A WINTER'S TALE (Χειμωνιάτικο Παραμύθι)

Το τελευταιο τραγούδι που έγραψε το Φρέντι Μέρκιουρι.

Back to abnormal

My daily return ticket to a place called “Nothing”. And yet, there was a time when I believed it was “Everything”. Things seemed to fit in perfectly with my scattered life. A piece of anger here. A spice of agony there. A portion of greed somewhere else. An excess of ambition nearby. A pinch of ignorance close enough. A filling of ambition everywhere. Then, suddenly…

A feeling of emptiness, emulating my bewildered self, as I look into the mirror, whispering songs I once adored,.., “how deep is your love?”, swaying into a wonderful Saturday night fever, absorbed by the incredible folly that on the other side I would see someone smiling.

I’m back. To “Nowhere”. Just got off the plane, left my baggage at the airport, and started walking towards the cavity I have secretly, all these years, reserved for my formidable moments. There, i’m confronted by a terrible anxiety that I could be right. That my mistakes are nothing more than advantages that have strayed away. That, family is special. That people are different. That friends are what friends are meant to be.

Then? I am lonely again. And I wander through the streets of the city I once loved, guessing why. The city which is no more. The city which is just full of houses with “empty chairs and empty tables”. Touching angry passer-by’s I reek throughout, I spend myself, I shout. I fume, and I burn out. I hide my better parts, I give away the worst, dismiss the residuals of a friendship I once believed in, and now I watch it die.

I talk so much, and yet I say nothing. I wonder so much, and yet I get nowhere. I think so much, and yet my head is empty. My hope lies in the process of elimination – starting from myself. When that is over (and I feel that time, now, is on my side), what follows will be easy, apocalyptic and sweet redemption… I pray. I hope. And I think I know……

ΕΒΓΑΛΕ ΒΡΩΜΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΤΙ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ. ΣΩΠΑ ΡΕ!

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ

ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ/Κώστας Τριπολίτης



Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

Με ερωτήματα η Ιστορία μας...

Τι να γράψω τώρα για το ... νέο θέμα που μάς προέκυψε, εννοώ την κατάληψη της Νομικής Σχολής από περίπου 300 "οικονομικούς μετανάστες", όπως λέγονται;

Τι μπορείς να προσθέσεις, στα τόσα που έχουν ήδη ειπωθεί και γραφτεί;

Και τί, άραγε, μπορεί να αλλάξει, σε έναν τόπο όπου λέγονται τόσα και δεν ακούγεται τίποτα;

Πώς ξεκίνησε το πρόβλημα με τους μετανάστες;
Πώς δεν το χειριστήκαμε εξαρχής σωστά;
Πως έχει μετατραπεί η χώρα μας σε παράδεισο για όλους εκείνους που θέλουν, ή "πρέπει" να παραβιάσουν τους νόμους;
Τι σημαίνει "νόμος" στην Ελλάδα;
Πόσο δίκαιος και εφικτός είναι;
Πόσο εφαρμόζεται;
Από ποιούς εφαρμόζεται;

Τι να γράψεις άλλο για το άσυλο, που η Αριστερα στον τόπο μας, τό άκουγα σημερα στα ραδιόφωνα από το πρωί, θεωρεί "μεγάλη κατάκτηση του φοιτητικού και εργατικού κινήματος" της χώρας μας; Πως ειναι δυνατόν να επιμένουμε να είμαστε αγκιστρωμένοι από μία "ιδέα" που εκ τών πραγμάτων δεν έχει λόγο ύπαρξης; Ποιοί βολεύονται με την συντήρηση αυτού του μύθου; Ποιοί, ακόμα βγάζουν χρήματα από αυτόν;

Τι να πείς για την κατανομή αρμοδιοτήτων σε τούτο το σάπιο καθεστως που ζούμε; Ποιός να απαντήσει στο ερώτημα "ποιός είναι, επιτέλους, υπέυθυνος για τό τάδε πράγμα;", και από την απάντησή του να μείνεις ήσυχος; Που να βρείς την "πραγματική αλήθεια" όταν, κάθε ένας που μιλάει δημόσια, παρουσιάζει μόνο ένα μικρό μέρος της; Ποιός, εν τέλει, θα βρεί το φάρμακο για να θεραπεύσει την σιψαιμία του δημόσιου λόγου στον τόπο μας σήμερα;

Ειναι δυνατόν, για κάθε τί, να υπάρχουν δέκα, είκοσι, τριάντα, εκατόν αλήθειες; Και άν ακόμα υπάρχουν, γιατί δεν έχουμε καταφέρει ποτέ να καθήσουμε με ανοιχτό μυαλό, όλοι, γύρω από ένα τραπέζι, και να συμφωνήσουμε ότι "από εδώ, θα φύγουμε μόνο όταν θα έχουμε καταλήξει σε κοινώς αποδεκτή λύση";

Που θα βρεί, στην Ελλάδα, η ατέλειωτη θεωρία, την ελάχιστη έστω εφαρμογή της; Πότε θα ψηφιστεί ένας νόμος που θά είναι άμεσα εφαρμόσιμος; Που θα προβλέπει, δηλαδή, όχι μόνο το τί επιτρέπεται και τι απαγορεύεται, και το ποιός θα ελέγχει εάν τα προβλεπόμενα τηρούνται;

Τι να γράψεις για το "περί Δικαίου αίσθημα" πού χάθηκε μέσα στη ψυχή και στη συνείδηση του κάθε νοήμονα πολίτη; Ποιός θα ξανακάνει όλον αυτόν τον κόσμο να πιστέψει σε κάτι; Ποιός θα πείσει τον πελαγωμένο σήμερα πολίτη της Ελλάδος ότι αυτός ο τόπος, εκτός από ... τοπόγραφικά όμορφος, μπορεί να γίνει και στοιχειωδώς βιώσιμος, όχι μόνο από εκείνους που έχουν χρήματα πολλά, αλλά κυρίως από εκείνους που δεν έχουν ούτε λίγα;

Σε ποιόν να το πείς ότι κάποιοι κατ' επάγγελμα "ιδεολόγοι" χρησιμοποίησαν ως ομήρους 300 φουκαράδες για να κάνουν τον δικό τους σαματα στις τηλεόρασεις και στις εφημερίδες; Που ακούστηκε, όποιος έχει ένα αίτημα, να κάνει κατάληψη σε μιά πανεπιστημιακή σχολή, ή σε οποιοδήποτε δημόσιο κτίριο εν προκειμένω; Τι να γράψεις για τις μορφές διαμαρτυρίας στην Ελλάδα, που και αυτές έχουν τα ίδια γνωρίσματα με την περιορισμένη εμβέλεια σκέψης και κοινής λογικής με εκείνους που τις διοργανώνουν και τις πραγματοποιούν;

Τελικά, με απορίες, γεμίζεις πάλι τις ... σελίδες σου. Τα ερωτήματα, τόσο αμείλικτα, δεν έχουν ανάγκη από απαντήσεις για να γράψουν την ιστορία τους. Την ιστορία ενός τόπου που ζεί την μεγαλύτερη, ίσως, παρακμή της Ιστορίας του, όχι επειδή έπεσε έξω στους οικονομικούς του υπολογισμούς, αλλά επειδή δεν έχει πιά σε τί άλλο να υπολογίζει, ούτε και κανέναν να υπολογίζει σε αυτόν!

Σκυλος: "Μεγάλος εχθρός" για το περιβάλλον!...

Μιά είδηση ενδιαφέρουσα από "Το Καποδιστριακό", μηνιαία έκδοση του (πολύπαθου) Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών:

"Μπορεί να θεωρείται ο σκύλος ως ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, ωστόσο σύμφωνα με νέα έρευνα αποτελεί έναν "μεγάλο εχθρό" για το περιβάλλον, όπως μετέδωσε το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Νεοζηλανδοί μελετητές του Πανεπιστημίου Victoria υπολόγισαν το ενεργειακό αποτύπωμα ενός κατοικίδιου σκύλου, δηλαδή πόσο διοξείδιο του άνθρακα (CO2) εκλύεται στην ατμόσφαιρα από τις καθημερινές του συνήθειες που σχετίζονται με την κατανάλωση ενέργεας. Κατά κύριο λόγο υπολόγισαν ότι ένας μέσος σκύλος καταναλώνει ετησίως 164 κιλά κρέατος και 95 κιλά δημητριακών σε ξηρά τροφή. Αυτό σημαίνει ενεργειακό αποτύπωμα 8400 τ.μ., την ώρα που η κατασκευή ενός αυτοκινήτου 4Χ4 και η κίνησή του για 10.000 χιλιόμετρα τον χρόνο αφήνει αποτύπωμα 4100 τ.μ. Η μελέτη προκάλεσε, βέβαια, την οργισμένη αντίδραση φιλόζων, και το περιοδικό New Scientist θέλησε να επιβεβαιώσει τα πορίσματά της. Ανέθεσε σε ένα βρετανικό περιβαλλοντικό ινστιτούτο να υπολογίσει ξανά τό ενεργειακό αποτύπωμα ενός σκύλου και κατέληξε σε αντίστοιχο συμπέρασμα: Η χρήση ειδικών τροφών για σκύλους κάνει τα κατοικίδια περιβαλλοντικό εφιάλτη. Ωστόσο, και οι γάτες δεν πάνε πίσω, καθώς έχουν ενεργειακό αποτύπωμα 0,15 εκατρίων κατά τι μικρότερο από αυτό που έχει ένα Volkswagen Golf σε ετήσια βάση. Το αποτύπωμα δύο ποντικιών χάμστερ ειναι αντίστοιχο με μιας τηλεόρασης πλάσμα, ενω ακόμα και το χρυσόψαρο δεν ειναι εντελώς αθώο περιβαλλοντικά, διότι καταναλώνει, τρώγοντας έτοιμες τροφές, ενέργεια όσο δύο κινητά τηλέφωνα."

«Δεν μάθαμε ακόμα τους εχθρούς μας»

Ο «γιατρός» Βάσος Λυσσαρίδης, όσο βλέπει «στο γλυκό βουνό», απέναντι, την Ημισέλινο, δεν ησυχάζει. Και όσο δεν νιώθει καμιά ανάσα ξεσηκωμού στα δικά μας μέρη, αναστατώνεται

ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΑ η πορεία του Βάσου Λυσσαρίδη στην πολιτική και στη ζωή. Μετράει ήδη 91 βήματα. Κι έχει ακόμα, μέσα του, τη φλόγα και τη θέληση ν' αγωνιστεί κι άλλο. «Είναι σκλαβωμένη η πατρίδα», μας λέει. «Πώς να ησυχάσω;». Βλέπει «τα παιδιά μας», στο πανεπιστήμιο της Κύπρου και αλλού, να μην έχουν κάνει ποτέ ούτε μία πορεία διαμαρτυρίας, ούτε ένα συλλαλητήριο, και δηλώνει «δυστυχισμένος».

«Περαστικέ, θερμά και ταπεινά σε ικετεύω/κάνε το βήμα πιο αργό/κι αν είναι μπορετό δάνεισέ μου/μια στάλα από τη βιάση σου./Θέλω μια ιστορία να σου πω/ξέρω πως θα 'ναι ανούσια για σένα/όμως πολύ παρακαλώ δώσε μου/μια στιγμή από τη ζωή σου».

