ΠΑΕΙ ΚΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ...

Μόλις πληροφορήθηκα, μέσω ενός άψυχου Δελτίου Τύπου από το Μαξίμου, ότι πέθανε ο Γιάννης Καλαϊτζής, ένας από τους πιο προικισμένους και "αυθεντικούς", από πολλές απόψεις, γελοιογράφους. Δουλέψαμε πολλά χρόνια μαζί στην "Ελευθεροτυπία". Μιλούσε τόσο λίγο - υπήρχαν συνάδελφοί μου που έλεγαν "δεν ακούσαμε ποτέ τη φωνή του" - αλλά "έλεγε" τόσα πολλά. Μέσα από τα σκίτσα και τις γελοιγραφίες του, αλλά για μένα και μέσα από το ίδιο του το φιζίκ. Τις κινήσεις του. Αργές, πολύ αργές. Τις εκφράσεις του, ελάχιστη απόσταση από το "σχεδόν τίποτα". Μα τόσο εύγλωττες συνάμα. Πολλές φορές, παρατηρώντας και ακούγοντάς τον, νόμιζα πως βρισκόμουν μπροστά σε γελοιγραφία του με τον ίδιο πρωταγωνιστή της.

Ο Γιάννης πέθανε σήμερα, 12 Φεβρουαρίου σε ηλικία 69 ετών, μετά από μακρά μάχη κατά του καρκίνου.



Δημοσίευσε το τελευταίο του σκίτσο στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 5 Φεβρουαρίου. Αυτό που δημοσιεύω εδώ, είναι από τις 29 Ιανουαρίου:

Από το site του, gianniskalaitzis.gr, αντιγραφω το Βιογραφικό του όπως τογραψε ο ίδιος:

"Μεγάλωσα στο καφενείο του πατέρα μου στην Κοκκινιά. Πάνω στα τραπέζια κυκλοφορούσαν δύο-τρεις εφημερίδες. Γελοιογραφικά σκίτσα κάνω από μωρό. Ήμουν παρατηρητικό και κακό και το ‘δειχνα. Το περιβάλλον μου ένοιωσε την απειλή. Χάριν εξευμενισμού μου διέθεσε μια αποδοχή διαρκείας. Το να επιδοθώ στην πολιτική σάτιρα ήταν αυτονόητο. Ήμασταν αριστεροί, το κράτος μας έκανε και ρατσιστές.

Η δεξιά, η εξουσία, οι αρχές ήταν έξω από την κοινωνία μας, ήταν το ξένο, το άλλο. Μου την είχε στημένη στο νηπιαγωγείο. Κατανάγκαζαν εμένα το σκιτσογράφο να πλέκω καλαθάκια και να κεντάω με μπρισίμι μηλαράκια σε χαρτόνι. Για να με σπάσουν. Δε μίλησα. Καταδικάστηκα σε δωδεκαετή εκπαίδευση. Μου’ριξαν και έναν χρόνο επι πλέον ως μη συνεργάσιμο. Δραπέτευσα πριν εκτίσω την ποινή.

Ακολούθησε ο κατήφορος. Από τα χαμαιτυπία της Αριστεράς στα καταγώγια των Καλών Τεχνών. Έμαθα κινηματογράφο στους κινηματογράφους, θέατρο στο θέατρο, μουσική την νύχτα και εικόνες στο πεζοδρόμιο. «Πανσπουδαστική», «Δρόμοι της Ειρήνης», «Αυγή».

Ακουλουθεί μια χούντα που επι 40 χρόνια παραμένει 7 ετών. Σκιτσάρω αγωνιόντας να κατανοήσω το προηγούμενο. «Αντί», «Ελευθεροτυπία», «Σχολιαστής», «Ντέφι», «Βαβέλ», «ΔΗΩ» και «Τσιγγάνικη ορχήστρα», «Το μαύρο είδωλο της Αφροδίτης», «Τυφών», «Γιαταλεφτά Νοέμβρη», «2000 στα 4».

Γαλέρα στους πέρα κάμπους

Γιάννης Καλαϊτζής".

Αποχαιρετώντας τον, δεν θέλω να γράψω το συνηθισμένο "φτωχύναμε", διότι δεν είναι αλήθεια! Διότι ο ίδιος αφήνει πίσω του μεγάλο πλούτο (και ευτυχώς που υπάρχει και το site του να το επισκεπτόμαστε), αλλά και μιά παρέα, της δικής του γενιάς οι περισσότεροι, με τους καλύτερους ίσως γελοιογράφους-σκιτσογράφους που έβγαλε αυτός ο τόπος - πολύ πιο μπροστά, όλοι τους, από όλους εμάς τους υπόλοιπους που απλώς γεμίζαμε τον εναπομείναντα χώρο των εφημερίδων! 

Την τελευταία φορά που τον είδα μου'πε "καλά σε βλέπω", και ήθελα πολύ να του πω κι εγω το ίδιο. Μολονότι τοξερε, με ρώτησε αν έχω κόψει το τσιγάρο, που εκείνος δυστυχώς δεν μπόρεσε. "Δώδεκα χρόνια τώρα, Γιάννη μου", του απάντησα. "Μπράβο!", μου λέει, σαν να μέ "έβαζε" κιόλας σε γελοιογραφία. "Εσύ, τουλάχιστον, θα πεθάνεις υγιής!"

ΥΓ.: Πολιτικά, είχαμε απόσταση. Ιδίως τα τελευταία χρόνια. Αλλά εκείνο που με κρατούσε κοντά του, κι όποτε βρισκόμασταν για καφέ ήταν σαν να μην πέρασε ποτέ ούτε μια μέρα, ήταν ότι αυτός δεν έχασε ούτε σταγόνα από την ευαισθησία του...