Ένα κείμενο-κραυγή, που έστειλε Βαρβακειώτης, της γενιάς του '69, αριστερός, όχι σαν τους γιαλαντζί που πήραν ξαφνικά ανάστημα χωρίς ναχουν μπόι, "απο τους in αντιμνημονιακούς", όπως λέει, προς τους παλιούς φίλους και συμμαθητές του. Μέσω ενός εξ αυτών, έφτασε και στα δικά μου χέρια, και με την άδειά του, αλλά χωρίς όνομα, το αναδημοσιεύω. Αξίζει, νομίζω, να διαβαστεί:
Φίλτατοι Φίλοι,
Μετά την μονομερή καταγγελία της λαϊκής εντολής απ τους φρόνιμους, η ειρήνη κι η δημοκρατία αποδεικνύονται ιστορικά για μια ακόμα φορά οι μεγάλοι εχθροί του ελληνισμού. Είναι οι περίοδοι που η χώρα πλημυρισμένη από δημοκράτες και προοδευτικούς πνίγεται στα σκάνδαλα της εξουσίας και στην λαϊκή διαφθορά. Με το που έσπασε η φούσκα της οικονομίας αποκαλύφθηκε όλη η αλήθεια. Όποιος μπορούσε, όταν μπορούσε, κι όσο μπορούσε , πράσινος, κόκκινος για γαλάζιος, κατέκλεβε τα ταμεία της κοινωνίας. Θες τράπεζες, εφορίες , τελωνεία, θες τραίνα, αεροπλάνα και βαπόρια, θες νοσοκομεία, φάρμακα, ταμεία, θες συντάξεις κι επιδόματα, θες πυραύλους κι υποβρύχια, θες πανεπιστήμια η νεκροταφεία, θες πεζοδρόμια, πλατείες, αποχετεύσεις, όπου κι αν ψάξεις, ό,τι και να ψάξεις, η ίδια παρέα, η ίδια κατάληξη. Κόμμα, συνδικαλισμός, κλοπές.
Ένας λαϊκός φασισμός διαφθοράς, προέκταση μιας διεφθαρμένης κι ανίκανης εξουσίας που κατόρθωσε να πτωχεύσει και το φως και τον ηλιο και τη θάλασσα. Αυτοανοσο νόσημα κατάντησε η δημοκρατία στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Έτσι, η χώρα κατέληξε όταν έχει περίσσεια δημοκρατίας να εμφανίζει έλλειμμα δημοκρατών κι όταν έχει περίσσεια δημοκρατών να εμφανίζει έλλειμμα δημοκρατίας.
Ένα εσωτερικό μνημόνιο ανυπόγραφο επιβλήθηκε στον ανυπεράσπιστο πολίτη απ' τους "in" αντιμνημονιακους, υποχρεώνοντας τον να εργάζεται για να συντηρεί διακομματικούς στρατούς και δεξιοαριστερες νομενκλατούρες.
Στις τηλεπαρολες η πατρίδα αποκοιμήθηκε με τους ίδιους καημούς, προδομένη απ την ίδια τη πατρίδα.
Χαλασμένοι του '69.
Πελάτες και έμποροι της αστικής δημοκρατίας και του όποιου σοσιαλισμού.
Προδότες της πολυγαμίας.
Ραντεβού, όπως πάντα, στο παρελθόν μας.
(Το όνομα ΄το ξέρουν μόνο οι φίλοι του)
 |
| "Κοκκινες Σημαίες" της Ruth Dealy |
Φίλτατοι Φίλοι,
Μετά την μονομερή καταγγελία της λαϊκής εντολής απ τους φρόνιμους, η ειρήνη κι η δημοκρατία αποδεικνύονται ιστορικά για μια ακόμα φορά οι μεγάλοι εχθροί του ελληνισμού. Είναι οι περίοδοι που η χώρα πλημυρισμένη από δημοκράτες και προοδευτικούς πνίγεται στα σκάνδαλα της εξουσίας και στην λαϊκή διαφθορά. Με το που έσπασε η φούσκα της οικονομίας αποκαλύφθηκε όλη η αλήθεια. Όποιος μπορούσε, όταν μπορούσε, κι όσο μπορούσε , πράσινος, κόκκινος για γαλάζιος, κατέκλεβε τα ταμεία της κοινωνίας. Θες τράπεζες, εφορίες , τελωνεία, θες τραίνα, αεροπλάνα και βαπόρια, θες νοσοκομεία, φάρμακα, ταμεία, θες συντάξεις κι επιδόματα, θες πυραύλους κι υποβρύχια, θες πανεπιστήμια η νεκροταφεία, θες πεζοδρόμια, πλατείες, αποχετεύσεις, όπου κι αν ψάξεις, ό,τι και να ψάξεις, η ίδια παρέα, η ίδια κατάληξη. Κόμμα, συνδικαλισμός, κλοπές.
Ένας λαϊκός φασισμός διαφθοράς, προέκταση μιας διεφθαρμένης κι ανίκανης εξουσίας που κατόρθωσε να πτωχεύσει και το φως και τον ηλιο και τη θάλασσα. Αυτοανοσο νόσημα κατάντησε η δημοκρατία στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Έτσι, η χώρα κατέληξε όταν έχει περίσσεια δημοκρατίας να εμφανίζει έλλειμμα δημοκρατών κι όταν έχει περίσσεια δημοκρατών να εμφανίζει έλλειμμα δημοκρατίας.
Ένα εσωτερικό μνημόνιο ανυπόγραφο επιβλήθηκε στον ανυπεράσπιστο πολίτη απ' τους "in" αντιμνημονιακους, υποχρεώνοντας τον να εργάζεται για να συντηρεί διακομματικούς στρατούς και δεξιοαριστερες νομενκλατούρες.
Στις τηλεπαρολες η πατρίδα αποκοιμήθηκε με τους ίδιους καημούς, προδομένη απ την ίδια τη πατρίδα.
Χαλασμένοι του '69.
Πελάτες και έμποροι της αστικής δημοκρατίας και του όποιου σοσιαλισμού.
Προδότες της πολυγαμίας.
Ραντεβού, όπως πάντα, στο παρελθόν μας.
(Το όνομα ΄το ξέρουν μόνο οι φίλοι του)
No comments:
Post a Comment