ΟΙ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΙ

ΣΤΟΝ δαιδαλώδη κόσμο της ελληνικής πολιτικής, ακόμα και η επιλογή ως υποψηφίου Προέδρου της Δημοκρατίας ενός «καθαρού προσώπου», όπως οι περισσότεροι εκτιμούν πως είναι αυτό του κ. Σταύρου Δήμα, συνοδεύεται πάντα με υπονοούμενα, υποσημειώσεις, υπαινιγμούς, υποθέσεις, και όποια άλλη λέξη αρχίζοντας από «υπ» μπορεί κάποιος να σκεφτεί.

ΤΟ πάθος, όμως, (και μαζί με αυτό «τα πάθη»), που παλαιόθεν χαρακτήριζε τον Έλληνα και στην πολιτική, καθορίζοντας μάλιστα τον κώδικα συμπεριφοράς του σε όλο το φάσμα της, ενεργοποιείται και πάλι σε μία διαδικασία, το τελικό ζητούμενο της οποίας, δεν είναι να αποκτήσει ο τόπος καινούργια κυβέρνηση, αλλά καινούργιο Πρόεδρο.

ΤΟ αστείο της υπόθεσης μάλιστα, είναι ότι αναστατώνεται και ανακατεύεται όλο το πολιτικό σκηνικό του τόπου, τρελαίνονται οι αγορές, αφηνιάζουν τα χρηματιστήρια, και επιβάλλεται ένα κλίμα κινηματογραφικού θρίλερ, για την εκλογή ενός προσώπου, το αξίωμα του οποίου, στην ωραία χώρα «Ελλάς», είναι απελπιστικά διακοσμητικό.

ΔΕΝ θέλω να προσβάλω το πρόσωπο του προταθέντος κ. Δήμα, που στ’ αλήθεια τον εκτιμώ και τον σέβομαι (μακάρι μάλιστα νάχαμε κι’ άλλους πολλούς σαν κι’ αυτόν, αντί πού’ χουμε απείρως περισσότερους σαν τον Καμμένο, τον Στρατούλη, τον Γιακουμάτο και άλλες μορφές που μού’ ρχονται πρόχειρα στο νου), αλλά αυτή η καταξίωση προσώπων αξίων μόνο όταν είναι να τοποθετηθούν ως πολύτιμα και εύθραυστα κειμήλια, κάτι σαν μπιμπελό από πορσελάνες,  πάνω στο επιβλητικό τζάκι ενός θεσμικού «οικήματος», με γεμίζει θλίψη και οργή συνάμα.

Η ΨΗΦΙΣΗ ή μη του προσώπου αυτού δεν εξαρτάται, δυστυχώς, από το ποιος είναι και τι μπορεί να προσφέρει. Το κριτήριο είναι μόνο «κομματικού συμφέροντος». Οι ΣΥΡΙΖαίοι, ΚΚΕέδες, ΑΝΕΛέοι και άλλοι, θα καταψηφίσουν τον κ. Δήμα διότι θέλουν να πέσει η κυβέρνηση. Και οι πλείστοι ΝΔκράτες, ΠΑΣΟΚοι, και «λοιπές δυνάμεις», θα τον υπερψηφίσουν, όχι για αυτό πού είναι ο άνθρωπος, αλλά μόνο για αυτό που μπορεί να τους προσφέρει η εκλογή του.

Ο ΠΡΟΕΔΡΙΚΟΣ θεσμός, όπως είναι διαμορφωμένος στην Ελλάδα από τότε που τον έγδυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου από πιο ουσιαστικές αρμοδιότητές του, δεν εξυπηρετεί τίποτα. Απολύτως. Ακόμα και αξιόλογα πρόσωπα, δεν μπορούν να προσφέρουν το παραμικρό, εκτός ίσως από μία αναμνηστική φωτογραφία υποδεχόμενοι ξένους ή ντόπιους ηγέτες, ή παριστάμενοι σε παρελάσεις εθνικών επετείων.

ΓΡΑΦΟΥΜΕ κάποτε-κάποτε, εμείς οι αφελείς δημοσιογράφοι, ότι αποτελούν, οι Πρόεδροί μας, «θεματοφύλακες της πατρίδας και των θεσμών της». Κολοκύθια με τη ρίγανη, και συγγνώμη για την παρεκτροπή. Αν είχαν αυτήν την αρμοδιότητα, θα την ενεργοποιούσαν αρκετές φορές ως τώρα, που πράγματι είχε ανάγκη ο τόπος από προστασία των θεσμών του, και από ενίσχυση της εθνικής του υπόστασης.

ΘΑΘΕΛΑ μια φορά έστω, να άκουγα από το Προεδρικό να απελευθερώνεται στεντόρεια, βροντώδης, και αποφασιστική, μια φωνή  που να ξυπνούσε τους Έλληνες, και να τους έλεγε «που πάτε, ωρέ;», «τι ειν’ αυτά που κάνετε;», «ξυπνάτε», «συνέλθετε», «ενωθείτε», «αγωνισθείτε», «σκεφτείτε», «προκόψτε», «ηρεμήστε», «δημιουργήστε». Όλα αυτά, το Σύνταγμα, τα απαγορεύει να ειπωθούν από Πρόεδρο.

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ, χρόνια τώρα στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι, να λαμβάνω από το Προεδρικό, σχεδόν κάθε μέρα, Δελτία Τύπου, με λόγια γραμμένα από άλλο χέρι, αποδιδόμενα όμως στον σεβαστό μας Πρόεδρο, πότε για την Γενοκτονία των Αρμενίων, πότε για την Εισβολή των Τούρκων στη Κύπρο, πότε για την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Διαβήτη, πότε για «τις ένδοξες ένοπλες δυνάμεις μας», πότε για την Τρίτη Ηλικία, και πότε για τον Τρίτο Κόσμο. Μία παράγραφος για το καθένα.

ΑΝ είναι, όμως, να έχουμε έναν τέτοιο διακοσμητικό Πρόεδρο, όπως έχουμε δηλαδή (χωρίς ο ίδιος να ευθύνεται για αυτό, παρά μόνο στο ότι αποδέχεται τον ρόλο), ας μην «διαπλέκουμε» τότε το αξίωμά του, ούτε κατ’ ελάχιστον, με τις άλλες λειτουργίες του πολιτεύματός μας, με κύρια και βασική, την εκλογή της εκάστοτε κυβέρνησης.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, είμαι υπέρ Προέδρου με πιο ενισχυμένες, πιο ουσιαστικές αρμοδιότητες. Ο ευνουχισμένος Πρόεδρος, εκείνος που άθελά του γίνεται βορρά παιχνιδιών του κάθε κομπογιαννίτη πολιτικού που θέλει μέσω αυτού να εξασφαλίσει το δικό του οφίτσιο και μέλλον, μου προκαλεί ανείπωτη μελαγχολία. Ιδίως εάν είναι άξιος και ικανός, όπως ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο Κάρολος Παπούλιας, και ο μη εκλεγείς ακόμα Σταύρος Δήμας.

Άρθρο μου στη στήλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία στον "Φιλελέυθερο" της Κύπρουσήμερα, 10.12.2014 .