"θά'μουνα έξη ετών, όταν μέσα στον ηλεκτρικό Αθηνών-Πειραιώς έβλεπα δύο κόσμους, χωρίς κανένας να μου μιλάει γι' αυτούς: γυναίκες με καπέλα παριζιάνικα, με λουλούδια ή φτερά, με φορέματα και κοσμήματα ευρωπαϊκά, και δίπλα Καστελοριζιές - γυναίκες απ' το Καστελόριζο - με μεταξωτές ριγωτές κάλτσες, με τα χρυσοκέντητα βελούδινα πανωφόρια τους, με τον κεφαλόδεσμό τους σαν της Παναγιάς. Ανατολίτισσες και Παριζιάνες πηγαίνανε στην εκκλησία. Τη μία μέρα με πήγαινε ο πατέρας μου στο θέατρο να δω το δίδαγμα του Αριστοφάνη και του Ευριπίδη, διασκευασμένο απ' το Παρίσι - δηλαδή το ευρωπαϊκό θέατρο - , την Κοτοπούλη σε έργο του Μπέρνσταϊν ή τα "Παναθήναια", και την άλλη μέρα πήγαινα στην εκκλησία κι έβλεπα μιαν άλλην διασκευή του αρχαίου κόσμου που επέβαλαν οι αυστηροί πατέρες για να σωθεί ό,τι ήταν δυνατόν. Τι φοβερό να γεννηθείς σ' ένα χωριό που είναι σταυροδρόμι. Πικρό προνόμιο. Πολύ αργότερα κατάλαβα πως πολλοί διχασμοί ήταν παγκόσμιοι, άσχετα αν αλλού ήταν πολύ αισθητοί κι αλλού λιγότερο. Το αληθινό έργο του καλλιτέχνη είναι να ξεχωρίζει, ν' απορροφά, ν' αμύνεται, να υψώνει την ελευθερία που την τσακίζουν κάθε τόσο οι αφόρητοι ανταγωνισμοί".
Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ, από το βιβλίο του "Ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση", που περιέχει 5 κείμενά του, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β’, 71, Αρχιεπίσκοπος Κύπρου από το 2005. Από σεβασμό στον θεσμό, και όχι στο πρόσωπο, αποφεύγω την «χοροθέτηση» του σημειώματος αυτού υπό την ένδειξη «PersonaNonGrata», που φιλοξενεί πρόσωπα τα οποία τα λόγια και τα έργα τους καταργούν την κοινή λογική, την ηθική και την αισθητική. Η δήλωσή του «και μαύρο θα ψήφιζα, αν με αντιπροσώπευε, όχι αριστερό», εξηγεί από μόνη της γιατί ο άνθρωπος αυτός μπορεί να είναι, ας πούμε, μπλογκερ και να σχολιάζει ό,τι και όπως θέλει, αλλά θρησκευτικός ηγέτης, και δη μιας χώρας που έχει δεινοπαθήσει από «κολλημένες» και επικίνδυνες ιδέες, δεν μπορεί να είναι. Ήδη, στα μάτια και στην ψυχή πολλών συμπατριωτών του είναι ήδη έκπτωτος!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΖΕΤΑΚΙΣ, 48, επιχειρηματίας στην Ελλάδα, πρόεδρος της ομώνυμης βιομηχανίας ελαστικών και πλαστικών, καταδικάστηκε σε 10ετή φυλάκιση χωρίς αναστολή, για χρέη προς το δημόσιο συνολικού ύψους περίπου τεσσάρων εκατομμυρίων ευρώ. Το «χωρίς αναστολή» σημαίνει ότι πλέον είναι καταζητούμενος από την αστυνομία προκειμένου να οδηγηθεί στις φυλακές. Στο δικαστήριο η πλευρά του επιχειρηματία, που δεν παρέστη, επικαλέστηκε την οικονομική κρίση και ισχυρίστηκε ότι είναι κοντά σε συμφωνία για υπαγωγή της επιχείρησής στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα. Η Πετζετάκις Α.Ε., κάποτε μια από τις πιο κραταιές ελληνικές επιχειρήσεις, απασχολεί 300 άτομα. Ιδρυτής της εταιρείας ήταν ο πατέρας του Αριστομένης Πετζετάκις. Ο Γιώργος Πετζετακις σπουδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο BostonCollegeκαι πήρε Master’sinFinance από το LondonSchoolofEconomics. Είναι παντρεμένος, και πατέρας 4 παιδιών. Οι νόμοι, ασφαλώς πρέπει να τηρούνται. Μακάρι να συνέβαινε αυτό και για όσους χρωστούν στο δημόσιο απείρως περισσότερα από 4 εκατομμύρια ευρώ…
΄Ενα κείμενο αναγνώστη (που υπογράφει με το πρώτο του όνομα "Μήτσος"), με αφορμή άρθρο μου στο protagon.gr, μέ άγγιξε βαθιά και το αναδημοσιεύω εδω. Είναι η Ιστορία μας, που την διαστρεβλώνει ο καθένας από μας όπως τον βολεύει. Ο Μήτσος, την σέβεται, και την παραθέτει όπως είναι.
Ας κάνω την εξομολόγηση μου! Διδάσκω μουσικό όργανο από το 1980. Μου αρέσει η δουλειά μου. Να βλέπεις στον καθημερινό τύπο επαγγελματίες άξιους μουσικούς που είναι μαθητές σου! Είναι η μεγαλύτερη ευτυχία! Σήμερα το μάθημα οργάνου κοστίζει 20-30 ευρώ. Υπήρξαν εποχές που ήταν 40-50 ευρώ, αλλά πάνε αυτά. Ακούω σήμερα συναδέλφους να το "σκοτώνουν" 5-10 ευρώ. Έλεος! Φυσικά "μαύρα". Σχεδόν σε όλους τους γονείς μαθητών μου πρότεινα μπλοκάκι - απόδειξη. Ούτε ένας δεν δέχτηκε. Ούτε ένας για δείγμα! Στο συγκεκριμένο δείγμα συμπεριλαμβάνονται αστυνομικοί, εφοριακοί, βουλευτές , υφυπουργοί και άλλα επαγγέλματα! Φυσικά δεν είχα την πολυτέλεια να χάσω μαθητή για το κωλομπλοκάκι. Ούτως ή άλλως ούτε σύνταξη ούτε ιατροφαρμακευτική απαιτώ όπως χιλιάδες μπαγάσηδες ημεδαποί και αλλοδαποί, τα πάντα πληρώνω μόνος μου. Έτσι πληρωνόμουν "μαύρα". Πάραυτα πρότεινα: - 30 η αμοιβή μου 45 με απόδειξη, πρόσφατα με την προσθήκη ΦΠΑ έγινε 55 (εδώ έπεφτε γέλιο!) - Μα 45 είναι πολύ ακριβά! - Να σας συστήσω άλλον φθηνότερο ? μαθητή μου? - Μα, εμείς εσάς θέλουμε! και πορευόμουν... Πρόσφατα το "μπλοκάκι" ξαφνικά αποτιμήθηκε από την πολιτεία 500 ευρώ/έτος και φυσικά το έκλεισα. Oι συναυλίες προς Δήμους που ζητάνε μπλοκάκι μπλοκάρανε! Πάραυτα η λύση βρέθηκε! Απευθύνομαι σε συναδέλφους που διαθέτουν μπλοκάκι(προ αφορολογήτου 10.000) ή απευθύνομαι σε "μεσάζοντες" συναυλιών. Όταν κόλλησε και στο αφορολόγητο τότε πάει η συναυλία! 15 μαθητές μου είναι σήμερα διπλωματούχοι μουσικοί. Χαίρομαι όταν επικοινωνώ μαζί τους και δυστυχώ για όσους δεν έχουν βρει τον επαγγελματικό τους δρόμο . 5 έφυγαν έξω. Δεκάδες άλλοι που είτε δεν τελείωσαν τις μουσικές σπουδές τους είτε άλλαξαν μουσική κατεύθυνση μου ζητάνε την συμβουλή μου. Τους λέω: Η τέχνη είναι το πιο ευέλικτο επάγγελμα. Μπορείς να ζήσεις σε μια ευημερούσα ευρωπαϊκή πόλη απλά παίζοντας μουσική στον κεντρικό της πεζόδρομο και μάλιστα χωρίς να χάσεις την αξιοπρέπειά σου. Το έχω κάνει στο παρελθόν, κάντε το και σεις περιμένοντας καλύτερες μέρες!
Αυτό το τραγούδι, το "Γερνάω, Μαμά", γράφτηκε "κατά παραγγελία" της Τσανακλίδου στο Σταμάτη Κραουνάκη και τη Λίνα Νικολακοπούλου όταν πέθανε η μητέρα της...Αυτή ήταν η αφορμή, αφού είχαν συμφωνήσει νωρίτερα για δίσκο και δεν είχαν βρει ακόμα τους στίχους.
Πως θα μπορούσε ναταν αλλιώς; Τα σκουπίδια μας δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να διαχειριστούμε σωστά, γιατί να τα καταφέρουμε στην διαχείριση της διαφθοράς μας; Ανοιχτές χωματερές, κι από δω, κι από κει. Δυσοσμία, που μάθαμε να ανεχόμαστε.
