ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

"Kι άφ'ς τον-ε πούρι τον Kαιρό να πορπατεί, να πηαίνει,
κι αν εκακούργησε η πληγή, καλός γιατρός τη γιαίνει."

Ερωτόκριτος

Ελλάδα: όπου το όλον του κόσμου απευθύνθηκε στον άνθρωπο ως φύσις και τον κλήτευσε...

Που στέφεται το στοχαστικό βλέμμα της Θεάς;
Στο άκρο του αναγλύφου' στο όριο.
Το όριο δεν είναι όμως μόνο περίγραμμα και πλαίσιο, δεν είναι μόνο το σημείο που τελειώνει κάτι.
Η στοχαστική ματιά της Θεάς, δεν κοιτάζει μόνο την αόρατη μορφή των δυνάμει αόρατων έργων.
Η ματιά της Αθηνάς ακουμπά πρωτίστως σε Εκείνο που παλαιόθεν ονομάζεται από τους Έλληνες "φύσις".

Φύσις: εκείνο που αναδύεται αφ' εαυτού εντός του εκάστοτε ορίου που κείται εκεί.
Μόνο εδώ, στην Ελλάδα, όπου το όλον του κόσμου απευθύνθηκε στον άνθρωπο ως φύσις και τον κλήτευσε, μπορούσε και όφειλε η ΑΝΤΙΛΗΨΗ και η ΠΡΑΞΗ του ανθρώπου να ανταποκριθεί σε αυτή την κλήτευση.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ 2.500 ΧΡΟΝΙΑ, ΜΙΑ ΤΕΧΝΗ Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΛΗΤΕΥΣΗ ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ;
ΟΧΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

ΜΑΡΤΙΝ ΧΑΪΝΤΕΓΚΕΡ, (Γερμανός φιλόσοφος 1889-1976), από ομιλία στην Ακαδημία Αθηνών, 4 Απριλίου 1967.

Πατέρας και γιος

Οταν δεν ξέρω τι να σου πω, λέω πολλά. Φλυαρώ. Κατακρίνω. Υποδεικνύω. Και φωνάζω κιόλας. Σαν να θέλω να σε σώσω έγκαιρα, από κάτι που έπαθα και εγω άπειρες φορές, στα χρόνια που το ανέκφραστο βλέμμα μου ήταν τοσο χαμένο όσο και το δικό σου τώρα. Να σε προστατεύσω. Να μήν αφήσω καμμιά δυσκολία να σε αγγίξει. Να τις αναλάβω όλες εγω. Δεν γίνεται, αγόρι μου. Δεν πρέπει να γίνεται. Μπορώ να είμαι εκεί, κοντά σου. Αλλά δεν μπορώ να είμαι εσύ! You're still young. I am not. "Look at me, I am old, but I am happy". Take your time, και προχώρα...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Μια νέα στήλη από σήμερα, με ιδέα "κλεμένη" από την βρεανική Γκάρντιαν, στην οποία αναγνώστες στέλνουν απορίες (ενδιαφέρουσες έως και εξωφρενικές) για διάφορα πράγματα, και άλλοι αναγνώστες, κυρίως εκείνοι που είναι ειδικοί στο εκάστοτε θέμα, ή εάν απλώς τυχαίνει να, ή νομίζουν πως, το γνωρίζουν, αναλαμβάνουν να γραψουν και να στειλουν τις απαντήσεις τους. Αυτές, όταν δεν απορρέουν από την κοινή λογική ή από την επιστημονική εξήγηση, δίδονατι και με χιουμοριστική διάθεση, που και αυτή, ασφαλώς, έχει μιάν εφευρετικότητα.

Ερώτηση 1η, λοιπόν:
Γιατί οι αριθμοί στο κομπιουτεράκι είναι τοποθετημένοι ανάποδα σε σχέση με τους αριθμούς στα τηλέφωνα;

"Καληνύχτα κυρία Τεγοπούλου και… yes, I’m talking to you! "*

Της Άντας Ψαρρά*


Να λοιπόν που τα πλέον απαισιόδοξα σενάρια για το βαθμό αναλγησίας μιας κατ’ όνομα «δημοκρατικής» εγχώριας ΑΕ επιβεβαιώθηκαν. Ξεπερνώντας σε αντεργατική τακτική ακόμα και τις εταιρείες Γιαννίκου-Κουρή και  Μάνεση (Χαλυβουργεία) για να θυμηθούμε τα πιο σκαστά πρόσφατα παραδείγματα, η Ανώνυμη πλην όμως σχεδόν ονομαστική εταιρεία της εκδότριας της Ελευθεροτυπίας αποφάσισε να βυθιστεί συμπαρασύροντας όχι τις δύο τράπεζες όπως διαφήμιζαν μέχρι χθες τα ιστολόγια που λειτούργησαν μήνες τώρα σαν παπαγαλάκια της κας Τεγοπούλου αλλά 800 απλήρωτους εργαζόμενους. Η ενασχόληση όλο αυτό τον καιρό των ελάχιστων ευτυχώς δημοσιογράφων που συνειδητά ή ασυνείδητα παραπληροφορούσαν τους εργαζόμενους αλλά και τους αναγνώστες περί «μαγκιάς της Μάνιας» και σκευωρίας κυβέρνησης και τραπεζών στην προσπάθεια να κλείσει η Ε με πρωτοσέλιδα στην εφημερίδα αλλά και πολλά «ανώνυμα» δημοσιεύματα σε ρυπαρά ιστολόγια παρέσυραν ακόμα και πολιτικούς εκπροσώπους των αντιμνημονιακών κομμάτων της αριστεράς. 

ΜΑΥΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ (Ή, η απάτη των media shops)

Ένα εξαιρετικό άρθρο του Θανάση Μαυρίδη από το capital.gr, με τίτλο "Διαφημιστικές και μαύρο πολιτικό χρήμα". Με πικρές, μαύρες αλήθειες, γοια το πως δουλεύουν (;) εδώ τα περισσότερα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, με συνεταίρο τους το ίδιο το Κράτος, όπως αυτό αντιπροσωπεύεται κάθε φορά στις συναλλαγές από το εκάστοτε κόμμα εξουσίας. Τό ΚΑΘΕ κόμμα εξουσίας.

Μία απορία που μπορεί να έχει κάποιος αμύητος στον μαγικό κόσμο των ελληνικών μέσων ενημέρωσης είναι για ποιόν λόγο τα μέσα θα πρέπει να πληρώνονται από τα media shops και όχι απευθείας από τον διαφημιζόμενο, όπως συμβαίνει στον πολιτισμένο κόσμο. Για τους μυημένους η ερώτηση μοιάζει αφελής. Το μαύρο πολιτικό χρήμα έχει αποδειχτεί ισχυρότερο από τους μπλε και άσπρους κόκκους της κάθαρσης...

Ο μεγαλύτερος διαφημιζόμενος στην ελληνική αγορά είναι το κράτος. Μία αγορά που στις ημέρες της δόξας της ξεπερνούσε τα 700 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Προσέξτε, τώρα! Το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της πίτας το απορροφούσε η τηλεόραση, η οποία ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρη έναντι των διαφημιστικών εταιρειών: Επέστρεφε σε αυτές από  το 20% ως και το 40% της αξίας των διαφημίσεων υπό την μορφή bonus.

Πάμε πάλι! Σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο το media shop παίρνει μία αμοιβή από τον διαφημιζόμενο για τις υπηρεσίες του, όπως και η διαφημιστική εταιρεία που παράγει το δημιουργικό. Τα Μέσα πληρώνονται από τον διαφημιζόμενο. Στην Ελλάδα τα media shops κινούν το σύνολο της διαφημιστικής δαπάνης και επιβραβεύονται για τις επιλογές τους από τα Μέσα Ενημέρωσης!

Είναι ένα τελείως τρελό σύστημα λειτουργίας. Κι είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι πολλές διαφημιστικές εταιρείες  διεκδικούσαν μεγάλες δουλειές σε διαγωνισμούς με ζημία! Δήλωναν ότι θα έχαναν λεφτά κερδίζοντας τον διαγωνισμό και έτσι κέρδιζαν την μία δουλειά πίσω από την άλλη. Αν αυτό από μόνο του δεν δημιουργούσε απορίες σε εκείνους που έκαναν αυτούς τους διαγωνισμούς, είναι ένα θέμα που αξίζει τον κόπο να διερευνηθεί.

Όταν οι μισές εργασίες είναι κρατικές, εύλογα αναρωτιέται κανείς που μπορεί να κατέληξαν τα λεφτά των επιστροφών. Κι εδώ η Δικαιοσύνη μπορεί να κάνει θαύματα, αν το επιθυμεί. Αρκεί να ακολουθήσει την πορεία του χρήματος για να διαπιστώσει τι ακριβώς έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια σε αυτή την χώρα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφουμε κάτι σχετικό. Το έχουμε κάνει και σε περιόδους που οι διαφημιστικές ήταν στις μεγάλες τους δόξες. Όταν κάτω από τις φτερούγες τους περιέβαλαν με την αγάπη τους ολόκληρα τμήματα επικοινωνίας διαλυμένων κομμάτων. Όταν ανάλογες θέσεις κόστιζαν –ενδεχομένως– σε έσοδα. Η διαφορά είναι ότι τώρα έχει παρουσιαστεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Η χρεοκοπία πολλών διαφημιστικών εταιρειών λόγω του Alter και κρατικών λογαριασμών, μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για μια μεγάλη θεσμική αλλαγή στον χώρο της διαφήμισης. Θα τολμήσουν;  Αν ναι, θα αποποιηθούν ένα σύστημα διαπλοκής που τροφοδοτήθηκε από εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Ιδού η Ρόδος...
Πηγή:www.capital.gr

