Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Αυτός ειν' ένας πολιτικός που σίγουρα έχει ιστορία. Ενας άνθρωπος που δεν ησυχάζει. Τον συνάντησα προχές στη Λευκωσία, ετοιμάζοντας ένα κομμάτι για τη σελίδα μου στην "Κυριακάτικη" Ελευθεροτυπία. Διανύει κιόλας την 9η δεκαετία της ζωής του. Στο σώμα φαίνονται τα σημάδια - ο χρόνος δεν κρύβεται. Στο μυαλό και στη ψυχή του ειναι ακόμα πιτσιρικάς. Αν τον βάλεις σ' ένα αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου της Κύπρου, ή και της Αθηνας, και πείς σε όλους να αναπτύξουν όποιο θέμα θέλουν, αυτός θα ακουστεί έφηβος, και οι φοιητητές συνταξιούχοι.

Τον είπαν κάποτε "μπουρλοτιέρη της Κύπρου". Τον φοβόντουσαν γιατί έλεγε τα αυτονόητα. Οπως, για παράδειγμα, οτι σε μία χώρα υπό κατοχή, κάθε σπίτι πρέπει να μετατραπεί σε κάστρο, και κάθε πολίτης της να είναι στρατιώτης.

Τέτοιος ειν' ακόμα. "Μπουρλοτιέρης", αλλά πλέον με 100 κιλά σοφίας στην πυριτιδαποθήκη του. Και όμορφος, όσο δεν περιγράφεται. Ιδίως όταν σου απαγγέλλει ένα από τα ποιήμτα που έγραψε την προηγούμενη μέρα:

Φτωχέ καλωσυνάτε εθελοπατημένε μου λαέ
Σαν θα ξυπνήσεις απ' τον
εθελούσιο ύπνο
θάναι αργά να ξαναβρείς τον
δρόμο σου για την Ιθάκη
Τωρα οι μνηστήρες κυβερνούν
με μια Περσεφόνη που το νυφικό
κρεβάτι μοιράζεται με
σταυρωτήδες μ' έναν λαό που
ξεψυχάει στον σταυρό
Ακόμα και ο πόνος γίνεται
συνήθεια
Το χειροφίλημα του ψευτοβασιλιά
γεφύρι για μια γονατισμένη
μικροζωή
Κι ομως το ξέρεις
Θα τελευτήσεις χωρίς νάχεις
αληθινή ζωή γευτείς.
Θαταν καλύτερα να τελευτήσεις
πολεμώντας
Ετσι τουλάχιστον θα είχες
ζήσει.

Βάσος Λυσσαρίδης