όρθιοι, μέχρι που στο τέλος δεν έμεινε ούτε ένας καθήμενος. Ορθιοι, στη σκηνή, ήταν και οι καλλιτέχνες. Ηταν μία μαγική στιγμή για το θέατρο. Μία μαγική στιγμή για την Ιταλία» είπε ο Μούτι.
Σύμφωνα με την αγγλική «Τάιμς», δύο μέρες μετά την παράσταση ο ιταλός υπουργός Οικονομικών και πιθανός διάδοχος του Μπερλουσκόνι Τζούλιο Τρεμόντι επισκέφθηκε τον Μούτι. Ο μαέστρος τον περιέγραψε ως «πολύ καλλιεργημένο άτομο».
«Ηλθε και συζητήσαμε. Μετά από μία ώρα μού έδωσε τον λόγο του ότι θα λύσει το πρόβλημα και θα δώσει τα αναγκαία χρήματα για τον πολιτισμό. Με αποχαιρέτησε με την παράφραση του γνωστού αποφθέγματος του Ιουλίου Καίσαρα: Veni, vidi, capii» (Ηλθα, είδα, έμαθα).
Στις 18 Μαρτίου ο Μούτι διηύθυνε πάλι τον «Ναμπούκο» ενώπιον της πολιτικής ελίτ της χώρας. Μετά την παράσταση ο Μπερλουσκόνι πήγε στα παρασκήνια για να τον συγχαρεί. Οι δύο άνδρες γνωρίζονταν από παλιά, όταν ο Μπερλουσκόνι ήταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας στο Μιλάνο και ο Μούτι μαέστρος και καλλιτεχνικός διευθυντής της Σκάλας του Μιλάνου.
Μετά από τα συγχαρητήρια, ο Μπερλουσκόνι μου είπε: «Θα δω τι μπορώ να κάνω». «Κύριε πρωθυπουργέ», του είπα, «είναι καιρός να πείτε θα το κάνω και όχι θα δω τι μπορώ να κάνω». Αυτός χαμογέλασε με θετικό τρόπο. Λίγες ημέρες αργότερα, ο Τρεμόντι ανακοίνωσε ότι τα αναγκαία κονδύλια για τον πολιτισμό θα εξερευθούν από την αύξηση της φορολογίας της βενζίνης.

* Ολη αυτήν την ιστορία την «διηγείται» πολύ καλύτερα, ασφαλώς, η «ζωντανή εικόνα», στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.youtube.com/ watch?v=G_gmtO6JnRs. Αρχίζει με τον κόσμο να φωνάζει «Viva Italia», να ζητά «bis», και τον Μούτι να αποκρίνεται: «Σαν Ιταλός που έχει γυρίσει τον κόσμο, ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Για αυτό συναινώ με το αίτημά σας για bis για το Va pensiero. Δεν είναι μόνο για την πατριωτική χαρά που αισθάνομαι, αλλά γιατί απόψε, και ενώ διεύθυνα τη χορωδία που τραγουδούσε «Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη», σκέφτηκα ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα σκοτώσουμε τον πολιτισμό πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε η ιστορία της Ιταλίας. Και σε αυτή την περίπτωση, εμείς, η πατρίδα μας, θα είναι πραγματικά «όμορφη και χαμένη» (επευφημίες, συμπεριλαμβανομένων και των καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή). Και ακολουθεί το Va Pensiero.


ΥΓ: Το κομματι δημοσιευτηκε στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" από τον υπογράφοντα, στις 11 Σεπτεμβρίου, λίγες μέρες αφότου ανέβασα εδώ, υπό τον τίτλο, "Ομορφη και Χαμένη μου πατρίδα", ένα σχόλιο που ειχα λάβει από φίλο μέσω e-mail, και με το ίδιο βιντεάκι που ξανα-ανεβάζω εδώ.

Το σύμπτωμα της "πολιτικής κηδείας".

Στις 18.09.2011, δημοσιευτηκε στην "Καθημερινή" άρθρο του καθηγητής κ. Χρήστου Γιανναρά, υπό τον τίτλο: "Το «συμβόλαιο» να αντιπαλέψει τη ζούγκλα;".
Με το θάρρος της ολίγιστης γνωριμίας μας (μέσω των βιβλίων που μας προσφερει, και την ελάχιστη μουσική που ανταποδίδω τα πρωινά στο Τρίτο) το αναδημοσιεύω εδω, ως άριστη τροφή για σκέψη, για μυαλά που δεν ειναι κλειδωμένα.