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΕΝΝΗΣΗ

Του
Θανάση Δρίτσα*

Προκλητικός επαναστάτης υπήρξε για την εποχή του ο Χριστός και σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές «έβαλε μαχαίρι» στα κρατούντα της εποχής εκείνης, άλλωστε γι’ αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο. Μέσα στην τυραννική εποχή της Pax Romana, που κυριαρχούσε η δουλεία και η απαξίωση του ατόμου, ο Χριστός έπεσε σαν ατομική βόμβα και κυριολεκτικά σάρωσε τότε τα ατομικά και κοινωνικά δεδομένα. Ο Χριστός έδωσε αξία στο ανθρώπινο πρόσωπο ανεξάρτητα από εθνότητα, φύλο, πλούτο, κοινωνική θέση. Με τη διδασκαλία της αγάπης, ο Χριστός βάζει φωτιά στην ιουδαϊκή αντίληψη του μωσαϊκού νόμου, που έβλεπε τις ανθρώπινες πράξεις μέσα από την ψυχρή λογική ενός εκδικητικού Θεού (οφθαλμός αντί οφθαλμού). Κάθε μεταφυσική προσέγγιση είναι άχρηστη στον Φαρισαίο του ιουδαϊκού νόμου, ο οποίος υποκριτικά επιβλέπει την αυστηρή τήρηση του γράμματος του νόμου. Ο ανηλεής τοκογλύφος Σκρουτζ, τον οποίο συνετίζει τελικά «Το πνεύμα των Χριστουγέννων» στην κλασική ιστορία του Ντίκενς, αποτελεί μια προσωποποίηση του φαρισαϊκού μοντέλου ζωής που στηλίτευσε ο Χριστός. Ακόμη και οι θιασώτες του ιστορικού υλισμού και του μαρξισμού, παρά τον αγνωστικισμό τους, έχουν αποδεχθεί τον σημαντικό ρόλο του Χριστού στην ιστορία και τον έχουν χαρακτηρίσει τον «πρώτο κομμουνιστή».

Μ' ένα κερί στον άνεμο...

Αν μπορουσα θα ήμουν και εγω εκεί απόψε, μέ ένα κερί στο χέρι, έξω από το Εφετείο Αθηνών, και θα διαμαρτυρόμουν, μαζί με τους υπόλοιπους εκεί, για τον τρόπο με τον οποίο σχεδόν όλη η κοινωνία, με οδηγό τους τα τηλεοπτικά δικαστήρια, έχει ήδη καταδικάσει έναν άνθρωπο προτού καν δικαστεί.

Δεν μπορούσα, γιατί μόλις έφτασα από τη Κύπρο. Αν γίνει, όμως, άλλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, θα πάω. Όχι για να υποστηρίξω τον γέροντα Εφραίμ, αλλά για να δηλώσω δια της σιωπηλής και ειρηνικής παρουσίας μου (όπως είναι όλων εκείνων που είδα εκεί απόψε, μ΄ένα κερί στον άνεμο, στη παγωμένη νυχτα, και άς τους χλεύαζαν ως γραφικούς τα τηλεδικαστήρια των 8), ότι εάν εννοούμε πραγματικά πως "όλοι είμαστε ίσοι μπροστά στον νόμο" - κάτι για το οποίο, στην Ελλάδα, είμαι βεβαιος πια ότι δεν συμβαίνει - αυτό πρέπει να ισχύει για όλους.

Άκουσα στα "εισαγγελικά δελτία" των 8, διάφορους πολιτικούς (Σηφουνάκης, Παπαδημούλης, και ένας της Δημοκρατικής Αριστεράς), να αναφέρονται στον κατηγορούμενο γέροντα Εφραίμ με βεβαιότητα ότι είναι ντε φάκτο ένοχος, και με τέτοιο πολιτικό θυμό στα λόγια τους ωσάν να ήθελα να προειδοποιήσουν ότι, εάν τυχόν κάποιο δικαστήριο τον αθωώσει, αυτό θα ισοδυναμεί, όπως σαφέστατα είπε ό βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, με ένα ακόμα κουκούλωμα.

Ναι. Μακάρι να μπορούσα, και χωρίς τύψεις, αλλά με καθαρή καρδιά θα ήμουν και εγω εκεί απόψε, έξω από το εφετείο. Μαζί με εκείνους που στέκονταν μέσ τ' αγιάζι, με ένα κερί στο χέρι, βουβοί, καί ένα πλακάτ, που το κρατουσε μιας κυρία και έγραφε "Αδικία". Θα ήμουν εκεί, για να μήν ακούω τους τηλεανακριτές των 8 να χλευάζουν ώς "γραφικούς" τους ανθρώπους αυτούς, και να τους κολλάνε διάφορες ταμπέλλες. Από τη άλλη, όταν προφυλακίζονται 5, 10 ή και περισσότεροι νεαροί που έχουν μετατρέψει την Αθήνα σε κόλαση, έχουν σπάσει μαγαζιά, έχουν βάλει φωτιά σε περιουσίες άλλων συμπολιτών τους, τα δημοσιογραφικά τηλεδικαστήρια μεταδίδουν το σχετικό ρεπορτάζ, συνοδευόμενο από δηλώσει συμπαράστασης "προς τα δικαίως οργισμένα παιδιά".

Η σήψη, στη χώρα μας, είναι βαθιά και ολοκληρωτική. Έχουμε ήδη, ώς κοινωνία, ακρωτηριαστεί. Δεν ξέρω τι άλλο μένει να κόψουμε για να έχουμε έστω και μία μικρή ελπίδα να σωθούμε.

Ευτυχώς, υπάρχει ακόμα η δυνατή, νοερά προσευχή κάποιων φωτισμένων...

Χριστούγεννα με Μπαχ

Καλημέρα. Χρόνια πολλά. Με το "Ποιμενικό" από το υπέροχο Χριστουγεννιάτικο Ορατόριο του Γ.Σ.Μπάχ, BWV 248, με τον Γκαρσία Ναβάρο να διευθύνει την Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Στουτγκάρδης. Είναι αφιερωμένο ιδιαιτέρως στον αναγνώστη-ακροατή μας Έκτορα, που αδίκως νομίζω παραπονιέται ότι στην εκπομπή παραμελούμε τον Μπαχ. Άλλωστε, και ο τίτλος μονο της εκπομπής, Μάνος Σεμπάστιαν Φλόιντ, νομίζω ότι προδίδει τις προτιμήσεις μας.

Της Δικαιοσύνης Ήλιε Ανύπαρκτε!... (Λίγες, πρώτες σκέψεις για την απόφαση προφυλάκισης του Γέροντα Εφραίμ)

Άς μή σταθούμε στα μικρά. Αυτά είναι αυτονόητα. Ο Γιάννης Αγιάννης, που κυνηγήθηκε μια ζωή επειδή έκλεψε για να φάει. Άνθρωποι χωρις "κοινωνικό πρόσωπο" (που συνήθως τους λέμε και "ανώνυμους"), που φυλακίζονται για ένα ασήμαντο χρέος πρός το, συνήθως αδηφάγο και διεφθαρμένο Κράτος. Ιστορίες καθημερινές, η μία σελίδα μετά την άλλη, στο βιβλίο της ζωής μας.

Άς πάμε στα πιο μεγάλα. Αυτα που βλέπουμε (έκπληκτοι και ανήσυχοι, όσοι εξακολουθούμε και πιστεύουμε σε αυτό που λέμε "ορθή σκέψη") να συμβαίνουν με την απόφαση προφυλάκισης του Ηγούμενου της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου, του Αγίου Όρους, του Γέροντα Εφραίμ, με το σκεπτικό "του επικινδύνου της προσωπικότητας του Ηγουμένου κυρίου Εφραίμ και της πιθανότητας τελέσεως νέων εγκλημάτων". Αυτα, παρεπιπτόντως, για τα οποία, οι τυχόν ευθύνες όποιων πολιτικών προσώπων (από τα άπειρα που γονάτιζαν στα πόδια του και φιλούσαν το χέρι του τον καιρό της παντοδυναμίας τους), έχουν ήδη παραγραφεί. Γιατί είναι τέτοιο το πολιτικό, και δικαιικό σύστημα της χώρας μας!

Και τι γίνεται τώρα; Παραμονές Χριστουγέννων, στρατός 30, τόσων, αστυνομικών, τη συνοδεία Εισαγγελέως, εισβάλουν στο Όρος, για να συλλάβουν τον "επικίνδυνο" γέροντα Εφραίμ. Και εκεί, όταν διαπιστώνουν (έστειλαν ιατροδικαστη, ο οποίος και τον εξέτασε επί τόπου!) ότι πράγματι είναι άρρωστος, έχοντας υψηλό πυρετό και απορρύθμιση διαβήτη, τον θέτουν υπό 24ωρη φρούρηση ώστε να μήν την κοπανήσει, και όταν γίνει καλά, να τον πάρουν σιδεροδέσμιο στους ναούς της Δικαιοσύνης, στην Αθηνα.

Την ίδια στιγμή, για να μείνουμε στα μεγάλα, ο άνθρωπος του υποκόσμου, Μάκης Ψωμιάδης, όλοι θυμόμαστε πόσο ... χαριτωμένα έκανε τον φυματικό στο Νοσοκομείο "Σωτηρία", με πούρο δυο μέτρων στο στόμα, καί έπεισε την αδέκαστη ελληνική Δικαιοσύνη, ότι ειναι βαριά άρρωστος, και έτσι πήρε την χιλιοστή αναβολή της δίκης στην οποία θα κατηγορείτο για υπεξαίρεση μεγάλων χρηματικών ποσών, φοροδιαφυγή, κλπ. Ο Ψωμιάδης, αφέθηκε από την ένδοξη Ελληνική Αστυνομία να διαφύγει, μπροστα στα μάτια της, και ακόμα καταζητείται. Φίλη μου στη Καβάλα, ποιήτρια, με την οποία μιλούσα πριν λίγες μέρες, μου έλεγε: "Τι 'καταζητείται' μωρέ! Εδω κάτω είναι, μπροστα στα μάτια μας, τωρα, όπως σου μιλώ, στην πλατεία της πόλης, και πίνει καφέ. Ολοι τον βλέπουμε, όλοι τον ξέρουμε. Απορώ πως δεν τον βλέπει η αστυνομία...".

