Τα χαίρια μας εδώ...

Ο Μαικήνας επέστρεψε!

Ο φίλος μου, κατά κόσμος Γιώργος Λιγνός, έπειτα από μακρά περίοδο ηθελημένης αποχής (που για τον ίδιο δεν ήταν καθόλου χαμένη, αλλά για μας τους φίλους και αναγνώστες του, too much και too αισθητή), επανέρχεται στα blogs του capital.gr, με κείμενα που έχουν πάντα κάτι να πουν και που, διαβάζοντάς τα, καταλαβαίνεις αμέσως και εύκολα ότι γράφονται από έναν άνθρωπο που δεν έρχεται απ' το πουθενά, έχει γνώσεις αδιάκοπα επεξεργασμένες (δηλαδή, δεν έμαθε κάτι χθες και το κουβαλάει μαζί του ως "δόγμα" εις τους αιώνες των αιώνων, είναι ορθολογιστής και ρομαντικός - εάν κάποιος μπορεί να καταλάβει ότι υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι - και, last but not least, μία συγγραφική μαεστρία που και την απολαμβάνω, και την ζηλεύω.

Στον θαυμαστό, όσο και "περίεργο" κόσμο του Ίντερνετ, ό Γιώργος είναι από τα πιο πολύτιμά μου πετράδια. Τα κείμενά του τάχω όλα φυλαγμένα, ηλεκτρονικά και τυπογραφικά. Τα τελευταία, τάχω σ' ένα πλαστικό ντοσιέ, διπλα μου στο γραφείο, με μιά στίβα από reference material, δια παν ενδεχόμενο, ανά πάσα στιγμή. 

To filoftero, που μαζεύει "ό,τι συλλέγεται από σκόρπια φύλλα σκέψης", αναδημοσιεύει, με την άδειά του, το πρώτο κείμενό του της "νέας περιόδου".

Welcome back George!

                                                 ****************

Θά ΄ταν 1995 όταν γνώρισα τον Γιώργο Κοτρωνάκη, θετό γυιό της Αγγέλας Παπάζογλου. Κυκλοφορούσε με ένα δικής του έκδοσης αντίτυπο του βιβλιου που εκείνος είχε γράψει, καθ' υπαγόρευση της Αγγέλας, της γυναίκας του γνωστού ρεμπέτη Παπάζογλου. Με μια σπάνια γενναιοδωρία και καλόσυνη μας χάρισε το αντίτυπο που είχε στα χέρια του, γραφοντας και μια ζεστή αφιέρωση.

Αυτή η φράση , τα χαΐρια μας εδώ , καρφώθηκε στο μυαλό μου. Διαβάζοντας το εξαιρετικής αφηγηματικής τεχνικής βιβλίο, προσπαθούσα να καταλάβω το νόημα του τίτλου. Αυτή η τούρκικη λέξη κουβαλούσε μαζί της μια στοχαστική ματιά, μια απαντοχή  για τα βάσανα που εφτανε ίσως και τα όρια μια ιδιότυπης συγχώρεσης. 

Κάποια στιγμή άκουσα μια ηλικιωμένη γυναικα να μου λέει "Α κυρ Γιώργο, τι τα θες, δεν έχει χαΐρι αυτός ο τόπος."

Κι αν εγώ είπα να ξαναπιάσω τούτο εδώ το blog , είναι επειδή τούτες τις μέρες που έχουμε μπεί σε φυγόκεντρη τροχιά, ολοένα και πιο πολύ αναζητώ τη μελαγχολική και στοχαστική ματιά  των παλιών, που με τα χρόνια πάνω στη πλάτη τους,  είχαν μάθει να μην πιστεύουν, ούτε σε αγορές, ούτε σε ευαγγελισμούς και εξαγγελίες κάποιου καλύτερου κόσμου, ούτε σε φίλους ούτε σε εχθρούς. Κι αν δεν έχει χαΐρι τούτος ο τόπος, εμείς τον αγαπάμε  και ολοένα προσπαθούμε να δούμε προκοπή. 

Ένας διαρκής χορός είναι η ζωή, μόνο που τα βήματα βγαίνουν κατά πως πάει η μουσική, κι αν έχεις ταλέντο χορεύεις πιο ρυθμικά και πιο όμορφα, αλλιώς  σέρνεσαι και παρακαλάς να τελειώσει τούτο το μαρτύριο.

Κάπου εδώ μπαίνει και η καρδιά.

Στο τέλος αυτό  που μένει  είναι ο καλός ο λόγος και το νοιάξιμο για τον πλαϊνό σου, για τον φίλο,  γι αυτόν βρε αδερφέ που τον εφερε η ζωή μπροστά  στην πόρτα σου, με τα προβλήματά το και  τις ελπίδες του. Και τούτο που ζητάει απο εμάς είναι να τον ακούσουμε με ειλικρινές ενδιάφερον κι έπειτα αν εχουμε κάτι να του πούμε έχει καλώς, αλλιώς χωρίς πολλά λόγια να τον φιλέψουμε κάτι και να του δείξουμε πως τον υπολογίζουμε. 

Γιαυτά τα χαΐρια είπα να ξαναπιάσω το γράψιμο. 

Χωρίς θυμό, χωρίς υπερβολές,  με έχει κουράσει η  διαρκής δραματοποίηση, άλλωστε η ζωή δεν τελειώνει ποτές, κι αυτό είναι όμορφο. Ετσι δεν είναι; 

Κι αν έχω την τύχη να με διαβάσουν κάποιοι και να νοιώσουν καλύτερα, τότε θα νοιώσω πως ξορκίσαμε το κακό για λίγο.  Κι αντε πάλι απ την αρχή.

Καλά Χριστούγεννα νάχουμε 

Δημοσιευτηκε στο http://maecenas.capitalblogs.gr/listArticles.asp?blid=404 στις 12 Δεκεμβρίου 2014