Με ερωτήματα η Ιστορία μας...

Τι να γράψω τώρα για το ... νέο θέμα που μάς προέκυψε, εννοώ την κατάληψη της Νομικής Σχολής από περίπου 300 "οικονομικούς μετανάστες", όπως λέγονται;

Τι μπορείς να προσθέσεις, στα τόσα που έχουν ήδη ειπωθεί και γραφτεί;

Και τί, άραγε, μπορεί να αλλάξει, σε έναν τόπο όπου λέγονται τόσα και δεν ακούγεται τίποτα;

Πώς ξεκίνησε το πρόβλημα με τους μετανάστες;
Πώς δεν το χειριστήκαμε εξαρχής σωστά;
Πως έχει μετατραπεί η χώρα μας σε παράδεισο για όλους εκείνους που θέλουν, ή "πρέπει" να παραβιάσουν τους νόμους;
Τι σημαίνει "νόμος" στην Ελλάδα;
Πόσο δίκαιος και εφικτός είναι;
Πόσο εφαρμόζεται;
Από ποιούς εφαρμόζεται;

Τι να γράψεις άλλο για το άσυλο, που η Αριστερα στον τόπο μας, τό άκουγα σημερα στα ραδιόφωνα από το πρωί, θεωρεί "μεγάλη κατάκτηση του φοιτητικού και εργατικού κινήματος" της χώρας μας; Πως ειναι δυνατόν να επιμένουμε να είμαστε αγκιστρωμένοι από μία "ιδέα" που εκ τών πραγμάτων δεν έχει λόγο ύπαρξης; Ποιοί βολεύονται με την συντήρηση αυτού του μύθου; Ποιοί, ακόμα βγάζουν χρήματα από αυτόν;

Τι να πείς για την κατανομή αρμοδιοτήτων σε τούτο το σάπιο καθεστως που ζούμε; Ποιός να απαντήσει στο ερώτημα "ποιός είναι, επιτέλους, υπέυθυνος για τό τάδε πράγμα;", και από την απάντησή του να μείνεις ήσυχος; Που να βρείς την "πραγματική αλήθεια" όταν, κάθε ένας που μιλάει δημόσια, παρουσιάζει μόνο ένα μικρό μέρος της; Ποιός, εν τέλει, θα βρεί το φάρμακο για να θεραπεύσει την σιψαιμία του δημόσιου λόγου στον τόπο μας σήμερα;

Ειναι δυνατόν, για κάθε τί, να υπάρχουν δέκα, είκοσι, τριάντα, εκατόν αλήθειες; Και άν ακόμα υπάρχουν, γιατί δεν έχουμε καταφέρει ποτέ να καθήσουμε με ανοιχτό μυαλό, όλοι, γύρω από ένα τραπέζι, και να συμφωνήσουμε ότι "από εδώ, θα φύγουμε μόνο όταν θα έχουμε καταλήξει σε κοινώς αποδεκτή λύση";

Που θα βρεί, στην Ελλάδα, η ατέλειωτη θεωρία, την ελάχιστη έστω εφαρμογή της; Πότε θα ψηφιστεί ένας νόμος που θά είναι άμεσα εφαρμόσιμος; Που θα προβλέπει, δηλαδή, όχι μόνο το τί επιτρέπεται και τι απαγορεύεται, και το ποιός θα ελέγχει εάν τα προβλεπόμενα τηρούνται;

Τι να γράψεις για το "περί Δικαίου αίσθημα" πού χάθηκε μέσα στη ψυχή και στη συνείδηση του κάθε νοήμονα πολίτη; Ποιός θα ξανακάνει όλον αυτόν τον κόσμο να πιστέψει σε κάτι; Ποιός θα πείσει τον πελαγωμένο σήμερα πολίτη της Ελλάδος ότι αυτός ο τόπος, εκτός από ... τοπόγραφικά όμορφος, μπορεί να γίνει και στοιχειωδώς βιώσιμος, όχι μόνο από εκείνους που έχουν χρήματα πολλά, αλλά κυρίως από εκείνους που δεν έχουν ούτε λίγα;

Σε ποιόν να το πείς ότι κάποιοι κατ' επάγγελμα "ιδεολόγοι" χρησιμοποίησαν ως ομήρους 300 φουκαράδες για να κάνουν τον δικό τους σαματα στις τηλεόρασεις και στις εφημερίδες; Που ακούστηκε, όποιος έχει ένα αίτημα, να κάνει κατάληψη σε μιά πανεπιστημιακή σχολή, ή σε οποιοδήποτε δημόσιο κτίριο εν προκειμένω; Τι να γράψεις για τις μορφές διαμαρτυρίας στην Ελλάδα, που και αυτές έχουν τα ίδια γνωρίσματα με την περιορισμένη εμβέλεια σκέψης και κοινής λογικής με εκείνους που τις διοργανώνουν και τις πραγματοποιούν;

Τελικά, με απορίες, γεμίζεις πάλι τις ... σελίδες σου. Τα ερωτήματα, τόσο αμείλικτα, δεν έχουν ανάγκη από απαντήσεις για να γράψουν την ιστορία τους. Την ιστορία ενός τόπου που ζεί την μεγαλύτερη, ίσως, παρακμή της Ιστορίας του, όχι επειδή έπεσε έξω στους οικονομικούς του υπολογισμούς, αλλά επειδή δεν έχει πιά σε τί άλλο να υπολογίζει, ούτε και κανέναν να υπολογίζει σε αυτόν!