Δεν άκουσα να γίνεται ντόρος στα ΜΜΕ για αυτό - ή τουλάχιστον τόσος ντόρος που γίνεται τώρα για τον Ηγούμενο του Βατοπεδίου. Ούτε πήρα πρέφα να έγινε κανένα σούσουρο στα ΜΜΕ όταν ιδιοκτήτης μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού, καταδικάστηκε για σοβαρότατες οικοδομικές παραβάσεις. Να τι έγραφε τον Φεβρουάριο του 2010 η "Καθημερινή":
Σε εξαγοράσιμη ποινή 28 μηνών καταδικάστηκε χθες από το Εφετείο Nαυπλίου ο ιδιοκτήτης του ομίλου ΑΝΤ1 και πρώην πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής κ. Μίνωας Κυριακού. Η καταδίκη αφορά πλημελημματικές κατηγορίες για πολεοδομικές παραβάσεις στην περιοχή του Αγίου Αιμιλιανού. Η ποινή είναι εξαγοράσιμη προς 5 ευρώ την ημέρα, ενώ η σχετική απόφαση, που καθαρογράφεται, δεν είναι αμετάκλητη.
Εν τω μεταξύ, στον κ. Κυριακού επεδόθη κλητήριο θέσπισμα με το οποίο παραπέμπεται να δικαστεί για επιπλέον πλημελημματικές κατηγορίες για τη χρονίζουσα υπόθεση της καταπάτησης αιγιαλού στην ίδια περιοχή. Οι κατηγορίες αφορούν «ηθική αυτουργία σε έκδοση ψευδούς βεβαίωσης». Ως «φυσικός αυτουργός» φέρεται ο λιμενάρχης της περιοχής, ο οποίος, σύμφωνα πάντα με το κατηγορητήριο, βεβαίωσε για τη νομιμότητα των πολεοδομικών εργασιών. Οπως αναφέρεται στο κατηγορητήριο, ο κ. Μίνωας Κυριακού είχε κατασκευάσει χωρίς άδεια προβλήτα και είχε μπαζώσει την ακτή με τσιμέντο. Δηλαδή οι καταδίκες και οι διώξεις αφορούν τόσο πολεοδομικές παραβάσεις όσο και παραβάσεις του νόμου περί αιγιαλού και σχετίζονται με κτίσματα στην περιοχή Ερμιονίδα, στη θέση Μετόχι Αγίου Αιμιλιανού στο Πόρτο Χέλι.
Σε πρώτο βαθμό, τον Φεβρουάριο 2007, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ναυπλίου είχε επιβάλει στον κ. Κυριακού ποινή φυλάκισης 4 ετών για τα αδικήματα που αφορούσαν την καταπάτηση αιγιαλού. Καταδικάστηκε ερήμην, ενώ το δικαστήριο έκρινε ότι η ποινή του δεν πρέπει να μετατραπεί, αλλά ούτε και η έφεσή του να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα.Μετά την έφεση που είχε υποβάλει και μέχρι τη διεξαγωγή της δίκης σε δεύτερο βαθμό, είχε επιβληθεί στον κ. Κυριακού χρηματική εγγύηση 100.000 ευρώ ως περιοριστικός όρος.
Στην πρωτόδικη απόφαση, ο εισαγγελέας είχε διατάξει να διεξαχθεί περαιτέρω έρευνα για να καταλογιστούν ευθύνες στις αρμόδιες υπηρεσίες (τοπικό γραφείο πολεοδομίας, αστυνομία, περιφέρεια κ.λπ.) για τη μη εκτέλεση του πρωτοκόλλου κατεδάφισης και διοικητικής αποβολής, που έχει εκδοθεί."

Λοιπόν: Να δικαστεί ο Εφραίμ. Αλλά δίκαια. Και χωρίς διαπόμπευση, επειδή το πόπολο, συνεπικουρούμενο από τον λαικισμό των μίντια, ευκολύνεται να ρίχνει όλα τα κακά του κόσμου στη θρησκεία και στους εκπροσώπους της. Δίκαια, σημαίνει να δοθεί η δυνατότητα να ακουστούν όλες οι αλήθειες, και να δικαστούν, εάν κριθεί ότι φέρουν ευθυνη, και όλα τα πολιτικά πρόσωπα που ενεπλάκησαν στην υποθεση αυτήν. Να δικαστεί ο Εφραίμ, αλλά να αντιμετωπιστεί εξαρχής ως αθώος, μέχρι αποδείξεως της ενοχής του. Και όχι να επικρατήσουν φωνές όπως εκείνη του κ. Αλαβάνου, ο οποίος μόλις βγηκε στην δημοσιότητα (και αυτό, αξίζει να ερευνηθεί - δηλαδή, ποιοί το "'έβγαλαν", και με ποιά ... κριτήρια;) η υποθεση Βατοπεδίου, δήλωσε ευθαρσώς ότι "ο Εφραίμ πρέπει να φυλακιστεί αμέσως". Είχα μείνει έκπληκτος, τότε, ακούγοντάς τον. Διότι δεν πίστευα ότι άνθρωπος, ιδίως από τον χώρο της λεγόμενης "ανανεωτικής Αριστεράς", θα μπορούσε να εκστομίσει τέτοια πολιτική και νομική απρέπεια. Το έγραψα κιόλας, τότε, ως "Παρασκήνιο" στην "Ελευθεροτυπία", και ο κ. Αλαβάνος δεν ειχε απαντήσει...

Λοιπόν: Στη χώρα της υπερβολής, του "άρπα-κόλλα", της διαπλοκής, της επιβολής του πολιτικο-επιχειρηματικού κατεστημένου, στη χώρα όπου η αστυνομία δεν μπορεί να συλλάβει ένα μάτσο αλήτες που "σπάνε" το Σύνταγμα και βυθίζουν ακόμα περισσότερο τη χώρα μας στη κρίση (κάτι που επιβεβαιώνεται από τις μαζικές ακυρώσεις κρατησεων λόγω των επεισοδίων), αλλά ανεβαίνει με περιβολή Ράμπο στο Αγιον Όρος για να συλλάβει έναν μοναχό, στη χώρα όπου μπορεί ο κάθε πρωθυπουργός να διαλύσει πρόωρα όποτε θέλει τη Βουλή (ποτέ, ως τώρα, δεν αποδείχθηκε ότι ήταν σοβαρός και βάσιμος ο λόγος για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες), και να παραγραφούν αυτόματα τα τυχόν αδικήματα των "τυχόν" πολιτικών, σε μια τέτοια χώρα, λοιπόν, πως, και γιατί η Δικαιοσύνη να εξαιρείται από την σαπίλα;

Υ.Γ.: Γνωρίζω πολλούς πολιτικούς που ενεπλάκησαν στην υπόθεση Βατοπεδίου, και που ήταν (ή που ειναι ακόμα), πνευματικοπαίδια του γ.Εφραίμ. Δεν ξέρω εάν πάντοτε "η σιωπή είναι χρυσός", αλλά ξέρω ότι πολλές φορές μπορεί και να είναι ομολογία ενοχής, ή και έλλειψη παλλλικαριάς.

ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ, ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ

Εύχομαι σε όλους και όλες, τους φίλους και φίλες του filoftero, νά έχουν την ψυχική και σωματική δύναμη, κάθε μέρα του χρόνου που σε λίγο ξημερώνει, να αισθάνονται πληρότητα και ευγνωμοσύνη.

From the bottom of my heart. Απ' τα βάθη της καρδιάς μου...

Χρόνια πολλά, και προπαντός καλά και ευλογημένα, σε όλους και όλους που είναι από κοντά. O Παππούς Έλιοτ (Grampa Elliot), με μουσικούς από το "κινημα" Playing for Change" ("Παίζοντας για την Αλλαγή"), έχουνε πρόσωπα και φωνές που μεταδίδουν ελπίδα. Πιστεύω ακράδαντα ότι στην Ελλάδα μας - αλλά και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου - ακόμα και με πολύ επώδυνο τρόπο, αυτή η "Αλλαγή" έχει ήδη αρχίσει. Το τραγούδι αυτό αφιερώνω ιδιαίτερα στον γιο μου Μιχάλη, που συνεχώς με μαθαίνει πράγματα.

Φραγκόσυκα στο τζάκι ή ο τόπος του αιώνιου καλοκαιριού

Του
Λευτέρη Κουσούλη
(Πολιτικού Επιστήμονα)

Με το όνειρο για μια βόλτα με το κόκκινο καΐκι στη θάλασσα – την ήρεμη ή την φουρτουνιασμένη – βρέθηκα το περασμένο Σαββατοκύριακο στον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, στη νότια Λακωνία. Ελίκα. Λίγο πριν ο Πάρνωνας συναντήσει το Αιγαίο. Μπροστά μας το Λαφονήσι. Πιο κάτω τα Κύθηρα. Απέναντι η Μάνη. Στο βάθος η Αφρική.  Από μικρός τον τόπο μου τον ένοιωθα σαν τόπο του αιώνιου καλοκαιριού. Ακόμη και τον χειμώνα, όταν ο ήλιος χανόταν, έμοιαζε να βιάζεται να βγει και να ξαναβγεί. Να μας φωτίσει, να μας ζεστάνει. Έτσι έζησε και υπήρξε αυτός ο λιτός τόπος. Με το καλοκαίρι δίπλα του. Όταν χρονολογικά πια η εποχή του φύγει και ο ημερολογιακός χειμώνας εμφανισθεί, μια παλιά συνήθεια με οδηγεί να το ψάχνω. Ξέρω ότι το καλοκαίρι είναι εκεί. Πάντα δίπλα μας. Στα απάγκια, στα ανθισμένα ρέματα και στα ξεχασμένα περιβόλια. Στα ξεχασμένα περιβόλια ό,τι ζωντανό επιβιώνει από τη θερινή επιμέλεια δεν είναι απομεινάρι του χρόνου, αλλά η ζωντανή πνοή του αιώνιου καλοκαιριού. Ντομάτες, πεπόνια, σύκα, φραγκόσυκα. Σαν καλοκαίρι. Έτσι, το περασμένο Σαββατοκύριακο δεν ένοιωσα έκπληξη όταν εκεί, λίγο πριν την ακτή, στην αυλή του θείου Ηλία, που βλέπει τους γκρίζους παραθαλάσσιους βράχους του Παναρίτη, η φραγκοσυκιά που γευόταν η γιαγιά η Φωτεινή και ο παππούς ο Παναγιώτης, στεκόταν εκεί κατάφορτη με τα ροδοκόκκινα φραγκόσυκα, τα ώριμα, τα έτοιμα. Λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα του 2011, έμοιαζε σαν πρωτότυπο αυτοσχέδιο χριστουγεννιάτικο δέντρο, λυγισμένη στο έδαφος, ακουμπισμένη στο χώμα. Μάζεψα εύκολα τους καρπούς της. Ο ήλιος κρύφτηκε για λίγο και σιγά - σιγά η βουή της θάλασσας δυνάμωνε, καθώς έπεφτε πια το πρόωρο χειμωνιάτικο σκοτάδι. Στο τζάκι το βράδυ, με άφθονα τα λιόξυλα να καίνε μουσικά, η απόλαυση από τα φραγκόσυκα είχε κάτι από τη μαγεία κάθε αιώνιου καλοκαιριού. Καλά Χριστούγεννα.