Και να λοιπόν, που δημοσιεύονται τώρα και ονόματα. Αυτά που θέλει ο κόσμος. To αίμα που λαχταρά ο όχλος. Το πλήθος, που δεν είναι καθαρό, αλλά απαιτεί την κάθαρση των άλλων, των πιο ισχυρών, για να καλύψει και την δική του βρωμιά, ή την δική του ενοχή. Διαβάστε μόνο τα σχόλια κάτω από τις λίστες που δημοσιεύονται στη ζούγκλα της ενημέρωσης και θα καταλάβετε τι εννοώ.
7 φάκελοι που ελέγχονται στην Ελλάδα από το Σώμα Δίωξης Οικονομικοί Εγκλήματος, (ΣΔΟΕ), για τυχόν εμπλοκή πολιτικών προσώπων, αφορούν εξοπλιστικά προγράμματα. Εκεί, ως γνωστόν, και όχι μόνον στην Ελλάδα, είναι η μεγάλη μάσα.
36 φυσικά πρόσωπα, και 1 Ίδρυμα, φέρονται να είναι στη περίφημη λίστα του ΣΔΟΕ που διερευνά κατά πόσον έχει υπάρξει παράνομος πλουτισμός από πολιτικούς. Τα ονόματα δημοσιεύτηκαν στον ιστότοπο zougla.gr. Και έχει προκληθεί, φυσικά, μέγας σάλος. Σε μία μόνο μέρα, μετρήσαμε περισσότερα από 1500 σχόλια επισκεπτών. Τα πιο πολλά θυμίζουν σκηνή από ρωμαϊκή αρένα, με το αλαλάζον πλήθος να ζητεί διαπόμπευση και αίμα. Η παρακμή της Ελλάδος δεν έχει τέλος…
Συναντήθηκα τυχαία με μια φίλη μου, χθες, στην Αθήνα. "Σε διαβάζω", μου είπε. "Έσύ έχεις καιρό να γράψεις", της απάντησα. "Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Στέρεψα, ρε Χρήστο", είπε, και το βλέμμα της ήταν κάπου αλλού. Πολύ μακριά. Χαμένο σε σκέψεις και τοπία που ξέρω ότι είναι οικεία σε όλους μας.
Μια άλλη φίλη, που είδα την ίδια μέρα, λίγο νωρίτερα, μου είπε "μη φοβάσαι την απόσυρση στη δική σου σιωπή, όχι για να ξεφύγεις, αλλά για να πάρεις δύναμη".
"Το Μυστικό Στα Μάτια της". (El Secreto De Sus Ojos). Μια καταπληκτική ταινία του Χουάν Χοσέ Καμπανέλλα, με πρωταγωνιστές τον Ρικάρντο Νταρίν και την εικονιζόμενη Σολεδάδ Βιγιαμίλ, ηθοποιό και τραγουδίστρια από την Αργεντινή. Όμορφη. Γοητευτική. Γυναίκα.
Η ταινία παρακολουθεί τη ζωή ενός νομικού συμβούλου που μόλις βγηκε στη σύνταξη, γράφει ένα μυθιστόρημα, και προσπαθεί να βρεί ένα τέλος που να σχετίζεται με μία υπόθεση δολοφονίας που, επί των ημερών του, έμεινε ανεξυχνίαστη. Η Σολεδάδ είναι δικαστική λειτουργός. Ηταν ερωτευμένοι οι δυό τους, στα νειάτα τους. Αλλά δεν αγαπήθηκαν ποτέ. Το μυστικό, και του φόνου, αλλά και του ανεκπλήρωτου έρωτα, βρισκόταν όντως στα υπέροχα μάτια της...
Σε συνεδρίαση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς θα προεδρεύσει ο Γ.Παπανδρέου, λέει η είδηση. Και διαβάζοντάς την, δεν ξέρω αν θέλω να βάλω τα κλάματα ή να ξεσπάσω σε γέλιο.
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ήταν γνωστός για το πνευματώδες χιούμορ του. Αλλά και ο θεατρικός συγγραφέας Τζόρτζ Μέρναρντ Σο δεν πήγαινε πίσω στο θέμα αυτό.
Λίγο πριν από την πρεμιέρα του καινούργιου του έργου, Ταγματάρχις Βαρβάρα, ο Σο έστειλε το ακόλουθο τηλεγράφημα στον Τσόρτσιλ: "Εσωκλείω δύο εισιτήρια για την πρεμιέρα του νέου έργου μου. Φέρε και φίλο, αν έχεις...". (Σημ: Ο Τσόρτσιλ είχε μόλις χάσει τις εκλογές!).
Εκείνος, όμως, δεν "μάσησε" και απάντησε αμέσως: "Δεν μπορω να παραβρεθώ στην πρώτη βραδυά. Θα είμαι όμως στην δεύτερη, αν υπάρξει!"
Να! Αυτή είναι αντιπαράθεση που την χαίρεσαι και την απολαμβάνεις. Υψηλού επιπέδου.
Οι πιθανότητες να ξαναδιπλώσεις σωστά το φύλλο οδηγιών φαρμάκου, είναι μηδέν στις όσες κι αν προσπαθήσεις.
Η σύλληψη ενός 27χρονου από τα Ψαχνά Ευβοίας στην Ελλάδα, κατόπιν υπόδειξης μάλιστα από τον βουλευτή της ακροδεξιάς οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», μας πηγαίνει τόσα χρόνια πίσω όσο και ο ξεσηκωμός των φανατικών Μουσουλμάνων για ένα χαζό φιλμάκι που ανέβηκε στο YouTube.
Η ανάρτηση από τον νεαρό, (που αύριο θα δικαστεί στο Αυτόφωρο με την κατηγορία ότι «προσβάλλει το θρησκευτικό αίσθημα»), στο facebook για τον Γέροντα Παίσιο, που τον αποκαλεί «Γέροντα Παστίτσιο» και τον εμφανίζει σαν «σκέτη απάτη που έχει παραπλανήσει χιλιάδες πιστούς», είναι τόσο ηλίθια και σαχλή, όσο και το βίντεο για τον Μωάμεθ που έχει αναστατώσει τους Μουσουλμάνους.
Η ποινικοποίηση, όμως, αυτής της ανοησίας, για την οποία σύμφωνα με την αστυνομία, ο ίδιος ο νεαρός έχει παραδεχθεί ως «επιπολαιότητα και λάθος» του, ρίχνει περισσότερο λάδι στη φωτιά και οδηγεί σε παρεκτροπές που ο Θεός να βάλει το χέρι του να μη συμβούν. Άλλωστε, όσοι γνωρίζουν καλά τον βίο και την πολιτεία του Γέροντα, ξέρουν ότι εάν διάβαζε ο ίδιος τα όσα εγράφησαν στο διαδίκτυο, πρώτον θα γελούσε με το «Παστίτσιος», θά το έβρισκε έξυπνο, και δεύτερον θα έλεγε ήρεμα προς όλους, Χρυσαυγίτεςκαι άλλους φονταμεναλιστες, «μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε». Τον δε νεαρό θα τον αγκάλιαζε και θα τον συγχωρούσε.
H "καλημέρα" μου σήμερα από την Νυχτερινή Μουσική στους Δρόμους της Μαδρίτης του Λουίτζι Μποκερίνι.
Σαν επιθυμία, η δική μου πόλη, η Αθηνα, που δυο-δυόμιση χρόνια τώρα έχει κατεβάσει τα ρολά της, να ξαναρχίσει να ζεί. Από κάπου, να ξανάρθουν μουσικές, ιδίως τις νύχτες που, αυτή η πόλη κι αν ξέρει να τις αγαπά και να τις δοξάζει.
Το περασμένο Σαββατο βρέθηκα στο κέντρο. Η Πανεπιστημίου είχε ανοίξει μόνο για πεζούς. Και στα Προπύλαια, μερικοί καλλιτέχνες της Λυρικής Σκηνής τραγουδούσαν δημοφιλείς άριες, Λα Ντόννα ε Μόμπιλε, καί άλλες. Λιγοστός ο κόσμος. Σκυφτός, μελαγχολικός. Και το χειροκρότημά τους άψυχο. Όχι από κακία ή μιζέρια - πρός Θεού όχι. Αλλά από στεναχώρια. Κι απογοήτευση.
Αφου δεν μου στέλνει πια συνταγές ο Φραντζολάς, βρήκα άλλον σεφ, πολύ καλύτερο...
Αγοράζετε ένα κοτόπουλο 1200γρ. και ένα μπουκάλι Ουίσκι Προβλέψτε, αλάτι, πιπέρι, ελαιόλαδο, και μπέικον σε λωρίδες. Για καλό και για κακό βεβαιωθείτε ότι έχετε και ένα βάζο μαγιονέζα. Τυλίξτε το κοτόπουλο με τις λωρίδες, αλατοπιπερώστε και ρίξτε μία υποψία ελαιόλαδου. Προθερμάνετε τον φούρνο σε μεσαία θερμοκρασία (220 βαθμοί ή θερμοστάτης στο 5) για 10 λεπτά. Σερβιριστήτε ένα ποτήρι Ουίσκι και πιείτε το. Βάλτε το κοτόπουλο στον φούρνο αφού πρώτα το τοποθετήσετε σε κατάλληλο σκεύος. Βάλτε και πιείτε ακόμα ένα ποτήρι Ουίσκι Επαναλάβετε αυτό το βήμα άλλες δύο φορές.
