ΚΟΡΑΚΙΑ!...

Μέσα στα ερείπια της κρίσης (που δεν θα κουραστώ νά λέω ότι δεν είναι μόνο οικονομική), μερικοί άνθρωποι, σιγά-σιγά, αρχίζουν να ανακαλύπτουν τή χαρά που μπορεί να σου δώσουν τα απλά πράγματα της ζωής. Προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα, έστω και μετα δυσκολίας. Ερχονται πιο κοντά στους συνανθρώπους τους. Λιγόστεψαν, ευτυχώς, τις επιδεικτικές, ώς επί το πλείστον, εξορμήσεις στα λεγόμενα in εστιατόρια, μπάρ και νυχτερινά κέντρα, και αύξησαν τις "μαζώξεις" σε σπίτια - μαγειρεύουν για φίλους, συζητάνε πιο πολιτισμένα γύρω από ένα ωραίο τραπέζι (κάτι αδύνατον σε πολλά νυχτερινά στέκια με τη μουσική να σου απαγορεύει κάθε επικοινωνία με την παρέα σου), και μερικοί το ρίχνουν και στο τραγούδι.

Ταυτόχρονα, όμως, βλέπεις ότι εκεί έξω, στη ζούγκλα που ακόμα υπάρχει, μερικοί επιμένουν να εκμεταλλεύονται τις δυσκολίες των συνανθρώπων τους προκειμένου να πλουτίσουν. Υπάρχουν έμποροι και επιχειρηματίες που, σε πείσμα των καιρών, αρνούνται να μειώσουν τις τιμές των προιόντων και των υπηρεσιών τους. Πολλοί το έχουν κάνει. Αρκετοί, εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν κοράκια. Κτυπάνε εκεί όπου μυρίζονται δυστυχία. Ο θάνατος του άλλου, είναι η δική τους ζωή.

Υπάρχουν, φερ ειεπίν, τράπεζες που αρνούνται να κάνουν διακανονισμό με πελάτες τους που δυσκολεύονται να αποπληρώσουν τις δόσεις των πιστωτικών τους καρτών με τα απαράδεκτα υψηλα επιτόκια που ίσχυαν, μέχρι και 18% παρακαλώ. Κάποτε, όποτε περνούσε έξω από την τράπεζα, τον τραβούσαν μέσα και τους έδιναν δάνειο όσα χρήματα ήθελε, χωρίς να εξετάσουν κάν εάν ο άνθρωπος ήταν σε θέση να ανταποκρισθεί στην υποχρέωση αυτή. Τωρα, του γυρνάνε τη πλάτη, και του λένε "κόψε το κεφάλι σου".

Παερμπιπτόντως: Μία τράπεζα, η Marfin, της οποίας έχω πιστωτική κάρτα, μέ πήρε τηλέφωνο προχθες (μέσω εταιρείας ενημέρωσης, όπως τις ονομάζουν) για να μου πούν ότι είχα καθυστερημένη οφειλή για τον προηγούμενο μήνα. Τους είπα ότι πρίν τρείς μέρες πλήρωσα το ποσό. Ναί, μου είπαν, αλλά όχι όλο. Η αλήθεια είναι πως δεν θυμόμουν πόση ακριβώς ήταν η οφειλή, και πλήρωσα ... κατά προσέγγηση. Ωραία, τους απάντησα. Πόσο οφείλω ακόμα; Πέντε ευρώ, μου είπαν. Και όταν διαμαρτυρήθηκα καλαμπουρίζοντας, "ά, τόσο πολλά;", με επανέφεραν αμέσως στη τάξη λέγοντας "πρέπει να τα πληρώσετε ως την Παρασκευή, γιατί βγαίνει καινούργιος λογαριασμός".

"Καλά", απάντησα. "Θα πληρώσω όποτε μπορώ".
Αλλά, επέμειναν: "Πότε;".
¨Και σε ποιό υποκατάστημα;"
"Και παρακαλώ, προτιμήστε ταμείο αντί για ΑΤΜ, για να μήν καθυστερήσει να περάσει τό ποσόν".

"Των 5 ευρώ;", ρώτησα δυνατά, καί κάπως θυμωμένα πιά.
"Ναι", απάντησαν ψυχρά.

Εν τω μεταξύ ήδη το τηεφώνημα που μου έκαναν τους κόστισε πιο πολύ.

Λοιπόν. Ολα αυτά τα κοράκια, τα απεχθάνομαι. Τα απεχθάνομαι πιο πολύ δε όταν, ευρισκόμενος καμμιά φορά ενώπιόν τους, τους ακούω να λένε ότι "ετσι είναι η ζωή, προσφορά και ζήτηση".

Τότε, τρελλαίνομαι. Νοιώθω να με εγκαταλείπουν τα επιχειρήματα της λογικής, και να απειλούν να πάρουν την θέση τους τα πιο άγρια ένστικτα του ανθρώπου. Ευτυχως, πάντα, μέχρι στιγμής, μια καλή φωνούλα μέσα μου με προλαβαίνει και μου σφυρίζει στ' αυτάκι "φύγε, άστο, δεν αξίζει τον κόπο". Έτσι κι αλλιώς, τα κοράκια, από μόνα τους συνήθως, οδηγούνται στον πιο φρικτό θάνατο...