Ημερολόγιο 04.07.2012
Είμαι στο Starbucks της Κηφισιάς. Σε διπλανό τραπέζι τρείς φίλες και συμμθήτριες κουβεντιάζουν μεγαλόφωνα και μ' ενθουσιασμό. Η μία, έχει πολύ τσιριχτή φωνή, και μ' ενοχλεί. Διαβάζω την εφημερίδα μου, και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στις ειδήσεις και τα άρθρα. Γυρίζω και την κοιτάζω αυστηρά. Είναι πολύ γλυκό το πρόσωπό της...
Κάποια στιγμή, προτίθεται στην κοριτσοπαρέα ένα αγόρι - φίλος και συμμαθητής τους και αυτός. Η κουβέντα της παρέας γίνεται πιο θορυβώδης. Η κοπέλλα με την τσιριχτή φωνή, αλλά και το γλυκύτατο πρόσωπο, ανεβάζει πιο πολύ τα ντεσιμπέλ και τον ενθουσιασμό της. Νομίζω ότι, από τις άλλες δύο, πρέπει να ενδιαφέρεται αυτή για το αγόρι.
Όπως και ναχει, ο θόρυβος άξαφνα, στ' αυτιά μου, γίνεται μουσική. Εγκαταλείπω τις σκοτεινές μου σκέψεις, και με εγκαταλείπουν και αυτές. Διπλώνω την βαριά, από δυσάρεστα νέα, εφημερίδα μου, και αφήνομαι στην υπέροχη μελωδία των εφηβικών φωνών που μουρχονται από το τραπέζι λιγο πιο πέρα.
Η μεγάλη ενόχληση, μετατρέπεται σε μικρή ευφορία. Η τσαντίλα, σε γλυκειά απόλαυση. Οι "θυμωμένες θεωρίες" για το "πως κατάντησε", και "που πάει η νεολαία μας", απορρίπτονται και καταρρέουν πανγυρικά από το θεσπέσιο κοντσέρτο μιας παρέας. Το κοντσέρτο της ανεμελιάς, με σόλο τσιριχτή φωνή γλυκυτάτου κοριτσιού!
Και όλ' αυτά, πόσο όμορφα, αλήθεια, μπλέκονται ταυτόχρονα με το αυθόρμητο γέλιο όλης της παρέας, που κάποιοι δυσκοίλιοι, ίσως και εγώ με αυ΄τούς, οδηγήσει στο μίζερο συμπέρασμα ότι "ορίστε, αυτά τα παιδιά, τα παιδιά μας, πρέφα δεν έχουν πάρει από την κρίση".
Κι όμως, αυτή ακριβώς η άγνωστή μου παρέα, είναί για μένα το μόνο ίσως, πραγματικά ελπιδοφόρο μήνυμα που έλαβα τον τελευταίο, δύσκολο καιρό. Δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα με λόγια το συναίσθημα μέσα μου που γεννάει αυτήν την ελπίδα. Υποθέτω - και, μόνο υποθέτω - ότι πρέπει να έχει να κάνει με την καθαρότητα των προσώπων, και με την αγάπη που έχουν μέσα τους αυτά τ παιδιά, και που λαχταρούν να την μοιραστούν, απλόχερα και θορυβώδικα, και με άλλους.
Υ.Γ.: Από τα μεγάφωνα του Starbucks, ακούγεται τώρα, και πόσο ταιριαστό είναι, μα τον Θεό, το "Is this love?" του μέγα Bob Marley.
Α ρε Χρίστο, αυτή η γραφή σου καμμιά φορά με ταξιδεύει ...λες και τωρα ήμουνα μαζί σου στο Starbucks (αλήθεια , γιατί δεν μου τηλεφώνησες να πιούμε μαζί τον μοναχικό σου καφέ ?).
ReplyDeleteΜερικές φορές με "ακουμπάει" τόσο πολύ αυτή η ρημάδα η πένα σου με αυτό το συναίσθημα και την μελαγχολία που αφήνει πίσω της όταν την αφήνεις να κυλάει έτσι ήρεμα ...