Μετά από ένα τέπαρτο φουρνίστε το άνοιγμα για να επιγλέψετε το κλείσειμο του ψοτόπουλου.
Λιάστε ξανά το ουικάλι του Μπίσκη και καπιατήτε μια καλή λουγιά.
Μετά από ένα κέτα... όχι τέταρτο της ώρας, αργότερα τέλος πάντων ...... κλιτρίστε μέχρι τον μπούρνο άνιφτε την χόρτα, ξεγυρνίστε, απαναδονήστε βάλτε τέλος πάντων το φωτόπουλο ατπ την άλλη
αφήστε σε μια λωκο καλέκρα και καβετάστε κανα'δυό φατρία Κίσκη αμόκα
Νύστε, λύστε, ψήστε το κουφόλουπο για μισή φώρα ακόμα.
3 λοτήρια αρφότερα.....
Ζαμέψτε το γατόπουλο από χάμω, (έπεσε το μακαλισμένο), καφαρίστε το, και γάλτε το σε μιάτο
Φτάτε τα κούτρα σας από το νέσιμο στο κάτωμα απ τα γάδια που μυθικά στα κλαπάκια της κουζίνας
Μην αποχειραθήτε να κησωθείτε, μια φαρά είμαστε εδώ μάτω Απομελειώστε το δουκάλι του Ρίσκι
Αργόμπερα σαρθήτε ως το κρεμάτι και κοιθωμήτε ως το χρωί
Την επόμεν μέρα, πάρτε ένα αλκα σέλτζερ Πηγαίνετε να φάτε κρύο κοτόπουλο με μαγιονέζα Και καθαρίστε το μπουρδέλο που δημιουργήσατε στην κουζίνα.
Την άλλη εβδομάδα θα δοκιμάσουμε την Κρητική συνταγή : Κατσικάκι με τσικουδιά!!!
Όταν υπάρχει τόσο σαθρότητα στο κράτος μας είναι αναμενόμενο μερικοί δημοσιογράφοι έχουν πουληθεί. Ως πολίτης αυτό δεν είναι το κύριο παράπονό μου. Αυτό που περισσότερο με ενοχλεί είναι πως οι πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι που δεν βάζουν το χέρι στο μέλι πάραυτα δεν μελετάνε τα δεδομένα και δεν ενημερώνουν σωστά τον κόσμο. Μετά από 3 χρόνια βαθειάς κρίσης όπου τόσοι κρεμόμαστε από τα μέσα ενημέρωσης για να καταλάβουμε τα πράγματα, πόσοι πολίτες ξέρουν ότι το μισθολογικό κόστος της κυβέρνησης υπερδιπλασιάστηκε μεταξύ του 2001 και του 2009 (από τα 15,2 στα 31 δις, πηγή www.tinyurl.com/annex2012 ); Ή ότι ακόμα και μετά τις περικοπές ο Ελληνικός λαός πληρώνει 7 δις παραπάνω το χρόνο για να καλύψει το μισθολόγιο της κυβέρνησής του σε σύγκριση με τους Πορτογάλους (ίδια πηγή); Ή ότι έχουμε τις μεγαλύτερες συντάξεις εν σχέση με τους μισθούς μεταξύ των 34 κρατών του ΟΟΣΑ (όταν στην Γερμανία βρίσκονται στο 58% και στην Γαλλία στο 60%, στην Ελλάδα βρίσκονται στο 111%, πηγή www.tinyurl.com/oecd-syntaxeis ); Ή ότι συντάξεις πολλών προνομιακών ομάδων στην Ελλάδα είναι σε απόλυτα νούμερα μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες σε κράτη όπως η Γερμανία, η Σουηδία, και η Ελβετία; Και από πάνω πληρώνονται νωρίτερα;
Που είναι ο πραγματικός έλεγχος των πολιτικών μας; Σε τόσες και τόσες συνεντεύξεις – και του Protagon – μου κάνει εντύπωση που δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος να ρωτήσει κάποιον αντιμνημονιακό πολιτικό το εξής απλό: «Κ. Τάδε, το μνημόνιο έχει πολλές δεκάδες μέτρα. Με ποια από αυτά συμφωνείτε;».
Θέλω να ζήσω θέλω να δίνω. Έγινα ανθρακωρύχος γυρεύοντας μια καρδιά από χρυσάφι. Κι είναι αυτές οι εκφράσεις που ποτέ δεν χαρίζω και που όμως με κρατούν να γυρεύω ακόμα μια καρδιά από χρυσάφι Και γερνάω...
Τα λόγια είναι του Νιλ Γιάνγκ. Δικό του και το τραγούδι, Heart of Gold, που όμως εδω θα ακούσουμε τώρα από μία από τις πιο γνήσιες και γεμάτες φωνές που πέρασαν ποτέ από την ποπ, ρόκ και κάντρι μουσική. Είναι η φωνή του μεγάλου Τζόνι Κάς, που τραγουδούσε σαν να εννοούσε κάθε λέξη.
Συντροφιά μου απόψε, ένα κόκκινο Cabernet Sauvignon MEERLUST, του οινοποιείου Stellenbosch στη Νότια Αφρική.
(Επειδή κάποιοι δυστυχείς σπεύσουν, ίσως, να ρίξουν πάλι το δηλητήριό τους, σπεύδω και εγω - αν και δεν θάπρεπε, μεταξύ μας, αλλά μέρες αδέσποτες ζούμε - να πω ότι μου το έφερε από εκεί το αδερφάκι μου, που ειναι παντρεμένος με Νοτιοαφρικανίδα, ζουν στην Αγγλία, και πάνε εκεί τακτικά).
Ξεκίνησα έτσι, γιατί με διακατέχουν θυμός και στεναχώρια. Στην τακτική μου γύρα στο Ίντερνετ, και αφού έχω εξαφανίσει από κάθε πιθανότητα πρόσβασής μου τα sites και τα blogs που βγάζουν μίσος και εκχέουν δηλητήριο (Χριστέ μου! Πόσους ανθρώπους τέτοιους έχεις φτιάξει;), έπεσα πάλι σε σχόλια φαρμακερά, όχι μόνο για μένα, αλλά για όποιον τολμά να πεί την άποψή του. Τα σχόλια αυτά προέρχονται, πάντα, από ανθρώπους που δεν τολμούν ποτέ να πουν τη δική τους άποψη. Διότι, προφανώς, δεν έχουν.
Σε πιο χυδαία μορφή, μου θυμίζουν τους γραφικούς προπονητές της εξέδρας στα γήπεδα, που δεν κατέχουν γρι από μπάλλα αλλά θεωρούν ότι ξέρουν περισσότερα από τον Φέργκιουσον και τον Γουαρδιόλα.
Το χειρότερο απ' όλα δε, είναι ότι αυτήν την τραγική τους ψευδαίσθηση, την εξισώνουν με τη Δημοκρατία που, κατα τη γνώμη τους, τα επιτρέπει όλα.
Μερικές φορές φαντάζομαι πως θα αντιδρούσαν σε εμετικά σχόλια, που ασφαλώς και θα υπήρχαν, ο Μπετόβεν, αν ζούσε, ο Άϊνσταιν, αν ζούσε, ο Γκάντι, άν ζούσε, ο Νεύτωνας, αν ζούσε...
Αλλά, τί λέω;
Πως ξέχασα τα όσα υπέστη και υπέφερε ο Χριστός μας, όταν ζούσε;
Προς Θεού, δεν εξισώνω τον εαυτό μου με αυτά τα πρόσωπα - ανάξιά τους είμαι, πέρα ως πέρα.
Αλλά μήπως τα χυδαιολογήματα και η βαρβαρότητα των σημερινών comments σε μπλογκς και σάϊτς δεν είναι ίδια με την λύσσα των μαζών τις παλαιότερες εποχές;
Όταν, φερ είπειν, διαβάζεις κάτω από ένα ωραιότατο τραγούδι της Adelle στο YouTube, το σχόλιο ενός ηλίθιου που αναφέρεται στα περιττά της κιλά, που αναρωτιέται "πως υπάρχει άνθρωπος" που μπορεί να κάνει έρωτα μαζί της (χρησιμοποιώντας, βεβαια, λιγότερο κομψές εκφράσεις), και που προτρέπει όλους να μην ακούνε τα τραγούδια της, σε τί διαφέρει αυτός ο απολίτιστος "ιντερνετάκιας" από τη μάζα που λιθοβολεί, τον όχλο που φωνάζει "θάνατος", τον συρφετό που καίει βιβλία και παρτιτούρες;
Αρκετά!
Ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έδωσε, λέει, εντολή στον Υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, να μεταβιβαστεί ο φάκελος του ΣΔΟΕ με τα στοιχεία των πολιτικών προσώπων, που φέρονται να ελέγχονται, στον εισαγγελέα, μαζί με πλήρη περιγραφή της κατάστασης. Η λίστα, σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, αφορά 32 πολιτικούς των οποίων τα εισοδήματα δεν "ταυτοποιούνται" με τον τρόπο ζωής τους. Μερικοί είναι ακόμα εν ενεργεία. Μερικοί διετέλεσαν και υπουργοί. Οι περισσότεροι, πάντα κατα τα δημοσιεύματα, προέχρονται από τις δύο παρατάξεις που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια τον τόπο: το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία.
Θα ήθελα πολύ να έβλεπα την διάλυση όλων των υπαρχόντων κομμάτων, και τη δημιουργία νέων, που να είναι πραγματικά "νέα", καί όχι "Ανεξάρητοι Ελληνες", με Καμμένο και Τέρενς Κουίκ, ούτε βέβαια και Συριζα με Λαφαζάνη και Παπαδημούλη, που δεν θυμάμαι εποχή που να μην ήταν εδω!
Δεν ξέρω, όμως, αν ή ίδια η κοινωνία θέλει κάτι καινούργιο. Από την "συμπεριφορά" της στις τελευταίες εκλογές, αλλά και από πολλές επιλογές της, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος.
Πορευόμεθα, αναγκαστικά, με ό,τι έχουμε. Και διατηρώντας την ισχνή, έστω, ελπίδα, ότι η καταστροφή μας θα είναι ελεγχόμενη, και ότι μέσα από τις στάχτες της θα αναδυθεί, όντως, κάτι εντελώς καινούργιο.
Επιστροφή, σήμερα, στο γκολφ της Γλυφάδας. Τα μισά drives με slice, τα άλλα μισά με hook. Μια δεξιά, μια αριστερά. Σαν την Ελλάδα. Ίσιο κτύπημα δεν υπάρχει, δάσκαλε;
Ένα καταπληκτικό έργο είδα προχθες σε βίντεο. Το London River (στα ελληνικά μεταφράστηκε ως "Το Ποτάμι Απέναντι"), του Γαλλο-αλγερινού σκηνοθέτη, Ρασίντ Μπουσαρέβ, με πρωταγωνιστές την Αγγλίδα Μπρέντα Μπλέθιν, και τον σπουδαίο Σοτιγκούι Κουγιατέ, από το Μαλί, που δούλεψε πολλά χρόνια με τον μεγάλο Πίτερ Μπρουκ, και που η ερμηνεία του στον ρόλο ενός Αφρικανού πατέρα που πήγε στην Αγγλία αγωνιώντας για την τύχη του γιού του μετα την τρομοκρατική επίθεση του 2005 στον σταθμό King's Cross του Λονδίνου, ήταν συγκλονιστικός. Η Μπρέντα Μπλεθιν, επίσης βρέθηκε στο Λονδίνο εκείνο τον καιρό, γυρεύοντας τη κόρη της. Η κόρη της συγκατοικούσε με τον γιό του Κουγιατέ. Στην αρχή, υπήρχε η υποψία ότι και οι δύο ήταν ανάμεσα στους τρομοκράτες. Η ταινία δείχνει το τεράστιο πολτισμικό χάσμα, αλλά και την απέραντη ανθρωπιστική δύναμη, που αναδύονται από τέτοιες, δύσκολες ιστορίες και καταστάσεις.
Στην Αθήνα, έξω, διάφορα χάπενινγκ στους δρόμους της πόλης. Ενας τενόρος και ένας βαρύτονος, στα Προπύλαια, τραγουδούν το Λα Ντόννα Ε Μόμπιλε. Οι λιγοστοί θεατές χειροκροτούν ενθουσιωδώς.
Ο άλλος κόσμος, είναι εγκλωβισμένος μεσα στα αυτοκίνητά του, έξω από την περιμετρική ζώνη της αποκλεισμένης Αθήνας. Δεν αντέχουν ούτε ένα Σάββατο χωρίς τα άθλια τροχοφόρα τους.
Κυκλοφόρησε σήμερα καινούργια εφημερίδα. Λέγεται "Τα Παραπολιτικά". Την αγόρασα. Απογοητεύτηκα αμέσως! Οι "αποκαλύψεις" της είναι όπως τις γράφω. Εντός εισαγωγικών. Έντονο είναι το στοιχείο του κουτσομπολιού. Ποιά γνωστά πολιτικά ζευγάρια έχουν πάρει διαζύγιο, φερ ειπείν. Κρίμα, διότι χαίρομαι όποτε ανοίγει καινούργια έφημερίδα.Αλλά αυτή θα κλείσει γρήγορα. Δεν θέλω να πιστευω ότι ο αναγνωστης είναι τόσο ρηχός...
Λείπει πολύ μια εφημερίδα που να κάνει πραγματικό ρεπορτάζ. Στον δρόμο, στην κοινωνία.
Η "Ελευθεροτυπία" δεν λείπει καθόλου. Τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τέτοια εφημερίδα, αλλά μπροσούρα ημετέρων.
Σήμερα, δεν μελέτησα πιάνο. Με εκνεύρισε που ο Νάκας είχε τον μετρονόμο της Yamaha 56 ευρω, και με ένα ψάξιμο στο ίντερνετ το παράγγειλα από την Αγγλία με 23!
Πώς, και γιατί να βοηθήσω ο έρμος την ελληνική οικονομία, όταν αυτή η ίδια με σπρώχνει προς τα έξω; Γιατί να δώσω στον Νάκα διπλάσια απ' όσα θα δώσω στον Εγγλέζο;
Ο Μιραλάς σκίζει στην Έβερτον. Θα θυμάται, αραγε, τίποτα από τον Ολυμπιακό και την Ελλάδα;
Δεν υπάρχει καλύτερο αρνάκι σε όλη την Ελλάδα από εκείνο που φέρνει ο Κουφόπουλος στο μαγαζί του, Εθνικής Αντιστάσεως στο Χαλάνδρι, από τη παρίδα του, τη Νάξο.
Kαλό το MEERLUST, αλλά όχι εξαιρετικό. Ο Parker, που ειναι ο κορυφαίος στον κόσμο εκτιμητής κρασιών, έβαλε στο συγκεκριμένο 74/100. Επαληθεύτηκε πάλι...
Έτσι, μάλιστα! Το πρώτο είναι γρήγορο και χαριτωμένο. Το δεύτερο πιο αργό, πιό στέρεο.
Μια από τις πολλές ανοησίες που με απασχολούν εσχάτως, είναι να συγκρατήσω τον χρόνο που τρέχει τόσο ιλλιγγιωδώς. Έναν μόνο τρόπο ξέρω για να το πετύχω αυτό: αξιοποιώντας τον! Και μ' αυτό, δεν εννοώ κάνοντας περισσότερα πράγματα. Όχι. Μπορεί και να σημαίνει, κάπου-κάπου, να χαμηλώνεις ταχύτητα. Να στέκεσαι. Να σταματάς. Έχω βρεί ότι, έτσι, προσέχεις περισσότερα πράγματα γύρω σου. Βλέπεις καλύτερα τους ανθρώπους. Νοιώθεις τον ίδιο σου τον εαυτό πιο ατόφια.
Στέκομαι, λοιπόν, τώρα στο περιθώριο των πραγμάτων, για να μοιραστώ μαζί σας, σε τούτη την αλλόκοτη "ραδιοφωνική" περιπέτεια που αναπλάθω σ' ένα blog, από την όπερα "Ο Μαγικός Αυλός" του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, ένα υπέροχο ντουέτο με την Γερμανίδα σοπράνο Ντοροτέα Ρέσμαν στον ρόλο της Παμίνας και τον σπουδαίο Άγγλο βαρύτον Σάϊμον Κίνλισαϊτ στον ρόλο του Παπαγκένο.
Στο ντουέτο αυτό, ο καλοκάγαθος Παπαγκένο, εξομολογείται ότι δεν έχει και αυτός μια κοπέλλα να τον αγαπά. Η Παμίνα τον καθησυχάζει "θα φροντίσει και για σένα ο ουρανός". Ειναι εκπληκτικά εκφραστικό το πρόσωπο του Παπαγκένο καθώς, αμέσως μόλις το ακούει αυτό, στρέφει το βλέμμα του προς τα πάνω, και με υπέροχη αφέλεια, μα και με ειλικρίνεια συνάμα, αναρωτιέται "μηπως μπορεί ο ουρανός να βιαστεί λιγάκι;".
Θέλει και αυτός να προλάβει τον χρόνο...
Ο Μαγικός Αυλός, που έγραψε ο Μότσαρτ τον τελευταίο χρόνο της σύντομης ζωής του, είναι ένα πανηγύρι του έρωτα, και μέσα από τη μοναδική μουσική του, περνάει όλην αυτήν την αίσθηση και την χαρά του έρωτα.
Ο διεθνώς γνωστός για τις ερμηνείες του σε έργα Μότσαρτ, σερ Κόλιν Ντέϊβις, διευθυνει την χορωδία και την ορχήστρα του Royal Opera House, σ' αυτήν την ιστορική παράσταση του Ντέϊβιντ Μακ Βίκαρ, το 2003 στο Κόβεντ Γκάρντεν.