Tου Χρηστου Γιανναρα

Είχε προηγηθεί η «πολιτική κηδεία» κορυφαίου της επαγγελματικής πολιτικής. Και στην τηλεόραση φίλος ομοϊδεάτης του τεθνεώτος εκθείαζε την προσωπικότητα και το έργο του. Για να καταλήξει στην κοινότοπη κορώνα: «Εκεί που είναι τώρα ο σύντροφος, θα κουβεντιάζει με τους παλιούς του συντρόφους, τον (τάδε), τον (δείνα), για τους κοινούς τους αγώνες και για στόχους που περιμένουν την πραγμάτωσή τους».
Εκφραστική αμηχανία, διολίσθηση στην κοινοτοπία; Πάντως η ρητορική εικόνα επέτρεπε στον τηλεθεατή το ερώτημα: Αν είναι έτσι, τότε προς τι η «πολιτική κηδεία»; Προς τι η άρνηση να εκκλησιαστεί η εξόδια μοναξιά, να σπαρεί το κορμί στην κοινωνούμενη ελπίδα, ελπίδα για κάτι που αγνοούμε κι όμως εμπιστευόμαστε τη ζεστασιά του;
«Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ· μα ωστόσο λάμπει», βεβαίωνε ο Ελύτης. Οταν χαθεί «η άγνοια η υπερτέρα πάσης γνώσεως», τότε προκύπτουν οι «βεβαιότητες» που οδηγούν στην «πολιτική κηδεία»: Δεν υπάρχει τίποτα μετά, ερχόμαστε από το πουθενά και πηγαίνουμε στο μηδέν. Καμιά ελπίδα, καμιά εμπιστοσύνη σε ό,τι δεν μπορεί να εξουσιάζει το εγώ σαν «στέρεη» γνώση.
Ομως να που ο φίλος ομοϊδεάτης του «πολιτικά» κηδευθέντος, στο αποκαλυπτικό lapsus της αυθορμησίας του, βλέπει να επιβιώνει η υπαρκτική ετερότητα των «συντρόφων». Ο,τι είναι κοινό και αδιαφοροποίητο (η «φύση» λέγανε οι Ελληνες) φυσικά υπόκειται στη νομοτέλεια, φυσικά και πεθαίνει. Ο,τι όμως είναι μοναδικό, ανόμοιο και ανεπανάληπτο, δηλαδή ελευθερία υπαρκτικής ετερότητας από το κοινό και αδιαφοροποίητο, πώς να υποταχθεί στην αναγκαιότητα του θανάτου;
Κάθε άνθρωπος έχει σκέψη, κρίση, φαντασία, θέληση, ποιητική (δημιουργική) ικανότητα, είναι ζώον ορθοβαδιστικόν, γελαστικόν. Αλλά κάθε άνθρωπος σκέπτεται, κρίνει, φαντάζεται, θέλει, δημιουργεί, ορθοβατεί, γελάει με τρόπο που ποτέ κανείς δεν επανέλαβε και δεν θα επαναλάβει. Και η υπαρκτική ετερότητα πραγματώνεται πάντοτε αναφορικά, πάντοτε ως - προς, πάντοτε ως ελευθερία από το κοινό και αδιαφοροποίητο, ελευθερία από τις αναγκαιότητες της φυσικής ομοείδειας. Η ελευθερία πραγματώνεται οπωσδήποτε ως σχέση, ποτέ ως φύση.
Ποιος λοιπόν είναι ο πραγματικός, με την πιο ρεαλιστική σημασία του πραγματικού, άνθρωπος; Το «τι» των υπαρκτικών δεδομένων της φύσης, το κορμί, ή το «πώς» της πραγμάτωσής τους, το λογικό υποκείμενο; Πραγματική ύπαρξη είναι η ασυνείδητη φύση των αναγκαιοτήτων ή η συνειδητή ελευθερία της σχέσης; Αν η ρήση του Lacan ότι «το λογικό υποκείμενο γεννιέται στον τόπο του Αλλου» έχει βεβαιωμένο εμπειρικά οντολογικό περιεχόμενο, τότε το ερώτημα για τον μηδενισμό ή όχι της ύπαρξης με τον θάνατο απαιτεί διασάφηση πώς καταλαβαίνουμε την ύπαρξη: σαν βιολογική και μόνο οντότητα (l’ homme machine) ή ως λογικό υποκείμενο παράγωγο της σχέσης; Την ύπαρξη ως βιολογική οντότητα δεν την επιλέγουμε, είναι δεδομένη όσο και ο θάνατος. Την ύπαρξη που ιδρύεται ως σχέση τη διαχειριζόμαστε με ελευθερία.
Η εκκλησιαστική εμπειρία και μαρτυρία, όταν και όπου λειτουργεί, είναι ο πιο συναρπαστικός αγνωστικισμός που μπορεί να συναντήσει ο άνθρωπος. Δεν είναι ο αγνωστικισμός της ορθολογικής αμφισβήτησης, το εγώ που αμφιβάλλει ζητώντας θωράκιση. Είναι ο αγνωστικισμός της απροσδιοριστίας του έρωτα, τα ενδεχόμενα που επιφυλάσσει η περιπέτεια της σχέσης, της ερωτικής αυτοπαράδοσης και αυτοπροσφοράς. Οταν ξεκινάει ένας αληθινός έρωτας, όλα είναι άγνωστα και όλα είναι δυνατά, όχι σαν πιθανά ενδεχόμενα, αλλά σαν δυνατές κατακτήσεις του ολόκληρου, του πληρωματικού. Η εκκλησιαστική πρόκληση συνοψίζεται στη δυνατότητα να ελέγξει ο καθένας εμπειρικά αν, πραγματικά (υπαρκτικά), η σχέση νικάει τη φύση, αν η αγάπη νικάει τον θάνατο.
Οι «πολιτικές κηδείες» γίνονται όλο και πιο συχνό σύμπτωμα, γιατί η μαρτυρία της εκκλησιαστικής εμπειρίας είναι όλο και πιο δυσεύρετη στην ελληνική κοινωνία. Υπάρχει καταιγισμός κηρυγμάτων, έντυπων, ραδιοφωνικών, τηλεοπτικών. Υπάρχουν τέσσερις πανεπιστημιακές Σχολές Θεολογίας, πάμπολλες ιερατικές, υποχρεωτικό μάθημα Θρησκευτικών στα σχολειά. Και όλος αυτός ο ορυμαγδός είναι, κατά κανόνα, μια ευτελέστατη ιδεολογική προπαγάνδα, που ανάλογη δεν επιβιώνει πια σε άλλη έκφανση του κοινωνικού βίου (μόνο στο ΚΚΕ). «Χριστιανική» αλήθεια λογαριάζεται το αυγουστίνειο σκιάχτρο ενός σαδιστή Θεού, που καραδοκεί στον θάνατο να ικανοποιήσει τη «δικαιοσύνη» του: Να επιβάλει βασανισμούς αιώνιους στον ιδεολογικά απείθαρχο «αμαρτωλό». Αυτό ξέρει σαν εκκλησιαστικό «ευαγγέλιο» η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων σήμερα. Οπότε, οι εραστές της ελευθερίας και ζηλωτές της αξιοπρέπειας καταφεύγουν στην «πολιτική κηδεία».
Δεν έχουμε οι Ελληνες στο κοινωνικό προσκήνιο εκκλησιαστικές παρουσίες να καταθέσουν μαρτυρία της εκκλησιαστικής εμπειρίας. Εχουμε εξωπραγματικές χρυσοστολισμένες φιγούρες με αχυρένιο λόγο θρησκευτικής παιδαριωδίας, σε νοητικό επίπεδο χαμηλότερο και της κομματικής ολιγόνοιας. Αυτό το κενό απηχούν οι «πολιτικές κηδείες». Ομως, ανυποψίαστοι για την πάλη «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης, δίχως πια την παραμικρή αίσθηση του «ιερού», αίσθηση ότι «λάμπει» αυτό που αγνοούμε και σώζουμε τη συστολή της άγνοιας, χωρίς αυτή την αρματωσιά, πώς να αρνηθούμε τη ζούγκλα για χάρη της κοινωνίας;
Πώς να κάνουμε πολιτική δίχως άξονα αναφοράς της ευθύνης, δίχως κριτήρια αξιολόγησης της ποιότητας; Αν ερχόμαστε από το πουθενά και πηγαίνουμε στο τίποτα, τότε γιατί και ο εφοριακός να μη λαδωθεί, ο γιατρός να μην πάρει φακελάκι, ο τραπεζίτης να μην τοκογλυφήσει, ο υπουργός να μην καταχραστεί, ο κομματάρχης να μην εμπαίξει και απατήσει τους πάντες; Γιατί; Μόνο για την πιστότητα στη σύμβαση, την τήρηση του «κοινωνικού συμβολαίου» - μιλάμε σοβαρά; Εδώ την απειλή βασανιστηρίων αιώνιας κόλασης την ξορκίζουμε με λίγον ορθολογισμό και «πολιτική κηδεία». Θα αντισταθούμε με τη σύμβαση στην ορμέμφυτη ζούγκλα;
Είναι «άθλημα αληθείας» η πολιτική. Δεν συνταιριάζει με την καφρίλα της χρησιμοθηρίας.

