Αραγε, θα γίνει κάποια συγκεντρωση διαμαρτυρίας για την δολοφονία αυτών των παιδιών;

Εβλεπα στην τηλεόραση σχεδόν όλα τα ρεπορτάζ για αυτά τα δύο παιδιά, τους νεαρούς αστυνομικούς Γιάννη Ευαγγελινέλη και Γιώργοι Σκυλογιάννη, 23 και 22 χρονων αντίστοιχα, που δολοφονήθηκαν το βράδυ της περασμένης Τρίτης στου Ρέντη από κουκολοφόρα καθάρματα με Καλάσνικοφ, και πραγματικα με το ζόρι συγκρατούσα εκείνον τον γνώριμο κόμπο στον λαιμό, που δεν θέλει και πολύ να γίνει λυγμός ασταμάτητος. Ειδα τους γονείς, φίλους και συγγενείς τους. Ολοι τους άνθρωποι απλοί. Ανθρωποι αληθινοί, χωρίς "δήθεν" εκφράσεις που έχουμε όλοι εμείς, οι ψεύτικοι άνθρωποι των μεγάλων πόλεων. Ειδα πρόσωπα που έχουν χαραγμένα επάνω τους αυτά που ο λαός ονομάζει "βάσανα της ζωής". Φτωχοί άνθρωποι, που δουλεύουν μέρα-νύχτα για να βγάλουν δυο δεκάρες, που σκοτώνονται μια ζωή να τα βγάλουν πέρα.

Το μεσημέρι, επιστρεφοντας από μια δουλειά στην Αθηνα, σε κάποιο φανάρι στον περιφερειακό δρόμο του Π.Ψυχικού, που στρίβοντας στο φανάρι αριστερα σε βγάζει στο Γαλάτσι, σταμάτησα δίπλα σε δύο μοτοσικλέτες, στις οποίες επέβαιναν από δύο άνδρες της "Διας". Χαζεύοντάς τους λιγάκι, εκτός του ότι πρόσεξα για μία ακόμη φορά "πόσο παιδιά είναι", με κυρίευσε και ένας φόβος "μήπως τους επιτεθεί και τους πυροβολήσει κάποιος εδώ και τώρα, και πληρώσω και εγω τη νύφη;". (Δυστυχώς, μολονότι το προσπαθώ πολύ, δεν έχω καταφέρει να απαλλαχτώ από ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα του ανθρωπου, που ειναι ο εγωισμός του).

Η είδηση της δολοφονίας των δυο παιδιών, το βράδυ, με συγκλόνισε. Εκτοτε, τα πρόσωπά τους, όπως αποτυπώνονται στις φωτογραφίες που έβγαλαν για τις ταυτότητές τους, δεν φεύγουν από το μυαλό και τις προσευχές μου.