Η συγκλονιστική επιστολή ενός οπαδού των Boston Celtics προς τον αιώνιο εχθρό του, τον μέγα Kobe Bryant.

Όταν έγινε γνωστό στην Αμερική ότι Κόουμπι Βράϊαντ, μπασκετμπολίστας των Λος Άντζελες Λέϊκερς, ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών,  θα αποσυρθεί από την ενεργό δράση στο τέλος της τρέχουσας περιόδου 2015-2016, ένας φανατικός οπαδός των Μπόστον Σέλτικς, o Τζόναθαν Τζέϊκομπσον, έγραψε μία επιστολή στο περιοδικό Basketball, για να πει πόσο μίσησε αυτόν τον μέγα αθλητή του μπάσκετ ο οποίος, όχι λίγες φορές κατατρόπωσε σχεδόν μόνος του Σέλτικς και έγινε ο φοβερός εφιάλτης των οπαδών της ομάδας της Βοστόνης.

Από την άλλη όμως, τα όσα έγραψε ο Τζέϊκομπσεν ίσως νάναι, όπως επισημαίνει το Basketball, μία από τις συγκλονιστικότερες «ερωτικές επιστολές» που θα διαβάσετε ποτέ.

Πράγματι! Και για μας στην Ελλάδα, όπου ο οπαδισμός δεν «θριαμβεύει» μόνο στα γήπεδα αλλά σε μύρια όσα πεδία της ζωής, σκοτώνοντας τον αθλητισμό, δολοφονώντας τον πολιτισμένο διάλογο, ξεφτιλίζοντας την συνεννόηση και την συναίνεση, η επιστολή αυτή ενός «συνηθισμένου ανθρώπου της κερκίδας», ίσως να θέλει να μας πει κάτι, ή μάλλον πολλά.

Μπορεί πολλοί να έχουν διαβάσει την επιστολή στα social media. Εμένα με άγγιξε τόσο, που την μετέφρασα και είπα να την μοιραστούμε.

Αγαπητέ  Kobe Bryant,

Σε μισώ.

Άδικο έχω; Ως οπαδός των Σέλτικς, ήμουν φανατικά εναντίον σου επί δύο δεκαετίες. Πανηγύριζα με τη δική σου στεναχώρια όταν η ομάδα μου σε κέρδισε στους τελικούς του 2008. Ο Πολ Πίερς (παίκτης της Μπόστον τότε) άξιζε το πρωτάθλημα περισσότερο από εσένα. Εσύ, είχε ήδη κατακτήσει τρία «δακτυλίδια». (Το NBA δίνει ένα δακτυλίδι σε κάθε παίκτη της ομάδας που κατακτά το ομώνυμο πρωτάθλημα κάθε χρόνο).

Αλλά φαίνεται πως για σένα τα τρία δεν ήταν αρκετά. Πήρες την εκδίκησή σου, και τελικά κατέκτησες και το 5^ο σου δαχτυλίδι το 2010, σκίζοντάς μου τη καρδιά. Ελπίζω να καταλαβαίνεις ακόμα πόσο τυχερός υπήρξες που σε εκείνο το 7^ο παιχνίδι ο Κέντρικ Πέρκινς (παίκτης των Σέλτικς από το 2004 έως το 2011) δεν μπόρεσε να αγωνιστεί.

Διάβασα την επιστολή σου σήμερα στο Player’s Tribune (δημοφιλές newsletter στο web) και σοκαρίστηκα. Όχι επειδή ανακοίνωσες ότι αποσύρεσαι από το μπάσκετ – το γνωρίζαμε αυτό ήδη. Σοκαρίστηκα για αυτό που η επιστολή σου με έκανε να νοιώσω.

Στο μυαλό μου, σε είχα ταξινομήσει στην ίδια κατηγορία με τον Ντέρεκ Τζέτερ (παλιός, σπουδαίος παίκτης του baseball με τους New York Yankees). Εσείς οι δύο είστε οι αθλητές που εμείς, ως οπαδοί των ομάδων της Βοστόνης μισούμε βαθιά, αν και δεν μπορούμε να μην έχουμε για σας αμέτρητο σεβασμό. Παίξατε το παιχνίδι με τον σωστό τρόπο – με πάθος, υπερηφάνεια και επαγγελματισμό.