Το ποίημα, απ' όπου και το μικρό απόσπασμα, δεν έχει τίτλο. Αλλά όπως σε όλα που γράφει, από την μια άκρη του ίσαμε την άλλη απλώνεται η Κύπρος. Κοιτάει συνέχεια στον βορρά. Με τίποτα δεν αντέχει τον άγριο βιασμό. «Βλέπεις εκείνο το γλυκό βουνό με το ερειπωμένο πια παλάτι;», με ρωτάει. Είμαι σίγουρος πως εννοεί τον Πενταδάκτυλο. Και το κάστρο, μάλλον του Αγίου Ιλαρίωνα θα λέει. «Ναι», του κάνω. «Περήφανοι το κατοικούσαν ένοικοι», αποκρίνεται.

Ο Βάσος Λυσσαρίδης, επίτιμος, σήμερα, πρόεδρος του σοσιαλιστικού κόμματος ΕΔΕΚ, που ο ίδιος ίδρυσε το 1969, ο «τελευταίος των Μοϊκανών», μαζί με τον Γλαύκο Κληρίδη, από την παλιά φρουρά των πολιτικών στη Μεγαλόνησο, είναι απογοητευμένος και ανήσυχος για το Κυπριακό. Από τα λόγια του συμπεραίνω, και από το βλέμμα του σιγουρεύομαι, πως δεν ελπίζει ότι επί των ημερών του θα αξιωθεί να δει την Κύπρο «ελεύθερη, ανεξάρτητη και ειρηνική». Δεν έχει καμία αμφιβολία ποιος είναι «ο εχθρός» που εμποδίζει αυτήν την προοπτική.

«Η Τουρκία. Αυτήν πρέπει να εγκαλούμε και να καταγγέλλουμε συνεχώς και παντού. Για εισβολή, κατοχή και αλλοίωση του δημογραφικού πληθυσμού μιας χώρας. Είναι αφέλεια να προβάλλουμε εμείς το Κυπριακό ως μία ενδοκοινοτική διαμάχη, και να νομίζουμε ότι με παραχωρήσεις προς τους Τουρκοκυπρίους θα διαφοροποιήσουμε την τουρκική στάση».

Ηρθε ο καφές. «Κυπριακός και σκέτος», λέει ο «γιατρός». «Πώς είναι η Ελλάδα;», με ρωτάει. «Γονατισμένη», του απαντώ. Σκέφτεται λίγο. Σαν να ζυγίζει τα λόγια του. «Είναι καλών προθέσεων ο Γιώργος (Παπανδρέου). Προσπαθεί πολύ, και ελπίζω να τα καταφέρει. Τουλάχιστον εσείς έχετε σχέδιο. Εδώ, όχι. Η κατάσταση είναι άσχημη, και αν τα φέρνουμε βόλτα αυτό είναι μόνο επειδή είμαστε μικροί ως μέγεθος».

Οι πολίτες άρχισαν και στην Κύπρο να γκρινιάζουν. Οι πολιτικοί δεν χαίρουν μεγάλης εκτίμησης. Η πολιτική, απαξιωμένη. «Αγαπώ, και σέβομαι, και θαυμάζω τον άνθρωπο που κατεβαίνει σε μια πλατεία και διεκδικεί, με όσο δυναμισμό θέλει να δείξει, αρκεί να μην ασκεί βία. Απεχθάνομαι τον "άσε ρε αδερφέ, είναι όλοι το ίδιο". Εσύ τι κάνεις; ρωτώ αυτόν τον απαθή. Ποιος τους εκλέγει αυτούς που σήμερα αποδοκιμάζεις; Γιατί δεν εμπλέκεσαι, να αλλάξεις τα πράγματα και να βγάλεις άλλους, καλύτερους;».

Στα πρώτα, αλλά και στα ύστερα χρόνια της κατοχής, ο Λυσσαρίδης ξελαρυγγιαζόταν φωνάζοντας «κάθε πολίτης και στρατιώτης, κάθε σπίτι και κάστρο». Φοβόταν μήπως σβήσει στις ψυχές των ανθρώπων η ανησυχία, και τους καταστείλουν η ησυχία και η ευμάρεια. Σήμερα υπάρχουν τέτοια δείγματα, δυστυχώς. Και τα βρίσκεις εκεί όπου δεν το περίμενες. Στον φοιτητόκοσμο. Από το 1992 που λειτούργησε το Πανεπιστήμιο Κύπρου, οι φοιτητές του δεν έχουν βγει στους δρόμους ούτε μία φορά, για κανέναν λόγο. Ούτε όταν οι Τούρκοι σκότωσαν τον Ισαάκ και τον Σολωμού, ούτε όταν ήρθε το δημοψήφισμα, ούτε για την ακρίβεια, ούτε για την ανεργία, ούτε για τίποτα.

«Ημουνα υπέρ του Πανεπιστημίου της Κύπρου, για να μην φεύγουν έξω τα παιδιά μας, αλλά να τους προσφέρεται άριστη παιδεία εδώ. Είναι από τα καλά πανεπιστήμια σήμερα, όμως εγώ είμαι δυστυχής! Είναι φωτοσβεσία, αντί να είναι επανάσταση. Δεν φοβούμαι τον λαό, τον εργαζόμενο πολίτη, τον αγρότη, τον μεσαίο, αυτοί είναι εκεί, πάντα, σε επιφυλακή σώματος και ψυχής. Ελληνες, που δεν λυγάνε εύκολα, δεν συμβιβάζονται με υλικές ανέσεις και βολέματα. Φοβούμαι την πλύση εγκεφάλου που γίνεται στα ΑΕΙ της Κύπρου. Αυτός είναι ο "άλλος εχθρός". Τι Ελληνας, τι Τούρκος, σου λέει. "Ολοι άνθρωποι είμαστε", ωραία. Εξαιρετικό σύνθημα, ποιος δεν το θέλει; Καλώς ή κακώς, όμως, είμαστε εθνότητες. Και ή ύπαρξή μου (αυτήν την στιγμή τουλάχιστον, μετά χίλια χρόνια μπορεί αυτά που λέω τώρα να θεωρούνται γελοία), είναι η γλώσσα μου, η παράδοσή μου, η ιστορία μου, τα ποιήματα και τα τραγούδια μου. Δεν σημαίνει ότι αρνούμαι και στον άλλον τις ίδιες απορίες. Τον Ναζίμ Χικμέτ, τον θαυμάζω. Είναι Τούρκος, και εκφράζει την τουρκική αντίληψη. Εγώ είμαι Ελληνας, και εκφράζω την ελληνική. Αυτήν την διαφορετικότητα, όχι μόνο δεν την απορρίπτω, αλλά την αγαπώ κιόλας, πολύ. Αρκεί να είναι ειλικρινής, ατόφια και ανεκτική της άλλης πλευράς».

Απέναντι από το γραφείο του, που στεγάζεται σ' ένα υπέροχο διατηρητέο σπίτι της Λευκωσίας, είναι η εκκλησία των Αγίων Ομολογητών. Χτυπάει η καμπάνα, κι ακούγεται στ' αφτιά μας σαν μικρό σήμα ραδιοφωνικό, που βολεύει για να αλλάξεις θέμα στο πρόγραμμα που τρέχει. Μιλάμε για τον Θεό. Ή μάλλον, για πολλούς.

«Οσοι άνθρωποι υπάρχουν, υπάρχουν και Θεοί. Διότι την έννοια του Θεού την πλάθει ο άνθρωπος κατά το δοκούν. Εγώ, φερ' ειπείν, δεν θα δεχόμουν ότι ο δικός μου Θεός, για εφήμερες αμαρτίες, θα μπορούσε να με τιμωρεί αιωνίως. Αν πάλι, κάποιοι βρίσκουν ανακούφιση σ' αυτό το "κάτι άλλο", γιατί εγώ να τους το στερήσω; Εκτός εάν αυτό τους εμποδίζει να είναι ελεύθεροι. Αυτούς τους λυπάμαι».
Ανήμερα Χριστουγέννων, Τούρκοι εισέβαλαν στην εκκλησία του Αγίου Συνέσιου στο Ριζοκάρπασο, πέταξαν έξω τους Ελληνοκύπριους εγκλωβισμένους που πήγαν να λειτουργηθούν, και τα έκαναν όλα γυαλιά-καρφιά. Ο «γιατρός» θύμωσε.

«Παρά τα όσα σας είπα πριν για τις υπαρξιακές θεωρίες που δεν αγοράζω εύκολα, θα σας παραξενέψω τώρα και θα σας πω ότι είμαι φανατικός ορθόδοξος! Πιστεύω ότι και ένας πυλώνας του ελληνισμού είναι και η Ορθοδοξία, και την παράδοση την υπερασπίζομαι. Γι' αυτό, εάν ήμουν εγώ μέσα στην εκκλησία μας στο Ριζοκάρπασο, που μπήκαν οι Τούρκοι και διέκοψαν τη λειτουργία, θα χειροδικούσα. Θα μπορούσα να χάσω και τη ζωή μου εκεί».

Υ.Γ.: Το δευτερο, και τελευταίο μέρος της "παρουσίας" του Βάσου Λυσσαρίδη στη σελίδα "Ανθρωπων Εργων & Ημέρες" της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας", 23.01.2011

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Τουλάχιστον 35 άνθρωποι σκοτώθηκαν, και περισσότεροι από 100 τραυματίστηκαν, πολλοί από αυτούς βαριά, από βομβιστική επίθεση στο αεροδρόμιο Ντεμοντέτοβο της Μόσχας. Επιθεωρητές της αστυνομίας είπαν ότι η έκρηξη που έγινε στην αίθουσα αφίξεων προκλήθηκε από «βομβιστή αυτοκτονίας». Ο Ρώσος Πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβιέντεφ, που ανέβαλε την αποχώρησή του για το Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός, δήλωσε ότι εκείνοι που ευθύνονται για την επίθεση θα βρεθούν και θα τιμωρηθούν.

Σε απεργία πείνας κατεβαίνουν από αύριο 300 μετανάστες στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη, ζητώντας τη νομιμοποίησή τους και την ίση μεταχείρισή τους -σε επίπεδο πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων- με τους με τους Έλληνες εργαζόμενους. Εν τω μεταξύ, διαμαρτυρίες έχει προκαλέσει η εγκατάστασή τους στη Νομική Σχολή Αθηνών. Οι μετανάστες, που έφτασαν χθες στο λιμάνι του Πειραιά από τα Χανιά, προέρχονται κυρίως από αραβόφωνες χώρες της Βόρειας Αφρικής και εργάζονται ως επί το πλείστον σε αγροτικές δουλειές και οικοδομές.

Για τον "Λόγο του Βασιλιά"

Οσα ήθελα να γράψω, τα έγραψε πολύ καλύτερα απ' όσο εγω θα μπορουσα ποτέ να φανταστω για μενα, ο φίλος μου "Μαικήνας" στο δικό του blog, στη διεύθυνση

http://maecenas.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=29273&blid=404

Μπράβο Γιώργο.

Athens, the little great city

Τι όμορφη ειναι, αλήθεια, η Αθήνα, όταν μπορείς να την ... απομονώσεις, και να απομονωθείς. Αν εστιάσεις τον φακό σου (δηλαδή, τα μάτια σου, την ψυχή σου, ή τα μάτια της ψυχής σου) σε "σημεία και στιγμές", και "θολώσεις" το background, ώστε να μήν φαίνεται το άλλο, το άσχημο πρόσωπό της.

Δείτε αυτό το υπέροχο βίντεο.

http://www.youtube.com/user/mncxxiiv#p/a/u/1/22tluDztDgc

Της ξανθιάς...