Το τέλος...

Τό "σήμα" της "Ελευθεροτυπίας" ηταν, τις τελευταίες μέρες, εδω στο filoftero, "η φωτογραφία που ζητούσε λεζάντα". Έλαβα πολλές, και καλές προτάσεις. Επιτρέψετε να γράψω, εγω, μόνο το εξής - και σίγουρα, στο "θέμα" αυτό, θα επανέλθουμε πολλές φορές:

Σήμερα, Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011, το κεφάλαιο "Ελευθεροτυπία", έκλεισε για μένα, και αρκετούς άλλους συναδέλφους μου, και τυπικά. Αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Μέ πόνο ψυχής, αλλά με το κεφάλι ψηλά. Προλάβαμε και εργαστήκαμε στην εφημερίδα, σε καιρούς που ήταν τιμή για τον κάθε έναν και την κάθε μία από εμάς εκεί, να βάζει την υπογραφή του στις σελίδες της.

«Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Συγγνώμη»

Συγκλονιστικό ρεπορτάζ της Μαριλης Μαργωμενου
στην "Καθημερινή", 18.12.2012

Η Αννα ήταν ακόμα στον παιδικό σταθμό. Είχε πάει απόγευμα και η μαμά της δεν είχε εμφανιστεί. Οι νηπιαγωγοί δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ωσπου το κοριτσάκι έβγαλε κάτι απ' την τσέπη του. Ηταν ένα σημείωμα: «Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να τη μεγαλώσω. Συγγνώμη. Η μαμά της».

Ο άνθρωπος που μου λέει την ιστορία την διηγείται σαν κάτι συνηθισμένο. Ο Στ. Σιφνιός είναι υπεύθυνος της κοινωνικής υπηρεσίας στα Παιδικά Χωριά SOS. «Οι νηπιαγωγοί κάλεσαν την Εισαγγελία», λέει. «Και ο εισαγγελέας έστειλε το παιδί σ' εμάς».

Ολα αυτά δεν έγιναν σε κάποιο βιβλίο του Ντίκενς. Εγιναν σε μια συνοικία της Αθήνας. Η μαμά της Αννας δεν είναι τρελή. Είναι μια κοπέλα που έχασε τη δουλειά της και πανικοβλήθηκε. Σαν την ιστορία της, υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιες ακόμη ιστορίες. Σήμερα στην Ελλάδα πεντακόσιοι γονείς είναι σε τέτοια οικονομική κατάσταση, που ζήτησαν στα Παιδικά Χωριά SOS να αφήσουν εκεί το παιδί τους.

«Μέχρι πριν από δύο χρόνια, το 95% των αιτημάτων είχε να κάνει με κακοποίηση. Αποφάσιζε ο εισαγγελέας πως κινδυνεύει το παιδί», λέει στην «Κ» η κοινωνική λειτουργός των Χωριών SOS, Π. Βασταρούχα. «Τώρα τα μισά αιτήματα είναι από γονείς σε απόλυτη φτώχεια. Οκτώ στις δέκα φορές είναι Ελληνες, τις πιο πολλές φορές μονογονεϊκές οικογένειες, συνήθως χωρίς άλλους συγγενείς».

Η κυρία Μαρίνα εδώ και 19 χρόνια είναι μητέρα στα Χωριά SOS. Εκείνη ζει την ιστορία από την άλλη πλευρά. «Το καινούργιο παιδάκι το φέρνει στο σπίτι μας η μαμά του», λέει. «Του δείχνει το κρεβάτι του, του δείχνει το δωμάτιό του, του δείχνει εμένα. Και μετά, «σ' αγαπάω» λέει, και φεύγει. Και το παιδάκι μένει στην πόρτα». Το ακούω στη φωνή της.

Στέκονται και κοιτάζουν
Η κυρία Μαρίνα κάνει προσπάθεια για να συνεχίσει. «Κανένα τους δεν φωνάζει», λέει. «Στέκονται στην πόρτα και κοιτάζουν μέχρι να χαθεί η μαμά τους. Αν είναι αδελφάκια, δύο ή πιο πολλά, εκείνο το βράδυ δεν μπορείς να τα χωρίσεις. Τα βάζεις το καθένα στο κρεβάτι του και δέκα λεπτά μετά γίνονται ένα κουβάρι, μαζεύονται όλα μαζί ξανά, να αγγίζουν το ένα το άλλο».

Κανονικά, τα Χωριά SOS δεν δέχονται παιδιά που η οικογένειά τους είναι απλώς φτωχή. Γι' αυτές τις οικογένειες υπάρχει πρόγραμμα στήριξης στο σπίτι. Αλλά η απόλυτη φτώχεια δεν πάει σχεδόν ποτέ μόνη της. «Ηρθε ένα κοριτσάκι εδώ και νόμιζα πως έχει πρόβλημα. Τριών χρόνων, δεν ήξερε ούτε 15 λέξεις», λέει η κοινωνική λειτουργός. «Το είδαν οι γιατροί και είπαν πως η υγεία του είναι μια χαρά. Ο μπαμπάς του στις λαϊκές, η μαμά του τυφλή, το είχαν εγκαταλείψει το παιδί. Οταν δεν σου μιλάει κανείς, πώς να μάθεις λέξεις;». Η φτώχεια οδηγεί στην παραμέληση, ακόμα και στην κακοποίηση. Κάποιοι άνθρωποι, πριν φτάσει το παιδί τους εκεί, διαλέγουν την άλλη λύση. Οσο ακραία κι αν φαίνεται σ' εμάς.

«Εβγαινα απ' το Χωριό να πάρω γάλα για τα δικά μου τα παιδιά», λέει η κυρία Μαρίνα. «Στην κεντρική πύλη ήταν μια γυναίκα μ' ένα κοριτσάκι. Δεν ήξερε ότι εγώ είμαι μητέρα SOS, δεν με είδε καν. Κρατούσε το παιδί της όρθια και του μιλούσε. «Μη νομίζεις πως η μαμά δεν σ' αγαπάει. Σε λατρεύει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι εδώ...». Νόμιζε πως θα μπει μέσα, θα βρει κάποιον να αφήσει το παιδάκι και θα φύγει». Η κυρία Μαρίνα κρατάει με το χέρι της το μέτωπό της. Οσα χρόνια κι αν είσαι εδώ, μερικά πράγματα δεν τα συνηθίζεις ποτέ. «Το κρατούσε απ' το χέρι», λέει. «Κι αυτό δεν μιλούσε. Μόνο είχε σηκώσει το κεφαλάκι του και την κοίταζε. Δεν ξέρω τι έγινε μετά. Εφυγα. Είχα να πάρω γάλα στα δικά μου τα παιδιά».

ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ: Κουραμπιέδες με αμύγδαλο

Νά που έφτασε και η ώρα για τους κουραμπιέδες !! Πως πέρασε ο καιρός φέτος... Ούτε που το κατάλαβα(με) πως φτάσαμε στα Χριστούγεννα. Με μεγάλη χαρά λοιπόν σας γράφω αυτή την πολύ καλήσυνταγή της γιαγιάς μου που την θυμάμαι έτσι ακριβώς από παιδί. Λοιπόν, ενώ συνήθως αλλάζω λίγο τις συνταγές που χρησιμοποιώ, αυτή την συνταγή όπως και την συνταγή της βασιλόπιτας της... πεθεράς της πεθεράς μου, τις έχω αφήσει ανέγγιχτες. Είναι και οι δύο "τέλειες". Οσον αφορά το βούτυρο η πιό συντηρητική εκδοχή είναι να χρησιμοποιήστε Eλληνικό φρέσκο βούτυρο Μινέρβα (καλό) η Δανικό Lurpak, η γαλλικό President. Eγώ προτιμώ να το βάζω μισό μισό με μαγειρικό βούτυρο αγελάδος (το γνωστό κίτρινο σε πλαστικά η και γυάλινα βαζάκια). Ετσι έχει περισσότερο άρωμα βουτύρου χωρίς να γίνεται πολύ έντονο...

Τέλος, οι οδηγίες για το ψήσιμο δίνονται στο τέλος της συνταγής! Τολμήστε τους! Καλή επιτυχία και Χρόνια Πολλά!...και να περιμένετε την επόμενη Δευτέρα την συνταγή της βασιλόπιτας που θα έχει μέσα και ολίγη αμυγδαλόψιχα ...

