Η σκέψη πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μου τα τελευταία χρόνια (δεν θυμάμαι ακριβώς πόσα), αλλά όχι βέβαια με το υπέροχο χιούμερο του Αρκά. Να γινόταν, λέει, να εξαφανιστώ από την τρέχουσα, ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, και να επέστρεφα, όχι όταν η χώρα θα ευημερούσε πάλι, αλλά όταν οι άνθρωποί της αποφάσιζαν, όλοι μαζί, παρά τις διαφωνίες τους, να εργαστούν χέρι-χέρι για τη σωτηρία της.
Στον πόλεμο, όσες νίκες κατακτήσαμε, έτσι μόνο το πετύχαμε. Μαζί, και χέρι-χέρι.
Πόλεμο έχουμε και τώρα. Αλλά οι μισοί και πλέον πολίτες αυτού του τόπου θεωρούν ότι έχουμε απλώς "μια έξωθεν ανωμαλία", με ντόιπους υπηρέτες της, και ότι εάν η τύχη του τόπου περάσει στα δικά τους χέρια, όλα θα διορθωθούν.
Αυτή η εγκληματική διχόνοια έχει διώξει περισσότερους νέους ανθρώπους από την Ελλάδα, απ' ότι η οικονομική της κρίση. Ποιός νοήμων πατριώτης θα ήθελε να μείνει εδώ, όταν ακούει φερ ειπείν στη Βουλή, κάτι ακατάσχετους τύπους σαν τον ουδέποτε έχοντα ιδρώσει για μεροκάματο Καμμένο (και πόσοι άλλοι, αλήθεια, σαν και δαύτον υπάρχουν...), να ουρλιάζει (διότι να ομιλεί δεν γνωρίζει), ότι όσοι Ελληνες υπέγραψαν τα Μνημόνια στην Ελλάδα πρέπει να δικαστούν επ' εσχάτη προδοσία;
Γι' αυτό, όπως λέει κι ο σοφός Αρκάς, τυχερός, σήμερα, όποιος είναι στη φυλακή ισοβίτης!
No comments:
Post a Comment