Ένα αεροπλάνο ταξιδεύει προς Μελβούρνη, όταν μια ξανθή σηκώνεται από την
οικονομική θέση και πηγαίνει στην πρώτη θέση.
Ο αεροσυνοδός ο οποίος παρακολουθούσε, πήγε κοντά της και της ζήτησε να
δει το εισιτήριο της.
Αφού το κοίταξε της εξήγησε ότι θα πρέπει να επιστρέψει πίσω στην
οικονομική θέση.
Η ξανθή απάντησε "είμαι νέα, όμορφη, ταξιδεύω για Μελβούρνη και θα μείνω
εδώ"
Ο αεροσυνοδός μπήκε τότε στο πιλοτήριο και εξήγησε στον πιλότο και στον
συγκυβερνήτη τι συνέβηκε.
Ο συγκυβερνήτης βγήκε έξω και προσπάθησε να εξηγήσει στην ξανθή ότι είχε
πληρώσει για οικονομική θέση και δεν επιτρεπόταν η παραμονή της στην
πρώτη θέση.
Η ξανθή απάντησε "είμαι νέα, όμορφη, ταξιδεύω για Μελβούρνη και θα μείνω
εδώ"
Ο συγκυβερνήτης επιστρέφει απελπισμένος στο πιλοτήριο.
Ο πιλότος τον βλέπει και τον ρωτά "είναι ξανθή είπες? Κανένα πρόβλημα.
Είμαι παντρεμένος με ξανθή και μπορώ να μιλήσω την γλώσσα της"
Την πλησιάζει, της ψιθυρίζει κάτι στο αυτί και αμέσως η ξανθή σηκώνεται
λέει στον πιλότο "συγνώμη δεν το ήξερα" και επιστρέφει πίσω στην
οικονομική.
Οι άλλοι δύο έχουν μείνει να κοιτάζουν απορημένοι. "Τι στο καλό της
έχεις πει?"
Ο πιλότος απάντησε "Της έχω πει ότι οι πρώτες θέσεις δεν πηγαίνουν
Μελβούρνη!"

Του νόμου το γράμμα, ή η υπερβολή;

Ενας πεζός κτυπήθηκε από φορτηγό. Εσπασε τον αγκώνα του, και υπέστη και άλλους μικροτραυματισμούς. Μετα το ατύχημα, το έρριξε στο ποτό. Έπινε πάρα πολύ, ανέπτυξε "κλινικό αλκοολισμό", με πολύ σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία του. Η υπόθεση πήγε στα δικαστήρια, αφού δικηγόρος έπεισε τον πεζό ότι τα σοβαρά προβλήματα στη υγεία του, εξαιτίας του αλκοολισμού, ξεκίνησαν από τότε που τον κτύπησε το φορτηγό. Γιατροί κατέθεσαν ότι "ο πόνος και η διάθεση" του ανθρωπου, ηταν αποτέλεσμα εκείνου του ατυχήματος, αλλά και σε συνδυασμό με γενετική προδιάθεσή του, αφου και οι δύο γονείς του ηταν αλκοολικοί. Ο δικαστής, στην περιφέρεια της British Columbia, στον Καναδά, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι "το πρόβλημα με αλκοόλ δημιουργήθηκε μετα το ατύχημα, και ότι "μια τέτοια εξέλιξη ειναι προβλέψιμη". Επιδικάστηκε στο θυμα μια γενναία αποζημίωση.

Τέτοιες ωραίες ιστορίες νομικής υπερβολής, ή σχολαστικότητας, όπως το πάρει κάποιος, μπορείτε να βρείτε στο Site της Ημερας, που αναφέρεται στην πλαϊνή στήλη.

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ

Ενα τραγούδι για την Κυριακη. Διονύσης Σαββόπουλος-Γιωργος Νταλάρας

Τα μαθηματικά και η ....λογική!

Έλαβον, από τον αμαρτωλό φίλο Δημήτρη, εκ Λευκωσίας:

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν δύο καλόγριες.
Η μία λεγόταν Αδελφή Μαθηματικά (ΑΜ) και η άλλη Αδελφή Λογική (ΑΛ)
Ένα βράδυ ενώ σουρούπωνε, και ήταν και οι δύο ακόμα μακριά από το μοναστήρι
ΑΜ: Προσέξατε τον άνδρα που μας ακολουθεί εδώ και 38.5 λεπτά, Αναρωτιέμαι τι μας θέλει ?
ΑΛ: Είναι λογικό, θέλει να μας βιάσει.
ΑM: Ωχ όχι! Στην απόσταση που βρίσκεται θα μας προφτάσει σε λιγότερο από 15 λεπτά. Τι μπορούμε να κάνουμε ?
ΑΛ: Το μόνο λογικό φυσικά είναι να βαδίσουμε πιο γρήγορα.
ΑΜ: Δεν καταφέραμε τίποτα.
ΑΛ: Φυσικά και δεν καταφέραμε τίποτα. Ο άνδρας έκανε ότι πιο λογικό μπορούσε. Ανέπτυξε ταχύτητα ο ίδιος.
ΑΜ: Τότε τι κάνουμε? Σε ένα λεπτό θα μας έχει φτάσει.
ΑΛ: Το μόνο λογικότερα είναι να χωριστούμε. Εσείς από δω και εγώ από εκεί. Δεν θα μπορεί να ακολουθήσει και τις δύο.
Ο άνδρας διαλέγει να ακολουθήσει την ΑΛ.
Η Αδελφή Μαθηματικά φτάνει στο μοναστήρι και αρχίζει να ανησυχεί για την Αδελφή Λογική που δεν έχει φτάσει ακόμα.
Φτάνει επιτέλους η Αδελφή Λογική.
ΑΜ: Αδελφή Λογική! Δόξα το Θεό, φτάσατε! Πείτε μου τι συνέβη!
ΑΛ: Συνέβη ότι πιο λογικό. Ο άνδρας δεν μπορούσε να μας ακολουθήσει και τις δύο και διάλεξε εμένα
ΑM: Ναι, ναι! Αλλά έπειτα?
ΑΛ: Συνέβη ότι πιο λογικό. Άρχισα να τρέχω όσο μπορούσα πιο γρήγορα, και ο άνδρας έκανε το ίδιο
ΑM: Και?
ΑΛ: Συνέβη ότι πιο λογικό. Με πρόφτασε.
ΑM: Ωχ Θεέ μου! Και τι κάνατε?
ΑΛ: Ότι ήταν λογικό να κάνω. Σήκωσα την ρόμπα μου.
ΑM: Oh Αδελφή! Και ο άνδρας τι έκανε?
ΑΛ: Ότι ήταν λογικό , κατέβασε το παντελόνι του.
ΑM: Ωχ όχι! Τι έγινε έπειτα?
ΑΛ: Λογικό δεν είναι, αδελφή? Μία καλόγρια με την ρόμπα σηκωμένη τρέχει πιο γρήγορα από έναν άνδρα με κατεβασμένα παντελόνια



Και για όσους φανταστήκανε άλλο τέλος, Να προσευχηθείτε αμέσως!

ΜΙΚΡΗ ΣΕ ΟΛΑ...

... εκτός από Ιστορία.

Για το ΑΕΚάκι μου μιλώ, που συνετρίβη χθες από τον Ολυμπιακό Βόλου του επηρμένου Αχιλλέα Μπέου με 4-0. Δίκαιο αποτέλεσμα. Ηταν τοσο "μικρή" η ΑΕΚ, και και δεκα να έτρωγε, λίγα θαταν.

Η ομάδα κατάντησε έτσι γιατί:

1. Εχει "μικρούς" παράγοντες. Πρώην και νύν. Η μόνη ομάδα στον κόσμο που μία διοικησή της γκρέμισε ένα πολύτιμο περιουσιακό της στοιχείο, το γήπεδο, χωρίς να ξέρει εάν μπορεί να το ξαναχτίσει.
2. Εχει "μικρούς" παίκτες. Από το τωρινό ρόστερ οι μόνοι που αξίζουν να μείνουν είναι Μανωλάς, Μάκος, Ντιόπ, Σκόκο (αναπληρωματικός), και Λυμπερόπουλος-Δέλλας (τιμής ένεκεν). Ολοι οι άλλοι, δρόμο. Δεν ειναι δυνατόν να ασχολούμαστε ακόμα με το άν θα μείνει ο Μπλάνκο, άν ο Γκερέιρο θα θυμηθεί κάποτε τον παλιό του εαυτό, που δεν είδαμε ποτέ, ή άν ο Λεονάρντο θα δικαιώσει την μεταγραφή του!
3. Εχει "μικρούς" οπαδούς, και εννοώ τον συρφετό της Ορίτζιναλ, μαζί με τους καθοδηγητές τους, που πλέον είναι "επαγγελματίες φίλαθλοι".
4. Συμμετέχει σε άθλιο πρωτάθλημα μιας "μικρής" χώρας.
5. Εχει "μικρούς" προπονητές, που κάθε ένας αποδεικνύει ότι ο προηγούμενος ήταν καλύτερος!

Καληνύχτα ΑΕΚάκι μου. Θα τα ξαναπούμε με την Ελλάδα, όταν ξυπνήσει και αυτή!

Σκεψεις για τον "Τουρίστα"

Είδα χθες βράδυ στον κινηματογράφο την ταινία "Ο Τουρίστας", με πρωταγωνιστές την Αντζελίνα Τζολί και τον Τζόνι Ντεπ. Μερικές σκόρπιες εντυπώσεις και παρατηρήσεις:

1. Ευχάριστη ταινία. Ομορφη και ελκυστική όπως πάντα η Αντζελίνα (ειδατε οικειότητα ο ληγούρης;), Εκπληκτικό το μακρύ, μαύρο φόρεμα που έβαλε τη βραδιά του μεγάλου χορού σε ξενοδοχείο της Βενετίας.

2. Αχ, η Βενετία! ϊσως η ωραοιότερη πόλη στον κόσμο. Μια πόλη που σε κλείνει στην αγκαλιά της και σου λέει "έλα, να περάσεις όμορφα". Δεν σε διώχνει, δεν σε τρομάζει, δεν σε αγχωνει, όπως τόσες άλλες.

3. Και η πολυτέλειά της. Τα ξενοδοχεία της. Οι χοροί. Ο καλός κόσμος, όπως λέμε. Εμείς, δεν έχουμε "πραγματικό χαϊλίκι" στην Ελλάδα. Χορούς μεγαλόπρεπους, με καλεσμένους ντυμένους επίσημα, οι άνδρες με τα σμόικιν τους, οι γυναικες με τις μακριές τους τουαλέτες, ορχήστρες να παίζουν ωραία κλασσικά και άλλα κομμάτια, και τα ζευγάρια να χορέυουν βάλς, ταγκό, και άλλους χορούς. Εμείς, δεν έχουμε εδώ πραγματική αριστοκρατία. Λεφτάδες έχουμε. Νεόπλουτους, όπως τους λέμε, που σμαίνει άξεστοι, και επιδειξιομανείς, και χορούς σωστούς τρόπους. Αιθουσες τέτοιες, ελάχιστες υπάρχουν στην Ελλάδα, μόνο σε λίγα, επιλεγμένα ξενοδοχεία. Υπάρχουν όμως τα music halls, η μπουζουξίδικα ή, εί το ορθότερον, σκυλάδικα. Με ορχήστρες απαίσιες και χορούς "όλα τα μωρά στη πίστα", κουτσοι στραβοί στον Αγιο Παντελεήμονα, ζειμπέκικο οι γυναικες, τσιφτετέλι οι άνδρες, ξεφτίλα όλοι.