Η φωτογραφία είναι της κυρίας Γκόλφως η οποία είναι από τους πιο δημιουργικούς ανθρώπους της κοινότητας της ιστοσελίδας www.sintagespareas.gr, όπου πολλοί, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, με αγάπη πραγματική προς την μαγειρική, συνεισφέρουν τις συνταγές, τις συμβουλές, τις παρατηρήσεις και, βεβαίως, και τις φωτογραφίες τους.

ΥΛΙΚΑ

(120 κομμάτια περίπου)

900 γρ. φρέσκο βούτυρο

150 γρ. ζάχαρη

1 κρόκος αυγού

1 κουταλάκι μπέικιν-πάουντερ, λίγο γεμάτο

5 κουταλιές κονιάκ (50 γραμμ)

450 γρ. αμύγδαλα άσπρα, ελαφρά καβουρντισμένα

1,5 κιλό αλεύρι για κάθε χρήση

1/2 κιλό ζάχαρη άχνη για πασπάλισμα, και λίγο ανθόνερο.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Πρώτα χρησιμοποιήστε τον πολυκόφτη (μουλινέτα) και χτυπήστε τη ζάχαρη να γίνει σκόνη (αν σας δυσκολεύει μπορείτε να  χρησιμοποιήσετε και άχνη). Μετά, χτυπήστε ρίχνοντας λίγα-λίγα τα αμύγδαλα στη μουλινέτα ώστε να κοπούν χοντρά προσέχοντας να μη γίνουν σκόνη.

Λιώστε το βούτυρο σε ένα μπολ στο φούρνο η σε ένα κατσαρολάκι και στη συνέχεια χτυπήστε με τον αναδευτήρα ενός μίξερ χεριού το φρέσκο βούτυρο και τη ζάχαρη (ή μέσα σε ένα κάδο του μίξερ) μέχρι το μείγμα να ασπρίσει καλά (περ. 5 λεπτά).

Προσθέστε στο μπολ τον κροκο αυγού, το κονιάκ και τα αμύγδαλα. Αφού ανακατευτούν καλά τα υλικά, βγάλτε τον αναδευτήρα και αρχίστε να προσθέτετε σιγά-σιγά το αλεύρι, και το ανακάτεμα και ζύμωμα μόνο με τα χέρια.να γίνει μια ζύμη που να δουλεύεται εύκολα. Για να δείτε αν το αλεύρι είναι αρκετό η θέλει ακόμα λίγο πάρτε λίγη ζύμη στα χέρια σας και προσπαθείστε να πλάσετε έναν κουραμπιέ. Αν δείτε ότι “σκάει” στις άκρες σημαίνει ότι θέλει και λίγο ακόμα βούτυρο. Προσθέστε λίγο λυωμένο βούτυρο ακόμα και ζυμώστε πάλι λίγο να ανακατευτεί το μείγμα. Πλάθετε τους κουραμπιέδες και τους βάζετε σε βουτυρωμένο ταψί. Τους ψήνετε στους 190 βαθμούς για 23’- 25' περίπου.

Συνεχίστε να προσθέτετε αλεύρι μέχρι 

Μόλις τους βγάλετε αφήστε να κρυώσουν σε ένα άλλο ταψί και μετά ραντίστε τους με ανθόνερο. Όταν περάσει λίγη ώρα και οι κουραμπιέδες δεν έχουν υγρασία από το ανθόνερο ρίξτε τους άχνη με ένα ψιλό σουρωτήρι αφού τους τοποθετήσετε στην τελική πιατέλα στην οποία έχετε φροντίσει να ρίξετε άχνη ζάχαρη σε όλη την επιφάνεια της για να πάει και από κάτω στους κουραμπιέδες Συνεχίστε με την άχνη και στους υπόλοιπους κουραμπιέδες που θα τους βάζετε επάνω στους προηγούμενους, μέχρι να φτιάξετε 3 - 5 στρώσεις σε σχήμα πυραμίδας ! 

Για το ψήσιμο των κουραμπιέδων καλύτερα είναι να δοκιμάσετε πρώτα λίγους σε ένα ταψί με καμιά 20αριά κομμάτια. Αν "καθήσουν" κατά τη διάρκεια του ψησίματος τότε προσθέστε λίγοακόμα αλεύρι στη ζύμη. Αφήστε να κρυώσουν καλά και δοκιμάστε τους αν θέλουν παραπάνω η λιγότερο ψήσιμο (πρέπει να είναι τραγανοί). Αν χρησιμοποιήσετε μαύρο ταψί να προσέξετε να μην σας αρπάξουν από κάτω γιατί σε ταψί με χρώμα γαλβανισμένο ψήνονται λιγότερο. Για την άχνη ζάχαρη που θα τους βάλετε στο τέλος να προσέξετε να έχουν κρυώσει καλά γιατί διαφορετικά θα κάνουν "λεκέδες" από πάνω. Επίσης προσέξτε το αμύγδαλο όταν το κόψετε να μείνει χοντρούτσικο ενώ μπορείτε να  χρησιμοποιήσετε και αμύγδαλα με την φλούδα τους αρκεί να έχουν  καβουρντιστεί προηγουμένως (30 λεπτά στον φούρνο στους 120 -130 βαθμούς).

Χριστούγεννα 2011

Πεθαμένα κλαδιά
για την διακόσμηση των ημερών.
Νεκρά τριαντάφυλλα, κόκκινα
που μαύρισαν,
άσπρα που κιτρίνισαν,
κρεμασμένα ανάποδα στον τοίχο,
σαν πορτρέτο των ημερών
που φέύγουν.
Η αγωνία μου
στολίδι στο πουθενά - δηλαδή, εκεί
όπου στέκεται μόνιμα, γονυπετής!
τα τελευταία εκατό χρόνια
(ελπίζοντας ότι υπήρξα και πριν τη γέννα μου)
περιμένοντας το έλκυθρο του Santa Claus
ή το καραβάκι τ' Άη Νικόλα.
Οι θάλασσες, τώρα, είναι άδειες
από κίνηση,
και τα βουνά αχιόνιστα.
Έχω λαχτάρα να φωνάξω, σιωπώντας:
"Είναι κανείς εδώ;"

Της ... πενθεράς!

Συναντιούνται δύο φίλοι:                                                  
                                                                         
-Τι έγινε ρε, καλά?                                                       
- Άσε ρε, πέθανε η πεθερά µου.                                            
- Σώπα! Τί είχε?                                                          
- Μαλακίες µωρέ, ένα κτήµα στο χωριό.                                     
- Όχι ρε, σε ρωτάω αν είχε κανά πρόßληµα.                                  - Ναι µωρέ, δεν ήτανε γραµµένο στο κτηµατολόγιο και τρέχουµε.             
- Ρε µαλάκα, σε ρωτάω από τι πέθανε.                                       - Προχτές το µεσηµέρι µωρέ, δεν είχαµε φαγητό, ßγήκε να πάει στο χασάπη να πάρει κανά κρέας και την πάτησε αυτοκίνητο.                               
- Όχι ρε την καηµένη!!! Και τί κάνατε?                                     - Τι να κάνουµε, φάγαµε µακαρόνια!!!!

ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ: Κίμ Ιλ-Γιόνγκ (1941 ή 2 - 2011)

Ο Κιμ ιλ Γιόνγκ, 70, ο ιδιόρρυθμος και ζώντας σε απομόνωση κομμουνιστής δικατάτορας της Βόρειας Κορέας, πέθανε το περασμένο Σάββατο 17 Δεκεμβρίου, από ανακοπή καρδιάς, καθώς ταξίδευε με τρένα σε περιοχή κοντά στην Πιονγιάνγκ, όπως ανακοίνωσε σήμερα το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων της χώρας. Ήταν πολλαπλών αξιωμάτων: Ανώτατος Ηγέτης της Λαικής Δημοκρατίας της Κορέας (Βόρειος Κορέα). Γενικός Γραμματέας του Εργατικού Κόμματος της Κορέας. Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Άμυνας της Βόρειας Κορέας. Και Ανώτατος Διοικητής του Λαϊκού Στρατού της Κορέας - του 4ου μεγαλύτερου, σε αριθμό στρατιωτών και τεχνολογικό εξοπλισμό, στρατού στον κόσμο.

"Διατήρησε τη χώρα του στο χείλος της πείνας και της κατάρρευσης, εξαφάνισε σε γκούλαγκς πολίτες που χαρακτηρίζονταν μη νομοταγείς, ή που διαφωνούσαν με το απολυταρχικό του καθεστως, και μετέτρεψε τη Βόρειο Κορέα σε πυρηνκή υπερδύναμη", γράφει σήμερα η New York Times.

Επέβαλε να τον φωνάζουν "ο αγαπημένος μας ηγέτης". Κάθε τι που τον αφορούσε, παραμένει μέχρι τώρα συγκεχυμένο. Από την ημερομηνία γεννήσεώς του, μέχρι και τα πραγματικά αίρια του θανάτου του. Πολλές έγκυρες εφημερίδες της Δυσης, γράφουν σήμερα ότι η ανακοίνωση για ανακοπή καρδιά μέσα σ' ένα τρένο "δεν μοιάζει αληθής".

Δεν θα λείψει σε κανένα. Ισως παρά μόνο στην Κίνα, τον μόνο σύμμαχό του, που τον χαρακτήρισε "μεγάλο και οραματιστή ηγέτη".

IN MEMORIAM Cesaria Evora, 1941-2011

H Σεζάρια Έβορα, τραγουδίστρια από τον Κάπο Βέρντε (Πράσινο Ακρωτήρι), που ήταν γνωστή ώς "η ξυπόλυτη ντίβα", αφού πάντοτε ηταν χωρίς παπούτσια, ακόμα και επάνω στις πιο ονομαστές πίστες και αίθουσες συναυλιών του κόσμου, έφυγε από τη ζωή σήμερα 17 Δεκεμβρίου, σε ηλικία 70 ετών. Πέθανε στο Σάο Βιθέντε, στη πατρίδα της, από καρδιακή ανεπάρκεια. Σταμάτησε τις δημόσιες εμφανίσεις της τον περασμένο Σεπτέμβριο λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας. Ηταν υπερτασική, καί κάπνιζε πολύ.

