Ο ΚΑΛΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ

Μέρες απερίγαπτου καύσωνα στη Κύπρο. Η Λεμεσός, όπως και όλες οι παραθαλάσσιες πόλεις, έχει και το επιπρόσθετο βάσανο της υγρασίας. Περπατώ στην άκρη ενός δρόμου που βρίσκεται υπό πλήρη ανασκευή. Η απόσταση από το μέρος όπου στάθμευσα το αυτοκίνητό μου, μέχρι εκεί όπου είχα ραντεβού, δεν είναι μεγαλύτερη από 200 μέτρα. Είμαι κιόλας λουσμένος στον ιδρώτα, αγκομαχώ και γκρινιάζω. Αποδέκτης όλης αυτής της δυστυχίας μου, είναι ένας νεαρός άνδρας που στρώνει χώμα στον δρόμο με το φτιάρι του. Παράδίπλα, άλλοι τρείς εργάτες κάνουν διαφορετικές εργασίες. "Βάσανο", λέω στον πρώτο, αναζητώντας τη συμπόνοιά του. Μου απαντά με χαμόγελο δυσερμήνευτο. Εικάζω ότι εμπεριέχει αυτό που αποζητούσα, αλλά εμπεριέχει και πικρό σαρκασμό. Σαν νάθελε να μου πεί, "ναι, σε καταλαβαίνω, αλλά καταλαβαίνεις άραγε και εσύ από ποιόν γυρεύεις πρηγοριά και συμαράσταση;"

Η προφορά του μου ακούγεται οικεία. Δεν έχει τα βαριά και στρογγυλά σύμφωνα της κυπριακής λαλιάς.

"Από που είσαι;", τον ρωτώ.
"Από Χαλκίδα", απαντά. "Εσύ;"
"Αθηναίος", του λέω. "Βέρος".
"Α, γι' αυτό μου είσαι ευαίσθητος!", αποκρίνεται γελαστά, και μου κάνει "έλα", για να μοιραστώ μαζί του μια σκιά ανεπαίσθητη. Εκεί, έχοντας ξεχαστεί από "το βάσανο του καύσωνα", μου διηγήθηκε τη μικρή του ιστορία.

Ήρθε φέτος στο νησί. Τον Μάρτιο. Είναι 23 χρονών, απόφοιτος της Ανωτάτης Εμπορικής, με κλίση κι αγάπη προς τα λογιστικά. Δουλειά στην Ελλάδα δεν βρήκε - έναν χρόνο στο ψάξιμο. Μια φίλη, συμφοιτήτριά του από την Κύπρο, τον έπεισε να δοκιμάσει την τύχη του εδώ. Δούλεψε τρείς μηνες στη λαχαναγορά, στου Ρέντη για να βγάλει το αεροπορικό του εισιτήρια και τα πρώτα του βασικά έξοδα στη Κύπρο.

Από την πρώτη εβδομάδα βρήκε δουλειά - εργάτης σε εταιρεία οδοποιίας, που έχει αναλάβει το έργο της ανακαίνισης όλων των δρόμων στη παλιά πόλη της Λεμεσού. Στον δεύτερο μήνα, βρήκε και την δεύτερή του δουλειά. Σερβιτόρος σε παραθαλάσσιο μπαρ-εστιατόριο στον πεζόδρομο του Αγίου Τύχωνα, στην τουριστική περιοχή της πόλης.

Δεν έχει ούτε μία μέρα ρεπό, αλλά είναι πανευτυχής. "Ηρθα για να δουλέψω, όχι για να κάθομαι", μου λέει. "Οταν στρώσουν τα πράγματα, και μία μέρα τον μήνα να μου δώσουν ρεπό, θα την απολαύσω σαν θείο δώρο".

Μου είπε ακόμα ότι όπου νάναι θάρθουν κι άλλα φιλαράκια του από την Ελλάδα - "αν και Ελλάδα είναι και εδώ", συμπληρώνει.

Ο Μάρκος, είμαι σίγουρος, θα προκόψει στη ζωή του. Θα φτάσει πολύ ψηλά, γιατί τα χαμηλά ούτε τον φοβίζουν, ούτε τον απωθούν. Θα προκόψει, επίσης, γιατί σε αντίθεση με μένα, δεν γκρινιάζει για τη ζέστη!...