4. Η Σκότλαντ Γυάρντ και η ιταλική αστυνομία (και αυτό δεν ηταν υπερβολή της ταινίας - ξέρω ότι έτσι γίνεται), μπορούν, και μόνο με την φωτογραφία ενός ανθρωπου, να τον βρούν, όπου και άν είναι, σε Ευρωπη και Αμερική, πιθανώς και σε άλλες χώρες όπως Αυστραλία, Ιαπωνία, κλπ, σε πολύ σύντομο χρόνο. Οι δικοί μας ακόμα ψάχνουν τους τύπους που ξυλοκόπησαν τον βουλευτή Κωστή Χατζηδάκη, τα άλλα αστέρια των "Πυρήνων" και της "Σέχτας";

5. Στην αίθουσα όπου ειδα το έργο, ήταν και ιδιοκτήτης τηλεοπτικού σταθμού, μετα των μπράβων του. Πέντ-έξη μέτρησα. Ζωή κι αυτή! Να πρέπει να συνοδεύεσαι από "φουσκωτούς" ακόμα και όταν πάς ένα απλό σινεμαδάκι, η κάπου ωραια να φας. No thank you!

6. Το έργο που συστήνω ανεπιφύλακτα - μη το χάσετε με τίποτα - είναι το "Ο Λόγος του Βασιλιά", με τον Κόλιν Φέρθ στον ρόλο του Βασιλιά Γεωργίου του 6ου, την Χελένα Μπόναμ Κάρτερ στον ρόλο της γυναικας του, Βασίλισσας Ελισάβετ, της Βασιλομήτορος, δηλαδή μητρός της τωρινής, και τον μέγα Τζέφρι Ρας στον ρόλο του αυτοδίδακτου λογοθεραπευτή. Ισως ανεβάσω άλλο post για την ταινία αυτή.

Ευχομαι καλό και ήρεμο υπόλοιπο Κυριακής.

Σοφή πολωνική παροιμία

"Εκείνος που δεν μπορεί να χορέψει, νομίζει πως φταίει η ορχήστρα"

ΑΟΖ με την Κύπρο, τωρα

Επί τη ευκαιρία της συζήτησης που (δεν) γίνεται για την εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών σε θαλάσσιες περιοχές της χώρας μας, παραθέτω σήμερα ένα ενδιαφέρον άρθρο που γράφτηκε από τους Β.Μαρκεζίνη, ακαδημαϊκό, και Θ.Καρυώτη, καθηγητή Πανεπιστημίου, στο φύλλο 27/12/2010 της «Ελευθεροτυπίας», υπό τον τίτλο «ΑΟΖ με την Κύπρο, τώρα».

Η διά μονομερούς δηλώσεως δημιουργία της κυπριακής ΑΟΖ το 2004 από τον πρόεδρο Παπαδόπουλο ήταν πραγματικά ηγετική κίνηση. Αν και η Τουρκία διεμαρτυρήθη, η απόφαση έγινε αμέσως αποδεκτή και από την Ε.Ε. και από τις ΗΠΑ.

Επανειλημμένες προσεγγίσεις του όμως προς την ελληνική πλευρά, να οριοθετήσει μαζί με την Κύπρο την ΑΟΖ, έμειναν αναπάντητες. Η πρόσφατη απόφαση της μεγαλονήσου να οριοθετήσει την ΑΟΖ με το Ισραήλ δεν αφήνει πλέον καμία δικαιολογία στην Ελλάδα να μην ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της.
Εδώ και 30 χρόνια η χώρα μας επιμένει ότι η μοναδική διαφορά με την Τουρκία -η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου- είναι νομικής φύσης. Η έννοια της υφαλοκρηπίδας όμως έχει, εδώ και 25 χρόνια, υπερκεραστεί απ' αυτήν της ΑΟΖ.
Με βάση τα άρθρα 55-57 της νέας Σύμβασης του 1982, ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή σε πλάτος μέχρι 200 ναυτικών μιλίων από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών, ζώντων ή μη, των υδάτων, του βυθού και του υπεδάφους της θάλασσας.
Επίσης η Σύμβαση αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφος 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι, δηλαδή, τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει άλλο ένα επιχείρημα.
Κλειδί σ' αυτή την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται και, κατά συνέπεια, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι και διαθέτει ΑΟΖ και ότι είναι νησί της Ε.Ε. Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο χωρίς τον υπολογισμό του Καστελόριζου, η εμφανής συνέπεια θα είναι η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!
Οι τελευταίες μελέτες που έχουν γίνει δείχνουν ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου και πετρελαίου στο τρίγωνο Καστελόριζου-Κρήτης-Κύπρου. Οι περισσότερες από αυτές τις μελέτες έγιναν από αμερικανικές εταιρείες που προφανώς ειδοποίησαν τους Τούρκους γι' αυτό και, πιθανώς, είναι ζήτημα χρόνου προτού οι τελευταίοι αρχίσουν να προκαλούν την Ελλάδα με έρευνες στην περιοχή.
Τελευταία ακούγονται πολλά γύρω από την παλαιά αμερικανική ιδέα περί συνεκμεταλλεύσεως. Η συνεκμετάλλευση δεν οδηγεί πουθενά, δεν λύνει κανένα πρόβλημα, και γι' αυτό ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε από άλλες χωρές που αντιμετώπισαν τα προβλήματα που έχουμε με την Τουρκία. Συνεκμετάλλευση λοιπόν θα είναι τραγικό λάθος με επιπτώσεις και σε άλλους τομείς των διμερών σχέσεων, ανοίγοντας την όρεξη της Τουρκίας και για άλλους οικονομικούς πόρους, όπως την αλιεία.
Εν όψει των ανωτέρω, η Ελλάδα, ακολουθούσα το παράδειγμα άλλων χωρών (π.χ. ΗΠΑ, Ρωσία, οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε., Ισραήλ) να διακηρύξει την κυριαρχία της σε ΑΟΖ με βάση τη Σύμβαση του 1982.
Τα ανωτέρω μπορούν να γίνουν με την ψήφιση νόμου που να δημιουργεί ΑΟΖ στις ελληνικές θάλασσες και εν συνεχεία να ανακοινωθεί στον ΟΗΕ. Μετά θα έρθουμε σε διαπραγματεύσεις με την Κύπρο και την Αίγυπτο προς καθορισμό της διαχωριστικής γραμμής.
Βεβαίως, η Τουρκία δεν θα αναγνωρίσει τέτοια κίνηση, όπως έπραξε και πρόσφατα με την Κύπρο. Νομικώς όμως αυτό είναι αδιάφορο. Σ' αυτή την περίπτωση όμως θα πρέπει να της υπενθυμίσουμε ότι η προσχώρησή της στη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας είναι μια από τις προϋποθέσεις για την πλήρη ένταξή της στην Ε.Ε.
Βεβαίως, η «χώρα των μηδενικών διαφορών» θα μπορούσε, αγνοώντας το Διεθνές Δίκαιο, να επανέλθει στις παράνομες παραβιάσεις του εναερίου και υδάτινου χώρου μας. Επιθυμεί όμως να καταστρέψει την εικόνα ότι «έχει αλλάξει», που και η ίδια αλλά και οι εν Ελλάδι υποστηρικτές της, εδώ και χρόνια, προσπαθούν να δημιουργήσουν;

WEEPING - ΣΙΓΟΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ

Το τραγούδι αυτό, που ακουμε εδώ από τους Bright Blue, γραφτηκε από τον Ντάν Χέϊμαν στα μέσα της δεκαετίας του '80 στη Νότια Αφρική. Το έγραψε τον καιρό που υπηρετούσε στον στρατό, σαν ένα τραγούδι διαμαρτυρίας εναντίον όλων εκείνων των ισχυρών που καταπιέζουν τους αδύναμους. Αν ακουσετε προσεκτοικά το τραγούδι, θα διακρίνετε στο background, όπως λέμε, τον μουσικό σκοπό από το Nkosi Sikelele Africa, που ειναι ο ύνος τών μαύρων της Νότιας Αφρικής.

TOP ΞΕΦΤΙΛΕΣ

Μου αρέσει η μαγειρική. Και τις εκπομές που σχετίζονται με αυτήν, όποτε μπορω τις παρακολουθώ. Το Masterchef ηταν μια ωραία έκπληξη για τα ελληνικά δεδομένα. Τα μέλη της επιτροπής ηταν στο ύψος τους, και οι διαγωνιζόμενοι, ώς επί το πλείστον καλά παιδιά. Το Top Chef, από την άλλη, είναι σκέτη απογοήτευση. Συγκρινόμενο με το αμερικανικό, που μεταδίδεται κάθε απόγευμα από το Σκάι, απέχει όσο η Γη από τον Ουρανό. Το πιο αποκαρδιωτικό "στοιχείο" του Top Chef στον Αντέννα είναι, εκτός από την κακή παραγωγή και την φλύαρη παρουσιάστριά του, ο κακός, μίζερος χαρακτήρας των διαγωνιζομένων. Απόψε είδα ένα επεισόδιο όπου όλοι σχεδόν οι παίκτες είχαν στραφεί εναντίον της μόνης κοπέλλας που απόμεινε στο παιχνίδι. Την έλουσαν με προσβολές. Την κατηγορούσαν πίσω από τη πλάτη της. Την "εδιναν" στους κριτές. Σκέφτομαι ότι κάποτε οι άνδρες ηταν άνδρες. Αντιστράφηκαν σημερα οι ρόλοι. Γίνανε "γυναικούλες" αυτοί, καί κάποια κορίτσια που αγωνίζονται για τη ζωή τους, που έχουν περηφάνεια και αξιοπρέπεια, είναι τα αληθινά "αντράκια". Σκέφτομαι πολλές φορές τι νάναι αυτό που γεμίζει τους ανθρωπους κακία και φθόνο για τον συνάνθρωπό τους; Δεν μπορεί ναναι μόνο το χρήμα και η δόξα, όπως λένε. Πρέπει νάναι ο άδειός τους κόσμος. Αδειος από συναίσθημα, από αξίες, από ευγένεια, από παιδεία, από ιδανικά. Ειναι θλιβερό να βλέπεις τόσο νέα παιδιά να έχουν μέσα τους τόσο πολύ "τίποτα"

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΑ

Το τραγούδι Blowin in the Wind, ΄του Bob Dylan, εδω σε διασκευή και ερμηνεία από τους Peter, Paul and Mary.

Καπνίσματος συνεχεια...

Διάβασα στις εφημερίδες σημερα, και πολύ χάρηκα, ότι ο Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου έδωσε σαφή εντολή στον Υπουργό Υγείας κ. Λοβέρδο, να σταματήσει να ασχολείται με εξαιρέσεις και "παραθυράκια" στον περίφημο "Αντικαπνιστικό Νόμο", και να προχωρήσει άμεσα σε ολική, και χωρ΄λις εξαιρέσεις, απαγόρευση του καπνίσματος, όπως ισχύει σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης, ακόμα και στην Τουρκία.

Εν τω μεταξύ, φίλος του μπλογκ, μου έστειλε αυτήν την φωτογραφία, που τράβηξε με το κινητό του, και δείχνει αυτό που γράφω στο σχετικό post, "Καραγκιόζηδες...": ό,τι, δηλαδή, στο εστιατόριο Cash, στο Κεφαλάρι, όχι μόνο καπνίζει όλος ο κόσμος, αλλά υπάρχει στην είσοδο του μαγαζιού ειδικό "περίπτερο" της εταιρείας Davidoff, εκπρόσωποι της οποίας πωλούν τσιγάρα σους πελάτες.