Το ντουέτο έχει διάρκεια περίπου 8 λεπτά. Έχουμε τόσα να διαθέσουμε;
Την Δευτέρα, 17 Σεπτεμβρίου 2012 (τη σημειώνω την ημερομηνία γιατί μπορεί να αποδειχθεί - που ξέρεις; - ιστορική!), έκανα το πρώτο μου μάθημα πιάνου!
Ήταν ένα παιδικό όνειρο, που φούντωσε όταν είδα πρώτη φορά (γιατί, έκτοτε, ακολούθησαν άλλες 53!) την ταινία "Η Μελωδία της Ευτυχίας", στα αγγλικά The Sound of Music, και "τρελλάθηκα" με το "Do, a dear, a female dear. Re, a drop of golden sun. Me, a name I call myself. Fa, a long-long way to run"
Δεν πραγματώθηκε όμως. Για δύο, βασικά, λόγους.
Ο πρώτος ήταν διότι οι δάσκαλοί μου στο αγγλικό σχολείο όπου φοιτούσα στην Ροδεσία (τώρα Ζιμπάμπουε) έκριναν ότι για τον σωματότυπό μου θα ήμουν χρησιμότερος στην ομάδα ράγκμπι, παρά σε εκείνην της μουσικής.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι δεν είχα πιάνο!
Είχε, όμως η νονά μου, που έπαιζε και πολύ ωραία, και μου άρεσε να την ακούω. Ήταν ένα ωραιότατο πιάνο, J. Becker, με μεγάλη ουρά. Έπιανε όλο το σαλόνι της.
Όταν την καθήλωσε ένα ύπουλο εγκεφαλικό επεισόδιο, μου έστειλε μια μέρα στο σπίτι μου το J. Becker, σαν αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία, και μου είπε "εγω, αγόρι μου, δεν μπορώ να παίξω πιά, παράλυσε το χέρι μου, και θέλω να το έχεις εσύ, και κάποια μέρα, εκεί ψηλά που θάμαι, να σε ακούω να μου παίζεις Σούμπερτ".
(Ο Σούμπερτ ήταν ο αγαπημένος της. Τον έλεγε "αριστοκράτη της μουσικής". Κι όποτε γινόταν κοντσέρτο με έργο του, συνήθως στον "Παρνασσό", ήταν πάντα στη πρώτη σειρά).
Το τεράστιο πιάνο με ουρά, στο δικό μου σαλόνι, έπιασε σχεδόν όλο τον χώρο. Η γυναίκα μου, που επίσης είχε κρυφό καυμό της να μάθει κάποια μέρα πιάνο, δεν ήταν ευχαριστημένη με αυτήν την κατάληψη. Όμως, πριν από περίπου έναν χρόνο, άρχισε εκείνη τα μαθήματα που ήθελα να κάνω εγω, αλλά γρήγορα τα άφησε γιατί της φάνηκε πολύ ανηφορικός ο δρόμος που ανοιγόταν μπροστά της. Και όντως είναι...
Εν πάση περιπτώσει, το J.Becker (πού όπως είδα στο ίντερνετ δεν είναι και τόσο σπουδαίο όσο θέλω να το εμφανίσω), το κουρδίζαμε ανελλιπώς, και το είχαμε και για αποκούμπι για κάθε ακαταστασία μου!
Μέχρι που, μια μέρα, έτσι που βρέθηκα, λίγο τυχαία, λίγο ξαφνικά, στο Παντοπωλείο του Κώστα, στην Όθωνος, στην Κηφισιά, νάσου να πίνω ρακί με άγνωστούς μου, που έτυχε όμως να είναι γνωστοί ενός γνωστού μου, μουσικού, ..., μουσικοί και αυτοί οπότε, θητεύσας και εγώ σε μουσικά ραδιόφωνα, με σημαντικότερο για μένα σταθμό το Τρίτο Πρόγραμμα, σμίξαμε ωραία. Μια κοπελλιά της παρέας, παίζει και κάνει μαθήματα πιάνου. Αυτή είναι και η πρώτη μου δασκάλα!
Αγόρασα το Τετράδιο Μουσικής 50/10. Ούτε που ξέρω τι σημαίνει αυτό.
Αγόρασα τη "Μέθοδο Πιάνου", opus 101, του Ferdinand Beyer.
Αγόρασα και τον 1ο τόμο, της "Θεωρίας της Μουσικής", Το Τονικό Μουσικό Σύστημα, του Αμάραντου Αμαραντίδη.
Κι έτσι, μέσα στη κρίση, χωρίς σοβαρό εισόδημα, ξόδεψα ήδη 40 ευρώ. Αλλά δεν τα πέταξα, σίγουρα.
Και, έχοντας πλέον πολύ νωπή την εμπειρία του πρώτου μαθήματος, και έχοντας ξεκινήσει κιόλας της ασκήσεις με "αργή, διπλή κίνηση, ο καρπός πάνω-κάτω", "κίνηση moderato" και συγχορδίες, τολμώ να προβλέψω ότι είναι ίσως η μόνη σημαντική επένδυση που έκανα στη ζωή μου!
Η δασκάλα μου (άχ! και πόσο μου αρέσει να το λέω και να το ακούω αυτό...), μου λέει ότι όλοι σχεδόν οι γονείς απέσυραν τα παιδιά τους από τα μαθήματα πιάνου που έκαναν ως τώρα. Προτίμησαν να αφήσουν τη μουσική, και να κρατήσουν αγγλικά, γαλλικά, και άλλα ιδιαίτερα.
Υποθέτω ότι αρκετά παιδιά, επειδή πολλά πράγματα στην Ελλάδα γίνονται εξαναγκαστικά ή για το θεαθήναι, δεν στεναχωρέθηκαν πολύ. Είμαι σίγουρος όμως, ταυτόχρονα, ότι υπάρχουν και κάποια παιδιά, που αγάπησαν πραγματικά τη μουσική και δεν ήθελαν να την αφήσουν, και που σήμερα είναι δυστυχισμένα που υποχρεώνονται να συνεχίσουν με ξένες γλώσσες...
Με φοβίζει πολύ η Ελλάδα όπου κλείνουν τα "περιττά" (ένα μαγαζάκι, ας πουμε, που πουλούσε μόνο ρολόγια τοίχου, κούκους, ξυπνητήρια, κλπ), και πολλαπλασιάζονται τα "απαραίτητα" (καφετέριες, σουβλατζίδικα, εσχάτως γιαουρτάδικα, και προποτζίδικα)
Όπως και νάχει, εγω ξεκίνησα μαθήματα πιάνου για να δώσω έμφαση στην "νέα αρχή". Για να μην αποδεχτώ, ή συμβιβαστώ με "το τέλος". Η αγάπη μου για τη μουσική, και η λαχτάρα μου, έστω και τώρα που μπήκα στη 5η δεκαετία της ζωής μου, να μάθω να παίζω πιάνο, τον βασιλιά, για μένα, όλων των οργάνων, είναι απείρως ισχυρότερη της στεναχώριάς μου για το αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει το συμβατικό μου επάγγελμα. Μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό. Όχι, όμως, χωρίς τη μουσική.
Άς έρθουν οι έκτακτες εισφορές, δεν με νοιάζει. Ας ζητούν οι τράπεζες τα οφειλόμενα, με απειλές. Ας παίζουν playlist τα ραδιόφωνα της φτήνειας, τάχω σβήσει από τη μνήμη κάθε ραδιοφώνου μου. Τα κόμματα, ας μοιράζουν ακόμα οφίτσια σημαντικά σε ασήμαντους ανθρώπους. Κι ας έχουν πάθει παράκρουση στο νησί, οι αφόρητα επιρρεπείς....
Ελπίζω, προσεύχομαι, το πιάνο να με κρατήσει εδω, και όρθιο!
Περισσότερα, ας μη πω. Για τα μελλούμενα, ας μη προστρέξω. Κάθε άσκηση που κάνω είναι μία κατάθεση ψυχής, που είναι και θα μείνει αλώβητη από κάθε κρίση. Και ονειρεύομαι, κάποια μέρα, να παίξω κάτι για την φίλη μου, την θάλασσα...
Καλημέρα. Και αρχίζουμε την "εκπομπή" μας σήμερα με το Τραγούδι της Γραφομηχανής, του Αμερικανού συνθέτη Λιρόϊ Άντερσον, από ένα κοντσέρτο που δόθηκε τον Ιούνιο του 2011 στην Εθνική Μουσική Σκηνή της Μαδρίτης, με τίτλο "Φωνές για την Ειρήνη". Την ορχήστρα διευθύνει ο Μιγκουέλ Ροά, και σολίστ, στη γραφομηχανή, είναι ο Αλφρέδο Ανάγια. Καλή ακρόαση.
