O καλός μου φίλος Στέλιος Τακετζής, που μας επισκέπτεται συχνά από τη Νέα Υόρκη, γράφει το παρακάτω σημείωμα με τις πικρές εντυπώσεις του από μιαν επίσκεψη. Ο Στέλιος δεν ειναι ο "μέσος ομογενής", που έρχεται στη πατρίδα και τα βλέπει όλα αυστηρά και αφ' υψηλού. Ο Στέλιος ζεί στην Αμερική, αλλά συνεχώς "είναι εδώ". Οσο τον πληγωνει ο τόπος ετούτος, άλλο τόσο τον συγκινεί και τον αγαπά. Γι' αυτό, έχει και το δικαίωμα (εγω θα έλεγα και την υποχρέωση), να μας τη λέει...
Στο λιμάνι της Πάρου έτοιμοι για αναχώρηση. Περιμένουμε στην σειρά μέσα σε δύο υπόστεγα με σιδεριές γύρω γύρω κάτι σαν κλουβί για ανθρώπους. Στο μπροστινό άκρο του κλουβιού μία σιδερόπορτα ανοίγει όταν το πλοίο είναι έτοιμο να δεχτεί τις ορδές των αναχωρούντων επιβατών που θα τρέξουν σέρνοντας βαλίτσες και μωρά να εξασφαλίσουν μία θέση βολική. Οι επιβάτες δεν χωρούν στα δύο διαθέσιμα υπόστεγα και αρκετές εκατοντάδες είναι αναγκαστικά εκτός κλουβιών. Με το που δένει το πλοίο και κατεβαίνουν οι καταπακτές ανοίγει η τεράστια πύλη της εξόδου να βγουν οι αφιχθέντες επιβάτες ενώ φυσικά οι πύλες των κλουβιών παραμένουν κλειστές ώσπου να φύγουν οι αφιχθέντες επιβάτες. Οι εκατοντάδες επιβάτες που ήσαν έξω από τα κλουβιά της ουράς ορμούν από την πύλη της εξόδου και πηγαίνουν πρώτοι στην καταπακτή και εμείς που είχαμε πάει νωρίς όταν ανοίγουν οι πόρτες των κλουβιών βρισκόμαστε στην καταπακτή τελευταίοι. Αισθάνθηκα αμήχανος, οργισμένος και λίγο μαλάκας που περίμενα στην ουρά. Αναφέρω το περιστατικό γιατί αντανακλά εν πολλοίς την σύγχρονη Ελλάδα. Οι υποδομές τελείως ανεπαρκείς (σε λιμάνι του 2012 με πλοία 2500 επιβατών δεν υπάρχουν τερματικοί σταθμοί άλλα κλουβιά που με το ζόρι χωρούν 300 άτομα) αυτοί που ενεργούν νόμιμα βρίσκονται τελευταίοι και αισθάνονται μαλάκες και αυτοί που παρανομούν το κάνουν όχι πάντα εκ προμελέτης αλλά απλά γιατί τους δίνεται η ευκαιρία και δεν υπάρχει περιορισμός (κι εγώ αν είχα πάει λίγο αργότερα και δεν χωρούσα στα υπόστεγα και άνοιγε μια πύλη μπροστά μου ισως να μπούκαρα).
 |
| Έχει και η ... γραφικότητα τα όριά της! |
Στο λιμάνι της Πάρου έτοιμοι για αναχώρηση. Περιμένουμε στην σειρά μέσα σε δύο υπόστεγα με σιδεριές γύρω γύρω κάτι σαν κλουβί για ανθρώπους. Στο μπροστινό άκρο του κλουβιού μία σιδερόπορτα ανοίγει όταν το πλοίο είναι έτοιμο να δεχτεί τις ορδές των αναχωρούντων επιβατών που θα τρέξουν σέρνοντας βαλίτσες και μωρά να εξασφαλίσουν μία θέση βολική. Οι επιβάτες δεν χωρούν στα δύο διαθέσιμα υπόστεγα και αρκετές εκατοντάδες είναι αναγκαστικά εκτός κλουβιών. Με το που δένει το πλοίο και κατεβαίνουν οι καταπακτές ανοίγει η τεράστια πύλη της εξόδου να βγουν οι αφιχθέντες επιβάτες ενώ φυσικά οι πύλες των κλουβιών παραμένουν κλειστές ώσπου να φύγουν οι αφιχθέντες επιβάτες. Οι εκατοντάδες επιβάτες που ήσαν έξω από τα κλουβιά της ουράς ορμούν από την πύλη της εξόδου και πηγαίνουν πρώτοι στην καταπακτή και εμείς που είχαμε πάει νωρίς όταν ανοίγουν οι πόρτες των κλουβιών βρισκόμαστε στην καταπακτή τελευταίοι. Αισθάνθηκα αμήχανος, οργισμένος και λίγο μαλάκας που περίμενα στην ουρά. Αναφέρω το περιστατικό γιατί αντανακλά εν πολλοίς την σύγχρονη Ελλάδα. Οι υποδομές τελείως ανεπαρκείς (σε λιμάνι του 2012 με πλοία 2500 επιβατών δεν υπάρχουν τερματικοί σταθμοί άλλα κλουβιά που με το ζόρι χωρούν 300 άτομα) αυτοί που ενεργούν νόμιμα βρίσκονται τελευταίοι και αισθάνονται μαλάκες και αυτοί που παρανομούν το κάνουν όχι πάντα εκ προμελέτης αλλά απλά γιατί τους δίνεται η ευκαιρία και δεν υπάρχει περιορισμός (κι εγώ αν είχα πάει λίγο αργότερα και δεν χωρούσα στα υπόστεγα και άνοιγε μια πύλη μπροστά μου ισως να μπούκαρα).
Κύριε Μιχαηλίδη
ReplyDeleteΔεν γνωρίζω αν όντως ισχύουν αυτά που γράφονται στο άρθρο για το λιμάνι της Πάρου και δεν έχω και λόγο να τα αμφισβητήσω. Θα ήθελα να σας επισημάνω μόνο ότι η φωτογραφία του άρθρου είναι από άλλο λίμάνι ακριτικού νησιού, της Μύρινας Λήμνου και μάλιστα δεν είναι το σημείο που "δένουν" τα πλοία της γραμμής, αλλά τα ψαροκάικα.
Ευχαριστώ για το χώρο