Τέλος, από τον ίδιο φίλο πληροφορούμαι ότι στο ίδιο μαγαζί, στο τραπέζι που καθόταν, ο λογαριασμ΄ςο στο τέλος δεν ήρθε με την νόμιμη απόδειξη, κάτι που συνέβη μόνο όταν το ζήτησαν οι πελάτες.

Προφανώς, κάποιοι εξακολουθούν να μήν θέλουν να καταλάβουν ότι η Ελλάδα βυθίζεται επειδή υπάρχουν "επιχειρηματίες" που ακόμα συμπεριφέρονται όπως τους καπνίσει!

ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΩΡΕΣ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ

Το Αντιπυρηνικό Παρατηρητήριο Μεσογείου (http://www.manw.org/), ξεκινάει ενημερωτική εκστρατεία για την ανάγκη περιορισμού της υπέρμετρης χρήσης του κινητού τηλεφώνου, σύμφωνα και με τα μέτρα ασφαλείας που προτείνονται από ειδικούς επιστήμονες και οργανισμούς για την προστασία από την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, όπως αυτά είχαν αναλυθεί σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο μήνα στη Ρόδο.




Αιχμή αυτής της ενημερωτικής εκστρατείας είναι τηλεοπτικό μήνυμα κοινωνικού περιεχομένου που ετοίμασε το Αντιπυρηνικό Παρατηρητήριο με τη φροντίδα του σκηνοθέτη Αλέξανδρου Λουϊζίδη. Ήδη το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, μετά από σχετικό αίτημα που υποβλήθηκε, ενέκρινε με απόφασή του την δωρεάν μετάδοση του μηνύματος αυτού από τους τηλεοπτικούς σταθμούς όλης της χώρας και για το χρονικό διάστημα από την 11η-01-2011 έως και την 28η-02-2011.

Δειτε το βίντεο στο http://vimeo.com/18817627 

«Κακοδαιμονία της Κύπρου οι Εγγλέζοι»

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ αυτός είν' ολάκερη ιστορία. Τον ξέρεις χρόνια κι όμως κάθε φορά ανακαλύπτεις πόσο λίγο τον γνωρίζεις. Είναι παλιός, αλλά και συνεχώς καινούριος. Τον συναντώ στο σπίτι του στη Λευκωσία να γράφει και να απαγγέλλει ποιήματα. Είναι, λέει, οι σκέψεις του. Δηλαδή, η αυτοβιογραφία που δεν θα γράψει ποτέ, γιατί είναι ατακτοποίητος και το αρχείο της γεμάτης ζωής του είναι χύμα μέσα στο μυαλό του. Του ζητώ να μου ξεχωρίσει απ' όλες τις λέξεις που σμιλεύει μία μόνο, να λέω «να τος». Κάνει μια γρήγορη βουτιά στην ψυχή του και αναδύεται με ένα χαμόγελο γλυκό που, από τη μια άκρη του ώς την άλλη, γράφει «αντιθετικός». Αυτός είναι ο Βάσος Λυσσαρίδης.

Τον βρίσκω πλατεία Ελευθερίας να βγάζει απ' το στόμα φλόγες. Ρήτορας μέγας, ανώτερος κι από τους δύο Παπανδρέου, τον «γέρο» και τον Ανδρέα, που είχαν το όνομα, ναι, αλλά τη χάρη του «γιατρού», όχι.
Το 1969 ιδρύει την ΕΔΕΚ, της οποίας ήταν και ο πρόεδρος ως το 2002. Στην Κύπρο, πρώτη φορά ακούνε κάποιον να τους μιλάει για «δημοκρατικό σοσιαλισμό», Μπερδεύονται. Είναι καχύποπτοι. Εκείνα τα χρόνια, υπήρχαν χίλια στεγανά στην πολιτική, κι άλλα τόσα στην κοινωνία έξω. Γεννιόσουν σε ΑΚΕΛική οικογένεια, γινόσουν αμέσως αριστερός. Γεννιόσουν σε δεξιά οικογένεια, ουαί κι αλίμονο αν γινόσουν οτιδήποτε άλλο.
«Είχαμε να παλέψουμε με προκαταλήψεις. Να γδέρνουμε με τα νύχια βράχους. Οι μεν κομμουνιστές μας έλεγαν "σοσιαλπροδότες", οι δε δεξιοί μας έλεγαν "υπερκομμουνιστές", γιατί οι κοινωνικοοικονομικές μας προτάσεις ήταν πιο προχωρημένες από του ΑΚΕΛ. Εμείς δεν είχαμε ούτε επιχειρήσεις, ούτε τίποτα. Ημασταν ελεύθεροι».
Αλλά πετάχτηκε γρήγορα και πήρε μπόι μεγάλο το παιδάκι του Λυσσαρίδη. Υπήρχαν εποχές, όπως τότε που ο Μακάριος έφυγε αυτοεξόριστος στις Σεϊχέλες, που η ΕΔΕΚ ήταν πρώτο κόμμα στη Κύπρο, και η εφημερίδα της, «Τα Νέα», με μεγαλύτερη κυκλοφορία από τον «Φιλελεύθερο».
Μπορεί να μην κατάφερε ποτέ ο ίδιος να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας, «αλλά ό,τι μας στέρησε ο λαός σε ψήφους μάς το έδωσε σε εκτίμηση» λέει με λίγο παράπονο και πολλή υπερηφάνεια. Κάτι είναι κι αυτό. Ιδίως σε εποχές που η πολιτική δεν είναι στα καλύτερά της και η αποδοχή της από τον κόσμο αμελητέα. Εκατομμύρια «αν» ανακαλύπτεις στο άγραφο βιβλίο του. Ανιχνεύω μερικά...
Αν σας εξέλεγε ο κόσμος πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας;
Με τον Ανδρέα πρωθυπουργό στην Ελλάδα, θα είχαμε λύσει το Κυπριακό. Θα πείθαμε την Αμερική, που δεν αντιτίθεται σε λύση του Κυπριακού, αρκεί αυτή να γίνεται αποδεκτή από τους εμπλεκομένους και να διασφαλίζει την ηρεμία της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, ότι εμείς, μπορούμε να πετύχουμε και τα δύο. Δεν θα συγκρουόμασταν με τα αμερικανικά συμφέροντα. Και δεν θα αρνιόμασταν στην Αμερική διευκολύνσεις στην Κύπρο εάν αυτό επρόκειτο να μας απαλλάξει από την τουρκική παρουσία.
Αν δεν γινόταν ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ (1955-1959), στον οποίο μάλιστα συμμετείχατε ενεργώς, υπάρχει πιθανότητα, όπως συνέβη και σε άλλες χώρες, μια μέρα οι Εγγλέζοι να έφευγαν από μόνοι τους και η Κύπρος σήμερα να ήταν ελεύθερη και ανεξάρτητη;
Με τίποτα. Η Κύπρος δεν ήταν ούτε Ινδία ούτε Χονγκ Κονγκ. Εδώ τα συμφέροντα της Αγγλίας δεν ήταν οικονομικά. Ηταν αποφασισμένη να κρατήσει την Κύπρο πάση θυσία και να διατηρήσει έναν διεθνή ρόλο. Το πέτυχε, εμπλέκοντας και την Τουρκία στην επίλυση του προβλήματος και με αυτόν τον τρόπο διατήρησε μια παρουσία σ' ένα νευραλγικό σημείο της Μ. Ανατολής. Ηταν προδιαγεγραμμένη η μοίρα μας. Είναι λάθος μας που δεν έχουμε ανεβάσει αρκετά τους τόνους της κριτικής μας κατά των Εγγλέζων και να τους καταδικάζουμε συνεχώς για όσα έχουν κάνει στην Κύπρο. Η Βρετανία υπήρξε η κακοδαιμονία της Κύπρου.
Αν οι Ελληνοκύπριοι ψήφιζαν «ναι» στο σχέδιο Ανάν;
Δεν θα είχαμε κράτος σήμερα. Θα είχαμε δύο κράτη. Μπορεί το ένα να μην ήταν επισήμως αναγνωριζόμενο, αλλά αυτό βόλευε και βολεύει την Τουρκία, που προτιμά να είναι ρευστή η κατάσταση, γιατί την ελέγχει καλύτερα.
Αν είχαμε διχοτόμηση σήμερα;
Θα την είχαμε εάν το ήθελαν Τούρκοι και Βρετανοί. Η διχοτόμηση είναι εθνικός ακρωτηριασμός, αποκρουστικός. Αλλά αυτό που διακυβεύεται σήμερα είναι άλλο: η ύπαρξη του κυπριακού ελληνισμού. Με τον εποικισμό στα κατεχόμενα, σε 20-50 χρόνια, θα έχουμε στο νησί μας τουρκική πλειοψηφία. Γι' αυτό λέω, καταγγελία τώρα του εποικισμού, άμεσα. Να πάρουμε την Τουρκία στα διεθνή δικαστήρια, διότι έχει διαπράξει έγκλημα πολέμου.
Αν η Κύπρος δεν είχε πρόβλημα, εσείς τι θα γινόσασταν;
Αλλοι ήταν οι προορισμοί μου. Εάν η Κύπρος δεν είχε πρόβλημα και ήταν, ας πούμε, Δανία, εγώ δεν θα ήμουνα στην πολιτική ίσως απλό μόνο μέλος ενό σοσιαλιστικού κόμματος. Θα ήμουν στην ιατρική, στη φιλοσοφία, ποιήματα θα έγραφα, λουλούδια και χωριά θα ζωγράφιζα.
Γεννήθηκε το 1920 στα Λεύκαρα, ένα πανέμορφο, ορεινό χωριό στην επαρχία της Λάρνακας. Το χωριό επισκέφθηκε κάποτε ο Λεονάρντο ντα Βίντσι και ενθουσιάστηκε από την ομορφιά του. Μερικά σχέδια που έκανε τότε, ακόμα αναπαράγονται από τις γυναίκες του χωριού στα μοναδικά λευκαρίτικα κεντήματά τους, που είναι ξακουστά σ' όλο τον κόσμο.
Ο πατέρας του, Μιχάλης, ήταν μικροέμπορος. Η μητέρα του, Ελένη, νοικοκυρά. Ηταν ένα γυναικοκρατούμενο σπιτικό, αφού ο Βάσος ήταν το προτελευταίο παιδί, με πέντε αδερφές. Αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο της Λευκωσίας με άριστα και σπούδασε ιατρική στην Αθήνα. Επιστρέφοντας στην Κύπρο άσκησε το ιατρικό επάγγελμα. Ειδικότης, παθολόγος. Ηταν ο προσωπικός γιατρός του Μακάριου. Δεν έπαιρνε ποτέ λεφτά από φτωχούς ασθενείς, μάλιστα τους αγόραζε ο ίδιος τα φάρμακα που τους έγραφε.
«Στην ιατρική πήγα για να μπω και να φύγω. Αρχίζοντας, όμως, τις σπουδές με χημεία, φυσική, βιολογία, είδα ότι μου άρεσε, αφού οι επιστήμες αυτές ενείχαν για μένα και στοιχεία φιλοσοφίας».
Ο θάνατος; Οχι, δεν τον φοβίζει. Τον αντίκρισε κατάματα τον Αύγουστο του 1974 όταν έγινε δολοφονική επίθεση εναντίον του στη Λευκωσία, κατά την οποία σκοτώθηκε ο Δώρος Λοΐζου, γραμματέας της νεολαίας του κόμματος.
«Εγώ συγχώρησα -λέει- τους επίδοξους δολοφόνους μου. Ο Μακάριος, θυμάμαι, μου έλεγε, "ρε συ, είσαι πιο παπάς από μένα;" Γιατί να τιμωρήσω εγώ έναν ηλίθιο που κρατούσε πιστόλι και νόμιζε ότι θα μπορούσε με αυτό να σταματήσει τη σκέψη μου;»
Ο δικός του θεός «είναι πιο εξειδικευμένος». Ετσι λέει. Και δεν αποζητώ εξηγήσεις. Τις βλέπω στο ρυτιδωμένο, νεανικό του πρόσωπο. Τις βρίσκω στο βλέμμα που δεν ησυχάζει. Τις διαβάζω στις «Κραυγές», την τελευταία ποιητική του συλλογή:

«Τώρα που οι εικόνες συνεχώς στριφογυρίζουν/γυρνάω πίσω στα παλιά κι αναρωτιέμαι/πόσα άφησα ακάμωτα/και πόσο αδέξιος κι ανάξιος στ' αλήθεια φάνηκα/και συλλογιέμαι/τον λίγο που απόμεινε πια χρόνο/να τον ξοδέψω δίκαια σε δίκαιους αγώνες/και να πεθάνω όρθιος σε όρθιους προμαχώνες».