Την ανακάλυψε ένας Γάλλο στο Κάπο Βέρντε το 1988 και την έπεισε να τον ακολουθήσει στο Παρίσι για να ηχογραφήσει εκεί το πρώτο της άλμπουμ. Ξυπόλυτη ταξίδεψε. Ξυπόλυτη μπήκε και στο στούντιο. Ο δίσκος κυκλοφόρησε με αυτόν τον τίτλο, La Diva Aux Pieds Nus, δηλαδή Η Ξυπόλυτη Ντίβα.

Η πιο μεγάλη της επιτυχία ηταν το Sodade, το οποίο θα απολαύσουμε εδώ, από συναυλία της Σεζάρια Εβορα το 2004, εκεί όπου ξεκίνησε  σταδιοδρομία της, στο Παρίσι.

Η επιθυμία τού να είσαι ο εαυτός σου (μετά τον Κάφκα)

Εάν μπορούσες να γίνεις ένας ιππέας
που μέσα σε ανέμους και βροχές ιππεύει χωρίς σέλα
ένα διάφανο άλογο
μόνιμα ραπισμένο
από την ταχύτητα του αναβάτη του
αν μπορούσες να καλπάσεις δυνατά
μέχρι τα ρούχα σου να ξηλωθούν και να χαθούν
γιατί δεν έχεις ανάγκη τα ρούχα
μέχρι να κοπούν τα χαλινάρια
γιατί δεν έχεις ανάγκη τα χαλινάρια
μέχρι η σκιά σου να χαθεί μακριά πίσω σου
γιατί δεν έχεις ανάγκη τη σκιά
τότε ίσως να δεις το τοπίο της εξοχής
όχι σαν τοπίο εξοχής
αλλά σαν μια χούφτα αέρα
εάν μπορούσες μόνο ν' αφήσεις το άλογο μακριά πίσω σου
και να ιππεύσεις τον εαυτό σου.

Του Όμηρου Αριτζή, από την δίγλωσση συλλογή "Ηλιακά και άλλα ποιήματα".

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μεσήλικες αστυνομικοί!

Ένας άνθρωπος. μικροέμπορας, επαγγελματίας, πωλητής, τεχνικός, κλπ, βγάζει από τη δουλειά του, αφαιρουμένων των εξόδων, άς πουμε 100 ευρω τον μήνα. Από αυτά, πληρώνει στο κράτος, άμεσα, μόνο για ΦΠΑ, άς πουμε κατα μέσο όρο 20%, ποσό 200 ευρω.
Δηλαδή: Χρειάζονται 10 τέτοιοι σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι, για να συνεισφέρουν με την εργασία τους, τα 2000 ευρω τον μήνα που μπορεί να παίρνει τώρα ένας δημόσιος υπάλληλος που το σύγχρονο ελληνικό κράτος του επέτρεψε να βγεί σε πρόωρη σύνταξη, από τα 50-55 του χρόνια.

Διαβάστε και το άρθρο που δημοσιεύει σήμερα στην "Καθημερινή", ο φίλος μου Πάσχος Μανδραβέλης, γύρω από το ίδιο θέμα, αλλά σε ... άλλη διάσταση!

Tου Πασχου Μανδραβελη

Σε αμερικανικές ταινίες συχνά-πυκνά βλέπουμε το ίδιο τροπάρι. Αστυνομικοί των οποίων η ηλικία έχει περάσει, τσακώνονται με τον προϊστάμενό τους, ο οποίος θέλει να τους πάρει από τον δρόμο και να τους αναθέσει δουλειά γραφείου. Αμερικανικές μυθοπλασίες θα πει κάποιος· σιγά μην προτιμούν κάποιοι τους κινδύνους της περιπολίας, από μια εύκολη δουλειά γραφείου.
Πιθανότατα να πρόκειται για τη φαντασία των σεναριογράφων. Ομως η πραγματικότητα είναι ότι πουθενά σχεδόν στον κόσμο οι αστυνομικοί δεν συνταξιοδοτούνται στα πενήντα τους, έτσι ώστε να έχουν χρόνο για να κάνουν άλλες δουλειές, ή και απάτες όπως αποκαλύφθηκε προσφάτως με τον 54χρονο συνταξιούχο αστυνομικό που δήλωνε πατέρας δεκαεννέα (!) παιδιών για να εισπράττει επιδόματα πολυτέκνων.
Αν επισκεφθεί κάποιος ένα αστυνομικό τμήμα θα διαπιστώσει κάτι παράδοξο. Δεν υπάρχουν μεσήλικες αστυνομικοί. Παιδιά που μπορούν να προσφέρουν πολλά στο έργο της αστυνόμευσης χαραμίζονται βροντώντας σφραγίδες σε άχρηστα κατά κανόνα χαρτιά. Αντί να εξορθολογιστεί η λειτουργία των σωμάτων ασφαλείας, το σύστημα παράγει διαρκώς νέους συνταξιούχους.
Αλλά πώς να εξορθολογιστεί ένα σύστημα όταν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη (με δημοκρατικές περγαμηνές, τρομάρα μας!) αποκρύπτει ως εθνικό μυστικό τον αριθμό των αστυνομικών που είναι αποσπασμένοι στην προστασία ιδιωτών; Τον περασμένο μήνα ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Συμεών Κεδίκογλου κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή ζητώντας να μάθουμε όλοι πόσους πληρώνουμε για την ασφάλεια προσώπων. Ο κ. Χρήστος Παπουτσής αφού ξόδεψε δύο σελίδες εξηγώντας τη διαδικασία παροχής αυτού του προνομίου κατέληξε στο εξής εξωφρενικό: «Σε ό,τι αφορά τα αιτούμενα στοιχεία για τον αριθμό των διατιθέμενων αστυνομικών... σας ενημερώνουμε ότι αυτά μεταβάλλονται συνεχώς... Οπως είναι ευνόητο τα στοιχεία αυτά δεν είναι ανακοινώσιμα για λόγους ασφαλείας, αφού είναι δυνατόν να λάβουν γνώση αυτών τρίτα πρόσωπα». Υπογραφή: «Ο υπουργός, Χρήστος Παπουτσής».
Τόσο καλά! Εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες δεν πρέπει να ξέρουμε καν πόσους αστυνομικούς πληρώνουμε για να υπηρετούν ανθρώπους που κατά κανόνα μπορούν να πληρώσουν από τη δική τους τσέπη τις υπηρεσίες ασφάλειας. Τόση αναίδεια και τόσος σοσιαλισμός από έναν άνθρωπο που το 2009 σχίστηκε να μην παγώσουν οι συντάξεις άνω των 2.000 ευρώ. Αλλά, σ’ αυτόν τον τόπο, ποιος έχασε την ντροπή του για να την βρει ο κ. Παπουτσής;

Δελφίνι-δελφινάκι...

Ένα απίστευτα χαριτωμένο δελφίνι μόλις 10 ημερών βρέθηκε από περαστικούς στην παραλία του Montevideo , στην Uruguay . Το μωρό δελφίνι περιθάλφθηκε και τώρα είναι υγιέστατο!

* Συνεισφορά στο filoftero από τον Φάνη. Που ειναι πολύ τρυφερή ψυχή.

Μανιφέστο οπισθοδρόμησης από τον Δημήτρη Ρέππα

Του
ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ*

Είναι δύσκολο να προσπεράσει κανείς το νόημα της συνέντευξης του Δημήτρη Ρέππα στο Βήμα της Κυριακής (11/12/2011). Και είναι ακόμη πιο δύσκολο να μη σταθεί σθεναρά απέναντι. Στην εποχή της αδράνειας και της κρίσης που βιώνουμε, κάθε στάση που υπερασπίζεται τις πηγές της κακοδαιμονίας, δηλαδή το κλειστό και αδιάρρηκτο κομματικό σύστημα, μας κρατάει καθηλωμένους στο παρελθόν.

Από τη συνέντευξη Ρέππα προκύπτει ότι η εξουσία στην Ελλάδα έχει αυτονόητα κατανεμηθεί. Και ότι οι φορείς του αποτελέσματος αυτής της κατανομής είναι επίσης αυτονόητοι. Συνεπώς, όλοι οι άλλοι στερούνται του δικαιώματος της αντίθετης γνώμης, της αναζήτησης διεξόδου και της θεμελίωσης νέων σχέσεων.

Τα παραπάνω αποτελούν την επιβεβαίωση της προσήλωσης στο παρελθόν, την ανησυχία των εκφραστών των μηχανισμών εξουσίας μπροστά σε κάθε μεταβολή, τον εναγκαλισμό με την ακινησία. Μια τέτοια στάση, πέρα από το ότι στερείται πολιτικής ηθικής στο δημοκρατικό και ελεύθερο σύστημα σχέσεων όπου ζούμε, αποτελεί και διακήρυξη οπισθοδρόμησης. Που μάλιστα περήφανα αυτοπροβάλλεται.

Μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και περισσότερο επείγουσα η εναντίωση στο παλαιό σύστημα σχέσεων και εξουσίας. Τα δύο μεγάλα κόμματα, αυτά τα δραματικά κλειστά συστήματα εξουσίας, δεν έχουν τίποτα πλέον να προσφέρουν. Η αναγκαιότητα νέων πολιτικών σχημάτων είναι στη σημερινή Ελλάδα αίτημα δημοκρατίας και ελευθερίας. Αυτό για να προκύψει προϋποθέτει, απέναντι στην εξουσία του ενός, ο άλλος – ο κάθε άλλος, ο ένας, ως αυτοπροσδιοριζόμενη ελεύθερη συνείδηση – να γράψει το μανιφέστο του εαυτού του. Προσπερνώντας κάθε ειρωνεία και χλεύη.

Κατά τα άλλα, με εξαιρετικό ενδιαφέρον θα διάβαζα το μανιφέστο του Δημήτρη Ρέππα.

 * Πολιτικός επιστήμων. Ιδρυτής της εταιρείας στρατηγικού σχεδιασμού και επικοινωνίας "Λέγειν & Πράττειν".