Ήσασταν πραγματικοί σπουδαστές του παιχνιδιού. Πετύχατε το μεγαλείο, δουλεύοντας σκληρότερα από οποιονδήποτε άλλον. Γίνατε, ο καθένας στο δικό του άθλημα, ινδάλματα και πρότυπα για τις γενιές που σας έζησαν εν δράσει. Ανταποκριθήκατε σε κάθε πρόκληση. Δώσατε όλο τον εαυτό σας. Βάλατε τα σώματά σας μπροστά. Ξέρατε πώς να κερδίζετε. Σεβαστήκατε το άθλημά σας, την τέχνη σας, μα και την αντιπαλότητά σας με τους Bostons.

Στις 30 Δεκεμβρίου θα είναι η τελευταία φορά που θα αγωνιστείς στη Βοστόνη. Θα είναι, επίσης, η τελευταία ευκαιρία για μας, τους Σέλτικς, να ζητωκραυγάσουμε για θρίαμβο της ομάδας μας εναντίον του πλέον κυρίαρχου πιθανώς μπασκετμπολίστα στην ιστορία των αναμετρήσεων μεταξύ Σέλτικς και Λέϊκερς.

Και καθώς εσύ θα αποσύρεσαι, τελειώνει πια και ό,τι απόμεινε από την αντιπαλότητα που κάποτε κυριαρχούσε στο NBA. Ίσως να αναζωογονηθεί κάποια μέρα μια άλλη,  παρόμοια «έχθρα», ίσως και όχι.

Έτσι Κόουμπι, όταν έρθεις στο Garden (έτσι λέγεται το γήπεδο των Σέλτικς στη Βοστόνη), ελπίζω το πλήθος να δημιουργήσει ατμόσφαιρα κόλασης για σένα. Εύχομαι να σε γιουχάρουμε και να σε αποδοκιμάζουμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά.  Θα παρακαλάω να χάσεις κάθε ελεύθερη βολή. Να μην ξεχάσεις ποτέ πως είναι να είσαι περικυκλωμένος από 17.000 ουρλιάζοντες οπαδούς που στις φλέβες τους ρέει πράσινο αίμα (πράσινο είναι το χρώμα της Σέλτικς) και που θα έδιναν τα πάντα για να σε δουν να αποτυγχάνεις για μία τελευταία φορά.

Ελπίζω να κερδίσουμε την ομάδα σου, τους Λέϊκερς, για μία ακόμη φορά. Και όταν θα σε αποσύρει ο προπονητής τους στα μισά του τελευταίου 12λεπτου όταν οι Σέλτικς μου θα προηγούνται με 20 πόντους διαφορά, νομίζω ότι κάτι υπέροχο τότε θα συμβεί.

Κάθε φίλαθλος μέσα στο Garden θα σταματήσει να σε γιουχάρει. Θα σταθούμε όλοι όρθιοι και θα σου εκδηλώσουμε τον απέραντο σεβασμό μας με το πιο ηχηρό, πιο παθιασμένο,  παρατεταμένο χειροκρότημα που θα έχεις γευτεί ποτέ. Θα φωνάξουμε ρυθμικά το όνομά σου. Θα σκουπίσουμε τα μάτια μας. Θα πούμε τα γλυκόπικρά μας «αντίο».

Λένε, πως δεν εκτιμάς ποτέ πραγματικά αυτό που έχεις μέχρι να το χάσεις. Έτσι, προτού φύγεις και σε χάσουμε, θέλω μόνο να σου πω «ευχαριστώ» που ήσουν κάτι πολύ περισσότερο από ένας μεγάλος μπασκετμπολίστας. Για μία ολόκληρη γενιά οπαδών του NBA σαν και μένα, εσύ Κόουμπι Μπράϊαντ ΕΙΣΑΙ το μπάσκετ.

Δεν το πιστεύω που θα πω τώρα αυτά τα λόγια, αλλά θα τα πω: Θα μου λείψεις πραγματικά.

Με αγάπη (και μίσος) πάντα,

Ένας οπαδός των Σέλτικς που δεν σου έδειξε αρκετά την ευγνωμοσύνη του.»

ΥΓ: Στις 30 Δεκεμβρίου στο Garden, Λέϊκερς κέρδισαν τους Σέλτικς 112-104. https://www.youtube.com/watch?v=B9DwrSve7-o.  Όπως έλεγε και ο Τζέϊκομπσεν στην επιστολή του, όλο το γήπεδο φώναζε «Κόουμπι-Κόουμπι», και ταυτόχρονα τον γιουχάϊζε. Μεγαλείο!