ΥΓ.: Το άρθρο δημοσιευτηκε στη σελίδα "Ανθρωπων Εργα & Ημερες" της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας", 16.01.2011

Την άλλη Κυριακή, η συνέχεια της συνάντησής μου με τον Βάσο Λυσσαρίδη.

"Είστε όλοι καραγκιόζηδες"!

Μόλις γύρισα από «διασκέδαση». Θα ήθελα πολύ να ήταν. Γιόρταζε ο καλύτερός μου φίλος, και είχα διάθεση ωραία.

Πήγαμε σ’ ένα καινούργιο εστιατόριο, στη Κηφισιά. Καινούργιο, δηλαδή, από το περασμένο καλοκαίρι. Ονομάζεται Cash, και βρίσκεται στην οδό Δηληγιάννη, πολύ κοντά στη Πλατεία Κεφαλαρίου.

Είναι πολύ … της μοδός, το μαγαζί. Διάβασα και πριν μερικούς μήνες ενθουσιώδη κριτική στο «Αθηνόραμα».

Ήταν όντως πολύ καλό το φαγητό – «έπεσε μέσα», όπως λέμε, ο κριτικός. «Έπεσε έξω», όμως, στην ατμόσφαιρα, που ήταν απελπιστικά αφόρητη, αφού δεν υπήρχε σχεδόν ούτε ένα τραπέζι που να μην είχε «πάρει φωτιά» από τα τσιγάρα και, κυρίως, τα πούρα.

Σε διπλανό τραπέζι είδα και τον αδελφό του Πρωθυπουργού μας, τον Νίκο Παπανδρέου, να απολαμβάνει με την παρέα του το ωραίο δείπνο. Δεν ξέρω εάν υπέφερε, όπως εμείς οι μη καπνιστές, από την άκρως αποπνικτική ατμόσφαιρα, αλλά σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είναι απλός αδελφός του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά δραστηριοποιείται πολιτικά παρά τω πλευρώ του, και πρόσφατα μάλιστα οργάνωσε μεγάλο συνέδριο στον Αστέρα Βουλιαγμένης, με τη συμμετοχή ηγετών και από άλλες χώρες, με πρώτο και καλύτερο τον κ. Ερντογάν, για την προστασία του περιβάλλοντος.

Σε κάποιο περιοδικό, επίσης, νομίζω «Οικονομική» λεγόταν (το βρήκα σε ένα αεροπλάνο της Aegean σε μια πτήση προς τη Κύπρο) ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του κ. Νίκου Παπανδρέου για μία άλλη, «μεγάλη παρανομία» των Ελλήνων, που είναι ο μη σεβασμός του copyright.

Αλλά γιατί – σκέφτηκα απόψε μέσα στους καπνούς του Cash – να πειθαρχήσω σ’ εκείνον τον νόμο, ή σε οποιονδήποτε άλλον ακόμα, όταν μπροστά στα μάτια της «εξουσίας», ο Νεοέλληνας αγνοεί και εξευτελίζει τον Νόμο;

Είναι τόσο γελοία δε η κατάσταση, που στην είσοδο του καταστήματος, υπάρχει ένας «πάγκος» πίσω από τον οποίο είναι εγκατεστημένοι κάποιοι εκπρόσωποι, προφανώς, της εταιρείας που βγάζει τα τσιγάρα μάρκας Davidoff, και τα πουλάει στους εισερχόμενους.

Δηλαδή, δεν φτάνει που το κατάστημα είναι παράνομο αφού επιτρέπει στον κόσμο να καπνίζει, αλλά τους πουλάει κιόλας, εντελώς στα φανερά, το … απαγορευμένο προϊόν.

Η κυβέρνηση, εφ’ όσον είναι ανίκανη πια να εφαρμόσει τον νόμο που η ίδια ψήφισε, πρέπει αμέσως να τον καταργήσει. Είναι καλύτερα να είμαστε τριτοκοσμικοί χωρίς νόμο, παρά τριτοκοσμικοί με νόμο. Η συνέχιση αυτού του αστείου, δίνει απλώς το δικαίωμα σε έναν πολίτη που αύριο θα συλληφθει και θα δικαστεί για μία άλλη παράνομη πράξη, να σταθεί προς όλους τους νομοθετούντες και νομοθέτες και να τους βροντοφωνάξει «είστε καραγκιόζηδες»!

Εννοείται δε ότι, εμείς που θέλουμε (άκου θράσος) να πηγαίνουμε κάπου και να απολαμβάνουμε το φαγητό και το ποτό μας χωρίς καπνό από πούρα και τσιγάρα, θα πηγαίνουμε πια μόνο στα λίγα μαγαζιά που σέβονται τον εαυτό τους και τηρούν τον νόμο.

Γι’ αυτό και από σήμερα, καθιερώνουμε black list για τα μαγαζιά που παρανομούν, επιτρέποντας το κάπνισμα, και blue flag για εκείνα που είναι νόμιμα και καθαρά. Όσοι πιστοί, συνδράμετε στην σύνταξη των καταλόγων.

Κράτος ασυστόλων…

Η απαγόρευση του καπνίσματος. Ολοι την εφάρμοσαν, εύκολα η δύσκολα. Εμείς πάλι όχι. Δυσκολευόμαστε. Γιατί είμαστε "άλλο εμείς". Διαφορετικοί, λέει. Προικισμένοι, λέει. Ατίθασοι, τρομάρα μας. Ελεύθεροι, από πότε, άραγε; Και ωραίοι, πανάθεμά μας. Το κράτος νομοθετεί, οι πολίτες, κάποτε και οι ίδιοι οι πολιτικοί, εξευτιλίζουν αμέσως τους νόμους, παραβιάζοντάς τους. Μας κοροιδεύει το σύμπαν. Αλλά αυτό, λίγο πειράζει. Το χειρότερο είναι ότι διαρκώς κοροιδεύουμε τον εαυτό μας.

Θεωρίες και σαχλαμάρες. Η ελευθερία μου. Τα δικαιώματά μου. Ποτέ η ελευθερία του άλλου. Ποτέ οι υποχρεώσεις μου. Ενα συνοθύλευμα εγωιστικών γουρουνιών. Καλύτερα τόπε όμως ο Σαββόπουλος: Κράτος ασυστόλων, και πεσμένων κώλων. Εξ ού και Κωλοέλληνες!

Απογοήτευση. Σκέτη απογοήτευση. Και γι' αυτούς που σοφίζονται και ψηφίζουν τους νόμους, και γι' αυτούς που τους παραβιάζουν, και μάλιστα με μαγκιά. Εξω από τα σύνορα αυτής της, θλιβερής όπως την κατάντησαν, χώρας, κάνουν και οι δύο, πολιτικοί και πολίτες, τις πάπιες. Καί μάλιστα τις ... ευρωπαικές. Δεν τους περνάει εκεί η μαγκιά. Δεν τους παίρνει. Στέκονται στην ουρά, κλαρίνο, νάρθει η σειρά τους. Φοράνε ζώνη ασφαλείας στο αυτοκίνητο, κράνος στη μοτοσικλέτα. Δεν παρκάρουν όπου νάναι, γιατί έρχεται συνεργείο αμέσως, και τους κλειδώνει το αυτοκίνητο, και για να το ξεκλειδώσουν θέλουν ταλαιπωρία μιας μέρας και πρόστιμο μισού μισθού. Δεν πετάνε σκουπίδια όπου νάναι. Δεν τολμούν να πάνε σε φαρμακείο χωρίς κανονική συνταγή γιατρού, γιατό ο φαρμακοποιός εκεί, που δεν ειναι "κλειστού επαγγέλματος" (δηλαδή, κυκλώματος), δεν θα του κάνει το χατίρι - όχι επειδή δεν θέλει, ή επειδή ειναι "σκληρός κι αδίστακτος", αλλά επειδή "δεν επιτρέπεται", "it's against the Law". Στο εξωτερικό, οι ατίθασοι εδω Ελληναράδες φτάνουν στο θέατρο στην ώρα τους, δεν τους περιμένει απ' έξω κανένας παρκαδόρος, άν είναι να πάνε μετα σε εστιατόριο και να πιούν, θα έχουν αφήσει το αυτοκίνητο σπίτι, και όπου απαγορεύεται το κάπνισμα δεν θα καπνίσουν.

Ευχάριστα δεν αισθάνονται. Βράζουν, και βρίζουν από μέσα τους. Λένε τους ξένους "ξενέρωτους", και πεθυμούν να γυρίσουν πίσω. "Σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει", λένε. Οχι επειδή αγαπούν τη χώρα τους, αλλά επειδή τους αρέσει που μπορούν εδω να κάνουν ό,τι θέλουν. Ό,τι τους καπνίσει. "Α ρε Ελλάδα!" αναφωνούν με μάγκικη έκσταση, αλλά όταν επιστρεφουν εδω, στα πάτρια εδάφη, πρώτοι-πρώτοι,  όλοι αυτοί οι ψευτόμαγκες, κουραδοπολιτικοί και κουραδοπολίτες, παραπονούνται ότι "η χώρα είναι σκατά", και γκρινιάζουν ότι "τίποτα εδώ δεν δουλευει σωστα". Πρώτοι αυτοί, οι "επαναστάτες του καπνίσματος", κατακεραυνώνουν το Εθνικό Σύστημα Υγείας, επιβαρύνοντάς το οί ίδιοι, με δισεκατομμύρια ευρω που ξοδεύονται για να θεραπευτούν ασθένειες (απ' όσες θεραπεύονται) που έχουν σχέση με τό κάπνισμα. Μου θυμίζουν τους άλλους, χάρτινους επαναστάτες των δρόμων, που βάζουν βόμβες και σκοτώνουν κόσμο για να ξηλώσουν και να διαλύσουν το σύστημα, λέει, αλλα ταυτόχρονα απαιτούν από τους άλλους να εφαρμόζουν για αυτούς τα προβλεπόμενα από το Σύνταγμα, που πρώτοι αυτοί θέλουν να καταργήσουν. Φούμαρα παντού, σ' αυτόν τον τόπο. Πνιγόμαστε πιά. 