Γιατί δεν πρέπει να πληρώσει κανένας αυτό το χαράτσι.

Ο Γκάντι έλεγε ότι ο μόνος, αποτελεσματικός τρόπος για να καταργηθεί ένας άδικος νόμος, είναι οι απλοί πολίτες της χώρας, δίχως βία, αλλά με αποφασιστικότητα, να αρνηθούν να τον εφαρμόσουν. Έχει τεθεί πολλές φορές, και απασχόλησε έντονα και τον ίδιο τον Γκάντι, το ερώτημα "ποιός νόμος είναι πραγματικά άδικος;" και, κατ' επέκταση, "ποιός αποφασίζει ότι είναι άδικος;".

Απαντήσεις υπάρχουν πολλές. Όμως, προτού τις δούμε, ας μήν ξεχάσουμε ούτε στιγμή, ότι το ερώτημα τίθεται, όχι για φιλοσοφική συζήτηση, αλλά για να παρθεί, σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, μια πολιτική απόφαση για την, δια της ανυπακοής, αντίδραση του λαού.

Έτσι, λοιπόν, δεν είναι δύσκολο να επισημάνει κάποιος, κατ' αρχάς, ότι βασικό κριτήριο για να αποφασισθεί ποιός νόμος είναι σε τέτοιο σημείο άδικος ώστε να δικαιολογείται η πρόσκληση-ενθάρρυνση προς όλο τον λαό να ξεσηκωθεί, μη εφαρμόζοντάς τον, είναι ο νόμος αυτός να αφορά, άν όχι όλον τον πλήθυσμό μιας χώρας, τουλάχιστον την μεγάλη πλειοψηφία του.

Ο Γκάντι, για παράδειγμα, τον καιρό που άρχιζε την πολιτική του διαδρομή ώς νεαρός δικηγόρος στην Νότια Αφρική, δεν δυσκολεύτηκε να πείσει τους ομοεθνείς του να μην πειθαρχήσουν στον νόμο της τότε ρατσιστικής κυβέρνησης του στρατηγού Γιαν Σματς, που έλεγε ότι για να μπορουν να κυκλοφορούν ελεύθερα οι Ινδοί πολίτες της χώρας, θα έπρεπε ανά πάσα στιγμή να είχαν επάνω τους το "ειδικό πάσο" (ταυτότητα) που θα τους έδινε η κυβέρνηση των λευκών. Το μέτρο αυτό, λοιπόν, σαφώς διαχώριζε, μαζί με τους μαύρους που είχαν ακόμα χειρότερη μεταχείρηση, και  τους ινδικής καταγωγής πολίτες της Ν. Αφρικής από τους υπόλοιπους. Ηταν, επομένως, ένας νόμος "συνολικής στόχευσης". Αφρούσε όλους τους Ινδούς της Νότιας Αφρικής. Καί, έτσι, δεν ήταν δύσκολο να χαρακτηριστεί αμέσως ώς άδικος και να αποφασιστεί, από τους αδικουμένους, η μη εφαρμογή του.

Ένα υπο-ερώτημα που προκύπτει αμέσως: Εάν ο νόμος του Σματς δεν αφορούσε όλους τους Ινδούς στην Νότια Αφρική, και εξαιρούσε,, άς πούμε, τους μορφωμένους ή/και τους παντρεμένους με λευκούς Νοτιοαφρικανούς, δεν θα ήταν και πάλι άδικος; Και μάλιστα, τόσο άδικος, ώστε να οδηγήσει και αυτός στην απειθαρχία όλων των πολιτών ινδικής καταγωγής; Η απάντηση, νομίζω, είναι ένα κατηγορηματικό "ναι", και δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο, ακόμα και από εκείνους που θα εξαιρούσε ένας τέτοιος υποτιθέμενος νόμος, που δεν θα συμφωνούσε στη λήψη μαζικής δράσης εναντίον του - πάντοτε ειρηνικής, εννοείται.

Παρόλο που, λοιπόν, κάποιοι θα ισχυριστούν ότι "όλα στη ζωή είναι σχετικά", η κοινή λογική, που είναι λιγότερο πολύπλοκη απ' όσο νομίζουμε, οδηγεί πολλές φορές τα πράγματα, από μόνα τους, στις σωστές απαντήσεις.

Ετσι, για να έρθουμε στα δικά μας τώρα, δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία ότι το νέο μέτρο της έκτακτης εισφοράς στην κτισμένη ακίνητη περιουσία, είναι πέρα ως πέρα άδικος για όλον τον πληθυσμό της χώρας. Επομένως, είναι από τις ελάχιστες φορές που θα συμφωνούσα με το ΚΚΕ ότι το χαράτσι αυτό δεν πρέπει να καταβληθεί από τους πολίτες. Οπως θα έλεγε, πάλι, ο μέγας Γκάντι, "δεν μπορουν 100 χιλιάδες Βρετανοί στρατιωτες να επιβάλουν τους νόμους τους, εαν 10 εκατομύρια Ινδοί αρνηθούν να τους εφαρμόσουν". Ομοίως, καμμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να κόψει το ρεύμα σε 10 εκατομύρια Ελληνες, εάν αυτοί αρνηθούν να πληρώσουν το ειδικό αυτό τέλος που θα τους έρθει στον λογαριασμό της ΔΕΗ.