ΣΗΜ: Η συνέντευξη του Ρέππα έχει τίτλο "Μόνο ψώνια θα έφτιαχναν νέο κόμμα", και μπορείτε να την διαβάσετε στο http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=434328&wordsinarticle=%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%ad%ce%bd%cf%84%ce%b5%cf%85%ce%be%ce%b7%3b%ce%a1%ce%b5%cf%80%cf%80%ce%b1.

Ο συνδικαλιστής που κήρυξε αντάρτικο...

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ Νίκος Φωτόπουλος είναι ο πλέον προβεβλημένος και μαχητικός συνδικαλιστής της μεταμνημονιακής Ελλάδας.

Δίνοντας μάχες οπισθοφυλακής και νιώθοντας προδομένος από το ΠΑΣΟΚ το οποίο υπηρετεί από το 1978, ο συνδικαλιστής της ΠΑΣΚΕ επιχειρεί να αποστασιοποιηθεί από τους διάσημους προκατόχους του, τύπου Πιπεργιά και Μπάκουλη, που κατέβαζαν για ψύλλου πήδημα τους διακόπτες βυθίζοντας την χώρα στο σκοτάδι και προκαλώντας την αγανάκτηση των πολιτών.
Δηλώνει ότι νοιάζεται για τον φτωχό και ανήμπορο Ελληνα, διαβεβαιώνει ότι δεν θα κατέβει ποτέ για βουλευτής, όπως τόσοι και τόσοι συναδέλφοί του στην ΠΑΣΚΕ, αλλά δεν εγκαταλείπει την παλιά πασοκική τακτική να θεωρεί τη ΔΕΗ μαγαζί του και να θέλει να έχει λόγο στη διοίκηση της μεγαλύτερης επιχείρησης της χώρας. Οπως τον σκιαγραφεί ο σύντροφός του στο ΠΑΣΟΚ Νίκος Μπίστης σε πρόσφατο άρθρο του (protagon.gr): «Πολιτικά λίγο πρωτόγονος και φανατικός στις απόψεις του, αλλά λαμόγιο δεν είναι, ούτε συνδικαλιστής σαλονιού. Τι είναι; Ενας τροτσκιστής του 21ου αιώνα, που επειδή δεν υπάρχουν πια τροτσκιστικές ομάδες εισέδυσε στο ΠΑΣΟΚ. Τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Τρότσκι, τον Αρη Βελουχιώτη, τον Τσε και τον Ανδρέα Παπανδρέου έχει στο γραφείο του».

Ό,τι αντέχω, μια νοερά προσευχή...

Με καθυστέρηση μεγάλη, και με την άδειά του, ελπίζω, αναδημοσιεύω επιστολή του καλού φίλου (και ας μην έχουμε βρεθεί ποτέ κατ' ιδίαν, αλλά συμπλέουμε, χρόνια τώρα, ραδιοφωνικά και ιντερνετικά), Θοδωρή.

"Καλησπέρα  φίλε Χρήστο.

Έχω καιρό να  σου γράψω  και  το κίνητρο μου  αυτή την φορά είναι  ίσως  θλιβερό , κατ’αρχάς  ήλπιζα  να  κάνεις  κάποιο  posting   στο  blog σου  Φιλόφτερο  στην μνήμη  του  σκηνοθέτη Ντίνου Κατσουρίδη  που έφυγε  στις 28/11/2011 καί που εκτός των άλλων  και  πέρα  του μεγάλου έργου του  είναι  και Κυπριακής καταγωγής  , οπωσδήποτε εσύ αποφασίζεις  τι θα γράφεις απλά  κάνω μια επισήμανση , στην συνέχεια  συγκλονίστηκα  όταν  σήμερα  έμαθα μια είδηση  που δεν  πέρασε  ούτε στα ψιλά  των εφημερίδων μας και αφορά  τον πολιτισμό που συναντάς στο εξωτερικό  ακόμα και στο γήπεδο , αναφέρωμαι  στο τι έγινε την  προγούμενη Κυριακή  στο γήπεδο  Ντε Καίπ  του Ρόττερνταμ  κατά την διάρκεια  του μεγάλου ντέρμπυ του ολλανδικού πρωταθλήματος  Φέγιενορντ – Αιντχόβεν  όταν  γύρω  στο 11ο λεπτό της  συνάντησης  όλοι μα όλοι οί  φίλαθλοι  και των δύο ομάδων ! σηκώθηκαν ανεμίζωντας τα  κασκώλ των ομάδων τους  παραμερίζωντας  για λίγο την αντιπαλότητα  τους  χειροκροτώντας  και τραγουδώντας  το  περίφημο “ You’l  never walk alone “ και γιατί όλα  αυτά  ? μα  προς  τιμή  ενός  60χρονου οπαδού της  τοπικής ομάδας της  Φέγιενορντ  του Κου  Ντουέν Βον Σουιλέκομ  ( ελπίζω να το προφέρω σωστά ) ό οποίος  πριν από  λίγο  καιρό του διεγνώσθει καρκίνος  σε τελικό στάδιο και οί γιατροί του δίνουν 6-7  εβδομάδες  ζωής !! και του οποίου ή τελευταία επιθυμία  ήταν  να  δεί  μια τελευταία  φορά  την ομάδα του  πρίν “ φύγει “ , και  επειδή τόσο  αυτός  όσο και ή σύζυγος του είναι  άνεργοι τα  εισιτήρια  τους εδώθησαν δωρεάν  αλλά  βέβαια  το αποκορύφωμα  ήταν  το ομαδικό  χειροκρότημα  μαζί με  το τραγούδι  κατά την διάρκεια  του αγώνα  τόσο  από τους φίλους  της ομάδας όσο  και από  τους  αντιπάλους ! και αναρωτιέμαι  αν   θα  δούμε  κάποτε  ανάλογες  σκηνές  στα  ελληνικά  γήπεδα  ενθυμούμενος  και  τα  πρόσφατα  ρεζιλίκια  των οπαδών του Π.Α.Ο.Κ. που δεν  σεβάστηκαν ούτε το ενός λεπτού σιγή  στην μνήμη  του  Gary Speed  πρίν το παιχνίδι  ανάμεσα  στην Tottenham και τον Π.Α.Ο.Κ. 

Ευχαριστώ.
Θοδωρής Αγγελίδης ".

Θοδωρή μου. Για τον Ντίνο Κατσουρίδη έχεις δίκιο, αλλά πραγματικά δεν είχα τι να γράψω για αυτόν. Ηταν, και ειναι στη καρδιά μου σαν ένας άνθρωπος της τέχνης που πλούτισε τη ζωή μου, τη σημάδεψε. Τον είχα συναντήσει κάποτε στη Κύπρο, σε ένα σπίτι χωριάτικο, κάπου στην Καρπασία, όπου με΄είχε πάρει μια θειά μου, που μάλιστα έλεγε ότι είμσταν και συγγενείς, όχι μακρυνοί.

Ισως ναναι και το άλλο, βρε Θοδωρή: Φύγανε τόσοι πολλοί φέτος, που με έχει λυγίσει το βάρος της θλίψης. Κι η έκφρασή μου, σαν ναχει παραλύσει, φίλε. Ο,τι αντέχω να προσφέρω, είναι μια νοερά προσευχή. Ίσως κι ένα δάκρυ.

Για το ποδόσφαιρο, τώρα. Και την ηθική που ... θα έλεγα απωλέσαμε, αλλά δεν ειμαι σίγουρος άν την είχαμε ποτέ. Οι "ψυχροι Ευρωπαίοι", αποκαλύπτουν μια θερμή καρδιά, αλλά και εδω δεν ειμαι σίγουρος εάν η προέκταση μιας ωραίας πράξης είναι εκεί που κουρνιάζει ο Πολιτισμός (διότι και αυτοί έχουν πιθηκίσει άπειρες φορές στις κερκίδες), ή άν απλώς είναι ωραία αναλαμπή, λίγων.

Οπως και νάχει, όμως, ακόμα και τούτες οι μικρές φωτοβολίδες ανθρωπιάς, σε μας είναι ανύπαρκτες.

Άστα, ρε Θοδωρή. Δεν ωφελεί ούτε να τα λέμε πιά, ούτε και να "λογοτεχνίζουμε"(!), όπως εγω, τον πόνο μας. Σήμερα, στον ζόφο, επιλέγω να χαμηλώσω τη φωνή μου, και να λιγοστέψω τα λόγια της.

Νασαι καλά.

Η λεζάντα που γυρεύαμε



 "Ας γκρεμίσουμε πρώτα τα τείχη από μέσα μας..."

Στην Εύα Αγγελοπούλου ανήκει η λεζάντα που επιλέξαμε για την φωτογραφία μας αυτήν. Η επόμενη έχει ήδη αναρτηθεί στη στήλη δίπλα.