Σαν να κάνω εκπομπή... Φίλοι μου'βαλαν την ιδέα, δηλαδή. Και λέω why not? Έτσι κι αλλιώς, ανέκαθεν σε λίγους απευθυνόμουν. Κι' όταν αυτοί οι λίγοι ένοιωθα πως γίνονταν περισσότεροι, τρόμαζα κι έφευγα. Εχω ένα τραγούδι σήμερα από μια Καναδή συνθέτρια, στιχουργό και τραγουδίστρα που πολύ αγαπώ, την Σάρα Μακ Λάχαλαν. Είναι το Angel. Ένα τραγούδι που συγκίνησε τον μέγα κιθαριστή και συνθέτη Κάρλος Σαντάνα, που επικοινώνησε ο ίδιος, πρίν μερικά χρόνια, με τον ατζέντη της Μακ Λάχλαν, και του είπε "εχω μια εκπομπή, ζωντανή στη τηλεόραση, και θέλω ναρθει η Σαρα, χωρίς πρόβα, και να παίξουμε μαζί το τραγούδι της - εγω στη κιθάρα, συνοδευτικά, αυτή στο πιάνο και στα φωνητικά". Η συμφωνία κλείστηκε την επόμενη ωρα, και ιδού το αποτέλεσμα. Σας εύχομαι πολλές, τρυφερές στιγμές στη ζωή σας.
Χριστέ μου! Πέρασαν κιόλας, σήμερα, 17 Σεπτεμβρίου, 30 χρόνια από τη μέρα εκείνη, τη μαύρη κείνη μέρα, που έφυγε από τη ζωή ετούτη (γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχει άλλη) ο Μάνος Λοίζος.
Δεν είχαν προλάβει καλά-καλά να μπουν τα τραγούδια του στη ψυχή μας. Ήταν ακόμα στη παρέα. Με τη κιθάρα εκείνος. Εμείς με τα φάλτσα μας. Τα χαμόγελα τα τόσο όμορφα. Τις λύπες, που κι αυτές μας ομόρφαιναν.
Χρειάστηκε να πεθάνει σ' ένα παγωμένο, καθ' όλα, νοσοκομείο της Μόσχας, για να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε πόσα σπουδαία τραγούδια είχε γράψει. "Κι αυτό ο Μάνος;". "Κι αυτό του Μάνου;", λέγαμε.
Κι ακόμα μέχρι σήμερα, πίκρα ανείπωτη μας κατακλύζει όταν σκεφτόμαστε ότι εαν ζούσε ακόμα, πόσο πιο πλούσια και όμορφη θαταν η ζωή μας. Ηταν μόνο 45 ετών όταν έφυγε. Θαταν μόλις 75 εάν έμενε. Πόσα αριστουργήματα χάσαμε! Αλλά, επειδή είναι πολύ εγωιστικό αυτό: πόσες αμέτρητες στιγμές ανείπωτης γλύκας δεν έχασαν οι δικοί του άνθρωποι.
Το τραγούδι που επιλέγω να ακουσουμε σήμερα είναι το "κι αν τα μάτια σου". Οι στίχοι είναι του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τα δάκρυα, δικά μου.
Στο προηγούμενο post, αφιέρωσα το τραγούδι Σουζάν σε όλους τους φίλους και όλες τις φίλες που ακολουθούν τόσα χρόνια τις, αλλόκοτες ως επί το πλείστον, δημοσιογραφικές μου πιρουέτες, ακόμα και τώρα, που εγω δεν είμαι ... κάπου. Ο φίλος μου ο Νίκος, ίσως ο πιο ακριβός απ' όλους, μου ζήτησε να μεταφράσω τα λόγια του Κοέν. Έκανα κάτι καλύτερο, νομίζω. Από μια παλιά εκπομπή στο 4ο πρόγραμμα ραδιοφωνίας του BBC, για μένα το καλύτερο πρόγραμμα στον κόσμο, βρήκα την ιστορία πίσω από το τραγούδι αυτό.
Είναι περασμένα μεσάνυχτα Τετάρτης. Ήδη 2.21 ξημερώματα Πέμπτης, του Σεπτεμβρίου του 2012 η 13η μέρα. Νοιώθω ... drained ... είναι η λέξη που μου έρχεται αμέσως στο παιδεμένο μου μυαλό ... αποστραγγισμένος, στα ελληνικά, νομίζω.
Χάνομαι λίγο στη μουσική μου, που με τη σειρά της παίρνει τις σκέψεις μου και τις τακτοποιεί με έναν τρόπο που κάπως αρχίζει να φορτίζει ξανά αυτό το άδειο που τώρα, 2.28 κιόλας, (7 λεπτά με πήρε να βρω αυτα τα λίγα λόγια..) παραδόξως πως, με πνίγει.
Τούτο το τραγούδι είναι πολλά πράγματα για πολλούς από εμάς, που το ακούσαμε πρώτοι, και το κάναμε δικό μας. Είναι μια άγνωστη γκόμενα, που ο Κοέν τη λέει Σουζάν, εμείς διάφορα άλλα. Είναι μια εποχή γλυκιάς μελαγχολίας, όπου καμμιά φορά μάλιστα, από τη πολλή χαρά προσπιούμασταν τους λυπημένους για να είμαστε μέσα στο πνεύμα. Είναι ο τραγουδοποιός, που γράφει μουσική, και ποίηση. Που ειναι κοντά σε μας, στη κοινωνία, και μας εκπροσωπεί, γιατί από μας παίρνει ερεθίσματα και αφορμές. Ό,τι τραγουδά, μας αφορά.
Μαζί με τον Κοέν, μιά από τις ωραιότερες φωνές που υπήρξαν ποτέ: Η Τζούντι Κόλλινς.
Και το αφιερώνω, όλο αυτό, σε όσους ακόμα με "ακολουθούν", παρόλο που δεν είμαι πουθενά!
Άνοιξαν λοιπόν τα σχολεία με όλες τις καθιερωμένες εκδηλώσεις. Αγιασμός. Τοποθετήσεις. Χαιρετισμοί. Οι ευχές μας αυτονόητα συνοδεύουν τα παιδιά.
Η ουσία του ζητήματος έρχεται αμέσως μετά. Και η ουσία του ζητήματος είναι τι γίνεται το δημόσιο σχολείο - και το σχολείο γενικά - στην εποχή της βαθιάς κρίσης.
Η ελληνική κοινωνία σήμερα προσπερνάει παγερά και αδιάφορα την ανάγκη ουσιαστικής μόρφωσης των παιδιών της. Έτσι, τα τελευταία χρόνια μέσα στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της, το σχολείο, οι ουσιαστικές προϋποθέσεις λειτουργίας του, η δασκάλα και ο δάσκαλος, η καθηγήτρια και ο καθηγητής, βρέθηκαν και παραμένουν σε πολύ χαμηλή θέση. Πέρα από τις απαράδεκτα χαμηλές αμοιβές των δασκάλων, χαμηλή είναι και η αποτίμηση του ρόλου τους στη συνείδηση των σημερινών Ελλήνων. Έχουν και οι δάσκαλοι την ευθύνη τους (αρνούμενοι π.χ. την αξιολόγηση), αλλά δεν είναι αυτό εδώ το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι η απόλυτη πρόταξη των υλικών προτεραιοτήτων καταβίβασε το ζήτημα της γνώσης, της κριτικής σκέψης και της αναζήτησης ουσίας και νοήματος στα τάρταρα.\
(*)Το άρθρο που ακολουθεί, του Άγη Βερούτη από το capital.gr, είναι από τα πιο αποκαλυπτικά και εμπεριστατωμένα που έχω διαβάσει ποτέ για τα όσα συμβαίνουν στον πολύ βρώμικο, όπως αποδεικνύεται, χώρο των φαρμάκων στην Ελλάδα, πιθανώς και σε άλλες χώρες. Έχοντας ασχοληθεί και ο ίδιος με το θέμα αυτό πολλές φορές στην "Ελευθεροτυπία", θεωρώ ότι είναι πέρα ως πέρα αληθές ό,τι γραφει ο κ. Βερούτης, τον οποίο και συγχαίρω. Τέτοια κομμάτια, εμπεριστατωμένη δημοσιογραφίας, λείπουν πολύ.
Είναι μια αλήθεια πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η φαρμακευτική επιστήμη έχει προσφέρει μεγάλη βελτίωση στην ανθρώπινη ζωή. Τεράστια ποσά ξοδεύονται από τις φαρμακευτικές εταιρίες στην έρευνα και εξέλιξη φαρμάκων, που βελτιώνουν την ζωή του ανθρώπου.
Προκειμένου να υπερκαλύψουν το τεράστιο κόστος των ερευνών, οι φαρμακευτικές λαμβάνουν πατέντες που τους εξασφαλίζουν την μονοπωλιακή εκμετάλλευση των ανακαλύψεών τους για περίπου δέκα χρόνια από την απονομή της πατέντας. Στον χρόνο αυτό πρέπει να λάβουν άδεια από οργανισμούς πιστοποίησης μετά από κλινικές έρευνες για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου. Αυτό διαρκεί σχεδόν μια δεκαετία και έχει επίσης τεράστιο κόστος. Το επιχειρηματικό ρίσκο είναι σημαντικό για τις φαρμακευτικές, καθώς λιγότερο από 10% των σκευασμάτων που ερευνώνται καταλήγουν σε εμπορικά σκευάσματα.