Μια τέτοια αντίδραση, η οποία όμως δεν πρέπει να καπελωθεί από κανένα ΚΚΕ, κανένα ΠΑΜΕ, κανέναν ΣΥΡΙΖΑ, κανένα συνδικάτο, καμμιά ΝΔ του Σαμαρά, δεν πιστευω ότι θα φέρει την Ελλάδα κοντύτερα στην χρεωκοπία, όπως διαρκώς απειλούν οι δανειστές μας, και όσοι τους ακούνε "τυφλά". (Στην χρεωκοπία, όντως, είμαστε κοντά, αλλά ο τρόπος για να απομακρυνθούμε δεν ειναι αυτός, των εκτακτων εισφορών, αλλά των έκτακτων διαρθρωτικών αλλαγών, που βεβαίως, οι υποστηρικτές, αορίστως, του "δεν πληρώνω - δεν πληρώνω", καθόλου δεν θέλουν).

Έλεγα, λοιπόν, ότι μία τέτοια, μαζική, και δίχως βία, αντίδραση σε αυτόν τον άδικο νόμο, όχι μόνο δεν θα μας φέρει κοντύτερα στην χρεωκοπία, αλλά θα αφυπνίσει, με τον πιο τρανταχτό τρόπο, και την κυβέρνηση, και τους δανειστές μας, και τους άλλους πολίτες των χωρών της δοκιμαζόμενης Ε.Ε. Θα τους κάνει να καταλάβουν την αδικία, και ίσως τους κινητοποιήσει κιόλας να αγωνιστούν και αυτοί για την εξάλειψή της.

Αυτα, δεν ειναι απλώς "ρομαντικά πράγματα", όπως ίσως πουν κάποιοι. Εχουν δοκιμαστεί κάτω από πολύ σκληρότερες συνθήκες από μια οικονομική κρίση, και έχουν φέρει θαυμαστα αποτελέσματα - όχι χωρίς κόστος, χιλιάδες ανθρωποι εχασαν τη ζωή τους αντιστεκόμενοι ειρηνικά στην βία του κράτους. Στο τέλος, έλεγε ο Γκάντι, ο τρόπος της ειρηνικής ανυπακοής σε έναν άδικο νόμο, πάντοτε επικρατεί.

Το θέμα είναι, λοιπόν, με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό (και χωρίς κομματικές ακρότητες), να αποφασίσει ο κόσμος μόνος του, και μαζικά τότε, μέσω της κοινωνικής δικτύωσης η και οργανωμένων φορέων, να απορρίψει νόμους αγριους, όπως είναι εκείνοι που εφευρίσκονται υπό την ταμπέλλα "έκτακτα μετρα", και υπο την απειλή της πτωχευσης.

Μια τέτοια απειθαρχία, ειναι απολυτως δικαιολογημένη, και επιβεβλημένη. Γιατί ο νόμος είναι άδικος, και πλήττει την αξιοπρέπεια και την τσεπη όλου του λαού, ανεξαρτήτως εισοδήματος. Από την άλλη, όμως, το "δεν πληρωνω" στα διόδια η στα λεωφορεία, όσο και εάν μπορεί για κάποιους να είναι και αυτό μια αντίδραση σε ένα κακό μέτρο ή μία κακή πολιτική, δεν είναι για μένα αποδεκτή. Πρωτον, διότι εφαρμόζεται με βία (δηλαδή, "αστυνομεύεται" από τους φορείς που την επιβάλουν, και εκδηλώνεται πολλές φορές με βίαιες, φραστικές και σωματικές, επιθέσεις εναντίον άλλων ανθρωπων). Και δευτερον, διότι δεν μπορεί να θεωρηθεί "καθολική αδικία", και έτσι, δια της εφαρμογής της, ανοίγει τον επικίνδυνο δρόμο για γενικευμένη, αποσπασματική απειθαρχία σε κάθε τι που απλώς δεν αρέσει, ή δεν βολεύει, τον καθένα.

Στη "Σκέψη της Ημέρας", στη διπλανή στήλη, ο Γκάντι αποσαφηνίζοντας την, κατ' αυτόν, "ιδανική δημοκρατία", μιλάει για ένα σύστημα "οργανωμένο και φωτισμένο". Αυτό, ακριβώς, το σύστημα έχουμε την ανάγκη, αλλά και την υποχρέωση να ανακαλύψουμε ξανά. Γιατί  αυτό που έχουμε τώρα, άναρχο είναι, και κατασκότεινο!

Ευρωπαϊκή Ημέρα Κατά του Καρκίνου του Προστάτη

Καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ουρολογικής Εταιρείας και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Σεπτεμβρίου για να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει τον ανδρικό πληθυσμό της Γηραιάς Ηπείρου σχετικά με τους κινδύνους που αντιμετωπίζει από τον καρκίνο του προστάτη.

Περισσότεροι από 100.000 άνδρες στο δυτικό κόσμο και άγνωστος αριθμός στον υπόλοιπο πεθαίνουν κάθε χρόνο από καρκίνο του προστάτη, ο οποίος μπορεί να θεραπευθεί στο 70% των περιπτώσεων, αν διαγνωστεί έγκαιρα. Γι’ αυτό καλείται ο ανδρικός πληθυσμός άνω των 50 ετών να επισκέπτεται κάθε χρόνο τον ουρολόγο του και να υποβάλλεται σε δακτυλική εξέταση του προστάτη και μέτρηση του προστατικού καρκινικού δείκτη (PSA).

Δεδομένα:

·         Ο καρκίνος του προστάτη είναι ο πρώτος διαγιγνωσκόμενος καρκίνος σε Ευρώπη και Αμερική και υπεύθυνος για το μεγαλύτερο αριθμό θανάτων στις νεοπλασίες ετησίως, μετά τον καρκίνου του πνεύμονα.

·         Έχει υπολογισθεί ότι περίπου το 9,5% των ανδρών ηλικίας άνω των 50 ετών θα εμφανίσει καρκίνο προστάτη και περίπου το 2,5% αυτών θα καταλήξει από αυτή τη νόσο.

·         Ο καρκίνος του προστάτη στα αρχικά στάδια δεν συνοδεύεται από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά συμπτώματα. Μόνο σε προχωρημένα στάδια της νόσου εμφανίζονται διαταραχές της ούρησης η συμπτώματα που οφείλονται σε μεταστάσεις, με κυριότερο τον οστικό πόνο.