Φωτογραφίες και βιογραφίες

Τα ερωτικά μας όνειρα συντηρήθηκαν
από τις αμετάβλητες φωτογραφίες
των γυναικών που είχαμε αγαπήσει.
Τα πολιτικά μας όνειρα νικήθηκαν
απ' τις μεταβαλλόμενες βιογραφίες
των ηγετών που κάποτε μας είχαν πείσει.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

Οι καλοί φίλοι είναι σαν το καλό κρασί

Ενα από τα ωραιότερα κείμενα που διάβασα τελευταία. Αποό τον Μαικήνα, στο "Εν χορδαίς και οργάνοις", από τα blogs του capital.gr

Στη ζωή μου ευτύχησα να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους. Πολλοί με ενθουσίαζαν, λιγώτεροι πάλι με γοήτευαν, συχνά μέχρι σημείου πλάνης, οι πολλοί πέρασαν αδιαβάθμητοι, ενώ τέλος λίγοι βαθμολογήθηκαν με κακό βαθμό. Ο λόγος ήταν μια εκ φύσεως καλοπροαίρετη στάση που είχα για τους ανθρώπους. Δεν συγχωρούσα πραγματικά, όμως  με μια θυμόσοφη διάθεση έλεγα αυτά συμβαίνουν στη ζωή.  
Περνώντας τα 50 βρέθηκα να κάνω πάλι έναν απολογισμό.  Το αποτέλεσμα απογοητευτικό. Εχθρός της συμβατικότητας προτιμούσα να ξεκόβω διακριτικά παρά να συντηρώ πεθαμένες καταστάσεις. Ποιός το κάνει άλλωστε; Η αποθήκη των φίλων σχεδόν άδεια.
Οι φίλοι όμως υπάρχουν. Κι αν δεν το γνωρίζουμε, η ζωή έχει το τρόπο της να μας το θυμίσει.
Έτσι έγινε και με εμένα. Ένα φοβερό τροχαίο και τρεις μήνες στην εντατική μου το έδειξαν. Κάποιοι εμφανίστηκαν απρόσμενα μετά απο χρόνια. Το ίδιο σιωπηλά ξαναέφυγαν χωρίς να θέλουν να εισπράξουν την οφειλόμενη ευχαριστία. Οι καινούργιοι, γιατί μια περιπέτεια σε φέρνει με δύμαμη κοντά σε ανθρώπους, και όσοι απ τους παλιούς μου απέμειναν εκφράζουν αυτά που έμαθα τα δύσκολα χρόνια. Έχοντας φτάσει κοντά στο τέρμα έμαθα να εκτιμώ εξίσου τα πιο απλά με  τα πιο περίτεχνα αρκεί να έχουν κάποια ουσία, κάποια σχέση με την πραγματική ζωή.
Μα πάνω απ΄όλα απολαμβάνω το αντάμωμα με παλιούς γνωστούς  που κι αυτοί όπως και εγώ έχουν αρχίσει να γερνάνε.  Πολλούς τους βρήκα ξαναχτίζοντας κυριολεκτικά τη ζωή μου. Άνοιξα παλιές ατζέντες, είπα εδώ είμαι, πιο ζωντανός παρά ποτέ.  Είναι αλήθεια πως το Facebook με έφερε κι αυτό κοντά σε πολλούς.
Κι αν κάτι απολαμβάνω είναι που μπορώ να δώ πώς σκέφτονται, πως αντιδρούν όχι μόνο στα μεγάλα αλλά και στα μικρά, κυριώς στα μικρά. Και τι ευτυχία  Θεέ μου, όταν τους βλέπεις να γερνάνε όμορφα, να έχουν την πατίνα και τη μεστή γεύση του χρόνου. Σαν το παλιό κρασί πρέπει να απολαμβάνουμε το δώρο αυτό. Τους φίλους που ακόμα και μακριά τους χαιρόμαστε, αφού η αύρα τους δεν υπακούει στο περιορισμό του χώρου,  της απόστασης και του χρόνου.  
Δεν είμαστε μόνοι!


ΜΑΙΚΗΝΑΣ

Για όσα συμβαίνουν (ή δεν συμβαίνουν) στην πολύπαθη 'ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"...

ΚΕΙΜΕΝΟ της συναδέλφου μου

ΑΝΤΑΣ ΨΑΡΡΑ, με τίτλο

"ΟΛΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΑ"

Ήδη συμπληρώνεται ένας σεβαστός αριθμός  συναδέλφων και άλλων εργαζόμενων στην εφημερίδα που είτε εκδιώχθηκαν είτε αναγκάστηκαν να  αποχωρήσουν απλήρωτοι και κάποιοι ακόμα και λοιδορούμενοι από διάφορους καλοθελητές. Όλοι θυμούνται ακόμα την απόλυση με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς των πρώην διευθυντών. Σήμερα μια ιδιόμορφη παρέα συντακτών και συνταξιούχων υψηλόμισθων δημοσιογράφων με χαρακτηριστικά εθνικής τρόικας ελέγχει και προσδιορίζει την εφημερίδα…πάντα βέβαια με τις εντολές της βασικής μετόχου της εταιρείας. Με αδιαμφισβήτητο το όπλο της μόνης επιχειρηματικά ανεξάρτητης και πολυφωνικής, όπλο που σφετερίστηκε η σημερινή ηγεσία σαν ιδιοκτησία της, η Ε πορεύεται τους τελευταίους μήνες κυρίως με τη δύναμη της αδράνειας. Την ανεξαρτησία και την ποιότητα της εφημερίδας όμως την εξασφάλισαν μέσα στα 36 χρόνια όλοι όσοι την συγκρότησαν, όσοι δούλεψαν σε αυτήν και όσοι την εμπιστεύτηκαν. Αυτό το έργο όμως μοιάζει να «κατεβαίνει» από τις αίθουσες και κυρίως από τα περίπτερα.

 Η Ελευθεροτυπία σήμερα έχει πολλά κοινά με την κατάσταση που ζούμε στη χώρα μας. Περνάει μια σκληρή οικονομική κρίση που εν μέρει οφείλεται στην πολύ κακή διαχείριση ακόμα και στη αλόγιστη σπατάλη (κάτι σαν το  Ελληνικό κράτος), διοικείται και προσδιορίζεται από διευθυντές-διαχειριστές που δεν έρχονται πλέον ούτε στις γενικές συνελεύσεις χωρίς να παρέχουν την παραμικρή διαβεβαίωση στους εργαζόμενους για το άμεσο μέλλον ενώ αποφασίζουν για την πορεία της Ε μέσα στην δική τους οικονομική ασφάλεια τουλάχιστον των συντάξεων που ήδη λαμβάνουν (κάτι σαν τους υπουργούς και πολλούς βουλευτές ). Η σημερινή διεύθυνση της Ε είναι πολύ κατώτερη των περιστάσεων και κάπως ετερόκλητα συγκροτημένη πράγμα που φάνηκε όταν κυριολεκτικά πετάχτηκε έξω ένας από τους πλέον φανατικά δικούς της επιτελάρχες (κάτι σαν την κυβέρνηση συνεργασίας). Στους διαδρόμους χύνονται τόνοι λάσπης από παπαγαλάκια σε βάρος συναδέλφων με επιχειρήματα τύπου προδότες, κηφήνες, αργόμισθοι κλπ (κάπως σαν την συνεχιζόμενη επίθεση στους δημόσιους υπαλλήλους για παράδειγμα). Φτωχαίνει η ύλη της Ε καθημερινά είτε με τις αποχωρήσεις είτε λίγο παλιότερα με το κόψιμο των πλέον πετυχημένων στηλών (κάτι σαν την ύφεση και τη μηδενική ανάπτυξη), εναντιώνεται η διοίκηση στις δικαιολογημένες αντιδράσεις των απλήρωτων εργαζομένων με το επιχείρημα ότι βλάπτουν την εφημερίδα (όπως κάποιοι ισχυρίζονται ότι όσοι κινητοποιούνται βλάπτουν τη χώρα) και τέλος εκλιπαρεί για δάνεια υποσχόμενη ότι θα απολύσει -αν τα πάρει- τους μισούς εργαζόμενους (κάτι σαν το μνημόνιο).

Προς το παρόν βέβαια οι εργαζόμενοι με τους δικούς τους μισθούς δανείζουν υποχρεωτικά την εφημερίδα που χτυπιέται ενάντια στο μνημόνιο τόσο πολύ ώστε ακόμα και οι πολιτικοί της αριστεράς αρνούνται να κατανοήσουν ότι όση αντιμνημονιακή πολιτική και εθνικοπατριωτικά εμβατήρια κι αν προβάλλονται από ένα έντυπο δεν μπορεί να αποτελούν αντίβαρο στην πολύμηνη απλήρωτη εργασία όσων εργάζονται σε αυτό το έντυπο. Οι δυναμικές επισκέψεις στη χαλυβουργεία δεν μπορεί να γίνονται συνεντεύξεις σε σταθμούς και εφημερίδες απλήρωτων εργαζόμενων. Ενώ  είναι «κακοί» ή και ανάλγητοι οι επιχειρηματίες που περιορίζουν μισθούς και προσωπικό για να μη βάλουν το χέρι στην τσέπη ή στα κέρδη τους σε ένα εργοστάσιο όταν πρόκειται για το ίδιο ακριβώς πράγμα που γίνεται σε ένα (φιλόξενο) ΜΜΕ τότε  γίνονται αυτομάτως «κακές» οι τράπεζες και η τρόικα.

Οι εργαζόμενοι έχουν όμως πλέον φτάσει και υπερβεί ακόμα τα όρια της αντοχής τους  για να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν το Gourmet ή τα πολιτικά μανιφέστα όσων διοικούν την Ε ή ακόμα χειρότερα ενώ «δανείζουν» τους μισθούς τους στην Ε ταυτόχρονα να λογοκρίνονται τα κείμενα και οι απόψεις τους. Εχουν φτάσει στα όριά τους με τα συνειδητά ή ασυνείδητα ψέματα περί δανείων στην «φτωχή πλην όμως τιμία» εφημερίδα και το μόνο που μπορούν πια να κάνουν είναι να πάρουν τα πάντα στα χέρια τους ή να αποδεχτούν τη μοίρα που τους επιφυλάσσει η καθημερινή απλήρωτη φθορά μέχρι το οριστικό κλείσιμο. Η επιδίωξη της διοίκησης είναι να φεύγουν λίγοι λίγοι από μόνοι τους μέχρι να γίνει πράξη το σκληρό μνημόνιο και να εκδίδεται η Ε με 100 ανθρώπους. Εξάλλου αυτή είναι και η παγίδα που έχει πείσει πολλούς απελπισμένους και καλοπροαίρετους εργαζόμενους ότι δηλαδή αν είναι υπάκουοι, επιμελείς και δοτικοί θα κερδίσουν μια θέση στον αυριανό… παράδεισο. Πραγματικά ούτε η τρόικα ούτε ακόμα και η κυρία Μέρκελ δεν θα μπορούσε να ονειρευτεί μεγαλύτερη επιτυχία στην εφαρμογή του μνημονίου.

Αντα Ψαρρά