Στη 1 το μεσημέρι σήμερα από
το Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας θα πούμε το «ύστατο χαίρε» στον Σεραφείμ Φυντανίδη,
τον επί 31 χρόνια διευθυντή της «Ελευθεροτυπίας», που απεβίωσε ανήμερα Χριστουγέννων,
στις 9μμ, στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο από ανακοπή καρδιάς.
«Αυτή είναι η είδηση», όπως θα
μου’λεγε κι ο ίδιος μελετώντας το χειρόγραφό μου, συμπληρώνοντας «γράψε τώρα όλα τα υπόλοιπα, όπως τα έζησες
και τα ένοιωσες εσύ».
Εμ, εδώ είναι που δυσκολεύομαι,
και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα τα καταφέρω. Το πιθανότερο είναι να βγει
το αυριανό φύλλο χωρίς το δικό μου κείμενο…
Έχω μια εικόνα μπροστά μου,
ολοζώντανη. Κι ας είναι πρόκληση αυτήν την ώρα τέτοια βαριά λέξη να ξεστομίζω.
Συναντηθήκαμε τυχαία στην
περιοχή πίσω από το Χίλτον, Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου, γύρω στις 11 το πρωί. Εγώ πήγαινα
στο ξενοδοχείο να καλύψω την επίσκεψη Νταβούτογλου στην Αθήνα, ο κύριος Σεραφείμ
πήγαινε δίπλα, στις εκδόσεις Πατάκη.
Στις 12 Νοεμβρίου, ούτε ένα μήνα
πριν δηλαδή, είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο του «31 Αξέχαστα Χρόνια στο Ξύλινο Τιμόνι
της Ελευθεροτυπίας». Της εφημερίδας που κυβέρνησε σαν πραγματικός καπετάνιος,
ως το 2007 που τον «πέταξε έξω», η Μάνια Τεγοπούλου, κόρη του εκδότη της, Κίτσου.
Τον έριξε πολύ τον κύριο
Σεραφείμ ο τρόπος που του συμπεριφέρθηκε η κόρη του εκδότη Κίτσου Τεγόπουλου,
που είχε πεθάνει 1 χρόνο πριν. Γέρασε μέσα σε λίγα λεπτά. Και δεν συνήλθε ποτέ
από εκείνο το κτύπημα. Ούτε όμως και η εφημερίδα, που στα χέρια μιας μη ικανής
στη συνέχεια διάδοχης κατάστασης, βυθίστηκε γρήγορα και αύτανδρη.
Έκτοτε, δεν έβγαλε από το
μυαλό του τη σκέψη να γράψει ένα βιβλίο για όλη την πορεία του. Δεν μπορούσε να
δεχτεί ότι μία απόφαση που του ανακοινώθηκε στον διάδρομο της εφημερίδας θα
μπορούσε να θέσει τέλος σε όλα όσα έζησε και πέτυχε στην «Ελευθεροτυπία», και να
τα διαγράψει με μια μονοκοντυλιά.
Γι’ αυτό κι ήταν πολύ χαρούμενος
εκείνο το πρωινό της 5ης Δεκεμβρίου που βρεθήκαμε απρογραμμάτιστα
στον δρόμο, και σχεδόν άρχισε να μου διαβάζει απ’ έξω αποσπάσματα από το βιβλίο
του.
«Έγραψα και για τη στήλη σου,
τα Πρόσωπα και Προσωπεία, θυμάσαι που κάθε χρόνο τέτοιες μέρες διαλέγαμε το Πρόσωπο
της Χρονιάς; Έγραψα για όλους που γράφατε ό,τι θέλατε, και τάκουγα εγώ μετά από
διάφορους, αλλά ποτέ από τον Κίτσο. Έγραψα, για το Πανόραμά μας, που κάναμε τον
κόσμο να λαχταρά πότε θάρθουν οι μέρες να δεί τις ταινίες που διάλεγε ο Νίνος. Έγραψα
για την κοινή μας αγάπη, την ΑΕΚ, άχ βρε Χρηστάκη, πόσο μου λείπει ο Δημήτρης ο
Πριμυκύριος (σ.σ.: αγαπημένος συνάδελφός μας από τα Νέα, τρελός ΑΕΚάρας κι αυτός,
που πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο), έγραψα για όλους που φύγανε, φίλοι μου, αδέρφια,
παιδιά μου. Έγραψα και για το Σίτι, θυμάσαι που με πήγες εκεί στο Πανεπιστήμιο,
και τους μίλησα για την εφημερίδα μας και την δημοσιογραφία στην Ελλάδα που δεν
έχει κίτρινες φυλλάδες σαν την Sun, που νάξερα….».
Και συνέχιζε έτσι, ατέλειωτα,
σαν μικρό παιδί. Να λάμπει που το βιβλίο του, «με ούτε έναν μήνα κυκλοφορίας, έχει
γίνει κιόλας μπεστ σέλερ». Και έλεγα μέσα μου, την αξίζει αυτήν την χαρά, διότι
δεν τράβηξε λίγα τα τελευταία χρόνια. Και χάρηκα όσο δεν λέγεται που έμαθα ότι
ο Λευτεράκης του, «να δεις Χρηστάκη τι καλό παιδί έχει γίνει, καλή πάστα, και πόσο
τον καμαρώνουμε η Βιργινία κι εγώ».
Κι εκεί, στον πλαϊνό δρόμο
του Χίλτον, κάθετο στη Βασιλίσσης Σοφίας, κάτω από μια μεγάλη νεραντζιά,
αποχαιρετιστήκαμε.
«Χάρηκα πολύ που σας είδα, κύριε
Σεραφείμ».
«Να τα πούμε. Μη χαθείς».
***********
Άλλα να γράψω, δεν μπορώ.
Για το πώς ήταν η σχέση μαζί
του στη δουλειά, τα γράφει θαυμάσια ο Γιάννης Παντελάκης σ’ αυτό το σημείωμά
του στο protagon, μόλις μαθεύτηκε ότι ο «σερ» πέθανε.
No comments:
Post a Comment