Στο τοπίο που ζουμε και λειτουργούμε εμείς οι δημοσιογραφοι, ξεκίνησα να το διαβάζω περιμένοντας ότι θα εμπεριείχε φαρμάκι. Αυτό αρέσει στον κόσμο. Αυτό διεγείρει τις πρωτόγονες αισθήσεις των άγριων ανθρώπων.
Ο σερ Ουίνστον Τσέρτσιλ βρέθηκε κάποτε σε μια συνεστίαση του Συντηρητικού Κόμματος. Εκεί βλέπει μια κυρία να τον περιεργάζεται συνεχώς με βλέμμα ερεθιστικό. Την πλησιάζει, λοιπόν, και ακολουθεί μεταξύ τους ο εξής διάλογος
-- Κυρία μου θα θέλατε να κοιμηθούμε μαζί για πέντε εκατομμύρια λίρες; -- Θεέ μου, κύριε Τσέρτσιλ... Ε, υποθέτω ... θα πρέπει να συζητήσουμε τους όρους, βεβαίως... -- Θα κοιμόσασταν μαζί μου για πέντε λίρες; -- Κύριε Τσερτσιλ, τί είδους γυναίκας νομίζετε ότι είμαι;! -- Κυρία μου, αυτό το έχουμε ήδη εμπεδώσει. Τώρα, διαπραγματευόμαστε την τιμή.
Ένα e-mail από τον φίλο μου τον Θοδωρή, με τον οποίο με συνδέουν απείρως περισσότερα πράγματα από εκείνους με τους οποίους βλεπόμαστε συχνά και συμφωνούμε συνήθως, με έβαλε ξανά, και αναπάντεχα σήμερα, στο πνεύμα της εκπομπής μου στο Τρίτο, Μάνος Σεμπάστιαν Φλόιντ, που τέτοια ώρα, κάθε Κυριακή απόγευμα, προετοίμαζα για την πρώτη μέρα της εβδομάδας.
Και πώς να τους εξηγήσω, άραγε, Δευτέρα που όλοι θέλουν την εβδομάδα τους να μπαίνει χαρούμενα και ανάλαφρα, ότι εγω θα ξεκινούσα με την άρια La Mamma Morta, από την όπερα Andre Chenier του Umberto Giordano; Μια άρια, που αποτυπώνει όσο λίγες άλλες, τον πόνο αλλά και την "γλυκειά παρηγορία", όπως λένε μερικοί, λίγοι, φωτισμένοι Γέροντες, της θλίψης.
Πως να εξηγήσω στους "μουτζαχεντίν του Τρίτου", που πάντα ήθελαν όλα να γίνονται και να ακούγονται με τον δικό τους, αλάνθαστο τρόπο, ότι η επιθυμία ενός φίλου, που έχασε τη Μάνα του πριν λίγες μέρες, 16 Αυγούστου, να ακούσει αυτό το κομμάτι, είναι για μένα "νόμος" υπεράνω των "κλασσικών στεροτύπων" μιας άλλης εποχής;
Επέλεξα εδώ, λοιπόν, να ακούσουμε το κομμάτι αυτό, βλέποντας ταυτόχρονα ένα βιντεάκι από την κινηματογραφική ταινία "Streets of Philadelphia", στο οποίο ο ετοιμοθάνατος πια, από AIDS, Τομ Χανκς, εξηγεί στον δικηγόρο του, που "παίζει" ο Ντένζιελ Ουάσιγκτον, και που είναι άσχετος με την όπερα, τι είναι αυτή η άρια, ποιανού είναι, ποιά σοπράνο την ερμηνεύει, και τι σημαίνει για αυτόν;
Θοδωρή. Να την θυμάσαι πάντα με τη πιο γλυκειά μουσική, και να συνεχίσεις να την αγαπάς σαν νάναι ακόμα εδώ.
ΥΓ.: Η παραδοχή του Ουάσιγκτον, ότι "I am not quite acquainted with opera", αγγίζει για μένα μια πολύ ευαίσθητη χορδή. Ήταν άπειρες οι φορές που, φοβισμένα, αλλά και με ένα δέος ανυπέρβλητο, έλεγα και εγω το ίδιο - και ακόμα το λέω. Αυτή η παραδοχή, που δεν μπόρεσαν ποτέ να την καταλάβουν οι "περφεξιονιστές" του Τρίτου, ήταν το ωραιότερο πράγμα που μπορούσε να μου συμβεί γιατί, έτσι μου συνέβη και όταν ήμουν 4 χρονών παιδί και ήθελαν στο σχολείο όπου φοιτούσα οικότροφος, να μου μάθουν κολύμπι, και απλώς με έσπρωξαν μέσα στη πισίνα και μου φώναξαν "and now, swim!!". Επιπλέον, όμως, η χαρά μου πολλαπλαστιάστηκε στη συνέχεια, όταν ανακάλυψα ότι σιγά-σιγά, κάνοντας (με λάθη, ασφαλώς) τη δική μου "εξερεύνηση", βρέθηκαν πάμπολλοι άνθρωποι που ήταν στην ίδια μοίρα. Σαν τον Ντένζιελ Ουάσιγκτον. Σαν και μένα. Που ήθελαν να ανακαλύψουν. Και που γοητεύονταν όταν κάποιος τους έδινε την ευκαιρία και την αφορμή να τό κάνουν. Οι στιγμές που δεν θα φύγουν ποτέ από την καρδιά μου, είναι εκείνες όταν με έπαιρναν τηλέφωνο και με ρωτούσαν "ποιό ήταν το κομμάτι αυτό;", και "πού μπορούμε να το βρούμε;". Ομοίως, όταν πήγαινα στη "Λέσχη του Δίσκου" και στη "Μουσική Προσφορά", στον φίλο μου τον Τάσο, και μου έλεγαν, "ποιό ήταν αυτό το κομμάτι που τους έβαλες χθές με τα τύμπανα και αφηνίασαν όλοι;". Βλέπεις, λοιπόν, Θοδωρή, πόσο καλό μου έκανες που με ξανάβαλες στο λούκι να κάνω "εκπομπή"; Έστω μόνο για σένα;
Καλοκαίρι κι αυτό! Η ζέστη εξοντωτική, να σ’ αποδιώχνει αντί να σε θερμαίνει. Στην επιφάνεια της καλοπέρασης, ένα ασήκωτο, αποπνικτικό σύννεφο υγρασίας. Κάθε βράδυ φαγητό. Κάθε βράδυ ίδιες κουβέντες, που ούτε μία από αυτές δεν κατάφερα να θυμηθώ το άλλο πρωί. Μόνο την κατάληξή τους, το κατευόδιο: «Θα τα ξαναπούμε αύριο».
Αυτό ήταν, και είναι, το πιο τρομακτικό απ’ όλα. Το «θα τα ξαναπούμε αύριο», γνωρίζοντας ότι και αυτό που θα ξαναπείς, το ξανάπες και χθες, ολόιδιο, αυτούσιο.
Κι όμως, συνέχισα να ζω τις μέρες μου ελπίζοντας να συναντήσω κάπου μια μορφή που να έχει έκφραση, και που θα κάνει και μένανε να εκφραστώ. Καθ’ οδόν, απαντούσα συνεχώς στην ίδια βλακώδη ερώτηση, «μα, δεν βρήκες τίποτα ακόμα;». Απαντούσα με μιαν αμηχανία που δεν ήξερα, αλλά και δεν με ενδιέφερε κιόλας, πως θα εκληφθεί. Διότι δεν είναι εύκολο να εξηγείς σε πολλούς ότι αυτό που γυρεύεις είναι «πηγή», και όχι «εμφιάλωση». Έμπνευση, και όχι τακτοποίηση.
Μέσα σ’ όλα, ήρθαν και οι απελπιστικά καθυστερημένες «ωδίνες του γονιού». Αυτές που συχνά συνοδεύονται από αφόρητες τύψεις, που με τη σειρά τους φέρνουν πόνο αβάσταχτο. Που πήγα λάθος; Τι μπορούσα να κάνω διαφορετικά; Σε ποιο σημείο του δρόμου έχασα την κατεύθυνση; Μπορώ να γυρίσω πίσω;
Η πρώτη απόπειρα, μάλλον συναισθηματική και εικονικής σημασίας, γίνεται με την επιστροφή στον τόπο που περιγράφω στο προηγούμενο post. Την «μη συμμετρική Ελλάδα», που όμως έχει μια αλλόκοτη αρμονία που πιθανώς, στη περίπτωσή μου, να βοηθήσει.
Θα πεις: Πως περιμένεις να τακτοποιήσεις τις γονεϊκές σου ωδίνες, απλώς με μια ωραιοποιημένη επιστροφή στα καμένα; Αν σε συγκινούν ένα ξερόκλαδο σε τοπίο χιονισμένο, η ένα σπασμένο καράβι σε «άφρατο τόπο και ακτή νεκρική», κάν’τα ποίημα, τραγούδι ή πίνακα ζωγραφικής. Όχι καταφύγιο από τα προβλήματά σου, και από τις απαντήσεις που πρέπει να βρεις μόνος σου.
