Η ΑΣΓΑΤΑ (ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΣΓΑΤΑ) ΤΟΥ ΑΕΝΑΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Μια όμορφη «εικόνα» της Ασγάτας – Δεσπόζει το επιβλητικό καμπαναριό

Η Ασγάτα είναι ένα μικρό, ορεινό χωριό, το ανατολικότερο της Επαρχίας Λεμεσού, στη Κύπρο, σε απόσταση μόλις 26 χιλιόμετρα από την πόλη, κτισμένη μέσα σε μιαν υπέροχη κοιλάδα, σε υψόμετρο 190 μέτρων.

Ο ελληνισμός, που απλώνει ρίζες παντού, κι ανθεί καρπούς αιώνιους, έχει έναν, τουλάχιστον, βλαστό, ακόμα και για τα πιο μικρά, απόμακρα, και ελάχιστα γνωστά χωριά του. Στις 24 του περασμένου μηνός, σε ένα αγρόκτημα στο Long Island της Νέας Υόρκης, και στο προαύλιο μιας Ελληνορθόδοξης εκκλησίας που έχει κτιστεί εκεί, της Εκκλησίας της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, κυμάτισαν μαζί, δίπλα-δίπλα, τρείς σημαίες: Η Ελληνική, η Κυπριακή και η Αμερικάνικη.

Η Εκκλησία ιδρύθηκε από Κύπριους μετανάστες, και από Ελληνοαμερικανούς δεύτερης γενιάς, πρόσφυγες από την Μικρά Ασία και από τα νησιά του Αιγαίου. Όπως διαβάζω σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο Hellenic News of America, άρθρο γραμμένο από την Κατερίνα Τσούνη, (http://www.hellenicnews.com/index.php/omogenia-a-national-issues/item/205-asgata-association-of-cyprus-memorial-service-remembers-fallen-heroes), ή εκκλησία της Μεταμόρφωσης δεν κτίστηκε από τους πλουσίους Έλληνες της Αμερικής, αλλά από τους "σκληρά εργαζόμενους γουναράδες και εστιάτορες της δεκαετίας του '60". Πολλοί από αυτούς, κυρίως εκείνοι που άνοιξαν εστιατόρια (αφού οι πλείστοι γουναράδες ήσαν από την Καστοριά), κατάγονταν από το χωριό της Ασγάτας στη Κύπρο.

Στις 24 Ιουνίου, λοιπόν, ο Σύλλογος των Καταγομένων από την Ασγάτα, διοργάνωσε εκδήλωση στη μνήμη όσων, Κυπρίων και Ελλαδιτών, έπεσαν στον αγώνα εναντίον των Τουρκών εισβολέων του 1974. Παρούσα, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, ήταν και η Γενική Πρόξενος της Κύπρου στη Νέα Υόρκη, κα. Κούλα Σοφιανού, η οποία στον σύντομο λόγο της, είπε και το εξής συγκινητικό και αληθινό:

"Ευχαριστούμε όλους τους εξ Ελλάδος φίλους μας για την συνεχή υποστήριξή τους κάθε χρόνο. Όπου υπάρχουν Έλληνες, υπάρχει και μια Εκκλησία. Ορθοδοξία και Ελλνισμός πάνε χέρι-χέρι".

Παραθέτω και μιαν ωραιότατη, και λιτή, περιγραφ΄γ από το ρεπορτάζ της Κατερίνας Τσούνη:

"Κυπριακά εδέσματα και αναψυκτικά προσφέρθηκαν από το Τμήμα Γυναικών του Συλλόγου των Ασγατινών. Έπειτα, ακολούθησε ένα πατροπαράδοτο φαγοπότι. Ο Δημήτρης και η Χρυστάλλα Σταυρινίδη, από το Southold, ήρθαν στην εκδήλωση μαζί με τα δύο εγγόνια τους. Ο Βασίλης (Μπιλ) και η Ελένη (Χέλεν) Κοντού, μετανάστες από το Καρπενίσι, έρχονται εδώ κάθε χρόνο, τα τελευταία 15 χρόνια. Το Καρπενίσι, στην Κεντρική Ελλάδα, ισοπεδώθηκε από τους Γερμανούς στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και στη διάρκεια του Εμφυλίου. Οι άνθρωποι αυτοί διασθάνονται απόλυτα τη φρίκη της ξένης εισβολής."

Από το χωριό της Ασγάτας κατάγεται ο Θεμιστοκλής Κωνσταντινίδης και η οικογένειά του. Ηταν οι πρώτοι Ελληνες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Λόνγκ Άϊλαντ, όπου ειναι σήμερα η Εκκλησία του Σωτήρος. Ο Νίκος Νεοκλέους ήταν ο πρώτος που διοργάνωσε αυτήν την εκδήλωση μνημης πρίν από 32 χρόνια.

Όσο υπάρχουν αυτοί οι λίγοι, αλλά παμμέγιστοι Έλληνες, εμείς εδώ, οι αλλοιωμένοι, της καταπατημένης (και από εμάς τους ίδιους) Μητρόπολης, μπορούμε να έχουμε ελπίδα. Οι μετανάστες μας, οι απόδημοι όπως τους λέμε, δεν εγκατέλειψαν την πατρίδα ποτέ. Την "μετέφεραν" κάπου αλλού, της έδωσαν εκεί ζωή, και υπόσταση.

Αν υπάρχουν σήμερα η Ασγάτα στη Λεμεσό, το Καρπενίσι στην κεντρική Ελλάδα, η Κάλυμνος στα Δωδεκάνησα, τα Ζαγόρια στην Ήπειρο, η Ανθούσα στον κατεχόμενο βορρά της Κύπρου, είναι κυρίως, για να μην πω μόνο, επειδή σε κάθε άκρη και γωνιά του Πλανήτη ετούτου κάποιοι αληθινοί Έλληνες κρατάνε το καντήλι αναμμένο, και πάνε κάθε Κυριακή, με όλη την οικογένειά τους, παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα,  στην Εκκλησιά τους, στο Λόνγκ Άϊλαντ, στο Έσσεξ, στη Μελβούρνη, στην Πρετόρια ή στη Κινσάσα, κάνουν τον σταυρό τους, κοινωνούν, κτυπάνε την καμπάνα, τραγουδούν, χορεύουν, τρώνε, πίνουν, και θυμούνται...