·         Οι παράγοντες που ενοχοποιούνται για την εμφάνιση του καρκίνου του προστάτη είναι:
– H Ηλικία:Όσο μεγαλώνει ο άνδρας, τόσο αυξάνεται και ο κίνδυνος να αναπτύξει καρκίνο του προστάτη.
– Το οικογενειακό ιστορικό:Αν κάποιος συγγενής πρώτου βαθμού (πατέρας, αδελφός) έχει καρκίνο του προστάτη, τότε ο κίνδυνος να αναπτύξει και ο ίδιος καρκίνο αυξάνεται. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο τακτικός έλεγχος συστήνεται να αρχίζει μια δεκαετία νωρίτερα, δηλαδή στα 40 έτη.
– Η φυλή: Οι Αφρικανοί αναπτύσσουν με μεγαλύτερη συχνότητα καρκίνο του προστάτη σε σχέση με τους λευκούς η Ασιάτες.
– Η Διατροφή: Μία δίαιτα πλούσια σε ζωική λίπη και φτωχή σε φρούτα, λαχανικά και ψάρι θεωρείται ότι αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου του προστάτη.

(Προσφορά στο filoftero, από τον Τάκη Λεμπέση, που έχει την επιμέλεια του www.sansimera.gr).

Η ανίατη νόσος των συντεχνιών

Η αντίδραση των φαρμακοποιών στις προτάσεις Λοβέρδου να ανοίγει το 30% των φαρμακείων τις ώρες της ανάπαυσης των άλλων είναι η τυπική αντίδραση μιας συντεχνίας που πιστεύει ότι η κοινωνία είναι ταγμένη να την υπηρετεί και όχι το αντίστροφο. Θέλουν και τις άδειες αποκλειστικά για τον εαυτό τους και να ανοίγουν όποτε θέλουν. Αντί να προσαρμόζονται στις ανάγκες των πολιτών, επιχείρησαν και μέχρι στιγμής τα κατάφεραν μια χαρά να προσαρμοστεί η κοινωνία στις δικές τους ανάγκες· είτε αυτές είναι λογικές (π.χ. ξεκούρασης) είτε αυτές είναι παράλογες, π.χ. να εισπράττουν 3.926,01 ευρώ για την πώληση ενός σκευάσματος (Στ. Μάνος, «Αίσχος, κ. Λοβέρδο», «Καθημερινή» 5.7.2011). Οι συντεχνίες, φυσικά, δεν θα αντιδρούσαν έτσι αν δεν έβρισκαν να κάνουν. Ο κ. Λοβέρδος –ο οποίος παρεμπιπτόντως στα προφορικά πάει καλά– υπέκυψε στους προηγούμενους εκβιασμούς των φαρμακοποιών, με αποτέλεσμα τώρα αυτοί να τον κοροϊδεύουν. «Εάν ο κ. Λοβέρδος νομίζει ότι μπορεί με αυτόν τον τρόπο να εφαρμόσει ένα νόμο που δεν τον κατανοώ πλήρως, θα πάμε σε ανάλογες κινητοποιήσεις. Δηλαδή, θα μπορούμε να πούμε Δευτέρα και Τετάρτη και Σάββατο πρωί, τα φαρμακεία κάνουν απεργία και χωρίς διημερεύοντα και χωρίς διανυκτερεύοντα, για να δούμε τι θα κάνει», δήλωσε ο πρόεδρος Φαρμακευτικού Συλλόγου Αθηνών κ. Κωνσταντίνος Λουράντος (ΒήμαFm, 8.9.2011).
Δίκιο έχει. Αν ο κ. Λοβέρδος δεν αφήσει τα ημίμετρα και δεν ανοίξει πραγματικά το επάγγελμα, τίποτε δεν μπορεί να κάνει. Το λένε και τα αφεντικά του χώρου· οι ίδιοι οι φαρμακοποιοί...

(Απόσπασμα από άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην "Καθημερινή", με τον τίτλο "Η κούραση των φαρμακοποιών". Μπορεί να διαβαστεί ολόκληρο στο
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_15/09/2011_1296242)

"Βούλωσ'το!"

Ανευ προηγουμένου επίθεση στον πρόεδρο των Φιλελευθέρων Δημοκρατών της Γερμανίας και υπουργό Οικονομίας Φίλιπ Ρέσλερ εξαπέλυσε ο ευρωβουλευτής του κόμματος κ. Γιώργο. Χατζημαρκάκης, μιλώντας χθες το πρωί στο Mega. «Μπήκε πρόεδρος κατά σύμπτωση», είπε, και συμπλήρωσε με γλαφυρότητα ότι «η Μέρκελ είναι τσαντισμένη μαζί του και του είπε βούλωστο, μη μιλάς» με αφορμή τις δηλώσεις που έκανε ο γερμανός υπουργός Οικονομίας περί Ελληνικής χρεοκοπίας - δηλώσεις στις οποίες, παρόλο που του είπαν διάφοροι αξιωματούχοι στη Γερμανία και στην Ε.Ε. να μαζέψει, αυτός επιμένει, και μάλιστα με ύφος περισπούδαστο ότι "δεν έγινε και τίποτα εάν χρεωκοπήσει ή και τεθεί εκτός ευρωζώνης μια χωρα που δεν μπορεί να μαζέψει τα οικονομικά της και να ανταποκριθει στις υποχρεώσεις της.". Στις 12 Σεπτεμβρίου φέτος, βασιζόμενος, λέει, σε "ευαίσθητες και εμπιστευτικές πληροφορίες"¨, έγραψε άρθρο στην έγκυρη εφημερίδα Die Welt, στην οποία εξηγούσε "τα πιθανά ωφέλη από μια χρεωκοπία της Ελλάδος".

Στην ίδια εκπομπή του Mega, o ελληνικής καταγωγής ευρωβουλευτής κ. Χατζημαρκάκης, διαχώρισε τη θέση του από τον κ. Ρέσλερ και κατά την ομιλία του σε εκδήλωση που οργάνωσαν τα επιμελητήρια Γερμανίας, Γαλλίας και Ιταλίας με θέμα «Ανάκαμψη τώρα, ένας Ηράκλειος άθλος για την Ελλάδα».