Τα βράδυα, βλέπω στις τηλεοράσεις τους Παπαργηρόπουλους και σία, στο ένα παράθυρο, τους πολιτικούς-νομοθέτες στο άλλο, και αόρατος, από πάνω τους, σαν να ίπταται ο Ιονέσκου, ετοιμαζοντας το επόμενό του έργο.

Ενας φίλος, που'χει μπάρ και εστιατόρια και έχει στις τράπεζες τόσα ωστε να ζήσουν άλλες πέντε γενιές στη χλίδα, με μάλωσε τις προάλλες που γράφω εναντίον του καπνίσματος γιατί κάνω, λέει, ζημιά στην επιχείρησή του. Οσο καπνίζουν οι πελάτες, τόσο πίνουν μου είπε. Και ως γνωστόν, το ποτό είναι μεγάλη αρπαχτή στην ελληνική νύχτα, μέχρι και 500% κέρδος βγάζεις. Ενα ποτήρι λευκό κρασί Μοσχφίλερο, το πλήρωσα 25 στο μπάρ ενός εστιατορίου του. Την μπουκάλα ολόκληρη, στη κάβα, εγω την αγοράζω 8,5 ευρω - αυτός, πιθανώς, και 5. Κάντε υπολογισμούς...

Με μάλωσε, γιατί άν απαγορευτεί το κάπνισμα, λέει, αυτός θα κλείσει, και θα μείνουν, λέει πάλι, στον δρόμο τόσες οικογένειες. Εδω, αρχίσουν τα δράματα τύπου Μάρθας Βούρτση, για να συγκινηθούν τα πλήθη και να πάει το δάκρυ κορόμηλο. Πουλάνε, πάνοτε, και αυτά στόν τόπο μου. "Τόσοι άνθρωποι θα χάσουν τις δουλειές τους....", λέει.

Σκοτίστηκα, φίλε! Σκοτίστηκα, γιατί είναι απείρως περισσότερες οι οικογένειες που έχουν τσακιστεί, έχουν διαλυθεί, έχουν τελειώσει εξαιτίας αυτού που εσύ θέλεις να μήν απαγορευτεί, ώστε να θρεψεις με τα φράγκα σου και πέμπτη, και έκτη γενιά. Κι' άν αυριο, που δεν το επιθυμω με τίποτα, δεις μέσα από τους καπνούς της δικής σου επιχειρησης, να εμφανίζεται μια σκιά άσχημη στην ακτινογραφία θώρακα του δικού σου παιδιού, εντάξει, θά έχεις όσα λεφτα θέλεις να το πάς στους καλύτερους γιατρούς στον κόσμο, αλλά μπορεί πιά να είναι αργά.

Υ.Γ.: Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται από χθες και στο site http://www.aixmi.gr/.

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΦΙΛΟΥΣ ΠΑΛΙΟΥΣ

Where do you go to, my lovely. Το πρωτακούσαμε το 1969 με τον Peter Sarstedt, αλλα η εκτέλεση, εδω, από τους Right, Said Fred, ειναι επίσης εξαιρετική.

ΜΙΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ

Στο post "ΑΥΤΟΣ Ο ΕΛΛΗΝΑΡΑΣ", του περασμένου Νοεμβρίου, δημοσιεύεται σχόλιο ανώνυμου αναγνώστη, που δεν έχει καταλάει τη διαφορά μεταξύ "λαικής αγοράς", και φιλοξενίας σε σπίτι κάποιου που τον έχει προσκαλέσει. Δημοσιεύω το σχόλιό του για να έξηγησω όσο πιο καθαρά γινεται τις θέσεις μου όσον αφορά εκείνους που θεωρούν ότι η κριτική ειναι μόνο να βρίζουν και να είναι επιθετικοί. Ειναι γεμάτη η "μπλογκόσφαιρα" από δαύτους, και τους απεχθάνομαι. Σ' αυτήν την γωνίτσα, δεν έχουν θέση. Και εξηγω ξεκάθαρα, στο δικό μου comment, το γιατί.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Η Καγκελάριος Ανγκέλα Μέρκελ επισκέφθηκε σήμερα την Κύπρο. Στη συνάντηση που είχε με τον Πρόεδρο της Κύπρου κ. Χριστόφια, τόνισε ότι ενώ εκείνος καταβάλει προσπάθειες για την επίλυση του Κυπριακού, κάτι τέτοιο δεν γίνεται από την άλλη πλευρά. Έντονα αντέδρασαν για αυτά της τα λεγόμενα η Άγκυρα και οι Τουρκοκύπριοι. Η κ. Μέρκελ ανέβηκε σε ένα φυλάκιο των Ηνωμένων Εθνών στη λεγόμενη «νεκρή ζώνη» της Λευκωσίας και, αντικρίζοντας τα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου, θυμήθηκε το τείχος που χώριζε και την δική της πατρίδα, και διαβεβαίωσε ότι η χώρα της θα κάνει ό,τι μπορεί για να ξεπεραστεί ο διαμελισμός της Κύπρου. Μεγάλη ικανοποίηση στη Λευκωσία και στην Αθήνα για τα όσα είπε η Γερμανίδα Καγκελάριος κατά την πρώτη της επίσκεψη στην διαιρεμένη Κύπρο.

Πέθανε σήμερα στα 83 του χρόνια ο βαρύτονος Τζόν Μοδινός. Δίδαξε τραγούδι στη Ζυρίχη και στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης. Τραγούδησε μαζί με τον Λουτσιάνο Παβαρότι, τον Πλάθιντο Ντομίνγκο, την Μονσερά Καμπαγιέ, κ.α.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Δευτερα 10 Ιανουαρίου 2011

Με απόφαση της κυβέρνησης στην Τυνησία, έκλεισαν όλα τα σχολεία και πανεπιστήμια έπειτα από τις αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών που συγκλονίζουν την χώρα. Τουλάχιστον 14 άνθρωποι σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια διαδηλώσεων το περασμένο Σαββατοκύριακο, που έγιναν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ολοένα και αυξανόμενη ανεργία, με τον κόσμο να είναι έξαλλος για την ελίτ, όπως λέει, που κυβερνά τη χώρα.

Ο Αργεντινός Λιονέλ Μέσι της ισπανικής Μπαρτσελόνα αναδείχτηκε καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου για το 2010. Κορυφαίος προπονητής της χρονιάς επελέγη ο Πορτογάλος Ζοσέ Μουρίνιο.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

«Άνευ προηγουμένου»  χαρακτηρίζει η Frontex (Ευρωπαικός Οργανισμός Συνεργασίας Συνόρων) την εισροή λαθορμεταναστών από τα ελληνικά χερσαία σύνορα, σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύονται στην εφημερίδα «Καθημερινή». Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την Frontex, κατά το διάστημα Ιανουάριος-Σεπτέμβριος του 2010, εντοπίστηκαν 31.000 παράνομοι μετανάστες, κυρίως Αφγανοί και Αλγερινοί, να προσπαθούν να εισέλθουν στην Ελλάδα στα σύνορα με την Τουρκία στον Εβρο.

Τη τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 48 ετών ο Ισπανός πρώην προπονητής του Πανσερραικού και του Ηρακλή, Άνχελ Πεδράθα, νικημένος από χρόνια ασθένεια στον εγκέφαλο. Την ύπαρξη του προβλήματος τον Σεπτέμβριο του 2009, όταν είχε υπογράψει στον Πανσερραικό, αλλά αναγκάστηκε να σπάσει το συμβόλαιό του και να μεταβεί άμεσα στην Ισπανία, όταν διαπιστώθηκε ότι πάσχει από ανεύρυσμα εγκεφάλου.

Ο Πίτερ Γέιτς, ο Βρετανός σκηνοθέτης του «Bullitt», της ταινίας καταδίωξης που εκτίναξε στα ύψη την καριέρα του Στιβ Μακ Κουίν, πέθανε σήμερα στο Λονδίνο ύστερα από μακροχρόνια ασθένεια. Ηταν 82 ετών.

Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Αυτός ειν' ένας πολιτικός που σίγουρα έχει ιστορία. Ενας άνθρωπος που δεν ησυχάζει. Τον συνάντησα προχές στη Λευκωσία, ετοιμάζοντας ένα κομμάτι για τη σελίδα μου στην "Κυριακάτικη" Ελευθεροτυπία. Διανύει κιόλας την 9η δεκαετία της ζωής του. Στο σώμα φαίνονται τα σημάδια - ο χρόνος δεν κρύβεται. Στο μυαλό και στη ψυχή του ειναι ακόμα πιτσιρικάς. Αν τον βάλεις σ' ένα αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου της Κύπρου, ή και της Αθηνας, και πείς σε όλους να αναπτύξουν όποιο θέμα θέλουν, αυτός θα ακουστεί έφηβος, και οι φοιητητές συνταξιούχοι.

Τον είπαν κάποτε "μπουρλοτιέρη της Κύπρου". Τον φοβόντουσαν γιατί έλεγε τα αυτονόητα. Οπως, για παράδειγμα, οτι σε μία χώρα υπό κατοχή, κάθε σπίτι πρέπει να μετατραπεί σε κάστρο, και κάθε πολίτης της να είναι στρατιώτης.

Τέτοιος ειν' ακόμα. "Μπουρλοτιέρης", αλλά πλέον με 100 κιλά σοφίας στην πυριτιδαποθήκη του. Και όμορφος, όσο δεν περιγράφεται. Ιδίως όταν σου απαγγέλλει ένα από τα ποιήμτα που έγραψε την προηγούμενη μέρα:

Φτωχέ καλωσυνάτε εθελοπατημένε μου λαέ
Σαν θα ξυπνήσεις απ' τον
εθελούσιο ύπνο
θάναι αργά να ξαναβρείς τον
δρόμο σου για την Ιθάκη
Τωρα οι μνηστήρες κυβερνούν
με μια Περσεφόνη που το νυφικό
κρεβάτι μοιράζεται με
σταυρωτήδες μ' έναν λαό που
ξεψυχάει στον σταυρό
Ακόμα και ο πόνος γίνεται
συνήθεια
Το χειροφίλημα του ψευτοβασιλιά
γεφύρι για μια γονατισμένη
μικροζωή
Κι ομως το ξέρεις
Θα τελευτήσεις χωρίς νάχεις
αληθινή ζωή γευτείς.
Θαταν καλύτερα να τελευτήσεις
πολεμώντας
Ετσι τουλάχιστον θα είχες
ζήσει.

Βάσος Λυσσαρίδης

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ

ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ   Κώστας Καρυωτάκης


Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία.
Ηλεκτρολόγοι θα ʽναι η πολιτεία
κι ο θάνατος που τους ανανεώνουν.

Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν
αθώα λευκά χαρτιά χωρίς αιτία.
"Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν..." διαβεβαιώνουν.

Και μοναχά η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους,
το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι.