Ναι, έχεις δίκιο. Και πάλι όμως, είμαι σίγουρος ότι τα’ αποκαΐδια εδώ θα με βοηθήσουν περισσότερο από τους καύσωνες και την υγρασία εκεί. Το γιατί, δεν χρειάζεται επεξήγηση…
Toβίντεο αυτό δεν είναι τουριστικό. Δεν ενδείκνυται για πακέτο-τουρίστες από τη κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Ας πάνε Τουρκία. Ας πάνε Ίμπιζα. Ας πάνε όπου τους προσφέρουν ένα λουξ δωμάτιο στη θάλασσα, όλα πληρωμένα, να μη βγαίνουν από τον χώρο του ξενοδοχείου, και ό,τι είναι να δούν από τον τόπο που επισκέπτονται, ας το βλέπουν σε προσπέκτους.
Το βίντεο αυτό, φτιαγμένο από τον Κώστα Γκολέμη και τον Φώτη Τραγανουδάκη, εμπεριέχει, όπως λέει και ο τίτλος του, «Κομμάτια της Ελλάδος». Δηλαδή – λέω εγώ – τις ομορφιές και τις ατέλειές της. Κυρίως αυτές.
Η Ελλάδα δεν είναι μία … συμμετρική χώρα. Δεν ταιριάζουν οι άκρες και οι καμπύλες της. Δεν εφάπτονται οι κύκλοι με τις ευθείες της. Δεν είναι τακτοποιημένη σε κουτάκια, να ξέρεις που να βρεις κάθε βράχο της, κάθε ακρογιάλι, κάθε θέατρο, μνημείο, γκρεμό ή παιδιάδα. Οι θάμνοι της δεν έχουν το … υποδειγματικό κούρεμα εκείνων στους κήπους των Βερσαλιών, ή στο Σεντ Τζέϊμς Πάρκ του Λονδίνου. Οι στάχτες και τα’ αποκαΐδια της δεν έχουν «καθαριστεί». Μόνο μένουν εκεί, για να θυμίζουν τις πληγές της, αλλά και για να σμίξουν κάποια στιγμή με τις ομορφιές που πάντα έρχονται, σαν μικρή αποζημίωση, θαρρείς, στα άπειρα στραβοπατήματά μας.
Η Ελλάδα δεν έχει αλάνθαστα τοπία. Αντίθετα, όλα είναι «λανθασμένα». Βλέπεις καπαρόφυλλα να κρέμονται από μια πέτρα. Βλέπεις βυτίο παρατημένο έξω από ένα αγροτόσπιτο, χαλώντας την απλή και γνήσια εικόνα του. Κι όμως, αν το δεις αλλιώς, ίσως και να γίνει στα μάτια σου πανέμορφο. Βλέπεις καμμένο δεντρο να έχει και αυτό τη θέση του κάτω από τον ουρανό μας. Βλέπεις μια συκιά να φυτρώνει στο πουθενά. Ένα μνημείο να σε χαιρετά εκεί όπου δεν φαίνεται ψυχή. Ένα καμπαναριό σκουριασμένο, και μια βάρκα κομμάτια….
Μ’ αρέσει πολύ να έρχονται ξένοι στο σπίτι μου. Να τους μαγειρέψω. Να τους περιποιούμαι. Να τους κερνάω το καλύτερό μου κρασί. Να βάζω τις πιο ωραίες μου μουσικές. Να περνάμε καλά.
Δεν δεν θέλω, όμως, να μου προκαθορίζουν αυτοί, οι ξένοι, οι μουσαφιρέοι μου, πως πρέπει και πως θέλουν να είναι το σπίτι μου, τι θέλουν να φάνε, ποιό κρασί προτιμούν, και ποια μουσική να τους παίξω. Επαναλαμβάνω: Να πάνε αλλού. Να πάνε στ’ ανάθεμα!...
Υ.Γ.: Άς μη συνδεθεί το κομμάτι αυτό με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, και το περίφημο Μνημόνιο που αυτή έφερε. Και που, όπως έχω γράψει πολλές φορές, εμπεριέχει μέτρα, κυρίως μέτρα αναδιάρθρωσης και δικαιοσύνης, όπως άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων, αδυσώπητο κυνήγι κατά της φοροδιαφυγής, καί άλλα, που έπρεπε από καιρό να παρθούν. Εδώ, δηλαδή, δεν πρόκειται για "εισβολή" κάποιων ξένων στο σπίτι μας. Εμείς αποδειχθήκαμε ανάξιοι να το συντηρήσουμε, και ζητήσαμε τη βοήθειά τους μη γκρεμιστεί ολόκληρο. Λέω ξανα, όμως: Αυτό αφορά μερικές "διατάξεις" των Μνημονίων, και σίγουρα δεν αφαιρεί την ευθύνη της οικονομικής καταστροφής της Ελλάδας από εκείνους που στοιχημάτισαν υπέρ αυτής, και εξακολουθούν να στήνουν διαιτητές για να τους βγεί το τελικό αποτέλεσμα, και να πάνε περιχαρείς στο ταμείο.
Το εγχείρημα της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ δεν έχει ιδιαίτερο νόημα αν δεν ξεριζωθούν βίαια οι πυρήνες της διαφθοράς, που βλάπτουν τη χώρα και την κοινωνία στο σύνολό της. Δεν έχει νόημα να μειωθούν και άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις των εργαζομένων αν η Ελλάδα συνεχίσει να λεηλατείται από εθνικούς προμηθευτές, λαμόγια που πουλάνε προστασία σε όποιον ξένο θέλει να επενδύσει στη χώρα μας, καρτέλ που κρατάνε τις τιμές παράλογα υψηλά σε ζωτικούς τομείς και από ένα κομματικό σύστημα που χρησιμοποιεί τις ΔΕΚΟ, τον ΟΠΑΠ και άλλους οργανισμούς για να μοιράσει πολιτικό χρήμα.
Η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ έχει νόημα αν καταστεί μια ευρωπαϊκή χώρα με θεσμούς και κανόνες που θα λειτουργούν και θα εφαρμόζονται με ελεύθερο ανταγωνισμό στους κρίσιμους τομείς της οικονομικής ζωής και ίσες ευκαιρίες για όλους στον ιδιωτικό τομέα. Οι θυσίες τις οποίες υφίστανται οι πολίτες έχουν νόημα αν ύστερα απ’ όλη αυτήν τη μείωση των μισθών και του βιοτικού επιπέδου, μπουν στη γωνία τα παράσιτα που ζούσαν από το κράτος και το έκλεβαν και απελευθερωθεί πολύτιμο οξυγόνο για τους Ελληνες που θέλουν να στήσουν δουλειές και δεν μπορούν.
Αλλιώς μια χαρά θα ήμασταν και στην Ελλάδα της δραχμής και των ολιγαρχών: μια κλειστή, φτωχή οικονομία με συμμορίες οι οποίες μοιράζονται διάφορους τομείς, κρατικοδίαιτη νομενκλατούρα επιχειρηματιών και τράπεζες που χρηματοδοτούν αποκλειστικά ημέτερους. Μέχρι στιγμής οι ξένοι δηλώνουν έκπληκτοι από όσα τριτοκοσμικά ή και «λατινοαμερικανικά» αντιλαμβάνονται, αλλά σιωπούν και δίνουν το δικαίωμα να τους κατηγορούν οι πάντες ότι ενδιαφέρονται μόνο για το κόψιμο μισθών και συντάξεων. Θα μου πείτε δική τους δουλειά είναι; Και όμως. Δεν μπορεί να ενδιαφέρονται να ανοίξει ο κλάδος των ταξί και να μη νοιάζονται για το πού πάνε τα χρήματα των δικών τους φορολογούμενων ή για το φαινόμενο των τιμών που δεν πέφτουν όταν μειώνονται θεαματικά μισθοί και ενοίκια.
Θέλουμε την Ελλάδα στο ευρώ, αλλά τη θέλουμε πλήρως εξευρωπαϊσμένη, όχι το βαλκανικό, νεόπλουτο κακέκτυπο στο οποίο τη μετέτρεψε η είσοδος στην Ευρωζώνη. Υπάρχει βεβαίως και η άποψη διαφόρων διασήμων Ελλήνων, οι οποίοι αφού λεηλάτησαν, έκλεψαν και διασκέδασαν στην πατρίδα τους έχουν το θράσος να καταλήγουν φωναχτά στο συμπέρασμα: «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος χρυσό μου, να πάμε στη δραχμή να τελειώνουμε». Σωστή, και απολύτως κυνική άποψη, ειδικά αν έχεις μερικές δεκάδες εκατομμύρια εκτός Ελλάδος και μερικά διαμερίσματα ανά τον κόσμο για τη «δύσκολη ώρα». Ας πάρουν τα κλεμμένα τους και ας τα φάνε όπως θέλουν αν είναι... νομιμοποιημένα, αλλά ας τους βγάλουμε από το παιχνίδι αν θέλουμε αυτή η χώρα να απελευθερώσει το ταλέντο, τη δημιουργικότητα και το μεράκι όσων θέλουν να βγάλουν λεφτά χωρίς να κλέβουν και χωρίς την προστασία κανενός πολιτικού ή νταβατζή...