O Φίλιπ Ρεσλερ γεννηθηκε το 1973 στη πόλη Καν Χόα, της επαρχίας Μπα Σιουγέν, στο πρώην Νότιο Βιετνάμ. Υιοθετήθηκε από ένα ορφανοτροφείο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κοντα στη Σαιγκόν, από ανδρόγυνο Γερμανών που ήδη είχαν δύο δικά τους, βιολογικά παιδιά, και τον πήραν στη Γερμανία σε ηλικία 9 μηνών.


Μεγάλωσε στο Αμβούργο, στο Μπουκεμπεργγκ και στο Αννόβερο, όπου τέλειωσε και το σχολείο το 1992. Σπουδασε ιατρική, και δουλεψε στον στρατό ως στρατιωτικός ιατρός. Είναι πολύ πιστός Ρωμαιοκαθολικός, και ειναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής των Γερμανών Καθολικών. Είναι παντρεμένος με την επίσης ιατρό Βίμπκερ Ρέσλερ, με την οποία έχουν αποκτήσει από το 2008 δίδυμα κοριτσάκια.

Σπίτι μου, σπιτάκι μου*

                                     Το σπίτι σου, όπως το βλέπεις εσύ

                                Οπως το βλέπει ο υποψήφιος αγοραστής

                 Οπως το βλέπει η τράπεζα που σου έδωσε το δάνειο

                             Οπως το βλέπει ο εκτιμητής της τράπεζας

               Και όπως το "βλέπει" το νέο φορολογικό νομοσχέδιο

(*) Κυκλοφόρησε σαν αστραπή από μέιλ σε μέιλ μόλις έγινε γνωστή η νέα έκτακτη εισφορά στα δομημένα ακίνητα.

Δυό χαρές!

Η καλή είδηση της ημέρας: Η νίκη του ΑΠΟΕΛ, για το Τσάμπιονς Λίγκ, χθές βράδυ στη Λευκωσία, επί της ρωσικής Ζενίτ (διόλου ευκαταφρόνητης ομάδας), με 2-1, και μάλιστα με τρία δικά μας, πρωην ΑΕΚτζήδικα παιδιά, τον Χιώτη, το Γιάσιτς, και τον Μαντούκα (που πέτυχε και το γκολ της ισοφάρισης), να είναι ανάμεσα στους μεγάλους πρωταγωνιστές.

Και η ακόμα καλύτερη είδηση της ημέρας: Θα την πω "μεταφορικά", με ένα ανέκδοτο. Το γνωστό εκείνο, όπου συναντώνται 2 φίλοι, ο ένας από τους οποίους έχει τυλίξει ένα μαύρο μαντηλι γυρω από το στόμα. "Τί έπαθες;" τον ρωτάει ο άλλος. "Να, πέθανε η πεθερά μου", απάντησε εκείνος. "Βρέ σύ", επανήλθε ο πρώτος, "το πένθος το φοράμε στο μανίκι, όχι γυρω από το πρόσωπο". "Τι να κάνω;", απάντησε τότε ο ... πενθών, "αφού γελάω ο πούστης!"

Υ.Γ.: Η πεθερά φορούσε ερυθρόλευκα...

Σκέτη απόλαυση!

Το συγκρότημα OK Go, ο σκηνοθέτης James Frost και τα Syyn Labs έφτιαξαν ένα από τα πιο πολύπλοκα και εντυπωσιακά video clip, για το τραγούδι "This too Shall Pass". Για να φτιάξουν αυτό που θα δείτε δούλευαν για 7 ολόκληρους μήνες. Το αποτέλεσμα έχει γίνει ήδη επιτυχία στο internet και στις 2 πρώτες μέρες της κυκλοφορίας του, το είδαν περισσότεροι από 1,000,000 άνθρωποι

Θα πεί κάποιος: τόση δουλειά, τόσοι άνθρωποι, τόσες ώρες, για ένα μουσικό βίντεοκλιπ 3-4 λεπτών, αξίζει τον κόπο; Η απάντηση στο ερώτημα, είναι θαρρώ και ο ορισμός της "επιτυχίας". Μόνο έτσι κερδίζεται. Μέ φτήνειες, μπαλώματα, τσάτρα-πάτρα, το μόνο που μπορείς να επιτύχεις είναι, άντε, στην καλύτερη περίπτωση,ένα βιντεοκλίπ της Βανδή.

Πρόταση «έκτακτης ανάγκης» για τη «σωτηρία της πατρίδας»

Tου Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου από το www.antilοgoi.gr. 

(Το βρίσκω ενδιαφέρον. Δίνει τροφή για σκέψη. Θα άξιζε, ίσως, να διαβαστεί και να σχολιαστεί. Τον αρθρογράφο δεν τον γνωρίζω).


1. Η ώρα της αλήθειας για την Ελλάδα έφτασε πλέον, μετά τα γνωστά πρόσφατα «τελεσίγραφα» της Ευρωζώνης. Η Χώρα έχει να επιλέξει ανάμεσα στην αποδοχή της πρόσκλησης της Ευρωζώνης και την απόρριψή της, και η επιλογή πρέπει να γίνει αμέσως.