...Παίρνουν κάστανα σκέφτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα τους ώμους
σηκώνοντας οι υπάλληλοι, οι καημένοι...                                 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος, κ. Γιώργος Παπανδρέου, μίλησε σήμερα, ως τιμώμενο πρόσωπο, στην Τρίτη Διάσκεψη των Τούρκων Πρέσβεων, που έγινε στη πόλη Ερζερούμ. Εκεί, συναντήθηκε και συνομίλησε αρκετή ώρα με τον Τούρκο ομόλογό του κ. Ταγίπ Ερντογάν. Μεγάλο μέρος της συζήτησης περιεστράφη γύρω από την σχεδιαζόμενη από την ελληνική κυβέρνηση ανέγερση συρματοπλέγματος στον Έβρο, για τον περιορισμό της εισόδου λαθρομεταναστών. Ο κ. Ερντογάν, ακούγοντας από τον κ. Παπανδρέου ότι η Ελλάδα, φέτος μόνο, έχει «υποδεχτεί» περίπου 500.000 παράνομους μετανάστες, παραδέχτηκε ότι το πρόβλημα είναι «πολύ σοβαρό», και δεσμεύτηκε να βοηθήσει. Υπάρχουν φωνές, στην Ελλάδα, στην Τουρκία αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που θεωρούν ότι η ανέγερση του «τείχους», μειώνει τον άνθρωπο, και δημιουργεί περισσότερα προβλήματα παρά να λύνει.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Κάρολος Παπούλιας, βρέθηκε σημερα στον Έβρο για την τελετή του αγιασμού των υδάτων. Αναφέρθηκε στην σχεδιαζόμενη από την ελληνική κυβέρνηση ανέγερση φράκτη από συρματόπλεγμα μήκους περίπου 12,5 χιλιομέτρων στα εκεί σύνορα με την Τουρκία, για να περιοριστεί ή και να σταματήσει το κύμα εισροής παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα. Ο κ. Παπούλιας είπε ότι «βεβαίως το θέμα είναι ανθρωπινο, και ποιος δεν συγκινείται με την ταλαιπωρία και περιπέτεια όλων αυτών των ανθρώπων». Από την άλλη όμως, τόνισε ότι κάθε μέρα εισέρχονται στη χώρα μας 300-400 μετανάστες, «δηλαδή, ένα ολόκληρο χωριό», και κάλεσε Ευρωπαική Ενωση και Τουρκία να κατανοήσουν το μέγεθος του προβλήματος, και να βοηθήσουν την Ελλάδα να το λύσει.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Ο Νίκος Ντόκας, δημοσιογράφος που υπηρετησε τη Δημοσιογραφία στο πιο όμορφο μεσο της, την εφημερίδα, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 75 ετων. Τελευταίο του δημοσιογραφικό σπίτι ηταν η «Ελευθεροτυπία», όπου εργάστηκε από το 1975 έως το 2009, κάνοντας κριτική και παρουσίαση βιβλίων.

Ουστ, της ΑΕΚ παλλικάρια!

ΑΕΚ - Κέρκυρα 0-0. Δεν ειναι και για θάνατο όταν μία ομάδα φέρνει ισοπαλία, ακόμα και στην έδρα της. Η ΑΕΚ, όμως, δεν ειναι ομάδα πιά, και κάθε αποτέλεσμα είναι ανωμαλία της ποδοσφαιρικής φύσης, έστω και μία ωραία νίκη της. Η ΑΕΚ είναι ένα άρρωστο συνοθύλευμα κακών φιλάθλων, κακών διοικητικών παραγόντων και κακών ποδοσφαιριστων. Οι μόνοι που εξαιρούνται από την θλιβεροί εικόνα της, είναι οι προπονητές που κάθησαν στον πάγκο της και που όλοι, άλλος λιγότερο, άλλος πιο πολύ, προσπάθησαν κάτι να κάνουν. "Πέντ' αιώνες δύσης, εθνικής θα ζήσεις, από δω και μπρος", τραγουδούσε ο Σαββόπουλος στους "Κωλοέλληνες", ένα από τα πιο αληθινά, και πιο προφητικά τραγούδια του. Αφορούσε την Ελλάδα, και τώρα επιβεβαιώνεται. Από τότε είχε αρχίσει η κρίση, από τη δεκαετία του '80 με την υστερία του ΠΑΣΟΚισμού, καί έσκασε τώρα σαν κακό σπυρί. "Πεντ' αιώνες δύσης" ζεί εδω και χρόνια και ή ΑΕΚ, επειδή στηρίζεται στα ίδια, σαθρά θεμέλια που στηρίζεται το ίδιο το ελληνικό κράτος. Μέτριοι και διεφθαρμένοι άνθρωποι, να διοικούν ένα σωματείο, η σημασία του οποίου έχει λάβει ηλίθιες, εθνικο-ιστορικές διαστάσεις στα μυαλά αγράμματων και φανατισμένων ανθρωπων, που προφέρουν τη λέξη "προσφυγιά" χωρίς να ξέρουν κάν τι σημαίνει. Οι ΑΕΚτζήδες που κουβαλούν μέσα τους κάτι αληθινό και ζωντανό από τη Μικρά Ασία, και δή από την Πόλη, σεβονται την καταγωγη και τις
παραδόσεις τους - δεν τα μετατρέπουν σε ιδέες γηπεδικές. Εάν ο Παναθηναικός και ο Ολυμπιακός είναι οι ζωντανές εικόνες του μεγαλοαπατεώνα, η ΑΕΚ είναι ο πιστός αντικατοπτρισμός του φτωχομπινέ. Ο πρώτος, κερδίζει πρωταθλήματα αγοράζοντάς τα. Ο δεύτερος κυνηγάει μεγάλες ιδέες, πουλώντας τες. Το ίδιο σκατά είναι όλοι τους!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να κτίσει φράχτη στην περιοχή του Έβρου, στα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία, για να εμποδίσει την είσοδο λαθρομεταναστών που έρχονται, μέσω της γείτονος, από άλλες χώρες. Καθημερινά, περίπου 200 - 250 παράνομοι μετανάστες περνούν τον Έβρο, ενώ η κατασκευή του φράχτη που θα στηρίζεται σε σιδερένιους δοκούς ύψους 2,5 μέτρων, θεωρείται ότι θα συμβάλει στην αποτροπή τους να διέλθουν από τα συγκεκριμένα σημεία, που αποτελούν την κατ’ εξοχήν χερσαία «πύλη εισόδου», στο βόρειο τμήμα του ακριτικού νομού. Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αντέδρασαν αρνητικά σ’ αυτήν την απόφαση.

Στη γαλακτοβιομηχανία Δράμας ΝΕΟΓΑΛ ΑΕ υπεγράφη η πρώτη ειδική επιχειρησιακή σύμβαση, βάσει του πρόσφατου νόμου. Προβλέπει μείωση των αποδοχών των εργαζομένων κατά 9% για την επόμενη διετία.

Αυτοκτόνησε στο σπίτι του στις Ηνωμένες Πολιτείες ο νεότερος γιος του Σάχη του Ιράν, που ανατράπηκε από την ισλαμική επανάσταση, o Αλιρεζά Παχλαβί, όπως αναφέρει στην ιστοσελίδα του στο διαδίκτυο ο αδελφός του.

ΟΙ ΠΙΟ ΚΑΛΟΙ, ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ

Πόσο καλά προετοιμασμένοι είναι οι μαθητές και μαθήτριες να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του μέλλοντος; Μπορούν να αναλύσουν, να εξηγήσουν κάτι λογικά, και να το επικοινωνήσουν αποτελεσματικά; Έχουν την πνευματική ικανότητα να συνεχίσουν να μαθαίνουν καινούργια πράγματα σε όλη τους τη ζωή;

Ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη), έχει ένα πρόγραμμα που είναι γνωστό με τα αρχικά PISA, που μεταφράζονται σε Programme for International Student Assessment. Το πρόγραμμα αυτό επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε ερωτήσεις σαν τις πιο πάνω, κάνοντας έρευνες σε μαθητές και μαθήτριες 15 ετών, από τις πιο ανεπτυγμένες, βιομηχανικά, χώρες του κόσμου. Κάθε 3 χρόνια, τα PISA συγκεντρώνει και αναλύει όλα τα στοιχεία, και εξετάζει πόσο καλά έχουν καταφέρει τα παιδιά που πλησιάζουν στο τέλος της σχολικής τους εκπαίδευσης να αποκτήσουν τις γνώσεις και τις τέχνες εκείνες ου θα τους επιτρέψουν να συμμετάσχουν πλήρως και ενεργά, ως ενήλικες πια, στη σύγχρονη κοινωνία.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα τελευταία αποτελέσματα για το έτος 2009, οι επιδόσεις των Ελληνόπουλων μαθητών, σε σύγκριση με το 2006, ανέβηκαν κατά τι, αλλά ακόμα παραμένουν κάτω από τον μέσο όρο επιδόσεων των χωρών του ΟΟΣΑ.
Στην 1^η θέση βρίσκονται και πάλι οι μαθητές από την Φινλανδία, το εκπαιδευτικό σύστημα της οποίας θεωρείται από τα καλύτερα στον κόσμο. Όπως επισημαίνεται στα συμπεράσματα της έρευνας του PISA, η επιτυχία του λεγόμενου «φινλανδικού μοντέλου εκπαίδευσης» έγκειται στο ότι βασική προτεραιότητα και έγνοια των δασκάλων και των καθηγητών είναι να απαλλάσσουν τους μαθητές από το άγχος, δίδοντας έμφαση σε αυτά που μπορεί να κάνουν και όχι σε αυτά που δεν μπορούν. Οι Φινλανδοί εκπαιδευτές θεωρούν ότι οι δυνατότητες κάθε μαθητή έχουν μεγαλύτερη σημασία από τις αδυναμίες του.
«Ακόμη κι αν κάποιοι είναι αδύναμοι, δεν πρέπει να αισθάνονται ως τέτοιοι. Γι' αυτό και ο βαθμός μηδέν έχει καταργηθεί. Στην κλίμακα του 10, ο χαμηλότερος βαθμός είναι το 4 και δίνεται σπάνια. Εξάλλου, δεν γίνεται κατάχρηση της βαθμολογίας, αφού τα σχολεία δεν είναι υποχρεωμένα να δίνουν ελέγχους με τις επιδόσεις των μαθητών, παρά μόνο στα δυο τελευταία χρόνια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης», διάβασα στο σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας «Τα Νέα».
Υπάρχει, όμως, και ένα άλλο μοντέλο, το Νοτιοκορεατικο, που είναι εντελώς διαφορετικής φιλοσοφίας από το Φινλανδικό, και όμως, από απόψεως αποτελεσμάτων τουλάχιστον, φαίνεται να δουλεύει. Στην τελευταία έρευνα του PISA οι μαθητές από την Νότιο Κορέα είχαν εξαιρετικές επιδόσεις στην ανάγνωση/κατανόηση κειμένου, καθως επίσης και στα μαθηματικά. Πρώτευσαν σε όλα. Και ηρθαν δευτεροι στις φυσικές επιστημες.
Οι Νοτιοκορεάτες εφαρμόζουν πολύ αυστηρή γραμμή στην εκπαίδευσή τους, εναθρρύνοντας τον έντονο ανταγωνισμό μεταξύ των μαθητών, και περνώντας τους τη φιλοσοφία ότι «μόνο οι άριστοι προχωρούν στη ζωή, και οι υπόλοιποι μένουν πίσω». Γράφουν, και πάλι, «Τα Νέα»:
 
Τα μαθήματα αρχίζουν στις 7.30 το πρωί και τελειώνουν στις 3 ή και στις 4 το απόγευμα. Πολλές φορές, όμως, ο αγώνας για την επιτυχία υποχρεώνει τους μαθητές να παραμένουν στα σχολεία έως τις 11 τη νύχτα.

Συνολικά, ένας μαθητής στη Νότια Κορέα μπορεί να μείνει και 15 ώρες την ημέρα στο σχολείο. Από γενιά σε γενιά, εξάλλου, διδάσκεται μια αρχή: «Οι τέσσερις ώρες ύπνου είναι επιτυχία. Οι πέντε αποτυχία».