2. Πώς συμπεριφέρονται κόμματα, ΜΜΕ και συνδικαλιστές, μπροστά στο αναπόφευκτο αυτό δίλημμα;
- Η κυβέρηση, μετά από διετή λήθαργο, δείχνει να ξύπνησε απότομα από το τελευταίο τράνταγμα της Ευρωζώνης –που την προειδοποίησε πως περιθώρια άλλα για «παιχνίδια» μαζί της (με δεκαέξι κυβερνήσεις, κοινοβούλια, λαούς) δεν υπάρχουν πλέον– δεν φαίνεται, όμως, να ξύπνησε ένα μεγάλο μέρος του κόμματος που την στηρίζει.
- Η μείζων αντιπολίτευση θεωρεί ότι αυτό που φταίει είναι πρωτίστως το «μείγμα» πολιτικής (το «φάρμακο») που η Ευρωζώνη και το ΔΝΤ μας έχουν επιβάλει (και η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί) και ζητάει επιτακτικά εκλογές, προκειμένου, ως κυβέρνηση, να εφαρμόσει ένα «άλλο μείγμα», πιστεύοντας πως θα μπορέσει να πείσει την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ να το αποδεχθούν.
- Κυβέρνηση και μείζων αντιπολίτευση αρνούνται να συνεργαστούν για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης κοινής εμπιστοσύνης.
- Τα ΜΜΕ, ιδίως τα ηλεκτρονικά, συνεχίζουν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, να προκαλούν σύγχυση στον λαό και οι συνδικαλιστές επιμένουν να βάζουν τα προσωπικά ή συντεχνιακά  τους συμφέροντα πάνω από το συμφέρον της ολότητας.
3. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, είναι μάλλον βέβαιο ότι η κυβέρνηση –ακόμη και αν αυτή τη φορά το έχει στ’ αλήθεια αποφασίσει, ακόμη κι αν κατάφερνε η Βουλή να ψηφίσει τους σχετικούς νόμους– δεν θα μπορέσει να εφαρμόσει τα μέτρα που έχει συμφωνήσει με την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ και η Χώρα θα οδηγηθεί τελικά σε πρόωρες εκλογές. Το αποτέλεσμα των εκλογών αυτών μπορεί με ασφάλεια να προβλεφθεί: αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης (μονοκομματικής σίγουρα και πολυκομματικής σχεδόν σίγουρα), αδρανοποίηση του κρατικού μηχανισμού,  αναταραχές, χάος στο εσωτερικό, απομόνωση της Χώρας στο εξωτερικό (Ευρώπη και διεθνείς αγορές), με όλες τις συνακόλουθες καταστροφικές συνέπειες.
4.Οι καταστροφικές πρόωρες εκλογές θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν τα δύο μεγάλα κόμματα συμφωνούσαν σε μια λύση που η σημερινή Βουλή μπορεί να δώσει: 
Τα δύο κόμματα εξουσίας να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης,  το ένα, και ψήφο ανοχής, το άλλο, σε μια κυβέρνηση Σαμαρά, για να διαπραγματευτεί με την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ (την Τρόικα) την εφαρμογή του γνωστού δικού της «μείγματος» μέτρων για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αν η κυβέρνηση Σαμαρά πετύχει να συμφωνήσει η Τρόικα με το δικό της, «ευνοϊκότερο» για τη Χώρα, «μείγμα» μέτρων, θα αναλάβει να το εφαρμόσει η ίδια και το ΠΑΣΟΚ θα στηρίξει αυτό το νέο «μείγμα». Αν δεν το πετύχει, η ΝΔ θα στηρίξει τις σημερινές συμφωνίες με την Τρόικα, τις οποίες θα αναλάβει να εφαρμόσει μια κυβέρνηση Παπανδρέου.
5.Η λύση αυτή γλυτώνει τη Χώρα από την καταστροφική περιπέτεια των πρόωρων εκλογών και εξασφαλίζει την, απαραίτητη για την επιτυχή εφαρμογή των μέτρων, συναίνεση των δύο κομμάτων εξουσίας (δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία στους δύο αρχηγούς να δείξουν πως δεν είναι σκέτα λόγια το «δεν με ενδιαφέρει η πρωθυπουργική «καρέκλα» αλλά η «σωτηρία της πατρίδας»...).

Μιά Ελλάδα για φίλημα!

Και να! Μια Ελλάδα που σου φτιάχνει τη διάθεση - δεν σου την χαλάει.

Μιά Ελλάδα φρέσκια και αισιόδοξη - όχι μουχλιασμένη και μίζερη.

Μια Ελλάδα που προσφέρει - δεν ζητά μόνο.

Μια Ελλάδα που δημιουργεί - δεν καταστρέφει.

Μια Ελλάδα που συνεργάζεται - δεν απομονώνεται.

Μια Ελλάδα που βγαίνει έξω - δεν κλείνεται μέσα.

Μια Ελλάδα που έχει Πολιτισμό - όχι μια Ελλάδα απολίτιστη.

Μια Ελλάδα που τραγουδά - δεν ουρλιάζει.

Μια Ελλάδα που αξίζει να την κρατήσεις - όχι να την πετάξεις.

Μιά Ελλάδα που θέλεις να την αγκαλιάσεις - όχι μια Ελλάδα που σε απωθεί.

Μια Ελλάδα που σε κάνει να την προσμένεις - όχι να θέλεις να φύγεις από αυτήν.

Τέτοιες Ελλάδες, είμαι σίγουρος, υπάρχουν πολλές. Μόνο που ειναι σε μικρές-μικρές ομάδες, και πρέπει να τις ανακαλύψεις.

(Τα παιδιά που συμμετέχουν, και που δημιούργησαν αυτό το εξαιρετικό βίντεο, δεν θέλουν συστάσεις. Τους περισσότερους τους ξέρουμε. Τούς λιγότερο γνωστούς σε μας, αναφέρονται τα ονόματά τους στο τέλος του βίντεο).

Νά'τος πάλι, ο νταβατζής!

Βγήκαν τα κομπιουτεράκια και ο κόσμος κάνει, για μία ακόμη φορά, τους υπολογισμούς του. Τόσα τετραγωνικά, επί τόσα ο συντελεστής ανά ζώνη, και ιδού το νέο χαράτσι  Η "υπέρ πατρίδος ενίσχυση", όπως μας είπε, με εμφανώς κομμένα τα φτερά του, από την Θεσσαλονίκη, ο Πρωθυπουργός, κάνοντας τον ατυχή παραλληλισμό με μια χώρα που βρίσκεται, λέει, σε πόλεμο, "και τι θα κάνουμε, δεν θα βάλουμε πλάτη όλοι;". Όχι! Όχι με αυτόν τον τρόπο, που παραβιάζει κάθε έννοια λογικής και δικαίου.


Ολες αυτές οι έκτακτες εισφορές, εκτός του ότι ειναι κραυγαλέα αντισυνταγματικές (κάτι που εύχομαι να πιστοποιηθεί σύντομα και από το Συμβούλιο της Επικρατείας), είναι και βαθυτατα ανήθικες. Σε τίποτα δεν διαφέρει η τακτική αυτή, του Κράτους, από την αντίστοιχη του γνωστού μας "προστάτη των νυχτερινών μαγαζιών", του γνωστότερου με την ονομασία "νταβατζής", ο οποίος μπαίνει με το "έτσι θέλω" στον χώρο σου, απαιτεί και παίρνει από σένα όσα εκείνος νομίζει πως πρέπει να ζητήσει, και περνάει, μετά, κάθε μήνα (μερικοί, και κάθε εβδομάδα), για να εισπράξει αυτήν την "έκτακτη εισφορά".


Ο νταβατζής των νυχτερινών μαγαζιών υπάρχει όπου απουσιάζει το Κράτος. Ο νταβατζής των έκτακτων εισφορών (4 τέτοιες έχουν ζητηθεί από τον κόσμο σε διάστημα ούτε ενός έτους) υπάρχει για τον ίδιο ακριβώς λόγο: απουσιάζει το Κράτος!


Σε καμμία άλλη χώρα του κόσμου δεν έχει γίνει ποτέ φορλόγηση επί εισοδήματος που ήδη έχει φορολογηθεί. Δεν έχει γίνει ποτέ, και πουθενά, το σπίτι που έχει αγοράσει ένας άνθρωπος (πλουσιος ή φτωχός, δεν έχει σημασία), να τους έχει κοστίσει επιπλέον τουλάχιστον το 25% της αξίας του από άμεσους, έμμεσους και έκτακτους φόρους. Ακόμα και όταν ο άνθρωπος αυτός αποδημίσει εις Κύριον, θα έλθει και πάλι ο ίδιος νταβατζής, το "κοινωνικό - όπως θέλουν να το λένε οι πολιτικοί - Κράτος", για νά πάρει κι άλλα.


Εντάξει, βρισκόμαστε σε κρίση, και είναι απολύτως αποδεκτό, τουλάχιστον από τον υπογράφοντα, ότι θα πρέπει όλοι να συνεισφέρουμε. Δεν θα προσφύγω στο γνωστό κλισέ "να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες", όχι επειδή δεν πιστεύω ότι πρέπει να γίνει (αλλίμονο), αλλά επειδή δεν πιστευω στα κλισέ. Μόνο στις πράξεις. Και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, στις γενναίες και αποφασιστικές. Οχι στις εύκολες. Τις έκτακτες εισφορές. Δεν ειναι πράξη αυτή. Κλεψιά είναι. Άγρια κλεψιά.


Ολη η Ελλάδα έζησε λοιπόν άλλο ένα καυτό 3ήμερο, τουτη τη φορά στην Θεσσαλονίκη, και το μόνο που έμεινε από αυτό (έπειτα από δηλώσεις και διαδηλώσεις, όλα της ίδιας, θλιβερής κοπής), είναι μία δραματική ανακοινωση, στο τέλος, ότι θα πιάσουμε τον στόχο μας, για να πάρουμε την επόμενη δόση (λές και αυτό είναι το μόνο ζητούμενο, και όχι για να βάλουμε καινούργια βάση στον τρόπο ζωής και εργασίας μας), με το να πληρώσουμε (και ) αυτήν την 'εκτακτη εισφορά.


Ούτε κουβέντα για τα κλειστά επαγγέλματα που θά έπρεπε κιόλας να είχαν ανοίξει. Ούτε κουβέντα για τις αποκρατικοποιήσεις, που έπρεπε κιόλας να είχαν γίνει. Ούτε κουβέντα για την ριζική εξυγίανση του Δημοσίου τομέα, πού θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει το άμεσο κλείσιμο υπηρεσιών και οργανισμών, καθώς και την απόλυση υπαλλήλων.


Αντ' αυτών, η κυβέρνηση κυνηγάει συνεχώς την ουρά της. Παίζει με τα λόγια, και καταφέυγει σε ανόητες ελληνικές πατέντες του τύπου "εργασιακή εφεδρεία", για να καταστείλει την αναμενόμενη "λαική καταιγίδα" των ολίγων.


Πέρασα προχθες έξω από τα κεντρικά γραφεία του ΟΣΕ στην οδό Μάρνης. Ενα θηρίο τρομακτικό. Αποκρουστικό. Αλλά, δεν ειναι αισθητικό, τώρα, το θέμα μας. Οι γαλλικοί σιδηρόδρομοι, μπροστα στους οποίους ο δικός μας ΟΣΕ είναι Αλλού Φαν Πάρκ, δέν έχουν τόσο μεγάλο κτίριο. Που σημαίνει ότι δεν έχουν τόσους πολλούς διοικητικούς υπαλλήλους που να χρειαστεί να στεγαστούν σε τόσο μεγάλο χώρο. Πόσοι εργάζονται, τέλος, πάντων, μεσα σ' αυτό το θεόρατο κτίριο-θηρίο; Τι δουλειά κάνουν; Αν ανήκει στο Κράτος το κτίριο αυτό, γιατί δεν το πουλάει; Εν ανγάγκη, και εάν δεν βρεθεί κανένα θυμα να αγοράσει τον ΟΣΕ, άς κλείσει βρε αδερφέ. Θα ζήσουμε, για λίγα χρόνια, χωρίς τρένα.Που, έτσι όπως τα έχουν καταντήσει κιόλας, δεν θαναιν και καμμιά σπουδαία απώλεια. Μάλιστα, δικινδυνεύω την πρόβλεψη ότι λιγ΄ποτερο θα κοστίσει στο Κρατος (δηλαδή στον άγρια φορολογούμενο πολίτη), να βάλει πούλμαν για να μεταφέρει τους επιβάτες που δεν έχουν άλλη λύση από το τρένο, παρά να κρατηθεί εν ζωή αυτός, ο άθλιος ΟΣΕ. 

Επίσης, όποτε περνάω από την λεωφόρο Αλεξάνδρας, πέφτει το βλέμα μου επάνω σε ένα κτίριο που στεγάζει κάποια υπηρεσία του Υπουργείου Νέας Γενιάς (εάν υπάρχει ακόμα). Τι κάνει, τέλος πάντων, αυτό το Υπουργείο; Πόσες υπηρεσίες χρειάζεται; Πόσους ανθρωπους απασχολεί; Προτού προτείνω το κλείσιμο και αυτής της υπηρεσίας, θα ψάξω και θα μάθω τι ακριβώς κάνει, πόσο απαραίτητο είναι.

Εκείνο που ξέρω, πάντως, σίγουρα, είναι ότι οποιος έχει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα και είναι χρεωμένος ως τον λαιμό, πρώτο κόβει απ' όπου μπορεί να κόψει, και δεύτερον πουλάει ό,τι μπορεί να πουλήσει. Αυτήν, μόνο, την οικονομία έμαθα. Και αυτήν, μόνο, αποδέχομαι.


Ολα τα άλλα, είναι κακα παιχνίδια, μια άλλης εποχής, που δεν υπάρχει πιά. "Η αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε", 'έλεγε πέρυσι τέτοιες μερες ο Πρωθυπουργός. Δυστυχώς, συμβαίνει μόνο το μισό της προτροπής του. Το δεύτερο.